Söngvarinn Kalli Bjarni tekinn aftur með fíkniefni

Söngvarinn Kalli Bjarni var handtekinn fyrir helgina með fíkniefni í fórum sínum, innan við ári eftir að hann tekinn með tvö kíló af fíkniefni í Leifsstöð. Fall Kalla Bjarna hefur verið mikið í umræðunni að undanförnu, en rúm fjögur ár eru liðin síðan að hann var kjörinn fyrsta Idol-stjarna Íslands og virtist vera að ná miklum frama sem söngvari. Fyrsta plata hans seldist illa og síðan hefur hann ekki gefið út efni en mun frekar verið þekktur fyrir dópneyslu sína.

Það er vissulega frekar dapurlegt að heyra af falli þessarar poppstjörnu, sem einhvern veginn náði aldrei að fóta sig eftir að vinna þessa keppni og höndla frægðina með þeirri óreglu sem hefur fylgt honum í mörg ár. Þegar að hann var tekinn fyrir tæpu ári var mikið fjallað um dópneyslu hans og ógöngur vegna neyslunnar. Mamma hans kom í viðtal í Kastljósinu og Bubbi Morthens talaði þá mikið um þá djöfla sem Kalli Bjarni rogaðist með.

Eins og frægt varð sýndi Kastljósið síðar langt viðtal Ragnhildar Steinunnar Jónsdóttur við Kalla Bjarna þar sem farið var með honum á sjóinn og hann sagði sögu sína og hún var dramatíseruð mikið upp af Kastljósi. Var mjög deilt á þáttinn, einkum framsetningu viðtalsins, sem virtist gera Kalla Bjarna að miklu fórnarlambi og reynt að fegra ímynd hans eftir margþekkt afbrot. Man ég t.d. mjög vel eftir bloggumræðu þá þar sem deilt var á hvernig þátturinn tók á málefnum Kalla Bjarna.

Nú hefur honum aftur orðið á og virðist vera í miklum vítahring. Enn hefur hann ekki hafið afplánun og greinilegt að það verður honum mjög erfitt að losna úr þessum vandræðum sem hann er í. Þetta er auðvitað mikil sorgarsaga og vonandi fær hann hjálp til að berjast við þá djöfla sem hafa sligað hann.

Meistaraverkið Casablanca - helgispjöll Madonnu

Sú kvikmynd sem ég met einna mest er hið ódauðlega meistaraverk Casablanca - sígilt klassaverk sem hefur allt sem prýða þarf fullkomna kvikmynd. Hefur hlotið sæmdartitilinn besta kvikmynd 20. aldarinnar og verðskuldar hann sannarlega. Hún var aðeins ein myndanna á færibandinu í vinnslu á sínum tíma en varð stærri en mörgum óraði fyrir. Casablanca fangaði hug og hjarta kvikmyndaáhorfandans fyrir tæpum sjötíu árum og á sess í huga flestra enn í dag.

Nú berast fregnir af því að endurgera eigi Casablanca og það af Madonnu. Þvílíka fíaskóið sem það stefnir í að verða fyrirfram. Hugnast ekki vel að endurgera eigi þennan gullmola kvikmyndasögunnar. Það er reyndar svo að fátt fer eins mikið í pirrurnar á mér og að heyra af því að endurgera eigi gömul meistaraverk. Enda er það tilgangslaust að mínu mati. Vilji fólk upplifa perlurnar á það að kaupa sér gömlu myndirnar og sjá þær. Það fangar enginn sama góða neistann síðar, eða það er jafnan svo að svona endurgerðir floppa með einum hætti eða öðrum. Þannig að það jaðrar við helgispjöll að mínu mati að endurgera Casablanca.

Casablanca segir söguna af kaffihúsaeigandanum Rick í Casablanca í Marokkó í seinni heimsstyrjöldinni og ævintýrum hans. Af öllum búllum í öllum heiminum verður gamla kærastan hans, Ilsa, endilega að stíga fæti sínum inn á staðinn hans með ástvini sínum, foringja í frönsku andspyrnuhreyfingunni sem er á flótta undan nasistum, og þá hefst óvænt og stórskemmtileg atburðarás sem endar með einni eftirminnilegustu kveðjustund í kvikmyndasögunni, þegar að Ilsa stendur frammi fyrir erfiðu vali. Mér finnst þessi mynd einstök og þarf helst að sjá hana reglulega. Finnst hún eins og gott rauðvín, sem aðeins batnar með aldrinum. Myndir með svo góðan grunn verða aldrei lélegar.

Humphrey Bogart átti sína eftirminnilegustu kvikmyndatúlkun á litríkum leikferli í þessari mynd en Rick varð það hlutverk sem hans er minnst helst fyrir. Þetta er líka sterkasta karaktertúlkun hans, þó þær séu margar góðar. Bogart, sem var valinn besti leikari 20. aldarinnar skömmu fyrir aldamótin, fékk þó ekki óskarsverðlaunin fyrir leik fyrr en seint og um síðir árið 1952, skömmu fyrir andlát sitt, fyrir túlkun sína á hinum óheflaða Charlie Allnut í African Queen, sem var reyndar með hans bestu kvikmyndum. Ingrid Bergman var ein besta leikkona 20. aldarinnar og glansaði í hlutverki Ilsu. Hún hlaut óskarsverðlaun alls þrisvar sinnum á ferlinum en tókst þó ekki að vinna hann fyrir að leika Ilsu.

