Margrét er traustur valkostur

Mér líst vel á þá ákvörðun að velja Margréti Frímannsdóttur, fyrrum alþingismann, tímabundið sem forstöðumann á fangelsinu Litla-Hrauni. Það fer ekki framhjá neinum að Margrét hefur einlægan áhuga og mikla þekkingu á fangelsismálum, enda verið þingmaður kjördæmisins sem fangelsið er í og fylgst þar með öllum málum.

Margrét var á þingferli sínum sá alþingismaður sem einna mest talaði um málefni þess og er vel kunnug málum þar. Hún er líka uppalin í nánasta umhverfi fangelsisins, faðir hennar vann þar sem fangavörður til fjölda ára og hún þarf enga kynningu á málum Litla-Hrauns, hefur verið þar sem ráðgjafi og er vel hæf til að fylla upp í skarðið þennan tíma. Finnst þetta því vera jákvætt skref, enda veit ég af kynnum mínum frá Stokkseyri, þar sem uppeldissystir mín bjó til fjölda ára, að Margrét er öllum málum kunnug.

Hefði verið ætlað að gefa Margréti einhvern bitling af hálfu Samfylkingarinnar hefði hún sóst eftir einhverju stærra og verðmætara en yfirstjórn þessa fangelsis, það held ég að blasi við öllum. Þá hefði verið horft eftir því að hún fengi sendiherrastól eða eitthvað slíkt. Ekki það að ég tel Margréti vel hæfa til flestra hluta. Hún er sá þingmaður Samfylkingarinnar á síðustu árum sem ég ber einna mestu virðingu fyrir. Það má vel vera að hún sé kjarnakona með alþýðutaug og hafi ekki farið í marga skóla um ævina en hún er hörkutól sem þekkir þjóðarsálina og þekkir þessi mál.

 

Margrét Frímannsdóttir forstöðumaður Litla-Hrauns

Húsafriðunarnefnd bjargar borgarmeirihlutanum

Jæja, þá er húsafriðunarnefnd búin að friða húsin á Laugavegi og sennilega um leið bjarga hinum bágstadda og ákvörðunarfælna vinstrimeirihluta í borgarstjórn Reykjavíkur. Skil samt ekki af hverju er verið að friða þessi hús. Sérfræðingar hafa sagt að það sé fátt eftir þar sem minni á hina liðnu tíð sem eigi að friða og þetta séu algjörir hjallar í raun.

Það var til marks um hvað vinstrimeirihlutinn í Reykjavík er viðkvæmur að þetta mál ógnaði honum. Og við heyrðum hið minnsta þrjár ef ekki fjórar skoðanir frá leiðtogunum fjórum í meirihlutanum. Það fékk mann eiginlega til að hugsa um hvað þetta fólk hefði samið um málefnalega áður en það ákvað að mynda meirihlutann. Var bara samið um völdin? Freistandi að halda það.

Nú bendir allt til þess að þetta verði allt friðað og gömlu húsunum verði bjargað. Það verður gaman að sjá hvað húsafriðunarálitsgjafinn Egill Helgason bloggar um það frá Barbados.

Ráðherra friði Laugavegshús

Mun tilfinningasemi Hillary bæta stöðu hennar?

Það var merkilegt móment á lokaspretti forkosningabaráttunnar í New Hampshire að sjá Hillary Rodham Clinton sýna alvöru tilfinningar á fundi með kvenkyns kjósendum á kaffihúsi í Portsmouth. Hvort sem þetta var ekta eða fals var þetta merkileg stund, enda er þetta í fyrsta skipti sem virkilega sést að Hillary er mennsk, opnaði inn fyrir skelina og sýndi að hún getur bognað, er ekki prógrammerað eða tilfinningalaust vélmenni. Meira að segja sýndi hún ekki svona tilfinningar í mesta hita Lewinsky-málsins fyrir áratug, þegar að hefði verið full ástæða til eiginlega, en þá stóð hjónaband Clinton-hjónanna tæpast.

Það hefur verið talað fram og til baka í dag um hvort að þetta hafi verið raunveruleg viðbrögð eða innlegg á viðkvæmum tímapunkti. Tel að það skipti ekki máli, þetta voru tilfinningar sem hún varð að koma til skila. Það er líka eðlilegt að manneskja sem er undir þeirri pressu og Hillary hefur verið í sýni einhverjar tilfinningar. Pólitíkin hefur alla tíð verið megingrunnur tilveru Hillary, hún hefur verið harðskeytt og öflug í pólitískri baráttu og það er allavega orðið mjög langt síðan að hún hefur beygt af og opnað skelina sína. Þetta var allavega viðkvæmt augnablik og þarf varla að koma að óvörum, eins og staðan er eiginlega orðin.

Hillary hefur allt frá því að Clinton forseti yfirgaf Hvíta húsið verið að byggja upp eigin stjórnmálaferil, lengst af áður var hún konan við hlið eiginmannsins. Hún hefur haft ambisjónir og hefur líka haft öflugan sess á alþjóðavettvangi. Allt sem hún hefur byggt er í raun undir í New Hampshire og í þessari forkosningabaráttu. Bylgjan sem hefur verið til Barack Obama er sú mesta og óvæntasta sem hefur verið í bandarískum stjórnmálum síðan að Bill Clinton gerði Demókrataflokkinn að sínum og eðlilegt að hún bogni í þessum þunga. Ekki einu sinni fyrir mánuði hefði því verið spáð að Obama myndi fanga athygli hvítra kjósenda.

Þetta er að mörgu leyti örlagadagur fyrir Hillary. Hún má alls ekki við þungum skelli í dag. Hann gæti verið handan við hornið, fari allt á versta veg er hættan á því að öldungadeildarþingmenn sem setið hafa á sér og beðið eftir framvindu mála í þessari kosningabaráttu fari að styðja Obama og ekki verði í raun við neitt ráðið. Hillary veit því að þetta eru örlagaríkir dagar. Og það er mannlegt að bogna, meira að segja þegar að maður á fulla vasa kosningafjár og góða ferilskrá, sem virðist ekki skipta máli.

