Hillary laðar að sér karlremburnar

Tvisvar á innan við viku hafa ungir karlmenn sett mark sitt á framboðsfundi Hillary Rodham Clinton og hlotið sömu viðbrögð frá henni. Bónorð unga mannsins í Kaliforníu fékk hana til að taka fljótt af skarið og saka viðkomandi um karlrembu. Sama gerðist á framboðsfundi sl. mánudag í Salem í New Hampshire en þar kölluðu tveir ungir menn að henni að þeir vildu að hún straujaði fyrir þá skyrturnar sínar.

Hillary tæklaði alla þrjá mennina með sömu orðum um karlrembu og talaði um að þarna væru nú síðustu leifar hennar að finna. Margir stjórnmálaskýrendur vilja meina að atvikið í Salem í New Hampshire hafi fengið margar konur í fylkinu til að styðja Hillary og styrkt stöðu hennar á lokasprettinum þar. Það er reyndar ljóst af fréttamyndum að Hillary brá mjög, sérstaklega við ummæli mannsins í Kaliforníu, en hún var þó fljót upp á lagið og svara með þeim hætti að fjölmiðlar vitna í og vakið hefur athygli.

Það er alveg ljóst að það eru mikil þáttaskil í bandarískum stjórnmálum. Aðeins einu sinni fram til þessa hefur kona verið í forystu forsetaframboðs í Bandaríkjunum, en Geraldine Ferraro var varaforsetaefni Walter Mondale í forsetakosningunum 1984. Þau töpuðu stórt fyrir Ronald Reagan og George H. W. Bush, sem unnu sigur í öllum fylkjum í kosningunum nema heimafylki Mondale, Minnesota, en það var einn sterkasti persónulegi sigur frambjóðanda í forsetakosningum í rúmlega 200 ára sögu Bandaríkjanna. Síðan hefur frambjóðandi ekki valið konu sér við hlið og engin kona hefur fyrr komist eins langt og Hillary Rodham Clinton hefur náð.

Það verður áhugavert að sjá hvort að Bandaríkjamenn eru í ljósi þessarar sögu tilbúnir í að fá konu sem alvöru keppinaut um Hvíta húsið, sem eigi raunhæfa möguleika á að vinna Hvíta húsið. Demókratar virðast vera að marka söguna hvernig sem fer, en John Edwards virðist ekki eiga möguleika gegn sögulegum valkostum flokksins; fyrstu konunni sem gæti orðið forseti og fyrsta blökkumanninum sem gæti orðið forseti.

Það verður áhugavert að sjá hvort að baráttan öll fær á sig sömu ummæli og Hillary valdi ungu mönnunum sem ætluðu að slá hana út af laginu. Því ef hún tapar útnefningunni, eftir glæsilegan stjórnmálaferil, mun hún eflaust nefna þennan slag karlrembukosningarnar, þar sem konu var hafnað fyrir karlmenn.

„Viltu giftast mér Hillary?“

Góð skilaboð frá SUS um Laugavegsmálið

Það er gott að Samband ungra sjálfstæðismanna hafi sent frá sér þau skilaboð í ályktun í kvöld að Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir, menntamálaráðherra, eigi ekki að friða húsin á Laugavegi. Það að gömul hús skuli vera átakamál í borgarstjórn er reyndar alveg með ólíkindum, enda sýnist manni að vinstrimeirihlutinn sé svo skrambi veikburða að þetta standi í honum.

Helst virðist vera deilt um það hver eigi að taka upp veskið og borga brúsann af öllu klúðrinu verði þessir hjallar friðaðir; á að demba þeim kostnaði á skattborgara á landsvísu eða bara í Reykjavík? Það virðist vera stóra spurningin. Ég segi nei takk við því að þessir hjallar verði sameign þjóðarinnar þar sem skattborgarar gera þetta upp. Vilji vinstrimeirihlutinn í Reykjavík standa vörð um það verður hann að taka það á sig.

Mér finnst orðið of seint að snúa málinu við og skil ekki hversvegna Húsafriðunarnefnd kemur með úrskurð sinn þegar að vinna við að rífa húsin er eiginlega farin af stað. Af hverju er þetta ekki unnið almennilega og faglega en ekki svona seint og um síðir? R-listinn samþykkti að rífa hjallana, það var staðfest af meirihluta Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks og vinna við niðurrif var allt að því komin á fullt í valdatíð REI-meirihlutans málefnalausa.

Annars sýnist manni þessi meirihluti vinstrimanna vera aðeins valdapotsbandalag, þar hefur ekki verið tekið á neinum málefnum nema þeim hver eigi að fylla upp í hvaða stól. Aumari meirihluti hefur ekki sést í pólitík lengi - fari svo að hann geispi golunni á þessum hjöllum verður háðung þess fólks mikil.

SUS: Laugavegshúsin verði ekki friðuð

Annað ránið á Grensásvegi á hálfum mánuði

Enn er framið rán í verslun í Reykjavík. Það eru reyndar aðeins liðnir þrettán dagar frá því að hið sama gerðist í verslun 11-11 á Grensásveginum. Svei mér þá ef ránin í verslunum á höfuðborgarsvæðinu séu ekki hætt að teljast stórfréttir, enda orðið reglulegt fréttaefni. Það hlýtur að vera mjög aðframkomið fólk sem leggur á sig verknað af þessu tagi - mikið er lagt á sig fyrir einhverja þúsundkalla. Hefur að undanförnu virst frekar vera svo að um sé að ræða unglinga sem vantar smá skotsilfur í vasann sem tekur þá ákvörðun að grípa til vopna og ráðast inn í næstu verslun til að reyna að fá pening.

Þetta er ekki góð þróun sem við sjáum verða að veruleika með hverju verslunarráninu á eftir öðru. Það hlýtur að vera erfitt fyrir ungt fólk að vinna á kvöld- eða næturvakt í svona verslunum og eiga jafnvel von á að rán verði framið í versluninni. Þetta er orðið það algengt að það veit enginn hvar þetta gerist næst. Oftar en ekki eru námsmenn sem taka þessar kvöld- og næturvaktir að sér, stundum er það eitt í búðinni með kannski einum öðrum starfsmanni. Veit reyndar dæmi þess þar sem ég þekki fólk sem tekur svona vaktir að það er jafnvel eitt á staðnum. Og gæti þess vegna upplifað svona aðstæður.

Við erum að verða eins og 300.000 manna úthverfi í bandarískri stórborg. Ráðist er á fólk án tilefnis úti á götu, verslanir rændar og eigur fólks skemmdar. Það er orðið afskaplega fátt heilagt í þessari blessuðu tilveru okkar. Það er ekki annað hægt en að spyrja sig hvar við séum eiginlega að fara út af sporinu.

Rán framið í verslun í Reykjavík

Gullstelpan í Sydney á bak við lás og slá

Það eru fáir íþróttamenn sem hafa átt annað eins fall og Marion Jones, sem var ein skærasta stjarna Ólympíuleikanna í Sydney fyrir átta árum. Þá var hún ein mesta afrekskona íþróttanna, sómi sinnar þjóðar og bjartasta von hennar. Eftir að ljóst varð að hún vann gullverðlaun sín í Sydney með því að nota stera, og frægðarljóminn var algjörlega innistæðulaus, hneig sól hennar til viðar og hún missti æruna og gullin.

Það er alltaf dapurlegt að íþróttamenn séu svo blindaðir af frægð sinni og frama, séu svo þyrstir í árangur, að þeir nota ólögleg efni til að byggja undir sig og geta glansað án innistæðu. Marion Jones er vissulega ekki eina dæmið um íþróttamann sem villist af leið og lætur allt lönd og leið fyrir lyfjanotkun, allt til að geta skinið skærar en aðrir um stundarsakir, en hún verður sennilega eitt eftirminnilegasta dæmið um virta íþróttakonu sem margir töldu ekta en reyndist fölsk í gegn er nánar var litið á hana.

