Veikburða leiðtogatafl sjálfstæðismanna í Reykjavík

Ég tel að það sé ekki farsæl niðurstaða fyrir Sjálfstæðisflokkinn í Reykjavík ef Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson ætlar sér ekki að horfast í augu við að staða hans veikist sífellt og nær útilokað orðið að hann verði aftur borgarstjóri og leiði flokkinn í kosningum. Miðað við umfjöllun ljósvakamiðlanna í kvöld finnst mér full þörf á því að velta fyrir sér hvert stefni hjá flokknum og hvort ráðleysið sé svo mikið að þar á bæ sé ekki þorað að taka af skarið.

Ég tel að allir sem þekki Vilhjálm Þ. Vilhjálmsson geti borið því vitni að þar fer vandaður og góður maður, sem hefur unnið lengi gott starf fyrir Sjálfstæðisflokkinn og Reykjavíkurborg. Það er eðlilegt að virða það sem hann hefur gert. Honum urðu þó á mjög mikil mistök í REI-málinu og virðist orðið útilokað annað en að hann verði að bera á því ábyrgð með einum eða öðrum hætti. Ella fylgi það flokknum eins og mara í næstu kosningar. Eins og komið er málum er hið eina heiðarlega í stöðunni að Vilhjálmur víki til hliðar og nýr leiðtogi taki við. Þetta er heiðarlegt mat mitt og mér finnst eðlilegt að tjá sig hreint út í þessum efnum. Staðan gefur fullt tilefni til þess.

Mér finnst frekar vond sú tilhugsun að sjálfstæðismenn í Reykjavík ætli að láta þetta mál dankast það mikið að ekki verði tekin heiðarleg ákvörðun um framtíð Vilhjálms Þ. Vilhjálmssonar á leiðtogastóli fyrr en mun síðar. Í mínum huga þarf að taka af skarið hvort hann haldi áfram og fari þá aftur í kosningar nú þegar. Þessi vafi mun aðeins veikja flokkinn í sessi. Það þarf ekki sérfræðinga í stjórnmálum til að sjá að Vilhjálmur hefur þegar veikst umtalsvert í sessi, trúverðugleiki hans er að mestu gufaður upp og það spyrja sig allir um styrk leiðtogans. Það getur aldrei talist gott og þaðan af síður fyrir stjórnmálamann sem lengst allra hefur setið í borgarstjórn Reykjavíkur.

Mér sýnist á allri umræðunni að örlög Vilhjálms séu ráðin en það sé beðið annars tímapunkts með því að staðfesta það. Heldur finnst mér það dapurlegur dómgreindarbrestur þeirra sem leiða Sjálfstæðisflokkinn í Reykjavík og halda þar um tauma. Með því mati eru þau að veikja flokkinn enn meir en orðið er og þætti mér fullt tilefni til að þetta fólk tæki frekar af skarið en ýti þessu máli á undan sér fram úr hófi. Það er í sjálfu sér eðlilegt að framtíð leiðtogans skýrist nú. Ef hann ætlar sér að sitja áfram heldur hann í næstu kosningar og er leiðtogi lengur, ella hættir hann. Valkostirnir geta ekki verið einfaldari.

En hið versta í stöðunni er að einhverjir velti því virkilega fyrir sér að sækja leiðtogaefni í borgarstjórnarflokkinn út fyrir raðir hans þegar að Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson hættir. Það virðist vera að sú dýrkeypta lexía að gera Markús Örn Antonsson, fyrrverandi útvarpsstjóra, að borgarstjóra og leiðtoga borgarstjórnarflokksins fyrir sautján árum hafi ekki verið nógu beisk og erfið til þess að það sé uppi á borðinu sem valkostur. Að flestra mati veikti sú ákvörðun flokkinn og margir rekja tapið í borgarstjórnarkosningunum 1994 til þess. Það hlýtur að hljóma eins og neyðarráðstöfun fyrir vissa aðila.

Það er illa komið fyrir flokknum í Reykjavík og stoðum hans ef að kjörnir fulltrúar geta ekki leyst mál á borð við þetta þar sem leiðtoginn riðar til falls og velja þarf nýjan leiðtoga.

