Umdeilt ársleyfi Gísla Marteins - rétt eða rangt

Mér finnst það flott hjá Gísla Marteini Baldurssyni, borgarfulltrúa, að breyta til um stund og halda í nám erlendis. Einkum þar sem hann stúderar þar borgarfræði sérstaklega og hugar að þeim málum sem hann hefur unnið að sem borgarfulltrúi. Þetta virðist þó ætla að verða umdeildur gjörningur, enda eru greinilega skiptar skoðanir á því hvort borgarfulltrúar gegni öðrum verkefnum samhliða.

Gísli Marteinn verður að standa og falla með eigin ákvörðunum. Telji hann sig geta þetta verður á það að reyna. Mér finnst óeðlilegt að dæma hann fyrir þetta áður en sést hvort hann telur sig geta sinnt verkum samhliða þessu eða hann meti það ómögulegt. Engin reynsla kemur á það fyrr en reynir á almennilega. Ég velti því þó fyrir mér hvort þetta sé hægt, mikið verður að leggja á sig til að það gangi upp og ágætt að reynsla komi á það.

Þegar Ingibjörg Sólrún Gísladóttir fór í nám til Englands fyrir fjórum árum sat hún sem borgarfulltrúi. Hún kallaði ekki til varamann nema þrisvar á því tímabili held ég, en hún var oddaatkvæði meirihluta R-listans og hagaði þessu eins og henni þótti rétt. Mér finnst það svolítið sérstakt að heyra þá sem vörðu, eða fannst ekkert að því, námsleyfi Ingibjargar Sólrúnar ráðast að Gísla Marteini vegna þess hins sama. Borgarfulltrúar hafa setið á þingi samhliða þeim verkefnum sem þeir sinna á vettvangi borgarinnar og dæmi um að þeir sinni öðrum verkefnum úti í bæ með.

Kannski er ágætt að fá þessa umræðu upp á yfirborðið, burtséð frá því hvað okkur þykir um Gísla Martein sem persónu eða stjórnmálamann. Enginn getur metið þetta nema sá sem um ræðir. Gísli Marteinn er ofarlega á lista Sjálfstæðisflokksins og sóttist eftir leiðtogastöðunni fyrir síðustu kosningar. Mér finnst ekki óeðlilegt að hann sé annar varaforseti borgarstjórnar mæti hann á fundina yfir höfuð. Það leiðir af sjálfu sér að fyrst hann situr fundina gefur hann kost á sér til verkefna á fundinum.

Hinsvegar má spyrja sig að þeirri spurningu hvort sveitarstjórnarmenn eða þingmenn eigi aðeins að festa sig í því sem þeir gera á þeim stað og setja eigi einhver afgerandi mörk á setu kjörinna fulltrúa. Námsleyfi myndi þýða fjarveru að öllu leyti á þeim tíma. Þá myndu fleiri en Gísli Marteinn finna fyrir því, svo mikið er víst.

Gísli Marteinn fær launahækkun

Til hamingju Hanna Birna

Ég vil óska Hönnu Birnu Kristjánsdóttur, borgarstjóra, til hamingju með kjörið. Ég er ekki í vafa um það að hún verði góður og traustur borgarstjóri, forystumaður sem mun vinna af krafti og stýra málum af ábyrgð og festu. Ekki veitir af í þeim ítalska glundroða sem einkennt hefur borgarmálin síðustu tíu mánuði að tekið verði af skarið og farið að vinna verkin sem mestu skipta.

Ég hef verið sannfærður um það síðan ólgan hófst um REI-málið síðasta haust að Hanna Birna ætti að verða borgarstjóri og taka við forystu Sjálfstæðisflokksins. Betur hefði farið á því ef þau kaflaskipti hefðu orðið fyrr en raun bar vitni. Þá hefði margt farið á annan veg og þetta leiðinlega tímabil orðið mun styttra en varð.

En nú hefur Hanna Birna loksins tekið við borgarstjóraembættinu og ég tel að það muni allir taka eftir breytingunni þegar leiðtogi með traust pólitískt umboð og bakland tekur við. Ekki er hægt að bjóða borgarbúum upp á annað. Kjör Ólafs F. Magnússonar í janúar voru pólitísk mistök í boði forystu Sjálfstæðisflokksins.