Man mjög vel eftir frægðarljóma hennar í Sydney. Verð að viðurkenna að ég hugleiddi á tímapunkti þá hvort að þessi stjarna væri virkilega sönn, hún virkaði heilsteypt og traust, en það var eitthvað við þennan glampa sem virkaði ótrúverðugt og óraunverulegt. Innan við áratug síðar er hún svo á leið í fangelsi, búin að missa allt sem hún gat státað sér af og horfist í augu við mistök sín. Hún reyndi vissulega að iðrast í haust er allt komst upp, en það er nú bara þannig að það er ekki hægt að biðja heila þjóð og jafnvel heila heimsbyggð frjálsíþróttaaðdáenda afsökunar á svona verknaði. Þar eru engin orð sem duga.

Það segir mér svo hugur að Marion Jones muni eiga erfitt með að horfast í augu við fólk framvegis, slík er skömmin og skandallinn sem þessi falska gullstelpa í Sydney hefur gert íþróttabransanum í heimalandi sínu. Og hún hlýtur að spyrja sig að því hvort að þetta hafi virkilega verið allt þess virði, bara fyrir stundargaman í fjarlægri heimsborg.

Marion Jones dæmd í sex mánaða fangelsi

Átök í ÖBÍ - Sigursteinn segir af sér formennsku

Jæja, þá er Sigursteinn Másson búinn að ganga á dyr hjá Öryrkjabandalaginu og segja af sér formennsku. Þetta eru vissulega mikil tíðindi, enda hefur Sigursteinn verið áberandi í pólitískri umræðu og gustað um hann með sama hætti og um Garðar Sverrisson er hann var formaður áður. Hann hefur verið umdeildur innan ÖBÍ og oftar en ekki stuðað með yfirlýsingum sínum.

Ekki er langt síðan að ÖBÍ skalf vegna þess að Arnþóri Helgasyni var sagt upp sem framkvæmdastjóra, en hann hafði verið í því starfi síðan að móðurbróðir minn, Helgi Seljan, fór á eftirlaun. Flestir muna eftir hitafundi í kjölfar uppsagnar Arnþórs þar sem tekist var á en öldur lægði þó um stundarsakir. Það virðist allavega mikið ganga á ef formanninum er ekki treyst í stjórn hússjóðs á vegum þess og hann í raun rúinn trausti.

Það er eflaust svo að í forystu samtaka af þessu tagi getur verið stormasamt. Verst er þó ef innri sátt er ekki í lagi og hlýtur að skemma fyrir styrk þess og mætti í alvöru hagsmunabaráttu. Það er vonandi að þarna verði öldur lægðar og byggt á góðum verkum, en ekki eytt tíma í innri hnútuköst og leiðindi. Það má kannski segja að það hafi verið að sár í kjölfar uppsagnar Arnþórs hafi aldrei verið lægð af alvöru og hvort að Sigursteinn hafi verið sterkur formaður, fyrst að svo fór svo fór.

Sigursteinn segir af sér

Ráðist á lögreglu - átök í skjóli nætur

Það er fjarri því að verða stórfréttir núorðið að heyra eða sjá umfjöllun um fjöldaátök eða að hinn og þessi hafi annað hvort verið barinn í klessu eða stunginn í skjóli nætur, eða jafnvel hreinlega verið drepinn. Það er þó enn meiri fréttir þegar að lögreglumenn eru barðir í klessu og að baki standa menn sem jafnvel hafa gert slíkt áður. Það er eiginlega varla að maður hafi tölu á því hversu margir hafa verið barðir eða rændir með ofbeldistöktum ribbalda í miðbæ Reykjavíkur. Það er þó illa komið er lögreglan sjálf er barin í klessu og ekkert er við neitt ráðið.

Við erum svosem ekkert sérstök með fréttir af þessum óhugnaði. Eflaust er þetta um allan heim í mismiklu mæli og varla er þetta eitthvað einsdæmi hér. En þetta er samt að aukast sífellt hérna heima. Róleg hverfi geta orðið vígvöllur um helgar og jafnvel er fólk ekki orðið óhult við að fara út að skemmta sér að helgarnóttu, það hafa dæmin sannað. Sumir hafa verið barðir svo illa í miðbæ Reykjavíkur um nótt að þeir hafa annaðhvort dáið eða bera merki þess alla tíð eftir það. Þetta er ömurlegt ástand.

Ég hugsa oft um það hvernig samfélagið okkar sé. Það er auðvitað alltaf best að trúa á hið besta í hverjum og einum en einhvernveginn efast maður um það allt saman þegar að fréttir af þessu tagi hrannast yfir morguninn eftir helgarkvöld eða jafnvel á virkum degi. Þetta er eiginlega orðið ástand sem vekur orðið of mikla athygli til að maður hugsi ekki um það.

Eða er þetta kannski orðið svo algengt ástand að maður er hættur að kippa sér upp við það. Erfitt um að segja. Hvað mig varðar finnst mér þetta ástand sem er ekki hægt að horfa framhjá. Þetta fær mann til að hugsa um hvert við stefnum og hvernig samfélagið sé. Það er mjög einfalt mál.

Ráðist á lögreglumenn

Ólöglegt samráð - fyrirtækin sleppa billega

Það hefur lengi verið pískrað um að VISA og Eurocard á Íslandi hefðu með sér ólöglegt samráð og þau hafa nú seint og um síðir viðurkennt það og gert sáttardíl við Samkeppniseftirlitið. Það sem kom mér mest að óvörum er það hvað sáttin er allt að því auðveld fyrir kortafyrirtækin, bæði sitja forstjórar fyrirtækjanna áfram og greiðsla þeirra vegna samráðsins hefði mátt vera hærri.

Nú er það svo að ólöglegt samráð er alvarlegt mál, sama hversu mikið það sé á annað borð. Enda á að taka á þeim sem brjóta samkeppnislögin, en ekki breiða yfir verk þeirra. Þetta hlýtur að teljast ótrúlega vel sloppið hjá fyrirtækjunum og í sannleika sagt finnst mér það eiginlega stórmerkilegt hvað díllinn er þeim góður miðað við eðli brotsins. Hef varla heyrt annað í morgun eftir að fregnir af sektargreiðslu og niðurstöðu málsins bárust, í kjölfar tilkynningarinnar um samráðið sjálft. Reyndar eru greiðslur fyrir brot á samkeppnislögum merkilega lágar, miðað við eðli brotsins.

Eflaust kemur samráðið fáum að óvörum, enda verið pískrað um það árum saman. Sá að Kortaþjónustan er að undirbúa skaðabótamál gegn þessum þrem fyrirtækjum. Það verður áhugavert að sjá hver dómur þjóðarinnar verður yfir þessu samráði, einkum þeirra sem skipta við þessi fyrirtæki, en þau virðast hafa haldið uppi markaðnum með því að kóa saman. Það er ekki eðlilegt og ber að fordæma án hiks.

Viðurkenna ólöglegt samráð

Afreksmaðurinn á hæsta tindinum fellur frá

Afreksmaðurinn mikli, Sir Edmund Hillary, er látinn, tæplega níræður. Það leikur enginn vafi á því að Hillary var einn helsti afreksmaður tuttugustu aldarinnar. Honum tókst það sem mörgum hafði dreymt um áður og reynt, að sigrast á hæsta tindi veraldar - klífa Everest-tind og standa þar sigursæll. Afrek hans og Tenzing Norgay verður lengi í minnum haft - um það hafa verið skrifaðar margar bækur og sagðar goðsagnakenndar sögur.

Litlu munaði þó að sá heiður yrði ekki þeirra, heldur myndu Tom Bourdillon og Charles Evans taka tindinn. Mögnuð atburðarás leiddi til þess að Hillary, sem þá var aðeins 33 ára að aldri, komst í sögubækurnar sem ofurhuginn mikli er náði takmarkinu eftirsótta. Hef alltaf haft mikinn áhuga á þessu afreki og lesið mikið um það og séð heimildarþætti um söguna á bakvið afrekið. Edmund Hillary var auðvitað frábær sagnamaður og enginn gat auðvitað betur sagt söguna á bakvið afrekið, bæði með ævintýralegum og sönnum blæ.

