Mun Björgólfur sparka Eggerti frá West Ham?

Kjaftasagan er sú að Björgólfur Guðmundsson sé í þann veginn að fara að sparka Eggert Magnússyni frá West Ham; ætli að taka af honum stjórnarformennsku félagsins. Þetta eru vissulega stórtíðindi, enda hefur Eggert eiginlega verið andlit Íslendingaútrásarinnar inn í liðið og frontaði það meira að segja áður en hann hætti sem formaður KSÍ.

Eggert hefur af Bretunum verið nefndur stjórinn með stóra bindishnútinn og þekktur fyrir glæsilegan klæðaburð. Finnst eiginlega verið farið svolítið illa með Eggert í þessari fléttu, sé þessi saga rétt sem allt virðist reyndar benda til. En á móti kemur að Björgólfur heldur um fjármagnið á bakvið félagið og hefur fullt völd til að sparka manni og öðrum sýnist honum það rétta leiðin hversu brútalt sem það annars telst.

Annars mátti eflaust sjá þetta fyrir. Eggert hefur verið mjög lítið sýnilegur eftir að hann var lækkaður í tign með frekar augljósum hætti og nú virðist náðarhöggið blasa við. Fróðlegt annars að sjá hvað verður um Eggert í þessari fléttu sem stefnir í. Hvað mun stjórinn með stóra bindishnútinn snúa sér að nú?

Pólitísk klókindi bragðarefsins Pútíns

Það er svolítið sérstakt að fylgjast með stöðu mála í Rússlandi. Vladimír Pútín, fráfarandi forseti Rússlands, stýrir lykilákvörðunum lýðræðis í rússneskum stjórnmálum eins og taflborðinu heima hjá sér. Hann hefur handvalið væntanlegan forseta og útnefnt sjálfan sig, með góðvild handvalda forsetaefnisins að sjálfsögðu, sem forsætisráðherra frá og með marsmánuði er seinna kjörtímabilinu lýkur. Þessi kapall sýnir umfram allt pólitísk klókindi bragðarefsins Pútíns. Hann vill velja forsetaefni til að fylla upp í forsetaferil sinn og ætlar sér að fara fram í kosningunum árið 2012.

Þetta blasir við öllum sem horfir á atburðarásina eftir allt sem á undan er gengið. Pútín hefur á áratug gert rússneska pólitík algjörlega að sinni pólitík og tryggt sér bæði mikil völd og áhrif á forsetastóli. Fyrir áratug, síðsumars 1999, vissu fáir utan Rússlands hver Vladimir Pútín var þegar að Borís Jeltsín ákvað að skipa hann forsætisráðherra. Hann var vissulega gegnheill leyniþjónustukall frá KGB-tímanum og fáum óraði fyrir að þar færi næsti risi rússneskra stjórnmála, lykilspilari á alþjóðavettvangi.

Margir töldu þá að þar væri kominn enn einn forsætisráðherrann sem færi fyrir lok forsetaferils Jeltsíns, sem hafði haft tögl og hagldir allt frá því að hann hafði tekið völdin afgerandi eftir valdaránið misheppnaða árið 1991 og hafði risið upp úr öskustó kommaveldisins. Hann var skapmikill drykkjumaður sem markaði áhrif - og var líka þekktur fyrir að sparka forsætisráðherrum.  Jeltsín var einn eftirminnilegasti stjórnmálamaður tíunda áratugar 20. aldarinnar þrátt fyrir persónuleikabrestina.

Mörgum að óvörum ákvað Jeltsín að segja af sér forsetaembættinu í áramótaávarpi á gamlársdag 1999. Allt í einu var leyniþjónustudulan Pútín orðinn einn valdamesti maður heims sem starfandi forseti landsins fram að kosningum; sigraði forsetakosningarnar í mars 2000 og var endurkjörinn strax í fyrri umferð árið 2004 - einn vinsælasti stjórnmálamaður í sögu Rússlands, með allt að 80% stuðning. Auk þess með alla fjölmiðla á bakvið sig og ríkir með járnkrafti eins og fyrrum lykilstjórnmálamenn Sovétríkjanna.

Pútín hefur semsagt markað sig sem hinn stóra afgerandi drottnara veldis síns. Staðan í Rússlandi er mikið áhyggjuefni. Mér finnst þar horfa ansi margt til fortíðar og vert að hugsa um framtíðina sem blasir við. Stjórnarskráin meinar Pútín að gefa kost á sér í kosningunum næsta vor og rúmlega átta ára forsetaferli er því að ljúka. Atburðarás vikunnar er þó ekki beinlínis með þeim hætti að Pútín ætli sér að hverfa út í sólarlagið eins og George W. Bush, sem brátt lætur ennfremur af embætti.

Hann ætlar sér að stjórna atburðarásinni eins og kvikmyndaleikstjóri úr fjarska, halda um alla spotta og ráða örlögum landsins, jafnt sem stuðningsmannahjörðar sinnar. Hann ætlar sér að vera meginspilari áfram á sviðinu. Það kemur mér samt sem áður að óvörum að Pútín velji svo ungan eftirmann. Það eru óvæntustu tíðindin. En taflið breytist ekkert við það.

Ekkert meinar Pútín að fara fram eftir fimm ár í kosningunum þá og væntanlega er plottið að þá komi hann með sinn steinrunna svip eins og riddarinn á hestinum hvíta inn á pólitíska sviðið í Rússlandi. Á meðan horfum við öll út í gráðið og hugsum okkur um það hvort að Rússland sé að verða sama sjúka einræðisríkið og það var áður en múrinn féll og kommagrýlan var sigruð. Flashbackið til fortíðar í Rússlandi er verulegt áhyggjuefni, segi ég og skrifa.

Steve Bell hjá Guardian sér stemmninguna í Rússlandi réttum augum og myndin hans hér efst í færslunni segir meira en þúsund orð.

