Obama velgir Hillary - Giuliani eykur forystuna

Barack Obama hefur saxað mjög síðustu tvær vikurnar á forskot Hillary Rodham Clinton í baráttunni um það hver verði útnefndur frambjóðandi demókrata í forsetakosningunum í nóvember 2008. Það er greinilegt að æ fleiri líta á hann sem raunverulegan valkost. Ljóst er nú að blökkumenn eru í æ ríkari mæli að horfa til hans og segja skilið við Hillary og þeir hópar sem voru síður að gefa sig upp áður horfa nú frekar til blökkumannsins frá Illinois sem vonarstjörnu en Hillary.

Þetta eru vissulega mikil tíðindi - þessi mæling sýnir vel að Hillary er fjarri því örugg um útnefningu flokksins og framundan er hörð barátta. Obama virðist hafa veðjað á rétt. Hann hefur engu að tapa með framboðinu og mun aðeins styrkja sig hvernig sem fer, ólíkt Hillary sem hefur miklu að tapa nái hún ekki útnefningunni, sem flestir hafa talið hennar eftir ósigur John Kerry í forsetakosningunum 2004. Obama er ekki í ólíkri stöðu nú og John Edwards við síðustu forsetakosningar, sem maður er tekur áhættuna vitandi að hann tapar engu hvernig sem fer. Hann mun aðeins eflast og það verulega - stimplar sig inn.

Það hlýtur að fara um Clinton-hjónin í þessari stöðu. Það er alveg ljóst að tapi Hillary mun ekki aðeins hún veikjast verulega á þessari áhættu sem fylgdi framboðinu heldur líka eiginmaður Hillary, Bill Clinton, 42. forseti Bandaríkjanna. Þau munu leggja allt sitt í framboðið og sækja bæði alla peninga sem þau geta safnað og leita í allar áttir stuðningsmanna sem þau telja mögulega geta styrkt framboðið. Það hlýtur að vera áhyggjuefni fyrir Hillary að stjörnurnar í Hollywood og peningamenn í Kaliforníu eru í æ ríkari mæli að horfa til Obama. Til dæmis hefur áhrifamaður í Hollywood á borð við Steven Spielberg, sem ávallt hefur fylgt þeim hjónum til þessa, veðjað á Obama.

Bill og Hillary Rodham Clinton lögðu grunn að þessu framboði með forsetatíðinni 1993-2001 og eiga víða vini og kunningja. Þau stóla nú á að það muni tryggja forsetafrúnni á þeim tíma vist í Hvíta húsinu nú. Þau munu sækja inni alla greiða sem þau mögulega geta tryggt og leita víðar en það. Það sem eitt sinn var talið sigurganga Hillary gæti nú orðið þyrnum stráð og verulega erfið. Þetta gæti orðið þrautaganga og öllum er ljóst að Hillary skaðast verulega sem sterkur stjórnmálamaður og stjörnuljómi innan flokksins með tapi. Clinton forseti veit líka hvað er í húfi. Tap fyrir nýja vonarneistanum gæti orðið þungt til lengri tíma litið. Þetta verður því verulega harður slagur - óvæginn og hvass.

Á meðan að þessu stendur er Rudolph Giuliani, fyrrum borgarstjóri í New York, að stinga af öldungadeildarþingmanninn John McCain á meðal repúblikana. Hann er kominn með gríðarlegt forskot og virðist á góðri leið með að tryggja sér farmiða í aðalslaginn ef fram heldur sem horfir. Það skyldi þó ekki fara svo að Giuliani feti örugga sigurbraut að farmiða flokksins í baráttuna um Hvíta húsið. Það yrði mjög athyglisvert myndi fara svo.

En þetta verða bæði sögulegar og áhugaverðar forsetakosningar. Persónulega taldi ég alltaf að Hillary myndi vinna hjá demókrötum og við myndum fá að ári eftir forkosningar að sjá loksins sögulega öldungadeildarslaginn í New York sem stefndi lengi vel í að yrði aðalslagurinn í kosningunum 2000 en varð svo aldrei af; semsagt keppni milli Hillary Rodham Clinton og Rudolph Giuliani. En maður er farinn að efast nú.

Mun Obama stela sviðsljómanum af sjálfri Hillary, taka af henni tækifæri ferilsins? Jahérna, það yrði rosaleg frétt færi svo. Það er allavega ljóst að fáir spá nú afgerandi sigri Hillary og þetta gæti orðið mjög jafnt, jafnvel svo að forsetafrúin fyrrverandi sæti eftir með sárt ennið.

Barack Obama saxar á forskot Hillary Clintons

Afleikur Ingibjargar Sólrúnar - krísa hægrikratanna

Það er ekki hægt að segja annað en að það sé ótrúlegur afleikur hjá Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur að beita sér fyrir því að reyndur stjórnmálamaður á borð við Jón Baldvin Hannibalsson skipi ekki heiðurssæti á framboðslista. Jón Baldvin er enginn venjulegur flokksmaður Samfylkingarinnar; hann var formaður Alþýðuflokksins í tólf ár, fjármálaráðherra í eitt ár og utanríkisráðherra í sjö ár. Hann var í áratugi virkur stjórnmálamaður og leiðtogi á vinstrivængnum á örlagatímum í íslenskum stjórnmálum; leiddi Alþýðuflokkinn til vegs og virðingar í ríkisstjórn árið 1987 og var um langt skeið einn áhrifamesti stjórnmálamaður landsins, sprengdi t.d. ríkisstjórnir.

Það ber ekki vott um klókindi hafi Ingibjörg Sólrún í önugu skapkasti beitt sér gegn því að Jón Baldvin yrði um borð á listum flokksins. Það er enda ekki undarlegt að leitað sé eftir því; hann er kominn heim til Íslands eftir alllanga útlegð sem sendiherra og verið mjög virkur í þjóðmálaumræðunni. Fjarvera hans frá framboðslistunum er stingandi og gott betur um það. Ummæli hans í kvöldfréttum Stöðvar 2 bera því vitni að hann líti á þessa framkomu sem niðurlægingu fyrir sig. Gleymum því ekki að Jón Baldvin yfirgaf stjórnmálin til að greiða fyrir samfylkingu vinstriaaflanna og hélt út til að leggja drög að samstöðu um nýja tíma. Nú er hann kemur heim er ekki óskað eftir liðsinni hans á lista.

Ég get rétt ímyndað mér að armur Jóns Baldvins innan Samfylkingarinnar sé argur vegna stöðu mála. Í ljósi alls þessa ber að skilja mun betur ákvörðun Jakobs Frímanns Magnússonar um að yfirgefa Samfylkinguna. Þeir eru mun fleiri hægrikratarnir sem þar hafa dæmt skipið ómögulegt og haldið á önnur mið sem henta þeim betur. Það að Jón Baldvin sé ekki metinn sem öflugur til veru í heiðurssæti eru enda stórtíðindi. Ummælin í kvöld ber allavega að skilja að hann hafi viljað vera í hópnum, þó vissulega aftarlega hafi verið. Það að sá liðsauki reynds stjórnmálahöfðingja sé afþakkaður er athyglisvert í sjálfu sér.