Ekki ástæða til að ræða við Vilhjálm og Björn Inga

Veik staða Vilhjálms - uppgjör framundan

Ég finn það á sjálfstæðismönnum sem ég þekki að beðið er þess að tekið verði á málum innan borgarstjórnarflokks Sjálfstæðisflokksins eða ella verði Geir H. Haarde, formaður Sjálfstæðisflokksins, að sýna þann myndugleika er felst í hlutverki hans og höggva á þann hnút sem uppi er og taka á veikri stöðu Vilhjálms Þ. Vilhjálmssonar. Það virðist aðeins vera tímaspursmál hvenær að þau mál klárist.

Mér finnst þögn formanns Sjálfstæðisflokksins vera orðin allt að því æpandi og mér finnst það eiginlega ábyrgðarhlutur að leyfa þessu máli að dankast með þeim hætti sem við blasir. Það er mikið veikleikamerki fyrir forystu Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík að hafa ekki tekið á þessu máli og ég lít svo á staða hennar veikist með hverri stundu. Í þessum efnum þýðir ekkert annað en að horfast í augu við stöðu mála og staðreyndir. Leiðtogi hópsins er rúinn trausti, það þarf að taka á þeirri staðreynd og það fljótlega.

Það heyrast ýmsar kjaftasögur um hvað eigi að taka við þegar að leiðtoginn hefur axlað hina pólitísku ábyrgð á REI-málinu. Að mínu mati kemur ekkert annað til greina en að framboðslistinn færist upp í ábyrgðarröð hvað varðar embætti. Að því leiðir að ég tel að Hanna Birna Kristjánsdóttir eigi að taka við leiðtogahlutverki í borgarstjórnarflokki Sjálfstæðisflokksins. Það hefur enginn sterkara umboð til þess. Hanna Birna hefur umboð úr síðasta prófkjöri - þá hlaut hún flest atkvæði og vann slag um annað sætið við Júlíus Vífil Ingvarsson með afgerandi hætti.

Ég tel að sjálfstæðismenn, ekki bara í Reykjavík heldur um allt land, bíði eftir því að forysta flokksins geti leyst þetta mál fljótlega. Það þýðir ekki að bíða mikið lengur en orðið er. Það blasir við öllum sem líta heiðarlega á málið.

Pólitísk staða Vilhjálms rædd

Beðið eftir afsögn Vilhjálms Þ. Vilhjálmssonar

Það blasir við að pólitísk staða Vilhjálms Þ. Vilhjálmssonar sem leiðtoga Sjálfstæðisflokksins í borgarstjórn hefur veikst það mikið að hann muni brátt segja af sér, allavega leiðtogahlutverkinu. Það hefur verið dapurlegt að fylgjast með stöðu málsins síðustu dagana. Þar hefur Vilhjálmur sífellt veikst og tilraun hans til að verjast með því að benda á lögfræðilegt álit forstjóra Orkuveitunnar og nefna hann borgarlögmann var sorglegt klúður.

Staða Vilhjálms sem leiðtoga er í raun orðin óverjandi og sést það best af því að Geir H. Haarde, formaður Sjálfstæðisflokksins, sá sér ekki fært að tjá sig við fréttastofu Sjónvarps og svara spurningum eftir flokksfund í Kópavogi. Er mikilvægt að tekið verði af skarið í þessum efnum sem fyrst og getur varla verið langt í þá stund eins og komið er málum. Eru fáir sem leggjast í að verja stöðu leiðtogans og virðist hann rúinn trausti og stuðningsmenn flokksins kalla frekar eftir afsögn hans en verja þá vonlausu stöðu sem hann er kominn í.

Þetta er vissulega mjög erfið staða og vond fyrir Sjálfstæðisflokkinn í alla staði. En það dugar ekki úr þessu að líta framhjá því hvert stefnir. Í þessum efnum þarf að hugsa um heill og hag Sjálfstæðisflokksins, ekki um persónur.

Yfirlýsing frá borgarlögmanni

Vilhjálmur Þ. verður að segja af sér

Það er mikilvægt að Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson beri hina pólitísku ábyrgð í kjölfar REI-málsins og segi af sér sem leiðtogi borgarstjórnarflokks Sjálfstæðisflokksins. Það er fjarstæðukennt að hann verði borgarstjóri að nýju og leiði flokkinn aftur eftir mistök sín á síðustu mánuðum. Þar þarf nú nýja forystu og bæði eðlilegast og réttast í stöðunni að Hanna Birna Kristjánsdóttir, forseti borgarstjórnar, taki við leiðtogahlutverki.

