Tryggja þarf endurnýjun í Suðurkjördæmi

Mér finnst fréttaskýringar Moggans um kjördæmamál í aðdraganda kosninga svolítið sérstakar, svo ekki sé meira sagt. Orðalagið er undarlegt oft á tíðum og athygli vekur hvernig sumum er hampað og öðrum ekki. Í greininni um Suðurkjördæmi er talað um endurnýjun í fyrirsögn. Þegar kemur að skrifum um Sjálfstæðisflokkinn þar sem leiðtoginn Árni Mathiesen gefur ekki kost á sér til endurkjörs eru sitjandi þingmenn mærðir mjög og sagt að staða þeirra sé sterk.

Ég held að staða þeirra sé hinsvegar mjög veik og undrast framsetninguna, enda tel ég að flokkurinn þurfi sérstaklega á endurnýjun að halda. Ekki er mikið talað um nýja öfluga frambjóðendur í forystusætum í þessari upptalningu og frekar reynt að draga úr möguleikum þeirra. Undrast þessa framsetningu og velti fyrir mér hvað vaki eiginlega fyrir þeim sem skrifar þessa fréttaskýringu. Þetta er umhugsunarefni allavega.

Mér finnst mikilvægt að sjálfstæðismenn í Suðurkjördæmi tryggi endurnýjun á framboðslista sínum þegar þeir fá tækifæri nú við brotthvarf Árna Mathiesen úr stjórnmálaforystu. Ég ætla að vona að Ragnheiður Elín Árnadóttir fái góða kosningu í leiðtogastólinn og Unnur Brá Konráðsdóttir nái öðru sætinu. Þær eru öflugar og traustar og eiga að vera í forystusveitinni í kjördæminu.

Hvet flokksmenn til að kjósa þær í prófkjörinu og tryggja endurnýjun í forystusveitinni.

Fréttaskýring: Endurnýjun í Suðurkjördæmi

Kosningabragur á atvinnutillögum vinstrimanna

Eftir 40 daga valdasetu vinstriflokkanna í skjóli Framsóknarflokksins sjást loksins einhverjar tillögur í atvinnumálum. Talað er um störf í byggingariðnaði, framkvæmdir við snjóflóðavarnir, gróðursetningu, grisjun og stígagerð, orkuviðhald og orkusparnað, minni útflutning óunnins fiskjar, hækkun endurgreiðslna vegna kvikmyndagerðar, þróunarverkefni í ferðaþjónustu, frumkvöðlasetur í Reykjavík, sérfræðinga af atvinnuleysisskrá til nýsköpunarfyrirtækja, bætta samkeppnisstöðu nýsköpunarfyrirtækja og fjölgun þeirra sem njóta listamannalauna.

Mikla athygli mína vakti að sérstaklega er talað um að þeim eigi að fjölga sem hljóti listamannalaun og ekki er það undrunarefni að þetta er talið upp síðast í þessari upptalningu. Eins og við er að búast er talað gegn því að skapa störf í orkufrekum iðnaði beint með álveri í Helguvík og á Bakka en gælt við það á öðrum sviðum. Enda er greinilegt að vinstri grænir leggjast gegn beinni slíkri atvinnusköpun en hafa það fram að færa að fjölga beri fólki á listamannalaunum og gróðursetningu. Þetta er svolítið vinstri græn áhersla.

En hvað með það. Held að það sé visst ánægjuefni að Eyjólfur, eða ætti maður kannski frekar að segja Steingrímur, hressist og ætli að gera eitthvað fyrir kosningar annað en telja ráðherralyklana sína og lækka röddina í takt við valdasessinn. En það er mikil kosningalykt af þessu, vægast sagt. En hvernig er það, er ekki óábyrgt að hækka listamannalaunin?

Ætla að skapa 4000 ársverk

Unglingaátökin í Reykjavík

Átök unglinganna, með hníf og barefli á götum Reykjavíkur í kvöld, er svolítið merkileg viðbót við þá umræðu að ofbeldi sé að aukast meðal unglinga í skólum landsins. Fræg eru málin frá Selfossi og Sandgerði sem hafa vakið mikla athygli og opnað umræðuna bæði um ofbeldisþróun og einelti þar sem hópar ráðast saman á einn eða tvo og jafnvel eldri einstaklingur ræðst á yngri. Þetta er mjög vond þróun sem við sjáum afhjúpast með þessu.

