Rosaleg mistök hjá Háskólanum

Þeim hlýtur að hafa liðið illa, nemendunum við Háskóla Íslands, sem var úthýst úr skólanum fyrir stundarsakir í gær og klippt á tenginguna við stúdentakortið þeirra. Þvílíkt högg sem svona tilkynning hlýtur að vera fyrir fólk. Þessi mistök, mannleg eða vélræn, eru rosaleg og hljóta að vekja spurningar um hversu áreiðanlegt kerfið sé.

Svona á einfaldlega ekki að geta gerst, og geti það gerst þarf að fara yfir alla vankanta og reyna að koma í veg fyrir að svona veikleikar séu til staðar og fylla upp í þær holur. Stundum er sagt að tölvan geti alltaf klikkað og minnstu hnökrar geti haft alvarlegar afleiðingar. Þetta er sannarlega eitt af þeim tilvikum.

Þúsundum vísað úr HÍ

Mögnuð skrif Jóns um Seðlabankafarsann

Jón Sigurðsson, fyrrum seðlabankastjóri og viðskiptaráðherra, ritar frábæra grein á Pressunni um Seðlabankafarsann hér á Íslandi. Þar segir hann í raun allt sem segja þarf um lélegan aðdraganda breytinganna og ófagleg vinnubrögðin, slöpp vinnubrögð sem vonandi munu aldrei endurtaka sig. Pólitísk hrossakaup og baktjaldamakk lýsa ekki nýrri sýn á ákvarðanatöku og lýðræðislegum vinnubrögðum sem vinstriflokkarnir hafa svo oft heitið að standa fyrir. Þeir féllu á fyrsta og mikilvægasta prófinu.

Eftirfarandi skrif Jóns standa upp úr öllu öðru góðu:

"Pólitískur flokksforingi hitti útlendan pólitískan foringja á flokksfundi og bað hann vinsamlegast að útvega Íslendingum seðlabankastjóra. Útlendi stjórnmálaforinginn litaðist um í höfuðborg heimalandsins og fann fyrrverandi aðstoðarráðherra og náinn trúnaðarmann í forystu norska Jafnaðarmannaflokksins. Svo voru þessi pólitísku skilaboð send til Íslands. Bingó. Norðmaðurinn er settur seðlabankastjóri í Reykjavík.

Hvað er ,,faglegt" við þetta?

Hvað í þessu getur nokkru sinni ,,réttlætt" eða ,,útskýrt" þá ráðstöfun að hrekja íslensku peningamálasérfræðingana Eirík Guðnason og Ingimund Friðriksson úr störfum? Er það virkilega allur munurinn að Norðmaðurinn er krati en Davíð Oddsson hægrisinnaður? Er það annars stigs pólitík að vera aðstoðarráðherra og náinn trúnaðarmaður flokksformanns - en forystuferill Davíðs þá einhvers konar fyrsta stigs pólitík? Skiptir slíkt máli í seðlabankastörfum?"

Svo mörg voru þau orð - sannkölluð skyldulesning!

„Hvað er faglegt við þetta?"

Litlar líkur á miklum þáttaskilum í pólitíkinni

Ekki virðast miklar líkur á umtalsverðum pólitískum þáttaskilum í vor. Í öllum skoðanakönnunum mælist styrkur fjórflokksins á meðan veikleikar nýju framboðanna koma í ljóst. Flest bendir til að stóra breytingin verði sú að fimmti flokkurinn síðasta áratuginn, Frjálslyndi flokkurinn, hverfi af sjónarsviðinu. Stutt kosningabarátta kemur sér ekki vel fyrir ný framboð sem þurfa sinn tíma til að festa sig í sessi. Langur kosningavetur hefði getað hentað þeim betur, bæði til skipulags og við að vinna þá innri vinnu sem öll framboð þurfa að fara í gegnum.

Spádómar Ólafs Þ. Harðarsonar gera ráð fyrir mikilli vinstrisveiflu. Þar gerir hann ráð fyrir því að annar vinstriflokkanna haldi sjó þrátt fyrir að bera umtalsverða ábyrgð á bankahruninu og erfiðri stöðu landsins en hafa ekki axlað þá ábyrgð að neinu leyti. Enn situr formaður þess flokks á sínum stóli og skammtar öðrum í kringum sig völd og ákveður skipan þriggja efstu sæta á framboðslistanum í Reykjavík ein og óstudd. Ægivald hennar innan eigin flokks virðist enn til staðar þrátt fyrir að allt annað í kringum hana hafi hrunið til grunna.