Það hefur verið dapurlegt að fylgjast með pólitískri framgöngu Vilhjálms Þ. Vilhjálmssonar á þessu kjörtímabili. Hann fékk gullið tækifæri til að leiða Sjálfstæðisflokkinn rétta leið eftir tólf ára minnihlutasetu en mistókst það með vinnubrögðum sínum, sérstaklega í haust þar sem hann hafði samstarfsfólk sitt í borgarstjórn Reykjavíkur ekki með í ráðum og vann bakvið tjöldin með afleitum hætti. Áfellisdómur hefur verið felldur yfir því verklagi í REI-skýrslunni. Það er hið eina rétta fyrir hann nú að víkja úr leiðtogastöðunni.

Það væri farsælast fyrir Sjálfstæðisflokkinn í Reykjavík að Vilhjálmur tæki af skarið með stöðu sína fljótlega. Það er greinilegt að flokksmenn í borginni og víða um land telja nóg komið. Að mínu mati er greinilegt að Vilhjálmi skorti nú stuðning og styrk til að halda áfram. Það er greinilegt að Geir H. Haarde, formaður Sjálfstæðisflokksins, þarf að höggva á þennan hnút ef ekki tekst fljótlega að leysa hann.

Það væri farsælla að Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson hugsaði um heill og hag Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík og tæki þá ákvörðun sjálfur að víkja af leiðtogastóli. Það er alveg ljóst að það verður að taka af skarið fljótlega og tryggja styrka forystu fyrir flokkinn, nú þegar að leiðtoginn er rúinn trausti og trúverðugleiki hans gufaður upp.

„REI - ætlar Sjálfstæðisflokkurinn ekki að axla ábyrgð?“

Hættir Barack Obama lífinu fyrir framboðið?

Í fyrsta skipti í bandarískri stjórnmálasögu á þeldökkur maður raunhæfa möguleika á því að verða kjörinn forseti Bandaríkjanna. Barack Obama hefur sýnt það og sannað að hann hefur stöðu og styrk í að hljóta forsetaembættið. En margir telja að hann sé að hætta lífi sínu fyrir framboðið. Doris Lessing, nóbelsverðlaunahafi í bókmenntum, talar mjög skýrt um að hann yrði ekki langlífur yrði hann kjörinn forseti Bandaríkjanna og það hafa fleiri sagt hið sama.

Þetta er vissulega mjög kuldalegt mat og dapurlegt að staðan sé með þeim hætti að fordómar grasseri enn gegn þeldökkum. Fjórir áratugir eru liðnir frá því að blökkumannaleiðtoginn dr. Martin Luther King var myrtur í Tennessee. Morðið á honum var áfall fyrir blökkumenn sem höfðu barist undir forystu dr. Kings fyrir mannréttindum sínum og komist nokkuð áleiðis með mannréttindalögum Johnsons forseta árið 1964, sem hann hafði tekið í arf frá John F. Kennedy, forvera sínum, sem myrtur var í Texas árinu áður og hafði talað mjög fyrir réttindum blökkumanna.

Þrátt fyrir að dr. King átti sér draum um samfélag þar sem allir væru jafnir óháð litarafti hefði hvorki honum né þeim sem gengu með honum í Washington árið 1963 órað fyrir því að nokkrum áratugum síðar ætti blökkumaður alvöru möguleika á að komast alla leið í Hvíta húsið, þó þeim hafi eflaust innst inni dreymt um þann möguleika. Aðeins fjórir þeldökkir (utan Obama) hafa gefið kost á sér til forsetaembættis. Þeirra þekktastur er Jesse Jackson, sem barðist fyrir útnefningu demókrata árin 1984 og 1988, en auk hans hafa Al Sharpton, Shirley Chisholm og Carol Elizabeth Moseley Braun gefið kost á sér.

Mikið var skorað á Colin Powell, hershöfðingja í Persaflóastríðinu, um að gefa kost á sér í forsetakosningunum 1996 sem frambjóðandi Repúblikanaflokksins. Kannanir sýndu að hann átti góða möguleika á að verða forseti Bandaríkjanna. Hann velti fyrir sér þeim möguleika að fara fram af alvöru, en ákvað þó að gefa ekki kost á sér. Eiginkona hans, Alma, var mjög andsnúin framboði hans, af ótta við að hann yrði myrtur færi hann í framboð og myndi sigra Bill Clinton. Powell hefur margoft sagt þá ákvörðun rétta. Powell varð fyrsti þeldökki utanríkisráðherrann árið 2001, í forsetatíð George W. Bush, sem valdi þeldökka konu sem eftirmann hans.

