Allt á suðupunkti við Rauðavatn

Þvílíkt drama er þetta við Rauðavatn. Allt á suðupunkti, bílstjórar leggja allt undir fyrir baráttuna og löggan er með allan viðbúnað og gasaði mótmælendur. Er frekar súrrealískt að sjá lögreglumenn öskra Gas! Gas! Gas! og gasa liðið beint í andlitið. Steinum er kastað, lögga fær einn í hausinn og einn mótmælandinn er eltur uppi og barinn í klessu.

Ekki skrítið að fólk líki þessu helst við bandaríska hasarmynd. Ekki nema von að því sé velt fyrir sér hvað gerist eiginlega næst. Getur þetta orðið dramatískara og hvassara en hasarinn við Rauðavatn í morgun? Sá viðtal við einn bílstjóra áðan sem var að hóta því að næst myndu bílstjórar láta hlöss vaða fyrir utan opinberar byggingar og daðraði við stóra stoppið.

Haldi mótmælin áfram má búast við að það verði stál í stál og hart mæti hörðu. Óttast það mest að þetta verði einmitt svona, grjóti verði kastað og fólk verði bara gasað. Löggan muni beita öllu sínu. Finnst það afleitt að mótmælendur láti grjót vaða í lögreglumenn sem eru að vinna sitt verk. Hafði í upphafi samúð með mótmælendunum en það hefur verið að gufa upp, eins og ég rakti hérna fyrr í morgun. Löggan nýtir sín úrræði, hversu umdeilt sem það annars má vera.

Ætli það verði ekki pottþéttur endir á þessum degi annars að setja ekta bandaríska hasarmynd í DVD-spilarann?

Lögreglumaður á slysadeild

Þolinmæðin á þrotum - táragas við Rauðavatn

Held að það minni einna helst á bandaríska kvikmynd að horfa á það sem er að gerast við Rauðavatn. Óeirðirnar milli bílstjóra og lögreglu, sem lauk með því að táragasi var beitt sýnir hversu langt lögreglan er tilbúin að ganga. Kannski mátti eiga von á að lögregluyfirvöld væru búin að fá nóg og myndu beita valdi, ekki hefur vantað skilaboðin í þá átt en þetta eru mjög skýr skilaboð sem gefin eru í dag.

Man ekki eftir svo harkalegum aðgerðum gegn mótmælendum hérlendis mjög lengi. Lögreglan var framan af mótmælum bílstjóranna mjög róleg, gaf þeim meira að segja í nefið og talaði vinalega til þeirra. Eftir því sem mótmælin hafa orðið beittari hefur samskipti þeirra kólnað og nú er valdi beitt og send þau skilaboð að þolinmæðin sé á þrotum.

Lögreglan er með þessu fyrst og fremst að minna á sig, hún geti beitt valdi og muni gera það óhikað úr þessu. Eðlilega er spurt að því hvort að þetta sé það sem koma skal úr þessu. Lögreglan muni klippa á mótmælin með táragasi og valdboði en hlusti ekki meira.

Held að flestir hafi átt von á eftir ólguna síðustu daga að reynt yrði að berja mótmælin niður með valdboði, en það gerist mun hraðar og harkalegra en búast mátti við.

Lögregla beitir táragasi

Hillary sigrar í Pennsylvaníu - slagur fram í júní?

Sigur Hillary Rodham Clinton á Barack Obama í forkosningunum í Pennsylvaníu er mjög mikilvægur fyrir hana, enda er þetta eitt af lykilfylkjunum í forsetakosningunum í nóvember og fullyrða má að Hillary hafi fengið farmiða fram í maímánuð í hinni harðvítugu forkosningabaráttu og væntanlega allt til loka forkosninga demókrata 3. júní. Varla er hægt að sjá að flokkurinn sameinist um forsetaefni strax.

Hillary hefur með sigri í mikilvægustu forkosningunum síðustu vikurnar náð að halda framboði sínu á floti, þvert á spár margra sérfræðinga. Eftir að hún tapaði fjölda forkosninga eftir ágætis útkomu á ofur-þriðjudegi var lagt upp með það lykilplan að hún yrði að sigra í Texas, Ohio og Pennsylvaníu. Henni hefur tekist það og hefur stöðu til að fara með framboð sitt hið minnsta út forkosningabaráttuna. Engin skýr skilaboð eru enn komin og enginn afgerandi sigurvegari á sviðinu.

