Skrílslátum í Ráðhúsi beint að heilsu Ólafs F.

Það verður sífellt greinilegra að skrílslátum ungliða vinstriaflanna í fundarsal í Ráðhúsinu í gær var beint að því að brjóta niður Ólaf F. Magnússon, borgarstjóra, og koma í veg fyrir að hann gæti annaðhvort setið fundinn eða myndi hreinlega missa stjórn á sér í fundarsalnum. Enda sást það vel að það hafði viss áhrif að kalla á tilfinningar hjá honum, enda tók hann þessi skrílslæti mjög nærri sér.

Skrílslætin á fundinum fóru langt yfir þau mörk að vera mótmæli í sjálfu sér. Þau voru dónaleg og yfirdrifin og greinilega átti að reyna að vega að borgarstjóranum. Enda var langmest öskrað þegar að hann stjórnaði fundi eða er lýst var kjöri hans í embætti borgarstjóra. Það hefur mikið mætt á Ólafi síðustu dagana og harkalega verið að honum sótt. Umræðan um geðheilsu borgarstjórans er komin langt yfir öll mörk og gengið mjög langt í þeim ófögnuði. Ólafur hefur læknisvottorð um að hann sé hæfur til starfa, einn borgarfulltrúa, og það er engin ástæða til að draga það í efa.

Ég hef svosem sagt mínar skoðanir nokkrum sinnum hér á þessum vef á þessum skrílslátum og bendi á þær aftur. Fannst gengið langt þarna í gær og ég sá að mörgum úr vinstriarminum eða úr þeim hópum sem styðja minnihlutann í borgarstjórn fannst gengið of langt. Enda var þetta hreinn farsi og þetta fólk vann málstað sínum ekki fylgis með þessum öskrum, skaðaði hann mun frekar en styrkti.

Nýr meirihluti í Reykjavík leysir Laugavegsmálið

Strax á fyrsta sólarhringi sínum við völd hefur meirihluti Sjálfstæðisflokks og F-listans leyst Laugavegsmálið margumtalaða og hefur markað þá afgerandi pólitísku stefnu að varðveita nítjándu aldar götumynd við Laugaveg. Og nú þarf Þorgerður Katrín því ekki að skera úr um friðun húsanna við Laugaveg 4 og 6. Það er ekki hægt að segja annað en að Ólafur F. Magnússon, borgarstjóri, hafi unnið mikinn pólitískan sigur í þessu máli.

Hann hefur náð áherslum sínum í gegn. Hann hefur í mörg ár verið einn helsti baráttumaður þess að þar sé byggt upp á gömlum grunni. Það er tómt mál um að tala að hann sé valdalítill aðili í meirihluta nú, hefur á fyrsta sólarhringi náð meiru fram en það sem F-listinn náði áður í hundrað daga málefnalausum vinstrimeirihluta. Þetta er allavega stór pólitískur sigur og ætti að kæta þá sem hafa talað mest um friðun í miðbænum og byggja upp hið gamla og varðveita það, svipað og Sigmundur Davíð Gunnlaugsson talaði um af mikilli innlifun í Silfri Egils fyrir nokkrum vikum.

Það verður áhugavert að sjá hvernig umræðan verður um þetta mál. En niðurstaða er fengin og greinilegt að meirihlutinn í Reykjavík ætlar að láta verkin tala en forðast blaður án málefnasamnings eins og áður einkenndi hundrað-daga-meirihlutann.

Borgin kaupir Laugaveg 4 og 6

McCain á sigurbraut - töggur í mömmunni

Mér sýnist flest benda til þess að John McCain verði forsetaefni repúblikana í nóvember og marki þar með söguna sem elsti maðurinn sem hefur möguleika á Hvíta húsinu. Fyrir nokkrum vikum hafði Rudy Giuliani tögl og hagldir, yfirgnæfandi stöðu í könnunum, á meðan að framboð McCain virtist á fallanda fæti. Það hefur nú snúist við með stórmerkilegum hætti.

Flestir telja Giuliani búinn að vera, hann sígur í öllum fylkjum og hefur misst flugið í landskönnunum. Sú djarfa strategía hans að sleppa baráttunni í fyrstu fylkjunum í baráttunni, stóla á að slagurinn yrði enn opinn þegar að kæmi að Flórída, og fókusera þess í stað á það fylki, virðist ætla að verða ein sú glataðasta í seinni tíma stjórnmálasögu. Kannanir sýna vel að hann er að hrapa í fylgi í fylkinu og þar verði slagurinn milli McCain og Romney. Tapi Giuliani illa þar á þriðjudag er þessu lokið - það er ekki flóknara. Þvílíkt stjörnuhrap.