Það hefur margoft verið velt fyrir sér þeim möguleika að blökkumaður yrði forseti Bandaríkjanna og það verið stílfært í kvikmyndum og sjónvarpsþáttum. Í upphafi áratugarins var það lykilsöguþráður í fyrstu sjónvarpsseríu þáttaraðarinnar 24 að ráða ætti þeldökkan forsetaframbjóðanda, David Palmer, af dögum, en hann var þá í fararbroddi þeirra sem sóttust eftir útnefningu Demókrataflokksins. Litlu munaði að þeim tækist það, en atburðarásin tók á sig ýmsar myndir er yfir lauk. Í annarri seríu var Palmer orðinn forseti, fyrstur þeldökkra, og söguþráðurinn snerist enn að mestu um hann. Hann var að lokum myrtur í fimmtu seríunni.

Það er vissulega kuldalegt að tala enn með þeim hætti að blökkumaður verði sjálfkrafa myrtur komist hann nærri flokksútnefningu eða vinni forsetaembættið en þetta er samt veruleikinn. Það eru enn til valdamiklir hópar sem vilja ekki að blökkumaður verði valdamesti maður heims og munu berjast harkalega gegn því. Fordómarnir lifa enn, því miður.

Obama „yrði myrtur“

Vilhjálmur leitaði til Hjörleifs - algjört klúður

Það er nú orðið ljóst, þó að allir hafi sagt það nema Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson sjálfur, að hann átti við Hjörleif Kvaran, forstjóra Orkuveitunnar, þegar að hann sagðist hafa leitað eftir lögfræðilegu áliti borgarlögmanns. Þetta er auðvitað algjört klúður og varla séð hvernig að Vilhjálmur geti talað sig frá þessu. Þetta er jafn vandræðalegt og blaðamaður segðist vitna í forsætisráðherra í frétt, en svo kæmi upp úr dúrnum að þar væri átt við Davíð Oddsson.

Vissulega hefur Hjörleifur verið borgarlögmaður, en það eru orðin fimm ár síðan, en hann gegndi því starfi í níu ár við hlið Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur sem borgarstjóra á valdatíma R-listans. Það er einum of langt síðan til að Vilhjálmi til varnar sé talað um að það sé stutt síðan hann hætti, enda var ekki skipað í stöðu borgarlögmanns í rúm tvö ár og svo ekki ráðið í hana fyrr en á síðasta ári þegar að Kristbjörg Stephensen hlaut starfið í meirihlutatíð Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks. Þegar að haft er í huga að álit borgarlögmanns löngu liðinna tíma voru aðalrök Vilhjálms í Kastljósi á fimmtudag er um algjört klúður að ræða.

Er talað er um Hjörleif nú um stundir kemur ekki fyrst upp í hugann orðið borgarlögmaður, þó eflaust ágætis lögfræðingur sé, enda hefur hann gegnt forstjórastarfi í Orkuveitunni síðustu mánuði og var forstjóri fyrirtækisins á umdeildum hluthafafundi í október. Báðir sátu þeir því fundinn og það er ekki traustvekjandi sé Vilhjálmur að tala um hann í þessu tilfelli. Það blasir við að hann hafi veitt Vilhjálmir "lögfræðilega ráðgjöf" á hluthafafundinum sjálfum eða þá rétt fyrir hann. Það er fjarri því að vera traustverðugt fyrir hvorugan manninn og er varla haldbært lögfræðilegt álit. Í öllum þessum hraða virðist hver hafa kóað annan í vitleysunni.

Þeir félagar Vilhjálmur og Hjörleifur báðir eiga á hættu að þurfa að axla ábyrgð vegna þessa máls, bera báðir mikla ábyrgð í því auk Guðmundar Þóroddssonar. Það er kallað eftir því að þeir axli þá ábyrgð og skal engan undra miðað við allt pólitíska klúðrið. Það að Vilhjálmur leiti til forstjóra Orkuveitunnar um lögfræðilegt álit en ekki borgarlögmanns, eins og hann fullyrti æ ofan í æ í afspyrnuslöku viðtali í Kastljósinu, er ekki traustvekjandi og hlýtur að teljast pólitísk afglöp. Ofan á allt annað er fullyrt í Fréttablaðinu í dag að Vilhjálmur hafi skipað Kristbjörgu að tjá sig ekki um málið við fjölmiðla og gengið langt fram í því.

