3:10 to Yuma

Það verður ekki um það deilt að vestrinn er í senn eitt skemmtilegasta kvikmyndaformið og það vinsælasta í kvikmyndasögunni. Það hefur þó verið frekar fátt um góða vestra síðustu árin og metnaðurinn langt fyrir neðan það sem eðlilegt getur talist. Eflaust náði vestraformið hápunkti sínum á þeim gullnu dögum er John Wayne var hinn ódrepandi töffari í villta vestrinu og hann varð heimsfrægur út á þessa hetjuímynd.

En það er langt síðan að Wayne kvaddi og hin sterka staða vestranna í og með líka. Frá því að Clint Eastwood gerði Unforgiven, sem hlaut óskarinn fyrir mynd og leikstjórn fyrst vestra í áratugi, fyrir fimmtán árum hefur engin alvöru stórmynd komið til sögunnar af þessu tagi. Vissulega hafa verið gerðir vestrar á því tímabili sem síðan er liðið, en enginn þeirra hefur fangað stemmninguna og verið þessi stórmynd sem margir gömlu vestranna voru.

Þeir sem minnast meistaraverka á borð við The Searchers, Shane, The Wild Bunch, The Magnificent Seven, Rio Bravo, Red River, Stagecoach og High Noon hafa eflaust beðið mjög lengi eftir sterkri endurkomu vestranna og saknað hinna gömlu góða daga. Við hin yngri sem upplifðum því miður ekki að sjá hinn gullna meistara vestranna, John Wayne, í miðjum hasarnum í svarthvítu eða lit á hvíta tjaldinu í bíó höfum þó getað leitað eftir þeim minningum á DVD og upplifað sanna ævintýraheima. Vestrararnir hafa alla tíð heillað mig mjög og ég hef verið mikill aðdáandi þessa kvikmyndaforms og tel fyrrnefndar eðalmyndir með þeim bestu á síðustu öld.

Það er ekki fjarri lagi að maður sé sannfærður um að gullaldardagar vestranna séu hafnir að nýju þegar að horft er á endurgerð kvikmyndarinnar 3:10 to Yuma. Hálf öld er liðin frá því að fyrirmyndin var gerð en þar fóru Van Heflin, Glenn Ford og Felicia Farr (eiginkona Jack Lemmon) á kostum – einn besti vestri sjötta áratugarins, með mjög sterkum siðferðislegum undirtón baráttunnar á milli góðs og hins illa og skotheldur í orðsins fyllstu merkingu. Handrit Elmore Leonard er gríðarlega traust og einn besti grunnur hennar, fyrr og nú. Í endurgerðinni er haldið mjög fast utan um sterkustu þætti gömlu myndarinnar og bætt við svo um munar.

Tólf árum eftir að Russell Crowe lék í The Quick and the Dead er hann aftur kominn í villta vestrið, en nú við stjórnvölinn. Crowe fetar í fótspor Glenn Ford og glæðir persónu Ben Wade, hins vægðarlausa útlaga sem er handtekinn í smábæ og reynir allt til að forðast að mæta örlögunum í Yuma, nýju lífi. Hann er auðvitað hressilega siðspilltur og kaldur algjörlega inn að sálarrót og túlkar þau karaktereinkenni með sannkölluðum bravúr. Ford var kaldur í gamla daga í þessari rullu en Crowe er enn betri. Þetta er besta mynd Crowe í áraraðir, að mínu mati frá A Beautiful Mind, en það var auðvitað skandall að hann fékk ekki óskarinn fyrir að leika John Nash.

Christian Bale er einn af bestu leikurum sinnar kynslóðar og sannar það enn og aftur hér í hlutverki bóndans örvæntingarfulla og lífsreynda, sem hefur ör á sálinni eftir þrælastríðið og stritar til að ala önn fyrir fjölskylduna, og á að fylgja Wade á vit réttvísinnar. Wade veit hverjir veikustu punktar Dan Evans eru og lætur fimlega til skarar skríða til að bjarga eigin skinni. Samleikur Crowe og Bale er auðvitað stórfenglegur. Báðir eru í toppformi en Crowe er betri þennan daginn. Bale er fantagóður og gerir rulluna hans Van Heflin einfaldlega að sinni og tekst virkilega vel upp. Samleikur hans og Lerman sem sonarins er mjög góður.

Það eru að verða fjórir áratugir frá því að Peter Fonda var töffarinn á mótorhjólinu í klassamyndinni Easy Rider á blómatímabilinu, sem er besta mynd ferils hans og ein tímamótamyndanna í kvikmyndasögunni. Hann á hér glæsilega endurkomu á hvíta tjaldið, áratug eftir að hann reif sig upp úr lægðinni miklu og var tilnefndur til óskarsverðlauna fyrir meistaratúlkun í Ulee´s Gold. Fonda er senuþjófurinn og á frábæra stund í hlutverki mannaveiðarans Byrons, sem er á höttunum eftir Wade. Fonda er sannarlega ekki ókunnur vestrunum, en hann leikstýrði einum slíkum í denn, kvikmyndinni The Hired Hand árið 1971.