Það er löng hefð fyrir því að leiðtogar sem yfirgefið hafa stjórnmálasviðið eða fari ekki fram aftur sé í heiðursskyni boðið sess sem hæfir því að þeim sé búinn vegsauki við hlið þeirra sem leiða vagninn. Hér hjá okkur í Norðausturkjördæmi er leiðtogi okkar sjálfstæðismanna í áratugi, Halldór Blöndal, fyrrum ráðherra og forseti Alþingis, í heiðurssætinu og eins og Björn Ingi Hrafnsson, formaður borgarráðs, bendir á í góðum skrifum á bloggvef sínum í kvöld eru fyrrum forsætisráðherrar og flokksformenn Framsóknarflokksins, þeir Steingrímur Hermannsson og Halldór Ásgrímsson, í heiðurssess hjá flokknum í Reykjavík og Kraganum.

Þessi afleikur Ingibjargar Sólrúnar vekur mikla athygli í ljósi þess hve Jón Baldvin Hannibalsson hefur verið handgenginn henni. Hann talaði mjög máli þess að hún færi í landsmálin fyrir kosningarnar 2003 og studdi hana í formannsslagnum 2005 þar sem sitjandi formanni var skipt út fyrir Ingibjörgu Sólrúnu. Hún virðist hafa reiðst mjög Jóni Baldvin vegna ummælanna í Silfri Egils og það hafa einhver hnútuköst orðið milli þessara fornu samherja. Merkilegt vissulega í ljósi þess sem þeirra hefur farið fyrr á milli.

Krísa hægrikratanna í Samfylkingunni verður sífellt meira skiljanleg í ljósi þess að Nestori þessa hóps er hafnað um heiðurssæti og enginn vilji sýndur um að hann eigi að vera í hópnum fyrir kosningarnar þó hann hafi greinilega viljað það sjálfur. Horfir hann nú í aðrar áttir? Það að hann tali svo hreint út við Stöð 2 ber því allavega vel vitni að hann sé ekki beint sáttur við stöðu mála, ekki frekar en margir samherjar hans sem hafa nú þegar reyndar yfirgefið flokkinn.

Ingibjörg Sólrún vildi ekki Jón Baldvin í heiðurssæti

Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, formaður Samfylkingarinnar, beitti sér fyrir því að boð um heiðurssæti fyrir Jón Baldvin Hannibalsson, fyrrum utanríkisráðherra og formann Alþýðuflokksins, á lista flokksins í Reykjavík var afturkallað. Þetta var fullyrt í kvöldfréttum Stöðvar 2 rétt í þessu og vitnað þar í samtal við Jón Baldvin, sem vildi ekki koma í viðtal vegna málsins, en sagði að rætt hefði verið um að hann myndi taka heiðurssæti en boð um slíkt afturkallað eftir frægt viðtal Egils Helgasonar við JBH í Silfri Egils fyrir mánuði. Þar talaði JBH enga tæpitungu um stöðu flokks og formanns.

Þetta eru svo sannarlega stórtíðindi, enda hefur Jón Baldvin verið einn af Nestorum Samfylkingarinnar og verið í hávegum hafður þar. Hann var ötull stuðningsmaður Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur í formannskjörinu í Samfylkingunni fyrir tveim árum er hún felldi svila sinn, Össur Skarphéðinsson, fyrsta formann flokksins, af formannsstólnum. Jón Baldvin hefur frá lokum stjórnmálaferils síns, er hann hætti til að rýma í raun fyrir fyrri tímum gömlu A-flokkanna og stuðla að stofnun Samfylkingarinnar, verið mjög áberandi á bakvið tjöldin og talað máli flokksins og lagt honum lið, t.d. í utanríkismálum að undanförnu. Þeir tímar virðast vera að líða undir lok.

Að undanförnu hefur sú kjaftasaga orðið meira útbreidd að Jón Baldvin verði jafnvel þátttakandi í nýju framboði Margrétar Sverrisdóttur og tengdra afla. Ekki mun sú kjaftasaga deyja við þessi tíðindi, svo mikið er nú alveg víst.

Helen Mirren glæsilegust allra á Óskarnum

Það er nú enginn vafi að Dame Helen Mirren var glæsilegust allra á Óskarnum aðfararnótt mánudags. Það geislaði af henni í kjól sem var eins og sniðinn algjörlega fyrir hana er hún tók við Óskarnum fyrir að túlka Elísabetu II Englandsdrottningu í kvikmyndinni The Queen. Glæsileg sigurstund fyrir hana á löngum ferli. Fannst reyndar afleitt þegar að hún tapaði í bæði fyrri skiptin; fyrir The Madness of King George og Gosford Park. Hún var t.d. alveg brill sem þjónustukonan ofurfullkomna, sem reyndist síðar ekki alveg svo fullkomin, í Gosford Park.

En þessi frétt er mjög fyndin í ofanálag. Það verður ekki af Dame Helen skafið að hún þorir að tala hreint út. Þess vegna var kannski viðeigandi að hún skyldi leika kjarnakonuna Elísabetu í þessari mynd. Þær eru nefnilega innst inni nokkuð líkar týpur held ég. Ákveðnar kjarnakonur. Nú heyrist reyndar að Mirren vilji leika Camillu Parker-Bowles, eiginkonu Karls Bretaprins, sem nú er orðin hefðarkona með titilinn hertogaynja. Það yrði nú heldur dúndurstöff, pent sagt.

Les. hér: Helen Mirren wants to play Camilla

Nærhaldið fjarri á Óskarnum

Fagrir kvikmyndatónar

Hef sett inn fagra en ólíka kvikmyndatóna í spilarann minn hérna. Ennio Morricone hlaut heiðarsóskarinn aðfararnótt mánudags fyrir sinn glæsilega feril. Tvö falleg stef ferils hans eru í spilaranum; Death Theme úr The Untouchables og The Good, the Bad and the Ugly, eðallinn sjálfur úr spagettí-vestrunum. Setti líka inn guðdómlegt saxófónstef Bernard Herrmann úr Taxi Driver, kvikmynd meistara Martin Scorsese, sem hlaut loksins leikstjóraóskarinn í vikunni. Það var kominn tími til að akademían heiðraði þessa miklu meistara. Saxófónstefið varð síðasta kvikmyndatónverk hins mikla snillings Herrmann og tekið upp aðeins nokkrum klukkustundum áður en hann varð bráðkvaddur.