Það er alveg ljóst að Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson þarf að íhuga sína pólitísku stöðu um helgina. Það er í mínum huga orðið fráleitt að hann taki aftur við embætti borgarstjóra í Reykjavík og ég tel að það væri best fyrir Sjálfstæðisflokkinn í Reykjavík að hann myndi taka af skarið um það sem allra fyrst.

Forstjóri OR álitsgjafinn

Vilhjálmur verst - hvaða borgarlögmaður er þetta?

Miðað við stöðu mála er mikilvægt að Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson, formaður borgarráðs, gefi upp hvaða fyrrum borgarlögmann hann ráðfærði sig við áður en hluthafafundur Orkuveitunnar fór fram í október. Það liggur enn ekki fyrir, en nú er þó ljóst með yfirlýsingu Vilhjálms að ekki er það Kristbjörg Stephensen, núverandi borgarlögmaður.

Kristbjörg hefur gegnt stöðu borgarlögmanns nú í tæpt ár, en þar áður hafði enginn gegnt stöðunni í tvö ár, frá valdatíma R-listans. Það er eðlilegt að Vilhjálmur verji sig telji hann ranglega að sér sótt og því er ánægjulegt að Kastljósið hafi leiðrétt rangfærslur sínar í gærkvöldi. Yfirlýsing Þórhalls Gunnarssonar og Sigmars Guðmundssonar varpar betra ljósi á það mál og skýrir stöðuna um þann veigamikla þátt málsins.

Það vantar hinsvegar alveg að Vilhjálmur fylli upp í heildarmyndina með því að gefa upp hvaðan lögfræðiálitið kom sem hann hefur svo oft talað um eftir að REI-skýrslan varð opinber. Það þarf að opinbera og spyrja viðkomandi út í hvernig það álit var í öllum þeim óskiljanlega hraða sem einkenndi REI-málið. Miðað við REI-skýrsluna og þær fullyrðingar að borgarstjórinn á þeim tíma hafi ekki haft umboð þarf að heyra í þeim borgarlögmanni sem Vilhjálmur á við.

Yfirlýsing frá Vilhjálmi Þ. Vilhjálmssyni

Ólöf aðstoðar Ólaf

Finnst það gott val hjá Ólafi F. Magnússyni, borgarstjóra, að velja Ólöfu Guðnýju Valdimarsdóttur sem aðstoðarmann sinn. Held að í henni muni Ólafur F. hafa styrka stoð. Ekki veitir honum af í embættinu næstu þrettán mánuði að hafa traustan aðstoðarmann sem heldur utan um dagbókina hans.

Mér finnst Ólafur F. hafa staðið sig vel síðustu dagana og er viss um að hann verði góður borgarstjóri. En þetta er mikið verkefni. Ólafur F. veit vel að margt er í húfi fyrir hann að vel gangi á borgarstjórastóli. Hann mun eflaust láta verkin tala og mun láta málefni sín ráða för. Það hefur hann alltaf gert.

Meirihluti Sjálfstæðisflokks og F-lista hefur ekki setið lengi við völd en það er eðlilegt að hann fái sína hundrað daga til að vinna verkin og svo verði látið á reyna hvernig að honum muni ganga. Kannanir sýna vel að óánægja er með óstöðugleikann í borgarmálunum. Það er eðlilegt að sá ágreiningur komi fram, enda eigum við aldrei að vera ánægð með að meirihlutar komi og fari.

Ráðin aðstoðarmaður borgarstjóra

Peningamaskínan í bandarísku forsetakjöri

Það er mjög sérstakt að fylgjast með peningatölunum í bandarísku forsetakjöri. Það er ekki fyrir neinn aukvisa að sækjast eftir þessu valdamesta embætti þjóðarinnar, enda þarf allt í senn kláran frambjóðanda með bakland stuðningsmanna og strategíumaskínu auk heils hellings af peningum. Það byggir enginn slíkt bakland upp á nokkrum vikum og heldur óundirbúinn til leiks ef alvara á að fylgja máli á hinni löngu leið til Hvíta hússins.