Ben Foster lífgar upp á heildarmyndina og er leiftrandi góður í hlutverki lykilmanns Wade. Hinn fimmtán ára gamli Logan Lerman fær sannarlega eldskírn sína á hvíta tjaldinu í hlutverki bóndasonarins Williams og er virkilega góður. Lerman er einn af efnilegustu ungu leikurunum í dag að mínu mati og sýnir hvað hann getur með frábærri túlkun sinni. Það verður sannarlega áhugavert að fylgjast með Lerman á næstu árum, en hann hefur áður gert það gott í myndum á borð við The Butterfly Effect og The Patriot. Varla er við öðru að búast en að þessi unga stjarna eigi að blómstra enn á næstunni, miðað við leikinn í þessari mynd. 

3:10 to Yuma er auðvitað mjög sterk mynd með siðferðislegan undirtón. Þetta er hiklaust besta mynd leikstjórans James Mangold sem sannar hér enn einu sinni að hann er með þeim bestu af yngri kynslóðinni í bransanum. Fókuserað er á þá meginþætti sem skipta mestu máli – sagan er sögð með jarðbundnum og sannfærandi hætti og persónusköpunin er mjög vel gerð. Í heildina er þetta betri mynd en fyrirmyndin að svo mörgu leyti. Heildarmyndin er heilsteyptari og útkoman er mynd sem allir sannir aðdáendur vestranna verða ekki sviknir af. Úr verður hin klassíska barátta góðs og ills og þetta er saga sem hittir beint í mark.

Kvikmyndataka meistarans Phedon Papamichael, tónlist Marco Beltrami og handritið; allt er þetta í sérflokki. Ramminn gerist varla betri utan um sannkallað meistaraverk. Helst fannst mér lokapunkturinn í myndinni vera undir væntingum en það kemur ekki að sök. Ég var mjög ánægður með myndina og naut hverrar sekúndu, sérstaklega ferðalagsins til Yuma. Kvikmyndatakan fangar andann sérstaklega vel og skapar þann þátt sem mestu skiptir. Papamichael toppar sjálfan sig enn og aftur og hver myndrammi verður sönn snilld. Þetta er veisla fyrir augað – stórmynd fyrir fagurkerana.

Nú er bara að vona að vestrarnir nái reisn sinni og virðuleika að nýju, það er freistandi að telja það eftir að hafa séð þessa á hvíta tjaldinu. Það styttist í að myndin um Jesse James verði frumsýnd og hún hefur fengið góða dóma. Í heildina er 3:10 to Yuma skylduáhorf fyrir sanna kvikmyndaunnendur – með allra bestu myndum ársins og hlýtur að vera nefnd í sömu andrá og Óskar frændi þegar að líða tekur meir á árið. Þetta er klassabíó eins og það gerist allra best.

Lois Maxwell látin

Leikkonan Lois Maxwell, sem varð heimsfræg fyrir að túlka fröken Moneypenny, hinn trygglynda einkaritara M, er látin, áttræð að aldri. Maxwell lék í fjórtán Bond-myndum á leikferli sínum, á árunum 1962-1985, allt frá Dr. No til A View To a Kill, og lék með þrem Bond-leikurum; Sir Sean Connery, George Lazenby og Sir Roger Moore. Hún setti sterkan svip á kvikmyndaseríuna og er öllum þeim eftirminnileg sem hafa séð bestu Bond-myndir þessa tímabils.

Lois Maxwell hóf leik ung. Á miðjum fimmta áratugnum lék hún í sinni fyrstu kvikmynd A Matter of Life and Death, en var ekki nefnd í kredit-listanum. Síðar sama ár kom fyrsta alvöruhlutverkið, í hinni auðgleymanlegu Spring Song. Lois komst loks á kortið fyrir alvöru árið 1947 er hún fékk Golden Globe fyrir að túlka Juliu Kane með bravúr í That Hagen Girl, á móti barnastjörnunni Shirley Temple og framtíðarforsetanum Ronald Reagan (sem nefndi sig Errol Flynn b-myndanna). Á næstu fimmtán árum lék hún í fjölda kvikmynda, mjög misjöfnum að gæðum.

