Kristinn H. tilkynnir um vistaskipti á morgun

Eins og ég sagði frá í morgun hefur Kristinn H. Gunnarsson, alþingismaður, ákveðið að yfirgefa Framsóknarflokkinn og ganga til liðs við Frjálslynda flokkinn. Eins og fram kom í Morgunblaðinu í dag stóð til að tilkynna þessa ákvörðun sem legið hefur fyrir í nokkra daga í dag en svo varð þó ekki. Formleg yfirlýsing frá Kristni H. um pólitísku vistaskiptin mun liggja fyrir með morgni. Í kvöldfréttum Ríkisútvarpsins var fjallað um þetta. Það sjá allir með pólitískt nef að ekki er gefin út yfirlýsing nema að svona ákvörðun liggi fyrir.

Með því að Kristinn H. verði þingmaður í nafni Frjálslynda flokksins verður hann þingmaður þriðja flokksins á sextán ára þingmannsferli sínum. Það eru vissulega mjög merk tíðindi. Athyglisverðar umræður fylgdu í kjölfar skrifa minna í morgun. Þar var spurt hvort þetta væri einsdæmi að einn maður sé þingmaður fyrir þrjá stjórnmálaflokka. Það er það ekki. Hannibal Valdimarsson, fyrrum ráðherra, var formaður þriggja stjórnmálaflokka; Alþýðuflokksins, Alþýðubandalagsins og Samtaka frjálslyndra og vinstrimanna, og var þingmaður fyrir öll þrjú öflin auðvitað. Þeir Hannibal og Kristinn H. teljast hiklaust báðir þekktir bragðarefir í vestfirskri stjórnmálasögu.

Það verður fróðlegt að sjá hvort að Kristinn H. leiði lista Frjálslynda flokksins í höfuðborginni eða í Norðvesturkjördæmi. Það ganga sögur um að Guðjón Arnar og Kristinn H. fari í framboð í Reykjavík. Mörgum þætti eflaust eðlilegra að hann leiddi listann í Norðvesturkjördæmi, en það er þó flestum ljóst að vart verði þeir saman á lista. Fari formaðurinn suður í framboð fari Kristinn H. fram fyrir vestan og fer fyrir flokknum þar. Svo verður fróðlegt að sjá hver muni leiða Frjálslynda í Reykjavík suður, kjördæminu sem Margrét Sverrisdóttir, fyrrum framkvæmdastjóri flokksins, leiddi í alþingiskosningunum 2003. Þar er laust pláss sem fylgst verður með hver fyllir upp í.

Það yrði fróðlegt ef að Kristinn H. og Jón Sigurðsson, formaður Framsóknarflokksins, myndu takast á í Reykjavík norður. Ekki yrði það líflaus kosningabarátta. Það er greinilegt að Kristinn H. mun hvernig sem fer takast á við annaðhvort Jón eða Magnús Stefánsson, félagsmálaráðherra. Það verður eflaust ansi öflug barátta og hann telur sig greinilega eiga harma að hefna gegn forystu flokksins sem hann gegndi trúnaðarstörfum fyrir í níu ár.

Kristinn H. Gunnarsson hefur að margra mati verið stjórnarandstæðingur í fjögur ár. Um það má eflaust deila. Um það verður þó ekki deilt að á morgun verður hann stjórnarandstæðingur í orðsins fyllstu merkingu.

Hvers vegna vildi Samfylkingin ekki auglýsa?

Eins og kom fram hér í gær voru átök milli meirihlutaflokkanna í bæjarstjórn Akureyrar um það hvort auglýsa ætti starf framkvæmdastjóra Akureyrarstofu. Lagðist bæjarfulltrúi Samfylkingar, sem situr í stjórn Akureyrarstofu, gegn því mati formannsins í nefndinni að auglýsa stöðuna. Voru átök uppi milli fulltrúa flokkanna þar til þeir náðu loks samkomulagi eftir sérstakan sáttafund leiðtoga meirihlutaflokkanna með nefndarmönnunum.

Það er gleðiefni að staðan verði auglýst. Það er hið eina rétta í stöðunni að gera það. Það er enginn vafi á því í huga minum. Í raun má segja að það sé alveg stórundarlegt að takast þurfi á um það hvort auglýsa eigi þessa stöðu. Það á að vera algjört grunnmál að svona stöður séu auglýstar lausar til umsóknar, sérstaklega við þessar aðstæður, enda er með því landslagið skannað og athugað hverjir hafi áhuga á stöðunni, sem er ný, enda ætti verkefnið bæði að teljast spennandi og heillandi fyrir þá sem hafa metnað fyrir sveitarfélaginu og tækifærunum í stöðunni.

Það á alls ekki að vera sjálfgefið að þeir sem fyrir eru í verkefnum í bæjarkerfinu eigi að fá stöðu af þessu tagi án auglýsingar. Nú séu þeir hæfustu umsækjendurnir hljóta þeir að komast sterkast til greina. Ég get því ekki betur séð en að nauðsynlegt og eðlilegt sé að verklagið sé með þessum hætti. Ég hef alltaf verið þeirrar skoðunar að stöður af þessu tagi við svona aðstæður eigi að auglýsa. Það er því ekki annað hægt en að undrast upphaflega afstöðu fulltrúa Samfylkingarinnar. Af hverju mátti ekki auglýsa? Var búið að eyrnamerkja kannski einhverjum stöðunni fyrirfram?

Þetta mál sýnir kannski að meirihlutinn sé brothættur. Það verður bara að ráðast. Það er gott að farsæl niðurstaða fékkst í málið. Það er fyrir öllu að svona verði gert, enda er ekkert annað viðeigandi við þessar aðstæður. Það hefði verið hneisa fyrir þessa flokka og bæjarfulltrúa þeirra hefði annað verklag orðið ofan á.

Notalegt ferðalag á framandi slóðir

Í gærkvöldi átti ég góða stund við sjónvarpið. Ég horfði þá á tvo gamla og góða Stikluþætti Ómars Ragnarssonar, en ég hef nýlega eignast allt safn þeirra merku þátta þar sem farið er um fjöll og firnindi landsins okkar. Í þessum þáttum var farið í Fjörður og Flateyjardal. Það er eiginlega skömm frá því að segja að ég hef á hvorugan staðinn farið, þó mjög nálægir séu mér hér á Akureyri.

Mér fannst notalegt að fara í þetta skemmtilega ferðalag og fara um slóðir með þessum hætti. Ég man ekki til þess að hafa séð akkúrat þessa þætti fyrr. Ég hef þó einsett mér að ég ætla mér að fara á báða staðina í sumar. Þeir eru mjög fjarlægir þó nálægir séu. Það þarf mjög góðan fjallabíl til að halda á þessar slóðir en þar ríkir mikil náttúrufegurð, kyrrð og notalegheit. Þetta er ferðalag sem ég hef lengi viljað halda í og nú verður það gert í sumar.

Ég hef reyndar komið í sjálfa Flatey á Skjálfanda. Það var í skemmtilegri ferð okkar sjálfstæðismanna í júlí 2004 með Geir og Ingu Jónu sem heiðursgesti. Það var yndisleg bátsferð sem við áttum á leið út í eyju og mikil skemmtun í eyjunni. Þar á Sigríður Ingvarsdóttir, fyrrum alþingismaður, sumarbústað með fjölskyldu sinni, sem bjó í eyjunni fyrir nokkrum áratugum. Þar var slegið upp góðri grillveislu og eyjan skartaði sínu fegursta. Það sem mér kom mest á óvart við Flatey var hversu mörg hús eru þar, en hún fór í eyði sem heilsársbyggð á sjöunda áratugnum en margir sumarbústaðir eru þar. Flatey er paradís í huga ferðamannsins.

Ég hef lengi metið mikils þessa ferðaþætti Ómars, einkum Stiklur. Það er engu líkt að halda í stutt og gott ferðalag með þessum hætti. Þar er miðlað mikilli þekkingu á staðarháttum og náttúrunni. Um daginn sá ég einmitt Stikluþátt Ómars þar sem Vilhjálmur Hjálmarsson, fyrrum menntamálaráðherra, er heimsóttur í Mjóafjörð og hann kynnir áhorfandanum sögu Mjóafjarðar og farið er í Dalatanga. Það er virkilega fínn þáttur og svo gleymist ekki þátturinn þar sem farið er um byggðir Vestfjarða og Gísli á Uppsölum heimsóttur - það var eftirminnilegasta viðtal íslenskrar sjónvarpssögu.