Demókratar eiga í vandræðum með stöðuna. John McCain hefur átt sviðið hjá repúblikunum allt frá ofur-þriðjudegi og hefur hlotið mikið forskot, enda að sameina flokk sinn að baki sér, velja varaforsetaefni og byggja undirstöður framboðsins allt til leiðarenda í nóvember á meðan að Demókrataflokkurinn er algjör vígvöllur án sigurvegara eftir margar lykilrimmur. Sigur Hillary í Pennsylvaníu tryggir að slagurinn heldur enn áfram.

Þrátt fyrir fúlgur fjár og mikla maskínu mistókst Obama að stöðva Hillary í Pennsylvaníu. Hann saxaði vissulega á kannanafylgi Hillary en tókst ekki að ná sigri. Hillary vinnur með 6-9% mun sennilega. Enn þarf hann að taka slaginn. Vel má vera að einhverjir þrýsti á Hillary að draga sig í hlé en kjósendur flokksins hafa sjálfir haldið slagnum áfram með atkvæðum sínum í lykilfylkjum fyrir flokkinn á þessu kosningaári. Og enn berst kjarnakonan Hillary við Obama. Þeirra barátta hefur ekki náð endapunkti enn.

Á meðan vænkast hagur repúblikana. Verður ársins 2008 minnst fyrir það í bandarískum stjórnmálum að demókrötum hafi hjálparlaust tekist að klúðra forsetakosningunum með innri hjaðningavígum og hörðum persónulegum árásum sem markast af því að þeir sem styðja þann sem að lokum tapar baráttunni fyrir útnefningunni vilji ekki leggja neitt á sig fyrir sigurvegarann?

Verður annars nokkur sigurvegari í þessari baráttu sem hefur klofið flokkinn sem átti alla sénsana? Er farinn að hallast að því að enginn sigurvegari verði eftir þegar að rykið sest loks í kjölfar þess að Obama og Hillary hafa barið hvort annað í klessu.

Clinton spáð sigri

Nýr meirihluti í Bolungarvík - Grímur missir stólinn

Nýr meirihluti er að myndast í bæjarstjórn Bolungarvíkur, eftir dramatísk endalok hins skammlífa vinstrimeirihluta. Flest bendir til að Elías Jónatansson, leiðtogi Sjálfstæðisflokksins verði bæjarstjóri í stað Gríms Atlasonar, sem hefur verið bæjarstjóri í innan við tvö ár. Það hefur gustað um Grím á bæjarstjórastóli, verið umdeildur allt frá því að hann var ráðinn til starfa, mörgum þótti reyndar afleitt að ráða hann fram yfir marga hæfa sveitarstjórnarmenn fyrri tíðar, en látum það liggja á milli hluta.

Bolungarvík hefur um áratugaskeið verið eitt traustasta vígi Sjálfstæðisflokksins, enda hafði hann hreinan meirihluta þar í yfir sextíu ár. Flokkurinn klofnaði í Bolungarvík í aðdraganda síðustu kosninga vegna trúnaðarbrests á milli Elíasar og Önnu Guðrúnar Edvardsdóttur, sem fór að lokum í sérframboð og náði inn og felldi þar með meirihlutann. Í kjölfarið myndaði hún meirihluta með vinstriframboði undir forystu Soffíu Vagnsdóttur. Hann hefur nú gefist upp eftir innan við tvö ár, samstarfinu lýkur með deilum um endalokin og hversu mikill trúnaðarbrestur var orðinn milli aðila.

Nú eru Sjálfstæðisflokkurinn og Anna Guðrún að mynda meirihluta. Með því verða væntanlega sættir innan Sjálfstæðisflokksins, enda hefur Anna Guðrún tilheyrt honum og snýr aftur til samstarfs við þá sem hún vann með áður svo lengi. Auðvitað er það ánægjulegt fyrir sjálfstæðismenn alla að þær væringar sem voru til staðar áður heyri sögunni til og hægristjórn komist til valda í sveitarfélaginu. Óska öllum sjálfstæðismönnum þar til hamingju með það.

Elías, verðandi bæjarstjóri í Bolungarvík, er eins og flestir vita sonarsonur Einars Guðfinnssonar, athafnamanns, og því eru Elías og Einar Kristinn Guðfinnsson, landbúnaðar- og sjávarútvegsráðherra, bræðrasynir.

