Sundrung frjálslyndra - dauðvona flokkur

Ekki verður annað séð en Frjálslyndi flokkurinn sé dauðvona. Hann er að klofna upp og ganga frá sjálfum sér á þeim tímum þegar sóknarfæri stjórnarandstöðuflokka ætti að vera sem mest. Miðstjórn flokksins er farin að sækja sér ægivald yfir Guðjóni Arnari Kristjánssyni, formanni flokksins, og skipa honum fyrir verkum með eftirlaunafrumvarpið og senda út skilaboð um hvernig gera eigi hlutina. Hvergi annarsstaðar tíðkast að miðstjórnin drottni yfir formanni og tali niður til hans.

Og svo er greinilega verið að veita Kristni H. Gunnarssyni náðarhöggið sem þingflokksformanni. Dagar hans í því hlutverki eru greinilega taldir og fylkingin að baki Jóni Magnússyni farin að sækja sér ægivald í flokknum. Ef marka má skilaboðin frá miðstjórninni er þess ekki langt að bíða að hópurinn sem styður Jón og sennilega Magnús Þór Hafsteinsson sæki sér full yfirráð yfir flokknum. Farið er að tala um Guðjón Arnar sem fortíð í pólitík, bæði af þeim sem hafa varið hann eða stutt.

Ég held að þessi flokkur muni deyja pólitískt þegar Guðjón Arnar lætur af formennsku. Honum var það að þakka að flokkurinn náði flugi. Með persónufylgi sínu fyrir vestan náði Guðjón Arnar kjöri með glæsibrag í alþingiskosningunum 1999 og tók Sverri Hermannsson með sér inn. Án þessa kjarnafylgis í gamla Vestfjarðakjördæmi hefði Frjálslyndi flokkurinn aldrei náð flugi. Þegar Guðjón Arnar fer út úr pólitík fer undirstaða flokksins með honum.

Þetta er þegar að verða eins og fjölskylda sem berst um ættargóssið, fjölskyldusilfrið og fallegu málverkin á veggjum forfeðranna. Þegar átökunum lýkur verður allt sem innanhúss er orðið verðlaust og gott betur en það. Magnús Þór er pólitískt landlaus, situr ekki á þingi og hefur veikst gríðarlega í sessi sem varaformaður.

Erfitt er um það að spá hver nær yfirráðum í þessum glundroða en ljóst er að Kristinn H. er búinn að mála sig út í horn með því að bakka ekki upp innflytjendastefnuna. Fróðlegt verður það ef Kristinn H. endar í Samfylkingunni eftir áratug á flokkaflakki, eftir að Alþýðubandalagið geispaði golunni og rann inn í Samfylkinguna.

Þá fór Kristinn H. í Framsókn til að standa vörð um stöðu sína en fór þaðan við illan leik eftir að hafa misst stuðning allra fylkinganna þar - orðinn pólitískt landlaus. Þá bjargaði Guðjón Arnar Kristjánsson honum frá pólitískum endalokum og hann hélt þingsætinu með eftirminnilegum hætti.

Kannski fer hann heim. Ef Kristinn H. yfirgefur flokkinn sem hefur þegar snúið við honum baki er hann kominn í fjórða flokkinn á sautján ára þingferli. Slær þá meira að segja við Hannibal Valdimarssyni.

Össur býður Kristin H. velkominn í Samfylkinguna

Röggsemi á borgarstjóravakt

Mér finnst Hanna Birna Kristjánsdóttir, borgarstjóri, hafa farið vel af stað í embættisverkum sínum. Mikilvægt var að borgarbúar fengju borgarstjóra með traust umboð og gott bakland að baki sér í stað þess veikleika og sundrungar sem einkenndi verk Ólafs F. Magnússonar á þeim rúmu 200 dögum sem hann var borgarstjóri.

Hanna Birna er röggsöm og afgerandi í verkum sínum, eins og sést hefur af framgöngu hennar að undanförnu. Mjög sniðugt er hjá henni að fara í heimsókn í stofnanir borgarinnar, ræða við fólk og taka þátt í starfinu þar. Þessi símsvörun er kannski ekki langtímaverkefni en bara það að taka þessi verkefni að sér gerir það að verkum að borgarstjórinn virkar ekki eins og fjarlæg toppfígúra.