Það er oft sagt að mesta fegurðin sé í sem mestri nálægð við hversdagstilveru manns. Það er svo sannarlega ekki erfitt að samþykkja þá afstöðu þegar litið er á fegurð í Fjörðum og Flateyjardal.... staði sem eru svo fjarri en þó svo nærri manni.

Þingmaðurinn sem Samfylkingin hafnaði

Ég horfði á hádegisviðtalið á Stöð 2 fyrir stundu. Þar var rætt við Guðrúnu Ögmundsdóttur, alþingismann, um hið skelfilega Breiðavíkurmál. Hún talaði með skeleggum hætti um þau mál og stóð sig vel, ég var sammála henni í þeim efnum og eflaust er okkur landsmönnum öllum hrollur í huga þegar að hugsað er til þessa ömurlega máls, sem því miður hefur of lengi legið í þagnarhjúpi. Það er almenn reiði í samfélaginu vegna málsins - stjórnvöld verða að mínu mati að biðja þá sem urðu fyrir þessari grimmd opinberlega afsökunar.

Það haustar nú að hinsvegar á stjórnmálaferli Guðrúnar Ögmundsdóttur. Þessi kjarnakona í Samfylkingunni mun láta af þingmennsku eftir þrjá mánuði og halda til annarra verka. Stjórnmálaferli Guðrúnar lauk með falli hennar í prófkjöri Samfylkingarinnar í Reykjavík í nóvember; hún fékk vondan skell, féll niður í ellefta sætið, og ákvað í kjölfar þess dóms að taka ekki sæti á framboðslista flokksins í komandi alþingiskosningum. Guðrún hefur verið nokkuð lengi í stjórnmálum; hún hefur setið á Alþingi frá árinu 1999 en var áður borgarfulltrúi árin 1992-1998; fyrir Kvennalistann 1992-1994 og síðar fulltrúi Kvennalistans innan R-listans eitt kjörtímabil 1994-1998.

Guðrún hefur á Alþingi verið talsmaður margra málaflokka og vakið athygli á sér fyrir að þora að fara gegn straumnum í fjölda málaflokka. Það var að mínu mati nokkuð óverðskuldað hvaða útreið hún fékk meðal eigin flokksmanna og hafi ekki fengið brautargengi þar áfram. Hafði mig vissulega lengi grunað fyrir prófkjörið að hún gæti orðið sá þingmaður flokksins sem færi verst úr prófkjörinu, en taldi þó að hún hlyti að sleppa frá falli, enda verið lengi með sterkan stuðningsmannahóp, hóp ólíks fólks. Frægt varð þegar að allt var reynt til að koma henni af þingi til að losa um þingsæti fyrir Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttir, þegar að hún stóð eftir án hlutverks í stjórnmálum.

Mér fannst áhugavert að heyra hádegisviðtalið við hana á Stöð 2 í dag. Hún talaði þar fumlaust og af ábyrgð og tilfinningu um þetta umdeilda mál, sem hiklaust er mál málanna þessa dagana. Var mjög sammála því sem hún sagði þar. Þó að ég hafi stundum verið ósammála Guðrúnu í stjórnmálum verð ég að viðurkenna að mér finnst Samfylkingin verða litlausari á þingi þegar að Guðrún Ögmundsdóttir stígur af hinu pólitíska sviði eftir að flokksmenn ákváðu að skipta henni út úr þingflokknum með þessum hætti í kosningu um hverjir skipi forystusveit Samfylkingarinnar að vori.

Kristinn H. gengur til liðs við frjálslynda

Kristinn H. Gunnarsson, alþingismaður, mun í dag formlega tilkynna að hann gangi til liðs við Frjálslynda flokkinn og segi þar með skilið við Framsóknarflokkinn. Blasir við að samhliða tilfærslunni muni Kristinn leiða lista flokksins í öðru borgarkjördæmanna eða í Norðvesturkjördæmi, færi Guðjón A. Kristjánsson, formaður Frjálslynda flokksins, sem verið hefur á þingi fyrir flokkinn vestra frá upphafi, sig í framboð í Reykjavík. Með þessu minnkar meirihluti ríkisstjórnarinnar á Alþingi, sem hefur á eftir 34 þingsæti, sami fjöldi og studdi stjórnina fyrir inngöngu Gunnars Örlygssonar í Sjálfstæðisflokkinn.

Með úrsögn Kristins H. Gunnarssonar úr Framsóknarflokknum minnkar þingflokkur þeirra eins og gefur að skilja. Eftir þessar breytingar sitja 11 framsóknarmenn á þingi og eru fimm af þessum ellefu ráðherrar (Jón Sigurðsson, formaður Framsóknarflokksins, er vissulega ekki alþingismaður en hann situr sem ráðherra alla þingfundi). Frá og með þessu sitja fimm þingmenn, fleiri en nokkru sinni áður, í nafni Frjálslynda flokksins á Alþingi. Kristinn H. Gunnarsson hefur setið á Alþingi frá þingkosningunum 1991. Fyrstu sjö árin sat hann á þingi fyrir Alþýðubandalagið. Hann gekk til liðs við Framsóknarflokkinn árið 1998 og hefur því gegnt trúnaðarstörfum fyrir flokkinn og verið áberandi í starfi hans í níu ár, nú þegar að hann heldur til starfa fyrir Frjálslynda flokkinn.

Kristinn H. leiddi lista Framsóknarflokksins í Vestfjarðakjördæmi í kosningunum árið 1999 en varð í öðru sæti í prófkjöri flokksins í hinu nýja Norðvesturkjördæmi í aðdraganda kosninganna 2003 og skipaði það sæti á lista flokksins. Hann tapaði slag um leiðtogasætið á lista flokksins í nóvember og varð þriðji. Kristinn H. var þingflokksformaður Framsóknarflokksins árin 1999-2003 og formaður stjórnar Byggðastofnunar í nokkur ár. Allt frá því að Kristinn H. missti þingflokksformennsku sína að kosningunum loknum hefur hann verið sólóleikari innan flokksins og andmælti t.d. mjög kröftuglega afstöðu flokksins í fjölmiðlamálinu og jafnvel enn frekar í Íraksmálinu.

Á fundi þingflokksins þann 28. september 2004 var ákveðið að Kristinn myndi ekki sitja í þingnefndum fyrir hönd flokksins. Hafði mikill ágreiningur verið milli Kristins og forystu flokksins og trúnaðarbrestur orðinn innan hópsins í garð Kristins. Áður en þingflokkurinn tók þessa ákvörðun hafði hann setið í fjórum nefndum fyrir flokkinn. Hann var tekinn aftur í sátt í febrúar 2005 og hann tók sæti þá í tveim nefndum, en öllum varð ljóst að þær sættir voru aðeins til málamynda í aðdraganda flokksþings framsóknarmanna í sama mánuði. Það hefur lengi verið ljóst að leiðir Kristins H. og Framsóknarflokksins hafa skilið og þessi lokapunktur nú engin stórtíðindi í raun.

Kristinn H. hefur þó jafnan rekist illa í flokki og endað úti á kanti og svo fór í Framsóknarflokknum, sem og í Alþýðubandalaginu. Fræg voru ummæli Svavars Gestssonar er hann fregnaði um ákvörðun Kristins H. um vistaskiptin árið 1998. Hann sagði: "Jæja, þá er nú Ólafs Ragnars fullhefnt". Þóttu þetta skondin ummæli í ljósi þess að Ólafur Ragnar Grímsson , sem var eftirmaður Svavars á formannsstóli, hafði upphaflega komið úr Framsóknarflokknum. Svavari og hans stuðningsmönnum stóð alla tíð stuggur af Ólafi Ragnari og sárnaði stórsigur hans í formannskjöri árið 1987. Því fannst alltaf sem að Ólafur Ragnar væri boðflenna í Alþýðubandalaginu. Hann væri ekki sannur kommi.