Stóra tækifærið hennar kom í upphafi sjöunda áratugarins þegar að Terence Young valdi Lois til að túlka einkaritarann skarpa Miss Moneypenny í Dr. No, fyrstu Bond-myndinni. Á þeim tíma vissu fáir hvaða viðtökur James Bond og njósnarasagan í kringum hann myndi fá. En myndin reyndist sannarlega skotheld og hefur verið einstakur gullmoli alla tíð síðan. Þar voru allar hefðir Bond-myndanna skapaðar að mestu leyti. Sir Sean Connery skapaði Bond sem eftirminnilegan karakter og enginn gleymir geislandi kynþokka Ursulu Andress sem Honey Rider.

Á næstu árum lék Lois fröken Moneypenny áfram á móti Connery og serían malaði gull. Stutt og smellin orðaskipti Bonds og fröken Moneypenny voru jafnan með eftirminnilegri stundum Bond-myndanna. Maxwell gæddi Moneypenny leiftrandi gamansemi, þokka og glæsileika. Karakterinn varð fullkominn. Þó hún ætti jafnan ekki langa stund í hverri mynd, jafnan eitt til tvö atriði, voru þau mjög sterk og eftirminnileg. Á þessum árum voru vinsælustu myndir seríunnar gerðar: From Russia With Love, Goldfinger og You Only Live Twice.

Mörgum kvenréttindasinnum fannst Moneypenny vera fulldaðursleg í túlkun Lois Maxwell. Það er eflaust rétt að hún gældi mjög við það að eiga eitthvað meira með njósnara hennar hátignar en bara stutt spjall á kontórnum, en þetta var að mestu leyti græskulaust gaman en vissulega stuðaði rullan mjög marga. Flestir heilluðust af Lois og fröken Moneypenny er án nokkurs vafa ein eftirminnilegasta persóna Bond-tímans. Það mætti lýsa Moneypenny sem svipmestu kvenpersónu seríunnar. Altént er það mitt mat.

Þegar að Connery ákvað að hætta sem James Bond var ástralinn George Lazenby valinn í hans stað. Maxwell og Lazenby áttu flotta senu saman í On her Majesty´s Secret Service árið 1969. Lazenby varð ekki langlífur sem James Bond, lék aðeins í þessari einu mynd, sem mörgum, þ.m.t. mér, finnst með þeim bestu. Connery átti endurkomu sem James Bond árið 1971 í Diamonds are Forever. Senan með Maxwell og Connery í þeirri mynd á landamærastöðinni, sem varð þeirra síðasta saman, er stutt, snörp og mögnuð.

Árið 1973 tók Sir Roger Moore við hlutverki njósnara hennar hátignar. Moore og Maxwell höfðu kynnst í leiklistarnámi og voru miklir vinir alla tíð. Þau áttu sérstaklega vel saman í hlutverkum Bonds og Moneypenny og áttu margar ógleymanlega fyndnar og skemmtilegar stundir saman. Best þeirra finnst mér senan í Octopussy, þó þau hafi að mínu mati átt best saman í seríunni. Var langmesta tengingin milli þeirra.

Þegar að Moore hætti sem James Bond árið 1985, eftir sjö myndir, hafandi leikið Bond í tólf ár og kominn að sextugu var ákveðið að Lois Maxwell hætti með honum. Hún var ekki valin í The Living Daylights árið 1987, fyrri Bond mynd Timothy Dalton. Í staðinn var Caroline Bliss valin í hlutverkið og lék með Dalton í þeirri mynd og Licence to Kill. Samantha Bond lék svo Moneypenny í fjórum Bond-myndum Pierce Brosnan.

Lois Maxwell er öllum eftirminnileg sem hafa dáð Bond-myndirnar. Hún hafði mikla nærveru sem fröken Moneypenny og gæddi karakterinn húmor og krafti. Það leikur enginn vafi á því hvaða hlutverk og kvikmyndir halda nafni hennar á lofti. Þar stendur hin trygglynda en skarpskyggna Moneypenny upp úr öllu öðru.

„Moneypenny" látin

Gleði á Hlíðarenda - sigursæll þjálfari

Það er mikið fjör á Hlíðarenda á þessum degi, enda Valsmenn í gleðivímu með Íslandsmeistaratitilinn sem þeir hafa beðið eftir í tvo áratugi og er nú loks kominn í hús. Hlýtur að hafa verið sérstaklega sætt fyrir þá að vinna titilinn eftir öll þessi ár. Menn eins og Sigurbjörn Hreiðarsson, sem byrjaði að spila á Dalvík forðum daga, hafa beðið árum saman eftir titli á Hlíðarenda og hlýtur þetta að vera enn sætara en ella.