Hef þekkt Hönnu Birnu lengi og veit hversu öflug hún er. Borgarbúar munu finna vel fyrir því á næstunni að nú hefjast nýir tímar.

Hanna Birna kjörin borgarstjóri

Hverju eru ungliðarnir að mótmæla?

Ég verð að viðurkenna að ég skil ekki mótmæli ungliðanna í Ráðhúsinu, þar sem meirihlutaskipti fara nú fram. Hverju eru þau að mótmæla? Því að flokkarnir þeirra eru ekki við völd? Varla felst annað í mótmælunum. Þetta er bara pólitísk umhyggja fyrir sjálfum sér og að þeim skildi mistakast að mynda meirihluta með Óskari Bergssyni. Nóg var nú reynt til þess.

Fyrir 210 dögum, þegar Ólafur F. Magnússon var kjörinn borgarstjóri var talað um að maður án umboðs hefði hlotið kjör og það væri ábyrgðarhluti að framboð með 10% úr kosningum fengi embættið. Á þeim forsendum var mótmælt fyrst og fremst og púað á Ólaf F. og þá sem tryggðu honum kjör. Nú er Ólafur F. farinn og greinilega minna púður í mótmælunum, enda eru allar aðstæður aðrar og staðan hefur breyst. Enda eru greinilega mun færri að mótmæla. Ekki er hægt að reyna þetta aftur.

Hanna Birna Kristjánsdóttir, leiðtogi stærsta flokksins í borgarstjórn, tekur nú við embætti borgarstjóra. Hún og Ólafur F. eiga fátt sameiginlegt, enda hafði fráfarandi borgarstjóri ekkert traust pólitískt bakland. Umboð hennar er traust og afgerandi. Ekkert er eftir í mótmælunum nema sorrífílingur yfir því að hafa nú ekki náð völdum sjálfur. En fagna ekki flestir borgarstjóraskiptum og því að leiðtogi með traust pólitískt bakland taki við? Var ekki það sem mótmælendur vildu í janúar?

Ég veit ekki betur en klækjaspil minnihlutaflokkanna tveggja hafi verið algjört. Er nokkur orðinn hvítþveginn engill í þessum glundroða? Varla. Myndaður var meirihluti fyrir tíu mánuðum, þau komust til valda við aðstæður sem þau svo sjálf gagnrýndu síðar, og þau reyndu allt sem þau gátu í stöðunni til að hafa Óskar Bergsson með sér. Auðvitað vildu þau komast til valda, voru meira að segja til að mynda meirihluta með varamanni án þess að nokkuð væri ljóst um aðalmanninn. Farsinn var algjör.

Varla hefur nokkur geislabaugur verið yfir minnihlutanum í þessu spili öllu. Þar voru klækjastjórnmál á ferð. Enda er enginn heilagur í þessu tafli. Allir hafa verið við völd og ráðið ferðinni og flestir hafa náð að taka hringinn í loforðum og svikum. Enginn er saklaus af því. En auðvitað er sárt að hafa ekki náð völdum nú. Eflaust eru þau að mótmæla því að ekki tókst að halda í Óskar Bergsson.

Mótmælt fyrir utan ráðhúsið

Ferðalag í einræðið - á Þorgerður að fara til Kína?

Greinilegt er á yfirlýsingum Þorgerðar Katrínar Gunnarsdóttur, menntamálaráðherra, að hún ætlar sér að fara á Ólympíuleikana í Peking að nýju, væntanlega bæði til að hvetja landsliðið áfram og verða við lokaathöfn leikanna á sunnudaginn. Eins umdeild og ferð Þorgerðar Katrínar á setningarathöfnina var má teljast líklegra að ferð ráðherra íþróttamála til að fylgjast með handboltaliðinu verði minna umdeild.

Ef svo fer að við vinnum undanúrslitaleikinn og spilum um gullverðlaunin er það mikilvægt augnablik fyrir ráðamenn væntanlega að geta verið á svæðinu og hvatt liðið áfram. Ég sá að Ólafur Ragnar og Dorrit eru komin til Peking og þau böðuðu sig í sviðsljósinu með liðinu eftir sigurinn gegn Pólverjum í morgun. Væntanlega vill menntamálaráðherrann gera slíkt hið sama í leikjunum sem framundan eru á föstudag og sunnudag.