Tilfinning mín er að Hillary hafi bætt við sig fylgi eftir að hún breytti um kúrs í baráttunni á sunnudag, eftir frekar glataðan málstað og innihaldslausa baráttu, enda virkaði hún eins og róbót á kosningafundum; fjarlæg og tóm. En hvort það var of seint að breyta áherslum ræðst í kvöld. Þetta verður spennandi forkosningakvöld. New Hampshire hefur oft ráðið örlögum frambjóðenda - það gerir það hiklaust í kvöld. Sama hvernig fer.

Össur í vondum málum

Það vekur athygli að á sama tíma og Össur Skarphéðinsson ver ráðningu orkumálastjóra með þeim rökum að viðkomandi hafi af öllum umsækjendum haft mesta menntun, reynslu og sérþekkingu á sínu sviði að hann velji líffræðing án sérþekkingar í ferðamálum í embætti ferðamálastjóra. Val ráðherrans er hreint klúður og greinilegt að það er ólga víða vegna þess. Fæ ekki betur séð en að kenning mín frá því um daginn sé rétt, þ.e.a.s. að Össur hafi valið ferðamálastjóra til að vega upp á móti hinni ráðningunni.

Ef marka má stöðuna nú mun Ragnheiður Inga Þórarinsdóttir, aðstoðarorkumálastjóri, sem hafði reynslu af embætti orkumálastjóra, fara til umboðsmanns Alþingis eða höfða jafnréttismál. Varla verður það til góðs fyrir jafnréttisásýnd Samfylkingarinnar. Það hlýtur að teljast eðlilegt að hún leiti lengra miðað við rökstuðninginn, en athygli vekur orðalag ráðherrans um að hann hafi valið nýjan orkumálastjóra til að hleypa nýju blóði í stofnunina. Margir tala um þetta sem vinavæðingu, en ekki er langt síðan að Andrés Magnússon ritaði grein á vef sinn og fór yfir pólitísk tengsl ráðherrans og nýs orkumálastjóra.

Hvernig mun ráðherrann verja skipan ferðamálastjóra? Það væri gaman að vita. Mér finnst sú skipan hálfu verri en orkumálastjórans, þó afleit sé. Ætlar hann kannski að svara eins um að hann hafi valið líffræðing sem ferðamálastjóra vegna fagþekkingar hennar? Held að hann muni eiga erfitt að verja það með rökstuðningi. Ef hann ætlar að verja skipan ferðamálastjórans með jafnréttisrökum er hann kominn í öngstræti, eftir að hafa hafnað aðstoðarorkumálastjóra með starfsreynslu af embættinu og sem var mjög hæfur umsækjandi. Össur fellur hratt í áliti þessa dagana, hann fer allavega ekki vel af stað.

------

Leit yfir rökstuðning Árna M. Mathiesen vegna skipunar Þorsteins Davíðssonar sem héraðsdómara. Hann er vægast sagt mjög rýr í roðinu. Er það virkilega svo að ráðherrann hafi ekki haft önnur viðmið við skipan í embættið? Var að vona að það hefðu verið aðrar faglegar ástæður haldbærar, en svo virðist ekki vera. Það er full ástæða til að gagnrýna rökstuðning beggja ráðherranna í dag með sama hætti.

Ósátt við rökstuðning ráðherra

Kveikt í fjölbýlishúsi

Slökkvilið berst nú við eld sem kveiktur var af mannavöldum í fjölbýlishúsi í Breiðholtinu. Þetta er þriðji eldsvoðinn í fjölbýlishúsi í Reykjavík á þrem dögum og sá annar vegna íkveikju. Það er dapurlegra en orð fá lýst að kveikt sé í heimili fólks með þessum hætti og eiginlega ótrúleg mannvonska sem í því felst. Heimili fólks er þeirra helgasti staður og það er skelfilegt sé eldur kveiktur til að hreinlega drepa fólk eða vinna því skaða beinlínis.

Samkvæmt fréttum hefur þremur verið bjargað úr húsinu en enn eru sjö innandyra. Það er vonandi að það gangi vel að bjarga þeim. Það er á stundum sem þessum sem maður virkilega spyr sig um hvað sé að gerast í samfélaginu, þegar að eldur er kveiktur í húsi og greinilega gert hreint tilræði við fólk sem býr þar.

Eldur í geymslu fjölbýlishúss

Sýnum samhug í verki

Hugur minn hefur verið í dag hjá þeim sem eiga um sárt að binda vegna eldsvoðans í Tunguseli síðastliðna nótt. Þrátt fyrir að ég þekki engan sem býr í þessari blokk er ekki hægt annað en verða sorgmæddur yfir harmleik af þessu tagi. Það eru miklar tilfinningar í sögunni um hetjudáð mannsins sem fórnaði lífi sínu við að bjarga unnustu sinni og sonum hennar.

Nú stendur þessi fjölskylda eftir allslaus, þurfa að byggja líf sitt svo að segja frá grunni. Það er erfitt að vera á slíkum krossgötum, eins og ég vék að í gær vegna annars eldsvoða í Reykjavík. Mikilvægt er að leggja þessari fjölskyldu lið, sérstaklega strákunum sem hafa misst aleigu sína. Það er mikilvægt að sýna samhug í verki og leggja þessari fjölskyldu lið á raunastundu.

Vil votta fjölskyldu og nánustu aðstandendum mannsins sem lést innilega samúð mína.

Söfnun fyrir drengi sem björguðust úr eldi

Hillary fellir tár í New Hampshire

Það var svolítið sérstakt móment að sjá fréttina um kosningafund Hillary Rodham Clinton með óákveðnum kvenkyns kjósendum í Portsmouth í New Hampshire. Þar bognaði Hillary loksins í þunga þeirra átaka sem blasa við henni á lokastundunni fyrir kosninguna í fylkinu á morgun. Það er orðið æ augljósara að sú kosning verður henni örlagarík, sama á hvorn veginn sem fer.

Kannanir benda nær allar til þess að hún tapi og róðurinn þyngist enn, eins og ég vék að fyrr í dag. Það að Hillary bogni í þessum þunga þarf ekki að koma að óvörum, þetta er hörð barátta og eitthvað verður að láta undan í þeim hasar. Hillary hefur haft á sér ásýnd kjarnakonunnar sem lætur nákvæmlega ekkert á sig fá og hefur kraft í alla hluti. Það má vera að þetta sé sú hlið á Hillary sem fólk hafi alla tíð beðið eftir að sjá. Hún verði kannski að sýna tilfinningar til að fólk fái samúð með henni.