Persónulega finnst mér besta leiktúlkun Ingrid vera í Haustsónötu Ingmars Bergmans, sem varð svanasöngur hennar á hvíta tjaldinu. Klassinn yfir Ingrid varð þó aldrei meiri en í Casablanca, þó að nærri fari það í Notorious, Anastasiu, Gaslight og For Whom the Bell Tolls. Túlkun hennar á sænska kristniboðanum í Murder on the Orient Express sem færði henni síðasta óskarinn árið 1975 er líka gríðarlega góð. Claude Rains var gríðarlega góður leikari, einn eftirminnilegasti aukaleikari kvikmyndasögunnar, sem þó náði alltaf athygli kvikmyndaáhorfandans. Hann glansaði best á sínum ferli í hlutverki lögreglustjórans í Casablanca. Hann átti síðar frábæran samleik með Ingrid í Notorious.

Casablanca er ein af bestu kvikmyndum sögunnar og er ein þeirra sem ég met mest. Hún verður alltaf meira heillandi eftir því sem árin líða og verða atriðin í henni þess þá meira heillandi, nefni ég þá sem dæmi atriðið þar sem Ilsa og píanóleikarinn Sam sitja við flygilinn og Sam leikur óskarsverðlaunalagið undurfagra As Time Goes By og lokaatriði myndarinnar sem gerist á flugvellinum þar sem framtíð sambands Ricks og Ilsu ræðst endanlega. Það atriði er alveg klassík út af fyrir sig.

Ætla að vona að menn hætti við þessar endurgerðarpælingar. Fyrir nokkrum árum ætluðu Ben Affleck og Jennifer Lopez að endurgera myndina með sér sjálfum í aðalhlutverkum og svo einhverjir Indverjar í fyrra. Til allrar guðs lukku varð ekki af þeim hryllingi. Þeir sem hafa séð Gigli þurfa varla að hugsa meira um hversu skelfilegt það hefði orðið og ekki hefði verið þægilegt að sjá indverska versíón af Casablanca.

En þeir sem hafa ekki enn séð Casablanca þurfa að upplifa hana, allavega einu sinni. Það gæti orðið upphafið að einstakri vináttu. Þeir sem vilja upplifa stemmninguna í myndinni ættu að fara í tónlistarspilarann og hlusta á Dooley Wilson syngja As Time Goes By.

Hvað Madonnu varðar skulum við vona að einhverjir gáfumenn í kringum hana fái hana frekar til að syngja gömlu lögin sín aftur en að fokkast í að endurgera Casablanca.

Madonna endurgerir Casablanca

Mótmæli atvinnubílstjóra halda áfram

Ekki fer á milli mála að atvinnubílstjórum er fúlasta alvara með mótmælum sínum. Þeir stöðva umferð á mikilvægustu tímum og eru greinilega að senda þau skilaboð að þetta sé allt bara rétt að byrja. Það eru engin merki um að þeir séu að beygja af, heldur styrkjast í sínum boðskap.

Það eru sterk skilaboð að stöðva umferð á mánudagsmorgni fyrir klukkan átta - greinilegt að bílstjórarnir eru líka mjög samhentir og hafa fengið nóg af eldsneytisverðinu. Og það er greinilegt að þeir ætla ekki að bakka fyrr en stjórnvöld hafa lært sína lexíu.

Þegar að ég heyrði af þessum mótmælum fór ég reyndar að velta því fyrir mér hvenær þeir myndu fara að mótmæla við Alþingishúsið, en þing kemur saman að nýju í dag.

„Ráðamenn vakni"

Kaupþing sver af sér að veikja krónuna

Yfirlýsing Kaupþings, þar sem bankinn sver af sér að vera að veikja íslensku krónuna, er mjög merkileg í sjálfu sér. Sögusagnir um hvort og þá hverjir séu að veikja krónuna hafa vakið athygli eftir eldmessu Davíðs Oddssonar, seðlabankastjóra, á ársfundi bankans fyrir helgina.

Þá sem fyrr talaði Davíð í fyrirsögnum og var ekki beint að spara stóru orðin - talaði meira að segja um að skipa rannsóknarnefnd til að finna út hið sanna í málinu - hver stæði að þessum glæp í hans augum. Eflaust er mikilvægt að rekja hvort að einhver og þá hver veiki krónuna með ráðnum hug. Það er sjálfsagt að taka þá umræðu.

Kaupþing virðist ekki vilja sitja þegjandi undir slíku. En mér finnst samt þessi yfirlýsing frekar sérstök, kannski svarar þetta grunsemdum einhverra en fær aðra til að hugsa meira um þær. Það vill vissulega enginn fá þann stimpil á sig að vera að veikja gjaldmiðilinn, það er ekki gott vörumerki á næstunni eða pr-vænt að neinu leyti. Mér finnst eðlilegt hjá Davíð að tala um þetta og því ekki, ekkert að því að seðlabankastjórar tali mannamál í tyllidagaræðum.

Grunsemdir um að einhverjir aðilar séu að leika sér með gjaldmiðilinn eru slæmar. Ekkert að því að fá úr því skorið. Það er eðlilegt að sú umræða fari fram og mér finnst Davíð gera gott að tala mannamál í þessum efnum en ekkert hálfkák. Það ætti ekki að vera vandamál fyrir bankana að taka þessa umræðu hafi þeir ekkert að fela.

Ef það er rétt að íslensku bankarnir séu að leika sér að krónunni í takt við þennan orðróm er það auðvitað til skammar. Því er gott að Kaupþing sendi út frá sér afgerandi yfirlýsingu, sem vonandi er rétt.

Kaupþing vísar orðrómi á bug

Vinir Hannesar Hólmsteins leggja honum lið

Mér finnst það sterk og góð yfirlýsing hjá vinum Hannesar Hólmsteins að leggja honum lið í þeim málum sem dynja á honum þessar vikurnar og ætla að safna til stuðnings honum. Fyrst og fremst finnst mér þetta þó vera vörn hægrisinnaðra einstaklinga um málfrelsi Hannesar Hólmsteins.