Mér finnst mannréttindaáherslur skipta miklu máli og var andsnúinn því að Þorgerður Katrín færi til Kína á setningarathöfnina. Finnst afleitt að Ólympíuleikarnir séu haldnir í einræðisríki og finnst mikilvægt að taka þá afstöðu og sýna hana í verki. Hvað varðar ferð til að fylgjast með þessum leikjum er ég eiginlega sama sinnis. Mér finnst hægt að senda liðinu góðar óskir og notalegheit án þess að vera á svæðinu.

Annars er þetta og verður matsatriði þeirra sem gegna embættum. Þó finnst mér Þorgerður Katrín eiga meira erindi á þessa leika sem ráðherra íþróttamála en forseti Íslands, en mér skilst að hann sameini ferðina á leikana för á einhverja loftslagsráðstefnu, en meira en hálf yfirlýsing hans um Ól-ferðina snerist um að segja hvað væri nú mikilvægt að fara á þá ráðstefnu.

Hitt er svo annað mál að afleitt er að koma málum svona fyrir með því að staðsetja mikilvægustu íþróttahátíð sögunnar í einræðisríki. Auðvitað á það ekki að geta gerst.

Íhugar að fara aftur út

Ólafur F. reynir að mynda pólitískt bakland

Ekki kemur mér að óvörum að Ólafur F. Magnússon, fráfarandi borgarstjóri, taki þann kostinn að flokksbinda sig til að reyna að byggja eitthvað pólitískt bakland fyrir sig og eygja þar með einhverja von á endurkjöri. Greinilegt er að F-listinn eins og hann lítur út núna er ekki til stórræðanna og Ólafur F. á enga möguleika á endurkjöri nema hafa einhvern traustan fylgisgrunn með sér.

Alla borgarstjóratíð Ólafs F. háði það honum mjög að hafa ekkert traust pólitískt bakland, sem bakkaði hann upp í gegnum súrt og sætt. Enginn talaði hans máli í umræðunni, nema nefndadrottningin Ásta Þorleifsdóttir, aðstoðarmaðurinn Ólöf Guðný (á meðan hún var í náðinni hjá borgarstjóranum) og miðborgarstjórinn Jakob Frímann. Fáir aðrir voru sýnilegir í því. Fáir voru virkir talsmenn hans í ólgusjó óvinsældanna og reyndu að bæta erfiða stöðu hans. Hann var mjög einmana, var einn síns liðs á pólitískum berangri.

Velti reyndar fyrir mér hvað þeir segja um flokksfélagann í borgarmálunum, þeir Magnús Þór Hafsteinsson, varaformaður flokksins, og Jón Magnússon, alþingismaður (eini alþingismaður frjálslyndra í borginni í sögu flokksins utan stofnandans Sverris Hermannssonar). Báðir voru þeir iðnir við þann kola að ráðast að Ólafi F. og voru sérstaklega áberandi í því meðan meirihluti F-lista og Sjálfstæðisflokksins var í burðarliðnum í janúar og fyrsta slagið á eftir. Síðan hefur minna heyrst.

Á reyndar eftir að sjá hvernig kosningabarátta það verður þegar Ólafur F. fer fram með hreinan flokkslista frjálslyndra og dassa af óháðum eftir allt sem gengið hefur á í samskiptum manna á kjörtímabilinu. Ekki minna verk verður að samstilla þann hóp heldur en að selja Ólaf F. Magnússon sem traustan frambjóðanda aftur eftir sólóspil hans og fjölmiðlayfirlýsingar á borgarstjórastóli. Hans ímynd þarf heldur betur á aðstoð sérfræðinga að halda.

Er reyndar viss um að Ólafur F. nær ekki endurkjöri nema hann hreinlega fái pólitískt kraftaverk upp í hendurnar. En kannski verður Jón Magnússon, þingmaðurinn hans Ólafs, hans kraftaverkamaður. Hver veit.

Ólafur F. til liðs við Frjálslynda flokkinn

Erfitt verkefni fyrir nýjan meirihluta í Reykjavík

Ég er ekki undrandi á því að kjósendur í Reykjavík séu ósáttir við stöðu borgarmálanna nú þegar fjórði meirihlutinn hefur verið myndaður á innan við ári. Ítalska staðan sem einkennt hefur borgarmálin, þar sem enginn stöðugleiki er, á aldrei að vera viðunandi og varla tíðindi að kjósendur séu ósáttir við hvernig komið er málum.