Það hefur verið ljóst um nokkurra vikna skeið að Kristinn H. horfði nú til Frjálslynda flokksins í von um áframhaldandi þingmennsku, nú þegar að útséð var orðið um meiri frama innan Framsóknarflokksins. Það verður fróðlegt að fylgjast með honum tala fyrir innflytjendastefnu flokks og formanns í vor, það er ekki hægt að segja annað.

Kristinn til frjálslyndra

Samfylking í vanda - ISG skerpir stóriðjulínur

Það verður seint sagt að bjart sé yfir Samfylkingunni og formanni flokksins, Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur, þessa dagana. Frjálst fylgisfall birtist flokknum í hverri skoðanakönnuninni á eftir annarri. Nú hefur það gerst að könnun hefur birst sem sýnir flokkinn í nýrri stöðu - hann hefur þar misst ráðandi stöðu sína á vinstrivængnum og orðinn minni en VG. Þetta eru stórtíðindi sé pólitísk saga til vinstri skoðuð síðasta áratuginn.

Þegar að VG var stofnaður sem stjórnmálaflokkur árið 1999 töldu margir það óráð hjá Steingrími J. Sigfússyni og það væri algjört hálmstrá manns sem hafði tapað formannsslag í Alþýðubandalaginu árið 1995 og yfirgefið flokkinn þrem árum síðar. Lengi vel mældist flokkurinn varla og talin mikil bjartsýni að hann næði fótfestu. Í háðstóni var talað um Steingrím og hóp hans til vinstri sem talíbana snemma í kosningabaráttunni. Er á hólminn kom fékk flokkurinn sex þingmenn í kosningunum 1999 en missti svo einn í kosningunum fjórum árum síðar.

Hverjum hefði órað fyrir er VG kom til sögunnar að hann myndi jafnvel eiga möguleika á eða takast að toppa Samfylkinguna? Þrátt fyrir að VG hafi náð vissum yfirburðum á árinu 2001 og mælst þá stærri en Samfylkingin hélst það fylgi ekki í kosningum, er á hólminn kom. Nú eru þrír mánuðir til kosninga og VG er að mælast í gríðarlegri uppsveiflu. Ef könnun Gallups í síðustu viku yrði að veruleika myndi enda VG bæta við sig átta þingsætum og standa á pari við Samfylkinguna. Á sama tímapunkti fyrir kosningarnar 2003 mældist himinn og haf milli VG og Samfylkingarinnar í fylgi og þá var Samfylkingin með tæp 40% í könnun Gallups. Það er því ekki hægt að jafna þetta saman.

Ingibjörg Sólrún Gísladóttir var vonarstjarna Samfylkingarinnar í síðustu alþingiskosningum, sótt til verka í Reykjavíkurborg til verka fyrir flokkinn. Hún sagði skilið við embætti borgarstjóra í Reykjavík fyrir þingframboðið. Flokkurinn vann fylgi frá fyrri kosningum og hlaut átta þingmenn í Reykjavík. Þrátt fyrir hækkandi fylgi tókst flokknum ekki að ná henni sjálfri á þing. Hún stóð utanveltu í stjórnmálum í nærri tvö ár, eða þar til hún tók loks sæti á þingi við afsögn Bryndísar Hlöðversdóttur í ágúst 2005. Hún varð formaður fyrr sama ár. Síðan hefur flokkurinn aðeins minnkað og pólitísk forysta ISG fengið á sig annan blæ í landsmálum en var í borgarmálum áður.

Ingibjörgu Sólrúnu er mikill vandi á höndum. Það eru tæpir 100 dagar til kosninga og ekkert gengur. Staða hennar hefur veikst mjög og hún er að vakna upp í sorglegri atburðarás, þeirri sorglegustu sem nokkur stjórnmálamaður getur vaknað upp í. Það er aldrei kjörstaða neins sem vinnur í stjórnmálum að vakna í nær tapaðri stöðu, þar sem aðeins pólitískt kraftaverk getur bjargað flokki og formanni. Ingibjörg Sólrún er komin í þennan krappa dans og reynir nú allt, bæði til að koma sér i fréttir og viðtöl - reyna að finna aftur sama gamla taktinn. Eftir standa aðeins sár vonbrigði og vonir um betri tíð með blóm í haga. En það er oft erfitt að snúa sökkvandi skipi við frá skerinu.

Í ljósi alls þess sem blasir við Samfylkingunni og formanni hennar kemur engum að óvörum að Ingibjörg Sólrún grípi eitt hálmstráið enn; nú stóriðjumálin. Það hefur verið rætt lengi um stóriðjumál. Nú fyrst liggur fyrir mat formanns og flokks um að fresta skuli stóriðjuframkvæmdum í Straumsvík og Helguvík - væntanlega halda fast við stóriðju við Húsavík. Eftir fræga kynningu stefnunnar "Fagra Ísland" var komið með svipaðan takt. En þingmenn og sveitarstjórnarmenn flokksins sem sáu tækifæri í stóriðju vakna í heimabyggð hrukku í baklás og sögðu allir sem einn að þar yrði auðvitað engu frestað - allt væri komið vel á dagskrá og ekki aftur snúið.

Þetta er vissulega athyglisverð yfirlýsing konunnar sem studdi Kárahnjúkavirkjun í borgarstjórn fyrir fjórum árum og var mynduð skælbrosandi við Alcoa-skiltið veglega í Reyðarfirði. Það er yfir fáum afrekum að brosa þessa dagana. VG að taka sér stöðu sem ráðandi afl til vinstri og Samfylkingin fellur í fylgi með hverri könnuninni. Fylkingin í frjálsu falli sér að hún þarf að skerpa línur og með því verða Samfylkingarmenn fyrir norðan gladdir en aðrir hryggðir, enda vitum við öll að engin almenn sátt er innan Samfylkingarinnar í stóriðjumálum allsstaðar.

Gallup sagði okkur um daginn að þessi stærsti þingflokkur stjórnarandstöðunnar mældist með 14 þingsæti, sex færri en í kosningunum 2003. Ég lét hérmeð flakka með nafnalista þeirra (samantekt um hverjir ná inn ef kosið yrði nú er að finna undir tenglinum neðst) sem myndu ná kjöri á þing fyrir flokkinn í þeirri stöðu sem þá var uppi - í stórri og öflugri könnun. Það verður fróðlegt að sjá hvernig þetta fer í vor, en ekki blæs byrlega í áttina til Ingibjargar Sólrúnar og hjarðarinnar sem hún leiðir nú um stundir.

Samfylkingin (14)

Ingibjörg Sólrún Gísladóttir (Reykjavík suður)
Jóhanna Sigurðardóttir

Össur Skarphéðinsson (Reykjavík norður)
Ágúst Ólafur Ágústsson

Gunnar Svavarsson (Suðvesturkjördæmi)
Katrín Júlíusdóttir
Þórunn Sveinbjarnardóttir
Árni Páll Árnason

Guðbjartur Hannesson (Norðvesturkjördæmi)

Kristján L. Möller (Norðausturkjördæmi)
Einar Már Sigurðarson

Björgvin G. Sigurðsson (Suðurkjördæmi)
Lúðvík Bergvinsson
Róbert Marshall

Samfylkingin fékk 20 þingsæti í kosningunum 2003. Einn þingmaður flokksins gekk til liðs við Frjálslynda flokkinn árið 2007. Mörður Árnason, Ásta Ragnheiður Jóhannesdóttir, Helgi Hjörvar og Anna Kristín Gunnarsdóttir myndu skv. þessu öll falla af Alþingi. 5 þingmenn Samfylkingarinnar gefa ekki kost á sér til þingmennsku nú.

Hverjir kæmust á þing nú? - samantekt SFS (3. feb. 2007)

Samfylkingin vill fresta stóriðjuframkvæmdum

Elísabet II drottning á valdastóli í 55 ár

Í dag eru 55 ár liðin frá því að Georg VI Englandskonungur lést og dóttir hans, hin 25 ára gamla, Elísabet, varð drottning Englands. Elísabet II hefur verið áberandi persóna í sögu bresku konungsfjölskyldunnar og sett mikið mark á samfélag þjóðar sinnar og leitt konungsveldið á umbreytingatímum í sögu þess. Það segir sig sjálft að þjóðhöfðingi sem hefur setið vel á sjötta áratug hefur haft áhrif, mótað þjóðina og sögu hennar.

