Valsmenn sigursælir á uppskeruhátíð boltans

Það kemur sannarlega ekki að óvörum að Valsmenn séu sigursælir á uppskeruhátíð fótboltasumarsins. Þetta var sumar Vals að öllu leyti. Þeir tóku Íslandsmeistaratitlana í bæði karla- og kvennaflokki. Sigur þeirra í karlahlutanum hlýtur að teljast sætasti sigur Vals árum saman, en þeir höfðu ekki orðið Íslandsmeistarar í tvo áratugi. Helgi Sigurðsson stóð sig mjög vel í sumar og á sannarlega skilið titilinn knattspyrnumaður ársins.

Willum Þór Þórsson er vel að því kominn að vera þjálfari ársins, hann leiddi Val loksins til titilsins langþráða. Þetta er sami maður og leiddi KR til tveggja Íslandsmeistaratitla í upphafi aldarinnar en var svo rekinn þegar á móti blés sumarið eftir síðasta titilinn sem félagið hefur unnið. Hann hefur nú risið upp aftur í bransanum og er orðinn einn af þeim bestu enn og aftur. Þeir í Vesturbænum naga sig eflaust í handarbökin fyrir að reka Willum Þór á sínum tíma.

Það er virkilega ánægjulegt að sjá að Rakel Hönnudóttir sem spilar hér fyrir Þór/KA hafi verið valin sú besta í kvennaliðinu. Ánægjulegur áfangi fyrir hana. Óska henni til hamingju með það sem og öllum afreksmönnum sem fengu verðlaun í kvöld.

Helgi og Hólmfríður kjörin leikmenn ársins

Pressan fær aldrei nóg af Britney Spears

Það líður varla sá dagur að ekki sé fjallað um hina útslitnu glamúrgellu Britney Spears í fjölmiðlum. Held að ást pressunnar á henni sé að fara úr böndunum. Manneskjan má varla stíga eitt skref út úr húsi án þess að hún sé hundelt um allt. Þetta hlýtur að vera alveg gjörsamlega skelfilegt líf sem hún lifir. Frægðin getur verið mjög dýrkeypt, ætli að Britney sé ekki að verða fyrsta flokks dæmi um það.

Annars er það litla sem heitir orðið líf hjá Britney komið í rúst. Hún er búin að missa börnin vegna óreglu og glyðrulífernis og er á hraðferð að mér sýnist til glötunar. Það er varla stórfrétt fyrir hana að keyra á fótinn á þessum ljósmyndara, enda hafa ljósmyndarar elt hana um allt og eru mjög aðgangsharðir í því markmiði að ná myndum. Annars skilur maður ekki þennan endalausa áhuga, þetta er held ég að enda sem manía hin mesta.

Það verður eflaust áhugavert fyrir einhverja að sjá hvað gerist næst í lífi þessarar konu á þrítugsaldri, en ég vona að fólk leyfi henni að lifa sínu lífi bara í friði.

Britney ók yfir fótinn á ljósmyndara

Deborah Kerr látin

Leikkonan Deborah Kerr er látin, 86 ára að aldri. Kerr setti sterkan svip á kvikmyndasögu gullaldartímans í Hollywood og lék í fjöldamörgum stórmyndum á sínum leikferli og er ein af síðustu stórleikkonum þessa tíma sem kveður þennan heim. Deborah Kerr varð heimsþekkt fyrir túlkun sína á fáguðum og litríkum kvenpersónum hvíta tjaldsins, einkum á fimmta og sjötta áratugnum, jafnan í rómantískum kvikmyndum með mannlegu og notalegu yfirbragði og lék í um 50 kvikmyndum – varð m.a. Bond "stelpa" á fimmtugsaldri.

Deborah Kerr fæddist í Helensburgh (rétt við Glasgow) í Skotlandi árið 1921 og var skírð Deborah Jane Kerr-Trimmer. Deborah hóf ung feril sem balletdansari og kom fyrst fram á sviði í alvöru verki á miðjum fjórða áratugnum. Eftir nokkurra ára dansferil snerist hugur hennar til þess að koma sér á framfæri sem leikkona. Frænka hennar, Phyllis Smale, stjórnaði leiklistarskóla í Bristol og kveikti áhuga Deborah á að hún gæti átt framtíðina fyrir sér sem leikkona og ætti að horfa frekar til þess en dansins. Phyllis varð að sjálfsögðu fyrsti leiklistarkennari Deborah og hún hóf fyrstu skrefin út í frægðina undir hennar verndarvæng.

Frumraun Deborah sem leikkonu var árið 1940 í bresku kvikmyndinni Contraband, en hún lék í og með einnig á ferlinum oft á sviði. Öll atriði hennar voru klippt út úr myndinni er yfir lauk, sem olli Deborah gríðarlegum vonbrigðum. Hún fékk næst alvöru tækifæri tveim árum síðar í kvikmyndinni Hatter´s Castle, þar sem hún lék á móti James Mason og Robert Newton. Auk þess lék Deborah þrjú eftirminnileg kvenhlutverk í kvikmyndinni The Life and Death of Colonel Blimp árið 1943 og náði þá fyrstu alvöru athygli í bransanum. Myndin er mörgum gleymd en er ein af perlum hennar – eftir það náði hún hægt en örugglega á frægðarbrautina.

Ósvikinn fágaður breskur hreimur og glæsileiki urðu alla tíð aðalsmerki Deborah Kerr og hún hlaut æ fleiri hlutverk út á þá ímynd að vera hin fágaða kona glæsileikans og með þeim hætti var hún markaðssett nær alla tíð í Bandaríkjunum eftir að hún hóf leik þar af alvöru árið 1942 með Penn of Pennsylvania. Í kvikmyndunum I See a Dark Stranger og Perfect Strangers sjást þó væntanlega sterkust merki þessarar lykilímyndar Deborah í upphafi ferilsins sem fylgdi henni eftir það. Aðrar myndir þessa tíma eru t.d. Major Barbara og The Day Will Dawn, allar gerðar á stríðstímanum.

Stóra tækifæri Deborah á ferlinum kom árið 1947 er hún lék systur Clodagh í hinni óviðjafnanlegu kvikmynd Black Narcissus í leikstjórn Michael Powell og Emeric Pressburger, sem höfðu leikstýrt Deborah áður í The Life and Death of Colonel Blimp nokkrum árum áður. Stjarna var fædd að mati kvikmyndagagnrýnenda um gjörvöll Bandaríkin og Deborah Kerr voru allir vegir færir á listabrautinni – hafði tekist að ná til stóru kvikmyndaframleiðendanna. Hún lék t.d. bæði á móti Clark Gable í The Hucksters og Walter Pidgeon og Angelu Lansbury í If Winter Comes sama ár.

Deborah hlaut fyrstu tilnefningu sína til óskarsverðlaunanna árið 1949 fyrir öfluga túlkun sína á Evelyn í kvikmyndaútfærslu George Cukor á hinu kraftmikla leikverki Edward, My Son en það hafði slegið í gegn áður á Broadway. Hún glansaði í erfiðu hlutverki Evelyn á móti sjálfum Spencer Tracy sem átti þar ekki síðri leikframmistöðu. Í kjölfarið lék hún Alison í Please Believe Me, Elizabeth í hinni eftirminnilegu King Salomon´s Mines, Lygiu í hinni risavöxnu Quo Vadis (sem tók nokkur ár að gera), Flaviu prinsessu í The Prisoner of Zenda, Catherine í Young Bess og Effie í Dream Wife.