Örlögin réðust í Reykjavík á bæði toppi og botni. Valur tryggði sér titilinn með sigri á HK og þá skipti annað ekki máli í þeim efnum. Á hinum endanum féll Víkingur fyrir borð í deildinni á heimavelli með 3-1 tapi á fyrrum Íslandsmeisturum FH. Sannarlega spennandi. Það voru nokkrir leikir metnir sem í gjörgæslu og var hægt að fylgjast sér með þeim hérna á mbl.is. Þetta minnti mig eiginlega mest á svona casualties-vakt boltans, enda gátu minnstu sveiflur í einum leik þýtt að annað lið færi á botninn. En þetta var samt merkilega skýrt frá upphafi til enda.

Frá árinu 1991 þegar að Víkingur varð Íslandsmeistari, til dagsins í dag, hefur aðeins eitt Reykjavíkurlið sigrað úrvalsdeildina; KR, sem varð meistari fjórum sinnum; 1999 (eftir þriggja áratuga bið), 2000, 2002 og 2003. Síðustu árin hefur KR átt erfiða tíma og var í tómu ströggli alla leiktíðina, lengst af á botninum en tókst að redda sér á síðasta sprettinum.

Willum Þór Þórsson gerði KR að meisturum síðast, eins og fyrr segir, tvö ár í röð, eftir að þeir höfðu verið á hættusvæði árið 2001. Nú gerir hann Val að meisturum. Eins og flestir muna eftir var hann rekinn frá KR á sínum tíma. Sama gerðist með Guðmund Benediktsson. Í dag fagna þessir lykilmenn síðustu meistaradaga KR-inga titli á Hlíðarenda.

Óska Val enn og aftur til hamingju með titilinn, sérstaklega KA-manninum sem skoraði meistaramark Valsmanna og þeim félögum frá gamla KR-tímanum sem horfast nú aftur í augu við titil.

Gríðarlegur fögnuður Valsmanna

Valsmenn Íslandsmeistarar eftir tveggja áratuga bið

Eftir tveggja áratuga bið hafa Valsmenn nú náð Íslandsmeistaratitlinum í knattspyrnu. Er svo sannarlega rétt að óska þeim til hamingju með þennan glæsilega áfanga. Eiga þeir titilinn skilið, en bið þeirra var orðin löng eftir alvöru titli og töldu margir að sú bið yrði jafnvel álíka löng og KR-ingar upplifðu í denn, en það liðu 31 ár á milli titla hjá þeim, frá árinu 1968 til 1999.

Lengi framan af móti hélt ég að FH-ingar myndu taka þetta enn eitt árið, enda stefndi í það sannarlega. Þeir unnu titilinn þrjú ár í röð og leiddu deildina samfellt í um sextíu umferðir. Framan af virtist þeim ætla að takast að leika þetta eftir og tryggja sér titilinn fjórða árið í röð. Eftir því sem liðið hefur á mótið hafa FH-ingar sigið niður og þeir misstu sénsinn endanlega (og forystuna í deildinni) á heimavelli á Kaplakrika fyrir viku.

Valsmenn voru mjög hungraðir í titil. Það hefur ekki farið framhjá nokkrum manni og þegar að ljóst var orðið að það væri undir þeim sjálfum komið að hampa titli og geta gert það á heimavelli var öllum ljóst að þeir myndu ná því eftir þessa löngu bið. Það var enda varla við því að búast að Valsmenn klúðruðu þessu og færðu FH-ingum sénsinn á titlinum.

Það er kaleikur Víkinga að falla, eins og margir höfðu spáð. KR-ingar sleppa enn einu sinni við fall, þrátt fyrir slakt sumar og eflaust eru menn hugsi á þeim bænum yfir sumrinu, sem hefur verið kuldalegra í meira lagi og eflaust þungir þankar framundan þar í vetur. Varla telst þetta viðunandi árangur hjá einu sigursælasta liði íslenskrar knattspyrnu.

Þess má að lokum geta að KA-maðurinn Atli Sveinn Þórarinsson skoraði markið sem færði Val Íslandsmeistaratitilinn. Frábært þetta hjá Atla. :)

Valur Íslandsmeistari í fyrsta skipti í 20 ár

Brotthvarf Maríu

Það er ekki undrunarefni að fjölmiðlar fjalli um ákvörðun Maríu Egilsdóttur, varabæjarfulltrúa Sjálfstæðisflokksins hér á Akureyri, þess efnis að láta af öllum trúnaðarstörfum fyrir flokkinn, nú rúmu ári eftir sveitarstjórnarkosningar. Það hefur hinsvegar nú komið fram í svæðisfréttum Ríkisútvarpsins að María hyggst ekki segja sig úr flokknum, en þar var vitnað í samtal við hana, þó ekki væri leikið viðtal. 