Rice: Medvedev hluti af nýrri kynslóð

Jodie staðfestir samkynhneigð sína

Það kemur engum að óvörum að óskarsverðlaunaleikkonan Jodie Foster staðfesti orðróm um samkynhneigð sína og ástarsambandið við Cydney Bernard. Það hefur verið óopinbert leyndarmál árum saman að hún sé samkynhneigð og sögusagnir af einkalífi hennar verið áberandi í umfjöllun um fræga fólkið í Hollywood. Jodie hefur staðið vörð um einkalíf sitt og ekki viljað tjá sig t.d. um það hver sé faðir barnanna hennar.

Jodie Foster hefur alla tíð verið ein af mínum uppáhaldsleikkonum. Hún er mjög öflug karakterleikkona og nær sterku valdi á þeim kventýpum sem hún túlkar og er hiklaust ein af allra bestu leikkonum sinnar kynslóðar. Enda hefur hún hlotið mörg verðlaun fyrir leik og hlaut t.d. óskarsverðlaunin fyrir leik í aðalhlutverki tvisvar áður en hún náði þrítugsaldri; afrek sem seint verður sennilega slegið. Hún hefur verið ein af þeim bestu í bransanum allt frá því að hún var tólf ára gömul og brilleraði í Bugsy Malone, Freaky Friday og Taxi Driver, tímamótamyndinni frægu sem gerði hana heimsfræga.

Sterkasta leiktúlkun hennar á ferlinum hefur mér alla tíð þótt hlutverk alríkislöggunemans Clarice Starling í The Silence of the Lambs árið 1991. Það neistaði af henni þar í frábærum samleik með Sir Anthony Hopkins, sem var auðvitað rafmagnaður sem hin sálarsjúka mannæta dr. Hannibal Lecter. Bæði hlutu þau óskarinn og myndin er ein af þeim bestu á tíunda áratugnum - sannkölluð hasarreið frá upphafi til enda. Hún gerði Clarice klára en viðkvæma í senn. Sérlega flott túlkun á kjarnakonu. Það voru mikil vonbrigði að hún tók ekki þátt í Hannibal, beinu framhaldi myndarinnar áratug síðar. Julianne Moore, hin annars frábæra leikkona, náði ekki sama neistanum í hlutverki Clarice þar.

Jodie Foster sló fyrst virkilega í gegn í Taxi Driver á áttunda áratugnum. Var aðeins þrettán ára að mig minnir þá og var yndislega sönn sem vændiskonan Iris, sem Travis Bickle, í frábærri túlkun meistara Robert De Niro, reynir að bjarga úr eymdinni. Sú mynd er svört en yndisleg þrátt fyrir það. Ein besta mynd síns tíma og Jodie leikur stóran þátt í þeirri velgengni auk Roberts. Jodie komst á kortið þar og átti stórleik sem lengi verður í minnum hafður. Þegar að ég vil sjá sannkallað klassabíó set ég Taxi Driver í - stemmningin í henni er auðvitað engu lík. Allt fellur þar saman hjá Scorsese til að úr verði meistaraverk og yndislegt stef Herrmanns (hans síðasta verk) toppar allt.

Það var þó ekki fyrr en rúmum áratug síðar sem Jodie varð ein af stóru leikkonunum í Hollywood. Túlkun hennar á Söru Tobias í The Accused, sem er nauðgað með hrottalegum hætti á krá, er gjörsamlega magnþrungin. Það er ekkert annað orð til sem getur lýst þeirri upplifun að sjá myndina fyrst - þennan leiksigur Jodie. Hún hlaut fyrri óskarinn sinn fyrir þá túlkun og tókst meira að segja að slá þá við Meryl Streep, sem átti sama ár eina bestu leiktúlkun ferils síns, sem Lindy Chamberlain í A Cry in the Dark, móðurina sem var sökuð um að hafa myrt barnið sitt í Ástralíu og varð að sitja inni í sex ár áður en sakleysi hennar var loks staðfest með sönnunum.

Túlkun Jodie á Clarice The Silence of the Lambs krýndi hana sem eina stærstu leikkonu sinnar kynslóðar og hún hefur haldið þeim sess í gegnum árin. Hún hefur þó fleiri myndir á afrekaskránni en þessar þrjár. Hún túlkaði Nell yndislega á miðjum tíunda áratugnum og hélt öflugri mynd uppi með sláandi góðri túlkun. Ekki má gleyma myndinni Contact, en hún er flókið og ekki allra svosem, en túlkun hennar á Ellie er brilljans. Síðar hafa komið myndir á borð við Panic Room (hrá og mögnuð spenna sem heillaði mig algjörlega) og hún gerði hlutverk Meg Altman mjög bitastætt, Flightplan (yndisleg stæling á Hitchcock - Jodie leiftrar þarna) og Inside Man.

Fyrr á árinu var Jodie svo burðarás kvikmyndarinnar The Brave One - yndislega brútal og hörð þar, minnti svolítið á Michael Douglas í Falling Down í og með, en myndin hefur sterkan boðskap miðja vegu í grimmdinni. Það er reyndar það fyndnasta við Jodie á síðustu árum að hún er orðin fyrst og fremst hasarmyndahetja, í og með kvenkyns hetja á raunastund. Hefur þó alltaf verið kvenhetjan á hvíta tjaldinu og verður það eflaust áfram.

Jodie staðfestir ástarsamband

Ómannúðleg meðferð í Bandaríkjunum

Það virkar sem absúrdismi að lesa lýsingar Erlu Óskar Arnardóttur á þeirri ómannúðlegu meðferð sem hún fékk í Bandaríkjunum. Svo ótrúleg er sagan. En hún er sönn - hún hefur greinilega upplifað hreina martröð í ferð sinni, martröð sem enginn vill upplifa á ferð sinni um heiminn. Mér finnst að íslensk yfirvöld ættu að fara yfir þetta mál og krefjast skýringa á því hvers vegna er komið svona fram við íslenskan ríkisborgara, aðeins á þeim forsendum að hún hafi dvalið of lengi í landinu fyrir tólf árum. Þetta er algjörlega ólíðandi framkoma.