Þegar unglingar eru farnir að slást með hnífum er oft mjög stutt í skelfilegan harmleik. Öll munum við eftir sorglegum málum í London þar sem ungmenni hafa dáið eftir hnífaárásir í slagsmálum þar sem hópast er á einn stundum eða einhver saklaus áhorfandi verður fyrir stungu. Þetta er þróun sem við höfum heyrt af í fjölmiðlum en viljum ekki að verði íslenskur veruleiki.

Eðlilegt er að hugleiða hvert stefnir í slíkum ofbeldismálum, hvort þetta sé einangrað tilfelli eða almennur vandi sem er að koma í ljós.

Átök milli ungmenna

Var frjálshyggja í boði Samfylkingarinnar?

Mér finnst frekar fyndið að sjá postula innan Samfylkingarinnar tala um að frjálshyggja hafi verið í íslenskum stjórnmálum og rekja hana til Sjálfstæðisflokksins. Get ekki séð þessa hörðu frjálshyggju í reynd í forystu íslenskra stjórnmála, sérstaklega þegar litið er til útþenslu ríkisins á síðustu árum. En hvernig er það ætla þessir postular Samfylkingarinnar ekki að tala um dekur síns flokks fyrir útrásarvíkingana og auðmenn í þessu landi, í flestum tilfellum þá sem komu þjóðinni á kaldan klaka?

Fáir hafa slegið meiri skjaldborg um þessa menn í gegnum árin en einmitt Samfylkingin. Hver ber ábyrgð á því?

Hrunin frjálshyggjutilraun

Sjálfstæðisflokkurinn styrkir stöðu sína

Ég er ekki hissa á því að Sjálfstæðisflokkurinn sé að styrkja stöðu sína og Samfylkingin sé að veikjast í sessi. Sjálfstæðisflokkurinn hefur stokkað sig mjög upp að undanförnu og mun mæta til leiks í kosningunum með nýja forystu. Flestir þeir sem leiddu flokkinn í aðdraganda og eftirmála bankahrunsins hafa ákveðið að víkja af hinu pólitíska sviði - grasrót flokksins kallar líka eftir umtalsverðum breytingum og er að gera upp við forystusveitina með mjög kraftmiklum hætti í umræðunni og mun gera það ennfremur í prófkjörum og landsfundi í þessum mánuði.

Engum dylst að krafan úr grasrót Sjálfstæðisflokksins er einföld - þeir sem beri ábyrgð axli hana, sérstaklega með því að víkja úr forystusveitinni, láti sig hverfa, annaðhvort með góðu eða illu. Þetta fer ekki framhjá nokkrum manni. Grasrótin í flokknum er mjög eindregin í afstöðu sinni. Sjálfur hef ég tjáð þær skoðanir mánuðum saman að flokkurinn stokki sig upp og þeir víki af sviðinu sem brugðust. Þetta er sjálfsögð og eðlileg krafa - nægir að líta á skýrslu endurreisnarnefndarinnar sem öflug skilaboð, en þar er gert upp við forystuna, forystu sem brást á örlagatímum.

Þeir sem voru á vaktinni í aðdraganda bankahrunsins og þegar allt hrundi og fyrstu mánuðina eftir það verða að víkja. Þetta er einföld krafa og innan Sjálfstæðisflokksins er búið að verða við henni að mestu. Nýr formaður Sjálfstæðisflokksins verður kjörinn á landsfundi eftir þrjár vikur og útlit er fyrir umtalsverðar breytingar í prófkjörum, sérstaklega í Reykjavík. Flokksmenn sætta sig einfaldlega ekki við að þeir sem hafa brugðist leiði áfram flokkinn. Leitað er til nýs fólks. Þetta er stóra ástæða þess að Sjálfstæðisflokkurinn er að ná vopnum sínum. Hlustað var á grasrótina.

Í Samfylkingunni er staðan allt önnur. Þar ætlar pólitískt skaddaður formaður, sem brást á vaktinni í aðdraganda bankahrunsins, að sækjast eftir endurkjöri sem flokksformaður og fara í þingframboð í vor eins og ekkert hafi í skorist. Hún ætlar að komast aftur á þing og halda sínum völdum með persónulegum vinsældum Jóhönnu Sigurðardóttur. Hún ætlar sér að reyna að hanga í pilsfaldi gömlu konunnar sem er nógu góð til að leiða vagninn en fær ekki að taka við Samfylkingunni sem flokksformaður og alvöru leiðtogi.