Heimildir mínar í upphafi voru annars eðlis, en ég fagna því að þrátt fyrir þann greinilega trúnaðarbrest sem orðið hefur milli Maríu og forystu flokksins í bænum að hún ætli sér að vera áfram í Sjálfstæðisflokknum. Það er ánægjulegt að svo verður. Þó er ekki hægt að segja annað en að þessi úrsögn varabæjarfulltrúans frá trúnaðarstörfum séu stórfregnir einar og sér, enda man ég satt best að segja ekki eftir svona látum milli aðila í bæjarstjórnarflokknum í seinni tíð.

Það segir sig sjálft og úrsögn Maríu frá trúnaðarstörfum hlýtur að vera áfall fyrir flokkinn, enda er um að ræða annan varabæjarfulltrúa flokksins. Ég ætla ekki að tjá mig um það mál sem virðist hafa leikið lykilhlutverk í ákvörðun hennar, en við öllum blasir að eitthvað mikið hefur gengið þar á áður en þetta endaði svona.

Heilt yfir harma ég brotthvarf Maríu Egilsdóttur úr flokksstarfinu, en það kemur mér þó ekki að óvörum eftir orðróminn sem gengið hefur síðustu vikur. Það er alltaf dapurlegt þegar að öflugt fólk finnur sér ekki lengur farveg í þeim störfum sem það hefur verið kosið til.

Varabæjarfulltrúi hættir í Sjálfstæðisflokknum

Endalausar kjaftasögur í McCann-málinu

Það er að verða erfitt að koma tölu á allar kjaftasögurnar sem hafa grasserað í máli Madeleine McCann. Áður voru foreldrarnir sakaðir um að hafa valdið dauða hennar en nú er spunnið sig áfram og komið með kjaftasögur um að lögreglan vinni með þá hugdettu að stelpan hafi verið jörðuð á Spáni vikum eftir meintan dauða sinn. Finnst þessar endalausu kjaftasögur satt best að segja þreytandi og gera málið enn ruglaðra en ella.

Þetta mál er reyndar allt í heildina að verða hálfgerð óraunveruleikasaga hin mesta. Ef ekki væri hin napra hlið þessa máls sem við höfum öll séð í fréttum og það hversu nístandi sönn sagan er í grunninn væri freistandi að halda að þetta væri allt eitt leikrit frá a-ö. Eftir því sem ég heyrði á Sky í kvöld telur lögreglan að Madeleine McCann hafi verið jörðuð á Spáni 3. ágúst sl, þrem mánuðum eftir hvarf hennar. Er þar talað um tveggja tíma mögulega fjarveru þeirra á Spánarferðalaginu.

Það getur varla verið að lögregla sem viðhefur almennileg vinnubrögð vinni með þetta sem möguleika. Þetta hljómar mjög óraunverulegt. Ofan á allt annað er frekar fjarstæðukennt að saka McCann-hjónin um þetta á þessum tímapunkti, en þau hafa verið hundelt af fjölmiðlum nær allan þann tíma sem þetta mál hefur verið í heimspressunni. En margt hefur svosem verið sagt í kjaftasögum síðustu vikna og ekki er það allt satt. Þetta er saga af þeim kalíber að ansi langt virðist gengið í skáldsögugírnum og kannski hafa þeir sem komu henni af stað horft á einum of marga spennuþætti.

Það er sorglegt að enn sé þetta mál á hálfgerðum byrjunarreit. Það vekur mikla athygli hvað portúgalska lögreglan virðist blankó í rannsókn sinni - þaðan kemur fátt nýtt. Enn hefur lögreglan ekkert í höndunum sem sannar neina atburðarás með marktækum hætti; ekkert lík hefur fundist og atburðarásin sem þeir hafa unnið með er mjög brothætt svo ekki sé fastar að orði kveðið. Þar er fátt fast í hendi en þess þá meira laust í reipunum.

Tilgáta um að Madeleine hafi verið jörðuð á Spáni

Vörður sakar bæjarfulltrúa flokksins um heigulshátt

Á aðalfundi Varðar, félags ungra sjálfstæðismanna hér á Akureyri, síðdegis, var samþykkt harðorð ályktun gegn bæjarfulltrúum flokksins í bænum vegna ákvarðana við skipan í nefndir Akureyrarbæjar, sérstaklega í nýlegu tilfelli þar sem ákveðið var að Þóra Ákadóttir, fyrrum forseti bæjarstjórnar, skyldi skipuð í félagsmálaráð í stað Maríu Egilsdóttur, sem hefur látið af trúnaðarstörfum fyrir flokkinn vegna trúnaðarbrests við forystuna.

Ályktunin er orðrétt svohljóðandi.

"Vörður, félag ungra sjálfstæðismanna á Akureyri, lýsir yfir vonbrigðum sínum með starfshætti  flokksins við skipun í ráð og nefndir  á vegum Akureyrarbæjar. Sífellt er litið framhjá ungliðahreyfingunni við skipun nefndarmanna og með því er innra flokksstarf Varðar vanvirt. Það er með ólíkindum að flokkur sem býr við svo stórt og öflugt ungliðafélag skuli ekki treysta unga fólkinu eins og raun ber vitni.