Deborah Kerr lék í einni eftirminnilegustu kvikmynd sinni árið 1953, From Here to Eternity, byggðri á þekktri samnefndri sögu James Jones. Hlutverk Karen Holmes var visst stílbrot hennar frá fyrri kvikmyndum og hún fetaði nýjar slóðir. Myndin þótti djörf á köflum á þess tíma mælikvarða, en sló eftirminnilega í gegn. Lýsir herbúðalífi bandarískra hermanna á Hawaii, skömmu fyrir hina afdrifaríku árás Japana á Pearl Harbour 7. desember 1941. Deborah lék ófullnægða eiginkonu yfirmanns í hernum sem á í ástarsambandi við undirmann hans, leiknum af Burt Lancaster.

Ástríða þeirra er heit og eitt meginstefanna í myndinni. Í From Here to Eternity er reyndar eitt eftirminnilegasta atriði kvikmyndasögunnar; ástríðufullt faðmlag Deborah og Burt í hlutverkum Karen og Miltons í fjörunni með blossandi brimið í kringum þau. Að mínu mati var þetta öflugasta kvikmyndahlutverk Deborah og hún hlaut aðra óskarsverðlaunatilnefningu sína. Myndin hlaut óskarinn sem besta mynd ársins, fyrir leikstjórn Fred Zinnemann og sjarmörinn Frank Sinatra og Donna Reed hlutu óskarinn fyrir túlkun sína á Maggio og Ölmu. Myndin hlaut í heildina átta óskarsverðlaun og er ein sterkasta mynd sjötta áratugarins.

Árið 1956 náði Deborah einum hápunkta sinna á leikferlinum með túlkun sinni á ekkjunni Önnu Leonowens sem heldur til Síam til að verða kennslukona barna Mongkuts konungs. Myndin er ein rómaðasta dans- og söngvamynd kvikmyndasögunnar og þekkt fyrir glæsileika frá öllum hliðum og glæsilega túlkun Deborah (sem var tilnefnd til óskarsverðlauna í þriðja skiptið) og Yul Brynner, sem hlaut óskarinn fyrir eftirminnilega túlkun sína á Mongkut á hápunkti ferils síns. The King and I var endurgerð sem Anna and the King árið 1999 með Jodie Foster og Chow Yun-Fat í aðalhlutverki.

Deborah lék ennfremur Söruh Miles í The End of the Affair, byggðri á þekktri ástarsögu Graham Greene, á móti Van Johnson, sem var endurgerð hálfri öld síðar með Julianne Moore. Deborah var að margra mati aldrei betri en sem systir Angela í kvikmynd meistarans John Huston, Heaven Knows, Mr. Allison, árið 1957 og hlaut fyrir hana fjórðu óskarstilnefningu sína. Þar lék hún ein nær alla myndina í gegn á móti Robert Mitchum í hlutverki hermannsins sem nunnan er skipreka með á eyju í Kyrrahafinu. Mjög öflug kvikmynd, er stendur og fellur með glæsilegum leik og minnir að nokkru á aðra mynd Hustons, The African Queen.

Sama ár lék Deborah í hinni eftirminnilegu ástarsögu An Affair to Remember sem færð var í glæsilegan kvikmyndabúning leikstjórans Leo McCarey. Hún lék þar á móti Cary Grant. Segir frá glaumgosa og söngkonu sem kynnast á siglingu um heimsins höf og falla fyrir hvoru öðru. Þau ákveða að hittast nokkrum mánuðum síðar í turni Empire State-byggingarinnar. En sumt fer öðruvísi en ætlað er. Myndin hefur af mörgum verið nefnd eftirminnilegasta ástarsaga hvíta tjaldsins og hefur verið færð upp til skýjanna af þeim sem meta rósrauðar kvikmyndir. Var t.d. fyrirmynd Sleepless in Seattle á tíunda áratugnum.

Árið 1958 lék Deborah í stórfenglegri kvikmynd Delbert Mann, Separate Tables. Þar fór hún enn einu sinni á kostum, þá sem mömmustelpan ástsjúka Sybil sem fellur fyrir majórnum, leiknum af Sir David Niven. Separate Tables er ein af þessum sterku kvikmyndum síns tíma, full af glæsilegum leikframmistöðum og þar er stjarna í hverju hlutverki. Niven hlaut óskarinn fyrir túlkun sína á majórnum og einnig Dame Wendy Hiller, sem var aldrei betri á löngum ferli sínum en sem Pat. Deborah hlaut fimmtu óskarstilnefningu sína fyrir leik sinn í myndinni.

Síðasta stórmynd Deborah Kerr á ferlinum var The Sundowners, kvikmynd leikstjórans Fred Zinnemann árið 1960. Þar fór hún enn og aftur á kostum, þá í hlutverki Idu Carmody. Þar léku hún og Robert Mitchum aftur saman, þá sem hjón sem lifa sveitalífinu á flakki og dreymir um að eignast eigin jörð og setjast að. Mjög eftirminnileg kvikmynd sem klikkar aldrei. Deborah hlaut sjöttu og síðustu óskarsverðlaunatilnefningu ferilsins fyrir að túlka hina jarðbundnu fjárhirðaeiginkonu. Á næstu árum lék hún í myndum á borð við The Naked Edge, The Chalk Garden, Marriage on the Rocks og The Night of the Iguana.

Frægðarsól Deborah Kerr hneig til viðar eftir því sem leið á sjöunda áratuginn. Árið 1967 náði hún þeim merka áfanga, undir lok leikferilsins, að verða Bond-stelpa, þá orðin 46 ára gömul, í hinni umdeildu en eftirminnilegu Casino Royale. Hún varð ekki ein hinna þekktu Bond-mynda Broccoli-fjölskyldunnar og því um margt allt öðruvísi. Þar lék Deborah bæði Mimi og lafði Fionu á móti Peter Sellers, Woody Allen, Ursulu Andress og mörgum fleiri þekktum leikurum. Casino Royale var þó gerð eftir sögu Ian Fleming en gekk ansi langt í absúrd-isma og var endurgerð mun fágaðri fjórum áratugum síðar með fyrsta ljóshærða Bondinum.

Deborah náði nýjum hæðum er hún kom fram nakin, í fyrsta og eina skiptið á löngum leikferli, í kvikmynd John Frankenheimer, The Gypsy Moths árið 1969. Samkeppnin við yngri leikkonurnar um krefjandi alvöru hlutverk var orðin erfið. Að því kom að hún ákvað að hætta kvikmyndaleik. Hún sneri aftur í ræturnar sínar, kom fram á sviði á Broadway í fjölda leikverka og birtist í sjónvarpsmyndum. Síðasta mynd hennar var sjónvarpsmyndin Hold the Dream árið 1986.

Eins og fram hefur komið hlaut Deborah Kerr aldrei óskarsverðlaunin fyrir leik í kvikmynd, þrátt fyrir að vera af flestum talin ein þeirra bestu á 20. öld. Hún fór þar í flokk frægra leikkvenna og er sennilega ásamt Barböru Stanwyck og Thelmu Ritter hæfileikaríkasta leikkona 20. aldarinnar sem hlaut aldrei óskarinn, þrátt fyrir að vera tilnefnd sex sinnum (jafnoft og Thelma) fyrir ógleymanlegar túlkanir í sönnum stórmyndum.

Til að bæta fyrir það ákvað bandaríska kvikmyndaakademían að heiðra Deborah Kerr loks fyrir æviframlag sitt til kvikmynda árið 1994. Hún kom fram af glæsileika (felldi reyndar tár er hún var hyllt af viðstöddum) er hún tók við heiðursóskarnum og flutti smellna þakkarræðu. Þetta var síðasta stund hennar í glampa sviðsljóssins í Los Angeles – kveðjustund hennar eftir langan og litríkan leikferil sinn.