Elísabet II hefur í ljósi margs verið eftirminnilegur þjóðhöfðingi og niðjar hennar hafa ekki verið síður áberandi. Þegar að hún fæddis í desember 1926 hefði fáum órað fyrir að hún yrði æðsti valdhafi bresku krúnunnar. Hún fæddist enda ekki sem erfðaprinsessa. Örlög Elísabetar mótuðust í desember 1936 þegar að föðurbróðir hennar, Edward VIII, sagði af sér konungdómi til að giftast unnustu sinni, hinni tvífráskildu og bandarísku, Wallis Warfield Simpson. Með því dæmdi hann sig í ævilanga útlegð frá fjölskyldu sinni.

Með afsögn Edward VIII var Elísabet orðin erfðaprinsessa krúnunnar. Föður hennar var alla tíð illa við þau örlög að taka við þjóðhöfðingjahlutverkinu. Elísabet, eiginkona hans, leit alltaf á konungdóm hans sem bölvun yfir honum og fjölskyldunni. Hann var stamandi og órólegur og leit á verkefnið sem tröllvaxið sem það varð. Leiðarljós hans í gegnum verkefnin voru eiginkonan og dæturnar, Elísabet og Margrét. Staða krúnunnar þótti veik eftir skammarlega afsögn bróður konungsins, sem var konungur í ellefu mánuði, og þeir voru ólíkir sem dagur og nótt. Georg og Elísabet drottning, móðir Elísabetar II, unnu hug og hjörtu Breta í seinni heimsstyrjöldinni með vaskri framgöngu sinni.

Georg VI greindist með krabbamein síðla árs 1951 og heilsu hans fór ört hrakandi í raun síðustu árin vegna ýmissa kvilla. Veikindum hans var haldið leyndum fyrir þegnum landsins. Dauði hans kom þó óvænt. Hann lést einsamall í herbergi sínu í Sandringham House í Norfolk að morgni 6. febrúar 1952. Hann er eini handhafi bresku krúnunnar sem dó einn og án þess að nokkur væri dánarbeðið. Elísabet var stödd ásamt Filippusi, hertoga af Edinborg, í opinberri heimsókn í Kenýa er faðir hennar lést. Hún var stödd á afskekktu gistiheimili í sveitahéruðum Kenýa er henni voru færðar fregnirnar um dauða föður síns, fregnir sem mótuðu líf hennar fyrr en hún hafði átt von á.

Hún hélt til Englands þegar í stað og sneri aftur sem drottning heimsveldis, stórs heimsveldis. Hún var kona sinnar kynslóðar, mótuð af stríðsátökunum sem mörkuðu valdaferil föður hennar. Hún einsetti sér frá fyrsta degi að gera eins og foreldrar hennar, sem höfðu endurreist veg og virðingu krúnunnar eftir skammarlega brottför Edward VIII. Verkefnið hlýtur að hafa verið tröllvaxið 25 ára gamalli konu. En hún tók við og gerði krúnuna að sinni og tók upp sína siði og sitt verklag með áberandi hætti. Sér við hlið hafði hún ráðgjafann sem hún ráðfærði sig mest við; móður sína sem 52 ára gömul stóð eftir án hlutverks. Elísabet bjó móður sinni opinberan titil drottningamóður.

Elísabet II er sennilega áhrifamesta kona í sögu 20. aldarinnar, sú mest myndaðasta og mest áberandi. Hún hefur verið andlit heimsveldis, vissulega hnignandi heimsveldis, en þó enn áberandi og áhrifamikils heimsveldis, í yfir hálfa öld. Hún eignaðist fjögur börn með eiginmanni sínum, Filippusi; Karl, Önnu, Andrés og Játvarð. Öll hafa þau sett ekki síðra mark á breskt samfélag. Það þótti skandall fyrir ættina þegar að Margrét, systir drottningar, skildi við Snowdon lávarð, mann sinn, á áttunda áratugnum og hún átti í opinberum ástarsamböndum í kastljósi fjölmiðla sem systur hennar og móður mislíkuðu mjög. Það varð þó ekki toppur skilnaðanna í ættinni.

Meiri athygli vakti einkalíf barna drottningar. Er árið 1992 rann í aldanna skaut höfðu þrjú hin elstu öll skilið. Mesta athygli vakti án vafa skilnaður Karls, prins af Wales, og eiginkonu hans, Díönu, prinsessu af Wales. Díana og Karl deildu er á hólminn kom hart á hvort annað. Lögskilnaður þeirra í desember 1992 markaði ekki endalok þess. Bæði veittu fræg sjónvarpsviðtöl þar sem þau sögðu sína hlið skilnaðarins og ellefu ára hjónabands þeirra. Elísabet drottning fékk nóg af stöðunni og skipaði þeim að ganga frá skilnaði. Það tók fjögur að landa skilnaði. Í ágúst 1996 tók hann formlega gildi. Elísabet og Filippus töldu sig þar með hafa heyrt hið síðasta frá Díönu. Svo fór þó ekki.

Díana lést í bílslysi í París þann 31. ágúst 1997. Snögglegur dauði hennar varð sem þruma úr heiðskíru lofti. Breskur almenningur syrgði prinsessuna mjög. Þegar að komið var með kistu hennar til London síðla daginn sem hún dó varð öllum ljós að stórviðburður væri framundan. Hún dó í kastljósi fjölmiðla og var kvödd með sama hætti. Útför hennar og sorgarviðbrögðin voru atburður tíunda áratugarins í bresku samfélagi og um raun um allan heim. Drottningin og hefðarmenn hallarinnar vildu kyrrláta jarðarför án viðhafnar og sem minnst vita af stöðu mála. Að því kom að sorg landsmanna varð ekki beisluð. Drottningin gaf eftir og heimilaði viðhafnarútför í London.

Andlát Díönu, prinsessu af Wales, og eftirmáli þess haustið 1997 markar erfiðasta tímann á 55 ára valdaferli drottningarinnar. Hún stóð varnarlaus eftir gegn landsmönnum sem misbauð hversu litla sorg drottningin sýndi opinberlega. Ákvörðun hennar um að fara ekki til London og ávarpa þjóð í sorg, en halda þess í stað kyrru fyrir í Balmoral-höll í Skotlandi ærði almenning. Hún var sökuð um að vanvirða minningu prinsessunnar og virða ekki óskir landsmanna. Pressan og landsmenn sýndu óánægju með verk og forystu drottningar í fyrsta skipti á valdaferlinum. Hún var komin í vonda aðstöðu, aðstöðu sem hún hafði aldrei áður kynnst. Hún var varnarlaus gegn fjöldanum.

Þegar að sýnt var að staðan var að fara úr böndunum tveim dögum fyrir jarðarför prinsessunnar í London sneri drottningin af leið. Hún var allt að því neydd af Tony Blair, forsætisráðherra, sem tekið hafði við völdum nokkrum vikum áður á bylgju velvildar og mestu vinsælda í breskri stjórnmálasögu, til að viðurkenna sess prinsessunnar og votta henni virðingu opinberlega. Drottningin mætti sorgmæddum lýðnum á götum Lundúna, blandaði geði við þá, tók við blómum sem þöktu strætin utan við Buckingham-höll og vottaði prinsessunni hinstu (og mestu virðinguna) í ógleymanlegu sjónvarpsávarpi kl. 17.00 síðdegis þann 5. september 1997.

Það var í annað skiptið sem drottningin ávarpaði landa sína utan hefðbundins jólaávarps. Hið fyrra var upphaf Persaflóastríðsins. Ávarpið var sögulegt að öllu leyti. Þar sýndi drottningin tilfinningar og hugljúfheit, það sem landsmenn höfðu óskað eftir. Hún bjargaði sess sínum og konungdæminu sem tekið var að riðla til falls. Landsmenn tóku drottninguna í sátt og hún ávann sér að nýju þann sess sem hún hafði fyrir lát Díönu. Í minningu um prinsessuna var fánanum á Buckingham-höll, ríkisfánanum margfræga, flaggað í hálfa stöng. Það hafði aldrei gerst áður, ekki einu sinni er faðir hennar var jarðaður í febrúar 1952. Dauði Díönu breytti konungveldinu að eilífu.

