Birta leiðir pabbann um frumskóg möppudýranna

Jafnaðarmaðurinn Vilmundur Gylfason sagði þegar að hann var dómsmálaráðherra, skamma stund í minnihlutastjórn Alþýðuflokksins undir lok áttunda áratugarins, að ráðuneytið væri fullt af möppudýrum og það væri sem frumskógur. Það væri gott að vita hvort að Össur Skarphéðinsson, iðnaðarráðherra, er sama sinnis, nú þegar að hann hefur fengið aftur ráðherrareynslu eftir tólf ár í stjórnarandstöðu. Greinilegt er að dóttir hans telur ekki veita af að leiða pabba sinn í gegnum ráðuneytið.

Það er kannski ekki óeðlilegt að Birta telji pabba sinn þurfa aðstoð. Það hefur mikið gengið á hjá honum og greinilega í mörg horn að líta, bæði í ráðuneytinu sem og í stjórnmálum almennt. Honum veitir varla af leiðsögn af þessu tagi. Annars má deila um hvað iðnaðarráðuneytið er stórt. Þegar að Jón Sigurðsson lét af ráðherraembætti fyrir níu mánuðum afhenti hann bæði Össuri og Björgvini G. Sigurðssyni lyklavöld að sama ráðuneyti. Enda þótti mörgum það kómískt að til að Samfylkingin fengi jafnan hlut og Sjálfstæðisflokkurinn var þessu ráðuneyti splittað upp á meðan að sjálfstæðismenn fengu heilbrigðismálin.

Enda fannst mörgum fjölmiðlamönnum það fyndið að Össur og Björgvin sátu í sama plássi og einn ráðherra áður en voru báðir ráðherrar. Þetta stendur víst til bóta en einhvern tímann á næstunni á víst að flytja Björgvin frá Össuri yfir í gamla landbúnaðarráðuneytið, sem nú hefur verið sameinað sjávarútvegsráðuneytinu, og þá mun Árnesingurinn Björgvin koma sér fyrir á ráðherraskrifstofunni sem sveitungi hans Guðni Ágústsson hafði til umráða í tæpan áratug. Þá ætti olnbogarými Össurar að aukast til muna.

Annars er þetta skondið hjá dóttur Össurar og vonandi að teikningin auðveldi honum lífið í frumskógi möppudýranna.

Dóttir Össurar kortleggur ráðuneytið

Mitt Romney sigrar - mjög jafnt hjá repúblikunum

Ekki varð baráttan jöfn í Michigan eins og kannanir höfðu spáð. Mitt Romney vann nokkuð góðan sigur í forkosningunum í sínu gamla heimafylki, sem hann varð að sigra í til að halda framboði sínu á floti. Sigur hans tryggir enn jafna baráttu um það hver hlýtur útnefningu repúblikana. Þar er allt galopið. Huckabee vann Iowa, McCain vann New Hampshire og Romney vann í Michigan. Nú verður barist um sigurinn í Suður-Karólínu.


Nokkrir punktar um stöðuna:

- Mitt Romney er enn í slagnum um útnefninguna eftir sigurinn í Michigan - fer með byr í seglin til suðurríkjanna og vonast eftir að landa sigri í Suður-Karólínu. Ekki tókst McCain að vinna Michigan á sömu bylgju stuðnings í kjölfar sigurs í New Hampshire, en á móti kemur að Romney var að keppa í fylkinu sem hann fæddist í og tap hefði þýtt að allir hefðu spurt sig að því hvort hann gæti yfir höfuð sigrað. En það er alveg ljóst að þetta er mikilvægur sigur fyrir Romney - hann á enn möguleika eftir allt saman. Margir töldu hann búinn eftir tapið í NH.

- John McCain hefur forskot í landskönnunum en þarf nú nauðsynlega að vinna í Suður-Karólínu til að halda þeim byr sem hann fékk í New Hampshire. Það hlýtur að vera honum gríðarleg vonbrigði að hafa ekki náð óháðum á sitt band í Michigan. Hann fór með Lieberman um fylkið og vonaðist eftir að ná styrk þar með því og laða að sér fólk úr öðrum flokkum, þar sem ekki var alvöru kosning hjá demókrötum. Óháðir voru hans sterkasta von á sigri, það brást og nú þarf hann að verða sigursæll í suðurríkjunum til að halda haus í því sem framundan er. Hann fór illa í leðjuslag gegn Bush í Suður-Karólínu 2000 og tapaði þeim hráskinnaleik og voninni á útnefningu þar. Nú þarf hann að snúa gæfunni við á sama stað. Það gæti orðið snúið og mikið er undir, vægast sagt.

- Rudy Giuliani tók áhættu með að stóla á stóru fylkin og vonast eftir því að baráttan yrði jöfn um fyrstu fylkin og ekkert ljóst fyrir Flórída. Eins og staðan er núna hefur hann veðjað rétt og á enn möguleika. Þrátt fyrir að hann hafi fengið rosalegan skell í Iowa, New Hampshire og Michigan. Tapið í Michigan er reyndar svæsið, enda er hann aðeins með þrjú prósent, sem er suddalega lélegt fyrir mann sem ætlar sér að vera alvöru frambjóðandi og hafa sterkan stuðning um allt land. Gleymum því ekki að hann leiddi nær allar kannanir í fyrra og virkaði ósigrandi. En Suður-Karólína gæti orðið til að breyta grand master plani Giuliani fram að Flórída. Sjáum til.

- Mike Huckabee náði þriðja sætinu með sannfærandi hætti. Það blasti þó við fyrir löngu að hann næði því og enginn ógnaði honum um sætið - væri lítil áhætta í sjálfu sér. Nú þarf hann hinsvegar að fara að verða sigursæll til að haldast á floti og þarf sigur í Suður-Karólínu. Hann er illa staddur ef hann fær skell í fylkinu og treystir að suðrið færi sér byr í seglin, hafandi verið ríkisstjóri í Arkansas, rétt eins og Bill Clinton forðum daga. Ekki dugar bara Iowa þegar að suðrið er annars vegar!

- Ron Paul náði sex prósentum í Michigan, hlaut helmingi meira en Giuliani. Góður árangur og hann nuddar Giuliani upp úr saltinu með því að benda á að hann sé helmingi vinsælli en Giuliani í þessu sterka repúblikanavígi, fylkinu sem Gerald Ford, fyrrum forseti, kemur frá. Fred Thompson mældist varla í Michigan og þarf að ná sigri í Suður-Karólínu. Ella búinn að vera. Verður hann sá fyrsti sem fellur í valinn?


Spennandi slagur - ekkert öruggt. Svona á það að vera. Það stefnir í spennandi baráttu í suðrinu og á laugardag ráðast örlögin í Suður-Karólínu. Það gæti farið svo að ekkert yrði ljóst fyrr en á ofur-þriðjudegi. Þetta er að verða jafnasti og áhugaverðasti forkosningaslagur repúblikana í yfir hálfa öld. Það er spurt sannarlega að leikslokum, enda enginn með alvöru forystu.

Romney vann í Michigan

Spennandi einvígi McCain og Romney í Michigan

Beðið er nú eftir úrslitum í einvígi Mitt Romney og John McCain í forkosningum repúblikana í Michigan. Niðurstaðan verður áhugavert innlegg í hina jöfnu baráttu um útnefningu flokksins í forsetakosningunum í nóvember. McCain fékk byr í seglin með sigrinum í New Hampshire og hefur tekið forystu í baráttunni í nýjustu könnunum. Með sigri í fylkinu getur hann styrkt sig til muna. Romney verður að sigra í Michigan til að blása lífi í framboð sitt, eftir skaðleg töp í Iowa og New Hampshire.