Deborah Kerr lét sig að mestu hverfa úr sviðsljósinu eftir það. Síðustu æviárin barðist hún við Parkinson-sjúkdóminn og lifði kyrrlátu lífi síðustu árin fjarri skarkala umheimsins, í Suffolk í Bretlandi. Deborah var eins og fyrr segir glæsileg leikkona. Með henni er fallin í valinn ein af þeim leikkonum sem settu mestan svip á gullaldarsögu Hollywood um miðja 20. öldina.

Valgerður ætti að líta sér nær í greiningu

Það vekur athygli að Valgerður Sverrisdóttir, varaformaður Framsóknarflokksins, tali um veika stöðu Sjálfstæðisflokksins. Hún ætti að líta sér nær í pólitískri greiningu. Það er ekki hálft ár liðið frá því að þjóðin hafnaði Framsóknarflokknum í þingkosningum - er flokkurinn missti nærri helming þingsæta sinna og missti meðal annars sitjandi ráðherra fyrir borð og formaður flokksins á þeim tíma hlaut ekki stuðning til kjörs á Alþingi.

Sögulegt afhroð Framsóknarflokksins í þingkosningunum í vor ætti að vera henni nær í huga. Það er vissulega alltaf sárt að horfa inn á við og gera upp mál sín en það er uppbyggilegt til lengdar. Það sem er merkilegast reyndar nú er að fylgi Framsóknarflokksins er ekki á uppleið í könnunum. Þar er enn verið að lepja dauðann úr skel í orðsins fyllstu merkingu. Eftir brotthvarf Halldórs Ásgrímssonar og Jóns Sigurðssonar verður brátt litið í aðrar áttir með skýringar á vondri stöðu flokksins í stjórnarandstöðu. Er þjóðin að hafna leiðsögn hinna reyndu, þeirra Guðna og Valgerðar, í flokknum? Er verið að kalla eftir kynslóðaskiptum í áherslum og uppstokkun forystunnar?

Hvernig ætlar forysta Framsóknarflokksins að dekka það ef kannanir halda áfram að verða svo vondar fyrir flokkinn? Eigum við þá von á greiningu á vefsíðu Valgerðar Sverrisdóttur með þeirri fyrirsögn að staða flokksins sé með eindæmum veik og spilaborgir forystumannanna kunni að hrynja? Held ekki. Stoltið hennar Valgerðar er eflaust stærra en svo. Það er alveg rétt hjá Valgerði að fall meirihlutans í Reykjavík er visst áfall. En þar er atburðarásin flókin og erfið og sögusagnir um óheilindi og fjárhagslega hugsmuni ganga. Það er eðlilegt að endalok samstarfs án kosninga séu sár.

Í vor missti Framsóknarflokkurinn völdin. Það situr enn í Valgerði og hennar fólki. Skiljanlega eflaust. En Framsókn missti ekki völdin vegna ákvarðana flokka - það var þjóðin sem veikti Framsóknarflokkinn og undirstöður hans. Fall flokksins í þær lægðir sem við blasa nú var ekki ákvörðun Geirs Haarde eða annarra forystumanna Sjálfstæðisflokksins. Umboð flokksins að loknum kosningum var veikt og endalok stjórnarsamstarfs urðu í ljósi veikrar stöðu Framsóknarflokksins út úr kosningum - þar sem landsmenn tóku sjálfir ákvörðun um stöðu mála.

Valgerður ætti að reyna að vera jákvæðari í stjórnarandstöðu og reyna að byggja Framsóknarflokkinn upp en vera ekki að væla yfir öðrum í þessari stöðu. Hafi flokkar og forystumenn ekki það til að bera að byggja upp nánasta umhverfi sitt með jákvæðum áherslumálum og skrifum er varla við því að búast að þeir hækki í verði pólitískt.

Valgerður: Staða Sjálfstæðisflokksins með eindæmum veik

Björn Ingi rannsakar sjálfan sig - óverjandi verklag

Það getur varla talist annað en algjörlega óverjandi verklag að Björn Ingi Hrafnsson sitji í starfshópi sem fara eigi yfir málefni Orkuveitunnar og REI. Þetta lyktar allt af því að sópa eigi málum undir teppi og grafa málið sem fyrst. Skipan starfsstjórnar í Orkuveitu Reykjavíkur er ennfremur sett fram með þeim hætti að fulltrúar meirihlutans verði tímabundið valdir og svo muni Björn Ingi snúa þar aftur við hlið Sigrúnar Elsu Smáradóttur.

Það virðist vera sem að pólitískt sjónarspil sé í gangi að hálfu vinstrimeirihlutans í Reykjavík í málefnum Orkuveitunnar. Það hlýtur að teljast súrsætur brandari fyrir borgarbúa að sá maður sem ber eina helstu ábyrgð á málum sé skipaður í starfshóp til að fara yfir verk síns sjálfs og dæma um hvort þau séu rétt eða röng. Sjálfstæðisflokkurinn tók ekki þátt í því verklagi sem vinstrimeirihlutinn stundar og hefur skipað Hönnu Birnu Kristjánsdóttur sem sinn fulltrúa í starfshópinn en ekki Vilhjálm Þ. Vilhjálmsson, fyrrum borgarstjóra.

Mér finnst upphaf þessa svokallaða starfshóps meirihlutans ekki lofa góðu um hvernig unnið verði á komandi vikum í að gera upp þetta grútskítuga spillingarmál sem ég tel málefni Orkuveitunnar og REI undanfarnar vikur vera í grunninn. Þar þarf allt upp á borðið og heiðarlega yfirferð á málum. Ekki finnst mér líklegt að sú verði raunin með Björn Inga Hrafnsson í broddi fylkingar að hálfu meirihlutans. Innkoma hans lyktar af allt öðru en siðbót eftir spillingarmálin sem hafa riðið yfir.

Tvær stjórnir - árekstur strax

Dómi í myndsímamálinu snúið við í Hæstarétti

Það kemur ekki að óvörum að Hæstiréttur hafi snúið við dómi héraðsdóms Norðurlands vestra í þessu myndsímamáli. Það var mjög umdeildur dómur og var mikið um talað um hann á sínum tíma, að mig minnir í mars. Það var enda eitthvað alveg nýtt að ákæruvald hafi þurft að sýna fram á kynferðislega örvað hugarástand til að fá menn dæmda fyrir brot á 209. grein hegningarlaganna. Það hefur hingað til þótt nóg að fyrir liggi að ákærðir fremdu tiltekna athöfn sem særði blygðunarkennd fólks.

Ég man að fyrri dómurinn var umtalaður í samfélaginu, skrifaði ég um færslu um málið þá og komu yfir 30 komment að mig minnir. Þessi dómur í hæstarétti tekur þá afstöðu sem flestir töluðu fyrir í umræðunum í mars. Heilt yfir vakti þetta mál til umhugsunar og það var af hinu góða vissulega. Hinsvegar má velta því fyrir sér hvort dómurinn sé ekki alltof vægur miðað við allt.