Mikið hefur verið gert með að Bandaríkin séu frjáls og heiðarleg. Það er rétt að efast um það í kjölfarið á þessu. Þetta opnar okkur sýn í áttir sem hvorki teljast geðslegar eða eftirsóknarverðar. Finnst þetta eiginlega of alvarlegt til að meta það sem einhverja tilviljun eða bara dæmi um óheppni. Það vill enginn lenda í svona, hafandi ekkert til saka unnið sem svo alvarlegt megi teljast.

Fangelsuð í Bandaríkjunum

Kennari dæmdur fyrir samband við nemanda

Það vekur athygli að grunnskólakennarinn sem dæmdur var fyrir ástarsamband sitt við nemanda fékk skilorðsbundinn dóm á forsendum þess að gagnkvæmt ástarsamband hafi verið til staðar. Ég hélt að það væru engar málsbætur á því að kennari svæfi hjá nemanda sínum, einkum og sér í lagi þar sem honum er treyst fyrir að sjá um kennslu og um leið eiginlega uppeldi hennar að vissu marki. Hef skrifað aðeins um svona mál áður hérna, þá dramatísk mál frá Bandaríkjunum, svo að flestir vita svosem skoðun mína á málinu.

Vissulega fellur dómur í málinu og refsing kemur fram. Hefði samt fundist eðlilegt að hafa ekki alla refsinguna skilorðsbundna. Það hlýtur í sjálfu sér að teljast alvarlegt mál að kennari hefji samband við nemanda sinn, gildir einu hvort gagnkvæm ást sé til staðar eða hrifning. Þegar að svona kemur til sögunnar og nemandinn er ekki sjálfráða hlýtur að teljast eðlilegt að litið sé svo á að kennarinn sé að misnota stöðu sína sem kennari til að hefja samband af því tagi.  

Þetta mál vekur margar spurningar um samskipti kennara og nemenda. Það eru ekki mörg dæmi þess síðustu ár að kennari sé dæmdur fyrir samband við nemanda sinn. Hef vissulega heyrt dæmi um það að nemendur í framhaldsskóla hafi elskað kennara sinn og jafnvel hafi verið samband þeirra á milli. Finnst stigsmunur á því hvort svona gerist í framhaldsskóla eða grunnskóla, þó að sambönd kennara og nemenda verði alltaf metið alvarlegt mál.

Guðmundur hættir - á að gengisfella dv.is?

Það vekur athygli að Guðmundur Magnússon sé að hætta sem ritstjóri á dv.is. Vonandi þýðir þetta fyrst og fremst að hann sé að fara að blogga á fullu aftur. Guðmundur hefur verið einn besti bloggari landsins að mínu mati og ég hef svolítið saknað þess að hann sé að blogga á fullu, enda skemmtilegur penni og tjáir sig um það sem er að gerast í samfélaginu. Það er alltaf gaman af svoleiðis fólki, því sem tjáir sig um hitamál samfélagsins; hvort sem það er beinhörð pólitík eða mýkri mál.

Brotthvarf Guðmundar vekur spurningar um það hvað verði um dv.is. Hann hefur verið að standa sig vel með vefinn. Margt gott verið þar og ég hef litið þar nokkrum sinnum í gegnum daginn. Oft margir skemmtilegir punktar þar í gangi. En hvað gerist nú með þennan vef. Á að gengisfella hann í kjölfarið? Það hefur mikið verið pískrað um hvaða áhrif innkoma Reynis Traustasonar sem yfirmanns yfir alla fjölmiðla þarna þýði. Kjaftasögurnar segja að þar hafi komið til átaka um stefnumótun.

Miklar mannabreytingar hafa einkennt dv.is upp á síðkastið. Vonandi mun þessi vefur ekki deyja sem séreining og verða aðeins auglýsingavefur fyrir blað; svona eins og dv.is var áður.

Hættur sem ritstjóri dv.is

Sorgardagur í Keflavík - sterk sönnunargögn

Þetta hefur verið sorgardagur í Keflavík. Litli drengurinn sem lést þar í sorglegu slysi í lok síðasta mánaðar var jarðsunginn í dag. Ég vil votta fjölskyldu hans innilega samúð mína.


Nú hefur verið staðfest að trefjar úr fötum drengsins voru á bíl mannsins sem hefur verið í gæsluvarðhaldi grunaður um að keyra á hann. Það eru sannarlega sterk sönnunargögn. Samt neitar viðkomandi maður enn sök. Vonandi mun málið leysast fljótlega. Nú hafa allavega vaknað spurningar sem verður að fá svör við. Hver keyrði bílnum þennan örlagaríka dag?

Þetta mál er allt einn harmleikur. Það hlýtur að vera skelfileg lífsreynsla að ganga í gegnum fyrir svo lítið samfélag. Samt finnst mér eiginlega enn sorglegra að heyra af því að Pólverjar almennt í bænum hafi orðið fyrir aðkasti. Fólk á að vita betur að það á ekki að kenna láta þennan harmleik bitna á öllum innflytjendum frá sama landi og hinn grunaði.

Þræðir á bíl úr fötum drengs

Þrítugsafmæli

Ég verð þrítugur í lok næstu viku. Það er vissulega stóráfangi í lífi hvers einstaklings að eiga afmæli. Hef samt aldrei verið maður stórra afmælisveislna. Ekki nennt að ráði að standa í því í sjálfu sér. Hef tekið þá ákvörðun nú að ég ætla ekki að halda upp á afmælið, nema þá að því marki að nánasta fjölskylda mín ætlar að koma saman hér á Akureyri afmælishelgina, tveim dögum fyrir jólahátíðina. Hafði hugleitt um smáskeið að hafa þetta almennilegt, leigja sal í desember með öllu sem því fylgdi og hafa þetta stórt.

Gerði það reyndar þegar að ég var tvítugur að hafa almennilegt afmæli með miklum tertum og öllum pakkanum. Fann ekki þörf hjá mér til að gera það núna, einhverra hluta vegna. Finnst ekkert gaman af svona veislum sjálfur og ég á reyndar afmæli líka á þeim tíma þegar að flestir hafa um nóg annað að hugsa. En samt finnst mér mikilvægt að hafa veislu fyrir þá sem hafa staðið mér næst og ætla að gera það. Þó að það verði ekki á neinum stórskala.