Þar hefur þrem efstu sætum í Reykjavík verið úthlutað af þessum skaddaða flokksformanni sem brást á vaktinni á kostulegum blaðamannafundi. Þessir þrír kandidatar fara ekki einu sinni á framboðsfund með meðframbjóðendum sínum í Reykjavík. Eru of upptekin fyrir því að berjast um sæti sem þau virðast sjálfkjörin í. Þetta er allt lýðræðið. Svo virðist sem að velja eigi nýjan formann og þingmann bakvið tjöldin, Dag B. Eggertsson, án kjörs á landsfundi og í prófkjöri.

Ætlar grasrótin í Samfylkingunni að sætta sig við þetta? Á meðan grasrótin í Sjálfstæðisflokknum er að taka til, stendur fyrir alvöru hreinsunareldum og pólitískum þáttaskilum með mannabreytingum á vaktinni sefur Samfylkingin á verðinum með skaddaðan formann sem er úr tengslum við þjóðina. Hún er skemmd söluvara, enda talar hún ekki lengur fyrir Samfylkinguna.

Stóru tíðindin í þessari könnun að öðru leyti eru tvenn. Fjórflokkurinn er afgerandi í sessi og Framsókn virðist stopp í tólf prósentum. Ný framboð ná engum hljómgrunni og frjálslyndir eru um það bil að þurrkast út af þingi. Þetta verða kosningar fjórflokkanna sýnist mér.

Sjálfstæðisflokkur með mest fylgi

Heitar tilfinningar í árásarmálinu í Sandgerði

Ég er ekki hissa á því þó árásarmálið í skólanum í Sandgerði hafi vakið heitar tilfinningar í bloggheimum og samfélaginu öllu. Sum ummælin voru þó yfir strikið og er sjálfsagt að hugleiða hvort einhverjir hafi gengið of langt. Ég er samt sannfærður um að nauðsynlegt er að ræða ofbeldismál hreint út og vekja á þeim athygli. Ekki er eðlilegt að þagga þau niður og sveipa þau verndarhjúp, slíkt getur ekki gengið og eru röng skilaboð. Óþarfi er þó að níða niður fólk vegna þess og fara yfir strikið.

Óvægin ummæli á bloggi

Eftirlaunalögin felld úr gildi - góð málalok

Ég held að það sé jákvætt og gott skref að hin umdeildu eftirlaunalög hafi verið felld úr gildi. Þau voru mjög gölluð frá fyrstu stundu og voru ótæk og óverjandi að flestu leyti. Á þeim voru augljósir annmarkar sem hefði átt að taka af skarið með mun fyrr -  sá hinn stærsti að fyrrum ráðherrar gætu þegið eftirlaun á sama tíma og þeir væru á fullum starfslaunum hjá hinu opinbera. Slíkt gengur ekki upp og varð að taka á. Slíkt hefði átt að gera fyrir margt löngu.

Eftirlaunalögin voru samþykkt í pólitískum hita rétt fyrir jólin 2003. Fyrst stóðu þingmenn allra stjórnmálaflokka landsins að málinu sem flutningsmenn frumvarpsins í þinginu. Á örfáum dögum skipti stjórnarandstaðan meira og minna um kúrs og snerist við. Sérstaklega eru dramatískar og eftirminnilegar frásagnir af viðsnúningi innan Samfylkingarinnar.

Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, þáverandi varaformaður flokksins, tók forystu gegn lögunum og vann þeim málstað fylgis á kvöldfundum í þinghúsinu og tók forystu málsins af Össuri Skarphéðinssyni. Er yfir lauk studdi aðeins Guðmundur Árni Stefánsson, einn af varaforsetum Alþingis, málið af hálfu stjórnarandstöðunnar og fylgdi eftir hlutverki sínu við að leggja frumvarpið fram.

Deilt hefur verið um málið alla tíð síðan. Tvöfaldar launagreiðslur til ráðherra, sem fyrr eru nefndar, eru ekki hið eina sem er umdeilt við eftirlaunalögin. Allt frá því frumvarpið var rætt hefur mér fundist óeðlilegt að þingmenn njóti sérréttinda í lífeyrismálum og óviðunandi með hvaða hætti það var ákveðið.