Mér finnst lýðræðið hjá Samfylkingunni í Reykjavík koma best fram í því að nýja skoðanakannanakerfið á netinu, Þjóðfundur, mælir styrk kjördæmaleiðtoga allra flokka um allt land í prófkjörum. Þegar kemur að þeim er spurt um hver verði í fjórða sæti. Stóra spennan í prófkjörinu er um fjórða sætið. Lýðræðið er mjög skondið fyrirbæri, sérstaklega hjá vinstrimönnum. Þar á líka að tefla fram leyniformannskandidat án kosningar. Tryggja á Degi flokksformennsku og þingsæti framhjá prófkjöri og landsfundi.

Eflaust snúast kosningarnar í vor um lýðræði og hvort við höfum lært eitthvað á hruninu. Mér finnst eðlilegast að þeir sem virkilega taka til hjá sér og fara í naflaskoðun njóti sannmælis á meðan þeir sem engu vilja breyta og hafa sama gamla, þreytta liðið í forystu fái að kenna á því. Þeir hafa þá í raun ekki lært neitt. En eflaust er það rétt að gömlu flokkarnir berjast um völdin og það verður milli þeirra innbyrðis sem örlögin ráðast. Nýju framboðin falla sennilega á tíma.

Gæti orðið mesta vinstri sveifla sem sést hefur hér

Er gáfulegt að klára tónlistarhúsið í kreppunni?

Ég er ekki hissa á því þó tónlistarhúsið hiksti í fjárlaganefnd, enda einum of stór biti til að renna í gegn í einu vetfangi. Mikilvægt er að stjórnvöld forgangsraði á þessum erfiðu tímum og hugleiði hvort rétt sé að binda sig þessu verkefni nú. Bygging hússins gat ekki stöðvast á verri tímapunkti en þessum, enda er það eins og svöðusár í miðborg Reykjavíkur.

Að óbreyttu er það reyndar minnisvarði um græðgina og sukkið sem varð íslensku samfélagi svo dýrkeypt, hinu liðnu tíma þegar útrásarvíkingarnir þóttu hálfgerðir guðir hér á Íslandi. Kannski er best að það verði einmitt þannig á næstu árum, minnisvarði um siðleysið á öllum sviðum?

Eðlilegt er að stjórnvöld hugleiði hvað sé mikilvægt og hvað ekki.

Tekist á um Tónlistarhús

Brösug hjónabandssæla stjórnarflokkanna

Eitthvað virðist vera farið að dofna yfir hjónabandssælu vinstriflokkanna við Framsóknarflokkinn. Nú virðist Framsókn vera farin að sýna vald sitt og mátt, sem varla er furða, við þessar aðstæður sem uppi eru. Engin skilyrði Framsóknar fyrir stuðningi við stjórnina hafa orðið að veruleika þrátt fyrir rúmlega mánuð vinstriflokkanna við völd. Og kannski er komið að því að stjórnin verði tekin úr sambandi.

Annað hvort ná flokkarnir þrír saman um að halda þingi áfram eða blása það af 12. mars. Framsókn hefur það í hendi sér. Það yrði neyðarlegt fyrir stjórnarflokkana ef Framsókn og Sjálfstæðisflokkur fá saman í gegn tillögu um frestun þingfunda frá 12. mars. En kannski er það sem gerist. Nú reynir á hversu öflug Framsókn verður með sín mál.

Fundað um stjórnarsamstarfið

Össur talar niður og upp til Sigmundar

Viðtalið við Össur, þar sem talað er um Framsókn og Sigmund Davíð, er svolítið fyndið. Í öðru orðinu talar ráðherrann upp til Sigmundar, með því að minna hann á ábyrgð sína og hann hafi í raun puttann á takkanum sem heldur ríkisstjórninni gangandi, en í hinu talar hann niður til hans og Framsóknarflokksins. Þetta limbó er óneitanlega ansi fyndið.

Þetta er svona í takt við það þegar ráðherraræðið í Stjórnarráðinu ætlaði að stilla Framsókn upp við vegg um daginn og reyna að tuska þá til með hótunum. Þar fór umhyggjan fyrir þingræðinu fyrir lítið, hjá þeim sem mest höfðu talað um það.