Það má fullyrða að Romney sé í raun búinn að vera sem alvöru frambjóðandi nái hann ekki sigri í þessum forkosningum, enda fæddur og uppalinn í fylkinu. Faðir hans, George W. Romney, var ríkisstjóri í Michigan í fjölda ára og er einn þekktasti stjórnmálamaður fylkisins á síðustu öld, einn pólitísku risanna þar. Auk þess var móðir hans, Lenore Romney, stjórnmálamaður þar og ekki síður áberandi en eiginmaður hennar. Þau hvíla bæði í fylkinu og tengingar frambjóðandans við svæðið eru því mikil. Þrátt fyrir að hafa eytt miklum peningum hefur hann ekki unnið alvöru forkosningaslag til þessa og þarf á sigri að halda.

John McCain getur haldið styrk sínum í slagnum með sigri í Michigan, auk þess að slá Romney út af kortinu. Fyrir nokkrum mánuðum var framboð hans talið dauðadæmt en hann hefur átt magnaða endurkomu og berst fyrir sigri í Michigan, auk þess að reyna að taka Suður-Karólínu. Ef hann tekur bæði fylkin fer hann á bylgju mikils stuðnings í forkosningarnar í Flórída. Þar er Rudy Giuliani að vonast eftir að ná að starta af krafti framboði sínu og ætlar að reyna við stóru fylkin. Það er mikil áhætta, sem gæti reynst dauðadæmd er yfir lýkur. Ef McCain nær miklu forskoti næstu dagana gæti hann orðið óstöðvandi er kemur að stóru fylkjunum.

Síðustu vikur hefur slagur repúblikana verið jafn, jafnasti forkosningaslagur þeirra áratugum saman og er galopinn í raun enn. Enginn sterkur frambjóðandi hefur dregið sig til baka frá því að ferlið hófst í Iowa 3. janúar. Það breytist þó brátt. Flestir búast við að Fred Thompson dragi sig í hlé eftir Suður-Karólínu og alveg er ljóst að Romney stendur og fellur með því sem gerist á næstu klukkutímum. Annað hvort fær hann byr í seglin með stuðningi á heimavelli eða framboð hans fær náðarhöggið þar. Verði Huckabee þriðji í nótt, sem ég tel að blasi við, heldur hann sínum dampi, en það mun skipta hann miklu máli að taka Suður-Karólínu, ekta suðurríkjafylki.

Rudy Giuliani bíður á hliðarlínunni og vonast eftir að slagurinn haldist jafn þar til að kosið verður í Flórída eftir hálfan mánuð. Ef McCain tekur næstu fylkin verður hann helsti keppinautur Giuliani um sigur í Flórída. Sumar kannanir sýna McCain nú þegar með forskot í fylkinu. Taki hann Flórída tel ég hann nokkuð öruggan um útnefninguna. Hann fer þá allavega á mikilli bylgju í slaginn á ofur þriðjudegi viku síðar. En nú fer þetta að skýrast, valkostum fækkar og ljóst verður brátt hverjir eru alvöru keppinautar um útnefninguna.

En fylgst er með stöðunni í Michigan nú. Þar ræðst ekki hver verður frambjóðandi repúblikana, en þar geta þó örlög sumra ráðist. Eins og flestir vita er enginn slagur meðal demókrata. Flokksstofnanir hafa refsað flokksmönnum þar fyrir að flýta forkosningunum með því að taka þingfulltrúana af þeim. Hillary Rodham Clinton er þar ein, af alvöru keppinautum um útnefninguna, á kjörseðlinum. Obama og Edwards eru víðsfjarri. Þannig að það er engin barátta í fylkinu hjá þeim.

Þannig að þetta snýst að segja má bara um hvað gerist hjá repúblikunum í Michigan. Þarna gætu orðið spennandi úrslit. Þarna gæti Romney risið upp sem frambjóðandi með alvöru möguleika eða hann gæti lognast út af pólitískt. Mikil barátta. Og McCain getur haldið bylgjunni eða misst flugið. Hann tók fylkið fyrir átta árum og sigur þar kæmi sér vel fyrir hann. Ella skiptir Suður-Karólína hann miklu máli. Þarna er því margt í húfi fyrir frambjóðendur innan flokksins.

Spái því að þetta verði tæpt. Hallast að því að Romney vinni, enda hefur hann lagt mikla áherslu, skiljanlega, á fylkið - allt er í húfi. McCain hefur staðið sig vel og stólar á óháða, sem mega kjósa í forkosningunum. Enda hefur hann farið um fylkið með Joe Lieberman, varaforsetaefni Gore og óháðan þingmann í Connecticut, sér við hlið. Hann féll í ónáð innan demókrata, en er nú sér á báti og styður McCain. Svo verður Huckabee þriðji.

Grafalvarlegt mál

Það eru mjög sláandi tíðindi að reynt hafi verið að nema barn á brott með valdi. Þetta er napur veruleiki. Það er eiginlega varla að maður trúi því að svona gerist á Íslandi, en það er greinilegt á svo mörgu sem gerist í samfélaginu að við lifum í samfélagi þar sem ekkert er heilagt. Af mörgu alvarlegu sem hefur gerst í samfélaginu að undanförnu finnst mér þetta eiginlega það versta. Það að reyna að nema barn á brott til að vinna því mein er svo sorglegur verknaður að það eru engin nógu sterk orð til að lýsa hryggð sinni með það.

Það að þetta gerist á skólalóð er líka enn alvarlegra en ella, enda viljum við öll trúa því að skólalóðin sé heilagur staður, þar sem börn njóta verndar. Það hafa reyndar verið sögur að reynt hafi verið að selja dóp við skóla og koma allskonar ógeði að börnum. Það að ætla að nema barn á brott með þessum hætti mun vekja fólk til umhugsunar að fátt sé orðið heilagt. Það er mikilvægt að passa börnin vel, enda eru greinilega sjúkar sálir þarna úti sem vilja vinna saklausum börnum mein og ráðast að sakleysi þeirra.

Það er eðlilegt að skólastjórnendur hugsi þetta mál vel og foreldrar hljóta að vera uggandi. Þetta er ógn sem stingur mjög djúpt í huga fólks og verður að reyna að vernda öryggi barna við skóla. Það er þó ljóst að aldrei er hægt að hafa fullkomið eftirlit með börnum, enda er þetta rof á svo helgum stað í uppeldi barna að það eru engin nógu sterk orð til að lýsa því. Það er vonandi að hægt verði að sporna við þeirri ógn.

Einn alvarlegasti þáttur málsins er að auki sá hversu seint þetta kemst í umfjöllun, er rætt tæpitungulaust. Það að líði tíu dagar er að mínu mati fyrir neðan allar hellur. Það er ólíðandi að skólastjórnendur hafi ekki látið vita af málinu í upphafi, en þetta er alvarlegt mál fyrir foreldra í skólahverfinu og varðar almenning allan. Þögnin leysir engan vanda.

Foreldrar slegnir óhug

Ástþór flippar yfir um - forsetaframboð planað

Það er ekki hægt að túlka ákæru Ástþórs Magnússonar öðruvísi en sem svo að hann ætli sér að gefa kost á sér í forsetakosningunum 28. júní nk. og fara í þriðja skiptið í kosningu gegn Ólafi Ragnari Grímssyni, forseta Íslands. Hann reyndar ætlaði sér að fara fram árið 2000 en varð þá að hætta við vegna þess að honum tókst ekki að safna meðmælendum í tæka tíð. Segja má því að Ástþór hafi fylgt Ólafi Ragnari eftir sem skugginn alla forsetatíð hans og ætli sér að vera við hlið hans í síðustu kosningunum sem hann mun taka þátt í á sínum ferli.