Skilorðsbundið fangelsi fyrir að taka nektarmyndir í heimildarleysi

Hitafundur í Valhöll

Ég sé að miklar kjaftasögur hafa spunnist um fulltrúaráðsfundinn í Valhöll á hinum ýmsu bloggsíðum. Þar er sagt frá því að Geir H. Haarde, forsætisráðherra og formaður Sjálfstæðisflokksins, hafi viljað slíta fundi eftir ræðu sína en fundargestir hafi ekki virt að fundurinn ætti aðeins að snúast um ræðu formannsins. Ég verð að viðurkenna að mér finnast þessar sögur fjarri því góðar og ekki til sóma ef sannar eru fyrir það hvernig fundir af þessu tagi eigi að vera.

Þar hefði átt að tala opinskátt um það sem hefur gerst, fara yfir stöðu mála og klára það í kjölfarið. Þar sem hópur trúnaðarmanna kemur saman á að taka heiðarlega og opinskáa umræðu um stöðuna, til þess eru fulltrúaráðin og stofnanir flokksins þegar eitthvað gerist. Þar á umræðan að fara fram. Það er bara mitt mat. Hinsvegar vona ég að fólk leggi virkilega í að afgreiða málið en vinni ekki með þeim hætti að þar eigi aðeins einn maður að tala og fara yfir málin einvörðungu.

Hvað varðar þennan fund vona ég að hann hafi verið sá uppgjörsfundur þessa lykilmáls að það sé búið. Það er öllum hollt að klára málin hreint út í þessu lykilbaklandi flokksins, enda hlaut að vera boðað til þessa fundar til að tala hreint út en ekki aðeins að hlusta á eina ræðu.

Samstarfsslitin útrætt mál

Heimkoma Benazir Bhutto breytist í martröð

Aðeins örfáum klukkustundum eftir að Benazir Bhutto sneri heim til Pakistans með tárin í augunum eftir áratug í útlegð hefur henni verið sýnt banatilræði. Heimkoma þessa eins öflugasta stjórnmálamanns í sögu Pakistans, fyrstu konunnar sem leiddi íslamskt ríki, hefur í einu vetfangi breyst í hreina martröð, enda liggja yfir hundrað manns í valnum á þessum blóðuga degi sem markar endurkomu Bhutto í pakistönsk stjórnmál.

Það mátti auðvitað búast við því að heimkoma Benazir kveikti ófriðarbál víða - hún er vinsæl meðal landsmanna en gríðarlega umdeild. Yfirvofandi þátttaka hennar í þingkosningunum stuðar marga. Strax heyrist orðrómur um að stjórnvöld standi að baki morðtilræðinu og varla er það undrunarefni að það sé álitið enda stóðu þeir sem nú ráða för í Pakistan að hinni grimmdarlegu aftöku á föður hennar, Zulfikar Ali Bhutto, fyrrum forseta og forsætisráðherra Pakistans, fyrir um þrem áratugum. Öll teikn eru því á lofti um að ógn vofi yfir.

Heimkoma Benazir hefur verið skipulögð á þessum degi í yfir mánuð og því hefur andstæðingum hennar gefist færi á að undirbúa tilræðið. Það voru þó eflaust flestir að vona að ekki kæmi til þessa. Þó að talað sé um samninga milli hennar og Musharraf er það meira í orði en á borði. Atburðir dagsins sýna að framundan eru erfiðar vikur í Pakistan og sér ekki enn fyrir endann á þeirri ólgu sem kallast fram með því að Benazir verður aftur sýnileg í pakistönskum stjórnmálum. Það er greinilegt að lykilöfl ætla sér ekki að deila völdum með henni og greinilega hitatímar framundan.

Fjarvera Benazir frá pakistönskum stjórnmálum hefur verið áberandi. Staða mála í dag sýnir hversu mjög fólk er hrætt við stöðu hennar og vill ekki að hún lifi í gegnum kosningabaráttuna sem framundan er. Öll spjót beinast að því að morðtilræðið sé ættað frá stjórnvöldum sem vilja ekki deila sviðsljósinu með Benazir.

Staðan er brothætt - fyrsti dagur hennar í heimalandinu eftir langa fjarveru endar í skugga morðtilræðis og væntanlega lifir hún í skugga þess að það endurtaki sig næstu vikurnar.

125 látnir í sprengjutilræðinu í Karachi

Samstaða í Valhöll - Geir mætir á fund stjórnanna

Full samstaða virðist vera meðal sjálfstæðismanna í Reykjavík eftir fund stjórna flokksfélaga í Valhöll í kvöld. Geir H. Haarde, forsætisráðherra og formaður Sjálfstæðisflokksins, mætti sjálfur á fundinn til að tala máli Vilhjálms Þ. Vilhjálmssonar, leiðtoga borgarstjórnarflokksins og fyrrum borgarstjóra í Reykjavík, en mikið hefur verið talað um hversu veik staða hans er vegna atburðarásar þess að flokkurinn missti völdin eftir 16 mánaða forystu í Reykjavík.

Það er auðvitað fyrir öllu að flokksfélögin í borginni séu samstíga í verkum og litið verði fram á við í borgarmálunum en ekki aftur. Þetta er umfram allt mál sem verður að kryfja og fara yfir í innsta kjarna Sjálfstæðisflokksins til enda, þar má ekki láta neina lausa enda flækjast fyrir til lengri tíma litið. Þetta er sögulegt áfall fyrir flokkinn í borginni og í raun á landsvísu. Sjálfur hef ég talið þetta mesta áfall Sjálfstæðisflokksins frá endalokum þriggja flokka stjórnar Þorsteins Pálssonar fyrir tveim áratugum, mun verra áfall en sigur R-listans fyrir þrettán árum. Tel ég að flestir geti verið sammála um það mat innst inni.

Það er alveg ljóst að þetta mál er fyrst og fremst innsta kjarnans í höfuðborginni að vinna úr. Sá hópur verður að vega og meta hversu sterkur forystumaður Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson er eftir atburðarás síðustu 30 daga og taka að því loknu af skarið. Það er greinilegt að Geir hefur farið inn á fundinn með þann boðskap að standa beri vörð um Vilhjálm Þ. á þessum erfiðu tímum og virðist það vera niðurstaða fundarins. Það verður að ráðast svosem hverjir eftirmálar þess verði og hvort það verði niðurstaða sem teljist heilsteypt til lengri tíma litið.

Að mínu mati þarf fólk að vinna sig frá þessu erfiða máli og horfa fram á veginn með einum eða öðrum hætti. Það er mikilvægast að staða leiðtogans sé afdráttarlaus meðal flokksmanna, enginn vafi sé þar á málum. Það er alveg kristaltært að Vilhjálmur Þ. hefur veikst og hans bíður nú að vinna sér traust og kraft að nýju vilji hann halda áfram og telji formaður Sjálfstæðisflokksins það réttast í stöðunni eins og við blasir af innkomu hans á þennan fund lykiltrúnaðarmanna flokksins í borginni.

Það er langt í næstu borgarstjórnarkosningar - rúmir 30 mánuðir eru vissulega langur tími en þó ekki það langur að horfa verður fram til næstu kosninga. Í þeim efnum verður að hugleiða hvað sé best með heill og hag flokksins í huga. Leiðtoginn getur ekki verið laskaður á þeirri vegferð sem framundan er og mikilvægt að flokksmenn taki af skarið með hver sá leiðtogi eigi að vera.

Það dugar ekkert að klastra bara upp í sprungur með hagsmuni fárra einstaklinga í huga. Þar verður að hugsa um flokkinn og hvað getur styrkt hann mest og best.