Minnihlutastjórnin hagar sér eins og hún sé meirihlutastjórn sérstaklega í fyrirskipunum í þingstarfinu. Ætli það sé ekki vandinn stóri sem blasir við öllum, ástæðan fyrir því að þessi stjórn er jafn veikburða og raun ber vitni.

Sigmundi Davíð boðin sáttahönd

Vinstristjórnin að falla á tíma vegna kosninganna

Augljóst er að vinstristjórnin er að falla á tíma. Á rúmum mánuði hefur hún aðeins náð örfáum frumvörpum í gegnum þingið og ekkert gert í þeim lykilmálum sem hún var mynduð um. Nú er aðeins rúm vika þar til rjúfa þarf þingið til að hefja kosningabaráttuna. Ríkisstjórnin getur sjálfri sér um kennt að hafa ekki komið málum sínum áfram. Hún hefur haft öll tækifæri til að vinna málin hratt og örugglega en fallið á prófinu. Af rúmum 40 dögum til að koma fram með mál og fara með þau í þingið hefur hún sólundað rúmum 30 dögum í pólitískar hreinsanir frekar en málefnin.

Eðlilega bendir Framsóknarflokkurinn á það að þau verkefni sem ríkisstjórnin var mynduð um og Framsókn setti sem skilyrði fyrir stuðningi hafa ekki staðist. Ekkert hefur verið gert. Eftir rúma 30 daga er eins og landið hafi staðið í stað. Enginn er að leiða þjóðina af krafti, koma fram með framtíðarsýn og einhverja alvöru forystu. Við erum í einhverju furðulegu tómarúmi þar sem hugsað er aðeins um hentug mál stjórnmálamannanna við völd.

Greinilegt er að ráðherrar ríkisstjórnarinnar hafa ekki lært á minnihlutastjórnarformið. Þeir sem hæst töluðu um að auka þyrfti virðingu Alþingis hafa gengisfellt það með því að beita því sem afgreiðslustofnun. Hræsni þeirra er algjör.

Nú tala stjórnarflokkarnir svo um að ekki sé tími til að koma málum í gegnum þingið og gefa í skyn að fresta þurfi kosningunum. Sumir af þeim göluðu sem hæst í janúar um að kjósa þyrfti sem fyrst og færa umboðið til þjóðarinnar.

Nú þarf að festa kjördaginn 25. apríl í sessi og rjúfa þing - tryggja að starfhæf ríkisstjórn taki til starfa sem fyrst. Þessi vinstristjórn hefur fallið á prófinu, bæði með verklagi sínu og aðgerðarleysi.

Stóru málin bíða í þinginu

Harkalegt uppgjör á stöðu Íslands

Glöggt er gests augað var forðum sagt. Datt þessi forni málsháttur í hug þegar ég las umfjöllun Vanity Fair um málefni Íslands. Vel að merkja er þetta harkalegt uppgjör - Ísland er hakkað í spað í skrifunum og talað bæði illa um okkur, bæði verðskuldað og óverðskuldað svosem. Við erum á einni nóttu orðin skólabókardæmi um hvernig græðgin og sukkið bar eina þjóð ofurliði og við blinduðumst öll af blindri aðdáun á þeim mönnum sem sigldu þjóðinni í strand. Þarna er hjarðhegðun okkar Íslendinga dregin sundur og saman í miskunnarlausu háði.

Höfum við kallað þetta yfir okkur sjálf? Vissulega höfum við gert það að mörgu leyti. Við létum spádóma erlendra sérfræðinga sem vind um eyrun þjóta og neituðum að horfast í augu við yfirvofandi vanda og efnahagslegt óveður sem var á leiðinni. Margir féllu með vísakortið í hendi og sumir eru enn að reyna að standa í lappirnar við að bjarga sér frá hruninu. Við lærðum vonandi okkar lexíu, stóra niðurstaðan er sú að við verðum að vera vakandi fyrir vandanum og vera raunsæ í hverju því sem gert er.

Raunsæi og veruleikaskyn tapaðist á síðustu árum. Mestöll þjóðin var með glampann í augunum fyrir þeim sem skuldsettu okkur upp í rjáfur og fyrst núna virðumst við vera að vakna upp við hversu illa var unnið. Myndin um Enron ætti að vera sýnd reglulega til að vekja þá sem enn trúa því að útrásarvíkingarnir hafi verið snjallir og skynsamir menn.