Allir frambjóðendur sem börðust í forkosningum fyrir forsetakjörið, nú eftir áramótin, gáfu kost á sér snemma árs 2007, nema Fred Thompson. Hann kom til leiks í september og þótti seinn. Náði heldur ekki að standa sig vel og slaufaði sig frá baráttunni eftir að honum mistókst að standa sig í suðrinu, féll í Suður-Karólínu. Enda eru fræg spakmælin að sértu fyrrum þingmaður eða ríkisstjóri úr suðrinu og getir ekki orðið sigursæll í suðrinu sé eins gott að sitja heima. Allir þessir frambjóðendur hafa ekki síður þurft að safna heilum helling af peningum sem eldsneyti í framboðið, ekkert síður en byggja bakland. Peningarnir eru grunnur alls hins.

Kosningabaráttan að þessu sinni er orðin sú lengsta í bandarískri stjórnmálasögu. Þeir sem fara alla leið sem frambjóðendur stóru flokkanna munu þurfa að heyja kosningabaráttu, í raun án nokkurrar alvörupásu, í tæp tvö ár. Flestir frambjóðendurnir gáfu kost á sér í janúar 2007. Það var til marks um hversu veik staða George W. Bush var orðin og hve baráttan fyllti upp í tómarúm pólitísku stöðunnar í kringum forsetann. Hann hefur verið særður eftir þingkosningarnar 2006, hefur ekki náð að byggja sig upp eftir það mikla tap og er nú eins og týpískur forseti á seinna tímabili - allir bíða eftir að hann hætti. Áhrifin alltaf hverfandi.

En það þarf mikla peninga til að halda baráttunni lifandi allan þennan tíma. Einhver sérfræðingurinn sagði að milljarður dollara væri farin frá upphafi hjá öllum frambjóðendunum. Veit ekki hvort það er satt, en það er allavega ekki fjarstæðukennt sé litið á eyðslu frambjóðendanna og tímann sem þeir hafa verið í framboði með öllu sem því fylgir. Talað er um að frambjóðendur á ofur-þriðjudegi hafi verið að eyða hundrum milljónum íslenskra króna per dag undir lok baráttunnar, altént þeir sem áttu alvöru möguleika á að vera sigursælir og lögðu allt í sölurnar fyrir að ná góðum árangri. Sumum mistókst að ávaxta það pund.

Það fer ekki alltaf saman að vera sigursæll og eiga mikla peninga. Í gær dró Mitt Romney sig út úr forsetaslagnum. Hann átti mjög mikið af peningum en hann komst ekki alla leið, var fjarri því eftir ofur-þriðjudaginn en ákvað að pakka saman frekar en eyða meiri peningum. Í hans tilfelli voru peningar ekki til þess að tryggja honum styrk í gegnum mikilvægasta hjallann. Nú er talað um eyðsluna hjá Hillary og Obama. Þar virðist baráttan standa enn af alvöru. Það er fjarstæða að annað þeirra sé búið að vera. Staðan á ofur-þriðjudegi sagði allt um styrk þeirra í flokkskjarnanum.

Bæði þurfa að halda áfram. Hálf baráttan þeirra snýst um eldsneytið í slaginn; peningana. Þar virðist öllum brögðum beitt og reynt er að sækja peninga með öllum tiltækum ráðum. Það verður áhugavert að sjá peningastreymið nú þegar að alvöru slag er í raun lokið hjá repúblikunum og John McCain stendur einn þar eftir á sviðinu sem trúverðugur frambjóðandi með styrk til að fara alla leið. Hversu  mikið ætli að Obama og Hillary þurfi til að berja á hvoru öðru?

Peningarnir streyma til Obama

Romney hættir - McCain nær útnefningunni

Það ætti ekki að koma neinum að óvörum að Mitt Romney hafi ákveðið að draga framboð sitt til embættis forseta Bandaríkjanna og tryggja með því endanlega að John McCain verði forsetaefni repúblikana í nóvember. Hann fór illa út úr ofur-þriðjudeginum og gerði sér grein fyrir því að hann átti ekki lengur raunhæfa möguleika á útnefningu flokksins. Í stað að draga ferlið á langinn gerir hann sér grein fyrir því að slagurinn er í raun búinn.

