Ómannúðleg framkoma við Mark Cumara

Ég verð að segja alveg eins og er að ég skil ekki hvers vegna Útlendingastofnun hefur ákveðið að vísa Mark Cumara úr landi. Hann hefur búið hér í heil fimm ár, nánustu ættingjar hans eru allir íslenskir ríkisborgarar og hann hefur aðlagast íslensku samfélagi. Annað getur ekki verið eftir heil fimm ár. Annaðhvort vantar eitthvað stórlega í þessari lýsingu eða þetta er hrein mannvonska, ómannúðleg framkoma við ungan mann.

Mér finnst alltaf eðlilegt að velta þessum málum fyrir sér. En þegar við verðum vitni að svona framkomu er eðlilegt að spyrja sig þeirrar spurningar hvort þetta sé eðlileg framkoma. Hvers vegna þessi harka og því er þessum manni ekki veitt tækifæri til að vera hér áfram eftir að hafa verið hér þegar árum saman.

Þegar við höfum verið vitni að því að tengdadóttir ráðherra fékk ríkisborgararétt eftir mjög stutt kynni við landið er eðlilegt að spyrja hvers vegna fólki sé mismunað. Af hverju á þessi maður ekki skilið að fá ríkisborgararétt eins og nánustu ættingjar hans? Hver er munurinn. Mér finnst eitthvað vanta í þetta mál.

Þessi saga er allavega þess eðlis að fleiri spurningar vakna en bara sú hvers vegna honum sé vísað úr landi.

Kom 17 ára – sendur úr landi 23 ára

Zardari kjörinn forseti - enn í skugga Benazir?

Kjör Asif Ali Zardari á forsetastól í Pakistan markar þáttaskil í stjórnmálasögu Pakistans. Hver hefði trúað því að innan við ári eftir morðið á Benazir Bhutto að hinn umdeildi eiginmaður hennar myndi ná alla leið og verða ekki aðeins valdamesti maður Pakistans heldur þjóðarleiðtoginn í stað Pervez Musharraf? Fáir hefðu trúað því þegar Benazir sneri aftur til Pakistans í október 2007 að það yrði Zardari sem myndi endurheimta völdin til PPP og njóta þeirra.

Heimkoma Benazir Bhutto markaði vissulega upphafið á þessum þáttaskilum en væntanlega var morðið á henni sögulegi punkturinn í því öllu; hún var í miðri kosningabaráttu þegar öllu lauk hjá henni. Dauði hennar reyndist þó aðeins tímabundið áfall fyrir pakistanska Þjóðarflokkinn. Öll barátta flokksins hafði snúist um Benazir, ekki aðeins að tryggja henni völdin í landinu heldur og mun frekar að sýna að hún væri bæði andlit flokksins og talsmaður hans. Að henni látinni var allt breytt og það varð hlutskipti hins umdeilda Zardari að taka að sér forystuna.

Kaldhæðnislegast af öllu í þessari baráttu Bhutto-fjölskyldunnar fyrir völdum að nýju í Pakistan, sem hefur lokið með því að fullum völdum og áhrifum hefur verið náð, er auðvitað að Benazir Bhutto lifði ekki að sjá þetta gullna augnablik pakistanska Þjóðarflokksins. Staða flokksins var ekki einu sinni svona sterk þegar hún varð forsætisráðherra tvisvar á innan við áratug. Ekki aðeins ræður flokkurinn yfir þinginu heldur hefur forsetaembættið. Zardari var eftir kosningasigurinn í febrúar hinn táknræni forsætisráðherra þó hann gegndi ekki embættinu þar sem hann var ekki í kjöri í kosningunum.

Hann réði för og hefur tekið allar stórar ákvarðanir að undanförnu. Þegar PPP hafði tekist að losa sig við Musharraf var leiðin greið og nú hefur Zardari náð á leiðarenda. Hann var alltaf í skugga Benazir Bhutto í stjórnmálabaráttu hennar, hún var bæði talsmaður og pólitískur skipuleggjandi Bhutto-fjölskyldunnar. Við dauða hennar kom hann úr skugganum og sótti sér leiðtogahlutverkið. Enn er hann þó mjög umdeildur og nýtur fjarri því þjóðarhylli.

