Dramatíska hliðin á Guð blessi Ísland

Ég hef aldrei skilið dramatíkina vegna þess að Geir H. Haarde bað Guð að blessa Ísland þegar hrunið var að skella á af fullum þunga. Alþekkt er að þjóðarleiðtogar biðji Guð að blessa þjóð sína í ræðum og þarf stundum ekki hamfarir, efnahagslegar eða náttúrulegar, til þess.

Forsetar í Bandaríkjunum, bæði demókratar og repúblikanar, hafa margoft gert þetta. Bæði Clinton og Reagan voru sérstaklega frægir fyrir að halda varla ræður án þess að biðja Guð að blessa bæði þjóðina og alla sem hlustuðu á þá. Obama hefur gert þetta líka.

Hér heima vissu sumir ekki hvernig þeir ættu að höndla það að íslenskur forsætisráðherra gerði þetta á örlagastundu í þjóðarsögunni. Svolítið spes, en kannski dæmi um hvernig sumir fóru af límingunum af minnsta tilefni á þessum mánuðum.

Þessi lokaorð í ávarpi Geirs munu eflaust fylgja honum. Ekki aðeins voru þetta örlagarík orð þessa daga sem allt hrundi, heldur hefur heimildarmynd verið gerð með þessum titli og oft er vitnað í það.

Hvað mig persónulega varðaði fannst mér ræða Geirs á þessum tíma frekar eftirminnileg fyrir að tala dramatískt hvað væri að fara að gerast en aldrei segja það beint.

Þorgerður Katrín kom með eftirminnilega eftiráskýringu á ávarpi Geirs þegar því lauk og væntanlega voru fáir þá að spá beint í þessum fleygu lokaorðum.

Sumir vilja ekki ákalla Guð, sumum fannst óviðeigandi að blanda Guð í efnahagshrun. En ég er viss um að þetta var vel viðeigandi, þó umdeilt sé.

En dramatíkin lifir enn og ummælin orðin fleyg.

Átti að vera vinaleg kveðja

Athugasemdir

[Guðmundur Ásgeirsson, 31.10.2009 kl. 18:57]

Það var ekki svo mikið hvað hann sagði, heldur hvernig hann sagði það. Svipbrigðin og tónnin í rödd Geirs þegar hann lét þessi orð falla báru með sér alvarleika stöðunnar miklu betur en sjálf ræðan á undan þeim.

[Jens Guð, 31.10.2009 kl. 22:05]

  Er ekki ofmælt að alþekkt sé að þjóðarleiðtogar ákalli guði í ræðum og riti?  Ég hygg að slíkt sé fátítt utan múslimaríkja og Bandaríkjanna.  Mér virðist sem víðast - á vesturlöndum að minnsta kosti - sé gert grín að ákalli múslimaleiðtoga og Bandaríkjamanna á guði.  Þegar Geir Haarde bættist í þann flokk varð það sérstök frétt í útlendum fjölmiðlum og talið merki um örvæntingu forsætisráðherrans vegna bankahrunsins. 

[Jónína (IP-tala skráð) 31.10.2009 kl. 22:08]

Sammála því sem þú segir á margan hátt.  Ég hafði aldrei áður heyrt stjórnmálamann taka svona til orða, einhvernveginn svo óíslenskt og í ljósi þess sem hann sagði EKKI í þessu ávarpi, þá gerðu þessi lokaorð mig beinlínis hrædda.

[Þórður Guðmundsson, 1.11.2009 kl. 08:17]

Vel skrifað hjá þér.

[Friðrik Hansen Guðmundsson, 1.11.2009 kl. 10:18]

Þessi orð Geirs í þessari ræðu munu lengi fylgja honum. Þó hann segi nú að þau hafi verið meint sem vinaleg kveðja þá upplifðu fæstir þeir sem á hlýddu hana þannig.

Geir og ríkisstjórnin öll hafði fram að þessari ræðu neitað að viðurkenna fyrir almenningi að eitthvað væri að, hvað þá að staðan væri mjög alvarleg. Kvöldinu áður hafði hann lýst því yfir að ekkert væri að og óþarfi væri að grípa til einhverra sér ráðstafana.

Þjóðinni hafði verið haldið í algjöru myrkri fram að því að hann flytur þessa ræðu. Þjóðin hafði verið blekkt til að halda að allt væri hér í þokkalegu standi og þjóðin trúði þessu. Þjóðin trúði orðum Geirs. 

Þessi ræða sem hann flutti var síðan meira og minna öll undir rós. Ekkert sagt beint út hvað væri að og hvað væri að gerast og ekkert sagt til hvaða ráðstafana ætti að grípa, annað en þjóðargjaldþrot blasti við.

Eftir ræðuna var almenningur í sjálfu jafn illa upplýstur um stöðu mála og áður að öðru leiti en því að þjóðargjaldþrot blasti við. Svo alvarleg var umgjörðin öll að minnti helst á jarðarför og endaði ræðan þannig að eins og staðan væri þá væri nú fátt annað hægt að gera en biðja Guð að blessa Ísland.

Ef menn vildu auka sem mest óvissu almennings og gera sem mest úr slæmri stöðu mála þá voru þetta réttu lokaorðin.

[Áslaug Herdís Brynjarsdóttir (IP-tala skráð) 1.11.2009 kl. 16:51]

GUÐ BLESSI ÍSLAND OG GEIR HARDE FYRIR AÐ BERA SVONA MIKLA UMHYGGJU FYRIR ÞJÓÐ OKKAR.