Starfskjör þingmanna eru að mínu mati orðin það góð að þeir ættu að geta náð vænum lífeyrisauka fyrir eftirlaunaárin sín með frjálsum lífeyrissparnaði. Engin sérréttindi eiga að vera þar.

Eftirlaunafrumvarp samþykkt

Hversu virkur er nornagaldurinn?

Mér finnst það kaldhæðnislegt að konan sem hefur verið að magna upp nornagaldur gegn þjóðþekktu fólki og talað gegn því sé að loka galdrabúðinni sinni. Kannski fer það stundum svo að galdurinn beinist gegn fólkinu sjálfu og komi þeim sjálfum sem verst. Hver og einn á að tala um aðra eins og þeir vilja að talað sé um það sjálft. Illur andi og almenn lágkúra hittir fólk fyrir síðar meir.

Nornabúðin lokar dyrum

Fljótaskrift á stjórnarskrá kortéri fyrir kosningar

Ég hef alltaf verið mikill talsmaður þess að stokka stjórnarskrána upp. Efast þó um hvort það kunni góðri lukku að stýra að ætla að koma með breytingar á stjórnarskrá undir hita og þunga kosningabaráttu þegar að kortér lifir af kjörtímabilinu. Afleitt verklag er að leggja stjórnarskrána undir eins og peningaseðil í Vegas. Þetta var hreinræktað fíaskó fyrir þingkosningarnar 2007 - ég var þá mjög á móti breytingum á þeim tímapunkti, enda var það hvorugum stjórnarflokknum til sóma þá.

Seint verður sagt að sá málatilbúnaður hafi aukið tiltrú á þingi og stjórnmálaflokkum landsins. Ég sem kjósandi þessa lands horfði á þetta mál þá og botnaði vart í því. Ég gladdist mjög þegar að það dagaði uppi. Það voru fyrirsjáanleg endalok að mínu mati. Nú á að leika sama leikinn, þó með öðrum aðalleikurum. Að mínu mati þarf að vanda mjög til verka við uppstokkun stjórnarskrár. Leita þarf samstöðu allra flokka og tryggja að vel sé unnið á öllum stigum, ekki sé farið í einhverja fljótaskrift í ferlinu.

Mér finnst það ábyrgðarhluti að ætla að keyra svona tillögu í gegnum þingið á örfáum dögum, síðustu dögum fyrir alþingiskosningar. Þetta var farsi 2007 og mér grunar að þetta verði svipað nú, sérstaklega ef vinnuferlið á að líkjast fíaskó vinstriflokkanna í Seðlabankafarsanum. Stjórnarskrárin er mikilvægt plagg og vanda þarf til verka, en ekki vinna í kappi við tímann. Mörg önnur mál eru brýnni.

Stjórnarskrárbreyting í kappi við tímann fyrir tveimur árum, í aðdraganda kosninga, fékk sín eftirmæli sem málið sem strandaði í fjörunni. Gerist hið sama núna?

Frumvarp um stjórnarskrárbreytingar

Engin breyting hjá VG í NA - veikur listi

Mér finnst niðurstaða forvals VG í Norðausturkjördæmi vera góð tíðindi fyrir andstæðinga flokksins hér á svæðinu. Engin breyting verður í efstu sætum og listinn hlýtur að teljast mjög veikur í því ljósi. Mér finnst það mjög lélegt að vinstri grænir hafni algjörlega Hlyni Hallssyni og taki þá afstöðu að velja aðra fulltrúa í forystusveitina. Með þessu verður yfirbragð listans frekar einsleitt og veiklulegt.

Fyrir andstæðinga VG er þetta óskaniðurstaða og eykur líkurnar á því að VG verði á svipuðum slóðum og í síðustu kosningabaráttu. Þá byrjaði VG vel en tapaði fylgi eftir því sem nær kosningum dró. Veikleikar listans komu þá vel í ljós á öllum sviðum. Listi án Hlyns er mjög veikur sérstaklega hér á Eyjafjarðarsvæðinu, rétt eins og síðast. Þetta er því góð útkoma fyrir þá sem eru í öðrum flokkum.