Hillary hefur oft verið eins og maskína án tilfinninga, eins og ljón, kraftmikil og einbeitt, algjörlega tilfinningalaus í og með líka. Þetta eru því nokkur tíðindi. Hún veit sem er að framundan er örlagadagur. Þetta er make-or-break staða. Ekkert flókið við það. Það er ekki undarlegt að tilfinningar eigi þar samleið með keppnishörkunni.

Clinton beygði af

Hillary berst af krafti fyrir pólitísku lífi sínu

Hillary Rodham Clinton berst nú fyrir pólitísku lífi sínu í kappi við tímann í forkosningabaráttunni í New Hampshire. Fari svo að hún tapi stórt þar á morgun, eins og sumar kannanir benda til, verður það mesta áfall stjórnmálaferils hennar og mun veikja hana það mjög að líkur minnki á því að hún verði forsetaefni demókrata. Það eru stórtíðindi miðað við það bakland sem hún fór af stað með í baráttuna; digra sjóði og góða bakhjarla. Tap hennar í þessum slag myndi líka breyta miklu innan flokksins.

Það hefur eiginlega verið óraunverulegt að fylgjast með fréttunum frá New Hampshire. Það finna allir vinda breytinganna blása - þetta eru örlagaríkir dagar. Það er eitthvað stórt um að vera, hið stærsta mjög lengi. Barack Obama er að breyta pólitísku landslagi innan Demókrataflokksins með dramatískum hætti. Það fer ekki á milli mála að stórstjarna er komin til sögunnar; sama hvort hann vinnur eða tapar úr þessu er hann orðinn einn öflugasti stjórnmálamaður nútímans, pólitískur predikari sem talar af innlifun. Hann hrífur fólk með sér, dregur fjöldann að sér, fyrst og fremst er hann að sópa að sér ungu fólki sem sér í honum vonarneista til uppstokkunar eftir tvo áratugi Bush og Clinton í Hvíta húsinu.

Það má reyndar velta því fyrir sér hvort að Hillary sé að græða á því að hafa Bill Clinton með sér á kosningaferðalaginu. Hann er voldugur pólitíker, en er líka táknmynd liðins tíma í bandarískum stjórnmálum. Sá myndir á laugardag frá kosningafundi þar sem greinilegt var að eldmóðinn vantaði algjörlega. Það er eiginlega varla hægt að trúa því að þetta séu sömu Clinton-hjónin sem stálu sviðsljósinu fyrir sextán árum og gerðu flokkinn að sínum með líflegri kosningabaráttu, fullri af eldmóð og baráttuanda. Við sem upplifðum forsetakosningarnar 1992 munum eftir þeim anda. Það er eftirminnilegt að rifja þá baráttu upp, best er henni lýst í The War Room, frábærri heimildarmynd.

Það er alveg gríðarlegt máttleysi yfir Hillary núna. Það vantar neistann, það vantar drifkraftinn á bakvið það sem hún er að gera. Það er eins og nútíminn hafi farið framhjá henni. Hún heldur langar ræður án innlifunar á kosningafundum, talar mikið um reynsluna og fortíðina en gleymir alveg að tala til framtíðarinnar, unga fólksins sem vill styðja hana. Enda sést á könnunum að þetta fólk er að flýja hana, það sér bjartari neista í Obama. Hann er vonarneisti. Ungt fólk studdi Clinton-hjónin í forsetakosningunum 1992 og 1996 vegna þess að þau boðuðu eitthvað nýtt. Nú eru þau táknmyndir fortíðarinnar. Þetta er kaldhæðnislegt.

Fyrir nokkrum mánuðum taldi ég að Hillary myndi ryðja allri samkeppni um útnefninguna úr vegi sínum í upphafi. Fór oft yfir það hér, benti þó líka á að færi hún að hökta og tapa í upphafi yrði róðurinn þungur. Hún virkaði ósigrandi og varð að halda þeirri ímynd. Hún var særð eftir Iowa og það er einhvernveginn eins og neistinn hafi slokknað á leiðinni frá kappræðunum í Philadelphia fyrir nokkrum vikum. Hillary skynjar að þetta er orðin örlagarík barátta, strax í upphafi. Sá strax í gær að hún var búin að breyta um áherslur og farin að fókusera á meiri neista í málflutningi og tala til unga fólksins. Kannski er það orðið of seint.

Verð að viðurkenna að ég þurfti eiginlega að tvítékka fréttirnar af nýjustu könnunum í New Hampshire þar sem Obama var með forskot upp á tveggja stafa tölu. Það eru stórtíðindi af þeirri stærðargráðu að það sé verið að endurskrifa söguna í New Hampshire. Það eru vindar breytinganna sem blása þar. Það verða örlagarík stórtíðindi tapi Hillary stórt og það gæti orðið tap sem markar endalokin fyrir þessa öflugu kjarnakonu sem hefur verið svo dómínerandi á alþjóðavettvangi árum saman. Og hver hefði trúað því fyrir aðeins nokkrum vikum.

Þó að ég hafi ekki alltaf verið sammála Hillary hef ég dáðst að neistanum hennar og eldmóði. Þegar að hún kom hingað til Íslands fyrir um áratug á kvennaráðstefnuna fangaði hún athyglina og allt snerist um hana. Man eftir löngu ræðunni hennar sem hún flutti blaðlaust í Borgarleikhúsinu. Hún einhvernveginn þurfti ekkert fyrir því að hafa, neistaði af krafti. Það var eiginlega ógleymanleg ræða. Hreifst af henni þá, þó ekki væri ég sammála hverju orði. Það hvernig hún talaði og hversu mikill kraftur var í henni situr eftir innst í huganum. Þetta var mikið móment.