Áratug eftir lát Díönu situr drottningin á friðarstóli, mælist vinsælust allra í fjölskyldunni. Margir hafa sagt að móðir hennar hafi verið sú sem að lokum ráðlagði drottningunni að fara til London og mæta fjöldanum - lækna sárin og laga stöðuna. Drottningamóðirin dó árið 2002, en hún var táknmynd fjölskyldunnar í átta áratugi og virtust þeirra allra. Hún varð 101 árs. Það virðist sem að drottningin hafi erft langlífi hennar og góða heilsu. Ef drottningin ríkir enn eftir níu ár slær hún frægt met Viktoríu, ömmu sinnar, er ríkti í 64 ár.

Hver veit nema það gerist.

Veikindi Björns

Það hefur varla farið framhjá neinum að Björn Bjarnason, dómsmálaráðherra, var fluttur á sjúkrahús í gær í kjölfar þess að hægra lunga hans féll saman. Björn hefur nú sjálfur skrifað um þessa lífsreynslu á vef sínum og hvernig gærdagurinn var hjá honum.

Það er alltaf svo þegar að stjórnmálamenn veikjast að það vekur athygli, hvort sem þar er lítilsháttar eða af meira taginu. Það er fyrir löngu orðið svo að Björn á sér tryggan stað í huga netnotenda og því er mikilvægt við svona aðstæður að hann skrifi um málið og fari yfir hvernig það horfi við sér.

Þegar að Steingrímur J. Sigfússon, formaður vinstri grænna, lenti í alvarlegu umferðarslysi á síðasta ári eyddi hann orðrómi um veikindi sín og stöðu þeirra með blaðamannafundi af sjúkrabeði. Það fannst mér vel til fundið, enda var engin umræða eftir það um hvernig hann væri á sig kominn af meiðslum sínum.

Björn hefur notað netið í tólf ár með áberandi og traustum hætti og skrifað um pólitísk verk sín og það sem gerst hefur hjá honum sem persónu á þessum tíma. Vefur hans er ómetanlegt safn skrifa og hugleiðinga. Það getur enginn íslenskur stjórnmálamaður státað af betra verki á veraldarvefnum en hann.

Það sem ég hef enda alltaf metið mest við Björn er hversu auðvelt er að fylgjast með störfum hans, hann þorir að hafa skoðanir og er áberandi málsvari sinna skoðana, sama hvað á gengur í blíðu sem stríðu. Þessi eiginleiki hefur gert það að verkum að ég met Björn mjög mikils sem stjórnmálamann og persónu.

Ég sendi honum mínar bestu kveðjur og óskir um góðan bata.

Hægra lunga Björns Bjarnasonar féll saman

Lífleg viðbrögð við hugmyndum um Kjalveg

Lífleg umræða hefur verið síðustu dagana um hugmyndir Norðurvegs ehf. um að leggja nýjan veg yfir Kjöl í einkaframkvæmd. Er ég eindregið hlynntur þessum hugmyndum og fagna þeim metnaði og krafti sem félagið hefur í þessum efnum. Fór ég yfir skoðanir mínar í pistli hér á vefnum á sunnudag. Voru lífleg skoðanaskipti sem spunnust vegna skrifanna og þar komu mörg athyglisverð og góð innlegg.

Styrmir Gunnarsson, ritstjóri Morgunblaðsins, hefur alla tíð verið mjög andvígur hálendisvegum og reynt í skrifum sínum að tala þær hugmyndir sem allra mest niður, við mjög litla gleði flestra Norðlendinga. Það eru því nákvæmlega engin tíðindi í mínum huga að heyra af andstöðu hans við þennan vegakost sem vel komu fram í leiðaraskrifum í Morgunblaðinu í gær. Hann gengur reyndar skrefið í andstöðu mun lengra en oft áður. Það virðist lítill vilji vera af hans hálfu að stytta leiðina milli Akureyrar og Reykjavíkur, altént með þessum hætti.

Sjálfstæðisflokkurinn í Norðausturkjördæmi gerði vegakost á hálendinu að kosningamáli í alþingiskosningunum 2003. Halldór Blöndal, leiðtogi flokksins í kjördæminu og fyrrum samgönguráðherra, hefur verið ötull baráttumaður þessa kosts í áraraðir. Það var heilsteypt og kjarngott hjá honum að leggja flokknum þá línu í sinni síðustu kosningabaráttu á litríkum stjórnmálaferli að feta þessa leið. Menn eru reyndar að horfa nú á annan kost en Halldór kynnti en þeir eru samt áþekkir að því leyti að þeir liggja báðir yfir hálendið. Þetta hefur verið eitt helsta grunnmál Halldórs í stjórnmálum á síðustu árum.

Fyrir síðustu alþingiskosningar leiddum við sjálfstæðismenn í kjördæminu saman fóstbræðurna og félagana Halldór og Styrmi saman á eftirminnilegum fundi hér á Hótel KEA. Umræðuefnið voru hálendisvegir og valkostir í þeim efnum. Þetta var debatt, þeir voru þá sem nú með algjörlega ólíkar skoðanir og tókust á af krafti í mjög málefnalegum en spekingslega inspíreruðum rökræðum. Það var mjög gaman af þessum fundi og hann er mjög eftirminnilegur í minningunni. Styrmir sagði sitt og Halldór svaraði með leiftrandi rökum. Það vissu allir sem sátu fundinn að himinn og haf væri á milli þeirra - óbrúanleg gjá. Skrif Styrmis koma því vart sem leiftrandi þruma í hausinn á okkur fyrir norðan.

Margir hafa ritað margt og mikið um þessar pælingar. Ein þeirra er Sigrún Björk Jakobsdóttir, bæjarstjóri. Hún fer yfir málið í góðum pistli á vef sínum. Tek ég þar undir hvert orð. Það eru orð sem kristalla mjög vel skoðanir flestra hér í þessum efnum. Ég fer ekki ofan af því að þessi styttingakostur sé mikilvægur og mun tala máli hans með áberandi hætti. Það hef ég áður gert í fjölda greina og ég vona að Sjálfstæðisflokkurinn í Norðausturkjördæmi tali máli hans með áberandi hætti í væntanlegri kosningabaráttu.

Átök um Akureyrarstofu hjá meirihlutanum

Átök voru innan meirihluta Sjálfstæðisflokks og Samfylkingar í bæjarstjórn Akureyrar um hvort auglýsa ætti eftir framkvæmdastjóra Akureyrarstofu; menningar-, markaðs- og ferðamálaskrifstofu Akureyrarbæjar. Tókust Elín Margrét Hallgrímsdóttir, formaður Akureyrarstofu og bæjarfulltrúi Sjálfstæðisflokksins, og Helena Karlsdóttir, varaformaður Akureyrarstofu og bæjarfulltrúi Samfylkingarinnar, á um hvora leiðina ætti að fara.

Gerði Elín Margrét kröfu um að staðan yrði auglýst. Um helgina var sáttafundur haldinn með bæjarfulltrúunum og leiðtogum meirihlutaflokkanna; Sigrúnu Björk Jakobsdóttur og Hermanni Jóni Tómassyni, og leitast við að leysa málið. Niðurstaða flokkanna varð sú að að Elín Margrét hafði sitt fram eftir nokkur átök milli flokkanna. Auglýst verður því eftir framkvæmdastjóra nýrrar Akureyrarstofu. Lýsi ég yfir ánægju minni með að sú varð reyndin. Það er algjörlega ólíðandi að mínu mati að ráðið sé í stöður á borð við þessa án auglýsingar.

Elín Margrét tók við formennsku í Akureyrarstofu þann 9. janúar sl. af Sigrúnu Björk Jakobsdóttur, bæjarstjóra, en hún var fyrsti formaður stofunnar, sem stofnuð var eftir að menningarmálanefnd var lögð niður síðla síðasta árs. Í síðustu viku var haldinn kynningarfundur þar sem Sigrún Björk og nefndarmenn í Akureyrarstofu kynntu verkefnið og stöðu þess nú. Það var áhugaverður og gagnlegur fundur sem var fræðandi og athyglisverður.

Sorglegt mál úr fortíðinni

Ég hef sjaldan eða aldrei orðið eins orðlaus og var í gærkvöldi. Ég sat þrumu lostinn yfir Kastljósinu eins og sennilega langflestir landsmenn. Það að hlusta á lýsingar af því sem gerðist á drengjaheimilinu í Breiðavík fyrir áratugum var sláandi; það var sorglegt og nísti í hjartastað.