Þórunn Guðmundsdóttir hafði fullan rétt á því að tjá skoðanir sínar og segja það sem henni fannst. Hún er ekki lengur í yfirkjörstjórn og er ekki bundin af neinum embættisskyldum þar lengur, þó að hún hafi vissulega verið formaður yfirkjörstjórnar í Reykjavík í forsetakosningunum 2004. Eftir stendur þó að hún hefur fullt málfrelsi til að segja skoðanir sínar. Verði hún dæmd fyrir þetta má í raun segja að málfrelsið í þeirri mynd sem við þekkjum það bíði verulegan skaða af. Annars tel ég það fráleitt að hún fái á sig dóm fyrir að segja sínar skoðanir með þessum hætti.

Ástþór hefur alla tíð verið ólíkindatól hið mesta. Yfirvofandi forsetaframboð er af slíkum skala að það er eðlilegt að fólk hafi á því afgerandi skoðanir. Eftir allar fyrri tilraunirnar er ekki nema von að spurt sé um hvað Ástþór sé að hugsa sér að gera með þriðja framboðinu eða telji sig áorka með því. Það er ekkert óeðlilegt við þær pælingar. Það þarf ekki að koma honum að óvörum að fólk hafi sterkar skoðanir og eða leggist gegn þeim áætlunum hans eftir allt sem á undan er gengið. En kannski hefur maðurinn endanlega flippað yfir um.

Ástþór kærir Þórunni

Svanfríður verður áfram bæjarstjóri á Dalvík

Samkomulag mun nú hafa nást milli J-listans og Framsóknarflokks í Dalvíkurbyggð um að Svanfríður Jónasdóttir, fyrrum alþingismaður, verði bæjarstjóri til loka kjörtímabilsins, en áður hafði verið samið um að hún gegndi embættinu aðeins í tvö ár, en þá fengi Framsókn að ráðstafa embættinu og var í kortunum að auglýsa það en ráðið yrði í það að þeirra tillögu. Mun Framsókn fá í staðinn formennsku í bæjarráði, að mér skilst.

Ætla framboðin að endurmynda samstarf sitt og ganga frá nýjum málefnasamningi í ljósi þessa, en samstarfið hékk á bláþræði því að J-listinn vildi að Svanfríður héldi bæjarstjórastólnum og fyrra samkomulag yrði fellt úr gildi. Hrikti í stoðum þessa meirihluta vegna málsins og við blasti að J-listinn myndi slíta meirihlutanum fengi Svanfríður ekki að halda áfram. Auk þess var vel ljóst að allir aðrir voru vel tilbúnir til að ljá máls á þessu formi til að mynda nýjan meirihluta.

Átti svosem ekki von á öðru en samkomulag myndi nást milli aðila út með firði. Það hefur reyndar komið mér á óvart mjög lengi að J-listinn skyldi sætta sig við að skipta tímabilinu upp. Það hefur blasað við um nokkuð skeið að það yrði erfitt fyrir Svanfríði að hætta í hálfleik og þjálfa svo upp annan bæjarstjóra til að vinna með henni.

Það hljómaði beinlínis absúrd, enda hefur aldrei verið hefð á Dalvík að ráða bæjarstjóra með svo hálfum hug og er var í þessu tilfelli. En eftir stendur að Framsókn varð að bakka og sætta sig við orðinn hlut og bíta í það súra að fórna bæjarstjórastólnum sem þeir höfðu samið um að fá.

Glæsilegur sigur - góður grunnur fyrir EM

Það var gaman að sjá landsliðið taka Tékka með sannfærandi hætti í kvöld. Aldrei var vafi á hvort liðið væri betra og myndi sigra. Hannes Jón fór alveg á kostum í seinni hálfleik og greinilegt að hann er orðinn ein skærasta stjarna landsliðsins og verður áhugavert að sjá hann spila á EM á næstunni. Það er að verða góð endurnýjun í liðinu og margir góðir ungir leikmenn að sýna styrk sinn.

Við getum verið stolt í kvöld með okkar menn og nú er auðvitað að vona að við munum ná að sýna allt okkar besta í næstu leikjum, eins og var í kvöld. Leikurinn við Svíana á fimmtudaginn verður góð prófraun á styrkleika liðsins og sigur þar myndi peppa liðið upp í næstu leiki og ennfremur kveikja endanlega áhugann á mótinu hérna heima. Í fyrra náði sigur gegn Frökkum í upphafi að kveikja neista sem gerði mikið fyrir áhugann á dæminu.

Eins og það er skemmtilegt að horfa á liðið standa sig vel og brillera er algjör ömurð ef dæmið fellur á viðkvæmasta tímapunkti og stemmningin springur eins og blaðra. Þessir tveir sigrar eru vissulega ekkert nema forskot á það sem framundan er, en gefur okkur fyrirheit og væntingar um að gott mót sé framundan fyrir okkur í Noregi. Nú er bara að massa þetta og gera það gott á mótinu. Miðað við leikinn í kvöld er allt hægt í Noregi.

 

Öruggur sigur Íslands, 33:28

Gjafmildur bítill hugsar til kvendjöfuls

Það er ekki hægt að segja annað en að hinn fyrrum lánssami eðalBítill Paul McCartney sé ótrúlega gjafmildur við Heather Mills, fyrrum eiginkonu sína, í tilefni af afmæli hennar. Gefur henni úr og gjafakort. Á sama tíma hefur hún ráðið einkaspæjara til að reyna að ná myndum af honum drukknum. Held að sagan muni meta Heather sem kvendjöful sem lagðist á bítilinn til þess eins að ná peningum út úr honum og blóðmjólka hann.

Ekki er langt síðan að fregnir bárust af því að Heather hefði tekið upp samtöl sín og bítilsins í hjónabandinu til að reyna að eiga sannanir gegn honum síðar meir. Hún hefur verið að gera út af við sig síðustu mánuðina með fáránlegum absúrd-fjölmiðlaframkomum. Hún kann varla að skammast sín einu sinni og líkir sér við dýrlinga og kvenhetjur og talar gegn þeim sem lifa fyrir peninga - á meðan berst hún fyrir því að fá allt að sex milljarða úr búi bítilsins.

Það eru rúmir fjórir áratugir liðnir frá því að bítillinn Paul samdi og söng lagið When I´m 64. Lagið var um lífið er aldrinum væri náð og hugleiðingar um tilveruna. Fyrir skömmu náði hann sjálfur þessum merka áfanga að verða 64 ára. Það verður seint sagt að afmælisárið og misserin eftir það hafi verið markað af gleði og ánægju. Hans er helst minnst núna af harðvítugum skilnaðarátökum, forræðisdeilu, yfirráðum yfir peningum sínum og mannorðinu, sem konan ætlar að leggja í rúst.

Það að hann gefi henni gjafir fyrir milljón íslenskra króna vekur því athygli og eiginlega fær mann til að hugsa um hversu gjafmildur maðurinn sé þrátt fyrir allt sem gerst hefur. Dómurinn yfir Heather í huga bresku pressunnar og almennings virðist þó ljós. Þar eru henni gefin öll hin verstu nöfn og seint hægt að segja að hún hafi öðlast gullinn sess með hjónabandinu og framgöngu sinni síðan. Hún ætlaði sér að verða þekkt fyrir líknarstarf og fötlun sína en sú ímynd er farin í vaskinn.

Og nú berst hún eins og ljónynja fyrir peningum kappans og hefur afhjúpað sig og rifið niður ímynd hinnar líknandi stjörnu, sem hún var talin áður, og reynt var að kynna enn frekar framan af í sambandinu við bítilinn. Það er ekki óvarlegt að segja að ímynd hennar sem hins miskunnsama samverja hafi farið á bólakaf og eftir aðeins gráðugur kvendjöfull í huga fólks.