Það má vel vera að einhverjum hafi mislíkað ævisaga Halldórs Kiljans Laxness eftir Hannes en það er ekki glæpur að skrifa illa eða stílisera ekki fyrir alla sem hafa mært skáldið upp til skýjanna. Það geta enda flestir verið sammála um bækur Hannesar voru fróðlegar og bættu við hina þekktu ævisögu skáldsins og voru mun ítarlegri en t.d. bækur Halldórs Guðmundssonar.

Það er mikilvægt að leggja Hannesi lið í þessari baráttu og því er það gott skref hjá góðvinum hans að senda frá þessa táknrænu og traustu vinaryfirlýsingu. Og ég tek heilshugar undir skilaboð þeirra, enda met ég Hannes Hólmstein mikils.

Söfnun fyrir Hannes Hólmstein

Kjarklítill ræningi með hníf í sitt hvorri hendi

Ekki er hægt að segja að kjarkurinn hafi verið mikill í konunni sem ætlaði að ræna Select-verslunina með hníf í sitt hvorri hendi. Hún reyndi ekki einu sinni að biðja um pylsu með öllu og kók þegar að enga peninga var að fá - eða eitthvað annað í versluninni. Þetta var illa skipulagt rán framið greinilega af neyð og von um einhverja peninga.

Veit varla hvað á orðið að segja um þessi rán í borginni. Þetta er að verða daglegur viðburður og því miður eru ekki lengur stórtíðindi í sjálfu sér að ógæfufólk fari inn í verslanir og ætli þar að ræna einhverjum þúsundköllum. Þetta er ólánsfólk sem svona gerir og neyðin er greinilega mikil. Ekki er mikið skipulagt því að ránin eru framin vegna þess að fólki vantar peninga til að fjármagna neyslu eða eitthvað af því tagi.

Það er eitthvað orðið stórlega að í samfélaginu þegar að staðan er orðin með þessum hætti. Fyrst og fremst er þetta sorglegt, í raun er þetta fólk að einhverju leyti að kalla á hjálp held ég með því að sjá ekkert annað í stöðunni en ræna verslanir til að fá pening. Það eru miklar ólánssögur á bakvið hverja svona ránstilraun.

Ránstilraun í Reykjavík

Samgöngusagan endalausa um Sundabrautina

Ekki var laust við að ég vorkenndi Reykvíkingum þegar að Vaðlaheiðargöng voru sett á dagskrá og ekkert ákveðið endanlega um leið varðandi Sundabraut. Deilt hefur verið um Sundabrautina og allt sem tengist legu hennar svo lengi sem ég man eftir. Nú er deilt um hvort Sundabrautin verði ofan- eða neðanjarðar. Þetta er orðið meira ruglið.

Samt eru auðvitað allir hlynntir því að hún verði lögð en deilt er um hvernig og hvar. Sagan um Sundabrautina er fyrir löngu orðin samgöngusagan endalausa. Mér finnst álit Ísleifs Jónssonar mjög merkilegt, en þar er í raun gangnapælingin mikla og rándýra slegin út af borðinu og vandséð hvernig hægt sé að draga álit Ísleifs, sem er fyrrum yfirmaður hjá Jarðborunum, í efa. Eflaust er þar komin upp enn ein nýja hliðin sem deilt verður um von úr viti. Sumir vilja svo að auki meina að Vegagerðin vilji ekki göng og þar komi að auki að samgönguráðherrann vilji ekki Sundagöng og sé á móti hugmyndinni.

Þegar að ég fór í rútuferð með borgarstjórnarflokki Sjálfstæðisflokksins um borgina haustið 2003 var rætt mikið um Sundabrautina og fórum við að þeim stað þar sem brautin átti að liggja þá og kynntu Hanna Birna Kristjánsdóttir og Kjartan Magnússon okkur sem þátt tókum í ferðinni þær tillögur sem þá var rifist um. Ekkert gerðist í málinu í borgarstjóratíð Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur sem eftirminnilegt er og man ég eftir að þá töluðu Hanna Birna og Kjartan mjög mikið um hábrú eða lágbrú og innri eða ytri leið Sundabrautar. Þá talaði enginn um göng og óraði sennilega ekki fyrir að koma með þann valkost.

Fimm árum eftir þessa ferð eru mál komin fjarska skammt á veg nema þá að ræða um misjafnlega háleitar og dýrar hugmyndir af þessum samgöngukosti. Það er enn svolítið sérstakt að fylgjast með umræðunni þó að hún sé gegnumslitin og eiginlega hundleiðinleg, einkum fyrir borgarbúa sem greinilega eru að missa þolinmæðina og skal engan undra. Þrátt fyrir allrahanda meirihlutamynstur í borginni hefur þetta mál ekkert þokast fram og ekki var að sjá að Samfylkingin græddi eitt né neitt á því að hafa samgönguráðuneytið samhliða því að þeir réðu Ráðhúsinu í hundrað daga á pólitískum hitavetri í borginni.

Það er ekki laust við að reiði borgarbúa beinist að Kristjáni Möller, samgönguráðherra, rétt eins og að Sturlu Böðvarssyni áður. Báðir eru landsbyggðarmenn og Reykvíkingar tala um að landsbyggðarliðið sé að drepa málinu á dreif. Minna verður þó á að enginn landsbyggðarmaður verður ráðherra eins síns liðs, verða jú að hafa stuðning borgarbúa í þingflokkum stjórnarflokkanna. Tveir fyrrum borgarstjórar í Reykjavík eru á Alþingi og báðir úr Samfylkingunni; Ingibjörg Sólrún og Steinunn Valdís - sú síðarnefnda er reyndar formaður samgöngunefndar Alþingis og virðist súr á svipinn.

