Skynsöm ákvörðun hjá borgarstjóranum

Mér finnst það skynsöm ákvörðun hjá Ólafi F. Magnússyni, borgarstjóra, að fara ekki á fund norrænna borgarstjóra, en hugsa þess í stað frekar um verkefnin í borginni, enda er hann aðeins nýlega tekinn við embætti og hefur í mörg horn að líta. Það hlýtur að teljast mikilvægt eftir atburði liðinnar viku að skapa festu og góðan vinnufrið hjá borginni. Næg verkefni blasa við borgarstjóranum. Þar þarf að taka á málum og leiða verkefni áfram.

Það blasir við öllum að ítalskt ástand er uppi hjá Reykjavíkurborg vegna atburða síðustu mánaða þar sem meirihlutar hafa komið og farið á skömmum tíma og stöðugleiki ekki til staðar. Það er mikilvægt að borgarstjórinn sinni verkum sínum heima við þær aðstæður og komi stöðu mála á rétt ról. Því er ekki óeðlilegt að aðrir fari til fundarhalda á erlendri grundu. Mér finnst það rétt áhersla hjá borgarstjóranum að marka þessi skilaboð, enda er staða mála á heimavelli með þeim hætti að hann þarf frekar að vera sýnilegur þar.

Það er vissulega mjög mikilvægt að þessi meirihluti haldi vel á verkum; klári REI-málið með sannfærandi hætti (það verður áhugavert að sjá skýrslu stýrihóps á fimmtudag) og komi lykilmálum sínum rétta leið. Þessi meirihluti verður ekki trúverðugur nema að hann verði afgerandi í verkum og komi á þeim stöðugleika sem þarf, til að hann nái að stýra málum rétta leið. Meirihlutinn tekur við völdum við erfiðar aðstæður, stjórnmálamenn úr öllum flokkum þurfa að ná trausti borgarbúa, enda tel ég að þeir hafi allir brugðist með einum eða öðrum hætti.

Þetta er nýtt ástand í borgarstjórn Reykjavíkur. Þó að jafnmargir borgarstjórar hafi setið á þessu kjörtímabili og hinu síðasta, þegar að R-listinn hafði þrjá borgarstjóra, er staðan önnur, enda engin dæmi um að meirihlutar falli í borginni, eins og svo oft hefur gerst í öðrum sveitarfélögum. Þar þurfa því stjórnvöld að ávinna sér traust og láta verkin tala. Finnst því borgarstjórinn taka rétta ákvörðun að vera heima á fyrstu embættisdögum sínum og vinna þau verk sem þar eru.

Borgarstjóri ætlar ekki á höfuðborgarráðstefnu

Gagnrýnin á Spaugstofuna verður of persónuleg

Finnst það nokkuð langt gengið í umræðunni um þátt Spaugstofunnar að ætla að blanda margfrægum þunglyndisveikindum Árna Tryggvasonar, leikara, og föður Arnar Árnasonar, í umræðuna eins og fram kemur í ósmekklegum tölvu- og SMS skeytum til spaugstofumanna, sem fjallað var um í Fréttablaðinu í dag. Þó að það séu ekki allir á eitt sáttir um þáttinn er þetta nokkuð langt gengið til að koma höggi á þá grínfélaga.

Það kom flestum að óvörum þegar að Árni upplýsti um veikindi sín í ævisögu sinni fyrir tæpum tveim áratugum, fjöldi fólks hafði aldrei heyrt af þeim. Hann hafði einfaldlega fengið að vera í friði með þessi mál og átti fullan rétt á því, enda hans persónulega mál, sem hann upplýsti sjálfur um. Þó að deilt sé á Spaugstofuna nú vegna annars máls er nokkuð langt gengið að blanda Árna í það og ætla að höggva í Örn vegna þess máls. Það er alveg heiðarlegt að skiptar skoðanir séu um gamansemi Spaugstofunnar og hafa bloggheimar logað vegna málsins síðustu dagana.