Eitt finnst mér þó vanta á þessum tímum. Okkur vantar sterka leiðtoga sem talar við fólkið í landinu, talar kjark og kraft í það við þessar erfiðu aðstæður. Enginn slíkur er á sviðinu núna. Ég held að fólkið í landinu sé ráðvillt því enginn talar til þeirra í lausnum og markmiðum. Við erum í mikilli þoku, ekki aðeins efnahagslega heldur pólitískt.

Staðan er kannski ekki þannig að allir hafi framtíðarsýn til langs tíma. En það er mikilvægt að þeir stjórnmálamenn sem vilja vera ábyrgir og traustir tali í lausnum og skapi framtíðarsýn, ef það sé ósátt við stöðu þjóðarinnar komið með einhvern vegvísi til framtíðar.

Wall Street á túndrunni

Blekkingarleikur á endastöð

Ég held að margir sjái hlutina í öðru ljósi eftir Kastljós kvöldsins, þar sem kom fram að margfrægar fullyrðingar Björgólfs Thors í Kompásviðtalinu í október standast ekki. Mér finnst merkilegt að það hafi tekið íslenska fjölmiðlamenn marga mánuði að komast að sannleikanum í þessu máli. Tilraun stjórnenda Landsbankans fyrir bankahrunið til að snúa hjólinu enn einn hring og halda útúrsnúningunum áfram er dæmd til að mistakast að mínu mati.

Þeir eru orðnir fáir sem trúa þessum mönnum. Trúverðugleikinn er löngu farinn og sumir reyna ekki einu sinni að halda uppi vörnum. Svikamyllan og blekkingarleikurinn hefur verið afhjúpaður. Mikil lexía var að horfa á Enron-myndina í gær. Þetta var eins og innsýn í íslenskan veruleika útrásartímans. Sukkið og græðgin í Enron er sá sami og einkenndi öll verk og viðskiptalega sýn útrásarvíkinganna hér á Íslandi.

Fengu ekki fyrirgreiðslu

Ásta talar hreint út - Geir á að biðjast afsökunar

Mér fannst Geir H. Haarde, formaður Sjálfstæðisflokksins, skauta ómerkilega framhjá tímamótariti endurreisnarnefndar Sjálfstæðisflokksins, sem eru orð í tíma töluð. Geir á að biðja þjóðina afsökunar á þeim mistökum sem gerð voru og klára þetta mál með sóma áður en hann víkur af hinu pólitíska sviði. Nú er tímabært að tala hreint út við fólkið í landinu. Augljóst er að mistök voru gerð og það er tímasóun að ætlast til þess að fólk hafi þolinmæði fyrir mörgum orðum um mistökin. Þau eru augljós og þarf að gera upp heiðarlega og traust.

Ásta Möller, alþingismaður, á hrós skilið fyrir að segja hlutina hreint út í sama fréttatíma. Þar sagði hún það sem flestir flokksmenn telja að þurfi að gerast. Viðurkenna þarf mistökin og reyna að læra af þeim. Því fannst mér Ásta tala um skýrslu endurreisnarnefndarinnar heiðarlega og traust, þetta er fyrsta skrefið í því að viðurkenna mistökin og reyna að feta sig fram á veginn. Mjög einfalt mál í sjálfu sér.

Endurreisnarnefndin þarf vissulega að líta til framtíðar. En við getum ekki horfst í augu við nýja tíma nema að gera upp fortíðina. Því er plagg endurreisnarnefndarinnar traust uppgjör á því sem gerðist. Þeir sem bera ábyrgð eiga að axla hana og viðurkenna hlut sinn í því að hafa ekki komið í veg fyrir það sem gerðist.

Ábyrgð þeirra er augljós og hana eiga þeir að viðurkenna. Þetta ætti fráfarandi formaður Sjálfstæðisflokksins að átta sig á sem fyrst.

Baðst afsökunar á mistökum

Smekklaus ummæli skólastjórans í Sandgerði

Mér finnst innlegg skólastjórans í Sandgerði í umræðuna um slagsmálin í skólanum, um að gert sé of mikið úr slagsmálunum, varla boðlegt. Það á að vera hennar hlutverk sem skólastjóra að taka á slíkum málum og ekki heldur tala niður umræðuna um ofbeldi í skólanum hennar. Hitt er svo annað mál að það verður að ræða þessi eineltis- og ofbeldismál í skólum landsins heiðarlega og hreint út í stað þess að reyna að þagga umræðuna niður eða gera lítið úr henni.