Eyddi milljón í afmælisgjöf handa Mills

Váleg tíðindi frá Kabúl - tilræði við Gahr Støre

Það eru váleg tíðindi að reynt hafi verið að drepa jafnaðarmanninn Jonas Gahr Støre, utanríkisráðherra Noregs, í Kabúl í dag. Þetta sýnir þó vel hvernig staðan er á þessu svæði og líka það að við hér á Norðurlöndum lifum ekki í vernduðu umhverfi. Á þessum tímum eru allir í skotlínunni. Þegar að norrænir stjórnmálamenn eru í skotlínunni, og reynt að drepa þá með svo kuldalegum hætti, er það um leið orðið mál sem við verðum að velta fyrir okkur hér.

Norski blaðamaðurinn sem særðist í árás hryðjuverkaaflanna er nú látinn; Carsten Thomassen, vel þekktur fyrir góð verk í bransanum. Auk hans féllu sex manns í valinn í árásinni á norska utanríkisráðherrann. Það eru vissulega merkileg tíðindi að reynt sé að vega norrænan stjórnmálamann. Man ekki eftir að það hafi verið reynt að drepa þá í beinni árás, nema ef undan er þá skilinn Olof Palme, fyrrum forsætisráðherra Svíþjóðar, sem var veginn af byssumanni á götuhorni í Stokkhólmi fyrir rúmum tveimur áratugum er hann var að koma úr kvikmyndahúsi. Anna Lindh, fyrrum utanríkisráðherra Svíþjóðar, var svo auðvitað stungin til bana í verslunarmiðstöð í Stokkhólmi fyrir fimm árum.

Veit ekki hvort önnur dæmi eru um þetta. En það er ný sýn á veruleika stjórnmálanna hér að reynt sé að drepa norrænan stjórnmálamann á erlendri grundu á umbrotasvæði í hryðjuverkaárás. Einhver myndi kannski tala um að þarna væri verið að láta finna fyrir sér gagnvart stjórnmálamanni sem hefði farið í gegnum umbrotatíma Íraksstríðs og innrásarinnar í Afganistan. En á móti kemur að Jonas Gahr Støre hefur aðeins verið utanríkisráðherra í rúm tvö ár og situr í rauðgrænu stjórninni í Noregi, sem kom til valda löngu eftir að Bandaríkin fór inn í Írak og Afganistan og allt sem gerðist eftir hryðjuverkin í Bandaríkjunum.

Það er því ekki hægt að sjá annað en þetta morðtilræði sé bara til að senda skilaboð. Kannski var ekki verið að reyna að drepa Jonas Gahr Støre til að hefna sín á honum eða norskum stjórnmálum. Það er ekki spurt að neinu nema heift og hún beinist að öllum kjörnum fulltrúum virðist vera. Veit ekki hvernig er hægt að túlka þetta öðruvísi þegar að litið er á sögu stjórnmálamannsins og eins þeirrar stjórnar sem hann er hluti af.

Þeir tímar eru liðnir að við hér á Norðurlöndum séum á hliðarlínunni í hitamálum. Þegar að reynt er að drepa norrænan stjórnmálamann í árás af þessu tagi höfum við séð að veruleikinn er allt annar. Hann er fjarri því einfaldur og saklaus í sjálfu sér.

Norski blaðamaðurinn látinn

Hvað vill meirihlutinn í Reykjavík gera við húsin?

Það er eðlilegt að skyndifriðun sé beitt til að vernda húsin á Laugavegi meðan að beðið er endanlegrar ákvörðunar í málinu. Annað hefði verið óeðlilegt. Það er þó mikilvægt að skipulagsvaldið í Reykjavík, meirihluti borgarstjórnar, taki afstöðu til þess hvort friða eigi húsin. Það er í raun æskilegt, hvaða skoðun svo sem fólk hefur á málinu á skipulagsvaldið að taka afstöðu í sveitarfélaginu.

Það eru reyndar fá teikn á lofti um það að meirihluti borgarstjórnar í Reykjavík sé það sterkur að geta leyst þetta mál eða myndað sér skoðun á því og treysti á að Húsafriðunarnefnd eða menntamálaráðherra leysi það fyrir hann. Það eru enda þrjár eða fjórar skoðanir hjá leiðtogum framboðanna fjögurra sem mynda meirihlutann. Ekki er það traustverðugt eða til þess að gera málið einfaldara. Í raun væri ágætt að Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir, menntamálaráðherra, myndi óska eftir að fá eina afgerandi skoðun frá þessum veikburða meirihluta sem innlegg í málið.

Þetta mál hefur farið fyrir þrjá meirihluta í borgarstjórn Reykjavíkur og hann hefur verið einhuga í því þar til að vinstrimeirihlutinn veikbyggði tók við völdum í haust. R-listi vinstrimanna ákvað að húsin skyldu víkja og meirihluti Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks tók undir þá afstöðu. Nú er komið að alvöru málsins. Húsin hefðu sennilega verið rifin á morgun eða miðvikudag ef ekkert hefði verið gert. Eðlilegt er að bíða með niðurrifið og fá alvöru niðurstöðu í málið.

Hver er afstaða Dags B. Eggertssonar, borgarstjóra? Ekki hefur hann sagt mikið og í raun finnst manni það áberandi hvað hann er veikur leiðtogi. Gárungarnir segja að þegar að hann komi fram þurfi helst túlk við hliðina á honum til að hægt sé að skilja eina setningu frá honum. Það er margt til í því.

Skyndifriðun beitt á Laugavegi

Björk fær nóg af skugga myndavélablossanna

Björk Guðmundsdóttir hefur ekki verið þekkt fyrir að vera skaplaus kona og einhver lydda. Hefur þvert á móti alltaf farið eigin leiðir í listsköpun og karakter - ekki verið feimin að sýna skapið. Ég skil vel að hún hafi fengið nóg af skugga myndavélablossanna, enda geta þeir verið erfið hliðartilvera frægðarinnar. Það hlýtur að vera algjörlega ömurlegt að hafa ljósmyndara á eftir sér, hvert sem farið er.

Enda eru þeir aðgangsharðir og erfiðir við að eiga. Vilja alltaf meira og þeim er ekkert heilagt. Annars hefur verið sagt að sé þeim réttur litli putti grípi þeir dauðahaldi í alla höndina. Veit ekki hvort Björk hefur verið eitthvað að óska eftir fylgispeki ljósmyndaranna, en efa það þó. Enda hefur hún ekki verið sú týpa að vilja hafa þennan skugga á eftir, sem er fylgihlið frægðarinnar, tilverunnar sem hún hefur lifað síðan að hún var í Sykurmolunum og gaf út Debut fyrir einum og hálfum áratug.

Björk hefur verið þekkt fyrir að sýna hliðar sem enginn annar hefði þorað, nægir þar að nefna svanskjólinn margfræga á Óskarsverðlaunahátíðinni fyrir sjö árum, er hún var tilnefnd á hátíðinni fyrir lag sitt úr Myrkradansaranum. Svei mér þá ef það er ekki enn verið að stæla hann öðru hverju. Það er merkilegt að Björk, sem hefur ekki lifað í hátísku erlendu sérfræðinganna, eigi einn umdeildasta kjólinn á verðlaunahátíð í Hollywood á þessum áratug. En kannski hefur þessi sérstaða hennar aukið umfjöllunina enn frekar og ágengni ljósmyndaranna. Má vera.

Mér finnst það gott hjá Björk að sýna sjálfstæði og eigin huga, en ekki falla í hið augljósa form þekktu konunnar. En það hlýtur að vera neyðarúrræði að sparka frá sér í svona aðstæðum og vekur alltaf athygli. Það verður áhugavert að sjá hvort að Björk fær samúð fólks í þeim aðstæðum, eða hvort að hún verði fordæmd fyrir að þola ekki ljósmyndarana sem augljósan fylgihlut frægðarinnar.