Það hafa allir skoðun á þessu máli, þetta hefur verið mál málanna. Sennilega er þetta einn umdeildasti þáttur Spaugstofunnar í mörg herrans ár. Þar sem veikindi af þessu tagi hafa verið í minni ætt þekki ég málið vel. Þetta er vandmeðfarið mál og virðast stundum önnur lögmál gilda um geðræn veikindi en önnur veikindi. Fordómarnir um þessi veikindi hafa verið margfrægir og virðast enn loða við. Það er leitt ef þeir sem eru ósáttir við þáttinn geti ekki gagnrýnt Spaugstofuna málefnalega, enda eru stóryrðin alveg óþörf.

Finnst það jákvætt að í fréttinni opnar Örn á að þeir biðji Ólaf F. afsökunar, get allavega ekki skilið orð hans öðruvísi. Hef aldrei trúað því að þeir hafi ætlað gagngert að vega að Ólafi F. persónulega, en hinsvegar fór þetta yfir strikið í þættinum og það var heiðarlegt að taka umræðuna um það, enda var ekki fjallað um veikindi Ólafs F. með nærgætnum hætti.

Vonandi hafa allir lært eitthvað á þessari umræðu, bæði hvað varðar hvernig höndla skal geðsjúkdóma og ekki síður vona ég að þeir spaugstofufélagar hafi áttað sig á því að það er ekki sama hvernig tekið er á umdeildum málum, þó gamansemin eigi þar að vera aðalstefið.

Persónuleg óvild á milli Hillary og Obama

Átökin á milli Barack Obama og Hillary Rodham Clinton um útnefningu demókrata í forsetakosningunum í nóvember er að verða sífellt persónulegri og harðskeyttari, nú þegar ljóst er að um einvígi þeirra er að ræða og John Edwards er úr leik. Óvildin er reyndar orðin svo mikil að þau heilsuðust ekki í þinghúsinu í gær er Bush forseti flutti síðustu stefnuræðu sína. Hillary heilsaði Ted Kennedy á meðan að Obama leit undan.

Um mikið er að tefla í forkosningum demókrata og mátti eiga von á að öllum brögðum yrði beitt þegar að liði á slaginn - þó hefur þetta farið lengra en svartsýnustu menn höfðu spáð. Minnir orðið nokkuð á skítkastið og áróðursmennskuna sem einkenndi slag Bush og McCain hjá repúblikunum árið 2000 - í þeim skilningi að þetta er vægðarlaus rimma þar sem ekkert er heilagt. Ekki aðeins hefur Obama tekist á við Hillary, heldur einnig Clinton forseta, og þar hafa þrumufleygar farið á milli. Svo virðist vera að skynsemin sé ekki beint með í för í demókrataslagnum.

Held að það megi fullyrða að ekki verða þau saman í framboði í nóvember fyrir demókrata hvort sem vinnur. Eftir allt sem á undan er gengið þessar vikurnar er óhugsandi að Hillary bjóði Obama varaforsetaútnefningu og Hillary mun ekki fara á framboðið með Obama, nái hann útnefningunni. Það er því ekki nema von að það sé viss kurr í demókrötum yfir því að sá frambjóðandinn sem tapar úr þessu fari í það mikla fýlu að hann dragi sína liðsheild út úr baráttunni og gæti með því auðveldað repúblikunum að halda Hvíta húsinu í fjögur ár. Ólgan þessa dagana er orðin svo harðskeytt að vonlítið er að sameiginlegt sögulegt framboð blökkumanns og konu verði niðurstaðan.

Þessi átök eru svo hatrömm að eðlilegt er að spyrja sig að því hvort að demókratar muni eftir allt saman auðvelda repúblikunum baráttuna, fari svo að McCain taki Flórída í dag, eins og flest bendir til, og raki saman fylgi á ofur-þriðjudegi, eins og sumir spá. McCain yrði frambjóðandi sem myndi sækja á miðjuna og baráttan við hann gæti orðið tvísýn fyrir demókrata, þó hann sé kominn á áttræðisaldurinn.