Samgöngusagan endalausa um Sundabrautina virðist fjarri því að enda á næstunni, þökk sé deilum um göng eða ekki göng, legu hennar og hvort eigi að tengja þær við eyjar eður ei og Guð má vita hvaða deilur aðrar eru í þessum viðkvæma pólitíska pakka. Á meðan að allir lofsyngja drauminn um Sundabrautina er biðin löng eftir því að efna eigi hina veglegu pólitísku drauma höfuðborgarstjórnmálamanna fyrr og nú.

Varar við Sundagöngum

Gullfaxi fer til Akureyrar - ánægjuleg tíðindi

Það eru ánægjuleg tíðindi að það hafi tekist að kaupa stjórnklefa Gullfaxa, sem markaði þáttaskil í flugsögu Íslendinga sem fyrsta farþegaþota landsins, og hann sé á leiðinni á flugsafnið hér á Akureyri. Það hefði verið mikið slys ef ekki hefði tekist að bjarga einhverju af Gullfaxa og geyma á safni hérlendis.

Það hefði vissulega verið enn betra ef þotan hefði verið keypt öll en það er var of dýrt til að hægt væri að leggja út í, þrátt fyrir það er þetta góð niðurstaða fyrir áhugamenn um sögu flugsins að það tókst að bjarga einhverjum hluta þotunnar, en við blasti að brytja ætti hana alla niður á næstunni í Nýju-Mexíkó.

Sagan er mikilvæg - það má vel vera að Gullfaxi sé kominn til ára sinna og þjóni ekki lengur lykilhlutverki í samgöngusögu landsins. En hann lék þar sögulega rullu og það er mikilvægt að bjarga þotunni frá því að verða brytjuð niður.

Það verður mikill hátíðisdagur á flugsafninu hér á Akureyri þann 24. júní nk. þegar að stjórnklefi Gullfaxa mun bætast í veglegt safnið.

Gullfaxi verður á Akureyri

Ránsalda í Breiðholti - ólánsfólkið í borginni

Það eru, því miður, ekki lengur stórtíðindi að ræningjar fari í verslanir á höfuðborgarsvæðinu í von um einhverja peninga - þetta er fjórða ránið í Breiðholtinu á örfáum dögum. Það vekur þó mesta athygli að ræningjarnir hylja ekki einu sinni andlit sitt við ránið og sé sama, svo fremi að þeir fái aðeins peninga.

Það sem er merkilegt líka er að vopnin sem ræningjarnir hafa í nýjustu ránunum eru fjarri því hefðbundin. Það verður seint sagt allavega að sprautunálar og garðklippur séu hefðbundin vopn. Það hefur ekkert verið gefið upp um ástæðu ránsins en þetta lítur þannig út hið minnsta að þarna fari ólánsmenn í leit að peningum, og gildi þá einu hversu mikið haft er upp úr krafsinu.

Það virðist vera sem að þarna sé um að ræða fólk sem vantar smá skotsilfur í vasann sem tekur þá ákvörðun að grípa til vopna og ráðast inn í næstu verslun til að reyna að fá sér einhvern pening. Þetta hefur verið svipað í fleiri ránum á síðustu mánuðum. Það hlýtur að vera orðin mikil örvænting hjá þeim sem fara inn í næstu verslun til að stela einhverjum seðlum og hylja ekki einu sinni andlit sitt í leiðinni. Í þessu grasklippuráni í Kaskó finnst mér aðallega standa eftir hversu mikið ólán þessara manna er.

Það virðist vera sem að ræningjunum sé orðið algjörlega sama um allt nema að það fái pening til að fjármagna neyslu sína eða almenna óreglu. Það er dapurleg þróun og mér finnst þessi rán öll sýna okkur vel hversu mikið ólán vofir yfir ungu fólki og það sé öllum ráðum beitt til að ná peningum. Ekki glæsilegt - en svona er víst Ísland í dag.

Rændu búð með garðklippum

Hin óútreiknanlega Madonna

Það er alltaf gaman að lesa fréttir um stjörnustælana í söngkonunni Madonnu, sem fyrr og nú hikar ekki við að stuða. Það að hún sprauti frægan söngvara í rassinn og viðurkenni að taka metgreiðslur fyrir að syngja tiltekin lög eru góð dæmi um hversu afgerandi Madonna er í tjáningu og framkomu. Og þetta vekur auðvitað athygli.

Fannst það reyndar skondið þegar að það kom fram fyrir nokkrum vikum að Madonna tæki kvíðaköst í hvert skipti áður en hún fer á svið og óttist jafnvel að deyja við að skemmta aðdáendum sínum, svo mikil sé paníkin innst inni. Madonna hefur verið þekkt fyrir að vera með ákveðnari stjörnum í sínum bransa og óhikað sýnt allt og verið áberandi við allt að því að glenna sig til að ná athygli fólks um allan heim.

Þeir sem muna eftir Madonnu í gegnum tíðina sjá ekki sviðshræddu stjörnuna, heldur þá sem hefur gaman af að stuða. Þegar að Madonna lék í Dick Tracy árið 1990 og átti í stuttu ástarsambandi við leikarann Warren Beatty, sem lék Tracy eins og flestir vita auðvitað, þótti hún vera á vissum hápunkti. Átti marga smelli undir lok níunda áratugarins og í byrjun þess tíunda - var líka djörf á því skeiði og ófeimin við að syngja fáklædd á sviði og opinbera allt hið heilagasta í einkalífi sínu og karakter.