Mér finnst Hanna Birna vera traustasti borgarstjórinn sem setið hefur við völd á þessu kjörtímabili. Vonandi mun henni takast að færa borginni styrka og afgerandi stjórn til að taka á lykilmálum. Mikilvægt er að glundroðaskeiðinu ljúki og hægt verði að hugsa um annað en reyna að halda völdum. Síðustu tólf mánuðir hafa verið niðurlægingartímabil fyrir borgarstjórn Reykjavíkur en vonandi eru betri tímar í vændum.

Ef Hanna Birna heldur áfram á þessari braut er ég viss um að henni mun takast að snúa vörn í sókn fyrir Sjálfstæðisflokkinn í Reykjavík. Verkefnið verður ekki einfalt en allir sjálfstæðismenn í borginni hljóta að vera ánægðir með að hafa eignast traustan og afgerandi forystumann sem leiðir hópinn af röggsemi og krafti.

Símadama á borgarstjóralaunum

Sameinaðar fréttastofur RÚV - Óðinn fréttastjóri

Mikið gæfuspor felst í þeirri ákvörðun að sameina fréttastofur Ríkisútvarpsins í eina. Þetta hefði átt að vera búið að gera fyrir löngu. Ótalmörg tækifæri hafa gefist til að fara í þessa hagræðingu eftir að fréttastofurnar fóru að vinna saman hlið við hlið í Efstaleitinu um aldamótin án þess að láta fréttastjórnanda fara en það hefur ekki verið nýtt fram til þessa.

Til þessa hafa tvær fréttastofur á sömu hæðinni í sama húsi í eigu sama aðila verið varðar með því að þær vinni svo gott verk aðskilið og engin þörf á að breyta því. Upplagt hefði verið að breyta þessu þegar auglýst var eftir fréttastjóra Ríkissjónvarpsins árið 2002 og þegar deilurnar voru um fréttastjóra Ríkisútvarpsins árið 2005 eftir að Auðun Georg hætti við að þiggja stöðuna. Þá hefði átt að skipa Elínu Hirst sem yfirmann yfir öllu dæminu og sameina það. Mörg tækifæri hafa því runnið úr greipum þessa fólks.

Verð að viðurkenna að ég er hissa á að Óðinn Jónsson verði fréttastjóri RÚV við þessar aðstæður, átti mun frekar von á að Elín Hirst fengi það hlutverk, þar sem hún hefur verið mun lengur fréttastjórnandi í Efstaleitinu en Óðinn, starfað þrem árum lengur sem fréttastjóri og er ein af mjög fáum konum sem hafði yfirmannsstöðu í fréttageiranum. Hún virðist þó ekki vera að fara frá RÚV ef marka má fréttir. Þó verður áhugavert að sjá hvaða hlutverk henni verði valið sem geti komið til móts við fyrra hlutverk hennar sem fréttastjórnandi.

Bogi Ágústsson hætti sem fréttastjóri Ríkissjónvarpsins árið 2002 til að taka við nýju hlutverki yfirmanns fréttamála hjá Ríkisútvarpinu. Skildi ég aldrei þá ráðstöfun að hafa einn yfirmann þessara mála en svo tvo fréttastjóra með fullan starfstitil sem undirmenn hans. Mun betra hefði verið að ráða Boga yfir þetta starf þá, en væntanlega hefur ekki verið áhugi fyrir því að svipta Kára Jónasson fréttastjórastöðu sem hann hafði haft allt frá árinu 1987. Ekki löngu síðar fór hann þó yfir á Fréttablaðið.

Þegar rekstrarformi Ríkisútvarpsins var breytt var staða Boga lögð niður og fréttastjórarnir sviptir sameiginlegum yfirmanni fréttamála en höfðu áfram sín störf og tvær fréttastofur voru skilgreindar í breyttu formi stofnunarinnar. Bogi endaði sem starfsmaður á erlendri fréttadeild og að ég held sem undirmaður Ingólfs Bjarna Sigfússonar. Bogi hefur líka verið með einhverja viðtalsþætti. Staðan er því sú að yfirmennirnir Elín og Bogi hafa á skömmum tíma endað sem undirmenn á fréttadeildinni.