Geir H. Haarde mætti á fund Sjálfstæðisfélaganna í Reykjavík

Skammlífri hjónabandssælu í Elysée-höll lokið

Það kemur engum að óvörum að Nicolas Sarkozy, forseti Frakklands, og Cecilia Sarkozy séu að skilja. Það hefur verið ljóst allt frá kjöri forsetans í vor að hjónabandi þeirra væri í raun lokið og þátttökuleysi Ceciliu í forsetakosningunum fyrr á þessu ári voru sterk ábending í þá veru að ekki yrði hjónabandssælan í Elysée-höll langlíf - hún sást ekki þar og kjaftasagan sú að hún hafi ekki einu sinni kosið eiginmanninn, hafi ekki farið á kjörstað.

Þau skildu tímabundið meðan að Sarkozy var innanríkisráðherra og það hafði verið stirt þeirra á milli árum saman - kuldaleg samskiptin í sumar og haust í sviðsljósi forsetaembættisins verið mjög áberandi og augljóst að draga myndi til tíðinda. Enda hafa þau ekki sést saman síðan í júlí. Mesta athygli vakti þetta þegar að Cecilia þáði ekki heimboð Bush-hjónanna til Maine er Sarkozy forseti átti leið um Bandaríkin í heimsókn sem markaði upphaf þíðu milli Bandaríkjanna og Frakklands eftir að Jacques Chirac flutti úr Elysée-höll. Fjarvera Ceciliu Sarkozy var æpandi áberandi.

Þó að hjónabandssæla forsetans hafi verið skammlíf í Elysée-höll verður seint sagt að hann hafi átt í erfiðleikum í þessu valdamikla embætti frá því að hann tók við völdum í maíbyrjun eftir afgerandi kosningasigur. Nicolas Sarkozy hefur notið mikils stuðnings, hins mesta sem nýkjörinn franskur forseti frá valdadögum Charles De Gaulle fyrir hálfri öld og ennfremur nýtur stjórn hans, undir forsæti Francois Fillon, náins pólitísks samstarfsmanns hans í áraraðir, umtalsverðs stuðnings landsmanna. Í júní náði hann sigri ennfremur í þingkosningum og fékk afgerandi umboð til verka frá frönsku þjóðinni.

Eftir innan við hálft ár á forsetastóli í Frakklandi er Nicolas Sarkozy orðinn einn á forsetavakt. Cecilia Sarkozy hefur sagt skilið við embættið sem hún vildi aldrei tilheyra. Hún sagðist alla tíð aldrei munu geta fetað í fótspor Bernadette Chirac - gæti aldrei orðið hin eina sanna forsetafrú Frakka og vildi það hreinlega ekki. Nú er Sarkozy einn eftir í Elysée-höll. Væntanlega munu slúðurblöðin bollaleggja vel á næstunni hversu lengi Sarkozy verði einsetumaður í höllu sinni.

Skilnaður Sarkozy-hjónanna staðfestur

Notalegt morgunspjall hjá Gesti og Hrafnhildi

Það var mjög notalegt að fara til Gests Einars og Hrafnhildar klukkan hálf átta í morgun á Rás 2 og rabba þar við þau um bloggheimana. Gaman að fá sér kaffi þar og fara í rólegheitunum yfir þessi mál með þeim. Þetta var gaman, enda fórum við yfir svo breitt svið, allt mögulegt og það var hlegið dátt og talað um allar áttir bloggheimanna; það sem er að gerast í umræðunni, pólitíkina og margt fleira. Þátturinn þeirra Gests Einars og Hrafnhildar er léttur og hress - það er því ekki hægt annað en njóta þess að mæta til þeirra og tala á mannlegu nótunum.

Það er vonandi að einhverjir hafi haft gaman af þessu. Naut þessa allavega mjög. Við Gestur Einar ræddum vel fyrir og eftir viðtalið og það var ánægjulegt að fá sér kaffibolla og tala vítt og breitt um þetta. Sérstaklega var rætt um landsleikinn í gær (skelfileg úrslit það) og pólitíkina í borginni, sem er sannarlega mál málanna. Var sérstaklega spurt mig að því hvort að það sé auðvelt að vera með mjög opinská skrif, beittur í greiningu. Finnst mér það ekki mikið vandamál, hér er talað hreint út og þar er litið bæði inn í minn flokk eins og alla aðra.

Hefði annars aldrei órað fyrir því þegar að ég byrjaði að blogga í september 2002 að ég ætti eftir að enda í viðtali sem einhvers konar hugsuður og sérfræðingur í bloggmálum! Þetta er í annað skiptið á þessu ári sem ég mæti til Gests Einars og Hrafnhildar, gagngert til að ræða bloggið. Ég fer ekkert leynt með það að ég er mjög ástfanginn af blogginu og því sem gerist þar. Hreifst af þessum vettvangi allt frá fyrsta degi og hef verið háður honum síðan.

Vona að aðrir hafi haft gaman af viðtalinu. Þetta var allavega notaleg og góð morgunstund.

Bloggviðtal við SFS - 181007

Besti vinur aðal fylgir Degi í Ráðhúsið

Það kemur engum að óvörum að Dagur B. Eggertsson, borgarstjóri, hafi ráðið Guðmund Steingrímsson, varaþingmann, sem aðstoðarmann sinn. Hann er fornvinur hans úr pólitísku starfi og trúnaðarmaður til fjölda ára á ýmsum vettvangi, þeir voru í forystusveit Röskvu saman á háskólaárunum og vinna saman innan Samfylkingarinnar. Auk þess er Dagur auðvitað ævisagnaritari föður hans, Steingríms Hermannssonar, fyrrum forsætisráðherra. Val Steingríms á ævisagnaritara vakti athygli fyrir áratug, þrátt fyrir vinskap hans við soninn.

Ég vil annars óska Degi til hamingju með borgarstjórastöðuna. Þó að við séum ekki sammála um öll pólitísk mál finnst mér það vissulega mjög ánægjulegur áfangi að stjórnmálamaður á hans aldri sé orðinn borgarstjóri í Reykjavík. Dagur er yngsti borgarstjórinn frá tímum Davíðs Oddssonar, en hann var að mig minnir 34 ára er hann tók við borgarstjóraembættinu vorið 1982, en Dagur er 35 ára gamall.

Næstu mánuðir verða sannarlega eldskírn fyrir hinn unga borgarstjóra, enda fjögur ólík framboð í meirihluta og það verður erfiðara verkefni fyrir Dag að halda utan um hópinn en fyrir Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur að halda utan um R-listann í tæpan áratug, þar til að hún reyndar gat ekki lengur ráðið við það verkefni. Í svo erfiðum verkefnum skiptir eflaust máli að hafa traustan vin á kontórnum, besta vin aðal.

Nýr aðstoðarmaður borgarstjóra

Ófyrirgefanleg niðurlæging - endastöð Eyjólfs

Tapið gegn Liechtenstein í kvöld er að mínu mati ófyrirgefanleg niðurlæging fyrir okkur öll. Það að lúta í gras gegn landsliði á borð við þetta með þrem mörkum gegn engu er í einu orði sagt sorglegt - þetta er auðvitað eitt versta tap okkar í áraraðir og þetta gefur okkur skilaboð um stöðu liðsins. Tapið gegn Lettum hérna heima um daginn voru áberandi skilaboð en þessi eru sýnu verri.

Það er kominn tími til að Eyjólfur Sverrisson, landsliðsþjálfari, taki pokann sinn. Leiðsögn hans með liðið er engan veginn að ganga upp þegar að staðan er orðin með þessum hætti. Eftir ágætisleiki síðsumars voru vonir um að Eyjólfur væri að hressast í orðsins fyllstu merkingu en nú erum við komin á þau kaflaskil að þetta er óviðunandi. Þetta hlýtur að teljast endastöð Eyjólfs.