Zardari var reyndar enn það umdeildur við dauða Benazir að hann var ekki valinn leiðtogi PPP heldur sonur þeirra, hinn tæplega tvítugi Bilawal Bhutto. Valið á Bilawal var umdeilt vegna þess hversu óreyndur hann óneitanlega er. Hann hefur hinsvegar passað flokkinn á meðan sonurinn lýkur námi í Oxford, rétt eins og mamma hans áður. Með því leiðtogahlutverki í fjarveru Bilawal hefur Asif Ali Zardari tekist að komast alla leið.

Í forsætisráðherratíð Benazir Bhutto nefndu gárungar Zardari tíu prósent manninn og það viðurnefni festist við hann. Var þar vitnað til frægs tíu prósent ákvæðis í ríkissamningum. Var Benazir Bhutto alla tíð í skugga hneykslismála eiginmannsins en hann hefur verið sakaður um að hafa stungið undan ríkisfé á reikninga í Sviss. Slapp hann undan því að svara til saka í samningum Benazir við Musharraf.

Mikið verkefni blasir við Asif Ali Zardari. Hann er enn mjög umdeildur og pakistanska þjóðin mun vera klofin í tvær fylkingar, afgerandi með honum og á móti. Hann hefur komist alla leið í pakistönskum stjórnmálum á sterkri stöðu Benazir Bhutto. Án hennar þarf Zardari að fóta sig og reyna að komast úr skugga umdeildu málanna sem hafa markað frægð hans fram að þessu.

Enn er spurt um hvaða hlutverk Bilawal Bhutto muni leika þegar Oxford-árunum lýkur. Munu feðgarnir ráða pakistönskum stjórnmálum næstu ár eða áratugi? Er gullaldartíð Bhutto-fjölskyldunnar fyrst hafin þegar Benazir Bhutto hvílir í gröf sinni eða er þetta upphafið á endalokunum?

Stóra spurningin á þessum degi er óneitanlega hvort feðgarnir muni gera út af við sterka stöðu Bhutto-fjölskyldunnar áratugum saman eða tryggja valdasetu fjölskyldunnar áratugum saman með sigrum sínum að undanförnu.

Zardari kjörinn forseti Pakistans

Risaköngulær á Fróni - pödduhræðslan fræga

Mér hefur alla tíð verið meinilla við köngulær og þær verða ekki lífseigar í návist minni, svo mikið er víst. Það eru ansi margir sem kippast við þegar að köngulær eru annars vegar og þola ekki skordýr mjög vel. Sama má svosem segja um mig, þoli ekki mjög vel að hafa skordýr í kringum mig og ræðst til atlögu gegn þeim frekar hratt þegar að ég verð var við þær, en ekki er ég svosem hræddur við þær. Þó er alltaf eitthvað við köngulær sem verður þess valdandi að maður kippist aðeins við.

Ég hef séð ótrúlega margar kvikmyndir þar sem köngulær hafa komið við sögu og ekkert kippt mér svosem upp við það. Þó er ein mynd þar sem könguló tókst að kippa mér aðeins til og ég varð svona aðeins nervös. Það var Lord of the Rings: The Return of the King, hin margverðlaunaða óskarsverðlaunamynd og lokapunktur trílógíunnar ógleymanlegu. Þar er risaköngulóin Shalob svo sannarlega í stóru hlutverki um miðja myndina og eltingarleikur hennar við Fróða er bæði spennandi og nett ógnvekjandi, enda er köngulóin miskunnarlaus og vel úthugsuð.



Aðrar myndir um skordýr sem vekja alltaf tilfinningar eru t.d. The Giant Spider Invasion, Arachnophobia, Mimic (skelfilega spennandi skordýramynd - risapöddurnar gleymast ekki svo glatt), Them (nett scary :), Mothra (skáldleg og merkilega falleg innst inni), Eight Legged Freaks (þessi gleymist ekki fyrstu næturnar), Tarantula (nema hvað :), The Monster that Challenged the World (ekta skordýrakölt), Starship Troopers (sannarlega ekki gamanmynd), Tremors (gleymi henni aldrei hehe), The Deadly Mantis og The Wasp Women. Þær eru miklu fleiri en þessar koma fyrst upp í hugann. Slær þó enginn þeirra út Shalob í LOTR: ROTK held ég.