Það er rúmur áratugur síðan að fyrstu Íslendingarnir klifu Everest-tind. Hallgrímur Magnússon, Einar Stefánsson og Björn Ólafsson sáu heimsmyndina öðrum augum maímorgun einn árið 1997 á þessum hæsta tindi veraldar. Haraldur Örn Ólafsson, ævintýramaður og pólfari, náði tindinum ennfremur í upphafi nýrrar aldar. Held að ekki hafi fleiri Íslendingar reynt við tindinn. Sennilega erum við eina þjóðin, ein af fáum allavega, sem hefur náð þeim árangri að allir sem reyni við hann séu sigursælir.

Sir Edmund Hillary markaði söguleg skref á hæsta tindi veraldar - þau fyrnast ekki þó snærinn hafi fyrir margt löngu þurrkað út ummerki farar hans. Afrek hans er eitt hið mesta í manna minnum.

Edmund Hillary látinn

Heyrir kvótakerfið sögunni til?

Úrskurður mannréttindanefndar Sameinuðu þjóðanna um kvótakerfið er stórmerkilegur, vægast sagt. Það er ekki hægt annað en velta þeirri spurningu fyrir sér hvort að kvótakerfið í óbreyttri mynd sé ekki komið að fótum fram og þurfi mikillar endurskoðunar við. Það verður sérstaklega áhugavert að sjá hvernig að ríkisstjórnin svarar þessum úrskurði. Í stóli sjávarútvegsráðherra situr maður sem var til fjölda ára á móti kvótakerfinu og Samfylkingin hefur ekki alltaf verið sátt við það.

Það er víst óhætt að segja að nú reyni á hvernig að ríkisstjórnin lítur á kvótakerfið og það sem talað er um í þessum úrskurði. Verð að viðurkenna að ég er ekki sérfræðingur í að túlka þennan úrskurð en skynja að hér séu stórfregnir um að ræða, sem hafa áhrif á stöðu kerfisins. Uppi eru álitaefni sem þarf altént að skýra sem fyrst og fara yfir af alvöru.

Þessi úrskurður ætti að hrista upp í pólitískri umræðu, sem hefur satt best að segja verið frekar lítilfjörleg, þar sem helst er tekist á um eldgamla hjalla á Laugaveginum. Fátt hefur gerst sem reynir á þessa ríkisstjórn en eitthvað segir mér að þessi úrskurður muni hrista upp í henni og ládeyðu stjórnmálanna svo um munar.

Útfærsla kvótakerfis gagnrýnd

Kerry styður Obama og gengur frá Edwards

John Kerry, öldungadeildarþingmaður í Massachusetts og frambjóðandi demókrata í forsetakosningunum 2004, mun síðar í dag lýsa opinberlega yfir stuðningi við Barack Obama sem forsetaefni Demókrataflokksins. Hlýtur það að teljast mikið áfall fyrir John Edwards, varaforsetaefni hans í kosningunum 2004, en hann má varla við miklum áföllum þessa dagana, en það er að verða nokkuð augljóst að forkosningaferli demókrata er að verða að einvígi Barack Obama og Hillary Rodham Clinton.

Eftir lélega útkomu í New Hampshire og tap í Iowa má heita svo að Edwards eigi ekki lengur séns á útnefningu flokksins og eiginlega bara tímaspursmál hvenær að hann dragi sig í hlé. Hann mun haldast í slagnum fram að forkosningum í Suður Karólínu, en tap þar myndi ganga endanlega frá framboði hans. Ofan á stöðuna er stuðningsyfirlýsing Kerrys við Obama á þessum tímapunkti sligandi fyrir John Edwards. Þeir þóttu ná góðum takti saman í þeim kosningum og ákvað Edwards að fórna öldungadeildarsæti sínu fyrir varaforsetaframboðið með Kerry, eins og flestum er kunnugt. Frægar voru myndirnar af nánu sambandi þeirra, sérstaklega fyrstu dagana, en þeir þóttu einum of kammó saman.

Þó að John Kerry og Hillary Rodham Clinton hafi verið starfsfélagar í öldungadeildinni í um áratug, og hann unnið mun skemur með Obama, þarf ekki að koma að óvörum að hann velji frekar að styðja hann. Það fór ekki framhjá neinum að Kerry mislíkaði mjög að þurfa að deila sviðsljósinu með Clinton-hjónunum á flokksþinginu í Boston sumarið 2004 og vildi framan af ekki að þau kæmu fram þar. Þau skyggðu mjög á hann og þrátt fyrir að passað væri upp á að Clinton-hjónin kæmu aðeins fram saman fyrsta þingdaginn að þá var stjörnuljómi þeirra yfir þinginu allt frá upphafi til enda. Það hefur ekki farið framhjá neinum að miklir núansar hafa verið milli Clinton-hjónanna og Kerrys.

Þó að John Kerry hafi verið forsetaefni demókrata fyrir aðeins fjórum árum hefur ljómi hans minnkað umtalsvert og hann ákvað að leggja ekki í slaginn nú, en velti þeim valkosti mjög lengi fyrir sér. Kerry átti reyndar rfitt með að leyna löngun sinni í að reyna á framboð nú, en hann hafði ekki baklandið í það. Það er ekki víst hvaða áhrif þessi stuðningsyfirlýsing hafi, önnur en þau þá að ganga nærri endanlega frá forsetaframboði Johns Edwards.

Kerry styður Obama

Er Litla Hraun ekkert annað en dópbæli?

Miklar sögusagnir hafa gengið um dópneyslu á fangelsinu að Litla Hrauni. Nafnlaus frásögn fanga sem er á leið til vistar í fangelsið hlýtur þó að opna nýja sýn á veruleikann þar, en segja má að viðtalið sé neyðarkall frá honum um að hann sé í raun að fara í dópbæli með fangavistinni. Það er því ekki beint hægt að segja að um sé að ræða betrunarvist fyrir dæmda fanga. Þetta hlýtur að kalla á alvöru umræðu um stöðuna.

Mér finnst staða fangelsismála í og með sorgleg að vissu marki. Húsakostur íslenskra fangelsa er almennt fyrir neðan allt. Það er t.d. með ólíkindum að enn hafi ekki risið almennilegt fangelsi á höfuðborgarsvæðinu. Þrátt fyrir áralangt tal um að bæta húsakost fangelsa hefur lítið í því gerst, nema ef frá er skilin viðbygging á Litla Hrauni í dómsmálaráðherratíð Þorsteins Pálssonar, ritstjóra Fréttablaðsins. Eftir margra ára baráttu fyrir því að bæta húsakost fangelsismála (sem var fyrir löngu orðinn óviðunandi) hér á Akureyri er nú loks unnið að því að byggja þar upp almennilega aðstöðu.

Þegar að hugsað er um fangelsismál finnst mér æði oft vera hugsað til þess að fangar eigi ekki að fá aðstoð til að feta skrefin aftur inn í lífið. Í fangelsi hlýtur lífið sem slíkt að fara á pásu og uppbygging er það sem tekur við að lokum, enda eru fangar að mörgu leyti á byrjunarreit. Staða einstaklinganna sem þar safnast saman er líka æði oft ólík og svo er sálræn staða fanganna mjög misjöfn og erfitt að setja þá alla undir sama þak í orðsins fyllstu merkingu. Hver einstaklingur hefur sínar þarfir og það þarf að vinna með hvert tilfelli áfram. Þetta er vandmeðfarið ferli og hugleiða má hvað best sé að gera í þeim efnum.

Að mörgu leyti finnst mér sá þingmaður sem best hefur talað í þessum málum á undanförnum árum vera Margrét Frímannsdóttir, fyrrum alþingismaður Samfylkingarinnar. Hún bjó um langt skeið í nágrenni fangelsisins á Litla Hrauni og það var því í kjördæmi hennar allan starfstímann á þingi. Hún talaði bæði af þekkingu og viti um þessi mál og það er því eðlilegt að hún hafi verið valin til starfa þar, fyrst sem formaður nefndar um framtíðaruppbyggingu og skipulag á Litla-Hrauni, nú sem yfirmaður þar.

