Fóru Ómar og Einar hringinn yfir hámarkshraða?

Mikið er rifist á netinu yfir því hvort Ómar Ragnarsson og Einar Vilhjálmsson hafi gefið upp rangar hraðatölur á hringakstri sínum. Þetta er vægast sagt vandræðalegt mál, einkum hvað varðar uppgefnar hraðatölur þar sem keyrt er á 94 í gegnum daginn. Ekki einu sinni bestu spunameistarar sögunnar geta afsakað svona vandræðagang.

Annars vona ég að þeim félögum gangi vel á keyrslunni. En það er eðlilegt að menn standi sig og birti réttar tölur vilji þeir láta taka sig trúanlega. Þetta er ögn vandræðalegt.

Athugasemdir

[Ómar Ragnarsson, 27.7.2009 kl. 08:11]

Þetta mál er alveg dæmigert fyrir margt það sem rætt er á þessu landi. Atriði sem kemur málinu ekkert við er gert að aðalatriði í stað þess að menn velti fyrir sér þeim atriðum sem skipta máli varðandi þá óhjákvæmilegu staðreynd að við, eins og aðrar þjóðir, stefnum í það að þurfa að skipta um orkugjafa.

Davíð Oddsson fann ekki upp smjörklípuaðferðina. Hún er þjóðaríþrótt hér á landi.

Það var gert fólki til hægðarauka að það gæti séð hvar við værum staddir hverju sinni svo að fólk um allt land gæti fengið að skoða farartækið og fá um það upplýsingar.

Ég hitti vélhjólamann í gær sem sagðist hafa verið mældur á yfir 300 kílómetra hraða með gps-mælingu og einnig á 30 þegar hann var á 90.

Í heilu þjóðlöndunum er á hverjum degi verið að gera það sem við gerðum í hringferðinni, að aka á metanknúnum bílum jafn langt og hratt og á bensínbílum.

Við vorum að sýna fram á þetta myndi líka vera hægt að gera hér á landi. En viti menn, nú er einhver gps-hraðamæling orðin það sem allt stendur og fellur með og á að gera það að verkum að otkun metans í bílum sé ótrúverðug.

Við Íslendingar virðumst alltaf þurfa að finna upp hjólið sjálfir og helst að hafa það átthyrnt.

Hvað eftir annað sjáum við dæmi um að besta reynsla annarra þjóða í mikilsverðum málum virðist ekki vera tekin gild hér á landi heldur fer umræðan út um víðan völl.

Í stað þess að nýta reynslu Evrópuþjóða af betri nýtingu orkulinda erum við með langhæsta hlutfall bensínknúinna bíla í Evrópu og förum að rífast um hraðamælingar þegar við ættum að vera að afla okkur upplýsinga um aðalatriði málsins, læra af öðrum þjóðum og nýta okkur reynslu þeirra.

Dæmin um þessa smjörklípuaðferð eru mýmörg. Ég get nefnt eitt.

Þegar rætt var um umhverfismál í Sjónvarpi nokkrum dögum fyrir kosningarnar 2007 varð það allt í einu að aðal-fréttamálinu hvort ég hefði gerst sekur um stórfelld umhverfisspjöll á friðuðu svæði (sem nú hefur reyndar verið sökkt í drullu) sem gætu varðað allt að tveggja ára fangelsi.

Í hönd fór rannsókn og málarekstur sem tók hálft ár þangað til að niðurstaðan varð sú að ekkert saknæmt athæfi hefði fundist.

Hvílík smjörklípusnilld !

[Ómar Ragnarsson, 27.7.2009 kl. 08:34]

Dásamlegt dæmi um smjörklípuaðferðina sem er þjóðaríþrótt hér á landi þegar stór og mikilsverð mál eiga í hlut.

Deilur um hraðamælingar með gps og áreiðanleika þeirra er orðin að aðalatriði málsins en ekki rökræða um það hvernig við Íslendingar ætlum að bregðast við því að við, eins og aðrar þjóðir, að verða að skipta um orkugjafa og breyta orkunýtingu.

Ég hitti vélhjólamann í gær sem sagðist hafa verið mældur á ýmist 300 km hraða með gps eða á 30 þegar hann var í raun á 90. Umræðan er komin inn á þennan vettvang sem kemur breyttum orkugjöfum ekkert við.

Gps-staðsetningin í ferðalaginu var af okkar hálfu ætluð til þess að fólk, sem vildi skoða bílinn eða fá upplýsingar um eina af þeim leiðum, sem aðrar þjóðir eru að grípa til í orkukreppunni, gæti vitað hvar við værum hverju sinni.

Íslendingar eru með langhæsta hlutfall bensínknúinna bíla í Evrópu og í öðrum Evrópulöndum eru komnir möguleikar til að aka á bílum sem knúnir eru öðrum orkugjöfum en olíu og bensíni, - möguleikar sem ekki eru komnir hér vegna þess hvað við erum íhaldssöm og þröngsýn.

Ferð okkar var farin vegna þeirrar miklu tregðu sem ríkir hér á landi til að hverfa frá bensíndýrkun okkar og gjaldeyriseyðslugleði og til að sýna að við gætum eins og aðrar þjóðir komið okkur upp nýju kerfi og farartækjum.

Stundum virðist það svo að við viljum ekkert læra af öðrum heldur finna hjólið upp sjálf og helst að hafa það átthyrnt.

Full ástæða er til að rökræða vel öll atriði þess máls en í staðinn er umræðan komin út um víðan völl og inn á allt annað svið.

Er þetta ekki yndislegt? Hvað um það. Ég er tilbúinn að endurtaka aksturinn hringinn í lögreglufylgd og undir ströngu eftirliti smjöklípumanna.

Það er bara gaman að þurfa að ganga í gegnum slíkt til að sýna það sem orðinn er viðurkenndur hlutur í öðrum löndum.

[Tryggvi R. Jónsson, 27.7.2009 kl. 12:22]

Það getur verið að hraðamælir í bifreiða þeirra félaga hafi sýnt annan hraða en raunhraða. Hraðinn af síðunni er væntanlega m.v. GPS og því harla nákvæmur. Í reglugerð um búnað bifreiða má lesa:

Leyfilegt frávik hraðamælis er allt að 10% yfir raunhraða að viðbættum 4 km/klst. Hraðamælir má aldrei sýna meira en 4% minni hraða en raunhraða.

Þetta er dálítið mismunandi milli bíla hver skekkjan er nákvæmlega einnig ef skipt er um hjólbarða getur skekkja aukist og/eða minnkað. Sé um breytt ökutæki að ræða (hjólastærð breytt um meira en 10%) þarf að endurstilla hraðamælinn m.v. nýju hjólabarðana.