Afmæli í desember, að ég tali nú ekki um tveim dögum fyrir jól, er ekki sérstaklega skemmtilegt, nég heppilegt í sjálfu sér. Finnst þetta þó þolanlegra nú en þegar að ég var yngri. Þá fannst mér þessi tímasetning hrein pína. Þeir skilja það sem upplifa svona sjálfir. Þekki reyndar nokkra sem eiga afmæli á aðfangadag og jóladag. Ekki skemmtilegt í sjálfu sér að lenda á þessum dögum.

Sumir vinir minna hafa mikinn pirring yfir því að fara á fertugsaldurinn. Finnst það ekkert leiðinlegt. Það er samt svolítið sérstök tilhugsun. Þetta er enn þolanlegra eftir að ég hætti í svokölluðu pólitísku starfi og ungliðahreyfingunni, sem er reyndar furðulegasti monkey business sem ég hef staðið í.

American Gangster

Mafíusögur hafa verið eitt áhugaverðasta kvikmyndaformið síðustu áratugina í Bandaríkjunum. Francis Ford Coppola og Martin Scorsese hafa leikið sér með þetta myndform betur en flestir aðrir og gert ógleymanlegar og svipmiklar myndir þar sem þessi heimur verður ljóslifandi. Nostrað hefur verið við eftirminnilegar persónur.

Trílógían um Corleone-fjölskylduna hlýtur að teljast eftirminnilegasta mafíusaga kvikmyndasögunnar, þar sem varla er stigið feilspor og hver myndrammi verður tær snilld. Meistaraleg útfærsla Scorsese á þessum heimi í Goodfellas, The Departed og Casino er rómuð og De Palma lék sér að þessu með brilljans í Scarface og The Untouchables.

Það eru vissulega tíðindi að Ridley Scott leiki sér að mafíuforminu með sínum hætti og fylgi í kjölfarið en hafi samt aðra sögu að segja og komi með enn eina nálgunina á viðfangsefnið. Held annars að Ridley Scott sé einn af gloppóttustu leikstjórum kvikmyndasögunnar. Hann hefur gert unaðsleg meistarastykki en svo jafnvel í kjölfarið komið með pínlega lélegar myndir, t.d. G.I. Jane. Síðasta stórvirki Scotts hlýtur að teljast skylmingaþrælsmyndin Gladiator, sem hlaut óskarinn sem besta myndin árið 2000. Scott sjálfum mistókst þó að hljóta leikstjóraóskarinn, enda löngum verið mjög umdeildur - tapaði honum til Steven Soderbergh sem vann þrátt fyrir að eiga tvær tilnefndar myndir þá.

Hafði beðið með tilhlökkun eftir American Gangster um nokkurn tíma. Þetta er hiklaust ein af bestu mafíumyndunum undanfarin ár, enda byggð á sannri sögu og er leiftrandi öflug. Segir frá Frank Lucas sem hefst til valda og áhrifa í mafíuheiminum í New York eftir dauða læriföður síns og vinnuveitenda Bumpy Johnson. Lucas tryggir sig í sessi sem einn helsti innflytjandi heróíns í Harlem-hverfinu á Manhattan, með því að kaupa efnið frá kjörlendum í Suðaustur-Asíu. Hann flytur efnið til Bandaríkjanna með snilldarlegum hætti frá Víetnam í líkkistum hinna föllnu hetja stríðsins sögufræga. Flutningurinn til Bandaríkjanna hefur verið nefndur Cadaver connection.

Með þessu verður Lucas einn þeirra stærstu á strætunum í New York. Ekki aðeins eru gæðin góð heldur er verðið enn lægra til kaupenda á strætunum en áður hefur verið. Inn í sögu Lucas fléttist óneitanlega baráttan gegn fíkniefnum leidd af hinum strangheiðarlega Richie Roberts, sem ætlar sér að koma upp um dóphringina á strætum New York. Barátta Roberts við dóphring Frank Lucas tekur á sig ýmsar myndir, enda á hann í höggi við menn valda og áhrifa í skuggaheimunum, mann sem nuddað hefur sér utan í stjórnmálamenn og hina auðugu í öðrum geirum. Baráttan tekur á sig margar myndir. En Lucas kemst þó að því að vandi fylgir vegsemd hverri.

Denzel Washington er í fantagóðu formi sem mafíuhöfðinginn Frank Lucas og skilar bestu leikframmistöðu sinni frá því í Training Day, er hann varð annar blökkumaðurinn til að vinna óskarinn fyrir leik í aðalhlutverki. Hann tjáir allan tilfinningaskalann í hlutverki hins skapheita og skarpgáfaða dópgoðs stræta New York-borgar. Lucas er enda í senn gáfaður eldhugi og vægðarlaus valdaguð mafíuheima með öllum þeim kaldrifjuðu töktum sem þarf til að haldast á toppnum. Washington sannar í eitt skipti fyrir öll að hann er besti þeldökki leikarinn á hvíta tjaldinu frá því að Sidney Poitier var og hét með sína manngæsku. Washington er snillingur í að túlka allar tegundir persóna.

Russell Crowe fór á kostum fyrr á árinu í hlutverki sínu í 3:10 to Yuma, þar sem hann sýndi á sér hlið hins vægðarlausa og siðlausa vestrahöfðingja. Nú snýr hann við blaðinu og túlkar af tærri snilld hlutverk hins heiðarlega rannsóknarlögreglumanns sem berst við hið illa og ætlar að velta við stórveldi mafíuheimanna, konungsríki hins þeldökka dópbaróns almúgans. Crowe hefur sýnt og sannað allt frá því að hann stimplaði sig inn í bransann sem einn þeirra stóru í L.A. Confidential að hann getur farið í allra kvikinda líki, bæði verið sá saklausi og gáfaði og ennfremur napur og vægðarlaus djöfull. Samleikur þessara tveggja höfðingja hvíta tjaldsins er leiftrandi góður.