Baráttan við VG um fylgi hér á Akureyri verður mjög skemmtileg í ljósi þess.

Steingrímur J. efstur í NA

Rosaleg mistök hjá Háskólanum

Þeim hlýtur að hafa liðið illa, nemendunum við Háskóla Íslands, sem var úthýst úr skólanum fyrir stundarsakir í gær og klippt á tenginguna við stúdentakortið þeirra. Þvílíkt högg sem svona tilkynning hlýtur að vera fyrir fólk. Þessi mistök, mannleg eða vélræn, eru rosaleg og hljóta að vekja spurningar um hversu áreiðanlegt kerfið sé.

Svona á einfaldlega ekki að geta gerst, og geti það gerst þarf að fara yfir alla vankanta og reyna að koma í veg fyrir að svona veikleikar séu til staðar og fylla upp í þær holur. Stundum er sagt að tölvan geti alltaf klikkað og minnstu hnökrar geti haft alvarlegar afleiðingar. Þetta er sannarlega eitt af þeim tilvikum.

Þúsundum vísað úr HÍ

Mögnuð skrif Jóns um Seðlabankafarsann

Jón Sigurðsson, fyrrum seðlabankastjóri og viðskiptaráðherra, ritar frábæra grein á Pressunni um Seðlabankafarsann hér á Íslandi. Þar segir hann í raun allt sem segja þarf um lélegan aðdraganda breytinganna og ófagleg vinnubrögðin, slöpp vinnubrögð sem vonandi munu aldrei endurtaka sig. Pólitísk hrossakaup og baktjaldamakk lýsa ekki nýrri sýn á ákvarðanatöku og lýðræðislegum vinnubrögðum sem vinstriflokkarnir hafa svo oft heitið að standa fyrir. Þeir féllu á fyrsta og mikilvægasta prófinu.

Eftirfarandi skrif Jóns standa upp úr öllu öðru góðu:

"Pólitískur flokksforingi hitti útlendan pólitískan foringja á flokksfundi og bað hann vinsamlegast að útvega Íslendingum seðlabankastjóra. Útlendi stjórnmálaforinginn litaðist um í höfuðborg heimalandsins og fann fyrrverandi aðstoðarráðherra og náinn trúnaðarmann í forystu norska Jafnaðarmannaflokksins. Svo voru þessi pólitísku skilaboð send til Íslands. Bingó. Norðmaðurinn er settur seðlabankastjóri í Reykjavík.

Hvað er ,,faglegt" við þetta?

Hvað í þessu getur nokkru sinni ,,réttlætt" eða ,,útskýrt" þá ráðstöfun að hrekja íslensku peningamálasérfræðingana Eirík Guðnason og Ingimund Friðriksson úr störfum? Er það virkilega allur munurinn að Norðmaðurinn er krati en Davíð Oddsson hægrisinnaður? Er það annars stigs pólitík að vera aðstoðarráðherra og náinn trúnaðarmaður flokksformanns - en forystuferill Davíðs þá einhvers konar fyrsta stigs pólitík? Skiptir slíkt máli í seðlabankastörfum?"

Svo mörg voru þau orð - sannkölluð skyldulesning!

„Hvað er faglegt við þetta?"

Litlar líkur á miklum þáttaskilum í pólitíkinni

Ekki virðast miklar líkur á umtalsverðum pólitískum þáttaskilum í vor. Í öllum skoðanakönnunum mælist styrkur fjórflokksins á meðan veikleikar nýju framboðanna koma í ljóst. Flest bendir til að stóra breytingin verði sú að fimmti flokkurinn síðasta áratuginn, Frjálslyndi flokkurinn, hverfi af sjónarsviðinu. Stutt kosningabarátta kemur sér ekki vel fyrir ný framboð sem þurfa sinn tíma til að festa sig í sessi. Langur kosningavetur hefði getað hentað þeim betur, bæði til skipulags og við að vinna þá innri vinnu sem öll framboð þurfa að fara í gegnum.