Svo er þarna inni Tangóstefið ódauðlega með Carlos Gardel, en það gleymist engum sem sáu Scent of a Woman, myndinni sem færði Al Pacino löngu verðskulduð óskarsverðlaun. Tangóinn hans og Gabrielle Anwar í myndinni með stefið ómandi undir gleymist svo sannarlega ekki. Kvikmyndagaldrar. Svo er líka óskarsverðlaunalag Bob Dylan, Things have Changed, úr Wonder Boys. Besta lag Dylans frá gullaldarárunum. Svo má ekki gleyma I Don´t Want to Miss a Thing, óskarsverðlaunalagi Aerosmith sem prýddi myndina Armageddon árið 1998.

Svo er þarna Son of a Preacher´s Man með Dusty Springfield, en allir þeir sem sjá nokkru sinni Pulp Fiction gleyma því lagi ekki svo glatt. Svo er þarna að lokum síðast en ekki síst Streets of Philadelphia með Bruce Springsteen. Hann fékk óskarinn fyrir lagið, en það prýddi myndina Philadelphia árið 1993, myndinni sem færði Tom Hanks sinn fyrri óskar.

Eilífðartöffarinn frá Keflavík giftir sig loksins

Ég verð að viðurkenna að ég kipptist eilítið við þegar að ég sá frétt á netinu um að eilífðartöffarinn frá Keflavík, rokkmeistarinn Rúnar Júlíusson, væri að fara að gifta sig í dag. Ég hef nefnilega haldið til fjölda ára að hann og María Baldursdóttir væru gift. Svo er þó nefnilega ekki, þau hafa aðeins verið kærustupar í öll þessi ár. Mun þetta eiga að vera stóri dagurinn í lífi þeirra. Mjög merkilegt.

Rúnar er Hr. Rokk í huga ansi margra landsmanna. Hann hefur verið samofinn íslenskri tónlistarsögu í yfir fjóra áratugi, eða frá því að Hljómar byrjuðu sinn glæsilega feril. Lög eins og Heyrðu mig góða, Fyrsti kossinn, Sveitapiltsins draumur og mörg fleiri hafa mótað feril hans og hann er enn á fullu. Það var t.d. mjög gaman að sjá Rúnar og Bubba taka lagið á afmælistónleikum Bubba í júní í fyrra. Mikið fjör og sá gamli hefur engu gleymt. GCD var dúndurviðbót reyndar á ferli Rúnars.

Rúnar var einn efnilegasti knattspyrnumaður landsins og einn af bestu mönnum Keflavíkurliðsins þegar að hann byrjaði í Hljómum og gaf þann feril upp á bátinn fyrir tónlistina. Hann hefur í fjóra áratugi búið með Maríu, en hún var valin fegurðardrottning Íslands í upphafi sambúðar þeirra, árið 1969 að mig minnir. Þau hafa verið sem eitt í huga landsmanna alla tíð síðan. Rúnar hefur ekki aðeins verið tónlistarmaður, hann hefur verið útgefandi tónlistar og pródúsent og á farsælan feril að baki.

Það er ekki hægt annað en að senda góðar kveðjur til gullna parsins, Rúnars og Maríu, suður til Keflavíkur á þessum merka degi í lífi þeirra.

Er undirbúningsleysi í Samfylkingunni?

Þau skilaboð frá Samfylkingunni um að Egilshöll hafi aðeins verið laus sömu helgi og landsfundur Sjálfstæðisflokksins verður haldinn hafa vakið athygli. Þetta bendir til þess að undirbúningur hafi hafist frekar seint hjá Samfylkingunni við fundinn. Þetta er allavega merkileg tilviljun svo sannarlega. Eins og ég benti á í gær eru mjög fá, ef þá eru nokkur, fordæmi fyrir því að tveir flokkar haldi æðstu fundi sína sömu helgina.

Þetta hefur vakið mikla athygli stjórnmálaáhugamanna síðustu dagana. Sjálfur tel ég þetta vera enn meira áberandi í ljósi þess að kosningar eru framundan. Hefði þetta verið millilandsfundur á miðju kjörtímabili hefði þetta væntanlega verið mun minna í umræðunni. En það er stutt í kosningar, rétt rúmir 70 dagar, og því er þetta meira áberandi þannig séð. Ég man reyndar að fyrir síðustu kosningar héldum við sjálfstæðismenn landsfund um mánaðarmótin mars-apríl 2003 en Samfylkingin var með svokallað vorþing viku seinna, sem reyndar var ekki landsfundur.

Það er greinilegt að sú hefð er nú úr sögunni að flokkar virði landsfundi hvors annars og reyni að hliðra til. Landsfundir eru stórmál, sérstaklega í aðdraganda kosninganna. Landsfundur Sjálfstæðisflokksins hefur verið áætlaður þessa helgi í tæpt ár og því vaknar spurning um það hversu lengi undirbúningur Samfylkingarinnar hefur staðið. En við erum vissulega að sjá nýja tíma með þessu og væntanlega verður það síður virt úr þessu hvort einn flokkur heldur landsfund tiltekna helgi eður ei er aðrir flokkar skipuleggja sig.

Sjálfum finnst mér þetta ekki gott fyrir hvorugan flokkinn, enda skiptir máli að flokkur hafi athygli á sér og stefnuáherslum sínum. En það verður að lifa við þetta og ekki hræðumst við sjálfstæðismenn samanburð milli fundanna. Landsfundur Sjálfstæðisflokksins hefur alla tíð verið stórviðburður í pólitískri umræðu og öflugasti fundur stjórnmálaflokks á Íslandi. Þetta er jú langfjölmennasti flokkur landsins og býr yfir mjög öflugri hefð og vönduðu skipulagi við undirbúning þessarar stærstu samkomu sinnar.

Fundur okkar sjálfstæðismanna stendur hefð skv. í fjóra daga en fundur Samfylkingarinnar stendur yfir í tvo daga svo að þetta kemur varla að sök fyrir hvorugan flokkinn. Það er svosem gott ef báðir flokkar fá góða athygli, en ég efast ekki um að landsfundur Sjálfstæðisflokksins verði mikið í umræðunni nú. Stefnumótun flokksins fyrir kosningarnar verður spennandi með að fylgjast og ég á von á líflegu málefnastarfi. Sérstaklega tel ég að umhverfismálin verði stórt mál á fundinum.

„Var eina helgin sem var laus"

Misnotkun á greiðslukortum

Það er rosalegt að heyra fréttir af þessu tagi um misnotkun á greiðslukortum. Þetta er því miður ekkert einsdæmi, enda hafa meira að segja heyrst sögur af því að óprúttnir aðilar hafi sett upp kortalesara í hraðbönkum, sem lesa rönd kortsins með öllum mikilvægustu upplýsingunum. Það mun vonandi takast að vinna á því með nýju kortunum með leyniröndinni svokallaðri.

Þetta er því miður sífellt að verða óprúttnara, en þetta dæmi telst nú með þeim svæsnustu. En hann er svo sannarlega dýr strætóinn á höfuðborgarsvæðinu. Ekki þurfum við þó að óttast svona dýran strætó hér. Eins og flestir vita eru nefnilega gjaldfrjálsar samgöngur hér á Akureyri og það kostar því ekkert í strætó. Og mun fleiri nota sér þennan samgöngukost eftir en var áður, sem hlýtur að teljast gleðiefni.