Skólastjórinn á frekar að tala hreint út um þessi mál og vinna að þeim málum í stað þess að gera lítið úr því að það fari upp á borðið. Þetta er skólabókardæmi um léleg vinnubrögð og röng viðbrögð við alvarlegum vanda.

Blóðug slagsmál skóladrengja

Gróft ofbeldi í eineltismálum í skólastarfinu

Ekki er hægt að segja að síendurteknar árásir nokkurra nemenda á einn samnemanda í grunn- og framhaldsskólum landsins sé góð kynning á skólastarfi landsins. Á örfáum dögum höfum við heyrt af nokkrum alvarlegum málum, jafnan að einn klíkuhópur ráðist að skólasystkinum sínum með fólskulegu ofbeldi, jafnan eftir síendurtekið einelti.

Algjörlega ólíðandi er að slíkt viðgangist á skólalóð þar sem nemendur eiga að geta sinnt sínu námi án þess að eiga á hættu árás eða aðkast, sem getur leitt til varanlegs skaða á sál og líkama. Í raun eiga að vera einhverjar verklagsreglur og skýr vinnubrögð til staðar í svona málum, enda á að vernda rétt nemenda.

Svo er auðvitað annað að þetta er auðvitað lögreglumál og á að láta slíkt verða víti til varnaðar, taka hart á því bæði innan skólans sem utan. Þetta á ekki að líðast. Gróft ofbeldi og einelti er partur af því sem vinna á gegn í skólum landsins með öllum tiltækum ráðum.

Þetta þarf að ræða af fullri hreinskilni, alls staðar í þjóðfélaginu. Glæpsamlegt ofbeldi í skugga eineltis er ekki líðandi, hvar sem það er, sérstaklega þegar það gerist í skólum landsins. Slíkt verður að stöðva.

Mikilvægast af öllu er að viðurkenna vandann, gera hann opinberan og tala opinskátt um það.

Ráðist á nemanda í Sandgerðisskóla

Veruleikafirring Ingibjargar Sólrúnar

Veruleikafirring Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur var algjör í viðtalinu við Elínu Hirst í Fréttaauka Sjónvarpsins fyrir stundu. Hún reynir þar að kenna Seðlabankanum og Fjármálaeftirlitinu um það sem aflaga fór en horfist ekki í augu við eigin ábyrgð á vandanum og telur sig hafa axlað ábyrgð með því að slíta stjórnarsamstarfi við Sjálfstæðisflokkinn. Samfylkingin var á vaktinni þegar hrunið átti sér stað og getur ekki firrt sig þeirri ábyrgð ekki frekar en forysta Sjálfstæðisflokksins á þeim tíma. Stjórnmálamenn í ríkisstjórn Íslands á síðasta ári brugðust algjörlega.´

Í stað þess að viðurkenna ábyrgð sína og pólitísk afglöp í aðdraganda bankahrunsins, t.d. með því að víkja af hinu pólitíska sviði er reynt að halda áfram eins og ekkert hafi í skorist og komið fram með orðaleppa um að hinir hafi brugðist. Þetta var ekki Ingibjörgu Sólrúnu til sóma og mér finnst eiginlega sorglegt að sjá viðbrögð hennar. Þetta viðtal var í heildina ein tragedía og sýnishorn á því hvernig stjórnmálamaður neitar að horfast í augu við eigin afglöp.

Plott ISG afhjúpast - rauður dregill fyrir Dag

Pólitískt plott Ingibjargar Sólrúnar afhjúpast með varaformannsframboði Dags B. Eggertssonar í dag. Hún ætlar sér að ríghalda í formannsstólinn, tryggja kjör Dags í varaformannsstólinn og fara svo af sviðinu þegar hentar henni sjálfri og færa Degi formannsstólinn á silfurfati án kosningar. Ætli að það eigi svo ekki að tryggja Degi fimmta sætið í öðru Reykjavíkurkjördæminu fyrir þingkosningarnar í vor? Ekki vantar frumlegheitin í Samfylkingunni.