Spádómar Ólafs Þ. Harðarsonar gera ráð fyrir mikilli vinstrisveiflu. Þar gerir hann ráð fyrir því að annar vinstriflokkanna haldi sjó þrátt fyrir að bera umtalsverða ábyrgð á bankahruninu og erfiðri stöðu landsins en hafa ekki axlað þá ábyrgð að neinu leyti. Enn situr formaður þess flokks á sínum stóli og skammtar öðrum í kringum sig völd og ákveður skipan þriggja efstu sæta á framboðslistanum í Reykjavík ein og óstudd. Ægivald hennar innan eigin flokks virðist enn til staðar þrátt fyrir að allt annað í kringum hana hafi hrunið til grunna.

Mér finnst lýðræðið hjá Samfylkingunni í Reykjavík koma best fram í því að nýja skoðanakannanakerfið á netinu, Þjóðfundur, mælir styrk kjördæmaleiðtoga allra flokka um allt land í prófkjörum. Þegar kemur að þeim er spurt um hver verði í fjórða sæti. Stóra spennan í prófkjörinu er um fjórða sætið. Lýðræðið er mjög skondið fyrirbæri, sérstaklega hjá vinstrimönnum. Þar á líka að tefla fram leyniformannskandidat án kosningar. Tryggja á Degi flokksformennsku og þingsæti framhjá prófkjöri og landsfundi.

Eflaust snúast kosningarnar í vor um lýðræði og hvort við höfum lært eitthvað á hruninu. Mér finnst eðlilegast að þeir sem virkilega taka til hjá sér og fara í naflaskoðun njóti sannmælis á meðan þeir sem engu vilja breyta og hafa sama gamla, þreytta liðið í forystu fái að kenna á því. Þeir hafa þá í raun ekki lært neitt. En eflaust er það rétt að gömlu flokkarnir berjast um völdin og það verður milli þeirra innbyrðis sem örlögin ráðast. Nýju framboðin falla sennilega á tíma.

Gæti orðið mesta vinstri sveifla sem sést hefur hér

Er gáfulegt að klára tónlistarhúsið í kreppunni?

Ég er ekki hissa á því þó tónlistarhúsið hiksti í fjárlaganefnd, enda einum of stór biti til að renna í gegn í einu vetfangi. Mikilvægt er að stjórnvöld forgangsraði á þessum erfiðu tímum og hugleiði hvort rétt sé að binda sig þessu verkefni nú. Bygging hússins gat ekki stöðvast á verri tímapunkti en þessum, enda er það eins og svöðusár í miðborg Reykjavíkur.

Að óbreyttu er það reyndar minnisvarði um græðgina og sukkið sem varð íslensku samfélagi svo dýrkeypt, hinu liðnu tíma þegar útrásarvíkingarnir þóttu hálfgerðir guðir hér á Íslandi. Kannski er best að það verði einmitt þannig á næstu árum, minnisvarði um siðleysið á öllum sviðum?

Eðlilegt er að stjórnvöld hugleiði hvað sé mikilvægt og hvað ekki.

Tekist á um Tónlistarhús

Brösug hjónabandssæla stjórnarflokkanna

Eitthvað virðist vera farið að dofna yfir hjónabandssælu vinstriflokkanna við Framsóknarflokkinn. Nú virðist Framsókn vera farin að sýna vald sitt og mátt, sem varla er furða, við þessar aðstæður sem uppi eru. Engin skilyrði Framsóknar fyrir stuðningi við stjórnina hafa orðið að veruleika þrátt fyrir rúmlega mánuð vinstriflokkanna við völd. Og kannski er komið að því að stjórnin verði tekin úr sambandi.

Annað hvort ná flokkarnir þrír saman um að halda þingi áfram eða blása það af 12. mars. Framsókn hefur það í hendi sér. Það yrði neyðarlegt fyrir stjórnarflokkana ef Framsókn og Sjálfstæðisflokkur fá saman í gegn tillögu um frestun þingfunda frá 12. mars. En kannski er það sem gerist. Nú reynir á hversu öflug Framsókn verður með sín mál.

Fundað um stjórnarsamstarfið

Össur talar niður og upp til Sigmundar

Viðtalið við Össur, þar sem talað er um Framsókn og Sigmund Davíð, er svolítið fyndið. Í öðru orðinu talar ráðherrann upp til Sigmundar, með því að minna hann á ábyrgð sína og hann hafi í raun puttann á takkanum sem heldur ríkisstjórninni gangandi, en í hinu talar hann niður til hans og Framsóknarflokksins. Þetta limbó er óneitanlega ansi fyndið.