Að mínu mati er Josh Brolin senuþjófur myndarinnar sem hin þrælspillta lögga Trupo. Það er hreinn unaður að fylgjast með hversu innilega sleazy kappinn verður í rullunni – verður svo mikill óþverri að annað eins hefur varla sést á síðustu árum. Brolin hefur í mínum bókum ekki verið sérstakur leikari. Það breyttist þó allsnarlega í þessari mynd. Brolin vinnur sinn langstærsta leiksigur til þessa og það verður áhugavert að sjá hvort hann fær óskarsverðlaunatilnefningu fyrir. Í huga margra verður Cuba Gooding Jr. alltaf hinn eldskarpi peningaþyrsti íþróttakappi Rod Tidwell í Jerry Maguire, sem hann hlaut óskarinn fyrir. Cuba stendur sig mjög vel hina stuttu stund í hlutverki Nicky Barnes.

Það er heiðarlegt sjónarmið sem margir hafa komið fram með að Cuba skipti ekki lykilmáli í heildarmyndinni á sínum fáu andartökum í hlutverki Barnes en ég er ósammála því. Fannst hann standa sig vel, þó hefði vissulega mátt bæta meira kjöt á beinin og gera rulluna viðameiri. Chiwetal Ejifor er mjög trúanlegur í hlutverki Huey, bróður mafíuforingjans, og gerir gott úr því sem hann hefur að moða úr. Stóra rúsínan í pylsuendanum er svo auðvitað gamla brýnið Ruby Dee í hlutverki ættmóðurinnar Mama Lucas. Hún er alveg unaðsleg í þessu hlutverki og mikið innilega væri það nú sætt ef þessi aldna kjarnakona fengi óskarstilnefningu fyrir rulluna.

Ridley Scott hefur jafnan passað vel upp á að hið sjónræna komist til skila. Það bregst ekki í þessari miklu fjölskyldusögu frá New York; klippingin, hljóðið, myndatakan og tónlistin er upp á hið allra besta sem til er. Það má kannski velta því fyrir sér hvort hefði mátt fara lengra með söguefnið, hvort það séu lausir endar sem hefði mátt nostra betur við að klára til fulls. Þrátt fyrir það er þetta ein besta kvikmynd ársins. Mér finnst Scott sýna þarna allt hið besta sem hann hefur staðið fyrir í kvikmyndagerð. Kannski er tími hans kominn í Hollywood - stund viðurkenningar. Mun tilraun hans til að hrífa akademíuna takast núna?

Sem mikill unnandi mafíumynda var ég mjög sáttur. Scott er með verki sínu ekki að stæla allt hið gamla góða sem við þekkjum svo vel úr þessum geira kvikmyndagerðar; hvort sem það eru tragísk örlög hinnar magnþrungnu Corleone-ættar ala Coppola eða litríku mafíuverkin þeirra Scorsese og DePalma. Hann setur sitt mark á svipmikla sögu og gerir allt sitt besta til að nostra við hana – spinnur það áfram með sínum töktum. Kannski vantar myndina vott af lykilspennu en það ræður þó ekki úrslitum.

Í heildina er þetta mynd sem sannir mafíuunnendur verða hrifnir af, enda prýdd öllum lykilkostum slíkra mynda.

Hálfvitagangur á Moggablogginu

Mér var bent á það í kvöld að einhver aðili hefði opnað vefsíðu hér á Moggablogginu þar sem útlit vefsíðunnar minnar er kóperað frá a-ö og meira að segja reynt að stæla nafnið mitt og netfangið og birt þar breytt ljósmynd af mér. Veit ekki hver stendur á bak við þennan hálfvitagang og er í sjálfu sér alveg sama um það. Finnst það samt svolítið hlægilegt að einhver þarna úti sé það ruglaður og illa á sig kominn að hafa ekkert annað fyrir stafni en reyna að stæla mig og búa til vef byggðan á mínum. Skil bara ekki tilganginn.

Veit ekki hvort ég er einstakur í bloggsamfélagi heimsins eða landsins ef út í það er farið. Er bara einn mjög margra sem skrifa hér og hef bloggað í yfir fimm ár um það sem er að gerast í samfélaginu. Bloggið mitt hefur alla tíð verið samfélagsblogg og það hefur margoft komið fram að ég er áhugamaður um fréttir, stjórnmál og allt mögulegt sem er að gerast í samfélaginu. Morgunblaðið býður upp á fréttablogg og ég veit ekki betur en að ég sé einn fjöldamargra sem nota sér það og tjái mig með mínum hætti þar.

Hef ekkert verið að amast mikið síðustu árin yfir skítkasti og ómerkilegheitum í minn garð. Það dæmir sig held ég alveg sjálft. Það virðist vera að ráðist sé að mér vegna þess að ég held úti bloggi sem er vinsælt og talsvert mikið lesið. Það er alltaf nóg af fólki svosem sem er til sem er öfundsjúkt í garð annarra. Þetta mál í kvöld ber öll merki þess að ráðist sé að mér sem persónu og reynt að gera lítið úr þessum vef og vinsældum hans. Er í sjálfu sér alveg sama. Fannst þetta þó svolítið leiðinlegt mál, enda hef ég jafnan reynt að vera málefnalegur og forðast að ráðast mjög harkalega að öðru fólki.

Kannski er það stóra ástæða þessa alls að ég er málefnalegur og er ekki mikið í skítkasti. Veit það ekki og er í sjálfu sér alveg sama. Er samt svolítið hugsi yfir þessum leiðindum og því að virkilega sé til svo miklir hálfvitar í samfélaginu að nenna að kópera útlit þessa bloggs og reyna að telja öðrum trú um að þar skrifi ég. Held samt að allt hugsandi fólk hafi séð í gegnum þetta, enda var þetta svo afspyrnuilla gert og barnalega.

Jenný Anna Baldursdóttir spyr stórt í kvöld - hvort að mér sárni svona árásir að mér og persónu minni. Í sjálfu sér held ég að það sé mannlegt að sárna að til sé fólk sem hatar mann svo mjög að koma með vef af þessu tagi og eða vera svo öfundsjúkt í garð manns að nenna að standa í svona rugli. Það er mér svolítið heilagt þegar að aðrir nota nafn mitt, netfang og ljósmynd og reyna að telja öðrum trú um að ég standi þar að verki.