Í gær sá ég sömu konu flytja ræðu í Nashua. Það hefur margt breyst. Hún er enn öflug en vindarnir blása í aðrar áttir. Þetta átti að vera árið hennar, árið þegar að fyrsta konan yrði kjörin valdamesti maður heims; stóru þáttaskilin sem markaði upphaf seinni bindis sögunnar um Clinton-veldið. Í staðinn hnígur sólin til viðar. Kvöldrökkrið blasir við hjónunum öflugu frá vonarbænum í Arkansas. Hún er í baráttu lífsins, kannski þeirri sem bindur enda á allt saman. Hann virkar þreyttur og fjarlægur. Það er eins og lánið hafi yfirgefið þau.

Eru þetta virkilega sömu hjónin og voru táknmyndir breytinga á sínum tíma? Það eru sögulegir dagar í New Hampshire. Er gullaldartími Clinton-hjónanna virkilega liðinn? Stór spurning. Fari allt á versta veg á morgun, eins og dökkustu kannanir gefa til kynna, mun allt breytast. Þá færist stjörnuljóminn annað og þeim hefur verið hafnað. Hver hefði trúað þessu fyrir aðeins nokkrum vikum?

Er ógæfa fólgin í því að verða Idol-stjarna?

Það er orðið margsannað að sigur í tónlistarkeppninni Idol fylgi skammlíf frægð sem oftast nær verður hrein bölvun er yfir lýkur. Nægir svosem að líta á íslensku sigurvegarana í Idol-keppninni. Flestir nutu frægðar í kringum keppnina og fyrst á eftir, en hafa annars gleymst að mestu. Fyrsta Idol-stjarnan, Kalli Bjarni, situr nú í fangelsi og afplánar langan dóm fyrir fíkniefnasmygl, önnur Idol-stjarnan Hildur Vala hefur reyndar náð lengst að margra mati en hefur pásað sig. Þriðja stjarnan, Snorri Snorrason, naut vinsælda sumarið 2006 en lítið hefur heyrst í honum síðan.

Sigurvegarar Idol-keppninnar í Bandaríkjunum hafa oftar en ekki gleymst. Stærsta stjarnan í keppninni til þessa, fyrir utan fyrsta sigurvegarann Kelly Clarkson, hlýtur að teljast leikkonan og söngkonan Jennifer Hudson, sem sló í gegn í þættinum árið 2004. Hún komst þó ekki alla leið og féll að lokum úr leik um miðja keppni, mörgum að óvörum. Síðan hefur sól hennar risið mjög og hún sló endanlega í gegn í kvikmyndinni Dreamgirls árið 2006 og hlaut óskarsverðlaunin og gullhnöttinn fyrir túlkun sína á söngstjörnunni Effie White í myndinni. Hudson er orðin ein skærasta söngstjarna sinnar kynslóðar í kjölfarið og flestir hafa gleymt Fantasiu Barrino sem vann keppnina sama ár og hún.

Ruben Studdard vann Clay Aiken með sjónarmun í keppninni árið 2003. Studdard er flestum gleymdur og margir þóttust sjá stjörnu í Clay, sem var dálæti margra þá, en hann hefur fallið í sama skuggann líka. Nú er Taylor Hicks, sem var stjarna í Idol fyrir tveim árum, og þekktur fyrir að hafa grátt í vöngum meðfram söngnum, búinn að missa sjarmann að mati útgefendanna og misst samninginn sinn. Hann stendur einn. Eftir stendur því að aðeins einn Idol-sigurvegari hefur markað gull og það er Kelly Clarkson.

Annars er besta dæmið um það hvernig fór fyrir Idol hérna heima það að efnið var slegið af. Idol gekk í þrjú ár hérna heima en var svo slegið af. Svo var X-factor tekið upp og það entist bara í einn vetur. Nú er engin svona keppni hérna heima, ef undan er skilin Eurovision-keppnin langlífa í Laugardagslögunum, en sá bolti virðist ætla að ganga endalaust og í gegnum allan veturinn, mörgum til gremju.

Af hverju var ekki haldið áfram með X-factor? Var ekki mikið áhorf á þáttinn, ekki vantaði auglýsingarnar í hann og ekki var hægt að sjá annað en að þjóðin hefði gaman af að horfa á. Talað var um keppendur og allt dæmið fram og til baka á bloggi, spjallvefum og almennt í samfélaginu. Gekk sá pakki ekki upp eða hvað gerðist? Væri gaman að vita það.

Annars er þetta allt eflaust besta dæmið um að þessi módel endast ekki nema vissan tíma og þeir sem sigra hafa ekki úthald í frægðina nema á meðan að stjörnuglampi þáttanna skín. Þeir eru fáir sem lifa lengur í bransanum en sá glampi.

Idol sigur ekki ávísun á farsæld

Manndrápsakstur í umferðinni

Enn og aftur berast fregnir af ökumönnum sem keyra um á manndrápshraða, keyra langt yfir hraðamörk og jafnvel í vímuástandi. Akstur á þeim hraða og var t.d. í þessu tilfelli á Reykjanesbrautinni flokkast ekki undir neitt annað en hreinan háska, enda eru í senn bæði ökumaðurinn og þeir sem hann mætir í lífshættu vegna þess. Ætla að vona að við séum ekki komin í biðferli eftir banaslysi, þar sem ökumaður í dópvímu drepur jafnvel fjölda fólks með hugsunarleysi sínu og gerræðislegum ákvörðunum.

Það er auðvitað mikið áhyggjuefni hversu alvarleg staðan er í umferðarmálum með tilliti til mála af þessu tagi. Það er búið að tala vel og lengi um að úrbóta sé þörf - taka verði á þessum augljósa vanda. Það þarf að fara að gera eitthvað meira en bara tala. Það er auðvitað dapurlegt þegar að fólk tekur þá ákvörðun að geisast áfram á kolólöglegum hraða og jafnvel í vímu, ber ekki einu sinni meiri virðingu fyrir sjálfu sér en það og hvað þá þeim sem það mætir á leið sinni.

Þetta hefur gerst of oft á síðustu mánuðum. Þetta hlýtur að fara að leiða til þess að horft verði út fyrir orð okkar allra sem tölum fyrir því að fólk hugsi sitt ráð og fari ekki undir stýri í annarlegu ástandi. Akstur í vímu, annaðhvort að völdum áfengis eða eiturlyfja, er vaxandi vandamál sem kristallast æ meir með atvikum að undanförnu.