Þetta er svona í takt við það þegar ráðherraræðið í Stjórnarráðinu ætlaði að stilla Framsókn upp við vegg um daginn og reyna að tuska þá til með hótunum. Þar fór umhyggjan fyrir þingræðinu fyrir lítið, hjá þeim sem mest höfðu talað um það.

Minnihlutastjórnin hagar sér eins og hún sé meirihlutastjórn sérstaklega í fyrirskipunum í þingstarfinu. Ætli það sé ekki vandinn stóri sem blasir við öllum, ástæðan fyrir því að þessi stjórn er jafn veikburða og raun ber vitni.

Sigmundi Davíð boðin sáttahönd

Vinstristjórnin að falla á tíma vegna kosninganna

Augljóst er að vinstristjórnin er að falla á tíma. Á rúmum mánuði hefur hún aðeins náð örfáum frumvörpum í gegnum þingið og ekkert gert í þeim lykilmálum sem hún var mynduð um. Nú er aðeins rúm vika þar til rjúfa þarf þingið til að hefja kosningabaráttuna. Ríkisstjórnin getur sjálfri sér um kennt að hafa ekki komið málum sínum áfram. Hún hefur haft öll tækifæri til að vinna málin hratt og örugglega en fallið á prófinu. Af rúmum 40 dögum til að koma fram með mál og fara með þau í þingið hefur hún sólundað rúmum 30 dögum í pólitískar hreinsanir frekar en málefnin.

Eðlilega bendir Framsóknarflokkurinn á það að þau verkefni sem ríkisstjórnin var mynduð um og Framsókn setti sem skilyrði fyrir stuðningi hafa ekki staðist. Ekkert hefur verið gert. Eftir rúma 30 daga er eins og landið hafi staðið í stað. Enginn er að leiða þjóðina af krafti, koma fram með framtíðarsýn og einhverja alvöru forystu. Við erum í einhverju furðulegu tómarúmi þar sem hugsað er aðeins um hentug mál stjórnmálamannanna við völd.

Greinilegt er að ráðherrar ríkisstjórnarinnar hafa ekki lært á minnihlutastjórnarformið. Þeir sem hæst töluðu um að auka þyrfti virðingu Alþingis hafa gengisfellt það með því að beita því sem afgreiðslustofnun. Hræsni þeirra er algjör.

Nú tala stjórnarflokkarnir svo um að ekki sé tími til að koma málum í gegnum þingið og gefa í skyn að fresta þurfi kosningunum. Sumir af þeim göluðu sem hæst í janúar um að kjósa þyrfti sem fyrst og færa umboðið til þjóðarinnar.

Nú þarf að festa kjördaginn 25. apríl í sessi og rjúfa þing - tryggja að starfhæf ríkisstjórn taki til starfa sem fyrst. Þessi vinstristjórn hefur fallið á prófinu, bæði með verklagi sínu og aðgerðarleysi.

Stóru málin bíða í þinginu

Harkalegt uppgjör á stöðu Íslands

Glöggt er gests augað var forðum sagt. Datt þessi forni málsháttur í hug þegar ég las umfjöllun Vanity Fair um málefni Íslands. Vel að merkja er þetta harkalegt uppgjör - Ísland er hakkað í spað í skrifunum og talað bæði illa um okkur, bæði verðskuldað og óverðskuldað svosem. Við erum á einni nóttu orðin skólabókardæmi um hvernig græðgin og sukkið bar eina þjóð ofurliði og við blinduðumst öll af blindri aðdáun á þeim mönnum sem sigldu þjóðinni í strand. Þarna er hjarðhegðun okkar Íslendinga dregin sundur og saman í miskunnarlausu háði.

Höfum við kallað þetta yfir okkur sjálf? Vissulega höfum við gert það að mörgu leyti. Við létum spádóma erlendra sérfræðinga sem vind um eyrun þjóta og neituðum að horfast í augu við yfirvofandi vanda og efnahagslegt óveður sem var á leiðinni. Margir féllu með vísakortið í hendi og sumir eru enn að reyna að standa í lappirnar við að bjarga sér frá hruninu. Við lærðum vonandi okkar lexíu, stóra niðurstaðan er sú að við verðum að vera vakandi fyrir vandanum og vera raunsæ í hverju því sem gert er.