Eyddi 300 þúsund kr. á þrem vikum

Mun Hillary marka söguleg pólitísk skref?

Ég hef síðustu dagana lesið bókina The Case for Hillary Clinton eftir Susan Estrich - keypti bókina í bókarölti í Pennanum um daginn og hef haft gaman af lestrinum. Hillary Rodham Clinton getur markað söguleg pólitísk skref á næstu 20 mánuðum, á því leikur enginn vafi. Hún er fyrsta konan sem raunhæfa möguleika á því að verða forseti Bandaríkjanna og er að flestum talin standa langbest að vígi á þessari stundu af sjö keppinautum sínum um útnefningu demókrata, hvað svo sem síðar verður.

Sex árum eftir að hún flutti úr Hvíta húsinu hefur hún hafið dýra og miskunnarlausa pólitíska baráttu fyrir því að flytjast þangað aftur. Það er ekkert áhlaupsverkefni sem tekur einhverjar vikur að sigra kosningu um embætti forseta Bandaríkjanna. Baráttan er hafin á fullum krafti nú þegar, fjáröflunarsamkomur eru komnar á fullt og ferðalög um ríki landsins eiginlega löngu hafnar. Slagurinn verður harðari nú væntanlega en nokkru sinni áður. Enn eru tæpir ellefu mánuðir í forkosningarnar og forsetakosningarnar verða 4. nóvember 2008.

Í bókinni The Case for Hillary Clinton fjallar höfundurinn um pólitísk verk Hillary og talar fallega og af krafti um hana. Hún gerir mikið í því að Hillary geti markað söguleg pólitísk skref á næstu tveim árum; er eiginlega að leggja grunn fyrir hana og framboðið með markvissum hætti. Þarna er engin tæpitunga um Hillary. Þetta er lofrulla og samansafn höfundar á því hvers vegna Hillary ætti að fá tækifærið mikla. Estrich er pólitískur strategíumeistari og vann fyrir Michael Dukakis, Jimmy Carter og Bill Clinton. Allir urðu forsetaefni demókrata og þeir tveir síðarnefndu eru síðustu tveir forsetar Bandaríkjanna frá demókrötum.

Estrich talar af áfergju um lykilmál sín, sem hún greinilega fer ekki leynt með. Hún er eindreginn talsmaður menntunar, valfrelsis, umhverfismála, sterks heilbrigðiskerfis og traustrar fjármálastjórnunar. Estrich virðist gefa öll þessi mál upp sem mál sem hún sjái best farveg sinn í Hillary Rodham Clinton. Um hana er skrifað af mikilli virðingu og enginn vafi leikur á því að þetta er strategíurit til varnar og stuðnings henni. Bókin er greinilega markaðssett á demókrata og miðjumenn innan Repúblikanaflokksins og þá sem óflokksbundnir eru. Tveir síðastnefndu hóparnir tryggðu án vafa sigur Clintons forseta árin 1992 og 1996 og fylgdu honum á örlagastundum.

Estrich er greinilega viss um að Hillary verði eina konan næstu 10-20 árin sem geti orðið forseti Bandaríkjanna og virðist mjög áfram um að skrifa bókina sem áminningu um að demókratar eigi ekki betri forsetaefni í stöðunni. Ég er ekki sammála öllu sem stendur í bókinni. Hún er samt fróðleg og góð lesning. Þar má nefnilega sjá hvernig að stuðningsmenn Hillary ætla að leggja upp baráttuna. Það á að kynna Hillary sem konu á framabraut, konu hugsjóna og skoðana, konu krafts og einbeitingar, sem þori að leggja áherslu á mjúk mál í bland við þau hörðu. Þetta er góð lesning fyrir mig í kjölfar bókanna Living History (opinberu ævisögunnar) og American Evita (þeirrar óopinberu og einbeittu) sem fjalla um Hillary vítt og breitt.

Búast má við gríðarlega spennandi átökum innan Demókrataflokksins um það hver verði forsetaefni hans. Þegar hafa sterk forsetaefni eins og öldungadeildarþingmennirnir Barack Obama og Chris Dodd komið fram auk Dennis Kucinich, John Edwards (varaforsetaefni John Kerry 2004) og Joe Biden. Tom Vilsack kom og fór úr slagnum snöggt. John Kerry, forsetaefni demókrata árið 2004, hefur gefið framboð upp á bátinn, enda það vonlaust fyrir hann að fá annan séns eftir tapið fyrir George W. Bush á sínum tíma, sem var mikið áfall fyrir alla andstæðinga forsetans, enda fékk hann meirihluta atkvæða, fyrstur forseta frá árinu 1988. Mikið er rætt um hvort að Al Gore fari fram, en hann tapaði forsetaslagnum árið 2000 fyrir Bush með sögulegum hætti.

Næstu forsetakosningar verða reyndar mjög sögulegar, hvernig sem þær munu fara, enda er ljóst nú þegar að þær verða hinar fyrstu frá árinu 1952 þar sem hvorki forseti eða varaforseti Bandaríkjanna verða í kjöri. George Walker Bush, forseti, situr sitt seinna kjörtímabil og má skv. lögum ekki bjóða sig fram aftur og mun því halda heim til Texas er hann lætur af embætti þann 20. janúar 2009. Dick Cheney varaforseti, hefur lýst því yfir að hann hafi engan áhuga á forsetaframboði og ætli að sinna sínum verkefnum út kjörtímabilið og njóta að því loknu lífsins með konu sinni og fjölskyldu, fjarri Washington, eins og hann hefur orðað það sjálfur.

Hillary Rodham Clinton er að flestra mati manneskjan á bakvið sigur eiginmanns síns í forsetakjörinu 1992 - hefur aukinheldur lengi verið útsjónarsamur stjórnmálaplottari með mikla yfirsýn yfir pólitískt landslag og stöðumat hinnar réttu strategíu. Hún hefur allt frá lokum forsetatíðar eiginmannsins markað sér sinn eigin stjórnmálaferil og gert það mjög vel. Hún hefur um nokkurn tíma haft verulegan áhuga á forsetaembættinu, en veit að það gæti orðið erfitt fyrir hana að leggja í slaginn, enda í húfi bæði pólitísk arfleifð eiginmanns hennar og hennar einnig. Framboð gæti reynst rétt en einnig verið alvarleg mistök fyrir þau bæði tapi hún. 