Fjögur eða fimm tækifæri til breytinga á fréttasviði Ríkisútvarpsins hafa verið misnotuð af Páli Magnússyni og Markúsi Erni Antonssyni. Spurt er hvers vegna þetta sé gert núna, en ekki áður þegar hægt var að stokka upp án þess að láta fréttastjórnanda fara úr starfi. Freistandi er að líta svo á að þessi ákvörðun sé tekin núna til að hagræða í rekstri. Ekki er það þó sagt núna en áhugavert verður að sjá hvað gerist síðar meir.

Löngu tímabær er þessi ákvörðun. Bæði gerir hún starf fréttastofu ríkisins mun skilvirkara og einfaldara og komið er í veg fyrir tvívinnu við fréttir. Þetta ætti að gera góða fréttavinnslu enn betri og traustari. En mikið var að þeim tókst að laga þetta eftir átta ár með tvær fréttastofur hlið við hlið að vinna sama verkið. Ríkisútvarpinu veitir varla af því að hagræða til hjá sér.

Fréttastofur RÚV sameinaðar

Enn ekki samið við ljósmæðurnar

Afleitt er að enn hafi ekki tekist að semja við ljósmæður. Fróðlegt væri þó að vita hvort ríkisstjórnin hafi komið með annað útspil í stöðuna á fundinum í dag. Árni M. Mathiesen, fjármálaráðherra, fór illa að ráði sínu með því að kæra ljósmæður undir lok síðustu viku og er það eitt mesta pólitíska sjálfsmark sem ég man eftir úr seinni tíð. Svona gera menn ekki, sagði Davíð Oddsson forðum daga þegar Friðrik Sophusson ætlaði að skattleggja blaðburðarbörn. Átti það vel við í þessu máli.

Ég hef ekki séð marga leggja í það verkefni að verja afstöðu ráðherrans. Í gær varði reyndar Kristinn H. Gunnarsson, þingflokksformaður frjálslyndra, það útspil að kæra ljósmæðurnar í Silfri Egils á meðan Sigurður Kári Kristjánsson og Dögg Pálsdóttir töluðu gegn því. Enda hver getur varið svona pólitísk afglöp? Mikilvægt er að þessi deila verði leyst með heiðarlegum viðræðum en ekki svona klúðri.

Afleitt er ef þessi verkfallsdeila verður lengri og erfiðari en orðið er. Nóg er nú samt orðið. Vonandi hefur einhver bent fjármálaráðherranum á það í réttunum um daginn, þegar hann gat ekki svarað spurningum fjölmiðlamanna.

Samningar náðust ekki í dag

Lifandi eða dauður á leiðtogastóli?

Ekki er hægt annað en vorkenna almennum þegnum þeirra þjóða sem vita ekki hvort leiðtogar þeirra eru lífs eða liðnir og er haldið algjörlega frá sönnum upplýsingum um heilsufar þeirra. Besta dæmið um þetta nú er Kim Jong-Il, en svipað mátti upplifa varðandi Fidel Castro, fyrrum forseta Kúbu, sem hefur varla sést opinberlega í tvö ár og er farinn að heilsu. Svona laumuspil felur aðeins í sér algjöra óvissu stjórnvalda um stöðu leiðtogans.

Oftast nær sjáum við svona í hörðum einræðisríkjum, þar sem ægivaldi eins manns er beitt með persónu hans. Þegar leiðtogarnir verða hrumir er ægivaldinu frekar beitt úr fjarska en með því að sýna þá, enda myndi það grafa undan valdinu sem fylgir persónunni. Annars er svona sjónarspil með dauðvona eða heilsuveila leiðtoga orðið erfitt í framkvæmd í þeirri nútímafjölmiðlun sem við lifum í. Auðveldara er að afhjúpa svona feluleik.