Verð þó að segja eins og er að mér finnst átök Hillary og Obama orðin nokkuð barnaleg. Ekki virðist mikil von til þess að þar verði fagmannlegra yfirbragð yfir átökunum. Það fer kannski að koma að því að þau spyrji sig að því hvort þessi hörðu átök og hin augljósa fýla sem er á milli þeirra skaði mest demókrata og vonir þeirra frekar en repúblikana.

Clinton og Obama þóttust ekki sjá hvort annað

Góður húmor

Sagan um að Jónsi eigi að vera samkynhneigður er orðin ótrúlega lífseig og það er ekki hægt að hafa tölu á því hversu oft hann hefur þurft að neita þeim orðrómi. Þetta hefur fylgt honum í mjög mörg ár, löngu áður en hann varð frægur í sjálfu sér. Hressleiki hans og létt lund hefur fengið marga til að hugsa í gegnum árin allavega.

Það er ansi sniðugt hjá honum að snúa þessu upp í grín á árshátíð Icelandair með þessum hætti og snúa á allar kjaftasögurnar með þessu grínatriði í leiðinni. Það er gott að hafa góðan húmor fyrir sjálfum sér. Jónsi hlær kannski manna best að þessu er yfir lýkur. Hef reyndar spáð lengi í hvernig fólk nenni að breiða út þessar sögur þegar að flestir vita að hann er giftur tveggja barna faðir.

En sá hlær best sem síðast hlær - það er sennilega lexían að þessu gríni Jónsa um kjaftasögurnar um sjálfan sig.

Jónsi kom út úr skápnum

Spaugstofan í vörn - umdeild "gamansemi"

Það hefur um fátt verið meira talað síðustu dagana en þátt Spaugstofunnar á laugardag þar sem dregin var upp sú mynd af Ólafi F. Magnússyni, borgarstjóra, að hann vissi varla í þennan heim eða hinn vegna margumtalaðra veikinda hans. Spaugstofan hefur orðið fyrir mikilli gagnrýni í þessu máli, sennilega einni mestu á verk sín á tveggja áratuga ferli. Enda margir ósáttir við þá.

Eðlilega hafa þeir nú gripið til varna og reynt að eyða neikvæðu tali í sinn garð með því að snúa málinu á þann veg að ekki hafi verið um persónulega árás á Ólaf F. að ræða. Má vera að þeir hafi ekki viljað gera honum neitt illt, en þeir eru mjög margir sem hafa gagnrýnt þá, og það þvert á allar flokkslínur, enda á pólitík varla að skipta máli þegar að fjallað er um veikindi með svo ónærgætnum hætti og allt að því lágkúrulega. Hafa skoðanir vissulega verið skiptar, en það stendur eftir að mörgum var verulega misboðið og hafa talað hreint út.

Heldur fannst mér þó vörn Karls Ágústs Úlfssonar í Kastljósi í kvöld léleg, en þar vildi hann meina að "gamansemin" um Ólaf F. hafi verið grín á fjölmiðlaumfjöllunina um veikindin. Það var ekki það sem mér datt í hug er ég sá þáttinn. Þar sá ég manninn tekinn fyrir og bæði tjargaður og fiðraður, ráðist að honum sem persónu. Enda fór þetta svo langt yfir strikið að ég man ekki nein dæmi þess að svo ómerkilega hafi nokkur verið túlkaður í þættinum. Segi ég eins og svo margir að einn skets á þetta hefði kannski verið skiljanlegur, en svona var Ólafur F. Magnússon leikinn í gegnum þáttinn. Þetta var einfaldlega of mikið, þetta var lágkúra.

Fannst Ólína Þorvarðardóttir orða þetta vel í Kastljósi kvöldsins. Ekki verður hún sökuð um að vera stuðningsmaður borgarstjórans í stjórnmálum eða meirihlutans sem Ólafur F. Magnússon gegnir trúnaðarstörfum fyrir. Tek undir allt sem hún sagði í þættinum og ég hef reyndar bent á áður hér. Spaugstofan varð sér til skammar með þessum þætti og hvernig Ólafur F. var túlkaður.