Í þessari bók er sagt æ ofan í æ að Hillary eigi söguleg tækifæri fyrir höndum með sigri. Hún yrði með sigri enda fyrsta konan á forsetastóli í Bandaríkjunum og aukinheldur fyrsta forsetafrú landsins sem hlýtur embættið. Það er erfitt að meta hvort að Hillary hafi kraft til að halda út allt til enda. Nú er hún þó afgerandi sterkust á sviðinu; er með mestu peningana og reyndustu kosningamaskínun. Hún hefur tengsl víða; er sterk á heimavelli í New York og hefur sterkar taugar í suðrið sem fyrrum ríkisstjórafrú Arkansas og er svo auðvitað ættuð frá Illinois; sama fylki og helsti keppinatur hennar innan flokksins; blökkumaðurinn Barack Obama er öldungadeildarþingmaður fyrir.

Það er alveg ljóst að ljón gætu orðið á veginum fyrir Hillary. Hún á sér andstæðinga bæði innan flokks og utan og víst er að mörgum stendur stuggur af því í flokkskjarnanum muni Clinton-hjónin aftur taka yfir flokkinn, rétt eins og í forsetatíð Bill Clinton. Fyrirfram er ljóst að Obama er hennar mesti keppinautur í baráttunni sé tekið mið af stöðunni nú. Hinsvegar á hún digrasta kosningasjóðinn, er með mikla peninga og öflugt eldsneyti til verka. Hún er án vafa forystumaðurinn í slagnum er af stað er haldið. En það hefur oft ekki dugað til enda. Allir muna eftir því hvernig að Howard Dean varð bensínlaus á viðkvæmasta hjallanum árið 2004.

En Hillary fer í slaginn vígreif og örugg. Þessi bók er maskínuritning baráttu hennar, það er alveg ljóst. Hún er góð lesning fyrir alla sem hafa áhuga á stjórnmálum og ætla sér að fylgjast með kosningabaráttunni 2008 frá upphafi til enda. Þetta verður lífleg barátta, sem verður í umræðunni af krafti. Þar verður ekkert til sparað og öllu greinilega til flaggað. Spenna og fjör - rétt eins og það á vissulega að vera.

Fróðlegur fundur með Steingrími J.

Ég var að koma heim af fundi með Steingrími J. Sigfússyni, formanni VG, sem við aðstandendur bæjarmálavefritsins Pollsins héldum með honum í kvöld. Er hann fyrstur leiðtoga flokkanna í kjördæminu sem mætir til slíkra funda, en stefnt er að slíku og mun þeim öllum verða boðið slíkt hið sama. Flutti Steingrímur J. stutta framsögu í upphafi, en síðan var orðið einfaldlega gefið laust og gripu flestir tækifærið til að rabba um pólitíkina frá víðum grunni. Var þetta líflegt og gott spjall, svona algjörlega mér að skapi. Naut þessa í botn.

Stærstu umræðuefnin sem skipta máli að okkar mati eru að sjálfsögðu málefni Akureyrar og Eyjafjarðar. Steingrímur J. hefur verið þingmaður þessa svæðis í 24 ár og er ennfremur þungavigtarmaður í pólitísku starfi almennt. Það var því gaman að skanna málefni svæðisins og landsmálanna heilt yfir með honum. Við erum fjarri því sammála um alla hluti, og reyndar ekki grunninn allan svosem, en það er virkilega gaman að taka svona spjall engu að síður. Sýn okkar á þessum vef eru skiljanlega málefni Akureyrar og nærsvæðis. Það er og mun vera upplegg allra fundanna.

Sérstaklega var svo gaman að ræða er líða tók á kvöldið um hvernig eftirmáli kosninganna verða; myndun ríkisstjórnar. Fórum við yfir þau mál. Hann vildi lítið segja um kröfur VG kæmust þeir í oddastöðu en greinilegt er þó að hann mun selja sig dýrt í stefnumálum og stólapólitík fari svo að þeir nái einhverri uppsveiflu af því tagi sem þeir mælast með nú. Því er ekki að neita að VG er í ótrúlegri uppsveiflu og vandséð hvernig leið þeirra geti varla legið annað en upp á við miðað við síðustu kosningar. Ég kom með spurningar um þessa hluti; kosningar og eftirmálann. Það er mín tilfinning að VG muni selja sig verulega dýrt nái þeir einhverri oddastöðu. Allt tal um hógværð á þessum væng er ósannfærandi.

Mér finnst þessi tilraun með Pollinn mjög góð og ég stend stoltur að því og hlakka til þess að helga mig þessu verkefni betur en nú er á næstu mánuðum. Ég hef með þessum vef og öðrum sem ég hef haldið úti, með mikilli elju, vinnu og óþreytandi áhuga á málefnum samfélagsins, reynt að segja mitt um málin og vera lifandi í pólitískri umræðu. Ég hef gríðarlega gaman af þessu og nýt þessa algjörlega í botn.

Sama er með Pollinn, það er og mun verða svona lífleg deigla pælinga um málefni okkar, framtíðina og tækifærin. Það skiptir máli og það þarf svona góðan þverpólitískan vef, umræðuhóp og skemmtilega pólitíska stúdíu. Þetta er allavega á góðri leið.

Karl Bretaprins vill banna McDonalds-fæði

Prinsinn af Wales, Karl, ríkisarfi Englands, hefur aldrei verið feiminn við að tala hreint út og valda hörðum skoðanaskiptum. Í dag sagðist hann vilja banna McDonalds-skyndibitafæði og slíkar keðjur yfir höfuð. Telur hann að það muni bæta fæðu barna og unglinga stórlega. Karl var ekki að skafa neitt utan af því þegar að hann flutti ræðu í heimsókn til Imperial College London Diabetes Centre í Abu Dhabi í S-Arabíu í dag og lét þessar skoðanir sínar flakka.

Prinsinn af Wales hefur alla tíð verið mikill umhverfisverndarsinni og ennfremur talsmaður heilbrigðrar fæðu, einkum lífrænnar fóðu, og talað mikið máli betri fæðu. Hefur hann verið mjög jákvæður t.d. út í átak Jamie Oliver í skólum Bretlands til að bæta fæði skólabarna. Árið 1986 setti prinsinn upp bú á Highgrove-setrinu. Þar er allt unnið og gert með lífrænum hætti. Prinsinn gekk reyndar svo langt að hann sagði í spjalli við heilsusérfræðinginn Nadine Tayara hvort að hún hefði reynt að fá vörur McDonalds bannaðar. Það væri lykillinn að betri heilsu ungmenna.

Til að staðfesta öll ummælin lét Karl senda út formlega yfirlýsingu frá skrifstofu sinni í Clarence House til að benda á mikilvægi hollrar fæðu. Þar er skyndibitafæðu sagt allt að því stríð á hendur. McDonalds mun hafa sent út yfirlýsingu og harmað ummæli prinsins. Já, hann Karl er ekki feiminn við að taka afstöðu í málunum.

Frekar vandræðalegt PR hjá Pizza Hut

Það er oft margt fengið í lífinu með því að hafa sætt hvítt Colgate-tannkremsbros og aulalegt bros. Svona bros eins og Jessica Simpson hefur. Nú fer það eins og eldur í sinu að hún presenteri Pizzu Hut með hvíta brosinu þrátt fyrir að vera með ofnæmi fyrir pizzunum. Finnst þetta nú frekar vandræðalegt PR fyrir Pizza Hut. Eftir þetta hugsa allir um auglýsingarnar með henni að þetta sé nú bara bros út á auglýsingadíl.