Ég veit ekki hvort rétt er að Kim Jong-Il hafi verið dauður í fimm ár og tvífari hans í raun verið eins og dúkka í hlutverki mannsins með valdið. Illt er fyrir eina þjóð að lifa við það sé það í raun satt. En hitt er ljóst að þessi leiðtogi er kominn að fótum fram. En hefur Kim Jong-Il nokkru sinni verið sterkur leiðtogi?

Hann hefur fyrst og fremst verið framlengingarsnúra á veldi föður síns, sem lést fyrir tæpum fimmtán árum. Hann hefur hvorki verið vitsmunavera eða sterk leiðtogaímynd fyrir þjóð sína. Hann hefur aðeins gengið í hlutverk föðurins við að kúga heila þjóð.

Kim veiktist í apríl

Framtíð Geirs í stjórnmálum ræðst í vetur

Mjög mun reyna á Geir H. Haarde, forsætisráðherra, í vetur. Að mínu mati mun frammistaða hans á þeim tíma ráða því hversu lengi hann verði í stjórnmálum, hvort honum tekst að leiða Sjálfstæðisflokkinn út úr efnahagslægðinni og inn í næstu alþingiskosningar. Margar áskoranir blasa við flokknum, innri og ytri vandamál sem þarf að vinna úr áður en haldið verður í kosningar. Landsfundur eftir ár verður átakafundur um lykilmál að óbreyttu.

Greinaskrif Óla Björns Kárasonar í Þjóðmálum voru þörf og góð. Ég var sammála mjög mörgu í greiningu hans og skrifum. Eftir fimmtán ára veru í Sjálfstæðisflokknum fann ég samhljóm í mörgu því sem Óli Björn sagði, ekki aðeins um menn heldur og mun frekar um málefni Sjálfstæðisflokksins, stöðu mála á þessum örlagatímum. Ég fer ekki leynt með það að mér finnst flokkurinn hafa fjarlægst mig á síðustu mánuðum. Er ég svo sannarlega ekki einn um þá skoðun.

Mikilvægt á þessum tímapunkti er að mál síðustu mánaða verði gerð upp, ekki aðeins hjá fréttaskrifurum heldur og þeim sem hafa verið í innsta hring Sjálfstæðisflokksins um árabil. Slíkt er ekki veikleikamerki heldur styrkleikamerki fyrir okkur öll. Mikilvægt er að ólíkar raddir heyrist og öll átakamálin séu gerð upp. Óli Björn fer vel yfir styrkleikana og veikleikana nú.

Öllum er ljóst að mikil pólitísk mistök hafa verið gerð hjá Sjálfstæðisflokknum í Reykjavík síðasta árið, ekki síst alvarleg mistök af hálfu forystu Sjálfstæðisflokksins á landsvísu. Þetta hef ég margoft farið yfir í skrifum á þessum vef. Ég talaði alveg hreint út í þeim efnum, enda taldi ég að þögn væri fjarri því rétta úrræðið þá. Vandinn í borginni var heimatilbúinn, einkum þegar forystan greip ekki inn í hann.

Geir gerir rétt í því að koma fram og tala um málin á opnum fundi í Valhöll, hreint út og afgerandi. Ég hef orðið fyrir vonbrigðum með hvernig Geir hefur komið fram, verið önugur og úr fókus stundum. Auðvitað eru þetta erfiðir tímar.

En það sem mestu skiptir er að leiðtogar þjóðarinnar tali til hennar í vandræðum, mun frekar en góðæristímum. Þjóðin verður að vita að einhver sé við stýrið þegar kreppir að.

Fyrir Geir skiptir máli að komast út úr þessum ólgusjó. Annað hvort taka landsmenn leiðsögn hans eða hafna henni í þessum ólgusjó. Þar ræðst framtíðin.

Ekki rétt að tala um kreppu

McCain heldur forskotinu - hræðsla demókrata

John McCain hefur nú í tæpa viku haft forskot í baráttunni um Hvíta húsið. Hann hefur nú haft lengur forskot en svo að það megi bara teljast sem táknræn fylgissveifla vegna flokksþings repúblikana. Augljóst er að valið á Söru Palin hefur breytt gangi baráttunnar og ekki aðeins styrkt framboðið heldur Repúblikanaflokkinn almennt.