Ég hef bæði gagnrýnt og hrósað Spaugstofunni, oftar þó hrósað þeim. Þeir hafa margt gott gert. En þarna fóru þeir yfir strikið og þeir eiga að biðja Ólaf F. afsökunar. Heiðarlegt mat.

Bresk gleði á SAG - línur um Óskarinn skýrast

SAG-verðlaunin fóru fram með glamúr og gleði í gærkvöldi, ólíkt Golden Globe fyrr í mánuðinum, þar sem aðeins var blaðamannafundur haldinn án glyss, þar sem sigurvegarar voru kynntir. SAG-verðlaunin eru fagmannsverðlaun í Hollywood, þar sem línur eru lagðar fyrir Óskarinn, þó jafnan veki SAG minni athygli. Það gæti þó breyst ef handritshöfundaverkfallið er óleyst í febrúarlok. Þar er vel fylgst með sérstaklega hverjir taki leikverðlaunin og voru engin óvænt tíðindi þar.

Virðist vera að slagurinn um aðalverðlaunin fyrir bestu mynd á óskarnum verði á milli There Will Be Blood, myndar Paul Thomas Anderson, og No Country for Old Men, myndar Coen-bræðra um bestu mynd, þó Atonement sé vissulega að reyna að skjótast upp á milli þeirra. Þó að Atonement hafi fengið gullhnöttinn er ekkert öruggt um möguleika hennar, þar sem að sigurvegarinn í dramaflokknum hefur ekki unnið óskarinn fyrir bestu mynd síðustu þrjú árin. Það vakti t.d. mikla athygli að hvorki James McvAvoy né Keira Knightley fengu óskarstilnefningu fyrir leik sinn í myndinni.

Coen-bræður urðu sigursælir á SAG og tóku einnig DGA-leikstjóraverðlaunin, en það er mjög sjaldgæft að sigurvegarinn þar fái ekki óskarinn. Það yrði vissulega sögulegt ef að Coen-bræður ynnu leikstjóraóskarinn saman, en það hefur aðeins gerst einu sinni áður í sögu bæði DGA og Óskarsverðlaunanna að tveir menn deili saman DGA-skildi og leikstjóraóskar, en það voru þeir Robert Wise og Jerome Robbins fyrir hina ódauðlegu söngvamynd, West Side Story, snemma á sjöunda áratugnum. Coen-bræður þekkja vel til óskarsins, en Joel var tilnefndur fyrir Fargo á sínum tíma, en eiginkona hans, Frances McDormand, fékk óskarinn fyrir stórleik sinn í myndinni.

Daniel Day-Lewis fékk verðlaunin fyrir leik í aðalhlutverki fyrir There Will Be Blood, þar sem hann á stjörnuleik í hlutverki olíujöfursins Daniel Plainview. Sýnist hann nokkuð öruggur um að fá óskarinn eftir mánuð. Flestir kvikmyndagagnrýnendur telja þetta bestu túlkun hans síðan í My Left Foot fyrir tveim áratugum, en hann hlaut óskarinn fyrir þá rullu og var algjörlega frábær sem hinn fatlaði Christy Brown, sem gat aðeins hreyft vinstri fótinn og málaði með honum. Ein besta túlkun kvikmyndasögunnar að mínu mati, ótrúlega sönn og sterk. Ekki var hann síðri í Gangs of New York. Tel hann nokkuð öruggt veðmál hvað varðar Óskarinn.