Auk þessa má velta fyrir sér hvort fleira sé að en húsakostur fangelsa, einkum það sem inní húsunum tilheyrir; einkum sálfræðiaðstoð og læknisþjónustu af ýmsu tagi. Öllum er ljóst að sá hluti er mikilvægur og getur skipt sköpum. Þó að sagt sé í fréttum að ekkert bendi til sjálfsvígs í tilfellum sem þessum geta margir samverkandi þættir leitt til þess að fólk missir heilsuna í varðhaldi og getur fengið áfall af ýmsu tagi.

Mál sem þetta leiðir vonandi til þess að hugsað verði enn betur um fangelsismál - helst með öðrum hætti en þeim að þarna eigi fólk helst að vera lokað af með öllu og án þeirrar aðstoðar sem það þarf í sínum erfiðleikum. Hver og einn hefur sína sögu að segja og það verður að taka á hverju og einu máli með fagmennsku og mannlegum hætti.

Sagan af dópneyslu á Litla Hrauni eru alvarlegar fregnir og hljóta að leiða til þess að reynt verði að taka á málum, þetta er einfaldlega ekki boðleg staða.

Erfitt að vera edrú á Hrauninu

Myndbirtingar af umferðarslysum

Það er að mínu mati fátt sorglegra en að sjá myndir í fjölmiðlum af bílflökum eftir umferðarslys, jafnan bara örstuttu eftir að slysið hefur átt sér stað. Hef oft skrifað gegn því þegar að mér hefur eiginlega blöskrað það. Það er því jákvætt að sjá að engar myndir hafa birst hér á fréttavef Morgunblaðsins eða í öðrum fjölmiðlum af slysinu í Vestur Húnavatnssýslu. Ætla að vona að eina ástæða þess sé ekki fjarlægðin í slysstað frá fjölmiðlum í Reykjavík, heldur að fjölmiðlar séu farnir að hugleiða þessi mál upp á nýtt.

Það veitir ekki af því að tala um þetta, enda finnst mér að fjölmiðlar eigi að taka mark á því. Oftast nær þjónar þessi myndbirting engum tilgangi. Skil ekki fréttagildið í mynd af bílflaki. Myndbirting af þessu tagi skilur aðeins eftir sig sár hjá aðstandendum þeirra sem slasast eða láta lífið í bílslysum og mörg dæmi eru reyndar um að aðstandendur hafi þekkt bíla ættingja sinna í fréttamyndum á netinu áður en það fékk tilkynningu um slysið eða jafnvel lát viðkomandi ættingja síns. Finnst þetta mjög dapurlegt.

Það er því vonandi að fjölmiðlar taki sig á og hugsi þessi mál vel og innilega. Enda eigum við að hugsa um tilfinningar í þessum efnum ekki forsíðuppslátt á persónulegum harmleik.

Ók í veg fyrir vörubíl

Stormasamt ár Sigrúnar á bæjarstjóravakt

Ár er liðið frá því að Sigrún Björk Jakobsdóttir tók við embætti bæjarstjóra á Akureyri og leiðtogastöðu í Sjálfstæðisflokknum, fyrst kvenna. Þetta hefur verið stormasamt ár fyrir Sigrúnu Björk. Það hefur einkennst umfram allt af klúðri bæjaryfirvalda í skipulagsmálum, óskiljanlegum aldurstakmörkum á tjaldsvæði bæjarins, langvinnum samningaviðræðum um frjálsíþróttaaðstöðu á Þórssvæðinu og langri bið eftir því að tekið verði af skarið með miðbæjarsvæðið og íþróttavöllinn.

Fyrir ári þegar að Sigrún Björk tók við bæjarstjóraembættinu tók hún við með velvild margra og stuðningi. Eftir níu ára bæjarstjóraferil Kristjáns Þórs Júlíussonar vildu margir breytingar og flestir bjuggust við að hún yrði ferskur vindblær mikilla breytinga. Persónulega varð ég fyrir nokkrum vonbrigðum enda átti ég von á að hún yrði sterkari leiðtogi og myndi ekki lenda í svo mörgum leiðindamálum sem raun bar vitni og sem hafa sligað hana í gegnum fyrstu mánuðina. Það fer ekki framhjá neinum að hún er umdeild víða, ekki síður innan eigin flokks en á öðrum vettvangi.

Ég fer ekki leynt með það að ég varð fyrir vonbrigðum með forystu bæjarstjórans og okkar sjálfstæðismanna í tjaldsvæðamálinu. Þá skrifaði ég gegn ákvörðun bæjarstjórans, enda gat ég ekki varið hana. Það vann gegn pólitískum hugsjónum mínum að banna sjálfráðu fólki aðgang að tjaldsvæðum hér í bænum. Enda gat ég ekki betur séð en að ákvörðunin væri tekin í andstöðu við meirihluta bæjarstjórnar á Akureyri. Það var mál sem ég gat ekki varið og ég verð að viðurkenna að ég íhugaði í kjölfarið hverjar pólitískar hugsjónir bæjarstjórans og bæjarfulltrúanna voru.

Skipulagsmálin voru vont klúður auk þess og fleira mætti nefna. Þetta var heitt ár og margar vitlausar ákvarðanir voru teknar. Það er freistandi að halda að bæjarfulltrúar Sjálfstæðisflokksins á Akureyri hafi lært sína lexíu á þeim ákvörðunum og muni geta rétt kúrsinn og leitt mál betur á næsta ári, en var á árinu sem var að líða. Ég hef lengi unnið í stjórnmálum fyrir Sjálfstæðisflokkinn hér á Akureyri, en ég mun aldrei verja það sem ég tel rangt og að mínu mati var tjaldsvæðamálið mesta klúður síðasta árs í bæjarmálunum og vonandi verður horft í aðrar áttir með mál næst.

Ég hef ekki farið leynt með þá skoðun mína að þessi meirihluti hafi verið bragðdaufur og hægvirkur. Þar skiptir sköpum að aðeins tveir bæjarfulltrúar meirihlutans höfðu reynslu af því að vera aðalmenn í bæjarstjórn áður; bæjarstjórarnir Kristján Þór og Sigrún. Hin hafa slípast misvel til og hafa verið að læra að synda úti í straumþungum sjónum. Það tekur oft á, jafnvel fyrir duglegt fólk. Það getur tekið mismikinn tíma. Sumir í þessum hópi eru misvel syntir eftir árið, sumir enn að læra tökin og enn efasemdir um hvernig að þeim takist upp. Það reynir á þá á þessu ári er tímabilið er hálfnað.

Persónulega varð ég fyrir mestum vonbrigðum með bæjarstjórann síðla árs er hún skrifaði Morgunblaðsgrein gegn Verði, félagi ungra sjálfstæðismanna á Akureyri. Það voru mikil pólitísk mistök og ég vona að bæjarstjórinn hafi lært eitthvað á því. Með þeim skrifum var hún að senda þau skilaboð til ungra sjálfstæðismanna í bænum að hún þurfi ekki á okkur að halda og geti farið fram í kosningum eða prófkjöri án okkar hjálpar. Eftir stuðning minn og fleiri ungra sjálfstæðismanna við Sigrúnu Björk í gegnum árin var greinin okkur áfall, sem hún verður að bæta fyrir.

Staða Sjálfstæðisflokksins á Akureyri er athyglisverð nú á þessari stundu. Bæjarstjórinn Sigrún Björk Jakobsdóttir og kjördæmaleiðtoginn Kristján Þór Júlíusson hafa sterka stöðu hér í bænum að því er virðist. Þrátt fyrir það er bæjarstjórinn að klára þriggja ára bæjarstjóraferil sem fyrst var eyrnamerktur Kristjáni Þór og kjördæmaleiðtoginn varð hvorki ráðherra né nefndaformaður í kapal flokksins í maímánuði. Það er því ljóst að í júní 2009 hefur flokkurinn hér hvorki lykilembætti sem fylgja setu í ríkisstjórn eða því að stjórna bænum úr Ráðhúsinu, að óbreyttu.