Enda hlýtur það að teljast frekar vandræðalegt að vera að auglýsa eitthvað sem viðkomandi getur ekki notað sjálfur. Þetta væri svona eins og að sykursjúk kona væri brosandi við að auglýsa kók í glansblaði eða blindur maður með blindrastaf í hendi væri að auglýsa Stöð 2 og hversu góð dagskráin þar væri. Absúrd. Kaupir nokkur pizzu vegna þess að hvítbrosandi söngkona presentarar það? Líður okkur karlmönnum betur með pizzu því að kynbomba kynnir hana?

Veit ekki. Auglýsingar hafa þó mjög lítil áhrif á mig. Kaupi vöruna ef hún er góð og ef hún er ekki góð kaupi ég hana ekki. As simple as that. Ég veit þó að ég myndi ekki kaupa mér pizzu ef ég hefði ofnæmi fyrir henni. En þetta slæma PR fyrir Pizza Hut sýnir okkur vel að auglýsingarnar með hvítbrosandi stjörnum geta verið sem holasta síldartunna undir niðri.

Andlit pítsukeðju með ofnæmi fyrir pítsum

Hetjusaga Thelmu kvikmynduð

Það er gleðiefni að kvikmynda eigi hetjusögu Thelmu Ásdísardóttur. Fullyrða má allir hafi verið djúpt snortnir þegar að hún sagði sögu sína í viðtali í Kastljósi Ríkissjónvarpsins í október 2005. Thelma sagði þar söguna af því grófa kynferðislega ofbeldi sem hún var beitt af hálfu föður síns og fleiri karlmanna árum saman á æskuárum sínum. Styrkur hennar og kraftur við að segja frá beiskri æsku snerti alla landsmenn að mínu mati.

Fyrst og fremst dáðist ég að því hugrekki sem Thelma sýndi með því að rjúfa þögnina sem er svo mikilvægt að verði gert - þögnina um líkamlegt og andlegt ofbeldi og kynferðislega misnotkun. Fáum blandast hugur um að sú bók sem hafi haft mest áhrif á samfélagið á síðustu árum hafi verið bókin: Myndin af pabba - Saga Thelmu sem kom út haustið 2005 og var rituð af Gerði Kristnýju.

Segja má með sanni að Thelma Ásdísardóttir hafi orðið táknmynd hugrekkis og mannlegrar reisnar og hvernig hægt hafi verið að rísa upp yfir aðstæður sínar til að takast á við erfiðleika fortíðar. Þessa sögu verður að festa í minni fólks, til umhugsunar öllum, og það er því ánægjulegt að heyra fréttir af því að verði gert.

Samið um sögu Thelmu

Menningarhús rís á Dalvík - mjög höfðingleg gjöf

Það er yndislegt að heyra fréttir af því að Friðrik Friðriksson og hans fólk hjá Sparisjóði Svarfdæla ætli að færa íbúum Dalvíkurbyggðar þá höfðinglegu gjöf að reisa menningarhús í miðbæ Dalvíkur. Sem fyrrum íbúi á Dalvík, er hugsar með hlýjum huga úteftir, gleðst ég með fólki þar. Það hefur löngum vantað alvöru miðstöð menningar og listar á Dalvík og þessi höfðinlega gjöf færir fólki þar mörg ný og glæsileg tækifæri.

Sparisjóður Svarfdæla hefur verið fjármálastofnun fólksins í heimabyggð í rúmlega öld. Fólk þar skiptir við sinn sparisjóð og unir þar vel við sitt. Frissi og hans fólk hafa haldið vel utan um sparisjóðinn og ræktað hann mjög vel. Þessi tíðindi sýna betur en allt annað hversu vel sparisjóðurinn stendur. Hann hugsar um hag fólksins. Þessi gjöf er til fólksins í bænum, viðskiptavina sparisjóðsins, enda mun gjöfin hagnast öllum íbúum, þó fullyrða megi að flestir íbúar þar skipti við sparisjóðinn, sem hefur sterka stöðu í heimabyggð og þakkar það vel með þessu.

En til hamingju íbúar á Dalvík. Það verður gaman að koma í heimsókn í menningarhúsið þegar að það verður risið. Það verða margar hamingjustundir í þessari miðstöð menningar og lista.

Sparisjóður Svarfdæla kostar byggingu menningarhúss á Dalvík

Undarleg tímaákvörðun Samfylkingarinnar

Það hefur vakið mikla athygli að Samfylkingin ætlar sér að hafa landsfund sömu helgi og við í Sjálfstæðisflokknum, 12.-15. apríl nk. Til þessa hef ég talið það vera óskráð lög í samskiptum flokka að þeir virði tímasetningar landsfunda eða æðstu stofnana flokka sinna og velji annan tíma fyrir þessa fundi sína. Ég man satt best að segja ekki eftir svona nokkru í seinni tíma stjórnmálasögu, þeir endilega bendi á í kommentakerfi ef önnur dæmi eru um, sem ég reyndar efast um að séu til.

Sjálfstæðisflokkurinn ákvað síðasta sumar að taka frá þessa helgi fyrir landsfund í Laugardalshöll og vissi ég reyndar tímasetninguna áður en ég hætti sem formaður Varðar, f.u.s. hér á Akureyri, í fyrrasumar, en þá var tímaákvörðun komin þegar á hreint og allur undirbúningur hafinn. Við í Sjálfstæðisflokknum getum ekki haldið landsfundi án mikils undirbúnings og því höldum við okkar fund eftir gott skipulag og gefum rúman tíma í það. Það er því ákvörðun með langan aðdraganda að funda þessa helgi. Nú þekki ég vissulega ekki hvernig þetta var ákveðið hjá Samfylkingunni en efast um að lengur hafi undirbúningur staðið þar en í Sjálfstæðisflokknum.

Það er því ljóst að báðir stærstu flokkar landsins, skv. stöðu á Alþingi nú, ætla að funda í sömu borg, um sömu helgi og á sömu tímasetningu. Það verður allavega vel troðið í borginni þessa helgi greinilega. Eflaust munu einhverjir spyrja um þetta og vilja vita hví Samfylkingin velur endilega þessa helgi. Ingibjörg Sólrún var spurð um þetta í Íslandi í dag í gærkvöldi en frekar voru nú svörin þar undarleg. En svona verður þetta þá bara. En þetta er undarleg tímaákvörðun, svo vægt sé til orða tekið.

Ekki er nú öll vitleysan eins....