Það er því svolítið sérstakt að Madonna skuli viðurkenna, nú þegar að hún er orðin fimmtug, að hún sé paníkeruð fyrir hverja framkomu og óttist um að geta jafnvel ekki klárað prógrammið. Það er margþekkt að stjörnur setji á sig vissa grímu, fari í annan karakter, til að klára prógrammið sitt og nái vissum hæðum í túlkun sinni í leik og söng með því að vera allt annar en innsti kjarninn ætti að sýna í sjálfu sér. Þetta er sérstaklega frægt hjá gamanleikurum.

En ímynd Madonnu, sem sést í þessari frásögn, er mörkuð af sviðsöruggustu manneskju bransans, sem þorir að gera allt og sýna allt til að halda í frægðina. En kannski er það eitt stórt skuespil til að fela innsta kjarnann og þann viðkvæmasta. Og kannski er þetta allt vænn dassi af ýkjum til að ná athygli fjölmiðla.

Sprautaði Timberlake í rassinn

Fallins félaga minnst - slys í minningarathöfn

Mér finnst það bera vitni góðum hug að bifhjólamenn komi saman og minnist fallins félaga síns. Það er þó leitt að heyra að slys hafi orðið í minningarathöfninni - vonandi heilsast bifhjólamanninum vel.

Mér hefur fundist mjög virðingarvert að sjá hversu vel bifhjólamenn minnast félaga sinna. Það var sérlega eftirminnilegt þegar að Heiddi, Heiðar Jóhannsson, var kvaddur hér á Akureyri fyrir tæpum tveim árum, en hann lést langt um aldur fram í bifhjólaslysi.

Heiðursvörður þeirra var án vafa sá glæsilegasti í jarðarför hér á Akureyri til þessa, röð mótorhjóla eftir götum bæjarins. Þar sást vel hversu mikinn sess Heiddi hafði í sínum hópi og það hefur alltaf verið mikill samhugur hjá þeim þegar að félagar láta lífið. Það sést vel af athöfninni í kvöld. Það er virðingarvert og gott að sjá samstöðu þessa hóps.

Árekstur við minningarathöfn

Þrír áratugir frá andláti Vilhjálms Vilhjálmssonar

Þrír áratugir eru liðnir frá því að Vilhjálmur Vilhjálmsson, einn ástsælasti söngvari þjóðarinnar, lést í umferðarslysi í Lúxemborg. Villi Vill er að mínu mati besti söngvari sinnar kynslóðar - hafði tæra og hljómþýða rödd, algjörlega einstaka og pottþétta að öllu leyti. Um leið er Villi einn af þeim allra bestu á síðustu öld. Þeir eru fáir sem hafa markað stærri skref í íslenska tónlistarsögu á svo skömmum tíma eins og hann gerði.

Villi varð fyrst frægur þegar að hann söng lögin Vor í Vaglaskógi, Raunasaga, og Litla sæta ljúfan góða með Hljómsveit Ingimars Eydals hér á Akureyri árið 1965 og voru allir vegir færir eftir það. Ekki aðeins vegna þess að hann var bróðir einnar ástsælustu söngkonu þjóðarinnar, Ellyjar Vilhjálms, heldur vegna þess að hann hafði allt sem þurfti. Á þrettán árum tók hann upp fjölda laga og lét eftir sig fjölbreytt og vandað ævistarf þegar að hann kvaddi þennan heim langt um aldur fram í sorglegu slysi.

Það var mikið áfall fyrir íslenska tónlist að missa Villa sem aðeins 33 ára gamall hafði náð hátindi í sínum bransa og hafði planað svo margt meira í tónlistinni. Það var mikill harmleikur fyrir íslenskan tónlistarbransa að honum auðnaðist ekki að eiga fleiri ár í tónlistarsköpun sinni. En Villi lét eftir sig mikið og veglegt safn af vönduðu efni og enn í dag hlustar þjóðin á þennan frábæra söngvara. Ekki eru nema nokkrir mánuðir síðan að vegleg minningarútgáfa á lögum Villa fór í gull og er orðin ein mest selda plata af endurútgefnu efni til þessa. Hann heillar fólk af öllum kynslóðum - jafnt unga sem aldna.

Eftir því sem árin líða met ég Villa meira. Mér finnst hann vera sá söngvari á síðustu áratugum sem var einlægastur í tónlistarsköpun sinni, söng tærast og hljómþýtt. Hann náði að afreka mjög miklu og hans sess er ódauðlegur meðal þjóðarinnar í íslenskri tónlist. Það er mjög ánægjulegt að heyra að fundist hafi eitt lag til viðbótar við hans vandaða ævistarf og enn megi eiga von á að upplifa söngröddina hans Villa í nýju lagi á næstu mánuðum. Það er mikill fjársjóður fyrir íslenska tónlist.

Uppáhaldslögin mín með Villa Vill eru svo ótalmörg; en mér finnst þó Lítill drengur, Söknuður, Jamaíka, Þú átt mig ein, Það er svo skrítið, Ég labbaði í bæinn og Vor í Vaglaskógi standa upp úr. En það er hægt að telja endalaust upp eftirminnileg lög. Einshljóðfærissinfónían er svo algjörlega ógleymanlegt lag - þvílík snilld.

Villi er einfaldlega háklassi í íslenskri tónlist - ber mikla virðingu fyrir framlagi hans og ævistarfi í tónlist. Guð blessi minningu hans.

Ólafur Ragnarsson látinn

Ólafur Ragnarsson, bókaútgefandi, er látinn, langt um aldur fram. Það eru aðeins nokkrar vikur síðan að ég las síðustu bókina hans með síðustu óbirtu samtölunum við Halldór Kiljan Laxness. Þrátt fyrir erfið veikindi náði Ólafur að klára bókina sem var vandaður lokahluti á löngu samstarfi þeirra og skrifum Ólafs um skáldið. Bókin bar vitni vönduðu handbragði Ólafs.