Æ augljósara verður að stjörnuframmistaða Söru Palin í St. Paul voru mikil þáttaskil í þessari kosningabaráttu. Haldi þau flugi næstu vikurnar er alveg ljóst að þau eiga góðan séns á að vinna Hvíta húsið. Nú hefur McCain náð forskotinu í kjörmannamælingunni á electoral-vote.com og mælist sem sigurvegari. Þetta er í fyrsta skiptið sem það gerist eftir að ég fór allavega að fylgjast með síðunni eftir að ljóst var hverjir myndu berjast um Hvíta húsið fram í nóvember.

Eins og staðan er núna hefur Obama aðeins náð tveimur fylkjum af repúblikunum frá því í forsetakosningunum 2004; Colorado og Iowa. Það gerir sextán kjörmenn. Staðan er núna þannig að McCain hefur 270 kjörmenn en Obama 268. Kosningunum 2004 lauk með því að Bush hlaut 286 en Kerry 252. Kerry missti reyndar einn, sem studdi John Edwards í kjörmannasamkundunni. Árið 2000 var þetta tæpt eins og allir muna; Bush með 271 en Gore 267. Hann lenti í því sama og Kerry, missti einn kjörmann.

Fjöldi demókrata var farinn að búast við því snemma í sumar að leiðin væri greið fyrir Barack Obama í Hvíta húsið. Gárungarnir segja að hann hafi verið farinn að velja gluggatjöldin í forsetaskrifstofunni. Hann nýtti sumarið illa og greinilegt er að fjöldi demókrata telja nú heimsreisu Obama í júlí, sem átti að vera til að hífa upp reynslu hans í utanríkismálum, mikil mistök. Svo er greinilegt að flestir telja valið á Joe Biden sem varaforsetaefni mikil mistök. Meira að segja Biden sjálfur hefur viðurkennt það. Með Hillary sér við hlið hefði Obama minnkað mjög líkurnar á að McCain veldi Palin og hefði rammað inn kvennafylgið.

Í þessari frétt á Politico er farið nokkuð vel yfir hræðslu demókrata við að hið sama og hefur gerst skuggalega oft áður sé að endurtaka sig; að Obama verði misheppnaður frambjóðandi frá Norðurríkjum Bandaríkjanna rétt eins og John Kerry og Michael Dukakis. Gleymum því ekki að báðir núlifandi forsetar Bandaríkjanna af hálfu demókrata komu úr suðurríkjunum; þeir Bill Clinton (Arkansas) og Jimmy Carter (Georgía). Svo er greinilegt að demókratar óttast að leikurinn frá 2000 og 2004 sé að taka á sig sömu mynd árið 2008, ári sem demókratar áttu að eiga sviðið.

Ég velti því reyndar fyrir mér hvernig fylgismælingarnar verði næstu vikuna. Haldi McCain forskotinu næstu sjö dagana er ljóst að staðan hefur breyst umtalsvert og þungamiðjan í baráttunni færst á Söru Palin frá Barack Obama. Því er ekki undarlegt að demókratar vilji stöðva sóknarþungann sem hún hefur fært forsetaframboði repúblikana. Obama hefur ekki verið vanur að vera í vörn í þessari baráttu og er eiginlega ekki mjög skemmtilegur í því hlutverki. Hann hefur virkað sem úr fókus og er að fóta sig í nýrri baráttu eftir að Palin kom inn á sviðið.

Þessi frétt á vef Financial Times vakti líka athygli mína; sú staðreynd að demókratar séu farnir að óttast að hnignandi gengi Obama fari að skaða demókrata í þingbaráttunni. Ótrúlegur viðsnúningur og merkilegt að finna hversu demókratar eru orðnir hræddir við að vera komnir í tapaðan slag. Bendi allavega á þessar tvær ágætu fréttir um hræðslu demókrata við stöðuna. Þær eru ekki aðeins áhugaverðar heldur upplýsandi um hvað gerist bakvið tjöldin. Flestir vilja heimildarmennirnir ekki tala undir nafni en eru orðnir óttaslegnir um framhaldið.