Eitt helsta verkefni nýs meirihluta Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks undir forystu Hönnu Birnu Kristjánsdóttur og Óskars Bergssonar verður ekki aðeins að vinna sín pólitísku verk úr málefnasamningi sínum heldur og mun frekar að ná trausti borgarbúa og skapa einhvern stöðugleika í hinu ítalska ástandi á þessu kjörtímabili. Meirihlutinn nýji hefur 20 mánuði til þess að vinna sín verk en ekki svo langan tíma að ávinna sér traust. Litið verður á fyrstu 100 dagana sem prófstein á hvort hann nái að fóta sig í upplausninni sem hefur einkennt borgarmálin.

Ég held að þetta verði ekki auðvelt verkefni en það eru hinsvegar allar forsendur fyrir því að það geti tekist. Hanna Birna Kristjánsdóttir, verðandi borgarstjóri, hefur nú tekið frumkvæðið, myndað meirihluta á sínum forsendum og sýnt vel að hún er í leiðtogahlutverki stærsta flokksins í borgarstjórn. Hún þarf í verkum sínum á næstunni bæði að marka sér stöðu sem borgarstjóri í aðdraganda næstu kosninga og líka sem flokksleiðtogi. Því er mikið undir í stöðunni fyrir hana og þarf meirihlutinn undir hennar forystu að ná öflugri fótfestu til þess að hún nái pólitískri stöðu fyrir sig og Sjálfstæðisflokkinn.

Eðlilegt er að hver meirihluti fái sinn tíma og borgarstjórinn ennfremur. Á þessum ólgutímum er eðlilegt að rót sé á fylgi og fólk sé að átta sig. Um leið þarf reynsla að komast á meirihlutann og rykið að setjast. Þá fyrst kemur marktæk mæling á stöðu mála. En þetta eru sögulegir tímar í Reykjavík. Kjósendur eru ósáttir við að stöðugleikinn er enginn. Það er mjög skiljanlegt. Nú þurfa stjórnmálamenn að sýna að þeir standi undir nafni og geti unnið sín verk af ábyrgð og festu í miðri upplausninni.

26,2% segjast styðja nýjan meirihluta

Örlagaríkt og falskt lokalag hjá Tjarnarkvartettinum

Greinilegt er á atburðarás síðustu daga að Samfylkingin hefur verið svo uppljómuð af velgengni í skoðanakönnunum að það gleymdist að huga að þeim möguleika að Óskar Bergsson gæti orðið oddamaður í borgarmálum, rétt eins og Björn Ingi Hrafnsson áður. Boð til hans á örlagastundu um að styðja Tjarnarkvartettinn í óljósri mynd reyndist absúrd-veruleiki.

Ég held að það komi engum að óvörum að Samfylkingin hafi gleymt að huga að samstarfsaðilum í minnihlutanum og hafi blindast af eigin velgengni þar sem himnasælan virðist í seilingarfjarlægð, en samt svo fjarri, burtséð frá því hvort flokkurinn geti svo sótt það fylgi sem hann mælist með á þessum tímapunkti á hálfnuðu kjörtímabili. Þar var talið að Óskar myndi sigla með burtséð frá öllu öðru, á þeirra skilmálum en ekki öðrum atriðum í stöðunni. Oddaatkvæðið hans hafði sín áhrif er á reyndi, en ekki fyrir þá.

Ljóst er með atburðum síðustu viku að R-listinn verður ekki endurreistur, þrátt fyrir stöðuna í borgarmálunum undanfarna tíu mánuði. Samfylkingin vildi fyrir síðustu kosningar ekki jöfn valdaáhrif í R-lista fjórðu kosningarnar í röð en hafði ekki erindi sem erfiði í sjálfum kosningunum. Nú virðist Samfylkingin geta fengið betri kosningu og þess vegna er enginn áhugi á að endurmynda það samstarf. Framsóknarflokkurinn hafði verið hliðarkarakter í borgarmálunum í minnihlutasamstarfi kenndu við Tjarnarkvartettinn og sótti auðvitað sín áhrif þegar á reyndi.