Að öðru leyti er mér sama. Vona samt að þetta sé ekki kristalsdæmi þess að svo barnalegur hálfvitagangur og árásir að vinsælum bloggurum sé að verða áberandi í þessu annars ágæta bloggsamfélagi.

Leiftrandi einvígi hinna ósigruðu í Las Vegas

Það var stórskemmtilegt að fylgjast með hnefaleikaeinvígi hinna ósigruðu Floyd Mayweather og Ricky Hatton í Las Vegas í nótt. Því lauk er Mayweather rotaði Hatton kaldan í tíundu lotu og batt enda á litríka sigurgöngu hans í bransanum. Held að það megi segja að sigur Mayweather hafi verið verðskuldaður. Annars mátti skilja á honum eftir bardagann að þetta væri jafnvel hans síðasti á ferlinum. Það eru vissulega stórtíðindi ef hann hættir, en hann hættir allavega á toppnum fari svo.

Annars var greinileg gremja á bresku fréttastöðvunum í morgun með tap Hattons en Bretar töldu sinn mann virkilega eiga séns og höfðu mikið fjallað um möguleika hans. Greinileg sárindi eru sérstaklega í heimahéraði Hattons sem eðlilegt er. Annars spilaði Hatton sig mjög stóran í aðdraganda þessa bardaga og var heldur betur ögrandi við Mayweather á blaðamannafundi á föstudaginn og litlu munaði að bardaginn myndi hefjast þá þegar. Minnti hann svolítið á hinn skrautlega Prince Naseem Hamed á sínum tíma.

Hef annars alltaf haft nokkuð gaman af hnefaleikabardögum. Það er alltaf skemmtilegt kikk út úr því að horfa á. Þeir Bubbi og Ómar hafa haldið vel utan um boxið í sjónvarpslýsingu sinni. Þeir hafa lifað sig inn í keppnina með öllu sem til þarf og það hefur jafnan verið sérstaklega gaman bara eitt og sér að fylgjast með töktum þeirra við að lýsa. Það er viss list að gera eina íþrótt enn skemmtilegri bara með vandaðri umgjörð en þeir Bubbi og Ómar hafa gert boxið enn skemmtilegra sjónvarpsefni fyrir okkur hérna heima.

Það er líka alltaf áhugavert að horfa á myndir tengdar boxinu. Raging Bull er ein besta mynd sem nokkru hinni hefur verið gerð. Besta sagan úr boxbransanum á hvíta tjaldinu alveg hiklaust. Það var auðvitað með hreinum ólíkindum að meistari Scorsese fékk ekki óskarinn fyrir þá eðalræmu, bæði fyrir leikstjórn og kvikmynd. Robert De Niro var aldrei betri á sínum leikferli en í hlutverki LaMotta, þar sem öll svipbrigði sjást og skapsveiflurnar verða hrein unun á tilfinningaskalanum. Þetta er mynd sem allir sannir kvikmyndaunnendur verða að sjá.

Rocky-myndirnar eru tær snilld. Sú fyrsta gerði Sylvester Stallone að heimsfrægri stórstjörnu og hlaut óskarinn á sínum tíma, fram yfir eðalræmur á borð við All the President´s Men, Taxi Driver og Network. Glæsilegur árangur það. Auk þess er The Great White Hope mynd sem ég fæ aldrei leið á. Túlkun James Earl Jones þar er auðvitað tær snilld. Hann hefði eflaust unnið óskarinn árið 1970 ef Scott hefði ekki farið svo eftirminnilega á kostum sem Patton og raun bar vitni. Jones er öllum þekktur sem rödd Svarthöfða í Star Wars og CNN.

En rifjum aðeins upp Raging Bull. Mynd sem klikkar aldrei.

Mayweather rotaði Hatton í 10. lotu

Egill verður bleikur fyrir femínistana

Það var skemmtilega skondið að sjá Egil Helgason semja frið við femínistana í Silfri Egils fyrir stundu og verða bleikur fyrir þá með táknrænum hætti með því einu að breyta settinu sínu. Vantaði bara neon-skiltið; ég er femínisti! í settið. Með þessu hlýtur að teljast lokið harkalegum deilum Egils við forystukonur svokallaðra öfgafemínista; Katrínu Önnu, Drífu og Sóleyju Tómasdóttur, sem náðu hámarki með því að þær vildu ekki mæta til hans.

Þetta er líka svolítið áberandi friðarhugur í beinni útsendingu. Það vantaði bara að Egill væri með friðarpípuna upp í sér. Það hefur reyndar verið ansi harkalega ráðist að forystukonum femínistanna. Man ekki eftir harkalegri átökum lengi og sennilega er Sóley Tómasdóttir ein umdeildasta konan í samfélaginu; beinlínis hötuð víða. Samt er hún ein af valdakonunum í Reykjavíkurborg, með talsverð völd og er t.d. ritari vinstri grænna, forystukona þar innan borðs.

Egill virkaði mjög hress og kammó með þeim valkyrjunum áðan. Blár hefur verið einkennislitur þáttarins í mörg ár. Nú er hann orðinn bleikur. Verður bleiki liturinn í bakgrunni Egils hér eftir? Það verður spennandi að sjá.

Hvað er fólk að hugsa?

Það er alveg skelfilegt að heyra af þessum bruna á Suðurnesjum. Væntanlega er þetta íkveikja. Hvað er það fólk að hugsa sem kveikir eld með þessum hætti og skemmir eigur annarra með því? Þarna hafa brunnið margir bílar og bátur, svo að tjónið verður tilfinnanlegt. Finnst jafnan ömurlegt að heyra af skemmdaráráttu þeirra sem eyðileggja fyrir öðrum og það sama gildir auðvitað við í þessu tilfelli.

Það er vissulega svo að eldur getur alltaf komið upp en það er alltaf ömurlegra fyrir alla hlutaðeigandi þegar að sá eldur kviknar af ráðnum hug. Það má eiginlega telja mildi að ekki fór enn verr miðað við að sprengingar urðu í bílunum. Það er vonandi að lögregluyfirvöld muni hafa hendur í hári þeirra sem kveiktu þennan eld.