Skordýr eru hluti tilverunnar. Samt skelfa þær fólk, mismikið þó. Sumir leika sér að hræðslunni í nett pirrandi kvikmyndum, bækur hafa verið skrifaðar og heimildarþættir gerðir. Gleymi aldrei löngum þætt fyrir nokkrum árum þar sem Attenborough skannaði hugarheim köngulóanna. Ógleymanlegur þáttur. Sá maður er reyndar algjör snillingur en hann fór ansi nærri því að toppa sig í þeirri skordýraþáttaröð.

En sennilega fer aldrei hræðslan í huga fólks. Það er þó misjafnt hvernig fólk lifir með hræðslunni. Ráðlegg þeim sem eru verst haldnir fóbíunni að horfa alls ekki á fyrrnefndar myndir. Það gæti orðið svolítið nastý kvöldstund yfir þeim með popp og kók. Þá er nú betra að horfa frekar á góða pöddulausa spennumynd eða rómantískan sykursnúð, ekki satt??

Risakönguló í Reykjanesbæ

Oprah þorir ekki að bjóða Söru Palin í þáttinn

Spjallþáttadrottningin Oprah Winfrey hefur ákveðið að bjóða Söru Palin, varaforsetaefni repúblikana, ekki í þátt sinn í aðdraganda forsetakosninganna, þó hún sé eina konan sem á möguleika á því að komast í kjörið embætti í Hvíta húsinu í þessum kosningum. Þetta vekur athygli í ljósi þess að Oprah hefur látið kvenréttindamál sig miklu varða og verið áberandi í að tala fyrir jafnréttismálum og átti stjörnuleik á sínum tíma í hlutverki þeldökku kjarnakonunnar Sofiu í The Color Purple.

Oprah tók reyndar mjög pólitíska afstöðu í þessum forsetakosningum og hafði sín úrslitaáhrif með því að styðja Barack Obama á mikilvægum tímapunkti fram yfir Hillary Rodham Clinton. Yfirlýsing hennar á fjöldafundi í Iowa þrem vikum fyrir fyrstu forkosningarnar þar var fyrsta alvöru áfall Hillary í forkosningaslagnum og var undanfari þess sem síðar kom. Kvennafylgið skiptist í kjölfarið, en hinsvegar voru margar konur illar út í Opruh að styðja ekki fyrstu konuna sem átti raunhæfa möguleika á Hvíta húsinu, þegar tækifærið gafst fyrir alvöru.

Fullyrt er að með framgöngu sinni hafi Oprah fórnað vináttu sinni við Clinton-hjónin, sem hún studdi af krafti í forsetakosningunum 1992 og 1996. Þeldökka skáldkonan Maya Angelou tók allt aðra afstöðu en Oprah og studdi Hillary, lét jafnréttishliðina á málinu ráða afstöðu sinni frekar en styðja fyrsta þeldökka frambjóðandann sem átti raunhæfa möguleika á Hvíta húsinu. Oprah var reyndar ekki mikið virk í stuðningi sínum við Obama eftir fjöldafundinn í Iowa en studdi hann þó alla leið. Eins og flestir vita býr Oprah í Chicago, heimaborg Obama, og tekur upp þætti sína þar.

En þetta er auðvitað athyglisverð afstaða hjá Opruh. Þarna ræður pólitíkin ein för. Það kemur samt mjög spánskt fyrir sjónir að einu konunni sem á möguleika á að komast í kjörið embætti í Hvíta húsinu sé ekki boðið í þátt sem er sérstaklega ætlaður fyrir konur og hlýtur að vekja stórar spurningar hvort hann sé ekki bara pólitísk maskína fyrir skoðanir þáttastjórnandans, þar sem hún hefur áður boðið George W. Bush í þáttinn í aðdraganda síðustu tveggja forsetakosninga og fleiri repúblikunum.

Mikið er greinilega lagt á sig til að þóknast Barack Obama og framboði með tveimur karlmönnum á sögulegu kosningaári þegar fyrsta konan getur orðið varaforseti Bandaríkjanna. Er þetta í samræmi við lúkkið á þessum þætti? Ekki nema von að spurt sé. Jafnrétti hvað?

Semja strax við ljósmæður!