Velgengni í könnunum og niðurstaða í kosningum þarf ekki alltaf að fara saman. Samfylkingin reyndi það í kosningunum árið 2006, þegar R-listinn var sleginn af vegna framavona allra aðila. Á þeim forsendum að Samfylkingin vildi drottna yfir minnihlutanum mátti eiga von á að samstaða þeirra væri engin og myndi bresta þegar á reyndi. Með því að endurreisa sig nú hefur Framsóknarflokkurinn náð aftur valdastöðu til að hafa áhrif á stöðu mála. Kannski mun sú valdastaða tryggja þeim oddastöðu aftur í næstu kosningum, hver veit.

Umræðan um Tjarnarkvartettinn hefur verið undarleg síðustu dagana. Þegar talað var um myndun meirihluta úr minnihlutatölu en með óljósum stuðningi varamanns kjörins fulltrúa sem aldrei ljáði máls á afsögn nema til að tryggja eigin valdastöðu enn og aftur náði umræðan hringnum í fáránleika. En hver veit nema fráfarandi borgarstjóri nái aftur aðalsöngrödd í hinum falska Tjarnarkvartett eftir allt sem á undan hefur gengið.

Merkilegustu tíðindi síðustu dagana felast þó í þeim veruleika að R-listinn heyrir sögunni til og verður ekki endurreistur á rústum fallinna meirihluta. Vissulega hefði atburðarás síðustu tíu mánaða getað orðið kjörstaða fyrir minnihlutaöflin til að binda sig saman í þessum glundroða en það gekk ekki upp. Það er merkileg söguleg þróun, en væntanlega hefur prímadonnustaða Samfylkingarinnar þar lykiláhrif á.

Samfylkingin hafnaði nýjum Reykjavíkurlista

Á Ólafur F. einhverja pólitíska framtíð?

Eitthvað virðist Ólafur F. vera farinn að róast eftir mesta pólitíska hasarinn sem fylgt hefur falli meirihlutans og endalokum borgarstjóraferils hans, ef marka má viðtalið við Þóru Kristínu. Hann ætti þó að fara að líta í eigin barm til að gera upp fall meirihlutans, enda á hann stóran þátt í hvernig fór.

Enda er það ekki trúverðugt að heyra afsakanir hans og fullyrðingar um stöðu mála, eftir að við höfum fylgst með einleik hans og sólóspili undanfarnar vikur. Sjálfstæðisflokkurinn fól honum mörg trúnaðarverkefni og treysti honum, held að ekki verði deilt um það. Hinsvegar er greinilegt að þetta þróaðist í þá átt að hann spilaði æ meira einn og án samráðs, sem hafði úrslitaáhrif á framhaldið.

Held að flestir séu sammála um það að pólitísk staða Ólafs F. Magnússonar sé mjög veik nú þegar hann skilar af sér lyklunum að borgarstjóraskrifstofunni og þarf að fóta sig í minnihluta að nýju. Það er mikið fall og ræðst mikið af því hvernig hann nær að vinna sig út úr því að hafa með einleik klárað þennan meirihluta.

Varla hafa margir trú á að F-listi síðustu tveggja kosninga rísi upp óbreyttur og sameinaður að baki Ólafi F. Er einhver heil brú eftir á milli Margrétar Sverrisdóttur og Ólafs F. til að vinna saman? Stóra spurningin er hvað verði um Ólaf F. sem stjórnmálamann í kjölfarið. Mun hann nú stökkva inn í leifarnar af Tjarnarkvartettinum eins og ekkert hafi í skorist?

Borgarstjóri mætir í Ráðhúsið

Undarleg afstaða - Marsibil vill frekar minnihluta

Erfitt er að skilja þá afstöðu Marsibilar Sæmundardóttur að styðja frekar pólitíska ævintýrafyrirbærið Tjarnarkvartettinn en meirihluta sem hennar flokkur stendur að í Reykjavík. Með því styður hún frekar aðra flokka en eigin og virðist vera að segja skilið við Framsóknarflokkinn. Erfitt er að líta öðruvísi á málið. Hún hlýtur að þurfa að skýra sitt mál við bakland Framsóknarflokksins betur en svo að halda í absúrd veruleika, fyrirbæri sem hefur engan meirihluta.