Það að lýsingar á kynferðisofbeldinu og líkamlegum barsmíðum sem börn þurftu að þola komist fyrst í umræðuna fyrir alvöru nú er að mínu mati stóralvarlegt mál. Hversvegna var þetta mál í þagnarhjúpi öll þessi ár? Hvar var eftirlitið á þessum tíma eiginlega og hvar voru þeir sem báru ábyrgð á málaflokknum? Það þarf að afhjúpa allt þetta mál og sýna með afgerandi hvar brotalömin var í kerfinu á þessum tíma.

Þetta er mjög stórt hneykslismál að mínu mati - mikill áfellisdómur yfir þeim sem héldu á málum á þessum tíma. Það var sláandi að sjá harðfullorðna menn, meira að segja Lalla Johns sem þarna var vistaður sem barn, brotna saman við tilhugsunina eina um þennan stað, þessi örlög að vera þar neyddur til vistar, allt ofbeldið og ógeðið. Þetta var stingandi stund að sjá þessi viðtöl og skynja það sem hefur þarna gerst. Það er skylda þeirra sem leiða málaflokkinn í dag að taka á því.

Það er ekki til of mikils mælst að stjórnvöld dagsins í dag biðji þessa menn opinberlega afsökunar á því að hafa verið neyddir til vistar á þessum vítisstað sem þetta heimili hefur verið.

Byrjað að undirbúa úttekt á Breiðavíkurmáli í félagsmálaráðuneyti

D með 45,5% fylgi - VG stærri en Samfylkingin

Miklar sviptingar eru á fylgi flokkanna í nýrri skoðanakönnun Blaðsins. Sjálfstæðisflokkurinn mælist með 45,5% fylgi og VG er orðin stærri en Samfylkingin. Frjálslyndi flokkurinn mælist heillum horfinn miðað við síðustu kannanir og Framsóknarflokkurinn er enn að mælast með innan við 10% atkvæða. Könnunin sýnir allt annað landslag en könnun Gallups fyrir tæpri viku, en hún er hinsvegar tekin á einum degi.

Af 750 þátttakendum svöruðu 88,8%, en af þeim voru 39% óákveðin. Könnunin er gerð með sama hætti og kannanir Fréttablaðsins, aðferðin er sú sama og hún sýnir stöðuna á einum tímapunkti í stað þess að kannanir Gallups sýni stöðuna á mánaðarlöngu tímabili. Það eru mörg stór tíðindi þarna. Vitanlega stendur þar hæst mikið fylgi Sjálfstæðisflokksins og það að Samfylkingin minnki enn. VG var með sterka stöðu í könnun Gallups og var að ná sterkri stöðu á höfuðborgarsvæðinu. Fylgishækkun VG er staðfest þarna með afgerandi hætti.

Þarna toppar VG hvorki meira né minna Samfylkinguna um tæp fjögur prósentustig og mælist næststærstur flokka. Staða Samfylkingarinnar getur vart annað en talist slæm, en varla hefur birst góð könnun fyrir flokkinn svo mánuðum skiptir. Það hlýtur að fara um Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur og samstarfsfólk hennar og flokksfélaga hennar í Samfylkingunni við að sjá þessar tölur. Verði staða flokksins á þessu róli eftir kosningar er vandséð hvernig að hún geti leitt flokkinn áfram. Fari staðan svona eins og Gallup og Blaðið sýnir hefur enda Samfylkingin misst yfirburðastöðu sína á vinstrivængnum til vinstri grænna.

Frjálslyndi flokkurinn tekur mikla dýfu og mælist aðeins með 3,1%. Þessi staða vekur mikla athygli, enda stutt síðan að flokkurinn klofnaði eftir átakaþing flokksins þegar að Margrét Sverrisdóttir, fyrrum framkvæmdastjóri flokksins, gekk úr honum með stuðningsfólki sínu. Staða Framsóknarflokksins batnar lítið og það sama gildir um Framsóknarflokkinn og Samfylkinguna að flokkarnir eru í frjálsu falli frá kosningunum 2003.

Þetta er merkileg staða og vafalaust verður mikið talað um þessa skoðanakönnun í dag og næstu daga - ekki vantar allavega tíðindin.


Tölur í könnuninni
Sjálfstæðisflokkurinn - 45,5%
VG - 22,9%
Samfylkingin - 19,1%
Framsóknarflokkurinn 9,4%
Frjálslyndi flokkurinn 3,1%

Samfylkingin með minna fylgi en VG og ríkisstjórnin heldur velli

Ábyrgð nafnleysingjanna

Það hafa verið lífleg viðbrögð við skrifum Jónínu Benediktsdóttur um spjallvefi á vef hennar. Hún hefur ákveðnar skoðanir á spjallvefunum og tjáir þær óhikað. Það er gleðiefni. Sjálfur hef ég notað spjallvefi aðeins, var reyndar mun virkari í þeim bransa hér í denn en lít þar regulega og set stundum smáskrif þar inn. Ég er þó einn þeirra sem skrifa þar undir nafni, fyrst undir kenninafni mínu í áraraðir, stebbifr, og síðar undir fullu nafni. Það hefur verið gaman að fylgjast með skrifunum, en skrifin þar eru eins ólík og fólkið er margt sem skrifar.

Stór hluti blómalegrar risu Netsins í hversdagssamfélaginu er fjöldi bloggsíðna. Sumir skrifa á spjallvefunum; þeir hafa orðið stór þáttur netsamskipta um helstu hitamál samtímans. Með þeim hefur oft skapast málefnaleg og góð umræða, t.d. um pólitík. Enginn vafi er á því að spjallvefir eru almennt skemmtilegt og nokkuð áhugavert tjáningarform þar sem gefinn er kostur á að tjá skoðanir og jafnframt ræða þær við annað fólk sem hefur ekki síður eitthvað til málanna að leggja. Síðustu tvö til þrjú árin hafa spjallvefirnir þó fengið á sig sífellt neikvæðari merkingu.

Margir á þessum vefum skrifa undir nafnleynd og gefa ekki upp hverjir standa að baki. Það getur verið skiljanlegt ef fólk vill ekki þekkjast einhverra hluta vegna en jafnframt tjáð skoðanir sínar á málefnalegan hátt. Oft vill þó nafnleyndin snúast upp í að fólk noti hana til að vega að nafngreindu fólki með skítkasti og ómerkilegheitum og skrifa á ómálefnalegan hátt. Slíkur verknaður er eitthvað sem á ekki að þekkjast á opinberum vettvangi; alveg sama hvort fólk skrifar undir nafnleynd eða kemur hreint fram undir eigin nafni skal standa vörð um málefnaleika.

Leitt er frá því að segja að svo er það ekki alltaf, mýmörg dæmi eru fyrir því að fólk noti nafnleyndina til að vega úr launsátri að fólki og snúa umræðunni upp í hreina þvælu. Sjálfur hef ég haft gaman af að tjá mig á spjallvefum og ekki verið feiminn við að leggja nafn mitt við mínar skoðanir, enda þykir mér eðlilegt að ræða við annað fólk og koma með mitt sjónarhorn á helstu hitamál samtímans. Hef ég fylgst með spjallvefum í sjö til átta ár; sem lesandi og notandi. Þar hef ég kynnst fólki sem bæði vill tjá sig málefnalega undir nafnleynd og þeim sem misnota hana gróflega.

Hef ég verið málefnalegur og reynt eftir fremsta megni að sýna öllum sem þarna skrifa þá lágmarksvirðingu sem ég krefst að aðrir sýni mér. Eitt er að vera ósammála um málin en annað er að geta rætt málin með virðingu fyrir hvor öðrum og á málefnalegum forsendum. Því miður vill oft nokkuð mikið skorta á málefnalegar forsendur þessara spjallvefa og skítkast milli fólks vill oft ganga ansi langt. Þarf ég vart að benda daglegum áhorfendum þessara vefa á slíkt, enda hafa þeir sem eitthvað hafa fylgst með séð mörg dæmi að gengið sé of langt í skítkasti undir nafnleynd.