Annars finnst mér stóra stjarnan í liðssveit McCain þessa dagana vera mamma hans, Roberta McCain. Það er töggur í þessari öldnu kjarnakonu, sem hátt á tíræðisaldri, er á fullri ferð með kosningamaskínu sonarins, ferðast um landið og kemur fram með honum og einnig í viðtölum. Og þar fer ekki hin heklandi amma sem talar rósahjal um fjölskylduna og pólitík, onei þar er kona með skoðanir og talar hreint út. Var alveg magnað að sjá hana tala hreint út í viðtali um stuðning forystu repúblikana við son hennar.

Hún var ekki að skafa utan af því og sagðist ekki hafa séð hann enn, en bætti við með glotti að það væri kannski stutt í hann. Ef að sonur hennar tekur Flórída myndi ég fara að búast við því allavega. Þetta er eiginlega sönn og tær stjarna og það sem meira er að hún vekur athygli og hefur greinilega mikil áhrif á vissa hópa í baráttunni. Fjölmiðlarnir virðast dýrka hana og hún er sífellt meira áberandi. Enda skrambi skemmtileg og orðheppin. Þetta er sannarlega ein af hinum sönnu hvunndagshetjum.

Hjaðningavíg Framsóknar eru sjálfskaparvíti

Framsóknarflokkurinn, elsti starfandi stjórnmálaflokkur landsins, hefur logað stafnanna á milli síðustu árin. Þau víg hafa náð hámarki í dramatíkinni í flokkskjarnanum í Reykjavík síðustu dagana þar sem leiðtoginn, pólitískt eftirlæti Halldórs Ásgrímssonar, hefur sagt skilið við stjórnmálin. Flokkurinn er sviðin jörð eftir leiðsögn hans og valdalaus í borginni, í fyrsta skipti í fjórtán ár, eftir valdatafl sem að lokum sprakk framan í hann.

Fræg vinslit og hnífaslagur hans við fornan samherja hafa líka orðið að örlagastungu í flokkskjarnann, sem jafnvel verður banastunga. Talað hefur verið um hnífasett, sem segir allt sem segja þarf. Þessi hjaðningavíg Framsóknar eru auðvitað algjört sjálfskaparvíti eins og Guðni Ágústsson bendir réttilega á. Þar hefur tímanum frekar verið varið í að höggva hvorn annan en sinna pólitík. Enda er svo komið að flokkurinn er algjörlega kominn að fótum fram og ekki vitað einu sinni hvort að hann nái aldarafmæli eftir átta ár.

Guðni ætti reyndar að þekkja svona hjaðningavíg manna best. Í mörg ár tókst hann á við Halldór Ásgrímsson og var aldrei treyst af honum fyrir völdum og áhrifum. Þegar að Halldór hafði brennt allar brýr að baki sér og fór af velli mæddur og uppgefinn, búinn með sitt pólitíska kapítal, ætlaði hann að taka Guðna með sér í fallinu. Gat ekki unað honum valdasessi í flokknum. Allt var reynt til að ganga frá pólitískum ferli Guðna og óvönduðum meðölum beitt í því skyni eins og Guðni segir sjálfur frá í ævisögu sinni, sem var opinskátt uppgjör við Halldórsarminn og átti að vera stökkpallur Guðna til forystu í flokknum á næstu árum - tilraun hans til að sýna að þar færi ekki biðleikur í valdaleysi flokksins.

Það hefur verið svolítið raunalegt að sjá Framsókn fuðra svona upp. Þetta er eins og að horfa á sögufrægt hús fuðra upp í eldsvoða og eigendur hússins horfa á, af miklum vanmætti og með tárin í augunum, en geta ekkert gert til að slökkva eldinn. Þess virðist beðið að eldurinn slökkni og hægt verði að flikka upp á rústirnar og byggja á sama stað. Sögufrægar tengingar flokksins virðast glataðar, sérstaðan er farin í pólitískri hugsjónasögu, og eftir stendur flokkurinn í óvissuferð án veganestis, eins og ég sagði frá í skrifum mínum í gær.