Í sjálfu sér tel ég þetta orðið eitt mesta vandamálið í umferðinni í dag. Það er engin trygging fyrir því þegar fólk sest undir stýri og heldur út í umferðina að það mæti ekki fólki undir áhrifum vímugjafa - út úr heiminum í sínu annarlega ástandi. Þetta er mikið áhyggjuefni sem full þörf er á að tala um með mjög áberandi hætti.

Tekinn á 139 km hraða á Reykjanesbraut

Jólunum lokið - þrettándastemmningin

Jæja, þá er jólahátíðinni lokið. Þetta voru notaleg og góð jól, eins og oftast nær. Las margar góðar bækur og hafði virkilega gaman af. Að mínu mati eru engin jól án bóka. En nú dimmir aftur yfir, jólaljósin slökkna og skammdegið verður alls ráðandi það sem eftir er mánaðarins. Það er þó bót í máli að daginn lengir sífellt nú og bráðlega mun birtan lýsa upp myrkrið. Þannig að ekki verður myrkrið ráðandi lengi úr þessu.

Mér finnst í sannleika sagt leiðinlegasti tími ársins vera dagarnir eftir jólin, í janúar, þegar að jólaljósin slökkna. Sumir hafa reyndar tekið upp á því að hafa jólaljósin lengur og njóta þeirra fram eftir mánuðinum. Finnst það ekkert verra. Í minningunni hefur janúar verið leiðinlegasti mánuður ársins. Það er eitthvað við þann mánuð sem er átakanlega leiðinlegt, rétt eins og desember er ávallt toppur alls, þegar að gleðin og jákvæðnin eiga að lýsa upp mannlífið með jólaljósunum. Þannig hefur það allavega alltaf verið hjá mér.

Margir vilja kveðja jólin með flugeldaskothríð í takt við það sem var á gamlársdag. Það hefur mikið verið skotið upp hér á Akureyri í dag, greinilegt að margir telja þetta ekki síðri tíma fyrir flugelda en áramótin sjálf. Kannski er það ágætis hefð hjá fólki, hef ekki gert mikið af því sjálfur reyndar. Hinsvegar finnst mér fátt meira óþolandi en þegar að það er verið að skjóta upp flugeldum í tíma og ótíma utan þessara tveggja daga. Sumir hafa tekið upp á því að gera þetta um hánótt jafnvel á virkum degi milli áramóta og þrettándans við lítinn fögnuð flestra. Er ekki mjög hrifinn af flugeldunum utan þessa tíma.

Það er dapurlegt að heyra af því að fólk slasist við flugeldaskothríðina. Það er mikilvægt að fara varlega í þessum flugeldamálum. Það var gott mál þegar að varnargleraugun komu, enda voru mjög margir sem fengu vond meiðsli í andliti í flugeldaskothríðinni. Margt hefur breyst til hins betra og vonandi hafa flestir sloppið slysalaust í gegnum áramótin og þrettándann. Hafa allavega ekki verið margar fréttir um alvarleg meiðsl í flugeldaskothríðinni síðustu dagana, sem betur fer. Vonandi hafa allir farið varlega og sloppið vel frá þessu öllu.

Óhapp við þrettándabrennu

Var kveikt í íbúðinni á Neshaganum?

Sögusagnir herma að kveikt hafi verið í íbúðinni á Neshaganum í nótt. Íbúðin var mannlaus er eldurinn kom upp, en eigandinn er einstæð móðir, sem nú er í fríi erlendis. Það er mjög dapurlegt að kveikt sé í heimili fólks með þessum hætti og eiginlega ótrúleg mannvonska sem í því felst. Heimili fólks er þeirra helgasti staður og það er mikið persónulegt áfall að missa aleigu sína. Það áfall verður mun erfiðara við að eiga sé það í skugga þess að eldur hafi kviknað af mannavöldum.

Vorkenni þessari konu, enda er þetta eins og ég sagði fyrr í dag mikið persónulegt áfall. Þó að bæta megi jarðneska hluti er skaðinn alltaf mikill. Það er skelfileg mannvonska fólgin í því að valda öðrum slíkum skaða.

Einvígið mikla í New Hampshire

Forkosningar demókrata í New Hampshire á þriðjudag eru einvígi á milli Barack Obama og Hillary Rodham Clinton. Spennan magnast - staðan tvísýn og ekki hægt að fullyrða afgerandi um úrslit, eins og var fyrir nokkrum vikum. Þar er mikið í húfi. Hillary er særð eftir forkosningar í Iowa og þarf á öllu sínu að halda til að ná sigri og því forskoti sem hún var talin svo örugg um nær allt síðasta ár. Fyrir nokkrum mánuðum hafði hún afgerandi forskot í fylkinu og virtist ekki þurfa að taka alvöru baráttu. Það hefur nú allt breyst. Hún þarf að sigra til að snúa stöðunni við.

Staðan í New Hampshire er um margt make-or-break fyrir Hillary. Tap mun þyngja róðurinn umtalsvert en sigur snúa við því tafli að hún sé að berjast við ósigrandi sjarmatröll nýrra tíma. Eftir sigursælan stjórnmálaferil er eiginlega hálf óraunverulegt að sjá hnignun Hillary sem stjórnmálamanns síðan í kappræðunum í Philadelphiu. Hún er allt í einu mjög brothætt og hún má ekki lengur við miklu hnjaski án þess að ára hennar sem sigursæls stjórnmálamanns líði endanlega undir lok. Það er eiginlega ótrúlegt að staða hennar sé í vafa í New Hampshire, fylkinu sem færði Bill Clinton endurkomuna í forsetaslaginn 1992 og verið eitt helsta vígi Clinton-hjónanna á litríkum ferli.

Obama er vonarneisti í myrkrinu. Þar liggur farsæld hans síðustu mánuði. Hann er eins og segull, dregur fólk að sér og virðist vera ferskt andlit í fjöldanum. Fari svo að Obama vinni í New Hampshire og nái útnefningunni verður það stóra ástæða þess að Hillary sigldi í strand og Obama varð forystuefni demókrata í þessum kosningum. Eftir átta ára forsetaferil George W. Bush er leitað eftir breytingu í báðum flokkum og virðist það enn betur sjást meðal demókrata sem hafa verið nær alveg valdalausir meginhluta valdaferils Bush, aðeins er ár síðan að flokkurinn náði þinginu aftur, en annars verið í algjöru valdatómi.