Það eru eflaust margir hugsi yfir því, sérstaklega þeir sjálfstæðismenn sem lengst hafa unnið hér á Akureyri í flokksstarfinu og þekkja innviðina þar mest og best. Fyrir Sigrúnu Björk var þetta erfitt ár, það blasir við öllum, hún þarf að reka af sér sliðruorðið og sýna sjálfstæðismönnum að hún sé leiðtogi sem geti farið í kosningar og leitt liðsheild af visku og krafti. Í þeim efnum þarf hún að sýna betri diplómatahæfileika og stjórnvisku, en ekki einhliða keyrslu á bensínlausum bíl. Um þetta er spurt umfram allt.

Sigrún Björk Jakobsdóttir er hin vænsta kona, en er á hólminn kemur þarf hún að sýna leiðtogahæfileika til að verða sá leiðtogi sem getur verið sigursæll fyrir Sjálfstæðisflokkinn á Akureyri. Það vantar enn upp á það hjá henni að hún hafi náð að byggja sig upp sem sterkan leiðtoga og það hefur ekki reynt á það á þessu ári af neinu viti að hún geti það. Það verður áhugavert að fylgjast með verkum bæjarstjórans og forystu hennar á árinu.

Áfellisdómur dómnefndar yfir Árna M. Mathiesen

Það er óhætt að segja að Árni M. Mathiesen, fjármálaráðherra, fái algjöran áfellisdóm yfir sig frá dómnefnd, leiddri af Pétri Kr. Hafstein, fyrrum forseta Hæstaréttar, sem fjallar um hæfi umsækjenda um embætti héraðsdómara. Harkalegra orðalag gegn embættisfærslu ráðherra hefur altént ekki sést mjög lengi. Það varð ljóst eiginlega um leið og rökstuðningur ráðherrans lá fyrir í gær að hann væri mjög rýr í roðinu og eiginlega kallaði á mun fleiri spurningar en hann svaraði. Þar kom fátt nýtt fram og sum atriði hljómuðu beinlínis súrrealísk.

Allt frá skipan ráðherrans fyrir þrem vikum hef ég fundið mjög að því að ráðist sé beint að Þorsteini Davíðssyni og persónu hans. Hann gerði hið eina að sækja um laust embætti og fékk. Það er ráðherrann sem valdi hann til starfans, ákvörðunin er hans og sé ólga uppi um þá skipan mála á hún auðvitað að beinast að honum. Það eru mjög mikil vonbrigði að hann hafi ekki komið með sterkari rök að baki vali sínu. Satt best að segja átti ég von á sterkari rökstuðningi og því að ráðherra færði betur rök fyrir máli sínu. Í ljósi þess alls skil ég yfirlýsingu dómnefndarinnar, enda hefði þurft mun sterkari rök til að ganga gegn áliti hennar, að mínu mati.

Þetta eru mikil vonbrigði, hreint út sagt. Þetta er alls ekki gott fyrir Þorstein Davíðsson, sem er hinn vænsti maður og vissulega vel hæfur til setu í réttinum. En í ljósi stöðu málsins hefði farið betur á því að betri rökstuðningur hefði komið fram fyrir því að fara gegn dómnefndinni. Þau rök vantar sárlega og þá tekur málið auðvitað allt á sig aðra mynd. Það er auðvitað fjarstæða að kenna umsækjanda um að hann hafi fengið stöðuna. Það er ráðherrans að færa rök fyrir vali sínu og það er einfaldlega þannig að það vantar rökin fyrir því að ganga gegn nefndinni.

Fæ ekki betur séð en að þetta verði erfitt mál fyrir Árna M. Mathiesen. Það fer væntanlega fyrir umboðsmann Alþingis og má alveg búast við því að niðurstaðan þar verði ekki góð fyrir hann. Þessi yfirlýsing dómnefndarinnar er þungt högg fyrir ráðherra. Þegar að Þorsteinn var skipaður gerðu fjölmiðlar fyrsta kastið mikið með það að Pétur, sem var í kjöri til embættis forseta Íslands, hefði leitt dómnefndina, þar sem Þorsteinn hefði verið starfsmaður hans í kosningunum. Pétur tekur á málinu þrátt fyrir það, eins og vel hefur sést.

Hugleiði samt hvernig að Pétri líði yfir þessu máli. Eins og allir vita eiga Pétur og Þorsteinn Davíðsson það sameiginlegt að vera synir fyrrum forsætisráðherra og formanns Sjálfstæðisflokksins. Sjálfur lenti hann í kastljósi fjölmiðla vegna skipunar dómsmálaráðherra Sjálfstæðisflokksins á honum í embætti sýslumanns á Ísafirði árið 1983 og sem hæstaréttardómara árið 1991. Báðar skipanir voru harðlega gagnrýndar í samfélaginu. Framganga Péturs sýnir þó að hann er grandvar og heiðarlegur maður.

Það virðist vera að þetta mál muni að óbreyttu verða erfitt fyrir Árna Mathiesen, fjármálaráðherra. Í ljósi rökstuðnings og stöðu málsins blasir það eiginlega við. Það er óheppilegt í alla staði, en ráðherrann verður að standa og falla með gjörðum sínum.

Dómnefnd segist sitja áfram þrátt fyrir óvandaða stjórnsýslu ráðherra

Mannlegar karakteráherslur færðu Hillary sigurinn

Óvæntur sigur Hillary Rodham Clinton í New Hampshire er skiljanlega aðalfréttaefnið í dag. Allir spyrja sig að því hvað gerðist sem breytti stöðunni svo skjótt, hvernig náði Hillary að stöðva bylgjuna til Barack Obama og sigrast á öllum könnunum og spám um forkosningarnar í New Hampshire? Það er enginn vafi á því að tilfinningasemin, tárin og brostna röddin, í kaffihúsaspjallinu í Portsmouth á mánudag hafði gríðarleg áhrif. Hillary fékk ásýnd konunnar með tilfinningar, hún væri ekki tilfinningalaus og kuldaleg.

Það fór ekki á milli mála að Hillary virkaði fjarlæg og köld í huga margra kjósenda í New Hampshire fyrir mánudaginn. Það fann ekki samhljóm með henni eins og ég benti á í pistli mínum á mánudag. Hún talaði ekki um framtíðina og sýndi lítil svipbrigði, brosið var þvingað og hún var eins og stytta. Náði ekki kontakt við kjósendur. Einnig flutti hún langar einræður sem skiluðu sér ekki. Neistinn var ekki til staðar og tengingin milli frambjóðanda og kjósandans var í núllmarki. Samskiptavandræðin voru að sliga framboðið. Þetta var lykilástæða þess hvernig fór í Iowa og í sama óefni stefndi í New Hampshire.

Það var greinilegt að seinnipart sunnudags var stokkað upp áherslum algjörlega, eins og ég hef svo oft bent á hér síðasta sólarhringinn. Þá var algjörlega snúið við blaðinu og greinilega mótuð ný Hillary til að taka á helstu vandamálunum, enda sást á könnunum hvaða hópar voru að fara frá Hillary. Fyrst og fremst var það ungt fólk og kvenkyns kjósendur. Oprah-sveiflan í Iowa hafði mikil áhrif og hún smitaði út frá sér, enda fannst fólk það sjá í Obama það sem Hillary hafði ekki fram að færa; neistann og útgeislun, auk þess að tala um málefni framtíðarinnar en ekki aðeins reynslu og fortíðina. Á mánudeginum birtist brosandi Hillary og mun mannlegri, sú sem gat sýnt tilfinningar og hafði stefnu.