Sú var tíðin að ég taldi að Framsóknarflokkurinn væri ódrepandi flokkur, hann myndi alltaf geta risið upp úr erfiðleikum. Er farinn að efast um það. Vandræði hans á síðustu árum formannsferils Halldórs Ásgrímssonar voru eðlilega merkt honum. Forsætisráðherraferill hans var sorgarsaga á við grískan harmleik. Halldór fór úr pólitík illa særður og naut aldrei þess að sitja í embættinu sem hann hafði svo lengi stefnt að, og átti að hafa styrkleika til að gegna. Þrátt fyrir það sökkti þetta embætti honum endanlega. Flokkurinn tók dýfuna með honum.

Þrátt fyrir að Halldór tæki á sig ábyrgð á fallandi gengi flokksins hefur hann ekki risið. Vandræðin hafa haldið áfram og orðið hálfu verri. Val Halldórs á eftirmanni til að svína yfir Guðna, tilraunin til að manípúlera forystuhlutverkinu framhjá vinsælum varaformanni, fór illa með flokkinn og hann sökk í þingkosningunum 2007, formaðurinn sat eftir án kjörs í höfuðborginni og var ekki sætt áfram. Nýr formaður tók við allt að því fyrirtæki í greiðslustöðvun, sem var komið að fótum fram. Þar hefur ekkert lagast og fylgi flokksins er enn innan við tíu prósent.

Það er ljóst að Framsókn er á krossgötum í valdaleysi í borgar- og landsmálum í fyrsta skipti í einn og hálfan áratug. Barátta hans er fyrir því að halda velli. Allir krónprinsar Halldórs hafa runnið út úr pólitík við lítinn orðstír og Halldórsarmurinn margfrægi virðist standa og falla nú með Valgerði Sverrisdóttur, kjarnakonunni frá Lómatjörn, sem virðist reyndar eini stjórnarandstæðingurinn með lífsmarki og pólitískt veiðieðli. Guðni er enn að finna fiðluna sína og reyndar óvíst hvort að hann hafi styrkleika til að halda velli í gegnum það sem koma skal.

Það er allt í einu orðin alvöru spurning hvort að Framsókn lifi fram að aldarafmælinu. Þetta eru vond örlög sem Framsókn hefur upplifað. Þar er hinn gamli og trausti flokkur valdanna orðinn allt í einu að illa leiknu gatasigti, fleytu sem varla er fær til sjóferða. Þetta eru grimm örlög og allir stjórnmálaáhugamenn spyrja sig að því hvort að hann geti risið upp úti í sveit undir leiðsögn Guðna, nú þegar að höfuðborgaruppbygging flokksins hefur hrunið eins og spilaborg í logni.

Átök framsóknarmanna í Reykjavík hafa jaðrað við mannvíg

Magnús Geir verður Borgarleikhússtjóri

Það fór eins og ég spáði hér fyrir nokkrum vikum. Magnús Geir Þórðarson, leikhússtjóri Leikfélags Akureyrar, hefur verið ráðinn eftirmaður Guðjóns Pedersen í Borgarleikhúsinu. Það kemur okkur hér fyrir norðan ekki að óvörum. Allt frá því að fregnaðist að hann hefði sótt um vorum við viss um að hann fengi stöðuna; einfaldlega vegna þess að hann er alveg frábær leikhúsmaður, hefur verið að standa sig vel og kann þá list að gera leikhús bæði skemmtilegt og áhugavert.

Magnús Geir hefur gert hrein kraftaverk með Leikfélag Akureyrar á síðustu árum, rifið það upp af botninum og gert það metnaðarfullt, glæsilegt og öflugt leikhús sem er að gera það allra besta í íslenskri leikhúsmenningu. Hver sýningin á eftir annarri hefur slegið metin í langri sögu leikfélagsins og toppað. Sýningarnar hér hafa verið alveg pottþéttar og sá ferski vindblær sem hefur einkennt þessa velgengni er að mínu mati Magnúsi Geir einum að þakka. Nægir þar að nefna; Fullkomið brúðkaup, Óvita, Ökutíma, Svartan kött, Óliver og Litlu hryllingsbúðina.

Þegar að Magnús Geir kom norður var leikfélagið í tætlum og hreinlega horfði svo að það gæti liðið undir lok og myndi veslast upp. Bærinn þurfti að dæla í það peningum til að halda í það lífinu. Nú skilar leikfélagið hagnaði og hefur meira að segja þurft að hætta að sýna fyrir fullu húsi til að rýma til fyrir næstu sýningu. Þetta hefur verið ótrúleg velgengni og við hér fyrir norðan höfum getað verið stolt af þessari menningarstarfsemi. Þetta hefur verið rós í hnappagat Akureyrar og hingað höfum við fengið gesti sem vilja kynna sér leikhúsmenninguna.