Þetta er eins og copy/paste af innkomu Ingibjargar sjálfrar í landsmálin 2003. Forystutvíeykið þá var fíaskó frá upphafi til enda fyrir Samfylkinguna. ISG var þó slegin af sem forsætisráðherraefni í fyrstu tölum vorið 2003 og á einni nóttu varð Halldór Ásgrímsson allt í einu forsætisráðherraefni Samfylkingarinnar. Veit ekki hvort Jóhanna fær jafn dapurleg örlög í þessu hlutverki en Ingibjörg Sólrún en þetta er ekki beint jákvætt hlutskipti.

Dagur fær semsagt rauðan dregil fyrir sig í forystusveitina ef heildarplottið hennar ISG fær að standa. Á einum blaðamannafundi sat hún og raðaði bitlingum og tilskipunum í allar áttir. Ekki aðeins ákvað hún ein hver yrði forsætisráðherraefni Samfylkingarinnar, hvernig þrjú efstu sætin yrðu skipuð í Reykjavík, þó prófkjör sé, heldur ákvað hún sjálf að ríghalda í formannsstólinn fyrir valinn arftaka.

Þetta er nú lýðræðið í Samfylkingunni og hin margfrægu samræðustjórnmál Ingibjargar Sólrúnar í öllu sínu veldi. Ætli almennir flokksmenn muni sætta sig við þessar tilskipanir?

Dagur í varaformanninn

Ríkisstjórnin hefur ekkert gert á einum mánuði

Í dag er mánuður liðinn frá því að vinstristjórnin tók við völdum. Á þeim tíma hefur hún engu komið í verk, nema pólitískum hreinsunum og fara undir norskt yfirvald, en státar sig aðeins af verkum síðustu ríkisstjórnar. Steingrímur J. Sigfússon, fjármálaráðherra, fetar í þessi spor á Sprengisandi sme í morgun og talar aðeins um afrek síðustu stjórnar og reynir að upphefja sig á þeim.

Þetta er auvirðilegt og ómerkilegt, í besta falli orðað. Heill mánuður er farinn í súginn hjá þessari umboðslausu ríkisstjórn. Hún hefur aðeins komið einu frumvarpi í gegnum þingið á heilum mánuði, pólitískum hreinsunum í Seðlabanka. Hvar er skjaldborgin um heimilin og úrræðin í efnahagsmálum?

Vextir fara að lækka

Heiðarlegt uppgjör í Valhöll - hvað gerir SF?

Mér finnst skýrsla endurreisnarnefndar Sjálfstæðisflokksins traust og gott plagg. Þar er talað hreint út um mistökin sem urðu á síðustu árum. Þetta er heiðarlegt uppgjör af hálfu Sjálfstæðisflokksins. Þar er talað opinskátt og afgerandi um mistökin og hvergi hikað í alvöru uppgjöri. Enginn vafi leikur á því að Sjálfstæðisflokkurinn þarf í prófkjörum eftir hálfan mánuð og á landsfundi síðar í þessum mánuði að tala hreint út og velja forystu sína nýju fólki sem stendur utan lykilákvarðana síðustu ríkisstjórnar.

Á sama tíma og Sjálfstæðisflokkurinn fer í gegnum mikla breytingartíma, sannkallaða hreinsunarelda, heiðarlega uppstokkun á forystusveit sinni, eru engar breytingar í hinum ríkisstjórnarflokknum sem var á vaktinni þegar allt hrundi. Núverandi formaður Sjálfstæðisflokksins er að hætta í stjórnmálum og auk þess hættir fyrrverandi fjármálaráðherra öllum afskiptum af stjórnmálum. Alls óvíst er vissulega hvað gerist í prófkjörum á landsvísu en flest bendir þó til mikilla breytinga.

Samfylkingin ætlar að bjóða upp á sama flokksformanninn í kosningunum í vor og forsætisráðherraefni hans verður einn af ráðherrum ríkisstjórnarinnar þegar allt hrundi. Þar hefur auk þess verið handvalið í þrjú efstu sætin í Reykjavík á blaðamannafundi forystunnar. Foringjapólitíkin er algjör þar og enginn axlar ábyrgð eða dregur sig í hlé. Enn situr Samfylkingin við völd með sama fólkið.

Skýrsla endurreisnarnefndar Sjálfstæðisflokksins er uppgjör á liðnum tímum. Slíkt uppgjör verður að fara fram og þeir sem leiddu flokkinn á þessu tímabili verða að víkja af sviðinu, annað hvort fara sjálfir eða verða hafnað í prófkjöri í vor. Þar verður að taka til og þessi skýrsla gefur vísbendingar um hver hugur flokksmanna er. Engin tæpitunga er töluð.