Mér finnst alveg afleitt að sjá í hvaða farveg samningaviðræður við ljósmæður eru komnar. Ég hef mikla samúð með þeim og skil þeirra boðskap, er hlynntur honum. Stjórnvöld þurfa að sýna sem fyrst að það verði komið til móts við þær og höggvið verði á þennan hnút sem er kominn í viðræðurnar. Báðir stjórnarflokkarnir geta ekki verið þekktir fyrir annað, einkum með stjórnarsáttmálann á borðinu sem tekur mjög afgerandi á þessu máli.

Skilaboðin eru því frekar einföld; höggvið á hnútinn og semjið við ljósmæður.

Mikið álag á starfsfólki

Fjölmiðlastríð í skugga Breiðavíkurharmleiks

Ég verð að segja það alveg eins og er að mér mislíkar mjög að horfa á fjölmiðlastríðið sem hafið er á milli Breiðavíkurdrengjanna og forsætisráðuneytisins. Mér finnst þetta mál sorglegra en svo að það sé deiluefni milli stjórnvalda og þeirra sem máttu þola hreint helvíti, óskiljanlegt ofbeldi og barsmíðar í viðkvæmri æsku sinni. Kominn er tími til þess nú að stjórnvöld geri vel við þá sem máttu þola þetta helvíti og klári málið með sóma en ekki því að hefja fjölmiðlastríð.

Finnst mjög leitt að enn hefur það ekki gerst að stjórnvöld hafi beðið formlega afsökunar á því ógeði sem gerðist í Breiðavík í nafni betrunarvistar fyrir brothætt ungmenni sem fóru úr einu helvítinu í annað miklu verra, allt í nafni þess að það ætti að koma skikki á líf þess. Ógeðið er verra en orð fá lýst og mikilvægt að þessu sorglega máli, harmleiknum sem átti sér stað í skjóli íslenska ríkisins, ljúki svo að allir geti verið sáttari en var áður en málið var opinberað.

Aldrei verður hægt að lækna öll sár en óþarft er að rífa sár fortíðarinnar upp með þeirri ónærgætni og kuldalegheitum sem einkennir skeytasendingar milli aðila síðustu dagana. Ég er einn þeirra sem lít ekki á þetta mál sem eitt málanna í staflanum hjá stjórnvöldum. Þetta er verra en orð fá lýst og mikilvægt að það fái sess við hæfi. Og mikilvægt er að þeir sem þurftu að upplifa þetta helvíti geti gert upp málið og fái viðeigandi skaðabætur.

Ég gleymi aldrei Kastljósþættinum þar sem hulunni var svipt af þessu skelfilega máli. Það var bæði ógleymanlegt og svo innilega sorglegt augnablik að upplifa. Æ síðan hef ég velt fyrir mér hvort ríkið muni ekki bæði biðja þessa menn afsökunar og borga þeim mannsæmandi skaðabætur til að reyna að bæta fyrir að þeir voru lagðir í rúst. En það vakna spurningar þegar svona er komið málum.

Nú er kominn tími til að klára þetta mál með sóma - ekki verður það gert með því að ýfa upp hin gömlu sár fortíðarinnar.

Harma framgöngu forsætisráðuneytisins

John McCain fer í landsföðurhlutverkið í St. Paul

Komið er að lokakvöldi flokksþings repúblikana í St. Paul og því mikilvægasta. Í nótt mun John McCain formlega þiggja útnefningu sem forsetaefni Repúblikanaflokksins. Hann heldur mikilvægustu ræðu stjórnmálaferilsins í Xcel-íþróttahöllinni. Verkefni hans er að kynna sig sem umbótamann sem færir flokkinn í nýjar áttir, sýnir sjálfstæði við óvinsælan forseta án þess þó að stuða íhaldsarminn í flokknum.

McCain verður elsti forseti Bandaríkjanna ef hann nær kjöri eftir sextíu daga; 72 ára gamall og þarf í ræðu sinni að sýna að hann sé kannski gamall í árum en ungur í anda og sé tilbúinn í verkefnið og hafi reynsluna sem þurfi. Eins og sést hefur í gegnum allt flokksþingið er reynslan hans mikilvægasti styrkur og auðvitað verið fjallað um hana allt frá fyrstu ræðunni í höllinni og hann mun sjálfur kóróna þann mikilvægasta kjarna í röksemdum fyrir því að landsmenn treysti honum fyrir Hvíta húsinu.