Þegar að Obama fór að kanna fyrst framboð sitt fyrir rúmu ári var ekki laust við að það mætti finna strauma ferskleikans. Honum hefur verið líkt við John F. Kennedy og dr. Martin Luther King. Að mínu mati er Obama blanda þeirra beggja, allt að því ósigrandi blanda þeirra. Hann virkar mjög sannur og traustur. Það er svona varla að hægt sé að trúa að hann sé sannur í gegn, en það er erfitt að finna bresti í honum. Enda hafa fregnir um fjölmenna kosningafundi með honum sýnt og sannað að hann er vonarneisti sem getur markað nýja tíma, rétt eins og t.d. Bill Clinton áður, sem var forseti út á þá ímynd sína að vera ferskur.

Stærstu vandræði Hillary á þessum vetrardögum í New Hampshire felast einkum í því að fólk finnur ekki tenginguna við hana. Það veit ekki hvaða kraftur er á bakvið framboð hennar, á meðan að fólk finnur hann hjá Obama. Þetta skilar sér. Tapi Hillary í New Hampshire verður það metið ástæðan. Hillary er særð eftir tapið í Iowa, það sjá allir. Hún hefur haft áru hinnar sigursælu og er ekki vön að lúta í gras. Það hefur skyndilega breyst. Brestir hennar eru of augljósir til að þeim verði neitað. Sigur á þriðjudag getur þó verið plástur á sárið, en tap yrði fleinn á versta stað fyrir hana. Hún má varla við frekari vandræðum.

Það var áhugavert að sjá kappræður demókrata í New Hampshire í gærkvöldi. Þar sameinuðust Obama og John Edwards gegn Hillary, sem varðist af krafti, eins og hennar er bæði von og vísa. Hún er hörkutól og má eiga það að hún hefur náð lengra en mörgum konum hefur í sjálfu sér dreymt. Það hlýtur þó að teljast mikið áfall fyrir konur fari svo að Hillary verði ekki forsetaefni demókrata, engin kona hefur náð lengra í baráttu um forsetaembættið og margar konur voru að vonast til að kona myndi verða í baráttu um Hvíta húsið til enda. Það er allt í óvissu nú og eflaust margar konur hugsi.

Forkosningaslagur demókrata er einvígi Hillary og Obama. Edwards á ekki séns, en berst enn og vonar reyndar greinilega að Hillary bakki út og hann verði mótvægi við Obama. Það er borin von. Ef Obama leggur Hillary verður hann frambjóðandinn, það er ekki flóknara. Bill Richardson, ríkisstjóri í Nýju Mexíkó, sáttasemjari og fyrrum ráðherra í ríkisstjórn Clintons forseta, á ekki von lengur en helst í slagnum til forkosninga í Nevada. Hann átti þó orð gærkvöldsins í kappræðunum er hann sagðist hafa upplifað mildara andrúmsloft í gíslatöku en það sem væri í baráttunni í New Hampshire. Frábært komment.

Það er erfitt að spá um hvað gerist í New Hampshire eftir tvo sólarhringa. Það er þó freistandi að spá því að Obama taki fylkið. Gerist það er pólitísk stórstjarna fædd - stjarna sem gæti bundið enda á stjörnutilveru Clinton-hjónanna í Demókrataflokknum og einu sterkasta fylki stjórnmálaferils þeirra og mannsins sem gerði flokkinn að sínum þar fyrir einum og hálfum áratug og varð í kjölfarið forseti tvö kjörtímabil. Varð sá sigursæli með pólitískasta maka bandarískrar stjórnmálasögu við hlið sér. Og það yrðu stórtíðindi.

Obama vinnur á Clinton

...að missa allt sitt

Það er alltaf dapurlegt að heyra fréttir af því að fólk missi aleigu sína í eldsvoða, þurfi að byrja upp á nýtt svo til með tvær hendur tómar. Það hlýtur að vera áfall að missa innbúið sitt, hluti sem hafa persónulegt gildi. Þó að það megi bæta húsgögn og þess konar hluti er gríðarlegt áfall að missa allt hið persónulega; ljósmyndir og þess háttar hluti. Heilt yfir er það þó svo að mannslífið eitt skiptir máli. Þegar að heyrist um eldsvoða er eðlilega fyrst spurt um hvort fólk hafi komist út heilt á húfi. Það hlýtur þó að taka á að þurfa að byggja upp heimilið sitt allt að því frá grunni.

Bróðir minn lenti í alvarlegum eldsvoða fyrir um áratug. Það mátti varla tæpara standa þá og hann mátti teljast stórheppinn að komast út. Hefði ekki verið reykskynjari í húsinu hefði þetta farið enn verr og hann bjargaði því að húsið fuðraði ekki upp. Þau misstu allt sitt. Það fór ansi nærri því að hver einasti hlutur í húsinu væri ónýtur, nær ekkert var eftir. Þá skipti hið eina máli að hann lifði af. Þó að áfallið við að missa innbúið hafi verið mikið er mannslífið ómetanlegt og það að fólk bjargist úr slíkum eldsvoða er mest um vert.

Hef oft hugleitt hversu erfitt það er að vera í þessum sporum. Eflaust er það eitt af því sem enginn skilur fyrr en hann kemst í. Vonandi gengur fjölskyldunni á Neshaga vel að byggja upp heimilið sitt aftur.

Húsbruni á Neshaga

Hvernig gat þetta staðið svona lengi?

Það er eiginlega sláandi að heyra af því að það hafi getað gengið vikum saman að sex ungmenni um tvítugsaldur á Akranesi hafi tekið án heimildar milljónir króna ófrjálsri hendi til að fjármagna fíkniefnaneyslu og sukklíferni í jólamánuðinum. Þetta er auðvitað verulegur áfellisdómur yfir fjármálastofnunum og hlýtur að leiða til þess að einhverjir hugsi sitt ráð allverulega. Þeir sem hafa verið í viðskiptum við tiltekinn sparisjóð hugsa eflaust sitt ráð, fyrst einn aðili gat gert þetta hlýtur að vera stór glufa til staðar.