Sá þetta einna best á kosningafundinum í Nashua þar sem Hillary flutti frekar stutta ræðu en opnaði svo á spurningar og spjall með stuðningsmönnum. Þetta varð tónninn. Einræðan var á bak og burt en í staðinn var fundurinn byggður á léttu spjalli, spurningum um framtíðina og lykilmál þess sem þarf að gera í þessum forsetakosningum. Síðar sama dag voru litlir fundir með konum og ungu fólki þar sem fókuserað var á návígi við frambjóðandann þar sem spurt var hana um lykilmál og ennfremur opnað á persónulegri hliðar. Með því varð baráttan persónulegri og stuðningsmenn sáu meira inn í kjarna hennar.

Það var á slíkum fundi með konum á kaffihúsinu í Portsmouth sem 64 ára ljósmyndari braut ísinn og spurði um það hvernig að Hillary kæmist í gegnum daginn, þraukaði af í þunga erfiðrar baráttu. Hillary svaraði á persónulegum nótum, þetta var fjarri því eina spurningin eða eina augnablikið af þessu tagi þennan dag þar sem fundaformi og áherslum var breytt þar sem talað var um persónu hennar og opnað á mannlegri hliðar, sem ekki höfðu notið sín áður.

Í gær sást þessi taktík enn og aftur þar sem Hillary fór um, brosti og sýndi tilfinningar, var mannleg og jákvæð. Ekki bara konan með reynsluna sem veit allt, getur allt og skilur allt. Þetta var lykilbreytingin og á henni vann Hillary. Hún vann kvennafylgið og stuðning fleira ungs fólks ekki bara með tárum heldur brosi og hlýju. Og hún vann á því að vera lifandi tenging við fólk, spyrja það um hvað það sé sem brenni á því, heyra rödd almennings. Þarna varð breytingin og hún vann fylkið á mannlegu nótunum. Það er víst ekki flóknara en það. Tárin ein gerðu ekki gæfumuninn.

Þetta er eflaust elsta trixið í bókinni, en málið er bara það að enginn getur skipulagt svona baráttu betur og útfært hana betur en Bill Clinton. Ég meina, maðurinn hélt forsetaembættinu og pólitískum ferli sínum gangandi þrátt fyrir að halda framhjá og ljúga eiðsvarinn að fjölskyldu og stuðningsmönnum, allt með sínum fræga jákvæða karakter og best buddies-fíling. Það er líka ljóst að Hillary flutti betri ræður, talaði hreint út og var ekki með einræður. Þetta skilaði sér. Þau voru föst í feni en fundu gömlu öruggu leiðina út úr henni.

Í sjálfu sér er þetta nú ekki flóknara. Nú er bara stóra spurningin hvort að þeim takist að halda baráttunni í gangi allt til enda á þessum breyttu áherslum. Altént vann Hillary mikinn persónulegan sigur með því að sýna aðra hlið á sér, stokka sig upp og feta í fótspor sjarmatröllsins sem hún hefur verið gift í þrjá áratugi. Sá sigur var líka tekinn á persónulegu nótunum að hætti hans.

Gáfu tárin Clinton byr?

Glæsileg endurkoma Hillary Rodham Clinton

Það er alveg ljóst að glæsileg endurkoma Hillary Rodham Clinton í New Hampshire og sigur hennar á öllum skoðanakönnunum eru stórmerkileg pólitísk tíðindi - hiklaust einn eftirminnilegasti pólitíski sigur í bandarískum stjórnmálum í fjölda ára. Hillary barðist á móti straumnum og varð sigursæl, þó allir spáðu henni skelli og háðuglegri útreið. Hún barðist eins og ljón í kappi við tímann og náði að stöðva bylgjuna sem margir töldu að myndi sópa henni út af kortinu. Mikið afrek.

Það mátti enda sjá í nótt að Clinton-fjölskyldan fagnaði jafnmikið og Hvíta húsið væri í höfn. Þau áttu virkilega ekki von á þessu, þó Bill hefði gælt við það í Hanover að bylgjan hefði verið stöðvuð, og bjuggu sig allt eins undir vondan skell og þurfa að róa lífróður fram að ofur-þriðjudeginum og jafnvel þurfa að gefast upp áður. Hún þurfti sigur til að snúa stöðunni við og tókst það með aðdáunarverðum hætti. Clinton-hjónin hafa haft mörg pólitísk líf og jafnan komið standandi niður eins og kötturinn sama á hverju dynur. Þessi pólitíska endurkoma kjarnakonunnar frá New York er þó eitt mesta afrek þeirra árum saman. Einkum vegna þess að það trúði enginn að þetta væri hægt.

Barack Obama hafði varað stuðningsmenn sína við bjartsýni og það var sannarlega ástæða til. Það skal aldrei vanmeta Clinton-hjónin í pólitískri baráttu. Þetta er lexía fyrir Obama, sem virtist vera á traustri bylgju til sigurs í New Hampshire og á landsvísu. Hafði allt í hendi sér hreinlega. Eitthvað gerðist á mánudag sem sneri stöðunni við, það mátti finna það en samt þorði enginn að spá Hillary sigri. Meira að segja voru blöðin búin að undirbúa stórt forsíðuletur þess efnis að Hillary hefði fengið skell. Meira að segja Fréttablaðið skrifar með þeim hætti í dag að Obama sé á siglingu. Sannarlega vandræðalegur leiðari á þessum morgni fyrir stærsta blað landsins. Það er oft betra að vera vitur eftir á.

En þetta breytir auðvitað öllu. Obama er ekki lengur með bylgjuna miklu og henni hefur verið snúið við. Það var engu líkara en maður væri að sjá gamlar fréttamyndir af komu Bítlanna til Bandaríkjanna er sýnt var frá kosningafundum Obama í New Hampshire um síðustu helgi. Svo mikil var sveiflan til hans. Það hefur mikið gerst í New Hampshire síðan, á síðustu tveim sólarhringum, og nú hefur Hillary tekist að snúa gæfu Obama við og bætt stöðu sína svo um munar. Nú verður þetta alvöru barátta og meiri líkur en minni á því að Clinton-hjónin geti notfært sér þessa uppsveiflu til að tryggja sér aftur þá stöðu sem Hillary hafði fyrir kosninguna í Iowa.

Það er gott mál að alvöru barátta verði um útnefninguna og tekist verði á allt til ofur þriðjudagsins 5. febrúar nk. Verð samt að viðurkenna að það var súrrealískt að fylgjast með talningunni og fara yfir stöðuna. Stórmerkileg kosninganótt í Bandaríkjunum. Þetta er vissulega bara eitt fylki á langri leið til flokksþings demókrata í Denver en New Hampshire er ekkert venjulegt fylki. Það er eitt af þeim sterkustu og hefur tendans til að skapa forsetaefnið sem fer alla leið. Það er fylgst mjög vel með örlögum frambjóðenda þar um allan heim.

Og nú verður að ráðast hvort að hið nýjasta comeback kid Clinton-fjölskyldunnar fer alla leið á þessari óvæntu bylgju, merkilegasta sigri á skoðanakönnunum í seinni tíma bandarískri stjórnmálasögu á nótt endurkomanna. Það eru spennandi tímar framundan í bandarískum stjórnmálum.

Clinton vann í New Hampshire

Hillary sigrar Obama í New Hampshire

Þvert á allar hinar dökku kosningaspár sem boðuðu háðuglegan ósigur tókst Hillary Rodham Clinton að sigra Barack Obama í forkosningaslag demókrata í New Hampshire og stöðva bylgjuna sem myndaðist í kringum hann eftir sigurinn í Iowa fyrir tæpri viku. Það var sigri hrósandi Hillary, í sínu besta formi, sem ávarpaði stuðningsmenn sína í Manchester nú á fimmta tímanum og talaði af þeirri innlifun sem vantaði í boðskap hennar fram á sunnudaginn.