Vil óska Magnúsi Geir innilega til hamingju með stöðuna, hann getur verið stoltur af sínum verkum hér. Það er eftirsjá af honum, en auðvitað er skiljanlegt að hann hafi metnað og áhuga á að gera eitthvað ferskt og gott með LR. Hann hefur byggt upp LA til vegs og virðingar að nýju og þeim fyrir sunnan datt auðvitað ekki í huga að hafna kröftum hans í það starf sem tekur við eftir að Guðjón hættir. Hann er einfaldlega spútnikk-maður - kann að stýra leikhúsinu með metnað og kraft að leiðarljósi.

Magnús Geir ráðinn

Ódauðlegur stjörnuljómi hæfileikaríks leikara

Það er orðið ljóst að leikarinn Heath Ledger lést af slysförum. Andlát hans er mikill harmleikur og hans hefur verið minnst af mikilli virðingu af fjölmiðlum síðustu dagana og umfjöllun um hann dekkað fréttir og vefsíður um allan heim. Eðlilega, enda ein af stóru stjörnunum í leikbransanum. Það er orðið langt síðan að svo ung og skær stjarna hefur dáið svo óvænt og það er ljóst að kvikmyndaáhugamenn um allan heim minnast hans með hlýhug.

Staða hans sem eins hæfileikaríkasta leikara minnar kynslóðar hefur verið staðfest með afgerandi hætti síðustu dagana, eiginlega mun meira en mér hefði órað fyrir er andlátið varð opinbert. Var viss um að umfjöllunin yrði mikil en það hversu víðtæk sorgin hefur verið í Bandaríkjunum og víðar um heim minnir hreinlega á það þegar að James Dean dó, einmitt þegar að hann var að ná tindi á sínum ferli. Dean varð íkon heillar kynslóðar og hefur verið minnst mjög og persónugerður í svo mörgum myndum að ekki er tölu á það komandi í raun.

Því verður ekki neitað að Heath Ledger var á góðri leið með að verða einn þeirra bestu er ævi hans lauk með svo sorglegum hætti. Það er vissulega kaldhæðnislegt að andlát hans mun verða til að styrkja enn frekar undirstöður hans sem frábærs leikara og hann verður ávallt ungstjarnan mikla. Annars þorir maður varla að hugsa um það hvernig James Dean hefði verið minnst hefði hann lifað lengur. Það verður ekki um það deilt að myndirnar þrjár sem Dean gerði; Giant, Rebel without a Cause og East of Eden, eru algjör stórvirki í kvikmyndagerð sjötta áratugarins. Ledger lék í fleiri myndum vissulega en átti glæsilega hápunkta sem festa hann ávallt í sessi.

Það leikur enginn vafi á því að hlutverkið í Brokeback Mountain kom honum endanlega í sess þeirra bestu og verður helsti minnisvarðinn um hann. Það er reyndar skelfilegt að heyra hommahatara hóta honum öllu illu eftir lát hans og að þeir ætli jafnvel að reyna að varpa skugga á kveðjuathafnir um Ledger. Þvílíkt virðingarleysi og ómennska. Og þetta ómerkilega fólk predikar sig sem trúað fólk. Það greinilega hefur ekki kynnst mannkærleikanum vel þetta falstrúarlið evangelístanna. Myndin er vissulega umdeild, en það að fólk sem skreytir sig með trú geti ekki séð mun á leik og raunveruleika er fyrir neðan allar hellur.

Það verður sérstakt að sjá Batman-myndina í sumar, síðustu leiktúlkun Ledgers. Það verður væntanlega stórmynd sumarsins og það verður sérstakt að sjá viðbrögðin við svanasöng þessarar ungu stjörnu. Myndin er allavega örugg í sessi um kynningu og hún verður þekkt sem síðasta mynd Heath. Það er sorglegt að hann fékk ekki fleiri leiktækifæri, en þrátt fyrir það lætur hann eftir sig mjög merkilegt ævistarf. Heath Ledger mun aldrei gleymast, það sést vel á sorg kvikmyndaáhugamanna um allan heim þessa janúardaga.

Ledger brenndi kerti sitt í báða enda