Bubbi vill fá borgað í evrum - segir krónu ónýta

Bubbi Morthens hefur aldrei verið þekktur fyrir að tala tæpitungu. Nú segir hann krónuna ónýta og vill framvegis fá borgað aðeins í evrum þegar að hann kemur fram opinberlega til að syngja. Er hann greinilega með því að setja sinn kóngsstimpil í bransanum sem lóð á vogarskálar þeirra sem kalla eftir breytingum, opinskárri Evrópuumræðu. Orðaval hans er reyndar þannig að hann vill aðeins fá fram sína skoðun en ekki umræðu um eitt né neitt.

Bubbi er oft ágætur, fer stundum einum of mikið fram úr sjálfum sér. Hef ekki alltaf verið sammála honum. En ég hef oft verið hrifinn af hinum pólitíska tóni í honum, yfirlýsingum um mann og annan. Það er hægt að taka því oft hæfilega alvarlega. Þetta er bara hans stíll. Það væri stílbrot ef Bubbi færi að breyta sér á sextugsaldri fyrir einhverja besservissera úti í bæ.

Þetta er víst bara Bubbi, hann var fílaður svona í denn og engin þörf á að breyta því á 21. öld - hvort sem hann er metinn í krónum eða evrum.

Þreyttur leðjuslagur - sjálfskaparvíti demókrata

Harðvítugur forkosningaslagur Hillary Rodham Clinton og Barack Obama um útnefningu Demókrataflokksins í forsetakosningunum í nóvember minnir frekar á leðjuslag þreytulegra glímukappa en fersk skoðanaskipti um stjórnmál. Flestir eru búnir að fá leið á þessum persónulega og leiðinlega slag um valdamesta embætti heimsins, enda er ekkert eftir sem minnir á heiðarleg vinnubrögð.

Slagur Hillary og Obama er kominn í rembihnút fyrir löngu og fyrir nokkru orðinn pólitískt stórslys fyrir Demókrataflokkinn. Ljóst er orðið fyrir allnokkru að hvorugt þeirra mun ná útnefningunni í forkosningaferlinu sem slíku og að óbreyttu mun þetta verða blóðugur slagur á gólfinu á flokksþinginu í Denver. Vandséð er að einhver sigurvegari verði úr þessu í þessum rándýra og hundleiðinlega forkosningaslag biturðar og skítkasts, enda hagnast enginn betur á honum en John McCain, enda vænkast hagur hans með hverri stundu sem líður.

Bæði Obama og Hillary hafa skaðast að undanförnu. Hnútuköst þeirra á milli eru ekki aðeins að skaða þau bæði persónulega heldur einnig Demókrataflokkinn. Það er fjarstæða að hvorugt þeirra dragi sig í hlé með stöðuna eins og hún er. Það er ekkert svo gríðarlegur munur á þeim í þingfulltrúaslagnum og ef Hillary sigrar í Pennsylvaníu hefur hún bæði stöðu og skyldu til að halda áfram. Það eru engar líkur á að Obama nái útnefningunni í forkosningaferlinu og því er undarleg krafa að flokkurinn sameinist að baki honum í þessari jöfnu stöðu þar sem hvorugur frambjóðandinn hefur náð útnefningunni.

Þeim vantar báðum talsvert upp á að ná hnossinu og stærðfræðin án Flórída og Michigan segir ósköp einfaldlega að þessi slagur verður tekinn alla leið til Denver. Það yrði pólitískt stórslys fyrir Demókrataflokkinn vissulega, en demókratar geta sjálfum sér um kennt með meingallað forkosningaferli sem hefur verið við lýði frá árinu 1984 en virðist nú í fyrsta skipti vera að skera flokkinn í tvær fylkingar; þeirra sem fylgja Hillary alla leið og þeirra sem fylgja Obama. Það er rammt hatur á milli þessara fylkinga og þrumufleygarnir fljúga á milli. Það er engin stjórn á þessum slag - kominn út í tóma vitleysu.

Mér sýnist demókratar vera komnir í sína mestu krísu frá árinu 1968. Þá logaði flokkurinn stafna á milli í forkosningaferlinu. Robert F. Kennedy var myrtur á mikilvægasta hluta kosningabaráttunnar í júní 1968, að kvöldi þess dags sem hann sigraði forkosningarnar í Kaliforníu, og tvær fylkingar börðust hatrammlega fyrir hnossinu á flokksþinginu í Chicago í Illinois. Að lokum vann Hubert Humphrey, varaforseti Johnson-stjórnarinnar, útnefninguna en tapaði forsetakosningunum fyrir Richard Nixon. Ólgan þá skaðaði flokkinn, sem fyrir var stórlega skaddaður vegna veikrar stöðu Johnsons forseta.