Ég tel að alltof lengi hafi vafi leikið á því hver taki ábyrgð á skrifum nafnleysingja. Það sjá allir að sumt nafnlaust fólk sem birtir skoðanir á vefunum gerir það til að þekkjast ekki og notar það tækifæri til að vega að öðru fólki á ómerkilegan hátt. Það þarf að komast á hreint endanlega hver ber hina endanlegu ábyrgð á skrifum þeirra sem þannig haga sér. Jafn nauðsynleg og beinskeytt þjóðmálaumræða er á Netinu, er sorglegt að sjá suma notendur þessara vefa sem ráða ekki við ábyrgðina sem fylgir tjáningarforminu.

Annað er að tjá sig undir nafni og taka fulla ábyrgð á skoðunum sínum og hinsvegar það að beina spjótum í allar áttir með níðskrif um annað fólk undir nafnleynd. Það á að vera sjálfsögð krafa að fólk með skoðanir tjái þær undir nafni eða leggi á þær áherslu með þeim hætti. Nafnleyndin vill oft verða skref til að vega að öðrum og sumir ganga of langt.

Það er einfaldlega hámark aumingjaskaparins að níða skóinn af samborgurum sínum með ómálefnalegum hætti undir nafnleynd á þessum vefum og þarf að komast á hreint hvar ábyrgð á slíku liggur.

Dimmustu heimar netsamfélagsins

Ég fylltist eiginlega óhug við að lesa þessa frétt. Þvílíkt og annað eins ógeð sem víða fyrirfinnst á netinu. Sá þessa frétt á vef BBC í kvöld sem moggafréttir vitna í og fannst hún eiginlega enn meira afgerandi. Þetta er harður heimur og netheimarnir er engin undantekning. Ógeðið og lágkúran sem víða finnast þar virðast fá sem engin takmörk eiga.

Það eru aðeins nokkrar vikur síðan að Stöð 2 afhjúpaði harða heima netsins og það sem getur gerst á einkamálasíðum og flétti hulunni af sjúkum sálum sem virðast þar þrífast. Kompás og umsjónarmenn þess þáttar eiga hrós skilið fyrir vandaða umfjöllun, þetta er heimur sem varð að afhjúpa og fjalla um - þessi umfjöllun var allavega mikilvæg. Það verður seint sagt að það sé ánægulegt að horfa á svona efni, en það var nauðsynlegt að afhjúpa það sem greinilega gerist á netinu.

Það má spyrja sig að því í hvaða átt heimurinn er að snúa. Kompás sýndi okkur hvernig sjúkar sálir ráðast inn í huga ómótaðra barna og enn annan daginn heyrast fréttir um að lögregla sé kvödd að heimilum fólks til að grípa inn í heimilisátök þar sem foreldrarnir reyna að hafa stjórn á netnotkun barna sinna og missa stjórn á stöðunni - lögreglan verður aðilinn sem aðeins getur lægt öldur. Það er margt mjög hart í gangi. Það eru svo sannarlega bæði ljósir og dökkir heimar til í samfélaginu.

„Tálbeita" fundin sek um að leggja á ráðin um nauðgun

Björn Bjarnason á sjúkrahúsi

Eins og fram kom í kvöldfréttum Ríkissjónvarpsins var Björn Bjarnason, dómsmálaráðherra, fluttur á sjúkrahús í dag, en hægra lunga hans féll saman.

Ég vil senda Birni mínar bestu kveðjur og óska honum góðs bata.

Much ado about nothing....

Ég hef aldrei botnað í breska raunveruleikaþættinum Big Brother og mun sennilega seint gera. Kostulegt sjónvarpsefni, hef annars aldrei fílað þessar gerðir þátta, nema kannski Amazing Race. Var að horfa áðan á kostulegt viðtal á Sky við konu að nafni Jo sem tók þátt í síðasta umgangi af þáttaröðinni. Það var mjög hádramatískt viðtal, mikið grátið og allur pakkinn.

Big Brother hefur gengið í einhver ár og bæði verið gerðar þáttaraðir með óþekktu fólki og þekktu. Í fyrra vakti mikla athygli að George Galloway, þingmaður Respect-sérframboðsins í Bethnal Green and Bow-hverfinu í London og fyrrum þingmaður Verkamannaflokksins, var þar og þótti gera sig að hálfgerðu erkiflóni þar sem hann lék kött og var í eldrauðum djöflabúningi með hala og alles. Alveg kostulegt. Kannski er hægt að gera svona þáttaröð hér heima og klæða Steingrím J. í svona múnderingu.

En þetta viðtal á Sky áðan var alveg kostulegt. Það sem fólk lifir sig inn í svona feik-drama.... Ég segi bara eins og meistari Shakespeare; Much ado about nothing....

Þátttakendur í Stóra bróður enn niðurbrotnir

Góð ályktun stjórnar SUS

Við í stjórn SUS sendum frá okkur eftirfarandi ályktun fyrir stundu. Hún er kjarnyrt og talar sínu máli vel sjálf tel ég.

„Stjórn Sambands ungra sjálfstæðismanna lýsir furðu sinni með svokallaðan „samning" milli ríkisstjórnarinnar og Bændasamtaka Íslands um styrki til sauðfjárræktar. Sú forræðishyggja sem fram kemur í þessari gjörð ríkisvaldsins er með öllu óþolandi. Stórfelldar niðurgreiðslur á tiltekinni matvöru í krafti skattheimtu, framleiðsluhöft og verðstýring gengur þvert á flest þau grundvallargildi sem Sjálfstæðisflokkurinn stendur fyrir.

Það er mikill bjarnargreiði við íslenska sauðfjárrækt að aftengja greinina eðlilegum lögmálum frjáls markaðar. Tímabundnar stuðningsaðgerðir vegna niðurfellingar á öllum verndartollum hefði hugsanlega mátt réttlæta, en einhliða gjafagerningur af þessu tagi á kostnað skattgreiðenda er fullkomlega fráleitur.

SUS telur jafnframt mjög gagnrýnisvert að með samningi þessum er ríkisvaldið að hafa bein áhrif á framleiðslu og verðmyndun vörunnar með svokallaðri útflutningsskyldu. Með þessu er ríkið að taka eina grein framyfir aðrar í landbúnaði og viðhalda miðstýrðri verðmyndunarstefnu. Útflutningaskyldan felur í sér að framleiðendum er beinlínis skylt að flytja afurðir sínar út þegar framboð verður meira en eftirspurn á innlendum á markaði beinlínis í þeim tilgangi að halda uppi háu verði á innanlandsmarkaði. Er ljóst að þetta samræmist alls ekki grundvallarstefnu Sjálfstæðisflokksins um frjálsan markaðsbúskap.

Að mati SUS er hlálegt að halda því fram samningur þessi sé gerður með það að markmiði örva markaðsvitund bænda og afurðastöðva og halda jafnvægi milli framleiðslu og eftirspurnar, eins og kemur fram í fyrstu grein hans. Hljóti þessi „samningur" staðfestingu Alþingis er ljóst að sauðfjárrækt á Íslandi verður áfram föst í hlekkjum hafta og miðstýringar. Íslenskir bændur eru fullkomlega færir um spreyta sig á frjálsum markaði og eiga skilið að fá tækifæri til þess."

Ungir sjálfstæðismenn gagnrýna sauðfjársamning

Ryan O´Neal í mjög vondum málum

Það er ekki hægt að segja annað en að Ryan O´Neal hafi náð botninum. Nú hefur hann verið handtekinn fyrir að hafa lent í átökum við son sinn og hleypt af skotvopni. Bókunarmyndin af honum á lögreglustöðinni hefur farið um allan heim og hann bíður þess að verða ákærður formlega. Það er ekki beint mikill stjörnuljómi yfir áru hans nú miðað við í denn sem leikara og stjörnu í áratugi á vettvangi kvikmyndanna.

Margir muna eftir Ryan O´Neal úr hinni rómantísku vasaklútamynd Love Story árið 1970. Þar fór hann á kostum í hlutverki ferilsins sem Oliver Barrett, sem fellur fyrir Jennifer Cavalleri en missir hana með sorglegum hætti langt fyrir aldur fram. Það er svo sannarlega súrsæt ástarsaga. Það er ekki hægt að segja annað en að sú mynd hafi verið toppur leikferla bæði O´Neal og Ali MacGraw. Myndin varð ein sterkasta mynd ársins 1970, þó sennilega sé hún einum of væmin á að horfa nú var það mynd tilfinninga og krafts.