Nýtt hlutverk Þóru Ákadóttur í félagsmálaráði sýnir heigulshátt núverandi bæjarfulltrúa. Með skipun hennar er litið framhjá varamönnum og ungliðahreyfingunni enn og aftur. Það hlýtur að teljast heigulsháttur þegar nýjar og kraftmiklar hugmyndir sem fylgir ungu og óreyndu fólki eru hundsaðar. Eins og staðan er í bæjarmálum á Akureyri nú ætti Sjálfstæðisflokkurinn að kappkosta við að fá nýtt fólk með nýjar hugmyndir á viðkvæmum málum."

Þessi ályktun er harðorð, en hún kemur mér, sem fyrrum formanni Varðar, sannarlega ekki að óvörum. Úrslit prófkjörs flokksins í febrúar 2006 voru skelfileg fyrir ungliðana, þeim var ekki treyst til verka af hálfu forystu flokksins og því er ég ekki undrandi á þeim tón sem þarna kemur fram í ljósi þess sem hefur tekið við síðan.

Róbert Árni hafði 335 stelpur á skrá

Það er ekki undrunarefni að fólki sé brugðið yfir þeirri staðreynd að Róbert Árni Hreiðarsson, lögmaður, sem hefur verið dæmdur í þriggja ára fangelsi fyrir kynferðisbrot, hafði í fórum sínum minnisbók með nöfnum, netföngum og símanúmerum 335 stúlkna. Það fannst í húsleit á heimili hans fyrir ári og er eflaust eitt af mikilvægustu sönnunargögnunum gegn honum í þessu máli.

Ég skrifaði um þetta mál, fannst það rétt þá, enda dómur fallinn í málinu og staða Róberts Árna breyst samhliða því. Þetta mál er sérstaklega alvarlegt í ljósi þess að Róbert Árni var lögmaður og hafði allt annan sess í samfélaginu en margir þeirra sem hafa fengið dóm á sig af þessu tagi. Mörgum hefur þótt dómurinn þungur, en það er varla hægt að taka undir það með tilliti til stöðu mannsins. Þegar allt er tekið saman er þetta eðlileg niðurstaða málsins og greinilegt að fólki er víða brugðið, sérstaklega öðrum lögmönnum.

MSN virðist hafa leikið lykilhlutverk í þessu máli, en í gegnum það komst viðkomandi maður í tengsl við stelpurnar og þóttist vera, eins og ég sagði í gær, 17 ára vöðvastæltur gaur með aflitað hár. MSN er að mörgu leyti töfratæki á netinu, þægilegt til samskipta og gagnlegt að mörgu leyti til að ræða við fólk. En það er hægt að misnota mjög illa. Þess hafa sést merki í málum erlendis og hérna heima líka. Kompás lagði gildru fyrir menn sem lokkuðu til sín unglinga eða jafnvel hreinlega börn og niðurstaðan út úr þeirri rannsókn þeirra var sláandi og flestir muna þá þætti.

Þetta er auðvitað sorglegt mál en það er sláandi líka. Í gegnum allt sést vel útsjónarsemi viðkomandi manns og það hversu hörð þessi mál eru jafnan. Það er auðvitað sjúkt að lögmenn standi í svona iðju og þetta opnar óhugnanlega sýn vissulega, en það þarf að tala hreint út um svona mál. Þetta er gríðarleg ógn og hætturnar leynast víða.

Varabæjarfulltrúi yfirgefur Sjálfstæðisflokkinn

María Egilsdóttir, varabæjarfulltrúi Sjálfstæðisflokksins á Akureyri og varaformaður félagsmálaráðs Akureyrarbæjar, hefur sagt skilið við Sjálfstæðisflokkinn og beðist lausnar frá trúnaðarstörfum í nafni flokksins. Þóra Ákadóttir, fyrrum forseti bæjarstjórnar, sem sat í bæjarstjórn 2001-2006, hefur aftur pólitíska þátttöku og mun taka sæti Maríu í félagsmálaráði, en hún átti þar sæti árum saman, allt þar til að hún ákvað að hætta þátttöku í stjórnmálum í aðdraganda kosninganna á síðasta ári.

María skipaði sjötta sæti framboðslista Sjálfstæðisflokksins í sveitarstjórnarkosningunum 2006 og náði því sæti, mörgum að óvörum, í frægu prófkjöri flokksins sem haldið var í febrúar 2006. María segir skilið við flokkinn vegna Sómatúnsmálsins svokallaða, en faðir hennar, Egill Jónsson, tannlæknir, hefur átt í málaferlum við Akureyrarbæ. Það er mál sem snýst um húsbyggingu við Sómatún í Naustahverfi en hús voru þar mishá og deilur hófust vegna þess og munu fara fyrir dómstóla þar sem ekki náðist sátt milli aðila.