Marsibil hlýtur að hafa látið tilfinningar ráða för í upphafi þegar hún batt trúss sitt við minnihluta sem er og verður ekkert annað en minnihluti. Allir draumórarnir að mynda meirihluta með Ólafi F. Magnússyni eða varamanni hans, vinkonu hans Margréti Sverrisdóttur, voru byggðir á mjög veikburða sandrifi og dæmdir til að mistakast. Allt talið um að Ólafur F. vildi hliðra til fyrir henni hafa reynst ósannar og var ekkert annað en spuni vinstrimanna. Eftir stendur því pólitískt samband til vinstri án nokkurrar fótfestu.

Sú afstaða Marsibilar að vera frekar áfram í minnihluta en endurreisa samstarf við Sjálfstæðisflokkinn er því mjög sérstök, svo ekki sé nú meira sagt. Sjálfstæðisflokkurinn sleit ekki samstarfi við Framsóknarflokkinn fyrir tíu mánuðum en nú hafa flokkarnir náð saman aftur og komið málum á þann reit sem meirihlutinn var á fyrir REI-málið. Í því felast tækifæri sem á að nýta. Að Marsibil vilji frekar vera hluti af minnihlutanum við þær aðstæður að enginn var annar meirihlutinn til að taka við er því eins og hvert annað absúrdleikhús.

Ég yrði ekki hissa þó að erfitt yrði fyrir Marsibil að halda áfram pólitísku starfi fyrir Framsóknarflokkinn eftir að hún tekur þessa afstöðu. Það sést einna best í þessari kómísku frétt um stöðuna sem blasir við Marsibil, þegar hún vaknar upp við þá martröð að það var bara sýndarveruleiki að Tjarnarkvartettinn væri eitthvað annað en nafn á blaði, með eða án læknisins.

Marsibil styður ekki nýjan meirihluta

Nýr meirihluti - nýju tækifærin í Reykjavík

Þá hefur fjórði meirihlutinn í Reykjavík á innan við ári verið myndaður og mál nú komin á upphafsreit, áður en REI-málið klauf sextán mánaða meirihluta Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks. Hanna Birna Kristjánsdóttir, verðandi borgarstjóri, og Óskar Bergsson, verðandi formaður borgarráðs, voru sæl og glöð, umfram allt þó ákveðin í að standa sig vel, á blaðamannafundi fyrir stundu.

Tel þetta besta kostinn í stöðunni. Þessi meirihluti var það sem kom út úr síðustu kosningum og fór af stað af krafti og hafði gert góða hluti áður en hann hrökklaðist frá í moldviðrinu og látunum sem fylgdu deilum um Orkuveitu Reykjavíkur. Nú fá flokkarnir tækifæri, sumir myndu kalla það hið gullna tækifæri, að gera betur og reyna aftur við það að stýra málum rétta leið og taka farsælar ákvarðanir án hiks og málalenginga.

Áður en kom að REI-málinu var ekki mikið sem skildi flokkana að og samstarfið gengið vel. Nú ætti að vera hægt að halda þeim verkum áfram, nú með nýju upphafi þar sem báðir leiðtogar flokkanna hafa tekið við forystunni á síðustu mánuðum, eftir að Björn Ingi Hrafnsson og Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson viku til hliðar, Björn Ingi fór í fjölmiðla og Vilhjálmur gaf eftir leiðtogastöðuna og tilkynnti að hann færi ekki fram aftur. Því ætti að vera hægt að leiða mál áfram með betri hætti og fá aðra nálgun á það.

Hef mikla trú á Hönnu Birnu og hef alltaf haft. Hún er öflug og traust kona, sem hefur alla tíð verið farsæl og ákveðin í sínum störfum. Henni fylgir ekki hik og óákveðni. Nú hefur hún fengið tækifærið til að taka atburðarásina í sína hendur, marka sig sem sterkan leiðtoga Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík á eigin vegum og mynda meirihluta á sínum forsendum, ekki annarra sem leiddu mál í meirihlutagerð með Ólafi F. Magnússyni, meirihluta sem var andvana fæddur frá fyrsta degi.

Vonandi verður endurmyndað samstarf upphafið á nýju og góðu. Til hamingju Reykvíkingar með að fá góða og glæsilega konu sem borgarstjóra, fyrsta kvenkyns sjálfstæðisborgarstjórann frá því Auður Auðuns var borgarstjóri fyrir hálfri öld.

Hanna Birna borgarstjóri