Ef honum ber ekki gæfa til að segja upp sjálfur á að segja honum upp. Þetta er komið gott eftir tveggja ára erfiðleikatímabil og tímabært að horfa í aðrar áttir með leiðsögn fyrir þetta lið. Einfalt mál í sjálfu sér!

Ljótur skellur Íslands í Liechtenstein

Kristján stendur vörð um flugvöll í Vatnsmýrinni

Það er ánægjulegt að Kristján L. Möller, samgönguráðherra og leiðtogi Samfylkingarinnar hér í Norðausturkjördæmi, talar með afgerandi hætti máli þess að flugvöllur verði áfram í Vatnsmýrinni. Ekkert hefur því breyst þrátt fyrir að flokksbróðir hans, Dagur B. Eggertsson, hafi tekið við embætti borgarstjóra. Flugvöllur í Reykjavík hefur verið mikilvægur fyrir landsbyggðarfólk, enda ein sterkasta samgöngutenging landsbyggðar og höfuðborgarsvæðis. Passað verður greinilega upp á það á vakt Kristjáns.

Það er reyndar augljóst að ágreiningur er innan vinstrimeirihlutans í Reykjavík um flugvöllinn í Vatnsmýrinni, eins og birtist í svörum við spurningum DV um málið í dag. Þar eru tvær til þrjár skoðanir hið minnsta. Oddaatkvæðið Margrét Sverrisdóttir, forseti borgarstjórnar, talar mest afgerandi í þessum efnum en hún vill ekki færa völlinn og stendur þar með vörð um stefnu F-listans úr kosningunum 2002 og 2006. Framsókn talar enn um flugvöll á Lönguskerjum og aðrir eru óvissari, þó hinir tali um tilfærslu eitthvað innan borgarmarkanna.

Það er öllum ljóst að landsbyggðarmaðurinn Kristján L. Möller talar afgerandi á vakt sinni í samgönguráðuneytinu rétt eins og forverar hans, Halldór Blöndal og Sturla Böðvarsson. Það gerir hann þó að skoðunin sé mjög áberandi andstæð því sem frá höfuðborgarfulltrúum Samfylkingarinnar kemur, t.d. borgarstjórans og Steinunnar Valdísar Óskarsdóttur, alþingismanns og fyrrum borgarstjóra, svo aðeins nokkur séu nefnd. Það vakti athygli að ekki fékkst afgerandi flokksstefna í flugvallarmálum á síðasta landsfundi Samfylkingarinnar og væntanlega er málið ekki þagnað þar.

Samgönguráðherra vill ekki færa Reykjavíkurflugvöll

Sjálfstæðismenn í Reykjavík fara yfir sín mál

Það er eðlilegt að sjálfstæðismenn í Reykjavík fari vel yfir sín mál. Missir meirihlutavaldanna í borginni er enda mesta áfall Sjálfstæðisflokksins í tvo áratugi, eða síðan að Steingrímur Hermannsson og Jón Baldvin Hannibalsson hentu Þorsteini Pálssyni, þáverandi formanni Sjálfstæðisflokksins, út úr forsætisráðuneytinu eftir brösuga samvinnu í þriggja flokka stjórn, sem hlaut söguleg endalok í beinni sjónvarpsútsendingu.

Um er að ræða í senn vonda og erfiða stöðu sem blasir við og sjálfstæðismenn í Reykjavík verða að vinna sig út úr henni. Það er ekki óeðlilegt að við landsbyggðarmenn í flokknum hugleiðum það hvað hafi gerst þar innanborðs síðustu mánuði og eðlilegt fyrir þau að fara yfir það lið fyrir lið. Þetta er of alvarlegt mál fyrir flokkinn á landsvísu til að framhjá því verði litið. Eins og þetta horfir við mér missti leiðtogi hópsins stjórn á honum með vinnubrögðum sínum og í kjölfarið veiktist hópurinn til muna. Þetta er staða sem fá dæmi eru um innan Sjálfstæðisflokksins og því eðlilegt að hún sé bollalögð í grunninn.

Að mínu mati er eðlilegt að gefa flokksmönnum sinn tíma til að fara yfir hvað rétt sé að gera. Það er þó öllum ljóst að leiðtogi borgarstjórnarflokksins hefur tapað stuðningi og tiltrú meðal almennra flokksmanna um allt land, staða hans hefur veikst. Nú verða sjálfstæðismenn í Reykjavík að vega og meta hver styrkur hans sé. Flestir sem ég hef heyrt í telja vonlaust að hann leiði flokkinn í gegnum aðrar kosningar. Er ég sammála því mati. Get ég ekki ímyndað mér annað en að spurt sé um hvenær en ekki hvort hann hætti.

Að mínu mati hafa borgarfulltrúar í öllum flokkum misst tiltrú almennings. Það er gremja í fólki um allt land vegna þess hvernig unnið hefur verið í borgarmálunum. Eftir 16 mánaða forystu í borgarmálunum er það hlutskipti Sjálfstæðisflokksins að fara aftur í minnihluta. Eftir þau endalok sem við blasa er það umfram allt hlutverk hans nú að endurvinna sér traust og tiltrú almennings.

Sérstaklega hlýtur það að eiga við um leiðtoga hópsins, sem hefur veikst umtalsvert með forystu sinni undanfarnar vikur. Í þeim efnum skiptir engu hvort hann hafi logið að borgarbúum eða hafi ekki unnið vinnuna sína.

Borgarfulltrúar Sjálfstæðisflokksins funda með stjórnum Sjálfstæðisfélaganna á morgun

Gremja sjálfstæðismanna - styrkur Hönnu Birnu

Borgarfulltrúar Sjálfstæðisflokksins voru hvassir á borgarstjórnarfundi í dag, sem markaði valdaskipti í Reykjavík. Gremja þeirra vegna sviptinga í borgarmálum er skiljanleg, miðað við allar aðstæður. Mér fannst Hanna Birna Kristjánsdóttir flytja bestu ræðu borgarfulltrúanna sjö á þessum fundi. Hún talaði hreint út og var ekki að skafa utan af því í garð Björns Inga Hrafnssonar og ekki síður Vilhjálms Þ. Vilhjálmssonar, en við öllum blasir að Vilhjálmur hefur unnið einn mörg verk í sínum hópi og án þess að kynna samherjum sínum það.

Að mínu mati er sá trúnaðarbrestur og einfarahlutverk Vilhjálms í lykilmálum stærsta ástæða þess hvernig fór í þessu máli fyrir Sjálfstæðisflokknum. Allt annað kom einfaldlega í kjölfarið. Vilhjálmi varð mjög á í leiðtogahlutverkinu sem slíku og staða hans hefur veikst gríðarlega á skömmum tíma - verður aldrei söm og jöfn og eftir prófkjörssigurinn í nóvember 2005. Þar fékk hann traust flokksmanna sem hann hefur ekki staðið undir. Lýsingar Hönnu Birnu á verklaginu í REI-málinu segja meira en mörg orð um hvernig borgarstjórinn stóð einn og vann einn að mörgum málum sem skiptu máli.

Fannst mér Hanna Birna það hvöss að hún gerir ekki greinarmun á verklagi leiðtoganna tveggja. Niðurstaða mála er að mínu mati mesta áfall Sjálfstæðisflokksins frá því að ríkisstjórn Þorsteins Pálssonar sprakk fyrir tveim áratugum og honum var sparkað af samstarfsmönnum sínum út úr forsætisráðuneytinu. Mér finnst þessi staða enn verri en blasti við þegar að Sjálfstæðisflokkurinn tapaði borginni fyrir þrettán árum til R-listans. Þá var tapið viðbúið eftir erfiða kosningabaráttu, sem þó var glettilega nærri því að vinnast undir lokin. Nú tapar flokkurinn völdum án kosninga og vegna atburðarásar sem spilaði sig sjálf áfram án stjórnar.