Er mest spenntur yfir því að sjá hvað hann segir um Barack Obama. Hef grun um það að hann muni frekar tala um áherslur sínar og gera mikið úr reynslu sinni sem forsetaefnis frekar en ráðast mjög að Obama sem slíkum. Palin tók greinilega það verkefni að sér síðustu nótt. McCain mun reyna að vera landsföðurlegur og höfða til kjósenda sem hinn trausti reynslujaxl á mikilvægum tímum.

Verður líka áhugavert að sjá hvort hann tali eitthvað um Bush forseta. Varla hefur verið minnst einu orði á forsetann á flokksþinginu. Sjálfur var hann mjög fjarlægur og sást aðeins í nokkurra mínútna ræðu frá Hvíta húsinu. Annars er eins og hann sé ekki til. Þetta er augljóslega nálgun McCain á stöðu forsetans. Tala eins og hann sé ekki þarna og reyna að sýna fólki hvað hann geti nú gert þetta vel án þess að vera að flækja Bush-árunum átta í stöðuna.

Merkilegt spil. Fróðlegt að sjá hvort það virkar. Ekki er um það deilt að McCain er miklu landsföðurlegri en Bush og miklu reyndari í alþjóðastjórnmálum. Hann þarf enga starfsþjálfun í forsetaembættið og mun auðvitað sýna sig sem reynsluboltinn mikli á örlagaríku kosningaári.

Þetta verður eflaust veglegt og eftirminnilegt kvöld, bæði fyrir repúblikana og alla áhugamenn um stjórnmál. Mikilvægt er fyrir repúblikana að ljúka þinginu með stæl. McCain þarf að tækla helstu lykilmál baráttunnar og sýna að hann er ekki framlengingarsnúra á Bush-árin átta.

Því má búast við að hann sýni sjálfstæði við þá sem ráða för í Hvíta húsinu og hann hafi kraft til að gegna embættinu þó hann sé á áttræðisaldri. Þetta er það sem hann þarf að tækla fyrst og fremst.

Ávarpar flokksþingið í nótt

Súmmering: Stjörnustund repúblikana í St. Paul

Annað kvöldið á flokksþingi repúblikana var mikil stjörnustund fyrir flokk sem flestir töldu fyrir nokkrum misserum að væri dæmdur til að tapa forsetakosningunum á þessu ári vegna óvinsæls forseta og slæmrar stöðu í efnahagsmálum. Val John McCain á varaforsetaefni hefur heppnast mjög vel - Sarah Palin var hinn stóri sigurvegari flokksþingsins og kom með stjörnuljóma og ferskleika á flokksþingið. Athyglin er öll á henni. Nú velta bandarískir kjósendur því fyrir sér af alvöru hvor verði fyrsti kvenforseti í sögu Bandaríkjanna; Hillary Rodham Clinton eða Sarah Palin.

Frúin frá Alaska átti þetta kvöld algjörlega. Og samkvæmt könnun CBS í kvöld er McCain búinn að vinna upp forskot Barack Obama eftir flokksþing demókrata. Ótrúlegur viðsnúningur. Kannanirnar eru þó ólíkar og sýna misjafna stöðu. Allt stefnir þó í spennandi forsetakosningar. Valið á Palin er orðið að þáttaskilum í kosningabaráttunni. Hún hefur þann ljóma og ferskleika sem McCain sárlega vantaði. Honum vantaði ekki margra áratuga reynslu í Washington eins og Obama þegar hann valdi varaforsetaefni. Hann tók áhættu en virðist hafa lagt vel undir.

Förum yfir helstu punkta annars þingkvöldsins í St. Paul.


- Sarah Palin kom, sá og sigraði. Þvílík ræða. Andstæðingar eru enn í losti eftir stjörnustundina hennar. Allt í einu eru rök vinstrisinnuðu og frjálslyndu bloggaranna um reynsluleysi hennar og hún geti ekki haft áhrif á kosningabaráttuna fokin út í veður og vind. Þegar er farið að líkja henni við tvíeykið magnaða Reagan og Thatcher. Einn sagði að hún væri Margaret Thatcher með Klondike-hreim og í fjölskylduvænni útgáfu og Michael Reagan, sonur Reagans forseta, sagðist sjá föður sinn endurborinn í henni. Skrifaði grein á vef sinn undir yfirskriftinni Welcome Back Dad.