Julie Christie hlaut aðalleikkonuverðlaunin fyrir hina glæsilegu túlkun á Alzheimer-sjúklingnum Fionu í Away From Her. Þetta er besta leikframmistaða Christie í áratugi; síðan að hún lék í Darling (sem hún hlaut óskarinn fyrir á sjöunda áratugnum), Doctor Zhivago og McCabe and Mrs. Miller. Þótt ótrúlegt megi virðast er þetta í fyrsta skiptið sem hún vinnur SAG-verðlaunin og fær alvöru verðlaun, fyrir utan óskarinn fyrir margt löngu og gullhnöttinn. Christie hefur gefið í skyn að þetta hafi verið síðasta leikframmistaða sín. Þær sem ógna henni í óskarsslagnum eru Marion Cotillard, sem Edith Piaf, og hin tvítuga Ellen Page, sem brillerar í Juno.

Spánverjinn Javier Bardem virðist á löngu verðskuldaðri sigurbraut á öllum verðlaunahátíðum þessa dagana. Vann gullhnöttinn og nú SAG fyrir leik í aukahlutverki fyrir glæsilega túlkun sína á hinum vægðarlausa leigumorðingja Anton í No Country for Old Men. Hann fær örugglega óskarinn og hefur fyrir löngu unnið fyrir honum. Var yndislegur í Before Night Falls og Mar Adentro (það var reyndar skandall að hann fékk ekki einu sinni tilnefningu fyrir síðarnefndu myndina). Nokkuð öruggt veðmál að spá honum óskarnum. Held að það hafi aldrei gerst áður að spænskur leikari fái óskarinn, man ekki eftir því. Það væri sætt að sjá Bardem fá gullkallinn.

Rudy Dee vann SAG fyrir flotta túlkun á ættmóðurinni Mama Lucas í American Gangster. Þegar að ég skrifaði kvikmyndadóm um myndina í desember nefndi ég sérstaklega Ruby sem eina helstu stjörnu þeirrar myndar og vonaðist til að hún fengi óskarstilnefningu. Hún fékk hana, ein fárra aðila myndarinnar, sem hlaut náð fyrir augum akademíunnar. Ekki fékk Ridley Scott tilnefningu, þó hann væri greinilega að reyna heilla akademíuna, og Denzel Washington sat eftir, þó flottur væri sem Frank. Cate Blanchett fékk gullhnöttinn fyrir túlkun sína á Bob Dylan og gæti fengið óskarinn, þó vissulega væri sætt ef Ruby tæki hann, rétt eins og SAG.

Day-Lewis og Christie unnu merkilega sigra á SAG. Það eru stórtíðindi að tveir breskir leikarar hampi saman svo stórum verðlaunum fyrir leik í Hollywood. Fái þau bæði óskarinn verður það í fyrsta skiptið frá 1964 sem tveir breskir leikarar fengju saman aðalleikverðlaun frá kvikmyndaakademíunni. Þá fékk Julie Andrews óskarinn fyrir Mary Poppins og Rex Harrison fyrir My Fair Lady. Þau höfðu brillerað saman á sviði fyrir My Fair Lady, Andrews fékk ekki að leika Elízu í kvikmyndaútfærslunni en náði samt óskarnum, sem barnfóstran söngelska. Breskur sigur þeirra nú yrði því sögulegur í meira lagi.

En óskarinn skiptist oft nokkuð kaldhæðnislega á milli þess að vera fyrirsjáanlegur og að koma á óvart. Aldrei gott að vita hvenær að hann kemur á óvart. Margir töldu Day Lewis öruggan um óskar fyrir Gangs of New York fyrir fimm árum en hann fór tómhentur heim, tapaði fyrir Adrien Brody (sem hefur ekkert afrekað mikið síðan) fyrir Pianist. En nú er ekki óvarlegt að spá honum óskarnum, finnst ekki koma annað til greina en að hann vinni, rétt eins og ég vona að Christie fái verðlaunin. En þetta verður að ráðast.

Fannst þó stund kvöldsins vera þegar að Daniel Day-Lewis tileinkaði Heath Ledger verðlaun sín, en hann lést í síðustu viku langt fyrir aldur fram - og á hátindi ferils síns. Glæsilega gert hjá Day-Lewis sem talaði af virðingu um hina föllnu ungstjörnu.

No Country for Old Men besta myndin