Kannski fer það svo að demókratar sjá mjög eftir því að hafa ekki valið frambjóðanda reynslunnar sem forsetaefni; sjálfa Hillary Rodham Clinton. Við getum átt von á því að þau fyrstu sem stökkvi fram ef Obama tapar eftir fimmtíu daga verði Clinton-hjónin. Þau verða ekki lengi að notfæra sér tómarúmið sem verður innan Demókrataflokksins ef Obama mistekst að ná í Hvíta húsið og munu minna alla þá sem sviku þau á viðkvæmum tímapunkti á hversu mikil drottinssvik það hafi verið.

McCain með forskot á Obama

Fjármálaráðherra kastar stríðshanska í ljósmæður

Mér finnst það vera eins og skrattinn úr sauðaleggnum að demba kærumáli framan í ljósmæður á viðkvæmum tímapunkti í samningaviðræðum við þær. Þetta er ekki Árna M. Mathiesen, fjármálaráðherra, til sóma, frekar en svo margt annað sem hann hefur gert á síðustu misserum. Velti því reyndar fyrir mér hvað maðurinn sé að hugsa? Á kannski að slá ljósmæður niður með þessu og fá þær til að sætta sig við auman díl? Efast um að þetta sé gott upphaf á áframhaldandi viðræðum.

Eftir síðustu kosningar náðu Sjálfstæðisflokkur og Samfylking saman um marga hluti, hafa orðið sammála um að vera ósammála um annað. En hvað með það. Samstaða náðist um að bæta meðal annars kjör ljósmæðra. Ef það tekst ekki bráðlega að leysa þessi mál farsællega, með vísan í þær heitstrengingar, verður talað um svik á loforðum af hálfu stjórnarflokkanna. Er það byrjað nú þegar.

Auðvitað má alltaf búast við að það taki tíma að semja í vandasömum deilum. En það er komið nóg. Meiri sómi væri af því hjá fjármálaráðherra að taka á málinu en með svona vinnubrögðum.

Ljósmæður: Uppsagnir löglegar

Máttur fyrirsagnanna

Fyrirsögnin á fréttinni um greinaskrif Óla Björns í Þjóðmálum var bæði áberandi og krassandi. Verður sannarlega áhugavert að lesa þessa grein. Blaðamönnum Morgunblaðsins tókst altént að ná athygli minni sem lesanda ritsins. Óli Björn hefur mikla þekkingu á innri málum Sjálfstæðisflokksins og því fáir betri að greina styrkleika og veikleika hans á þessari stundu.

Annars vil ég hrósa þeim sem standa að útgáfu Þjóðmála. Þetta er vandað og gott rit um stjórnmál, hið besta hérlendis.

Uppgjör Óla Björns við Sjálfstæðisflokkinn

Innflytjendur og ofbeldismálin

Enn heyrum við eina söguna í viðbót þar sem útlendingar ráðast hvor á annan. Vonandi gengur vel að finna þennan mann og leysa málið. Vissulega er til of mikils ætlast að allir þeir innflytjendur sem hingað koma séu hvítþvegnir englar en það verður að taka á málum þeirra sem ráðast að öðru fólki og standa að klíkumyndun til að vega að öðrum innflytjendum eins og hefur verið í sumum tilfellum. Mér finnst þetta mjög dapurleg þróun og á henni verður að taka með öllum tiltækum ráðum.

Sjálfsagt er að bjóða innflytjendur velkomna til landsins og það ber að varast að dæma þá alla eftir svörtu sauðunum í hópi þeirra. En því er ekki að neita að þetta er ekki góð þróun - það er að verða einum of mikið af ofbeldisverkum sem tengja má við innflytjendur. Oftast nær er þetta mjög gróft og brútalt ofbeldi og kynferðisafbrot. Þetta eru einum of mörg mál til að þau gleymist og um fátt er meira talað en þetta.

Eðlilega, enda er þetta dökkur blettur á samfélaginu að mínu mati.

Lögreglan lýsir eftir manni