Ég fer ekki leynt með þá skoðun mína að Hanna Birna er öflugasti borgarfulltrúi Sjálfstæðisflokksins um þessar mundir. Hún talar af krafti og sannfæringu - er sannur leiðtogi og kjarnakona í forystu. Það verður athyglisvert að sjá hvað gerist næst í borgarstjórnarflokki Sjálfstæðisflokksins. Hinsvegar tel ég einsýnt að Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson er í raun búinn að vera sem sterkur leiðtogi flokksins í borginni.

Það er eðlilegast að horft verði til Hönnu Birnu sem eftirmanns hans, hversu fljótt sem leiðtogaskipti verða. Tel þó ekki langt í þau, í sannleika sagt. Get ekki séð að "gamla góða Villa" sé sætt miklu lengur eftir atburðarás síðustu daga, sérstaklega síðustu 48 klukkustunda.

Hanna Birna upplýsti um hvers vegna borgarstjórnarsamstarfið brast

Svandís þögul - sjálfstæðismenn styðja málssókn

Það vekur athygli að Svandís Svavarsdóttir, borgarfulltrúi, sem hafði svo stór orð uppi í REI-málinu, flutti ekki ræðu á borgarstjórnarfundi í dag og er alveg þögul vegna stöðu málsins. Það hefði farið vel á því að hún hefði gefið einhverja yfirlýsingu um framhald máls hennar fyrir dómstólum þar sem taka á afstöðu til þess hvort hluthafafundur Orkuveitunnar hafi verið löglegur. Það er mjög merkilegt að Svandís sem talaði svo opinskátt um málið og var svo virk í því að krefjast réttlætis sé þögnuð.

Það er auðvitað mikilvægt að máli hennar verði haldið áfram og úrskurðað um vægi fundarins. Annað er ekki eðlilegt. Þetta hef ég sagt frá því að málið hófst og hef ekki skipt um skoðun. Nú á fundi borgarstjórnar hefur bókun borgarstjórnarflokks Sjálfstæðisflokksins um að borgarstjórnin styddi við málssókn Svandísar Svavarsdóttur vegna eigendafundar Orkuveitu Reykjavíkur verið felld en þess í stað vísað til borgarráðs. Svandís tók ekki til máls um stöðu málssóknarinnar en lagði fram bókun orðrétt um margfræga nefnd sína en sagði ekkert annað.

Mér finnst þetta mjög athyglisvert að öllu leyti. Af hverju er Svandís Svavarsdóttir allt í einu orðin þögul sem gröfin? Af hverju tekur hún ekki undir þessa fyrrnefndu bókun? Hefur afstaða hennar breyst á eigin máli? Ég taldi Svandísi eflast mjög af framgöngu sinni af málinu í upphafi og hef talað máli þess að hún fari fyrir dóm með sitt mál og undrast þögn hennar á þeirri örlagastundu sem nú er orðin með því að hún er komin í meirihluta borgarstjórnar.

Vilhjálmur: Borgarstjórn styðji málssókn Svandísar

Pólitískt sjónarspil í Orkuveitu Reykjavíkur

Það vekur athygli að vinstrimeirihlutinn í borgarstjórn Reykjavíkur hefur ákveðið að skipta kjörnum fulltrúum sínum út fyrir trúnaðarmenn er nefnd leidd af Svandísi Svavarsdóttur verður að störfum. Hlýtur þetta að teljast pólitískt sjónarspil, enda er þegar tilkynnt með þessari yfirlýsingu að því loknu verði Sigrún Elsa Smáradóttir, starfandi borgarfulltrúi, stjórnarformaður Orkuveitunnar út kjörtímabilið og væntanlega Björn Ingi Hrafnsson aftur varaformaður.

Samkvæmt þessu verður Bryndís Hlöðversdóttir, fyrrum þingflokksformaður Samfylkingarinnar, stjórnarformaður Orkuveitunnar í stað Hauks Leóssonar, og Jón Sigurðsson, fyrrum viðskiptaráðherra og formaður Framsóknarflokksins, varaformaður í stað Björns Inga Hrafnssonar. En þetta er auðvitað bara tímabundin ráðstöfun og er varla hægt að lesa þetta út nema sem sjónarspil - tilraun til að kasta vænum skammt af glimmer í augu kjósenda. Eðlilegra hefði verið að skipa þessa fulltrúa án þess að nefna annað í þeirri stöðu. Er þetta ekki bara leiktjaldapólitík? Það er freistandi að líta svo á.

Það verður reyndar fróðlegt að sjá hvað kemur út úr þessari nefnd undir forystu Svandísar Svavarsdóttur. Þykir mér benda til þess að meirihlutinn hafi fyrirfram ákveðnar niðurstöður tilbúnar til taks, það sést af því að þegar er tilkynnt að stjórnarmenn meirihlutans sem sátu í stjórn Orkuveitunnar er umdeildur samruni var staðfestur með enn umdeildari kaupréttarsamningum og greiddu atkvæði með þeim sitja áfram á þeim stólum. Í sama ljósi og krafið er útskýringa á ummælum Vilhjálms Þ. Vilhjálmssonar, fyrrum borgarstjóra, á einkaréttarsamningum er rétt að leita viðbragða um hvenær það hafi vitað af þeim siðlausa gjörningi til 20 ára.

Það er fá teikn um það að umdeildum málum í Orkuveitunni sé lokið. Í því ljósi vekur athygli að svona sjónarspil sé lagt fram, þar sem trúnaðarmönnum meirihlutaaflanna er stillt sem dúkkum fyrir borgarfulltrúa meirihlutans meðan að rykið í REI-málinu á að setjast.

Bryndís Hlöðversdóttir nýr stjórnarformaður Orkuveitu Reykjavíkur

Frjálslyndar konur lýsa yfir vantrausti á Margréti

Síðar í dag verður Margrét Sverrisdóttir kjörin forseti borgarstjórnar er nýr vinstrimeirihluti tekur við völdum í Reykjavík. Nú hafa konur í Frjálslynda flokknum, sem Margrét var í árum saman og gegndi starfi framkvæmdastjóra í ályktað gegn henni með harðorðum hætti og greinilega gera mjög lítið úr umboði hennar til verka. Þarna er engin tæpitunga töluð og greinileg ólga innan Frjálslynda flokksins með nýjan meirihluta í borgarstjórn með lykilstöðu Margrétar sem oddamanns.

Ég hef vikið nokkrum sinnum hér að stöðu Margrétar Sverrisdóttur. Í gær vék Ómar Ragnarsson sérstaklega að stöðu Margrétar innan  nýs meirihluta í fjölmiðlum og fannst mér þar allt tal um að hún yrði óháður borgarfulltrúi fljúga út um gluggann. Það er varla óvarlegt að telja að hún vinni í nafni Íslandshreyfingarinnar í borgarstjórn, verandi varaformaður þess flokks. Kjör Margrétar á forsetastól borgarstjórnar verður sögulegt, ekki aðeins er hún varafulltrúi heldur hefur yfirgefið flokkinn sem hún var fulltrúi fyrir á F-listanum í kosningunum 2006.