Og það var auðvitað mikil stund þegar Palin var á sviðinu með fjölskyldu sinni; fimm börnum, tengdasyni (sem er orðinn heimsfrægur á tveim til þremur dögum) og eiginmanninum. Hin fullkomna bandaríska fjölskylda sem á sín vandamál og áskoranir eins og allir í þessum heimi. Sarah Palin hélt á fimm mánaða gömlum syni sínum sem er með Downs-heilkenni og bræddi hjörtu allra með frammistöðu sinni. Þegar McCain spurði þingfulltrúa hvort hann hefði ekki valið rétt varaforsetaefni ætlaði þakið að fara af höllinni. Slík voru fagnaðarlætin.


- Þrír reynslujaxlar innan flokksins fluttu frábær ávörp. Mike Huckabee var alveg frábær og átti línu kvöldsins áður en stjarnan Palin kom á svið. Hann sagði með hæðnisglotti að Sarah Palin væri alls ekki óreynd; hún hefði eftir allt saman fengið fleiri atkvæði sem bæjarstjóri í Wasilla í Alaska en Joe Biden fékk til að verða forseti Bandaríkjanna í forkosningum demókrata. Killer lína, algjörlega eitruð í gegn. Huckabee er einlægur og traustur ræðumaður. Með einlægum stíl tók hann sviðið og sannaði að engin tilviljun var að hann náði einhverjum árangri í forkosningunum.


- Rudy Giuliani var algjörlega frábær. Það sem karlinn var eitraður og pottþéttur. Hann hakkaði Obama í sig, hafði einlæglega gaman af því og var með hárfínar og magnaðar setningar. Á góðum degi er Rudy Giuliani einn besti ræðumaður í heimi. Hann sýndi alla sína bestu takta og minnti okkur á hversu traustur hann er. Þetta er jú maðurinn sem hélt utan um New York á örlagastundu þegar tvíburaturnarnir féllu. Hann er kannski gloppóttur en það er jú Bill Clinton líka. Ekki verður því neitað að karlinn er traustur og fáir betri en hann að tala um aðalatriðin.


- Mitt Romney náði ekki forsetaembættinu þrátt fyrir alla peningana sem hann á. Ræðan hans í St. Paul sýndi okkur af hverju. Hann er sjarmerandi maður en þó mjög gloppóttur og getur gert mikil pólitísk mistök. Þetta var ekki sérstaklega góð ræða, þó inn á milli væru hinir ágætustu punktar. Fannst hann langsístur af þremenningunum. Held að McCain sjái ekki átakanlega eftir því að hafa sleppt því að velja Romney sem varaforsetaefni.


- John McCain var svo formlega útnefndur forsetaefni flokksins eftir ræðu Söru Palin. Loksins tókst McCain að ná á leiðarenda í því verkefni að fá stuðning flokksins og er í seilingarfjarlægð við Hvíta húsið. Hann háði eftirminnilega rimmu við George W. Bush fyrir átta árum og tapaði eftir eitt eftirminnilegasta áróðursstríð seinni tíma í bandarískum stjórnmálum. Þrátt fyrir að vera talinn af framan af baráttunni náði hann útnefningunni og nú reynir á hvort hann komist alla leið. Hann kom fram á sviðið í blálok kvöldsins og leið greinilega vel með Palin.


Flokksþing repúblikana hefur gengið vel. Þar hefur tekist að koma með alvöru pólitík og tala hreint út um málin. Pólitíski tónninn er miklu beittari á flokksþingi repúblikana en hjá demókrötum. Þarna er komið beint að efninu og ráðist á andstæðinginn án hiks. En framundan er stóra stundin. John McCain mun eiga erfitt með að toppa Söru Palin, svo mikið er víst.

Frú Palin slær í gegn - með sama áhorf og Obama

Bandarískir fréttaskýrendur deila ekki um það að Sarah Palin, varaforsetaefni repúblikana, sló í gegn í ræðu sinni á flokksþingi repúblikana í gærkvöldi og sló af borðinu allar efasemdir um reynslu sína og pólitíska getu. Hún fékk nær jafnmikið áhorf í sjónvarpi og Barack Obama er hann þáði útnefningu sem forsetaefni demókrata á Invesco-leikvanginum í Denver í síðustu viku. 37.244.000 horfðu á Söru Palin flytja ræðu sína en litlu fleiri eða 38.379.000 horfðu á forsetaefnið Obama. Mikið afrek, enda sýndu sex stöðvar ræðu Söru en tíu stöðvar sýndu ræðu Obama!