María hafði aldrei tekið þátt í stjórnmálum í aðdraganda kosninganna á síðasta ári og hún var ekki þekkt í aðdraganda prófkjörsins fyrir starf innan flokksins. Sumir hafa sagt að það hafi hjálpað henni að eiga ekki að baki mikla sögu innan flokksins og í ljósi þess hafi margir valið hana sem sinn fulltrúa ofarlega á lista. Margar sögur hafa gengið um upphaf stjórnmálaferils hennar og eflaust ekki rétt að fara yfir þær allar hér. Það vekur þó mikla athygli að hún segi skilið við flokkinn og forystumenn hans á þessum tímapunkti, en deilur í þessu máli hafa staðið bakvið tjöldin um skeið.
 
Það hlýtur að teljast áfall fyrir Sjálfstæðisflokkinn hér á Akureyri að sjá á bak varabæjarfulltrúa á þessum tímapunkti og með þessum hætti. Kannski umfram allt fyrir þá sem töldu mikilvægt að María kæmi ný inn til verka án pólitískrar reynslu ofarlega á lista, framar þeim sem kalla hefði mátt ungliða innan Sjálfstæðisflokksins.

Friður og ró eftir áralöng átök í Heimdalli

Eftir margra ára hjaðningavíg og ólgu milli tveggja þekktra fylkinga virðist friður hafa færst yfir í Heimdalli, félagi ungra sjálfstæðismanna í Reykjavík. Erla Ósk Ásgeirsdóttir er sjálfkjörin sem formaður félagsins og ekki verður kosning í stjórn á aðalfundi nú á sjöunda tímanum. Friður og ró virðast því vera einkunnarorð næsta starfsárs. Vonandi veit þetta á gott og ber þess merki að nú taki fólk úr ólíkum áttum loksins upp það samstarf sem skiptir lykilmáli til að efla starf félagsins og vinna hlutina samhent og vel.

Ekki veitir af eftir öll hörðu átökin sem staðið hafa meira og minna allan þennan fyrsta áratug 21. aldarinnar og verið umfjöllunarefni nær ávallt á þessum tímapunkti ársins. Örlög Heimdallar hafa verið örlög SUS til fjölda ára vegna yfirburða þess í ungliðastarfinu. Af því leiðir að við á landsbyggðinni höfum fylgt með í þeim darraðardansi öllum og það hefur haft sínar hæðir og lægðir. Sennilega var mesti hasarinn í þeim efnum árið 2003, er deilur um aðalfund fóru fyrir miðstjórn, og í átökunum í stjórnarkjöri á aðalfundum 2004 og 2005 þegar að Bolli Thoroddsen var kjörinn formaður og í fyrra er Erla Ósk vann Heiðrúnu Lind. Varla er þörf á að rifja það upp.

Ég held að það hafi ekki gerst í ein sex ár að svona friður hafi ríkt þarna og ég fagna því að fólk hafi náð þeim stað á ferðalaginu að sætta sig við hvort annað. Kannski upp að vissu marki bara, en samt sem áður að geta unnið saman. Það er stór áfangi fyrir vissa aðila þarna. Mér hefur alla tíð fundist þessi fylkingamyndun mjög leiðigjörn og erfið viðfangs, en hún ríkti allan tímann sem ég sat í stjórn SUS og hafði varað mun lengur. Enda eru þetta sögulegar fylkingar sem of langt mál væri að fara yfir hér í stuttri bloggfærslu.

Ég vil óska Erlu Ósk og nýrri stjórn góðs gengis í verkunum á næsta starfsári og vona að þau nái öll góðum takti saman til framtíðar, hvað svo sem fortíðin hefur haft í för með sér fyrir þau og fylkingarnar sem þau tilheyra. Það skiptir Sjálfstæðisflokkinn og Samband ungra sjálfstæðismanna verulega miklu máli í þeim verkefnum sem framundan eru á næstu árum að þetta fólk fari að vinna saman og yfirstíga þær undarlegu deilur sem fortíðin hafði í för með sér.

Heimdellingar kjósa nýja stjórn í dag

Kynferðisafbrotamaður missir lögmannsréttindin

Mikið hefur verið rætt og ritað í dag um dóm Héraðsdóms yfir Róberti Árna Heiðarssyni. Það kemur varla að óvörum að hann hafi verið sviptur lögmannsréttindum, enda eru kynferðisafbrotin sem hann er sakaður um mjög alvarlegs eðlis og varla annað verjandi en taka manninn úr umferð í stéttinni. Það er því ekki hægt annað en taka undir ummæli Atla Gíslasonar, alþingismanns og lögmanns, um málið í dag.