Það er vissulega eitt og annað ólíkt með stöðu demókrata í kosningunum 1968. Þeir höfðu þá Hvíta húsið, Johnson forseti hafði orðið að hætta við að sækjast eftir endurkjöri öðru sinni, sem hann gat þar sem hann hafði aðeins setið innan við hálft kjörtímabil Kennedys forseta, sem myrtur var í heimaríki Johnsons, Texas, í nóvember 1963. Víetnamstríðið sligaði Johnson. Með því að hann dró sig í hlé gat flokkurinn endurnýjað sig en var sjálfum sér verstur í forkosningaferlinu og flokksþingið í Chicago var fjarri því settlegt.

Þessar væringar anno 2008 eru skaðlegar fyrir þann flokk sem fyrirfram var talinn með pálmann í höndunum. Þetta er komið í rembihnút hinn mesta. Bæði forsetaefnin eru sköðuð og hafa ekki náð útnefningunni á heiðarlegan hátt í forkosningaferlinu enn - það sem verra er að flokkurinn þeirra er mun meira skaddaður og að óbreyttu virðist hreinn vígvöllur blasa við demókrötum næstu mánuðina. Tel blasa við að demókratar megi ekki við blóðugu sólarlagi í Denver og gildir þá einu hvort forsetaefnið tapar þar úr þessu.

Sá eini sem getur brosað þessa dagana í forsetaslagnum vestanhafs er John McCain, hinn lífsreyndi hermaður og pólitíski klækjarefur, sem á áttræðisaldri þarf aðeins að sigra einn demókrata til að komast í Hvíta húsið, hljóta hnossið sem hann hefur viljað árum saman. Eins og staðan er núna myndi ég telja mjög líklegt að hann vinni kosningarnar. Demókratar eru búnir að klúðra mikilvægum tíma fyrir sér í tóma vitleysu. Það er vandséð hvernig þeir geti reddað sér úr þessu feni með sómasamlegum hætti.

Clinton og Obama takast á

Hringlandaháttur í málefnum Orkuveitunnar

Með ólíkindum hefur verið að fylgjast með hringlandahættinum í Orkuveitu Reykjavíkur og REI undanfarna mánuði, ekki aðeins í valdatíð Sjálfstæðisflokksins, heldur allra annarra framboða í borginni síðasta hálfa árið. Mestu vonbrigðin hafa þó falist í því að Sjálfstæðisflokkurinn hefur ekki höndlað vel hlutskipti sitt sem leiðandi aðili í tveimur meirihlutum og satt best að segja mistekist að tryggja trausta forystu með einbeittum og góðum vinnubrögðum á vakt sinni.

Björn Bjarnason, dómsmálaráðherra, ritar góðan pistil um þessi mál á vefsíðu sína, sem ég mæli með. Hringlandahátturinn og klúðrið í Orkuveitunni hefur ekki aðeins verið á ábyrgð eins flokks heldur þeirra allra. Enda tel ég að öll framboð hafi brugðist með einum eða öðrum hætti síðustu mánuði. Sjálfstæðisflokkurinn hafði öll tækifæri til að stjórna vel eftir tólf ára valdatíð R-listans, einkum innan Orkuveitunnar. Leyndarhjúpurinn yfir þessu fyrirtæki hefur síst minnkað í valdatíð Sjálfstæðisflokksins og er svo komið að vandræðagangurinn er kominn yfir öll mörk. Enginn virðist ná að rísa upp úr þessu risavaxna klúðri.

Fylgdist örlítið með fréttum í suðurferð minni. Allir eru hættir að skilja REI-málið, hafa týnt áttum í því og skilja hvorki upp né niður. Sjálfstæðisflokkurinn sem stærsti flokkurinn í borgarstjórn hefur sérstaklega brugðist í þeim efnum að tryggja farsæla forystu í borgarmálunum þegar að kemur að þessu fyrirtæki. Á vakt hans var fetað aftur til hinna fornu spillingardaga þegar að Lína.net varð til og Alfreð Þorsteinsson ríkti yfir Orkuveitunni. Sjálfstæðisflokkurinn stóð sig ekki betur og hélt sukkinu áfram. Í því felast vonbrigði sem erfitt er að gleyma fyrir þá sem hafa talað máli Sjálfstæðisflokksins fyrr og nú.