Í þessum efnum hefur verið talað mjög um bréf Margrétar Sverrisdóttur til umboðsmanns Alþingis fyrir tveim árum vegna brotthvarfs Gunnars Örlygssonar, þáverandi alþingismanns, úr Frjálslynda flokknum. Það er vert að birta það bréf hér í heild sinni og svo verður hver og einn að meta þann boðskap miðað við stöðu Margrétar sjálfrar í dag.


Bréf Margrétar Sverrisdóttur

"Umboðsmaður Alþingis,
Hr. Tryggvi Gunnarsson,
Álftamýri 7
108 Reykjavík

Alþingi, 29. sept. 2005

Spurning um fulltrúalýðræðið á Íslandi

Á þingfundi á síðasta starfsdegi Alþingis sl. vor, tilkynnti Gunnar Örn Örlygsson alþingismaður að hann hefði sagt sig úr þingflokki Frjálslynda flokksins og gengið til liðs við Sjálfstæðisflokk.

Með vistaskiptum þingmannsins jókst meirihluti ríkisstjórnarflokkanna. Stjórnarliðar urðu 35 en stjórnarandstæðingar 28. Þetta þýðir að fjóra stjórnarþingmenn þarf til að fella þingmál ríkisstjórnarinnar, en áður þurfti þrjá.
Þess má þó geta að varamaður þingmannsins, Sigurlín Margrét Sigurðardóttir, er í Frjálslynda flokknum og engar breytingar verða á stöðu hennar. Þurfi hann fjarvistarleyfi á þingi, kemur hún inn í hans stað og þar með eykst hlutur stjórnarandstöðunnar að nýju.

Þingmaðurinn var efsti maður á lista Frjálslynda flokksins í Suðvesturkjördæmi. Fyrst hann vildi yfirgefa það sæti hefði undirrituð álitið að næsta manni á þeim lista bæri að taka við og ef sá vildi ekki taka við sætinu bæri að leita til næsta manns á sama lista o.s.frv.

Þingmaðurinn tilkynnti formanni flokksins, Guðjóni A. Kristjánssyni, að hann hygðist ekki styðja flokk Frjálslyndra og sagði sig þar með úr flokknum.

Það er mat undirritaðrar að það væri þá í hendi formannsins að ráðstafa sæti þingmannsins til þess manns sem næstur er á listanum. Annað væri svik við kjósendur listans. Þingmaðurinn ákvað að segja af sér þingmennsku á vegum Frjálslynda flokksins en sætið er áfram sæti Frjálslyndra.

Ég undirrituð, framkvæmdastjóri Frjálslynda flokksins, vil hér með óska eftir rökstuddu áliti Umboðsmanns Alþingis á því hvort Gunnari Örlygssyni hafi verið heimilt að fara eins og hann gerði með það umboð sem kjósendur Frjálslynda flokksins veittu honum í síðustu alþingiskosningum. Gæti kjörinn þingmaður t.d. skipt um flokk um leið og hann hefur móttekið kjörbréf sitt? Sé það heimilt, er þá opin leið fyrir tækifærissinna að fara í framboð fyrir einn flokk, ákveðnir í að skipta um flokk strax að loknum kosningum? Er sú leið opin og lögmæt að mati háttvirts umboðsmanns?

Virðingarfyllst,

Margrét Sverrisdóttir
framkvæmdastjóri þingflokks Frjálslynda flokksins
(sign.)"

Vantrausti lýst á Margréti Sverrisdóttur

Orð gegn orði - pólitísk staða Vilhjálms veikist

Það eru mjög margar spurningar sem standa eftir Kastljósið í kvöld þar sem Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson, borgarstjóri, og Bjarni Ármannsson, stjórnarformaður REI, töluðu í tvær áttir um einkaréttarmálið fræga. Það er orð á móti orði og allir spyrja sig um það hvor þeirra sé að ljúga, eða öllu heldur færa hlutina í vitlaust samhengi. Nema þá að báðir séu að segja satt og einhver hafi misskilið hlutina. Erfitt um að segja.

Stærstu tíðindin eru augljós ágreiningur Vilhjálms og Hauks Leóssonar, fráfarandi stjórnarformanns OR, í málinu. Haukur hefur tekið að öllu leyti undir frásögn Bjarna á málinu. Eins og flestir vita er Haukur enginn venjulegur maður úti í bæ heldur lykilpersóna á borgarstjóraferli Vilhjálms Þ. Vilhjálmssonar. Hann spilaði stórt hlutverk í innsta hring hans í aðdraganda prófkjörsins í nóvember 2005 þar sem VÞV sigraði GMB og hlaut að launum sæti sem fulltrúi Sjálfstæðisflokksins í stjórn OR eftir kosningarnar 2006 og varð stjórnarformaður eftir að Guðlaugur Þór Þórðarson varð heilbrigðisráðherra. Það er alveg ljóst að það að Haukur staðfesti ummæli Bjarna breytir miklu.

Það er ekki hægt að sjá annað en að algjör vinslit hafi orðið með Vilhjálmi og Hauki vegna REI-málsins. Varla staðfesti Haukur frásögn Bjarna ef væri fullur vinskapur á milli þeirra fornu félaga. Staða Vilhjálms Þ. hefur klárlega veikst mjög. Það held ég að sé óhætt að segja. Hann lítur mjög undarlega út í þessu máli eftir atburði dagsins. Annaðhvort er hann að segja satt eða ljúga. Í öllu falli má fullyrða að hann hafi ekki staðið sig í stykkinu, í fyrra lagi ekki kynnt sér gögn í málinu sem voru til staðar eða ella að reyna að firra sig ábyrgð. Hvort tveggja lítur mjög illa út að mínu mati og veikir stöðu hans.

Það er vandséð að Vilhjálmur Þ. verði sterkur leiðtogi Sjálfstæðisflokksins í borgarstjórn Reykjavíkur úr þessu. Það hefur of margt gerst og gengið á milli aðila til að bætt verði úr. Það má vissulega hugleiða það hvort að allir mennirnir hafi saman fallist á sögu til að ráðast að borgarstjóranum og ganga frá honum í staðinn fyrir að taka sökina á sig. Það má vera, en samt sem áður verður ekki sagt annað en að hafi borgarstjórinn ekki getað fylgst með málinu úr starfi sínu, sitjandi á öllum upplýsingum, hafi hann einfaldlega ekki verið að vinna vinnuna sína. Það verður erfitt fyrir hann að ná styrk eftir þetta.

Mér fannst Vilhjálmur koma mjög illa út úr Kastljósinu í kvöld - hann hafði aldrei yfirhöndina í samtalinu. Það er vissulega ömurlegt að sjá Vilhjálm Þ. í þessari stöðu. En hinsvegar finnst mér hann hafa veikst það mjög að vandséð verði að úr verði bætt. Ég tel að atburðarás dagsins verði örlagarík. Það er í sjálfu sér einfalt mál. Mér finnst persónulega erfitt að trúa því að borgarstjórinn hafi verið eyland í málinu með fornvin sinn og lykilfélaga sem stjórnarformann Orkuveitunnar og alla þræði borgarmálanna í hendi sér.

Það er ekki hægt að segja annað en að Vilhjálmur hafi ekki vitað hvað hann var að gera ef hann var ekki með á atburðarásina. Og í sjálfu sér eru það nógu vond tíðindi fyrir hvaða stjórnmálaflokk að vinna úr með leiðtoga sinn. Ég get ekki séð að Vilhjálmi Þ. sé sætt lengur í sinni stöðu. Því miður, en það er bara þannig.

Minnist þess ekki að hafa séð minnisblaðið