Það er nú ekki hægt annað en að hlæja aðeins yfir fréttinni um kínverska kaupsýslumanninum sem hefur auglýst á netinu eftir hjákonustaðgengli til að þola barsmíðar reiðu eiginkonunnar hans. Það er ýmislegt reynt segir maður bara. Til að hlífa eiginkonunni að þá er bara auglýst eftir einhverri til að taka við fýlunni í frúnni. Fannst eiginlega merkilegast að þetta gerðist í Kína, hefði kannski búist við þessu í Bandaríkjunum eiginlega mun frekar.

Fyndnast við þetta allt er að skv. fréttinni hafa tíu konur sýnt áhuga á þessu djobbi, ef það má þá kalla það því nafni. Boðið er upp á greiðslu fyrir verkefnið. Þetta er því bissness fyrir þá konu sem verður valin. Finnst þetta svona frekar óviðurkvæmilegt eiginlega. Kannski er þetta til marks um það að fólk sé tilbúið til að gera næstum því hvað sem er fyrir peninga. Sennilega eru femínistarnir hérna heima ekki parhrifnir af þessu.

Enda er þetta ekki beint í þeirra huga góð framkoma við konur. En þarna á kona að taka við barsmíðum frá konu. Kostulegt alveg. Það er hægt að hlæja af þessu úr fjarlægð við Kína. Efast um a þetta væri eins fyndið ef þetta væri smáauglýsing í DV og þetta væri fjölskyldudrama í Breiðholtinu.

Hjákonustaðgengill óskast til að þola barsmíðar eiginkonunnar

Konungleg stund í Hollywood - drottningar hittast

Þegar að ég sá fyrst kvikmyndina The Queen í bíó var ég handviss um að Helen Mirren fengi óskarinn fyrir túlkun sína á Elísabetu II Englandsdrottningu. Hún var einfaldlega svo stórfengleg að annað gat ekki komið til greina - hún túlkaði drottninguna með bravúr og færði okkur kjarnann í persónu hennar. Elísabet II er vissulega þrjósk og hvöss í túlkun Mirren en undir niðri er þetta kona gamalgróna gilda og skyldurækni - umfram allt kona á krossgötum.

Myndin lýsir sögulegum viðburðum. Fráfall Díönu, prinsessu af Wales, í París þann 31. ágúst 1997 kom sem þruma úr heiðskíru lofti. Breskur almenningur syrgði prinsessuna mjög. Útför hennar og sorgarviðbrögðin voru atburður tíunda áratugarins í bresku samfélagi og í raun um allan heim. Drottningin og hefðarmenn hallarinnar vildu kyrrláta jarðarför án viðhafnar og sem minnst vita af stöðu mála. Að því kom að sorg landsmanna varð ekki beisluð. Drottningin gaf eftir og heimilaði viðhafnarútför í London. En það stöðvaði ekki skriðu almennings.

Andlát Díönu, prinsessu af Wales, og eftirmáli þess haustið 1997 markar erfiðasta tímann á 55 ára valdaferli drottningarinnar. Hún stóð varnarlaus eftir gegn landsmönnum sem misbauð hversu litla sorg drottningin sýndi opinberlega. Ákvörðun hennar um að fara ekki til London og ávarpa þjóð í sorg, en halda þess í stað kyrru fyrir í Balmoral-höll í Skotlandi ærði almenning. Hún var sökuð um að vanvirða minningu prinsessunnar og virða ekki óskir landsmanna. Pressan og landsmenn sýndu óánægju með verk og forystu drottningar í fyrsta skipti á valdaferlinum. Hún var komin í vonda aðstöðu, aðstöðu sem hún hafði aldrei áður kynnst. Hún var varnarlaus gegn fjöldanum.

Helen Mirren túlkar drottningu á krossgötum. Þjóðin fylgdi ekki leiðsögn hennar. Með leiðbeiningum Tony Blair, forsætisráðherra Bretlands, sem í raun leiddi baráttu almennings fyrir því að sess Díönu yrði staðfestur af konungsfjölskyldunni, um að drottningin færi til London, mætti almenningi á götum borgarinnar og flytti sjónvarpsávarp í beinni útsendingu, bjargaði drottningin því sem bjargað varð. Með naumindum tókst drottningu að ná tökum á stöðunni. Mirren túlkar sálarástand drottningarinnar sem lenti í atburðarás sem sífellt varð verri og verri. Túlkun hennar er svo góð að unun er á að horfa og það er öllum ljóst sem sér myndina að Mirren fer inn í innsta kjarna persónu drottningar.

Besta atriði myndarinnar er hiklaust þegar að Mirren endurtúlkar allt ávarp Elísabetar II til bresku þjóðarinnar daginn fyrir útför Díönu. Þar er engin feilnóta slegin. Hún túlkar öll svipbrigði og taláherslur drottningar á réttum stöðum. Lýtalaus snilld í orðsins fyllstu merkingu. Ávarpið er tær snilld í sjálfu sér en Mirren endurleikur þessa sögulegu stund svo vel að þetta atriði eitt hefði réttlætt það að hún fengi verðlaunin. Svo lætur atriðið þar sem hún festir jeppann í ánni og bíður aðstoðar á árbakkanum engan ósnortinn. Það er eina skiptið í gegnum svo að segja alla myndina sem hin sterka kona bugast.

Elísabet II er kona sem hefur leitt heimsveldi í 55 ár. Hún hefur verið kona áhrifa. Þessi mynd sýnir okkur inn í kjarna hennar. Þetta er viðkvæmt umfjöllunarefni og þarf næmt verklag og leik til að allt gangi upp. Þarna gengur allt upp og gott betur en það. Myndin er yndisleg og Mirren vinnur stærsta leiksigur ferilsins og er loksins komin með óskarinn í sínar hendur. Það var kominn tími til. Mirren sýnir í þessari mynd hvernig gera skal hlutina. Engin feilnóta - aðeins tær snilld.

Það er afrek að geta túlkað konu sem er enn eins áberandi í heimsmyndinni og Elísabet II með jafn opinskáum hætti í raun. Hún er sennilega ein áhrifamesta kona síðustu áratuga. Það þarf kraft og kjark til að gera þetta og eiginlega auðvelt að klúðra því. Þetta er allavega mikill línudans á milli snilldar og oftúlkunar. Mirren neglir hlutverkið og gerir þetta með brilljans. Nú er talað um að Elísabet II og Helen Mirren hittist bráðlega yfir tebolla í Buckingham-höll. Hún hefur ekki enn séð myndina og mun ekki ætla sér að gera það nokkru sinni. Of vondar minningar sennilega - beisk endurupplifun.

Þetta eru tvær kjarnakonur - konur skoðana og styrkleika. Það eru eflaust flestir sem vildu vera fluga á vegg yfir tespjalli þeirra. Eitthvað segir mér þó að hin veraldarvana húsmóðir breska heimsveldisins forðist eftir fremsta megni að ræða ævi og örlög Díönu og eftirmála dauða hennar - sögusvið myndarinnar sem færði Dame Helen hlutverk ferilsins og tækifærið til að sýna snilld sína í eitt skipti fyrir öll. Styrkleiki leikkonunnar í myndinni var nefnilega um leið umfangsmesti veikleikinn á litríku æviskeiði drottningar sem hefur ríkt í áratugi.