Það er kannski eðlilegt að fólk geti farið framyfir og lifað hátt um vissan tíma, en þegar að þetta stendur vikum saman og allt að mánaðartíma hljóta spurningar að vakna um stöðu málsins. Ef marka má fréttir sólundaði unga fólkið fimm og hálfri milljón á þessum mánuði í neyslu sína. Það eru miklir peningar vægast sagt og ótrúlegur sofandaháttur sem liggur að baki því að þetta gat gengið. Það hlýtur að þurfa að vera í senn ansi óforskammaður og örvæntingarfullur til að leggja í svona fjársvikastarfsemi.

Það má alltaf eiga von á að glufur séu til staðar hjá fjármálastofnunum sem hægt er að misnota, en það hlýtur að vera ansi sofandi fjármálastofnun sem getur fært fíkniefnaneytendum svo sæluríkan mánuð í vímu.

Sjö ungmenni handtekin

Var áramótaskaupið skemmtilegra í annað skiptið?

Horfði á áramótaskaupið í endursýningu í kvöld. Það er fínt að gefa okkur annað tækifæri til að njóta þess og eiginlega átta okkur betur á því, enda erum við eflaust mörg sem erum enn að melta boðskap þess. Kosturinn er líka að væntingarnar eru ekki eins háleitar í annað skiptið og boðskapurinn kemst jafnvel betur til skila. Í denn voru engar endursýningar og þetta var eins og heilagt efni sem aldrei mátti endursýna eða ekki var samið um fleiri sýningar á.

Áramótaskaupið hefur líka verið mjög misjafnt. Það er oft svolítið kúltúrsjokk að upplifa gömul skaup. Það sem manni fannst kannski rosalega fyndið hér áður verður allt í einu algjörlega ófyndið á meðan að sum skaupin eru gullslegin klassík sem sannkölluð synd er að ekki séu til á DVD. Annars eru sum skaup kannski best geymd í minningunni. Eru bara minning um árið og það móment sem það var gert. Horfði í einum rykk á nokkur gömul áramótaskaup milli jóla og nýárs. Sum fannst mér óþægilega flöt á meðan að önnur eru yndisleg. Gott dæmi um frábært skaup er það sem gert var árið 1991, þar sem Davíð Oddsson var stjarnan. Klassískur húmor.

Sagan segir jafnan að það sé betra að skilja skaupið í annað skiptið og brandararnir verði betri. Má vera. Viðurkenni alveg að ég hafði eiginlega meira gaman af því í kvöld en þegar að ég sá það fyrst á gamlárskvöldi. Enn fannst mér þó beinagrindin í því, Lost-þemað, frekar dautt, og ég hafði ekki gaman af því. Molarnir inn á milli voru þó margir gulls ígildi og virkilega skemmtilegir. Fannst eitt besta atriðið sem ég upplifði aftur í kvöld ansi gott, en það var Árni Tryggvason í hlutverki sjúklings sem kallar eftir að starfsstúlka færi honum vatnsglas. Þar er þó ekkert nema bergmálið og neyðaróp karlgreysins óma um tóma ganga sjúkrahússins.

Annars áttaði ég mig á einu atriði betur núna en á gamlársdag. Á þetta ekki að vera Ólafur Ragnar Grímsson sem er að koma í glæsibifreið á stofnfund félags íslenskra auðmanna? Verð að viðurkenna að ég tók bakföll af hlátri þegar að ég sá þetta atriði áðan og áttaði mig á því. Þarf kannski ekki að koma á óvart þetta atriði. Svo náði Bergur Þór mjög vel söngvaranum Geir Ólafs og tók hann alveg með brilljans. Umræðan um réttindabaráttu vændiskvenna í Silfri Egils var líka ansi smellið atriði. Svo var líka ansi nett að sjá Kristján Möller hlaupa á dyr í samgönguráðuneytinu þegar að talað var um Grímseyjarferjuna og ellefu ára "barna"afmæli Fáfnis.

Allavega, þetta var alveg ágætis móment, fínt að upplifa skaupið aftur, svona einu sinni í viðbót allavega. En hvað finnst ykkur. Hvernig var að sjá skaupið í annað skiptið? Hvað með gömlu skaupin, viljið þið eiga minningarnar um gömlu skaupin eða mynduð þið kaupa þau á DVD eða vilja eignast þau aftur?

Göng um Vaðlaheiði sett framar Sundabraut

Það eru ánægjuleg tíðindi að Kristján L. Möller, samgönguráðherra, ætli að setja göng um Vaðlaheiði í forgang í samgönguverkefnum, jafnvel framar Sundabraut, mikilvægri samgönguframkvæmd fyrir sunnan. Ekki kvörtum við hér fyrir norðan altént við þessi tíðindi og fögnum að ráðherrann ætli sér að standa við digurbarkaleg kosningaloforð Samfylkingarinnar í þingkosningunum fyrir tæpu ári. Verður reyndar áhugaverðast að sjá hvort að göngin fara í það verkferli sem Samfylkingin lofaði þá; að þau verði ríkisverkefni að öllu leyti.

Það hljóta að teljast mikil vonbrigði fyrir Reykvíkinga að Sundabraut sé sett aftar Vaðlaheiðargöngum á dagskrá samgönguframkvæmda. Eftir allt talið um mikilvægi Sundabrautar og stór orð borgarfulltrúa Samfylkingarinnar um framkvæmdina vekur það athygli að samgönguráðherra í nafni Samfylkingarinnar taki þá ákvörðun. Væri reyndar áhugavert að heyra viðbrögð Dags B. Eggertssonar, borgarstjóra í Reykjavík, og ennfremur Steinunnar Valdísar Óskarsdóttur, fyrrum borgarstjóra, sem nú er einn nánasti samstarfsmaður ráðherrans, sem formaður samgöngunefndar Alþingis. Ætla fjölmiðlar ekki að tala við Steinunni?