Björk réðist á ljósmyndara

Glys- og stjörnulaus Gullhnöttur í 32 mínútur

Gullhnötturinn var veittur í Los Angeles í nótt í 65. skiptið. Athöfnin var söguleg í alla staði; glys- og stjörnulaus með öllu, í formi blaðamannafundar, og stóð aðeins yfir í 32 mínútur - stysta verðlaunaathöfn til þessa í kvikmyndaborginni. Vegna verkfalls handritshöfunda var Gullhnötturinn í raun blásinn af sem alvöruhátíð en sigurvegarar voru þó kynntir til leiks. Leikarar höfðu ákveðið að standa með handritshöfundum í baráttu sinni og því voru engar þakkarræður haldnar og prógrammið rann hratt í gegn með kynningum glysþáttastjórnenda í Hollywood.

Það er vissulega sögulegt að prógrammið snúist í raun aðeins um innsta kjarnann sjálfan: það að upplýsa um sigurvegarana, handhafa Gullhnattarins - en í engu um hliðaráhrif keppninnar; stjörnuljómann, fagra kjóla, leikarabros og langar þakkarræður þar sem þakkað er öllum sem hafa stutt sigurvegarann; allt á milli umboðsmannsins, sem heldur um alla þræðina, og pabba og mömmu, sem bjuggu stjörnuna til. Óskarsverðlaunin verða afhent eftir fimm vikur og ekki undrunarefni að margir velti fyrir sér hvort að afmælishátíðin, þar sem áttatíu ára afmæli er fagnað, muni geta farið fram. Ekki glittir í lausn verkfallsdeilunnar, en flestir þættir eru að verða komnir í þrot í sjónvarpi vegna þess.

Breska kvikmyndin Atonement, með Keiru Knightley og James McAvoy (sem var ein stjarnanna í The Last King of Scotland), var hinn stóri sigurvegari kvöldsins; hlaut verðlaunin fyrir bestu dramatísku kvikmynd og ennfremur fyrir kvikmyndatónlist. Henni tókst að skáka við sterkum myndum á borð við American Gangster, Eastern Promises, The Great Debaters, Michael Clayton, No Country for Old Men og There Will Be Blood. Það er þó ekkert öruggt um möguleika hennar á Óskarnum, enda hafa myndirnar sem hafa unnið í þessum flokki á Golden Globe ekki hlotið Óskarinn síðustu þrjú árin. Myndin hefur hlotið góða dóma og verður eflaust áberandi á Óskarnum.

Frábær kvikmyndaútfærsla leikstjórans Tim Burton á verkinu Sweeney Tood hlaut verðlaunin sem gaman/söngvamynd ársins og Johnny Depp hlaut verðlaunin sem leikari í aðalhlutverki í þeim flokki fyrir túlkun sína á aðalpersónunni - þetta voru fyrstu alvöru kvikmyndaverðlaun Depp, eftir langan og litríkan leikferil. Það fór eins og flestir spáðu - hin franska Marion Cotillard hlaut gullhnöttinn fyrir túlkun sína á Edith Piaf. Cotillard verður Edith, ein besta söngkona 20. aldarinnar, með slíkum glans að vart verður leikið eftir. Með sannkölluðum töfrum færði hún Piaf ljóslifandi yfir á hvíta tjaldið; bæði sigra hennar og sorgir. Hún er sterkt óskarsefni.

Breska leikkonan Julie Christie hlaut, eins og flestum grunaði, leikkonuverðlaunin í dramatískri mynd, en hún var auðvitað stórfengleg í hlutverki Alzheimer-sjúklingsins Fionu, sem smám hverfur inn í annan heim, í myndinni Away From Her. Þetta er að mínu mati besta leikframmistaða Christie í áratugi; síðan að hún lék í Darling (sem hún hlaut óskarinn fyrir á sjöunda áratugnum), Doctor Zhivago og McCabe and Mrs. Miller. Þótt ótrúlegt megi virðast er þetta í fyrsta skiptið sem hún vinnur gullhnöttinn. Christie hefur reyndar gefið í skyn að þetta hafi verið síðasta leikframmistaða sín á litríkum leikferli. Vonandi verður svo ekki.

Breski leikarinn Daniel Day-Lewis vann í dramaflokknum, er víst leiftrandi í hlutverki sínu í There Will Be Blood. Það er mynd sem mér hlakkar mjög til að sjá, hef ekkert heyrt nema lofsamlegt við hana. Sumir kvikmyndagagnrýnendur segja að þetta sé besta hlutverk hans síðan í My Left Foot fyrir tveim áratugum, en hann hlaut óskarinn fyrir þá rullu og var algjörlega frábær sem hinn fatlaði Christy Brown, sem gat aðeins hreyft vinstri fótinn og málaði með honum. Það er ein besta túlkun kvikmyndasögunnar að mínu mati, ótrúlega sönn og sterk. Day-Lewis velur jafnan hlutverk af kostgæfni, aðeins leikið í 25 myndum á ferlinum.

Spænski leikarinn Javier Bardem vann loksins alvöru kvikmyndaverðlaun í Hollywood, en hann hlaut aukaleikaraverðlaunin fyrir túlkun sína á Anton í No Country for Old Men, mynd Coen-bræðra. Það er kominn tími til að Hollywood heiðri Bardem, en hann hefur átt margar yndislegar leiktúlkanir; t.d. í Before Night Falls (sem hann hlaut óskarstilnefningu fyrir) og í The Sea Inside (Mar Adentro), en það er mynd sem heillaði mig gjörsamlega og ég varð eiginlega undrandi að hann fékk ekki tilnefningu til óskars fyrir hana, enda algjörlega frábær mynd. Það er góðs viti ef Bardem fær óskarinn, styð það heilshugar. Hefur unnið fyrir honum.

Cate Blanchett hlaut aukaleikkonuverðlaunin fyrir túlkun sína á rokkgoðinu Bob Dylan í I´m Not There. Var alla tíð viss um að hún hlyti verðlaunin og væntanlega á hún góðan séns á að fá sinn annan óskar líka fyrir rulluna, en hún hlaut verðlaunin fyrir þrem árum fyrir túlkun sína á bestu leikkonu kvikmyndasögunnar, Katharine Hepburn, í mynd meistara Scorsese, The Aviator. Hef ekki enn séð þessa mynd, en af klippum úr henni að dæma er hún að brillera sem Dylan. Þetta sýnir bara hvað hún er fjölhæf og góð leikkona - er að mínu mati ein sú besta í dag. Það var skandall að hún fékk ekki óskarinn á sínum tíma fyrir Elizabeth reyndar.

No Country for Old Men hlaut handritsverðlaunin, kemur ekki að óvörum enda eru þeir Coen-bræður algjörir snillingar og það verður gaman að sjá þessa mynd, sem ég hef ekkert heyrt nema jákvætt og gott um. Það kom skemmtilega á óvart að Julian Schnabel hlyti leikstjóraverðlaunin fyrir hina frönsku Le Scaphandre et le papillon (The Diving Bell and the Butterfly), sem hlaut verðlaunin sem besta erlenda mynd ársins. Þarf kannski varla að koma á óvart, þar sem gullhnötturinn er jú verðlaun erlendra blaðamanna í Hollywood. Hún hefur hlotið góða dóma og er ein þeirra fjölmörgu sem eru á leiðinni á klakann og eru áhugaverðar.

Sjónvarpsverðlaunin skiptust bróðurlega niður. Enginn einn afgerandi sigurvegari. Í dramaflokknum var Mad Men (ný þáttaröð sem ekki er enn komin á dagskrá hér á klakanum) valin besta þáttaröðin og í gamanflokknum hlaut Extras, með Ricky Gervais, verðlaunin, en hún hefur verið sýnd undir heitinu Aukaleikarar, í Ríkissjónvarpinu. Í dramahlutanum hlutu Jon Hamm (Mad Men) og Glenn Close (sem hefur farið á kostum og átt flotta endurkomu í Damages) leikverðlaunin en í gamanhlutanum unnu David Duchovny (Californiacation - vann Gervais) og Tina Fey (30 Rock) leikverðlaunin.