Fréttaviðtöl við kjörna fulltrúa nær ekki að koma REI-málinu og tengdum þáttum þess í skiljanlegt samhengi. Leiðaraskrif Moggans á fimmtudag voru heiðarleg og rétt, eins og ég hef hér áður bent á. Talað er í kross og enginn alvöru heildarsvipur er yfir lykilatriðum og eftir því sem fleiri tala verður vandræðagangur allra hlutaðeigandi æ meiri. Þetta mál er eitt stórt klúður og Sjálfstæðisflokkurinn ber á því mikla ábyrgð.

Björn: Vandræðum OR sópað undir teppið

REI-málið er til skammar fyrir Sjálfstæðisflokkinn

Ég tek heilshugar undir með leiðarahöfundi Morgunblaðsins í morgun. Þar er hvasst ritað en þau skrif eru heiðarleg og rétt. REI-málið er auðvitað til skammar fyrir Sjálfstæðisflokkinn, er ein mesta skömm flokksins í tæplega 80 ára sögu hans. Með því máli og mistökum tengdum því klúðraði Sjálfstæðisflokkurinn því að taka völdin sannfærandi og traust eftir tólf ára valdatíð R-listans.

Viðtal Kastljóssins í gærkvöldi sýndi hringlandahátt Sjálfstæðisflokksins með forystu REI enn í dag. Það er eðlilegt að því sé velt fyrir sér hvort eigi að fara í landvinninga á erlendri grund með peningum skattborgara eður ei. Það er annaðhvort. Í þessum efnum verður ekki bæði sleppt og haldið. Það þarf skýra forystu og afdráttarlaus svör. Sé þeim ekki svarað heiðarlega og eftir hugsjónum Sjálfstæðisflokksins fer illa fyrir þeim sem ætlar að tala sem hægrimaður í borgarstjórn Reykjavíkur. Ekki flóknara en það, takk.

Kjartan Magnússon skildi eftir sig fleiri spurningar en þeim sem hann svaraði í viðtalinu í gærkvöldi. Hversvegna er ekki hægt að koma með skýr svör og afdráttarlausa stefnu. Endar REI-málið með því að sú sýn sem Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson, fyrrverandi borgarstjóri, mótaði verði sú sem farin verður eftir allt saman. Til lítils var þá barist í upphafi, segi ég og skrifa. Í þessum efnum er ekki spurt um klíkuplott og vinaleg svör heldur hugsjónir. Ef þessi borgarstjórnarflokkur getur ekki staðið vörð um hugsjónir Sjálfstæðisflokksins eru þau í mjög vondum málum.

Finnst Mogginn tala heiðarlega og hreint út í dag. Það er eðlilegt. Man satt best að segja ekki eftir svo hvössum skrifum þaðan áður í garð forystu Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík. Hringlandahátturinn er orðinn algjör og fólki er nóg boðið. Kastljósviðtalið í gær svaraði engum meginspurningum. Hvað ætlar Sjálfstæðisflokkurinn í Reykjavík eiginlega að gera, eru engar lausnir uppi og hvað varð um hugsjónirnar? Þetta eru spurningar sem þarf að fá svör fyrir.

Hef ekki farið leynt með það mat mitt að Sjálfstæðisflokkurinn í Reykjavík hafi klúðrað sínum málum allverulega. Ekkert virðist það batna með þessum loðnu og lélegu svörum. Ekkert virðist ljóst og enn eru spurningar uppi um meginatriði. Hvar er pólitísk sýn Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík? Er hún virkilega engin. Aumt er hlutskipti þessa fólks ef það er stóra svarið við stóru spurningunum.

Hvað er það í REI-málinu sem þolir ekki dagsins ljós? Hverjum er verið að bjarga? Ætlar Sjálfstæðisflokkurinn að standa vörð um hugsjónir sínar? Þetta eru stóru spurningar og svörin við þeim ráða því hvort Sjálfstæðisflokkurinn endurvinnur sér traust að nýju með leiðtoga sem hefur fyrir löngu brennt allar brýr að baki sér.

Mannleg grimmd dauðarefsinga

Ég hef alla tíð verið harður andstæðingur dauðarefsinga og jafnan fundist í þeim felast mesta mannlega grimmd sem til staðar er í tilverunni. Þetta er mikil grimmd og ég tel að við flest í hinum siðmenntaða heimi getum verið sammála um það. Dómur með dauða er engin lausn í sjálfu sér - er umdeildasta refsing sem til staðar er, fyrir utan aftökur stjórnvalda á fólki án dóms og laga sem eiga sér því miður stað víða í heiminum án þess að nokkur geri neitt í neinu.