Ólafur stóð sig mjög vel sem útgefandi verka Nóbelsskáldsins undir lok ævi hans. Keypti ég Laxness-bækurnar þegar að þær voru endurútgefnar af Vöku Helgafell - það var mikil upplifun að lesa bækurnar en sumar hafði ég aldrei lesið og það var mjög notalegt að eignast safnið. Mér fannst fyrst og fremst mikill metnaður einkenna allt starf Vöku Helgafells og Ólafur var einn af þessum bókaútgefendum sem lögðu sig allan fram í það sem hann gerði og verk þess báru þess merki.

Sem einn af fyrstu fréttamönnum Ríkissjónvarpsins gerði Ólafur marga skemmtilega þætti og tók eftirminnileg viðtöl. Er í fersku minni einkum viðtalið við Roger Moore, sem þá lék dýrlinginn Simon Templar og síðar njósnarann James Bond, sem ég á einhversstaðar á myndbandi og finnst alltaf svo skemmtilegt. Þættir hans um Íslendingaslóðir í Kanada á miðjum áttunda áratugnum eru sérlega eftirminnilegir en þar var farið um íslendingabyggðirnar og talað við fólk og rifjuð upp saga vesturferðanna með mjög eftirminnilegum hætti. Sá þessa þætti þegar að þeir voru endursýndir í upphafi tíunda áratugarins og fannst þeir alveg frábærir.

Það er vonandi að Sjónvarpið heiðri minningu Ólafs, sem eins fyrsta fréttamanns síns, með því að endursýna eitthvað efni sem hann gerði eða taki saman í einhvern pakka skemmtileg viðtöl eða umfjöllun um verk hans hjá stofnuninni. Enda eru þar mörg merkileg viðtöl og eftirminnilegir þættir sem væri gaman að sjá allavega eitthvað brot af. Sérlega væri gaman að sjá þættina hans Ólafs um Íslendingabyggðir vestra að nýju.

Sem bókahöfundur var Ólafur vandvirkur. Ævisaga hans um dr. Gunnar Thoroddsen, fyrrum forsætisráðherra og borgarstjóra, er virkilega vel gerð og skemmtileg lestrar. Uppbygging hennar er sérlega góð og flakkað á milli tíma með Gunnari, sem var á hápunkti ferils síns sem forsætisráðherra er hún var skrifuð. Bækur Ólafs um Halldór Laxness eru auðvitað meistaraverk.

Ég vil votta fjölskyldu Ólafs innilega samúð mína.

Er stutt í frönsku aðferðina hjá atvinnubílstjórum?

Mótmæli atvinnubílstjóra eru að skila tilætluðum árangri; það er algjör umferðarkaos á höfuðborgarsvæðinu og mótmælin á nokkrum stöðum í einu og eru augljóslega vel skipulögð - virðist vera forsmekkur þess sem koma skal. Ekki er hægt að sjá annað en að bílstjórarnir séu í það miklum ham að búast megi við frönsku aðferðinni hjá þeim fljótlega.

Það er vel þekkt í Frakklandi að í mótmælum bílstjóra sturti þeir skítahlassi, fiskhrati og allskonar úrgangi fyrir utan opinberar byggingar. Þetta hefur ekki verið algengt hérna heima á Íslandi og virðist takturinn það beittur hjá bílstjórum að farið verði í enn róttækari aðgerðir. Það er sérstaklega táknrænt að bílstjórarnir aki löturhægt eftir Suðurlandsvegi og tempi alla umferð niður. Í þessum efnum eru bílstjórarnir greinilega að taka upp erlendar baráttuaðferðir.

Eins og ég sagði hérna í gær tel ég þetta skiljanleg mótmæli eftir allt sem á undan er gengið. Það er engin furða að atvinnubílstjórar hafi fengið nóg af háu eldsneytisverði og fari nú í skæruhernað. Það er greinilegt að taka á þann slag alla leið.

Vegi lokað við Rauðavatn

Mótmælin halda áfram - daglegur viðburður?

Mótmæli atvinnubílstjóra halda nú áfram annan daginn í röð og virðast vera víðtækari en í gær þar sem nú er lokað umferð á tveim stöðum í borginni. Það er greinilegt að bílstjórar eru að gíra sig upp í dagleg mótmæli á meðan að ekkert gerist af hálfu stjórnvalda í eldsneytismálunum.

Í gær velti ég því fyrir mér hvaða áhrif dagleg mótmæli atvinnubílstjóra muni hafa. Það virðist hafa verið rétt að velta því fyrir sér, enda er greinilegt að bílstjórarnir munu loka umferð þegar að þeim sýnist. Þeir eru í þeim takti núna að vera alveg ófeimnir við að láta til sín taka.

Talsmaður bílstjóranna hótaði því reyndar í fréttaviðtali í gær að ef ekkert myndi bráðlega gerast yrðu mótmælin með þeim brag að bílstjórar myndu leggja bílunum og yfirgefa þá á aðalsamgönguæðum. Það þarf varla að velta því lengi fyrir sér hvaða áhrif það hafi.

Það er greinilegt að bílstjórum er nóg boðið og við getum átt von á mótmælum þá og þegar - jafnvel að farið verði lengra með mótmælin.

Bílstjórar mótmæla

Ofbeldið í Breiðholtinu

Ofbeldið og lætin í Breiðholtinu eru að verða daglegt fréttaefni. Sprautunálaránin og Keilufellsmálið hafa vakið mikla athygli, einkum hið síðarnefnda fyrir grimmt ofbeldi, og nú virðist sem að eitt málið enn bætist við. Virðist þó vera týpískt rukkunarmál og dæmi um aðferðirnar í því hvernig menn sækja sér peninga.