Í aukaleikaraflokknum í sjónvarpsþáttum unnu Jeremy Piven fyrir Entourage (skandall að gengið væri framhjá Andy Serkis í Longford að mínu mati) og Samantha Morton fyrir glæsilega túlkun í Longford. Fyrir leik í leikinni framhaldsmynd unnu Jim Broadbent (fyrir Longford) og Queen Latifah (fyrir Life Support) verðlaunin. Það vakti reyndar athygli mína að Sissy Spacek vann ekki fyrir leik sinn í Pictures of Hollis Woods, en margir höfðu spáð henni verðlaununum.

Heilt yfir er þetta allt þó mjög verðskuldað. Þetta gefur góðar vísbendingar fyrir Óskarinn, en fátt er þó öruggt. Tilnefningar til Óskarsverðlaunanna verða kynntar eftir rúma viku, þriðjudaginn 22. janúar og verðlaunin verða afhend 24. febrúar, að öllu óbreyttu. Kynnir óskarsins, Jon Stewart, mun forfallast standi verkfallið þá enn, enda í félagi handritshöfunda, og alls óvíst er að samið verði fyrir þann tíma. Afmælishátíðin er því í nokkurri óvissu, rétt eins og Gullhnötturinn.

En þetta var sérstök verðlaunaathöfn svo sannarlega, eftirminnileg fyrir okkur sem fylgjumst með kvikmyndabransanum og höfum gaman af að spá og spekúlera í þessu. Sérstakt að upplifa athöfn þar sem ekkert var eftir nema grunnurinn í sjálfu sér, tilkynning verðlauna. Mörgum fannst sviplaust að sjá leikverðlaunin fyrst eftir hryðjuverkin í Bandaríkjunum árið 2001 en þetta sló því öllu við. Það vonast flestir sennilega eftir glysinu næst.

Golden Globe verðlaunin veitt

Lágstemmd verðlaunaathöfn í Los Angeles

Það er vægast sagt sérstakt að horfa á afhendingu Golden Globe-verðlaunanna í Los Angeles núna. Athöfnin er engin en verðlaunin eru kynnt á blaðamannafundi þar sem verkfall handritshöfunda lagði keppnina í rúst þetta árið og fer hún því fram án þess glyss og glaums sem einkennir verðlaunahátíðir í Hollywood. Leikarar höfðu hótað að sniðganga hátíðina vegna verkfallsins og því féll hún um sjálfa sig. Það eru umsjónarmenn glys-þáttanna í Bandaríkjunum sem afhenda verðlaunin.

Fyrir okkur sem eru vön því að vaka og fylgjast með stóru verðlaunahátíðum kvikmyndabransans; gullhnettinum og Óskarsverðlaununum, er þetta vægast sagt stórmerkileg upplifun, en alla tíð hefur þetta verið eitt stærsta augnablik ársins og áhugavert að fylgjast með öllum hliðum hátíðarinnar. Þetta er eins lágstemmt og mögulegt má vera. Þetta er auðvitað ekki sama hátíðin og eiginlega jafn fjarstæðukennt og að horfa á Silfur Egils án Egils Helgasonar. Svei mér þá ef maður saknar ekki alls yfirdrifna glyssins þegar að ekki vottar fyrir einu sinni anga af honum.

Þetta verður ekki löng verðlaunaafhending. Meira og minna búið fyrir þrjú, svo að ekki verður vakað eins lengi og venjulega eftir að dæminu ljúki. Það er ekki nema von að hugsað sé til Óskarsverðlaunanna, hvort að þau verði svona lítilvæg stund eins og þessi gullhnattaafhending. Óskarinn á áttatíu ára afmæli og því væri mjög sérstakt ef að afmælishátíðin yrði ekki eitt né neitt. Kynnir hátíðarinnar að þessu sinni, Jon Stewart, er reyndar í félagi handritshöfunda svo að það blasir við að hátíðin verður ekki haldin án hans standi verkfallið enn og reyndar áhugavert að sjá hvort að þeir myndu fá undanþágu fyrst að GG fékk það ekki.

Skrifa um niðurstöðurnar örlítið á eftir þegar að þetta liggur fyrir, sem verður fljótlega.

Mikilvægur sigur fyrir strákana okkar

Það var gaman að sjá strákana taka Tékka í vináttulandsleiknum síðdegis. Þetta er mikilvægur sigur, góður undirbúningur fyrir EM sem hefst í Noregi síðar í vikunni. Leist þó ekkert á upphafið, en við skoruðum ekkert fyrstu mínúturnar en það rættist svo úr því. Tékkar færu marki yfir í hálfleikinn en við vorum mjög sterkir í seinni hálfleik og tókst að ná forskotinu og héldum henni nær allt til enda. Flottur sigur og peppar vonandi þjóðina og strákana upp fyrir mótið.

Það er mikilvægt að styðja vel við bakið á okkar liði á EM. Í fyrra sameinaðist þjóðin við imbakassann eða fór út til Þýskalands til að styðja liðið. Þá náðum við mjög góðri útkomu, þó vissulega hefðum við gjarnan vilja ná aðeins hærra. En í heildina var það frábært mót og við svona byggðum aftur upp væntingar okkar og vonir til landsliðsins, sem hafði átt giska erfitt undir forystu Viggós og undir lokin á þjálfaraferli Guðmundar Guðmundssonar.

Alli Gísla hefur staðið sig vel sem þjálfari og gert góða hluti. Það var gott að hann skyldi halda áfram. Þar réði miklu þrýstingur landsmanna og augljós vilji um að hann héldi um stjórnartaumana. Það er vonandi að við getum verið jafnstolt af strákunum okkar á EM í Noregi. Það verði ekki síðri bylgja stuðningsins sem þeir fái frá okkur og áhuginn á mótinu verði ekki minni.

Annars er handboltinn sannkölluð þjóðaríþrótt og fátt sameinar þjóðina betur á köldum vetrardögum en að standa saman um það að styðja landsliðið. Vonandi getum við verið stolt af okkar framgöngu þar.

Íslenskur sigur í Höllinni

Er meirihlutinn í bæjarstjórn Dalvíkur að springa?

Samkvæmt mínum heimildum eru miklar líkur á því að meirihlutasamstarf J-listans og Framsóknarflokks í bæjarstjórn Dalvíkur sé að springa vegna yfirvofandi bæjarstjóraskipta, en í meirihlutasamningi var ákvæði um að Framsóknarflokkur fengi bæjarstjórastólinn um mitt kjörtímabil. Svanfríður Jónasdóttir, leiðtogi J-listans, hefur verið bæjarstjóri síðan í júní 2006 og er greinileg ólga um að ráða eigi ópólitískan bæjarstjóra með ákvörðun framsóknarmanna út kjörtímabilið.

Hef heyrt ýmsar sögusagnir um þessi mál síðustu dagana, eftir að ég skrifaði pistil um málið hér á vefinn. J-listinn vann stóran sigur í kosningunum 2006 og var nærri hreinum meirihluta. Velti ég því fyrir mér eftir kosningarnar, þá þegar, í pistli af hverju J-listinn samþykkti að skipta tímabilinu og ljá máls á þessu fyrir það fyrsta. Það mátti reyndar sjá það strax að skiptin yrðu umdeild, þ.e.a.s. ef Svanfríður stæði sig vel sem bæjarstjóri, sem hefur orðið reyndin.

Það verður áhugavert að sjá hvað gerist, en reyndar má velta því fyrir sér hvort samstaða hafi virkilega verið í meirihlutanum um forystu Svanfríðar fyrst að samið var svona í upphafi og framsóknarmenn treystu henni ekki til að taka allt tímabilið.