Sarah Palin fékk miklu meira áhorf en Joe Biden. 24.029.000 horfðu á Biden þiggja útnefningu sem varaforsetaefni demókrata og nokkuð færri horfðu á Biden það kvöld en á Bill Clinton, fyrrum forseta Bandaríkjanna. Ræða Palin var sannkölluð stjörnuframmistaða. Meira að segja vinstrisinnaðir álitsgjafar hafa ekki getað leynt ergju sinni yfir því hvað hún stóð sig vel og hafa reynt að spinna umræðuna frá stjörnuframmistöðu Söru Palin, sem ekki aðeins stimplaði sig í baráttuna af krafti heldur sem forsetaefni síðar.

Demókratar og vinstrisinnaðir álitsgjafar fjölmiðlanna höfðu reynt síðustu fimm dagana að draga upp þá ímynd af Söru Palin að hún væri smábæjarnóbody, illa gefin og óreynd kona frá Alaska sem gæti ekki valdið hlutverkinu að vera varaforsetaefni og væri sett í hlutverk sem væri vaxið henni yfir höfuð. Við munum ekki heyra aftur þessa ræðu. Hún sló af alla neikvæðu umræðuna og sýndi vel að hún er engin varaskeifa. Hún er kannski lítið þekkt, en hún er pólitískt hörkutól sem hikar ekki við að bíta hressilega frá sér.

Palin sameinaði í ræðu sinni orðasnilld, pólitíska ástríðu, einlægan baráttukraft, jákvæðni og pólitíska bardagagleði. Hún var einlæg og herská í senn, var einfaldlega alvöru í ræðuflutningi sínum og stimplaði sig inn á kortið. Hún var full af sjálfsöryggi og ákveðni í tali sínu og sýndi hvergi hik. Hún var róleg og yfirveguð jafnvel þegar hún var hvað ákveðnust, minnti að mörgu leyti á Ronald Reagan með það hversu afslöppuð hún var og blandaði saman húmor og alvöru í skothelda pólitíska blöndu.

Ekki aðeins náði hún sjónvarpsáhorfi á pari við forsetaefnið Barack Obama heldur náði mesta áhorfi sem nokkuð varaforsetaefni hefur fengið í bandarískri sjónvarpssögu við að flytja útnefningarræðu sína. Með öðrum orðum; hún er fjölmiðlastjarna þessa framboðs, náði til fólks og miklu meiri áhugi er fyrir henni en nokkru sinni Joe Biden. Demókratar sjá líka gríðarlega eftir því að Barack Obama valdi ekki Hillary. Það voru mikil pólitísk mistök. Ef hann tapar þessu verður það metið mesta klúður hans.

Brandararnir voru skotheldir: Salurinn var í krampahlátri þegar hún spurði hver væri munurinn á hokkímömmu og bolabít. Svarið var einfalt: Varalitur. Hún náði einhvernveginn að sameina pólitíska orðfimi, einlægni og kraft. Þetta var því velheppnuð stjörnustund fyrir repúblikana og kom þeim heldur betur á kortið í baráttunni sem framundan er.

Og Sarah Palin sýndi að hún er komin til að vera. Enda eru allar raddirnar um að hún sé óhæf algjörlega þagnaðar. Nema jú þeir sem halda því fram að hún sem fimm barna móðir geti ekki staðið í þessu. Þvílík tímaskekkja. Hefur einhver fjölmiðlamaður spurt Obama hvort hann geti staðið í forsetaframboði því hann eigi börn?

Palin fær góða einkunn fyrir ræðuna

Þrælasaga að austan

Hún er mjög ófögur sagan af samskiptum starfsstúlkunnar erlendu við yfirmann sinn á veitingahúsinu fyrir austan. Varla furða að hann þurfi að grípa til hnefanna til að verja sig. Ekki getur hann varið sig með orðum, hefur ekki góðan málstað að verja. Tveir punktar standa eftir.

- Hvers vegna er ekki tekið á svona vinnuveitendum sem hlunnfara fólk svo rosalega og koma illa fram við það? Á ekki að taka á svona þrælahaldi? Hvað er hægt að kalla þetta annað?

- Hefur þessi maður samvisku?

Líkir vinnu í veitingahúsi við fangelsisvist