Annars koma þessar áherslur ekki að óvörum. Kristján Möller talaði mjög ákveðið til kjósenda fyrir alþingiskosningar um mikilvægi Vaðlaheiðarganga og lofaði að koma þeim í framkvæmd fljótlega á kjörtímabilinu hefði hann eitthvað um málið að segja. Hann er í óskastöðu sinni fyrir kosningar, situr nú á stóli samgönguráðherra og verður að standa við stóru orðin enda færi hann illa hér í næstu alþingiskosningum ella. Þetta blasir við öllum sem fylgjast með stjórnmálum hér, sennilega helst þeim samfylkingarmönnum sem hafa sig í frammi hér á Eyjafjarðarsvæðinu, en kallað hefur verið eftir því af fólki hér að ráðherrann myndi taka af skarið.

Það er vissulega vont ef Sundabraut tefst mikið meira en orðið er. Sennilega þurfa samfylkingarmenn í Reykjavík eitthvað að gera sig gildandi í augum samgönguráðherrans þeirra.

Auðmjúk afsökunarbeiðni til eigendanna

Það er ekki ósennilegt að auðmjúkasta afsökunarbeiðni hjá Baugsmiðli fyrr og síðar hafi birst í gær, er forsvarsmenn vísir.is voru allt á því á hnjánum að biðjast miskunnar hjá eiganda sínum, Jóni Ásgeiri Jóhannessyni, eftir að hafa fjallað um heimshornaferðalag hans og ýmsar hliðar þess. Hef aldrei séð svona auðmjúkt orðalag og allt að því mátti finna sorrífílinginn streyma úr hverri línu. Svona opinberar afsökunarbeiðnir birtast ekki á hverjum degi á þessum miðli, svo mikið er víst.

Flestir spurðu sig að því eftir hina auðmjúku afsökunarbeiðni hvað hefði eiginlega verið rétt og rangt í upphaflegum skrifum vísis um eiganda sinn. Það var spurningin sem flestir vildu fá svarað. Nú hefur vísir.is brugðist vel við þeirri spurningu og svarað henni í ítarlegri umfjöllun sem er ekki síður áhugaverð en hin auðmjúka afsökunarbeiðni. Það verður ekki minna talað um snekkjuna og þotuna og allt sem því fylgir eftir þessar útskýringar, enda við því að búast að fleiri spurningar vaki í kjölfarið.

Spurningar vakna eðlilega í kjölfar þessara samskipta eigendanna og starfsmanna hans, hin opinberu skoðanaskipti um hvað megi segja um eigandann. Flestir eru eðlilega hugsi eftir þessa auðmjúku afsökunarbeiðni.

 

Nóg um hasar á Bubbatónleikum

Það virðist vera hasar í kringum Bubba Morthens. Maðurinn sem lögreglan handtók í kvöld, með aðstoð sérsveitar, eftir eltingarleik í Holtahverfið, brjálaðist á tónleikum Bubba og stórsveitarinnar í Höllinni og otaði hníf að dyravörðum og sparkaði niður rúðu. Eins og flestum er kunnugt að þá urðu slagsmál á Þorláksmessutónleikum Bubba á Nasa og þar gekk sannarlega á ýmsu.

Eftir því sem ég heyrði frá manni sem var á tónleikunum með Bubba var nóg um að vera þar, rúða í anddyri var spörkuð niður og maðurinn sem var handtekinn skarst á fæti og stakk af frá vettvangi með konu en lögreglan náði honum síðar með aðstoð sérsveitarinnar. Þetta hefur því verið mikið drama og gott að sérsveitin getur aðstoðað í málum þar sem virkilega þörf á fagmennsku að halda og þarf að eiga við fólk sem er vopnað.

Mér skilst reyndar að þessu drama hafi lokið með því að drepist hafi á bíl mannsins og þannig hafi hann náðst, ætli hann hafi svo ekki bara endað á slysadeildinni. Væntanlega verið blóðugur eftir að sparka í rúðuna í Laugardalshöll. Þetta hlýtur að kallast íslenskt drama í nærmynd.

Annars virðist kóngurinn vera í miklum hasar þessa dagana og ekki nema von að spurt sé hvað gerist á næstu tónleikum hans. Allt er þegar þrennt er - segir jú máltækið.

Sérsveitin kölluð út

Var ráðning orkumálastjóra vinargreiði ráðherra?

Ég sé að Orðið á götunni hefur tekið undir skrif mín í gær um ráðningu orkumálastjóra. Það stefnir flest í að þetta verði umdeild skipan og úr því verði jafnréttismál, þar sem Ragnheiður Inga Þórarinsdóttir, aðstoðarorkumálastjóri og staðgengill orkumálastjóra að undanförnu, muni fara með málið lengra og sérstaklega verði höfðað til þess að hún hafi ekki aðeins verið hæfasti umsækjandinn heldur auk þess verið kona sem gengið var framhjá.

Össur finnur greinilega fyrir því að þetta verður þungur róður og var í viðtali hjá fréttastofu Sjónvarpsins í kvöld að reyna að verja skipan Guðna Jóhannessonar í stöðuna. Það gekk svona frekar vandræðalega. Nú hafa konur í verkfræðingastétt talað gegn skipan Guðna og allar líkur á því að umræðan verði hörð þar sem aðalbitbeinið verði að iðnaðarráðherrann hafi brotið gegn jafnréttislögum. Eðlilegt er að benda á að sama dag og ráðherrann valdi Guðna skipaði hann konu sem ferðamálastjóra og vék þar sérstaklega að jafnréttishlið þess í fréttatilkynningu ráðuneytisins.

Er ekki óeðlilegt að líta svo á að hún hafi verið skipuð til að reyna að vega á móti skipan Guðna í embætti orkumálastjóra. Staða ráðherrans væri enn verri eflaust ef hann hefði skipað karlmann sem ferðamálastjóra og fengið það ofan á sig samhliða skipan í embætti orkumálastjóra. Þá væri eflaust hitinn enn meiri. En það er mikil umræða um þessa ákvörðun ráðherrans og bíða flestir spenntir eftir rökstuðningi hans, ekki síður en þeim sem Árni M. Mathiesen verður að skila inn í máli Þorsteins Davíðssonar. Er með ólíkindum að sá rökstuðningur sé ekki enn kominn.

Þetta hlýtur að teljast vandræðalegt mál fyrir Samfylkinguna, sem svo mjög hefur farið fram með jafnréttisáherslur í farteskinu og skreytt sig með þeim, verði ráðherrann dæmdur fyrir brot á jafnréttislögum t.d.