Glæsilegt hjá Eiði Smára

Eiður Smári Guðjohnsen stóð sig vel í kvöld er hann skoraði fyrsta mark Barcelona í sigurleik gegn Murcia. Mikill orðrómur hefur verið að undanförnu um það hvort að hann sé á förum frá Barcelona. Sá frétt um daginn þar sem gefið var í skyn að hann færi jafnvel þaðan snemma á þessu ári og það væri að styttast í vist hans á Spáni. Man ekki eftir því hvort völvan óútreiknanlega spáði einhverju þannig.

Eiður Smári samdi við Barcelona til þriggja ára og yfirgaf Chelsea, eftir sigursæla tíð þar, 14. júní 2006. Hlutirnir eru jafnan ekki mikið að breytast í þessum bransa og fátt heilagt þar, menn ganga kaupum og sölum svo til á hverjum degi. Það verður fróðlegt að sjá hvert að Eiður Smári muni fara gangi salan eftir. Löngum hefur verið orðrómur um að hann færi jafnvel til Bretlands aftur og orðrómur verið um Manchester United, Tottenham og jafnvel West Ham þar sem Björgólfur Guðmundsson drottnar nú.

Eiður Smári er einn besti íþróttamaður þjóðarinnar, við getum sannarlega öll verið stolt af honum. Hann hefur átt sínar hæðir og lægðir að undanförnu, en samt sem áður virðist hann vera að ná sér strik, ekki er langt síðan að hann skoraði t.d. í leik gegn Valencia rétt fyrir jólin. Þó að ekki hafi ég alltaf verið sáttur svosem við stjörnutakta Eiðs Smára hefur hann vissulega gert margt gott í boltanum.

Hefur fundist margir vera mjög ósanngjarnir við Eið Smára síðustu misserin og gera lítið úr hans framlagi til knattspyrnunnar. Eiður Smári hefur staðið sig vel í sínum verkefnum og átt góða leiki með landsliðinu, hefur meðal annars slegið gömul marka- og leikjamet Ríkharðs Jónssonar, svo að það er fjarstæða að tala um að hann hafi ekki unnið vel með verkum sínum.

Það er vonandi að honum gangi vel hjá Barcelona og því gaman að sjá hann skora með liðinu.

Eiður skoraði fyrsta markið í öruggum sigri Barcelona

Krakkar á kvöld- og næturvöktum í verslunum

Mér skilst að tveir táningspiltar hafi verið á vakt í versluninni á Grensásvegi sem var rænd í gærkvöldi. Það hlýtur að vera lífsreynsla fyrir krakka á slíkum aldri að lenda í vopnuðu ráni og eiginlega er varnarleysi þessara krakka sem taka að sér kvöld- og næturvaktir í verslunum algjört ef eitthvað gerist. Það hljóta margir foreldrar að vera hugsi yfir þessari þróun allavega.

Þegar að ránið var framið í sömu verslun voru tvö fimmtán ára ungmenni að vinna. Það sjá allir að krakkar á þessum aldri fara ekkert að diskútera við ræningjann, það er enda ekkert annað í stöðunni en afhenda peningana sem eru í kassanum. Annars geta þetta varla verið rosalegar upphæðir. Flestir nota orðið greiðslukort, enda skilst manni að það sé jafnan ekki nema einhverjir örfáir þúsundkallar í kassanum á kvöldin, enda er þá minni traffík væntanlega en yfir daginn.

Það virðist vera einhver tískubylgja í gangi þar sem verslanir eru rændar á höfuðborgarsvæðinu. Einhver neyð er það sem rekur fólk til að ræna til að eiga einhverja seðla í vasanum; má vel vera að það sé fólk í viðjum vímu og neyslu eða í einhverju allt öðru ástandi. Finnst samt verst að krakkar lendi í þessum aðstæðum, enda geta aðstæður í svona ránum orðið erfiðar og það sjá allir að það er ekki beint þægilegt fyrir óharðnaða unglinga að takast á við.

Það er ekki góð þróun ef að krakkar eða foreldrar kvíða hverri vakt af ótta við að eitthvað gerist. En þetta er víst orðinn íslenskur veruleiki. Eins napur og hann annars hljómar.

„Góðkunningi lögreglunnar“grunaður um ránið í 11-11

Ingibjörg Sólrún skautar lauflétt yfir ráðningarnar

Það vekur athygli hvað Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, utanríkisráðherra, skautar lauflétt yfir nýlegar umdeildar ráðningar ráðherra ríkisstjórnarinnar. Eflaust getur hún ekki sagt mikið um skipan Þorsteins Davíðssonar af ótta við að fá það allt í hausinn aftur þar sem Össur Skarphéðinsson, iðnaðarráðherra, hefur ekki beinlínis verið að standa sig vel í þeim málum á vakt sinni í ráðuneytinu. Með því að ráðast gegn Árna M. Mathiesen væri Ingibjörg Sólrún enda um leið að kveikja undir ráðherrastóli Össurar.

Ég sé að Reynir Traustason, ritstjóri DV, er harðorður í garð Ingibjargar Sólrúnar í skrifum á vef blaðsins í dag. Það er greinilega mikil beiskja í garð þeirra sem helst hafa staðið vörð um Samfylkinguna og þar er talað um að Ingibjörg Sólrún og hennar fólk sé komið á bólakaf í fenið. Vissulega hlægilegt að fylgjast með þessu. Enn fyndnara fannst mér þó að sjá utanríkisráðherrann með flóttamannasvip forðast að svara spurningum og segjast ekki hafa lesið örstuttan rökstuðning fjármálaráðherra. Ætli að þetta sé ekki vandræðalegasta pólitíska augnablik Ingibjargar síðan að henni var sparkað af borgarstjórastóli?

Ég hef síðustu daga heyrt í mörgum sem kusu Samfylkinguna og eru ósáttir með verklag sinna manna í ríkisstjórn. Eflaust áttu þeir von á því að þeir væru að kjósa einhvern siðbótarflokk. Finnst staðan nú minna okkur þó mun frekar á gamla Alþýðuflokkinn sem raðaði á jötuna fram og til baka uns þeir höfðu grafið svo undan sér að þeir fóru fram fyrir ætternisstapann. Vonbrigðin á þeim bænum virðast mikil. Össur Skarphéðinsson virðist svo reyna allt til að blikka sjálfstæðismenn til að fá þá til að verja skipanir sínar í embætti orkumála- og ferðamálastjóra. Enda varla furða, þar sem hann virðist í miklum vandræðum.

Sá að Egill B. Hreinsson hefur óskað eftir sundurliðuðum rökstuðningi. Fróðlegt verður að sjá svarið. Finnst þó að bjartsýnin eigi sér engin takmörk ef að Össur heldur að sjálfstæðismenn fari að rétta honum hjálparhönd í vandræðum sínum. Hann verður að standa og falla með sínum verkum fari aðstoðarorkumálastjóri í jafnréttismál við hann eða þá að hæfir ferðamálamenntaðir menn sætti sig ekki við það að líffræðingur án sérmenntunar hafi orðið ferðamálastjóri. Hvernig verður annars ásýnd Samfylkingarinnar tapi ráðherra flokksins jafnréttismáli? Ætlar sá flokkur að skreyta sig með jafnrétti framvegis?

Ingibjörgu Sólrúnu er vorkunn. Hún er að reyna að segja eitthvað en segir samt ekki neitt með ræðu sinni í dag. Þeir hljóta að vera mjög sorrý í dag þeir sem kusu hana til valda og töldu sig vera að fá siðbótarmanneskju í kaupbæti.

Ef til vill tilefni til að styrkja faglega ferla

Flott hjá Helga og Kötu að berjast við kerfið

Mér finnst það mjög flott hjá Helga frænda og Kötu að berjast við kerfisvaldið sem uppi er í nafnamálum. Það er kominn tími til að kenna því þá lexíu að það sé algjörlega ólíðandi að kerfið ráði því fyrir foreldra hvað barnið þeirra eigi að heita eða hvernig það sé skráð opinberlega í þjóðskrá. Það er algjörlega út í hött að til sé miðstýringarnefnd mannanafna sem getur ákveðið hvort foreldrarnir megi skíra börnin sín því nafni sem þau vilja.