Hillary flutti eldmessu yfir liðinu - þvílíkur kraftur! Það er greinilegt að Hillary hefur lært mikið á mótvindinum síðustu daga og fundið aftur pólitíska baráttuandann og veiðieðlið sitt. Hún virðist sannarlega í hörkuformi eftir stormasömustu viku á 35 ára stjórnmálaferli sínum og hefur náð áttum og stjórninni að nýju. Þvílík endurkoma! Segja má að kosningabarátta Hillary hafi verið byggð algjörlega upp frá grunni á síðustu dögum og henni tókst í miðri bylgju allra neikvæðu skoðanakannanna, sem hljómuðu sem endalok litríks ferils, að stöðva bylgjuna til Obama sem virtist þó óstöðvandi allt þar til á mánudag. Það mátti þó finna hið örlagaríka augnablik er hún beygði af á kaffihúsafundinum. Þá fór eitthvað að smella til.

Ég verð að viðurkenna að þetta er ein merkilegasta endurkoma í bandarískum forkosningaslag hin seinni ár, enda er hún svo óvænt í raun, þó það þurfi ekki að hljóma svo. Fyrir nokkrum vikum virtist Hillary örugg um útnefninguna en mótvindurinn gegn henni var svo mikill þessa fimm daga í baráttunni í New Hampshire að allt virtist algjörlega á vonarvöl og sérfræðingar voru farnir að velta því fyrir sér hvort hún myndi draga sig í hlé fyrr en síðar og jafnvel að samherjar hennar í öldungadeildinni, sem hafa beðið með stuðningsyfirlýsingu myndu styðja Obama. Þetta er vissulega mikill sigur á skoðanakönnunum og bara öllu sem var að gerast. Bylgjan var stöðvuð og það opnar slaginn upp á gátt aftur.

Ósigur Hillary virtist orðinn það óumflýjanlegur að hún sjálf og helstu kosningasérfræðingar hennar voru farnir að gera ráð fyrir honum og byggja plan, mjög erfitt plan, að baráttunni næstu vikurnar. Las fréttir og heyrði umfjöllun víða í gær þar sem farið var að tala um ósigurinn sem staðreynd, eina óvissan væri hvort hann yrði um eða yfir 5%. En Clinton-hjónin sýna það enn og aftur að það er hægt að snúa jafnvel hinu glataða við og eiga endurkomu. Það tókst Clinton forseta í sama fylki fyrir tæpum tveimur áratugum og frúin er ekki síðri comeback kid en hann.

Nú er spennan sannarlega orðin algjör. Hillary hefur ekki náð útnefningunni en þessi sigur var þó mikilvægt skref fyrir hana í þeirri baráttu sinni að þrauka fram að ofur þriðjudeginum er tuttugu fylki halda forkosningar og slagnum ætti að ljúka í raun. Það er nú svo að segja tryggt að slagurinn helst svo lengi og Hillary er ekki lengur metin sem lúser, eftir svona viðsnúning er ljóst að allt er opið og Obama hefur ekki tekist að halda bylgjunni. Hann þarf nú að berjast áfram, en þessi ósigur er áfall fyrir hann eftir allar væntingar hans um að sigur væri svo til öruggur.

Eins og ég sagði fyrir nokkrum dögum er bylgjan mikla kom eftir Iowa að þá var ekki hægt að afskrifa Clinton-hjónin. Þau eru fæddir kosningasmalar og kunna öll trixin í bókinni. Mótvindurinn í vetrarríki New Hampshire virðist bara hafa eflt þau og kveikt í þeim sama baráttuanda og einkenndi þau á tíunda áratugnum þegar að þau endurskrifuðu sögu Demókrataflokksins og gerðu hann að sigurteymi eftir tólf ára forsetatíð repúblikana. Endurkoma er það og nú er bylgjan hennar. Merkileg vika, sú skemmtilegasta í bandarískri pólitík í mjöööög langan tíma!

Og Hillary fékk kvennafylgið. Oprah Winfrey hvað? :) Og unga fólkið var í meirihluta sigri hrósandi stuðningsmanna hennar í bakgrunni er hún flutti sigurræðuna. Hvað segir það okkur? Þetta voru sigursæl tár sem féllu á kaffihúsinu segi ég bara.


------

Hjá repúblikunum er John McCain skyndilega orðinn lykilmaður á ný eftir sigurinn í kvöld. Hef fjallað vel um stöðuna þar og bendi á þau skrif neðar á síðunni, fyrr í nótt. Segi þó þetta: McCain er kannski á áttræðisaldri en hann virkaði sannarlega mun yngri í kvöld er hann hrósaði sigri í New Hampshire, fylki sem enn og aftur krýnir hann sigurvegara og alvöru keppinaut um Hvíta húsið. Og honum tókst að raka til sín stuðningi óháðra, sló við Obama. Þvílíkt afrek.

Segiði svo að kallinn sé dauður úr öllum æðum. Fólkið öskraði Mac is Back aftur og aftur yfir ræðu hans. Þvílík stemmning - gott ef hann minnti ekki á Reagan á sínum tíma, þegar að hann talaði sem hjartahlýi jaxlinn og útplottandi risinn í sömu andránni og af ógleymanlegri snilld. Munu repúblikanar í fleiri fylkjum öskra Mac is back á næstunni? Spurning sem verður gaman að fá afgerandi svar við. Get varla beðið hreinlega.

-------

Stóru tíðindi kvöldsins eru þau að bylgja breytinganna tók á sig aðra mynd; reyndir pólitískir refir með mikla reynslu tókst að taka baráttuna með trompi og vinna sannfærandi eftir allt sem á undan er gengið og tryggja að slagurinn er lifandi og hress. Verða kannski þessir tveir þrautreyndu vinnufélagar í öldungadeildinni frambjóðendurnir sem keppa um Hvíta húsið í vetur? Ein spurning sem verður mjög erfitt að bíða nokkrar vikur eftir að fá svar við.

Hillary Clinton að sigra í New Hampshire

Þegar að yfir 70% atkvæða hafa verið talin í forkosningaslag demókrata í New Hampshire bendir flest til þess að Hillary Rodham Clinton muni sigra Barack Obama þvert á allar kosningaspár síðasta sólarhringinn. Fari svo að Hillary vinni mun það tryggja endurkomu hennar í alvöru slag um útnefningu flokksins í forsetakosningunum í nóvember. Í gær og fyrradag afskrifuðu margir hana og svo virtist sem að mikill ósigur væri í kortunum.

Fyrir sextán árum átti Bill Clinton endurkomu sína í forkosningaslag demókrata í New Hampshire og nefndi sig sem comeback kid á eftir. Eftir þann örlagaríka sigur lá leið hans í Hvíta húsið og hann var forseti Bandaríkjanna í átta ár og gerði Demókrataflokkinn að sínum með eftirminnilegri forystu í litríkri kosningabaráttu í upphafi og endurtók leikinn árið 1996. Fari svo að Hillary sigri í New Hampshire er hún enn í slagnum af alvöru og hefur náð að snúa bylgjunni í Iowa við.

Bill Clinton virkaði á mig í gær á kosningafundinum í Hanover sem allt annar maður en sá sem talaði á laugardag. Hann minnti mig aftur á þann sem sigraði fyrir sextán árum og lagði grunninn að veldi sínu í flokknum. Fyrir aðeins nokkrum dögum var lífleysið algjört og þau voru bæði úr takti. Það mátti finna allt að því feigðarsvipinn yfir baráttunni. Það var slegið í klárinn á sunnudag og þá var haldið í aðra átt. Það virðist hafa virkað og Hillary er komin aftur á beinu brautina.

Í ræðu sinni í dag talaði Clinton um það að sveiflan til Obama hefði hafist á miðvikudaginn og væri byrjuð að réna og hann sagði fundargestum að búast við stórfregnum í kvöld því að bylgjan hefði verið stöðvuð. Það var klókt útspil hjá Hillary að senda Bill til Hanover og svo virðist vera sem að það hafi skipt miklu máli. Gamli góði Bill er enda á við hundrað ræðumenn er hann er í stuði, hefur sama kraftinn. Hann hefur staðið svo margt af sér að það er óvarlegt að útiloka töfra hans, eða þeirra beggja. Og það sýna þau í kvöld. Það er ekkert búið hjá þeim. Þvílíkur viðsnúningur.