Til þess að vera áfram í slagnum hefði Mitt Romney þurft að sigra allavega í Kaliforníu, Georgíu og Missouri á ofur-þriðjudegi. Það var forsenda þess að framboðið væri trúverðugt. En svo fór ekki. Tapið í Kaliforníu var mesta áfallið og í raun endalokin fyrir framboðið, sem trúverðugt afl hið minnsta. Auk þess náði hann ekki að komast af alvöru fram úr Huckabee og var aðeins hársbreidd öflugri en hann, náði ekki að komast heldur upp að hlið McCain. Svo að þetta var orðið glatað og heiðarlegt mat að líta svona á stöðuna og segja hreint út að betra sé að flokkurinn fari að undirbúa sig fyrir kosningarnar í nóvember.

Mitt Romney hefði getað haldið áfram vissulega og barist fram í marsmánuð, á mikla peninga og marga öfluga lykilstuðningsmenn. En það er einfalt hvernig landið liggur. John McCain hefur þegar náð rúmlega 60% þingfulltrúa til að tryggja sér útnefninguna. Hann leiðir slaginn, hefur byr í seglin og stendur mjög vel að vígi. Þrátt fyrir að McCain hafi ekki tekist að klára slaginn endanlega í orðsins fyllstu merkingu á ofur-þriðjudegi er forskotið einfaldlega það mikið og afgerandi að hann verður ekki stöðvaður. Romney gerði sér grein fyrir þessu og það vita allir að Mike Huckabee mun ekki stöðva hann. Þetta er búið spil.

Það er greinilegt að mörgum stuðningsmönnum hans brá í dag að hann ætlaði sér að hætta slagnum og í staðinn sætta sig við orðinn hlut. Það er eðlilegt að stuðningsmenn hans séu ósáttir og hafi talið að halda hafi mátt áfram einhverjar vikur. En allir sem þekkja sögu forkosninganna í Bandaríkjunum sjá bara með því að líta á tölurnar nú eftir ofur-þriðjudaginn að John McCain hefur náð það sterkri stöðu að enginn mun koma í veg fyrir að hann verði forsetaefni repúblikana í nóvember, berjist fyrir því að taka við af George W. Bush, keppinaut sínum í forkosningaslagnum harkalega fyrir átta árum.

Þessi niðurstaða markar endalok alvöru baráttu um útnefningu Repúblikanaflokksins, þó að Mike Huckabee verði kannski einhverjar vikur í viðbót í slagnum. Engu að síður er baráttan búin, barátta af alvöru. John McCain mun bráðlega geta farið að undirbúa kosningabaráttu, stilla saman strengi og marka strategíuna, auk þess að sameina flokkinn að baki sér. Margir repúblikanar lengst til hægri hafa ekki enn sætt sig við að McCain fronti flokkinn - það mun taka þá hópa einhvern smátíma til að ná áttum og skynja að nú er aðeins framundan að berjast við demókrata, ekki McCain.

Á meðan stendur slagur Barack Obama og Hillary Rodham Clinton um útnefningu Demókrataflokksins enn. Það er alvöru slagur, enda enginn með afgerandi forskot eftir ofur-þriðjudaginn og virðist allt vera opið. Af því leiðir að demókratar berjast enn blóðugri baráttu á meðan að repúblikanar geta skipulagt sína baráttu og lagt sínar meginlínur. Það má kannski þakka Mitt Romney öllum mönnum mest fyrir að hafa klárað mál með svo heiðarlegum og skynsömum hætti nú á þessum tímapunkti. Hann veit að þetta er best í stöðunni, fyrir flokkinn.

Það er greinilegt að vaxandi óróleiki er meðal demókrata vegna þeirrar stöðu, sem eðlilegt er. Það verður því spurt um hversu lengi baráttan standi enn. Þegar er flokksmaskínan farin að draga í land með að þetta verði látið dankast í gegnum sumarið, eins og sumir hafa spáð, og koma í veg fyrir blóðugt vígi á þinginu í Denver.

Það er alveg ljóst að demókratar geta ekki leyft sér slík hjaðningavíg átta til níu vikum fyrir forsetakosningar. En hver ætlar að marka reglur svo báðum líki? Þegar er farið að rífast um hvernig eigi að breyta reglum í miðju ferlinu. Það blasir við að bæði munu berjast meðan stætt er.

Romney hættur