Hef oft hugsað mikið um þetta réttlæti sem nokkur ríki Bandaríkjanna hafa valið sér, réttlæti að þeirra mati, sem felst í að binda enda á líf með þessum hætti. Dauðarefsingar hafa verið við lýði í mörgum ríkjum Bandaríkjanna og undir stjórn bæði demókrata og repúblikana. Mesta athygli hefur þetta vakið í suðurríkjunum. Þar hafa repúblikanar verið valdamiklir en demókratar ekki síður. Hefur ekki verið hægt að merkja neina breytingu á þessu þegar að demókratar hafa ráðið ferðinni í mörgum þessara ríkja. Oft hefur verið horft til Texas í þessum efnum. Þar voru demókratar á ríkisstjórastóli síst vinsamlegri en repúblikanar. Heilt yfir virðist hitinn í þessum málum ekki fara minnkandi þó komin sé 21. öldin og ákall um nýja tíma þar sem dauðarefsing er enn við lýði ekki svarað.

Mér finnst álitamál dauðarefsinganna sjaldan hafa verið tekin betur fyrir í kvikmynd en í Dead Man Walking, hinni ógleymanlegu mynd leikarans Tim Robbins. Þar segir af nunnunni Helen Prejean sem verður trúnaðarvinur Matthew Poncelet, fanga á dauðadeildinni, rétt áður en hann er líflátinn og baráttu hennar fyrir að honum verði hlíft. Susan Sarandon fékk óskarinn fyrir eftirminnilega túlkun sína á nunnunni, hlutverk ferilsins án vafa, og Sean Penn var rafmagnaður sem Poncelet.

Þetta er heilsteypt mynd með boðskap sem á vel við, sem horfir á grimmdina frá öllum hliðum en svarar spurningunni um hver sé mesta grimmd slíkra örlaga. Þeir sem hafa ekki séð Dead Man Walking hafa misst af miklu og eru hvattir til að líta á hana. Mikilvægt er að vekja til umhugsunar um mannlegar hliðar allra mála, hversu dökkar sem þau virðast vera.

Eitursprautur áfram leyfðar

Bílstjórar minna á sig - stutt í stóra stoppið?

Eftir að hafa sleppt mótmælum í viku minna atvinnubílstjórar nú enn og aftur á sig og sína baráttu, sem hefur orðið æ umdeildari eftir því sem frá hefur liðið, þó flestir séu hlynntir því að lækka eldsneytisverðið. Þeir eru greinilega hvergi nærri hættir baráttunni. Bílstjórarnir tóku sér pásu að ég tel meðvitað, enda sködduðust þeir frekar en styrktust á orðavali talsmannsins og aksturslag við mótmæli undir lok síðustu viku.

Orðrómur hefur verið uppi um að bílstjórar stefni jafnvel að stóra stoppinu umtalaða á næstunni. Ætli sér að lama höfuðborgarsvæðið með mótmælum, leggja bílum sínum og skilja þá eftir á aðalumferðaræðum borgarinnar. Eflaust telja þeir það næsta leik í stöðunni. Þó er þetta hik þeirra bæði merki um að þeir bíði eftir að samgönguráðherra tali þeirra máli í Brussel og hvort að fjármálaráðherra muni gera eitthvað. Þeir bíða og sjá til.

Stóra stoppið mun verða mjög umdeild, verði af því. Það eru einfaldlega það gríðarlega stór mótmæli að það myndi aðeins kalla á hörð viðbrögð almennings og reiðiöldu, frekar en stuðning. Finnst staðan vera mjög afgerandi í þessa átt, miðað við hvað er skrifað um þetta af almenningi og eftir því sem heyrist almennt. Þeir höfðu mikinn stuðning almennings fyrst en hann hefur dvínað mjög að undanförnu, að mestu vegna taktískra mistaka í mótmælunum.

Erfitt er að spá um hvert úthald bílstjóra er fari þeir í stóra stoppið og fái yfir sig reiðiöldu almennings, í meiri mæli en verið hefur. Þeir hafa þó gert mistök í mótmælunum og veikt stöðu sína, það blasir við öllum. Spurt er um hversu mikinn þunga þeir geti lagt í mótmælin í viðbót og hversu skaðlegt stóra stoppið verði fyrir þá.

„Kyrrðarstund" við Alþingi