Grunur leikur á íkveikju

Ósvikin jólastemmning hjá Bó Hall í Höllinni

Það hefur eflaust verið ósvikin jólastemmning hjá Björgvini Halldórssyni og gestum í Höllinni í dag. Bó fyllti Höllina þrisvar og geri aðrir betur á jólatónleikum. Annars er með ólíkindum að hann hafi ekki haldið jólatónleika áður. Björgvin hefur sungið mikinn fjölda jólalaga og meðal annars gefið út fjórar sérstakar jólaplötur í eigin nafni með gestum, en sungið á fleirum í gegnum tíðina.

Fagmennska hefur löngum einkennt verk Björgvins. Hann hefur jafnan ekki gefið út efni eða haldið tónleika nema að hvert smáatriði sé vandlega úr garði gert. Það sést einna best af tónleikunum hans með Sinfó í fyrra, sem voru fullkomnir í gegn. Skildist á fréttum að á jólatónleikunum væri jólastemmning par excellence; heitt súkkulaði, piparkökur og ýmislegt fleira í boði. Það er spáð í alla þætti.

Á myndinni eru Bó og Sigga að syngja eitt jólalag saman. Væntanlega hefur það verið hið frábæra Nei, nei ekki um jólin, sem Sigga söng með HLH-flokknum á jólaplötunni þeirra fyrir rúmum tveim áratugum. Algjörlega ómissandi lag í desember. Það er að sjálfsögðu í tónlistarspilaranum hér á vefnum.

Þar eru reyndar fleiri frábær jólalög með Björgvini, t.d. dúettar hans með Svölu, Ruth og Siggu á öðrum lögum, jólalögum með ítölsku ívafi. Þar er ennfremur dúett hans með Ellý Vilhjálms, Jólafrí, en ég held að það sé eina lagið sem þau sungu saman opinberlega.

Björgvin í jólaskapi

Ævintýraleg svikamylla Darwin-hjónanna

Hún er allsvakaleg svikamyllan sem Darwin-hjónin hafa spunnið, til þess eins að bæta fjárhaginn sinn. Það er ekki undarlegt að synir þeirra hafi afneitað þeim, enda ljóst að pabbinn hafi búið heima eftir "dauða sinn" án þess að þeir hafi vitað af því í þrjú ár. Það má vera heldur betur ósvífið fólk sem spinnur annan eins vef ómerkilegheita, bara fyrir peninga og án þess að hugsa um þá sem næst þeim standa.

Finnst það eiginlega helst standa eftir hvað hjónin seildust langt til að blekkja alla í þessu sjónarspili sínu. Þau misstigu sig þó heldur betur með því að láta mynda sig saman, eftir þrjú ár við að spinna lygavef af þessu tagi hlýtur það að teljast ævintýralegt klúður. Sá á fréttastöð í gærkvöldi yfirlýsingu frá sonunum sem vilja ekkert meira af foreldrum sínum vita eftir þetta mál. Reiði þeirra er heldur betur skiljanleg.

Fyrst þegar að ég heyrði af þessu máli í vikubyrjun fannst mér tilviljanirnar eiginlega ótrúlega miklar. Það var eitthvað í þessu sem gekk ekki saman. Var eiginlega of ótrúleg flétta til að vera sönn. Enda reyndist of ævintýraleg fyrir raunveruleikann. Veit svosem ekki hvað margir hafa reynt að svíkja út tryggingarnar sínar, en ég held að þetta sé svæsnasta atburðarás þess í manna minnum.

Það má telja nokkuð öruggt að bæði hjónin þurfi að dvelja á bak við lás og slá næstu árin vegna þessa sjónarspils. Það sem í upphafi virtist dramatískt mál með mörgum spurningum er nú orðið að hreinum fjölskylduharmleik, þar sem of langt var seilst í svikamyllu, sem að lokum fór algjörlega úr böndunum.

Bjó í fylgsni á heimilinu

...að deyja einn og yfirgefinn

Það hlýtur að verða öllum umhugsunarefni að fólk sem býr í húsnæði á vegum Öryrkjabandalagsins deyi eitt og yfirgefið og finnist ekki fyrr en rúmlega viku síðar. Þetta mál sló mig svolítið í gær og mér fannst mjög mikilvægt að skrifa um það. Held að öllu fólki með mannlega taug blöskri að ekki sé betur hlúð að fólki og það geti svona farið, að það finnist seint og um síðir í húsnæði þar sem að öllum eðlilegum forsendum gefnum sé litið til með því, að allavega einhverju leyti. Það verði ekki eitt marga daga í einu hið minnsta.

Síðustu árin hefur umfjöllun af svona málum aukist að mér finnst. Það er vissulega ekki nýr hlutur heimsins að fólk lifi og deyi eitt og yfirgefið. Sumir hafa vissulega valið sér það hlutskipti að vera einstæðingar, lifa í kyrrþey síðustu ár ævi sinnar og vilja ekki vita af neinum, jafnvel eigi ættingja sem það eigi engin samskipti við. Það hlýtur að vera napurlegasta hlutskipti hvers einstaklings að vera einn og yfirgefinn, vera í skugga mannlífsins. Það eru örlög sem sumir velja, en aðrir lenda í aðstæðna sinna vegna.

Það er ekki eðlilegt að fólk verði svona algjörlega eitt og yfirgefið í húsnæði á borð við öryrkjablokkina. Þar ætti að vera hugsað um fólk að minnsta kosti að því leyti að það fái einhverja félagslega aðstoð og eftirlit. Það hlýtur að vera lágmarkskrafa í húsnæði af þessu tagi. Það gildir kannski öðru búi fólk í eigin húsnæði úti í bæ og ekki á vegum neinna félagasamtaka eða félagslegu húsnæði af öðru tagi.