Um leið og ég vissi að litla prinsessan ætti að heita í höfuðið á ömmum sínum vissi ég að þetta yrði voldugt nafn. Velti því reyndar fyrir mér hvort að það yrði eitthvað vandamál að skrá nafnið inn í þjóðskrá. Ég veit að foreldrarnir eru ekki vön að láta sinn hlut og beygja sig undir hvað sem er og vissi því áður en þessi frétt kom að yrði eitthvað vandamál myndu þau berjast allt til enda. Enda eiga þau að gera það og líka að láta í ljósi þá skoðun að kerfið eigi ekki að hugsa fyrir okkur og ákveða fyrir okkur hvernig hlutirnir eigi að vera, sem við viljum ráða.

Í sjálfu sér er mikilvægt að taka þessa baráttu til að reyna að breyta hinu vitlausa, sem þetta kerfisvald mannanafna er. Vonandi munu foreldrarnir taka þá baráttu og sveigja kerfið til. Það er nefnilega mikilvægt að Indíana frænka mín fái að hafa nafnið sitt heilt en ekki með skammstöfunum til að þóknast tölvuvaldinu.

Nennir ekki laga sig að tölvu

Mac is back - fetar McCain í fótspor Reagans?

Fyrir nokkrum mánuðum höfðu flestir afskrifað John McCain sem alvöru forsetaefni; töldu hann of gamlan til að verða valdamesti maður heims - missti starfsfólk og átti erfitt með að safna peningum. Hann hefur nú náð forystunni í kapphlaupinu um útnefningu Repúblikanaflokksins í skoðanakönnunum eftir sigurinn í New Hampshire og virðist líklegur til að fara alla leið. Sigri hann í forkosningum í Michigan og Suður-Karólínu verður erfitt að stöðva hann. Segja má að reynsla McCain af því að vera í slagnum sé að reynast honum besta lexían á mikilvægasta hjallanum.

John McCain mun marka söguna nái hann útnefningu repúblikana og verði frambjóðandi flokksins í forsetakosningunum í nóvember. Hann verður 72 ára í ágúst og yrði elsti forseti Bandaríkjanna ef hann næði kjöri í kosningunum. Ronald Reagan, 40. forseti Bandaríkjanna, var 69 ára er hann náði kjöri á forsetastól í nóvember 1980 og var að verða 78 ára er hann yfirgaf Hvíta húsið í janúar 1989. Svo virðist sem að McCain sé á þessu stigi baráttunnar að marka sig sem manninn með reynsluna og ætli sér að reyna að vinna útnefninguna með því þema. Það var honum mjög mikilvægt að vinna New Hampshire og það hefur gefið honum betra forskot í að halda í næstu fylkin.

Sögusagnir hafa verið um það hvort að McCain myndi aðeins sitja á forsetastóli í eitt kjörtímabil yrði hann kjörinn forseti Bandaríkjanna. Hann yrði áttræður ef hann myndi sitja á forsetastóli í átta ár, til ársins 2017. Það varð umræðuefni fyrir rúmri viku hvort að hann færi ekki fram aftur og athygli vakti að hann útilokaði ekki þann möguleika í viðtali. Síðar var þeim möguleika þó neitað formlega af starfsmanni framboðs hans. Kjaftasagan lifir góðu lífi. Það var reyndar mjög merkilegt að sjá McCain fagna sigri í New Hampshire. Allt yfirbragð hans og frasar minntu mjög á Ronald Reagan. Hann virðist ætla að fara fram á því að vera trausti gamli maðurinn með yfirsýnina, rétt eins og Reagan var í baráttunni um útnefningu repúblikana fyrir þrem áratugum.

Það virkaði fyrir hann, þó gamall væri og McCain virðist á sigurbraut. Og nú verður leikurinn virkilega spennandi. Það hefur ekki fækkað mikið í hópi repúblikana í framboði, en nú fer hringurinn að þrengjast. Flestir búast við að Fred Thompson muni draga sig í hlé eftir forkosningarnar í Suður-Karólínu, en litlar líkur eru á því að hann vinni fylkið og geti markað sig sem alvöru frambjóðanda. Mitt Romney er í raun búinn að vera tapi hann í Michigan, en McCain ætlar sér sigur þar. Ég tel að Romney hafi í raun klárast í New Hampshire. Hann ætlaði sér að fá byr í seglin með sigri þar og í Iowa. Það mistókst og ég tel að það sé aðeins tímaspursmál hvenær að hann dregur sig í hlé.

Að mínu mati eru aðeins þrír eftir sem alvöru keppinautar um útnefningu repúblikana; John McCain, Mike Huckabee og Rudy Giuliani. Huckabee varð alvöru keppinautur með sigrinum í Iowa og það var mikilvægt fyrir hann að vera þriðji í New Hampshire, fá betri útkomu en Giuliani. Hann hefur allavega sterkan grunn til að haldast áfram í slagnum og gæti verið í honum fram að ofur-þriðjudegi 5. febrúar. Giuliani þarf að sigra í Flórída eftir hálfan mánuð til að haldast í slagnum; hann hefur veðjað á stóru fylkin. Það gæti þó farið svo að hann hellist úr lestinni taki McCain næstu fylki og nái þar með meira forskoti en raunin er nú.

Það er vissulega pólitískt kraftaverk að John McCain hafi tekist að eiga endurkomu í þessum forkosningaslag. Hann var talinn dauðadæmdur fyrir nokkrum mánuðum en hefur skyndilega alla möguleika á að ná alla leið í baráttunni um Hvíta húsið. Með sigrinum í New Hampshire hefur hann sýnt að möguleikarnir eru alveg fyrir hendi um að hann verði frambjóðandi flokksins á eftir George W. Bush, sem hann sigraði í fylkinu fyrir átta árum en tapaði fyrir síðar meir í baráttunni. Það væru merkileg tíðindi. Og yrði hann frambjóðandinn yrði afsannað að stjórnmálamenn á áttræðisaldri séu úr leik.

Samkvæmt könnunum nú eru John McCain og Hillary Rodham Clinton líklegust til að berjast um Hvíta húsið í árslok. Bæði eru þrautreyndir stjórnmálamenn sem myndu sækja af kappi inn á miðjuna í forsetakosningum. Það yrði spennandi barátta fyrir áhugamenn um stjórnmál. En þau hafa nýlega unnið forkosningar og hafa bylgjuna með sér um stundarsakir. Það reynir fyrr en síðar á það hvort að þau hafa kraftinn til að halda þeirri bylgju og ná alla leið í baráttunni.

Það yrði vissulega áhugavert að sjá slag þessara reyndu pólitísku bragðarefa, sem bæði hafa mikla reynslu. McCain hefur verið í öldungadeildinni fyrir Arizona í tvo áratugi, frá því að pólitíski klækjarefurinn Barry Goldwater hætti, og Hillary hefur verið í pólitík í yfir þrjá áratugi - lengst af konan við hlið mannsins á valdastóli en síðar sem pólitíkusinn; sem ríkisstjórafrú í Arkansas, forsetafrú og að lokum öldungadeildarþingmaður fyrir New York.

Það verður líflegur slagur muni þessir þrautreyndu vinnufélagar í öldungadeildinni takast á. Það yrði slagur um breytingar, enda bæði úr öðrum áttum en Bush Bandaríkjaforseti. En samt yrði það barátta um aðrar áherslur. En það hefur svosem verið vitað lengi að þetta yrðu kosningar breytinganna, þar sem þetta eru fyrstu kosningarnar frá 1928 þar sem hvorki forseti eða varaforseti eru í forkosningaferlinu.

Skoðanakannanir staðfesta breytta stöðu McCains og Clinton