Nýir tímar þýða uppgjör á gamla tímanum og heiðarlegt mat, endurmat á því sem aflaga fór. Sjálfstæðisflokkurinn hefur sýnt og sannað að hann þorir að fara í þá vinnu ólíkt Samfylkingunni sem klappar allt sitt gamla lið aftur upp á sviðið.

Stefna brást ekki, heldur fólk

Lögregluofbeldi í Seattle

Myndklippan af lögregluofbeldinu í Seattle hefur eðlilega vakið heimsathygli. Ekki aðeins vegna þess að lögreglumaður missir stjórn á sér heldur að ráðist er á fimmtán ára stelpu. Klippan segir sína sögu. Svona vinnubrögð eru alltaf til skammar fyrir lögregluna í heild sinni. Gott dæmi um þetta hérlendis var þegar lögreglumaður missti stjórn á sér og tók unglingsstrák kverkataki í 10-11 verslun á síðasta ári.

Lögreglan er mikilvæg í hverju samfélagi, enda á hún að gæta að lögum og rétti. Þegar laganna vörðum verður alvarlega á þarf að tala um það og gera það opinbert.

Lögreglumenn réðust á 15 ára stúlku

Pólitískt sjónarspil SF - valdagræðgi Ingibjargar

Ég átti kollgátuna þegar ég spáði því að Ingibjörg Sólrún myndi ekki hætta og setti á svið dramatískt sjónarspil þar sem hún myndi reyna að svífa í gegnum eigin óvinsældir aftur á þing á persónulegum vinsældum Jóhönnu Sigurðardóttur. Þarf ekki að koma neinum að óvörum. Þetta er þó með ómerkilegri pólitísku trixum síðustu ára og gefur innsýn í heim valdagræðginnar. Ingibjörg Sólrún er orðinn dragbítur á Samfylkinguna, er óvinsæl og hötuð í samfélaginu og hefur í raun verið slegin af innan eigin flokks, eins og fram kom í könnun gærdagsins þar sem hún mældist á pari við Jón Baldvin Hannibalsson.

Merkilegast af öllu er þó sú staðreynd að Ingibjörg Sólrún ætlar að fara sem sjúklingur inn í þessa erfiðu kosningabaráttu, halda öllu opnu og bjóða fram Jóhönnu sem forsætisráðherraefni. Henni dettur ekki í hug að víkja af vettvangi stjórnmála þrátt fyrir að allt efnahagskerfi íslensku þjóðarinnar hafi hrunið á hennar vakt - axlar ekki ábyrgð eins og Geir H. Haarde gerði með því að víkja af hinu pólitíska sviði og halda ekki aftur í kosningar. Hún gefur ekki flokknum sínum tækifæri til að endurreisa sig.

Ingibjörg Sólrún hefur tekið þann valkostinn að halda áfram eins og ekkert hafi í skorist. Hún notar Jóhönnu Sigurðardóttur til að lengja sitt laskaða pólitíska líf. Þetta lítur þannig út að Jóhönnu eigi að auglýsa í vor sem prímadonnu flokksins á meðan hin laskaða Ingibjörg Sólrún situr á hliðarlínunni. Jóhönnu verði svo skipt út þegar hentar og Ingibjörg komi þá til baka af fullum krafti.

Þetta er pólitískt trix af ómerkilegri sortinni. Ef Ingibjörgu væri alvara með því að gera Jóhönnu að leiðtoga Samfylkingarinnar og andliti hennar hefði hún vikið af sviðinu og látið Jóhönnu formannsstólinn eftir. Þetta er hinsvegar ekkert annað en pólitískt sjónarspil, tilraun að pólitískri reyksprengju - láta alla halda að allt hafi breyst þegar í raun hefur ekkert breyst.

En svona er pólitíska tilveran í Samfylkingunni. Það þykir í lagi að laskaðir formenn búi til forsætisráðherraefni framhjá flokksstofnunum, bara til að henta þeim þá stundina. Þetta er hið margfræga lýðræði í Samfylkingunni í hnotskurn.

Ingibjörg býður sig fram

Er Samfó að eignast nýtt forystutvíeyki?