Þetta er svolítið stingandi sérstaklega á aðventunni. Þetta hefur gerst áður að mig minnir í Öryrkjablokkinni. Það er eðlilegt að farið verði eitthvað yfir þessi mál. Á þessum tímum velsældar og auðs í samfélaginu er þetta svolítið sláandi dæmi um mannlega eymd og einmanaleika þeirra sem minnst mega sín. Þetta er vandi sem þarf að tala um hreint út.

Var ekki vitjað í rúma viku

Kuldaleg vanvirðing fyrir slösuðu fólki

Það er afskaplega ljót sagan af þeirri kuldalegu vanvirðingu sem ökumaðurinn á Reykjanesbraut sýndi með því að keyra í gegnum slysstaðinn síðdegis á fimmtudaginn. Hef heyrt svosem ýmislegt af þessu eftir skrif mín á fimmtudagskvöldið þar sem ég vék að þessu. Það er mjög dapurlegt að fólk sé svo önnum kafið í lífsgæðakapphlaupi sínu að það geti ekki virt tilmæli lögreglu og slysaflutningamanna að loka slysstað af til að hlúa að fólki.

Það nístir mig eiginlega algjörlega inn að beini að heyra svona sögur, enda verður vanvirðingin fyrir öðru fólki og sorglegum aðstæðum þeirra eiginlega varla meiri. Þetta er ljótur vitnisburður á hugsunarhætti fólks. Það er eiginlega ekki hægt að segja annað. Hvað er svo mikilvægt í tilverunni að fólk taki þá ákvörðun að keyra í gegnum slysstað og setji sjálft sig og aðra í stórhættu?

Fólk verður alvarlega að fara að hugsa sinn gang að mínu mati. Það er til marks hnignandi samfélagi að mínu mati að heyra af svona framkomu fólks á slysstað, þar sem fólk hefur slasast alvarlega og þarf á aðhlynningu að halda. Geti fólk ekki sýnt slíkum störfum þá virðingu að bíða og eða að leggja því hjálparhönd er eitthvað mikið orðið að þessu samfélagi sem við lifum í.

Stórhætta á slysavettvangi

Einstæð kona látin í íbúð sinni í marga daga

Samkvæmt fréttum fannst lík einstæðrar konu í öryrkjablokkinni í Hátúni fyrr í vikunni, en hún hafði verið látin í rúmlega viku áður en hún fannst. Það hlýtur að vera sorglegt hlutskipti að vera einn og yfirgefinn á dauðastundinni og finnast ekki fyrr en löngu síðar. Maður einhvern veginn fyllist dapurleika og máttleysi við að lesa fréttir af því að fólk finnist eftir að hafa verið látið í marga daga án þess að nokkur verði við það var.

Þetta er því miður oftast nær fólk sem á enga að og lifir eitt sínu lifi, og deyr eitt skiljanlega samhliða því hlutskipti. Mér finnst það einhvernveginn vera mikilvægt að fólk eigi einhverja að og geti lifað glatt við sitt og hafi notalegan félagsskap í gegnum lífið, hvort sem það er ungt eða gamalt. Það er skelfilegt að skynja það að til er fólk í samfélaginu okkar sem er alveg eitt og yfirgefið og deyr án þess að eiga engan að.

Sérstaklega finnst mér það dapurlegt að fólk sé látið í íbúð sinni á aðventunni svo lengi án þess að enginn verði við það var. Er kærleikurinn og ástúðin í þessu samfélagi að gufa upp? Það er stórt spurt, en oft verður fátt um svör. Mér finnst þetta staðfesta breytingar á samfélaginu. Við erum kannski öll orðin of upptekin af okkur sjálfum til að gefa af okkur.

Við verðum að hugsa um hvert samfélagið stefnir, enda er svona nokkuð varla eðlilegt í raun. Fyrst og fremst er undrunarefni að þetta gerist í öryrkjablokkinni. Fær fólk, þó eitt sé í íbúð enga umönnun eða er ekkert eftirlit með því dögum saman?

Ísafold lagt niður vegna aðgerða Kaupáss?

Kjaftasagan er sú að það standi til að leggja niður tímaritið Ísafold vegna ákvörðunar Kaupáss að hætta að selja það í verslunum sínum og jafnvel að ritstjórn þess verði sameinuð tímaritinu Nýju lífi. Það verður ekki farsæl ákvörðun ef höggva á blaðið niður vegna þess að einn verslunarrisinn vill ekki selja það.

Það má vera að umfjöllun Ísafoldar um Gunnar Birgisson, bæjarstjóra í Kópavogi, hafi verið beinskeytt, en það er afleitt ef slík ritskoðun sem felst í að kippa blaðinu úr verslununum verður til að það heyri sögunni til. Finnst ályktun Blaðamannafélags Íslands vegna þessa máls mjög skynsöm.

Það þarf enda að minna á að ritskoðun þeirra stóru í þessu samfélagi í tilfelli á borð við þetta getur aldrei verið góð. Hvaða skoðun sem mögulega má hafa á einhverjum skrifum er ritskoðun aldrei góð í opinberum miðlum.

Fordæma tilraun til ritskoðunar

Skordýr í matvælum

Það er fátt ömurlegra en að finna skordýr í matvælum. Finnst þessi saga af bjórlegnu skordýrunum þó einkar áhugaverð. Þær hljóta að hafa dáið sælar þessar pöddur í bjórleginum hafi þær ekki verið dauðar áður en þær enduðu í guðaveigunum. Við fáum annars alltaf öðru hverju svona skordýrafregnir eða einhvers konar lítt spennandi aukahlutir séu í matvælum. Fræg var umræðan um músirnar í Bónus fyrr á árinu, en þær voru er allt kom til alls bara sárasaklausar kartöflur á tilboðsverði sem runnu út.

Hef blessunarlega sloppið við svona skordýr í matvælum mínum að mestu. Lenti þó einu sinni í því þegar að ég var að borða KEA skyr fyrir nokkrum árum upp úr dollunni að finna pöddu er ég var búinn með sirka einn þriðja af henni. Dollan fór í ruslið með það sama. Eftir á kom smá samviskubit yfir að hafa ekki komið pöddunni í jarðarberjasykurlegna skyrinu til eigenda sinna hjá Norðurmjólk.

Fann skordýr í jólabjórnum