Elísabet II drottning á valdastóli í 55 ár
pistill SFS - 6. febrúar 2007

Verður Mirren boðið í te í Buckinghamhöll?

Jón og Geir mætast aftur í Reykjavík suður

Það stefnir í spennandi kosningar í Reykjavík suður. Ljóst er orðið að Margrét Sverrisdóttir og Jón Magnússon munu mætast þar öðru sinni í kosningabaráttu. Það sama gildir um Jón og Geir H. Haarde, forsætisráðherra og formann Sjálfstæðisflokksins, en Jón leiddi Nýtt afl í síðustu kosningum í suðurhluta borgarinnar og Geir leiddi þá lista Sjálfstæðisflokksins þar.

Eins og flestir vita væntanlega eru Jón og Geir gamlir flokksfélagar og var Jón forveri Geirs á formannsstóli Sambands ungra sjálfstæðismanna. Þeir kannast því nokkuð vel hvor við annan. Jón var varaþingmaður Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík 1983-1991. Eins og flestir vita var Jón um nokkuð skeið tengdasonur Jónasar Rafnar, fyrrum alþingismanns Sjálfstæðisflokksins, og því svili Þorsteins Pálssonar, ritstjóra Fréttablaðsins og fyrrum forsætisráðherra. Jón var á ferli sínum forðum daga bæði formaður Heimdallar (1975-1977) og SUS (1977-1981).

Jón hefur talsvert umdeildur verið í seinni tíð og flestir telja innkomu hans og félaganna úr Nýju afli, sem gárungarnir hafa nefnt Hvítt afl, hafa orðið upphaf klofnings Frjálslynda flokksins. Sverrisarmurinn sem leiddur er af Margréti Sverrisdóttur hefur yfirgefið flokkinn og stefnir í framboð þess hóps í samstarfi með fleirum. Það verður spennandi rimma í suðurhluta borgarinnar milli Margrétar og Jóns en ekki síður athyglisvert að sjá þá fyrrum flokksfélaga og samherja innan SUS; Jón og Geir, takast á öðru sinni á sömu slóðum.

Það er ljóst að Jón ætlar sér aftur á þing og væntanlega eru möguleikar hans meiri nú en nokkru sinni áður. Hann var inni miðað við síðustu mælingu Gallups og þeir fóstbræður, Jón og Magnús Þór, fylkja liði í borginni rétt eins og í innflytjendamálunum og gegn Sverrisarminum svokallaða.

Magnús Þór og Jón í efstu sætunum hjá Frjálslyndum í Reykjavík

Jón Magnússon leiðir frjálslynda í Reykjavík suður

Það hefur nú verið tilkynnt opinberlega að Jón Magnússon, lögmaður, muni leiða lista Frjálslynda flokksins í Reykjavík suður. Það kemur ekki að óvörum, enda blasað við eftir að forysta flokksins batt trúss sitt við hann að Jóni væri ætlaðar vegtyllur innan flokksins. Forysta frjálslyndra hefur talað um Jón sem hvern annan flokksmann en væntanlega mun það tal þagna núna þegar að ljóst er að forystan ætlar að reyna að koma honum á þing.

Jón leiddi Nýtt afl í kosningunum 2003 í Reykjavík suður. Nú leiðir hann lista frjálslyndra í sama kjördæmi, kjördæminu þar sem Margrét Sverrisdóttir var síðast í forystusveit. Eins og flestir vita mun Margrét væntanlega leiða nýtt framboð í sama kjördæmi, þannig að þau munu hittast í kosningabaráttunni, rétt eins og þeirri síðustu, og takast á. Má þar búast við líflegri rimmu, enda hafa skot gengið þeirra á milli um stöðuna innan Frjálslynda flokksins.

Það að forysta frjálslyndra leiði Jón Magnússon til öndvegis hjá flokknum í höfuðborginni segir allt sem segja þarf um að flokkurinn ætlar að keyra baráttu sína á innflytjendamálunum. Skoðanir Jóns hafa verið mjög umdeildar og ekki fallið öllum í geð. Kaffibandalagið gufaði upp sem trúverðugur valkostur í vor vegna þess að frjálslyndir bökkuðu upp innflytjendatal Jóns sem leiðarstef sitt. Það verður athyglisvert að sjá hvort að Jón geti klárað kosningabaráttuna án þess að minnast á þessi mál. Ekki munu margir veðja á það.

Það hefur verið vitað mál allt frá innkomu Jóns með atbeina forystu frjálslyndra að honum væri ætlað forystuhlutverk. Ef marka má nýjustu skoðanakönnun Gallups er Jón inni á þingi fyrir suðurhluta borgarinnar. Fróðlegt verður að sjá næstu könnun og ekki síður hvernig baráttan vindur upp á sig og hvort að forysta frjálslyndra fari nú að kannast við leiðtogaefnið sem þeir ætla að búa til úr Jóni í sínu nafni.

Kostuleg kaldhæðni

Þetta er mikil írónía yfir þessari frétt. Finnst mjög fyndið að hafi látið til leiðast og hringt. Það er nú eflaust svo að fólk vill reyna að fá hlutina ódýrt, en kommon segir maður bara. Allir muna eftir því þegar að boðið var upp á tannlæknaferðir til Búlgaríu, að mig minnir. Ég þekki meira að segja fólk sem fór í svona ferðir og var bara nokkuð ánægt, þó sennilega hafi varla allir getað verið ánægðir með svo snöggsoðna ferð til tannlæknis. Þetta er misjafnt. 

En það er himinn og haf í prísum sé miðað við hérna heima. Það er skiljanlegt að fólk vilji reyna að spara fyrir sér. Get ekki ímyndað mér að mikill gleðisvipur hafi verið á Davíð eftir helgina. Þetta hefur verið allavega mikið símaspjall. Viðbrögðin segja kannski öll sína sögu. Tannlækningar hérna heima eru rándýrar og sumir setja það fyrir sig að fara vegna þess. Þetta er kannski vitnisburður þess að fólk vilji reyna að hafa þetta ódýrara. Blasir reyndar við.

Hef ekki mikið heyrt af tannlækningum heima - hinsvegar hef ég heyrt af tannlækningum á hjólum en Egill Jónsson, tannlæknir hér á Akureyri, bauð upp á það. Man ekki alveg hvernig það gekk, en það var allavega mikið í fréttum. Það er nú reyndar svo að tannlækningar eru hlutur sem kemur okkur öllum við. Kostnaður er mikill við þær og þessi viðbrögð sýna okkur mjög vel að meðalJóninn vill reyna að fá þetta ódýrara.

En fyndið er þetta.... vildi hinsvegar varla lenda í því að fá svona símtöl eða lenda í svona.... og það á laugardegi af öllum dögum. Kómík.

Tannlækningar í heimahúsi?