Eftir margra vikna vangaveltur um pólitíska framtíð Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur virðist hún hafa tekið ákvörðun um hvort hún fari sem sjúklingur inn í erfiða kosningabaráttu í fram- eða aftursætinu eða segir skilið við pólitíkina. Í seinni tíð hefur ekki verið mögnuð upp eins mikil bið og dramatík um eina ákvörðun og þessa. Hún hefur farið í viðtöl nú síðustu dagana til að magna upp þá spennu. Þetta er eitt besta dæmið um pr-mennskuna í Samfylkingunni. Fáir eru meiri snillingar til að búa til spuna, ómerkilegan eða merkilegan, en Samfylkingarmenn. Stundum hafa þeir þó flækst illa í hann.

Uppsetningin á blaðamannafundinum er óneitanlega merkileg. Forsætisráðherrann Jóhanna og flokksformaðurinn Ingibjörg ætla að sitja saman fyrir svörum og kynna pólitísku framtíðina þeirra beggja í einu. Fyrst dettur manni í hug einn klaufalegasti og undarlegasti blaðamannafundur Íslandssögunnar þegar Ingibjörg Sólrún og Össur voru á Hótel Borg í janúar 2003 að tilkynna að Ingibjörg yrði sérstakt forsætisráðherraefni Samfylkingarinnar en Össur ætlaði sér að halda áfram sem formaður, bara svona upp á punt og sem aukaleikari á sviðinu.

Síðar stakk Ingibjörg hann Össur í bakið og ekki allt fagurt við þá atburðarás. Getur verið að Ingibjörg Sólrún verði nú fórnarlambið í sömu skák, enda sliguð eftir bankahrunið og eini minnisvarðinn um það sem eftir er í pólitíkinni, og hún bauð Össuri upp á fyrir sex árum - nú stígi hún til hliðar fyrir prímadonnu flokksins, gefi sviðið eftir en haldi samt eftir aukahlutverki til hliðar, verði eins og skuggamynd á sviðinu? Óneitanlega fyndið.

Merkilegast af öllu er að nú hefur Jóhanna Sigurðardóttir öðlast forystusess hjá Samfylkingunni. Barist var harkalega gegn því að hún yrði talsmaður Samfylkingarinnar í kosningunum 1999 eftir merkilegan prófkjörssigur í Reykjavík og hún sett harkalega í aftursætið. Hún varð ráðherra árið 2007 en samið um að Samfylkingin fengi þingforsetaembættið á miðju tímabili. Þangað ætlaði Ingibjörg Sólrún að senda hana, á sína endastöð.

Oftast nær er fyndið að fylgjast með þeim sem geta ekki hætt í pólitík á réttum tíma. Verði þetta það sem koma skal á morgun er ekki annað hægt en að vorkenna Samfylkingarfólki sem hefur afskrifað Ingibjörgu Sólrúnu í skoðanakönnun með mjög afgerandi hætti og í gengisfellt hana. En þetta verður spennandi, enda PR-dramatíkin greinilega í miðpunkti alls.

Svona forystutvíeyki eru dæmd til að mistakast. Þetta gekk ekki vel hjá Thorbjörn Jagland og Jens Stoltenberg og allir muna fíaskóið og núansana á milli Ingibjargar og Össurar. Mér finnst þessi tilkynning gefa til kynna að Samfó sé að eignast nýtt par í forystunni, annarsvegar prímadonnu og einstakling sem getur ekki hugsað sér að fara af sviðinu.

Og þó; kannski kann Ingibjörg Sólrún bara að hætta eftir allt saman og gefa sviðið eftir hinni nýju prímadonnu flokksins, hlutverk sem hún kannast við frá því forðum daga.

Jóhanna og Ingibjörg með fund

Ólafur Ragnar á að segja af sér

Ólafur Ragnar Grímsson, forseti Íslands, er rúinn trausti meðal íslensku þjóðarinnar. Hann á að sjá sóma sinn í að segja af sér forsetaembættinu og láta þjóðina velja nýjan forseta í sumar. Hann hefur eyðilagt virðingu forsetaembættisins og sterkan sess þess í huga flestra landsmanna með verkum sínum, sérstaklega dekrinu við útrásarvíkingana sem settu Ísland á hausinn. Skilaboðin til hans eru einföld: hann þarf að segja af sér, sem fyrst.

Tæpur þriðjungur ánægður með forsetann