Raunsæi og veruleikaskyn tapaðist á síðustu árum. Mestöll þjóðin var með glampann í augunum fyrir þeim sem skuldsettu okkur upp í rjáfur og fyrst núna virðumst við vera að vakna upp við hversu illa var unnið. Myndin um Enron ætti að vera sýnd reglulega til að vekja þá sem enn trúa því að útrásarvíkingarnir hafi verið snjallir og skynsamir menn.

Eitt finnst mér þó vanta á þessum tímum. Okkur vantar sterka leiðtoga sem talar við fólkið í landinu, talar kjark og kraft í það við þessar erfiðu aðstæður. Enginn slíkur er á sviðinu núna. Ég held að fólkið í landinu sé ráðvillt því enginn talar til þeirra í lausnum og markmiðum. Við erum í mikilli þoku, ekki aðeins efnahagslega heldur pólitískt.

Staðan er kannski ekki þannig að allir hafi framtíðarsýn til langs tíma. En það er mikilvægt að þeir stjórnmálamenn sem vilja vera ábyrgir og traustir tali í lausnum og skapi framtíðarsýn, ef það sé ósátt við stöðu þjóðarinnar komið með einhvern vegvísi til framtíðar.

Wall Street á túndrunni

Blekkingarleikur á endastöð

Ég held að margir sjái hlutina í öðru ljósi eftir Kastljós kvöldsins, þar sem kom fram að margfrægar fullyrðingar Björgólfs Thors í Kompásviðtalinu í október standast ekki. Mér finnst merkilegt að það hafi tekið íslenska fjölmiðlamenn marga mánuði að komast að sannleikanum í þessu máli. Tilraun stjórnenda Landsbankans fyrir bankahrunið til að snúa hjólinu enn einn hring og halda útúrsnúningunum áfram er dæmd til að mistakast að mínu mati.

Þeir eru orðnir fáir sem trúa þessum mönnum. Trúverðugleikinn er löngu farinn og sumir reyna ekki einu sinni að halda uppi vörnum. Svikamyllan og blekkingarleikurinn hefur verið afhjúpaður. Mikil lexía var að horfa á Enron-myndina í gær. Þetta var eins og innsýn í íslenskan veruleika útrásartímans. Sukkið og græðgin í Enron er sá sami og einkenndi öll verk og viðskiptalega sýn útrásarvíkinganna hér á Íslandi.

Fengu ekki fyrirgreiðslu

Ásta talar hreint út - Geir á að biðjast afsökunar

Mér fannst Geir H. Haarde, formaður Sjálfstæðisflokksins, skauta ómerkilega framhjá tímamótariti endurreisnarnefndar Sjálfstæðisflokksins, sem eru orð í tíma töluð. Geir á að biðja þjóðina afsökunar á þeim mistökum sem gerð voru og klára þetta mál með sóma áður en hann víkur af hinu pólitíska sviði. Nú er tímabært að tala hreint út við fólkið í landinu. Augljóst er að mistök voru gerð og það er tímasóun að ætlast til þess að fólk hafi þolinmæði fyrir mörgum orðum um mistökin. Þau eru augljós og þarf að gera upp heiðarlega og traust.

Ásta Möller, alþingismaður, á hrós skilið fyrir að segja hlutina hreint út í sama fréttatíma. Þar sagði hún það sem flestir flokksmenn telja að þurfi að gerast. Viðurkenna þarf mistökin og reyna að læra af þeim. Því fannst mér Ásta tala um skýrslu endurreisnarnefndarinnar heiðarlega og traust, þetta er fyrsta skrefið í því að viðurkenna mistökin og reyna að feta sig fram á veginn. Mjög einfalt mál í sjálfu sér.

Endurreisnarnefndin þarf vissulega að líta til framtíðar. En við getum ekki horfst í augu við nýja tíma nema að gera upp fortíðina. Því er plagg endurreisnarnefndarinnar traust uppgjör á því sem gerðist. Þeir sem bera ábyrgð eiga að axla hana og viðurkenna hlut sinn í því að hafa ekki komið í veg fyrir það sem gerðist.

Ábyrgð þeirra er augljós og hana eiga þeir að viðurkenna. Þetta ætti fráfarandi formaður Sjálfstæðisflokksins að átta sig á sem fyrst.

Baðst afsökunar á mistökum