Ef marka má tölurnar sem eru að berast hefur McCain náð óháðum kjósendum mun betur til sín en Barack Obama. Sú bylgja tryggir sigur McCain og virðist tryggja um leið að Obama sigrar ekki í kvöld eins og farið var að telja öruggt meira að segja í spádómum færustu stjórnmálaspekinga bandarísku pressunnar. Enda var mikil undrun í kvöld og greinilegt að Hillary hefur enn og aftur náð að sýna að hún er öflug. Það virðist vera sem að tilfinningasemi Hillary í kaffispjallinu með konunum í Portsmouth hafi haft mikil áhrif, einkum á konur.

Bíð enn með frekari greiningu, en Hillary er að vinna í New Hampshire. Stóru tíðindin eru þau að Hillary fékk fleiri atkvæði kvenna. Mikil tíðindi það. Það sem margir töldu óhugsandi virðist vera að gerast og forsetafrúin fyrrverandi er fjarri því búin að vera. Það fer þá kannski svo eftir allt saman að söguritun seinni hluta valdasögu Clinton-hjónanna sé ekki búin?

John McCain sigrar - hnífjafnt hjá demókrötum

Úrslit eru nú að ráðast í forkosningum demókrata og repúblikana í New Hampshire. Það er ljóst að John McCain hefur unnið góðan sigur meðal repúblikana en hnífjafnt og spennandi einvígi er á milli Hillary og Obama um sigurinn hjá demókrötum. Enn hefur ekki verið spáð með vissu um sigurvegara.

Kjörsókn var mikil í New Hampshire í dag og greinilegt að íbúar í fylkinu vilja hafa sitt um það að segja hverjir eigi að berjast um forsetaembættið í nóvember. Tölurnar sýna þó að Hillary hefur slegið rétta tóna eftir að hún tók að síga í vikulok. Sennilega var sunnudagurinn hennar örlagadagur, er hún breytti um baráttuþema og lykiltóna í slagnum. Og í gær sýndi hún tilfinningar. Margir töldu það of seint... en það virðist hafa skilað sér.

-----

John McCain blæs nýju lífi í kosningabaráttu sína með sigrinum í New Hampshire í kvöld. Hann tók fylkið í forkosningunum 2000, náði að slá George W. Bush út af laginu og vann sannfærandi sigur, að mörgu leyti óvæntan sigur - náði að berjast af alvöru við hann um útnefninguna framan af en tapaði er á hólminn kom í harkalegri baráttu við forsetasoninn, sem eyddi öllum sínum peningum og klækjum samstarfsmanna sinna til að slá við þingmanninum margreynda. Nú á McCain stóra endurkomu á sama stað og markaði hann sem keppinaut árið 2000.

McCain varð auðvitað að vinna í New Hampshire, þarna var vonarneistinn hans til að byggja upp alvöru baráttu og halda í næstu forkosningar sem alvöru frambjóðandi. Hann var allt að því talinn af í fyrrasumar, missti starfsfólk og átti erfitt með að safna peningum. Það breytist án nokkurs vafa nú og væntanlega nær hann að nýta þennan byr í seglin svo um munar. McCain verður elsti forseti Bandaríkjanna nái hann kjöri í nóvember, enda orðinn 71 árs. Ronald Reagan var 69 ára er hann var kjörinn í nóvember 1980. McCain hlýtur að vera alsæll í kvöld með þennan mikilvæga sigur. Nú getur allt gerst, hann er í slagnum af alvöru.

Mitt Romney tapaði í Iowa og varð að vinna í New Hampshire til að ná að byggja undir framboð sitt. Tapið í kvöld gæti gengið frá forsetaframboð hans. Romney á peninga og hefur dælt þeim svo um munar í þessum slag, en það hefur sannast á honum að það er ekki hægt að kaupa sér velgengni. Romney leiddi í New Hampshire mánuðum saman og stefndi í að taka bæði fyrstu fylkin og ná forskoti í slagnum til að ná velgengni á stóra þriðjudegi í febrúar. Romney mun eiga í miklum vandræðum núna, það verður erfitt fyrir hann að ná endurkomu eftir svo vonda byrjun, þrátt fyrir alla peningana.

Aðrir skipta varla máli repúblikanamegin í kvöld, eru langt að baki. Það er þó mikilvægt fyrir Huckabee að ná þriðja sætinu. Hann vann í Iowa og er alvöru keppinautur um útnefninguna. Giuliani varð fjórði, hefði þurft að verða þriðji til að fá byr í seglin. Hann á mikla baráttu framundan - stólar á að slagurinn haldist ferskur til janúarloka er forkosningar verða í Flórída. Það reynir ekki á hann fyrr en þá, en það er spurning hvort að hann þoli svo langa bið. Það verður að ráðast. Fred Thompson fór illa, stendur nú og fellur með Suður Karólínu. Tap þar gengur frá framboði hans.

------

Fyrstu niðurstöður meðal demókrata sýna að þar er allt galopið. Kannanir höfðu bent til að Hillary væri að fá skell gegn Obama. Er ekki að fara svo. Þetta er auðvitað einvígi þeirra um útnefninguna. Edwards er þriðji, langt á eftir og á erfiða baráttu fyrir höndum. Hann er í sjálfu sér búinn að vera og nær ekki þeim tveim í slagnum. En stóru tíðindin nú eru þau að Hillary er yfir er um fjórðungur atkvæða hefur verið talinn. Hún er ekki að fá stóra skellinn sem spáð var og gæti jafnvel unnið í New Hampshire. Og það yrðu sannarlega stórtíðindi.

En meira um demókrata síðar. Þetta er of spennandi til að skrifa mikið um nú. Það er ekkert öruggt þar og þarf að vaka lengur eftir úrslitum í fylkinu til að sjá hvort að Hillary eða Obama sigrar í einvíginu örlagaríka. En það er greinilegt að menn eiga ekki að afskrifa kjarnakonuna Hillary. Hún er enn í slagnum af alvöru. Mun hún eftir allt sem hefur gengið á síðustu daga verða allt að því jöfn Obama eða sigra hann?

Sannarlega merkileg úrslit, fari þetta svona, en það sannast nú að áherslur hennar á lokasprettinum, þar sem allt virtist orðið glatað, voru réttar. Og hún gæti orðið sama comeback kid og eiginmaður hennar fyrir sextán árum! Jahérna hér.

Lýst eftir ungu fólki

Mér finnst það eiginlega orðið sláandi hversu algengt er orðið að auglýst sé eftir ungu fólki, flestu á aldrinum 14-18 ára. Eftir nokkra klukkutíma leit eða örfáa daga finnast krakkarnir eða koma sjálf heim oftast nær. Eflaust eru margar langar sögur á bakvið hvert tilfelli. En það er ekki hægt annað en hugsa aðeins þegar að það gerist að jafnvel fimm ungmenni hverfi á rúmlega vikutímabili og spyrja sig að því hvað sé eiginlega að gerast í samfélaginu, hvort að þau séu í einhverri ógæfu eða vilji hreinlega fara að heiman vissan tíma.

Það eru svosem engar nýjar fréttir að fólk hverfi. Stundum hefur eitthvað gerst, slys eða aðrar aðstæður, sem valda því að ungt fólk kemur ekki heim. Þegar að óregla eða ógæfa dynur yfir hefur það gerst að ungt fólk er komið í svo mikið öngstræti að það stingur af. Það er ekki nema von að spurningar um hvert tilfelli vakni. En mér finnst þetta farið að gerast svo oft, jafnvel að leitað sé dögum saman að ungu fólki.

Vonandi mun ganga vel að finna þennan strák. Það hlýtur að vera skelfilegt að vera í þeirri stöðu að eiga ættingja sem finnst ekki og ekki er hægt að ná sambandi við. Gildir þá einu hverjar aðstæðurnar eru, enda er mjög óþægilegt og dapurlegt að eiga ástvin sem finnst ekki og það hlýtur að vera skelfilegt að horfast í augu við.

Lýst eftir 17 ára pilti