Ætla ekkert að dæma um hvort að ofbeldi hafi verið beitt þarna eður ei. En þessi mál í Breiðholtinu eru að sýna okkur svolítið nýjan íslenskan veruleika. Finnst Keilufellsmálið sérstaklega brútalt mál og eflaust eru þau mörg rukkunarmálin sem rata ekki í fjölmiðla þó að þetta tiltekna mál virðist gera það.

Og við stefnum í bandarískan veruleika æ ofan í æ, eins og við sjáum í svo mörgum hasarmyndum.

Þrír rændu manni í Breiðholti

Jóhann Benediktsson segir upp í mótmælaskyni

Það eru ekki góð tíðindi að Jóhann R. Benediktsson hafi ákveðið að segja upp störfum sem lögreglustjóri á Suðurnesjum í mótmælaskyni við breytingar á embættinu. Ég hef ekki enn skilið þessar breytingar og hversvegna þarf að höggva upp embætti hans. Það veikir að mínu mati embættið og enn vantar rökin fyrir breytingum.

Jóhann hefur staðið sig vel sem lögreglustjóri á Suðurnesjum og þar áður sem sýslumaður á Keflavíkurflugvelli. Það var mjög umdeilt þegar að Halldór Ásgrímsson, þáverandi utanríkisráðherra, skipaði Jóhann í sýslumannsembættið þegar að Þorgeir Þorsteinsson hætti eftir áratugalangt starf og gekk framhjá Kolbrúnu Sævarsdóttur. Það hefur þó reynst rétt val.

Það verður áhugavert að sjá hvað gerist næst í málefnum lögreglustjóraembættisins á Suðurnesjum. Vonandi mun Jóhann ekki hætta og skynsamlegast væri að hætta við þessar breytingar.

Hversu mikið mun Wilders stuða múslima?

Það fer ekki framhjá neinum að Geert Wilders, leiðtogi hollenska frelsisflokksins, leikur sér að því að stuða múslima með mynd sinni og dansar á línunni, rétt eins og í öðrum pólitískum málflutningi. Myndin er fyrirfram dæmd til að kalla á umtal og viðbrögð almennings - heiftúðugar deilur með og á móti. Það er auðvitað tilgangurinn hjá Wilders; ná umtali til að komast í pólitíska umræðu og eins stuða í allar áttir.

Wilders er einn umdeildasti stjórnmálamaður Hollands um þessar mundir og minnir í svipinn á Jörg Haider einkum að því leyti að báðir eru algjörlega ófeimnir við að fara frekar langt og koma með leiftrandi boðskap sem skiptir fólki gjörsamlega í tvær fylkingar. Hef ekki séð þessa mynd enn og þætti reyndar fróðlegt að sjá hana til að vita hversu langt Wilders gengur núna.

Gæti vel verið að þetta sé tóm steypa og hinsvegar eitt sjónarhornið í viðbót sem stuðar múslima. Ekki eru nema nokkrir dagar síðan að Bin Laden hótaði okkur í Evrópu, ekkert síður á Norðurlöndunum vegna skopmyndamálsins og þetta myndband mun ekki lægja öldur þar og spurning hvort að sá skeggjaði skuggabaldur komi fram aftur með sömu formælingar og dómsdagsspár fyrir okkur á Norðurlöndum.

Það má reyndar Wilders eiga í öllum sínum stormi að hann kemur með sjónarhorn sem margir tala fyrir, hversu umdeilt og hatað sem það annars er og verður alla tíð. Hann er ekki sá fyrsti sem stuðar með ummælum um múslima og ekki sá síðasti - og honum gengur vel ásamt fleirum að stuða einkum Bin Laden sem þolir ekkert nema sína eigin skoðun á málum.

Umdeild kvikmynd á vefnum

Klofningur demókrata - mesta krísan frá 1968

Það er ljóst að harðvítugur forkosningaslagur Hillary Rodham Clinton og Barack Obama um útnefningu Demókrataflokksins í forsetakosningunum í nóvember er að snúast upp í rembihnút og pólitískt stórslys fyrir flokkinn. Það er orðið ljóst að hvorugt þeirra mun ná útnefningunni í forkosningaferlinu og að óbreyttu mun þetta verða blóðugur slagur á gólfinu á flokksþinginu í Denver.

Mér finnst það merkilegt hjá Netmogganum að birta í fyrirsögn að vinsældir Hillary einnar séu að minnka. Bæði Hillary og Obama fá þungan skell í þessari könnun og það er djúpstæður klofningur í flokknum með stöðu mála. Það virðist ekkert benda til að annað þeirra geti sameinað flokkinn að baki sér í stöðunni. 22% vilja að bæði dragi framboð sitt til baka og er það til marks um að nýjustu krísur þeirra hafa skaðað þau bæði; er þá ýkjur Hillary vegna Bosníuferðarinnar og krísuna vegna kjaftæðisins í fjölskylduklerk Obama.

Bæði hafa skaðast á undanförnum dögum. Þessi hnútuköst þeirra á milli og málin tvö fyrrnefndu eru ekki aðeins að skaða þau bæði persónulega heldur einnig Demókrataflokkinn. Það er fjarstæða að hvorugt þeirra dragi sig í hlé með stöðuna eins og hún er. Það er ekkert svo gríðarlegur munur á þeim í þingfulltrúaslagnum og ef Hillary sigrar í Pennsylvaníu hefur hún bæði stöðu og skyldu til að halda áfram. Það eru engar líkur á að Obama nái útnefningunni í forkosningaferlinu og því er undarleg krafa að flokkurinn sameinist að baki honum í þessari jöfnu stöðu þar sem hvorugur frambjóðandinn hefur náð útnefningunni.

