Í minningu Ástu Lovísu

Það var mikill sorgarblær yfir netinu í kvöld þegar að andlát Ástu Lovísu, bloggvinkonu okkar allra, varð opinbert. Þrátt fyrir veikindin var það mikið og sorglegt högg og ég held að allir sem hafa lesið vef Ástu Lovísu hafi verið sorgmædd yfir þeim örlögum hennar. Það sést vel af vef hennar en yfir 1100 samúðarkveðjur hafa verið skrifaðar á vef Ástu Lovísu eftir skrif bróður hennar þar sem andlátið var tilkynnt. Það eitt og sér segir allt sem segja þarf um þann sess sem Ásta Lovísa öðlaðist í hjarta og huga okkar allra.

Ég heyrði fyrst sögu Ástu Lovísu í Kastljósinu í fyrra, þar sem að hún ræddi við Sigmar. Það var tilfinningaþrungin saga og hún sagði hana af svo leiftrandi og sönnum krafti að allir voru snortnir sem sáu. Síðan hef ég verið daglegur lesandi vefsins hennar og fylgst með sorgum og sigrum á erfiðri vegferð. Ég þekki það sjálfur sem ættingi einstaklings sem greinist með krabbamein og missir stig af stigi tök á baráttunni en heldur í baráttukraftinn engu að síður hversu sorglegt það er að fylgjast með henni.

Ásta Lovísa öðlaðist fyrst og fremst sess í huga okkar því að hún gerði baráttu sína opinbera, hún hikaði ekki við að deila hugsunum sínum; allt í senn vonbrigðum, vonum, væntingum, eldmóð, bakslögum og baráttuþreki með okkur. Við urðum áhorfendum að baráttu hennar. Það er ekki auðvelt að lifa svona baráttu svo opinbert og halda reisn sinni og glæsileik allt til enda. Það tókst Ástu Lovísu. Öll vonuðum við að hún næði að sigrast á meininu og þrátt fyrir bakslögin undanfarnar vikur sem fram komu á blogginu var andlátsfregn hennar sláandi og er mikið áfall. Þó að ég hafi aldrei hitt Ástu Lovísu leið mér nær alveg eins og vinur væri fallinn frá.

Þetta er í raun máttur netsins. Með því að lesa skrif einstaklings sér maður hlið á honum og getur í raun lesið karakter hans og persónugerð. Það opinberast allt í því sem fram kemur á vefnum. Þetta er vettvangur hugsana; í senn pælinga og hugleiðinga um lífið og tilveruna. Sumir skrifa um lífið sitt, aðrir skrifa um áhugamálin sín og aðrir taka fyrir hluti sem fáir skrifa um og jafnvel þarna mitt á milli. Það þarf hugrekki til að opna líf sitt upp á gátt og lifa baráttu fyrir heilsu sinni með opinberum hætti. Með því opnast allar þær dyr sem margir vilja hafa lokaðar. Ásta Lovísa hikaði aldrei á vegferð sinni.

Ég las áðan síðustu bloggfærsluna sem Ásta Lovísa skrifaði, það var aðeins tíu dögum áður en hún dó. Þar er engin neikvæðni og ekkert hik eða ótti einstaklings sem horfist í augu við örlög sín, án þess að vita hvernig þau verða. Þar er þó bjart yfir - þar skrifar einstaklingur sem berst af krafti og vill sjá bjartari daga en þá sem áður hafa orðið á vegferðinni. Það var merkilegt að lesa þessi skrif áðan vitandi um hver staða mála er orðin. Þarna birtist ljóslifandi sú Ásta Lovísa sem við öll viljum minnast. Þetta var kjarninn í hennar karakter.

Ég hef allt frá fyrsta degi er ég las vef Ástu Lovísu talið hana til vina minna, þó ég hafi aldrei þekkt hana í eigin persónu. Það er vissulega merkileg tilfinning, en ég tel hana einn sterkasta bloggara sem hefur ritað hérlendis. Hún var sönn og kraftmikil í sinni baráttu. Þannig verður hennar minnst.

Athugasemdir

[Bessí Jóhannsdóttir, 31.5.2007 kl. 08:06]

Falleg og verðug eftirmæli.

[Vilborg Valgarðsdóttir, 31.5.2007 kl. 09:35]

Fallegt hjá þér Stefán og sagt fyrir munn okkar allra þem eingöngu þekktu Ástu Lovísu í bloggheimum. Minning hennar lifi!

[Ragnheiður , 31.5.2007 kl. 11:02]

Þetta er falleg grein hjá þér Stefán og svo sönn og rétt. Ásta Lovísa var svo einstök kona.

[Davíð Þór Kristjánsson, 31.5.2007 kl. 12:41]

Erfitt að varast það að fá kökk í hálsinn yfir svona stórbrotinni manneskju. Falleg orð hjá þér Stefán og sannarlega mikill missir.

[Stefán Friðrik Stefánsson, 31.5.2007 kl. 14:03]

Takk kærlega fyrir góð orð.

mbk.