Persónulega fannst mér O´Neal bestur í hinni sígildu og ómótstæðilegu Paper Moon frá árinu 1973. Þar lék hann á móti dóttur sinni, Tatum. Mjög sterk mynd og leika feðginin mjög útsmogin feðgin sem leggja saman í púkkið til að hafa í sig og á; hann selur biblíur til grandalausra ekkna í sorg og hún leikur með. Fyndinn pakki. Tatum fékk óskarsverðlaunin, yngst allra leikara í sögu Óskarsverðlaunanna, fyrir túlkun sína á Addie en pabbinn varð ekki síðri. Myndin hefur frá fyrsta degi verið klassasmíð. Nefna mætti fleiri myndir með O´Neal, en í seinni tíð hefur ferill hans verið mjög lágstemmdur. Það síðasta sem ég man eftir með honum er hlutverk Jerrys Fox í Miss Match og Rodney Scavo í Desperate Housewifes.

En Ryan er heldur betur í klúðri, vægast sagt. Verður fróðlegt að sjá hvernig að þessu máli muni ljúka.

Ryan O'Neal handtekinn eftir átök við son sinn

Þvílíkur skandall

Verð að segja það alveg eins og er að ég varð stórhissa á að Guðjón Valur væri ekki í úrvalsliðinu á HM. Hann var markahæsti maður mótsins og stóð sig fantavel og er ekki valinn í lið mótsins. Alveg kostulegt.... á maður ekki bara að kalla þetta hreinan skandal? Held það.

Félagi minn, Þorkell Gunnar, kom með góðar pælingar um þetta á síðunni sinni. Er meira og minna sammála því og mati hans á því hvernig lið mótsins eigi að vera skipað. Það að Gaui hafi ekki verið valinn er allavega eitthvað sem ég botna ekki í.

En svona er þetta víst. Mótið er allavega búið. Þýskir tóku þetta á heimavelli eins og ég sagði hér í kvöld og Danir fengu bronsið, fyrstu medalíu sína á HM í fjóra áratugi. Er enn alltof fúll út í Dani eftir leikinn á þriðjudag til að geta brosað yfir því í sannleika sagt. :)

Það er gott þegar að heimalið getur byggt upp stemmningu og neglt titil og kraft á heimavelli. Það tókst þeim þýsku. Okkur tókst það því miður ekki þegar að við höfðum mótið hérna heima árið 1995. Það var hreinræktuð sorgarsaga, einfalt mál.

En já, þetta mót er allavega búið. Ég er harðákveðinn á að fara á EM á næsta ári. Það er víst í Norge. Það er orðið allllltof langt síðan að ég hef farið til Noregs.....

Guðjón Valur ekki í úrvalsliði HM

Mun Framsókn ná að rétta úr kútnum?

Það er ekki ofsögum sagt að nýjasta könnun Gallups hafi verið slæm fyrir Framsóknarflokkinn; hann mælist aðeins með sex þingsæti og hefur misst helming þingflokksins og tíu prósenta fylgi frá kosningunum 2003. Bæði Jón Sigurðsson og Siv Friðleifsdóttir mælast utan þings, en eins og flestum er kunnugt tókust þau á um formennsku Framsóknarflokksins á síðasta ári þegar að Halldór Ásgrímsson hætti í stjórnmálum.

Það eru alltaf tíðindi þegar að ráðherrar og forystumenn stjórnmálaflokka mælast utan þings þrem mánuðum fyrir alþingiskosningar. Sérstaklega ef um er að ræða formann flokksins ennfremur. Jón Sigurðsson virðist í sömu vandræðunum á þessum tímapunkti fyrir kosningar og Halldór Ásgrímsson fyrir kosningarnar 2003. Hann færði sig í borgina fyrir þær kosningar, sem urðu hans síðustu á stjórnmálaferlinum, eftir að hafa verið þingmaður Austfirðinga í þrjá áratugi. Honum tókst hægt og rólega að byggja upp fylgið þar og komst inn að lokum við annan mann, Árna Magnússon.

Á þessum tímapunkti blasir erfið kosningabarátta við Framsóknarflokknum á höfuðborgarsvæðinu. Aðeins Jónína Bjartmarz, umhverfisráðherra, mælist þar inni nú. Eins og fyrr segir er Siv ekki inni í Kraganum, þrátt fyrir að hafa verið mjög áberandi. Það er freistandi að kenna lánleysi Jóns um pólitísku reynsluleysi hans og því að hafa aðeins stigið inn á hið pólitíska svið fyrir níu mánuðum er hann varð viðskiptaráðherra í ríkisstjórn Geirs Haarde, sama daginn og Halldór yfirgaf stjórnmálin. En það eitt og sér skýrir stöðuna ekki. Ef það væri skýringin á samt enn eftir að skýra út af hverju Siv er ekki að mælast inni, hún hefur enda verið þingmaður í tólf ár og ráðherra nær samfellt frá 1999.

Það blasir við að staða Framsóknarflokksins hefur versnað mjög í öllum kjördæmum landsins frá kosningunum 2003 er litið er á mælingu flokksins á landsvísu hjá Gallup. Ef könnunin yrði raunveruleiki fengi flokkurinn tvo menn í Norðaustri og Suðri og einn í Norðvestri og Reykjavík suður. Eins og fyrr segir mælist flokkurinn ekki með mann inni í Kraganum og Reykjavík norður. Það yrðu óneitanlega athyglisverð úrslit myndi Bjarni Harðarson komast í þingflokk Framsóknarflokksins frekar en þéttbýlisparið Jón og Siv. Það yrði rosalegt högg fyrir flokk og formann næði formaðurinn ekki inn.

Ég held að þetta fari eins með Jón og Björn Inga í borgarstjórnarkosningunum. Hann skreið inn svona fyrir rest. Ég sagði í prívatspjalli við góðan vin minn (ætla að voga mér að vitna í þetta tveggja manna spjall :) að Framsókn fengi átta ef kosið yrði núna; þau sex sem nefnd eru í könnuninni og auk þeirra þau Jón og Siv. Þá er enn Herdís Sæmundar utan þings af þeim sem ég veit að Framsókn leggur grunnáherslu á að ná inn. Væntanlega vilja flestir framsóknarmenn líka ná inn Sæunni Stefáns, ritara sínum, sem skipar annað sætið í R-Suðri á eftir umhverfisráðherranum. Það verður að teljast vonlítið nú. Svo má ekki gleyma skrifstofukonunni stálheppnu frá Suðurnesjum.

Framsóknarflokkurinn er níræður flokkur - gamall en þó keikur á brá. Hann stefnir væntanlega á að reyna að standa óboginn eftir þessa kosningahrinu. Flokkurinn væri dæmdur til stjórnarandstöðu fái hann skell af því kalíberi sem Gallup kynnir okkur þessa dagana. Þar er mikil varnarbarátta framundan. Stóra spurningamerkið er og verður Jón Sigurðsson, formaður flokksins. Hann hefur aldrei verið miðpunktur í kosningabaráttu áður. Val hans sem formanns var djarft að mínu mati. Annaðhvort klúðrar hann þessu eða reddar því stórt. Það verður varla mikið millibil þar.

Þegar að Jón Sigurðsson var kjörinn formaður Framsóknarflokksins í ágúst á síðasta ári skrifaði ég grein sem hét einfaldlega; Hver er Jón Sigurðsson? Sú spurning á enn allvel við. Mér finnst ég ekki enn vita hver þessi stjórnmálamaður sé. Mér finnst hann vera eitt stórt spurningamerki í fjölda mála - hann þarf að tala með meira áberandi hætti og vera meira afgerandi í tali og töktum. Hann hefur þó skánað frá því sem fyrst var.

En já; betur má ef duga skal. Þessari spurningu hefur víða ekki enn verið svarað og þetta verður stóra spurning framsóknarmanna í kosningabaráttunni. Fáist henni ekki svarað betur gæti Framsókn staðið eftir með formannslausan þingflokk þann 13. maí. Verður Jón áfram fái hann ekki þingsæti? Hvað gerist fari svo; munu menn kannski þá horfa til Brúnastaða með pólitíska leiðsögn í gegnum eyðimörkina?