Þeim vantar báðum talsvert upp á að ná hnossinu og stærðfræðin án Flórída og Michigan segir ósköp einfaldlega að þessi slagur verður tekinn alla leið til Denver. Það yrði pólitískt stórslys fyrir Demókrataflokkinn vissulega, en demókratar geta sjálfum sér um kennt með meingallað forkosningaferli sem hefur verið við lýði frá árinu 1984 en virðist nú í fyrsta skipti vera að skera flokkinn í tvær fylkingar; þeirra sem fylgja Hillary alla leið og þeirra sem fylgja Obama. Það er rammt hatur á milli þessara fylkinga og þrumufleygarnir fljúga á milli. Það er engin stjórn á þessum slag - hann er kominn út í tóma vitleysu.

Mér sýnist demókratar vera komnir í sína mestu krísu frá árinu 1968. Þá logaði flokkurinn stafna á milli í forkosningaferlinu. Robert F. Kennedy var myrtur á mikilvægasta hluta kosningabaráttunnar í júní 1968, að kvöldi þess dags sem hann sigraði forkosningarnar í Kaliforníu, og tvær fylkingar börðust hatrammlega fyrir hnossinu á flokksþinginu í Chicago í Illinois. Að lokum vann Hubert Humphrey, varaforseti Johnson-stjórnarinnar, útnefninguna en tapaði forsetakosningunum fyrir Richard Nixon. Ólgan þá skaðaði flokkinn, sem fyrir var stórlega skaddaður vegna veikrar stöðu Johnsons forseta.

Það er vissulega eitt og annað ólíkt með stöðu demókrata í kosningunum 1968. Þeir höfðu þá Hvíta húsið, Johnson forseti hafði orðið að hætta við að sækjast eftir endurkjöri öðru sinni, sem hann gat þar sem hann hafði aðeins setið innan við hálft kjörtímabil Kennedys forseta, sem myrtur var í heimaríki Johnsons, Texas, í nóvember 1963. Víetnamstríðið sligaði Johnson. Með því að hann dró sig í hlé gat flokkurinn endurnýjað sig en var sjálfum sér verstur í forkosningaferlinu og flokksþingið í Chicago var fjarri því settlegt.

Þessar væringar anno 2008 eru skaðlegar fyrir þann flokk sem fyrirfram var talinn með pálmann í höndunum. Þetta er komið í rembihnút hinn mesta. Bæði forsetaefnin eru sköðuð og hafa ekki náð útnefningunni á heiðarlegan hátt í forkosningaferlinu enn - það sem verra er að flokkurinn þeirra er mun meira skaddaður og að óbreyttu virðist hreinn vígvöllur blasa við demókrötum næstu mánuðina. Tel blasa við að demókratar megi ekki við blóðugu sólarlagi í Denver og gildir þá einu hvort forsetaefnið tapar þar úr þessu.

Sá eini sem getur brosað þessa dagana í forsetaslagnum vestanhafs er John McCain, hinn lífsreyndi hermaður og pólitíski klækjarefur, sem á áttræðisaldri þarf aðeins að sigra einn demókrata til að komast í Hvíta húsið, hljóta hnossið sem hann hefur viljað árum saman. Eins og staðan er núna myndi ég telja mjög líklegt að hann vinni kosningarnar. Demókratar eru búnir að klúðra mikilvægum tíma fyrir sér í tóma vitleysu. Það er vandséð hvernig þeir geti reddað sér úr þessu feni með sómasamlegum hætti.

Vinsældir Hillary Clinton minnka

Sterk skilaboð bílstjóra - umdeild mótmæli

Það er greinilegt að skiptar skoðanir eru um mótmæli atvinnubílstjóra, þó að flestir séu í raun sammála skoðunum þeirra á eldsneytisverðinu. Sterk skilaboð voru send af þeirra hálfu með þessum mótmælum og sérstaklega verður áhugavert að sjá hvort að það verði daglegt verkefni hjá þeim á næstunni að mótmæla á aðalsamgönguæðum borgarinnar.

Það má alveg deila um hvort rétt hafi verið að mótmæla án þess að tilkynna það fyrirfram og að því leyti eru ummæli slökkviliðsstjórans í borginni skiljanleg og eiga alveg rétt á sér. Það er alvarlegt mál þegar að aðalsamgönguæðar eru lokaðar af fyrir slökkviliði og sjúkraflutningsfólki sem þurfa að eiga greiða leið, enda aldrei að vita hvenær að þörf sé á því að komast um lokaðan veginn í slíkum mótmælum.

Mér fannst skilaboðin sem atvinnubílstjórar sendu út mjög sterk og afgerandi. Það er svo annað mál hvort að svo afgerandi mótmæli verði umdeild og jafnvel kalli á að málstaðurinn fái ekki samúð almennings. Það var greinilegt að sumir sem voru á eftir bílstjórunum sem mótmæltu voru ekki sátt við þessi mótmæli vegna þess að það sjálft var í bið eftir að komast sinnar leiðar.

Mótmæli með einum eða öðrum hætti geta komið skilaboðum vissra hópa í samfélaginu á framfæri. Þess eru líka dæmi að mótmæli skaði málstaðinn. Þetta er mál sem flestir eru sammála um. Í dag voru þetta fyrst og fremst sterk mótmæli sem náðu sínum árangri en spurning hvort að síendurtekin mótmæli af þessu tagi verði til að styrkja atvinnubílstjóra og málstað þeirra.

Lokun vegarins háalvarlegt mál