Ég tel eðlilegt að rætt sé um þetta mál. Það má deila um hvort að nafnbirting fyrir dóminn hafi verið rétt, en ég tjáði mína skoðun á því um daginn. Ég sá Kompásþáttinn um daginn og var sennilega eins og flestir mjög sleginn yfir þeirri umfjöllun. Þetta er rosalegt mál. Það er auðvitað enn verra þegar að um er að ræða lögmann sem lokkar til sín stelpur og tekur þær yfir með brögðum. Það að lögmaður loggi sig inn á MSN og þykjist vera 17 ára gaur með aflitað hár og vöðva er auðvitað bara sjúkt, sé það raunin, eins og flest bendir til.

Þetta mál er enn ein lexían í þessum málum öllum. Það er eðlilegt að ræða það hreint út. Sérstaklega þegar að það er komið á þetta stig. Viðkomandi maður hefur fengið dóm. Það er vissulega gengið langt í umræðunni víða en brotin eru líka mjög skelfilegs eðlis og varla við því að búast að þagnarhjúpi sé slegið um þau, sérstaklega ekki þegar að maður í þessari stöðu er staðinn að verki. Það verður að tala hreint út um slík mál.

Spurt í könnun um kynlíf eftir andlát makans

Ég heyrði það í dag að í gangi væri könnun af hálfu sálfræðinema á lokaári sem beint er að fólki sem hefur misst maka sinn. Meðal þess sem spurt er um er kynlíf eftir lát makans, sem og lyfja- og áfengisnotkun viðkomandi, auk þess hvernig líðan sé eftir andlát makans. Finnst þetta vera svona frekar mikið dómgreindarleysi sem felst í þessari könnun og mjög óvarlegar spurningar. Það er varla hægt annað en telja þetta svolitla innrás í einkalíf fólks og eða hreinlega móðgun við fólk sem er í sárum eftir makamissi.

Mér finnst þetta ekki bera vitni um fagleg vinnubrögð og undrast eiginlega að fólki gangi þetta langt. Það er kannski eðlilegt að spyrja um líðan fólks eftir þau þáttaskil að maki kveður þennan heim, en það hljóta að vera mörk fyrir öllu sem gert er, meira að segja af fólki sem ætti með réttu að vera flokkað sem fagfólk. Það er varla hægt að kalla væntanlega sálfræðinga annað en fagfólk sem ætti að vera með það á hreinu hversu langt ætti að ganga og hvar mörk hins skynsama séu, hvenær farið sé yfir þau.

Það er tekið fram að boðin er áfallahjálp með könnuninni og varla er vanþörf á því fyrir þá sem komast alla leið að svara þessum spurningum.

Madeleine McCann var ekki á myndinni

Það er nú ljóst að Madeleine McCann er ekki á ljósmyndinni sem varð opinber í gær og fór um alla heimsbyggðina. Það er alveg ljóst að sláandi líkindi voru með þessari stelpu í Marokkó og Madeleine og ekki undrunarefni að getgátur hafi farið af stað um að þáttaskil væru orðin í málinu. Það eru vissulega vonbrigði að svo hafi ekki verið og málið sé enn á sömu slóðum og áður.

Með einfaldri rannsóknablaðamennsku hefur blaðinu Evening Standard tekist að leysa málið - blaðamaðurinn Rashid Razaq fór til Marokkó og komst að því að stelpan sem er á myndinni er hin fimm ára gamla Bushra Binhisa, dóttir ólífuræktanda í sveitahéruðum landsins. Stelpan er sláandi lík Madeleine, en ljóst er af myndum af Bushru úr návígi að þetta er ekki Madeleine.

Málið er því á sama reit og áður. Þetta var samt vísbending af því tagi að kanna varð nánar. Það eru auðvitað vonbrigði að málið sé ekki nær því að leysast. Vonandi mun eitthvað gerast í því fyrr en síðar.

Veruleg vonbrigði að myndin reyndist ekki vera af Madeleine

Kristján biðst afsökunar í skugga málaferla

Það er mjög áhugavert að vita að Kristján L. Möller, samgönguráðherra, bað Einar Hermannsson, skipaverkfræðing, afsökunar á fimm vikna gömlum ummælum sínum í skugga yfirvofandi málsóknar Einars. Hefði ráðherrann ekki séð að sér hefði Einar einfaldlega sótt sitt mál fyrir dómstólum og viljað fá ummælin dæmd dauð og ómerk. Þetta er merkilegur aukapunktur í málið og skýrir það enn betur.

Kristján kom sér í ótrúlegt klúður með orðavali sínu í þessu máli. Það að ætla að hengja skipaverkfræðinginn fyrir framan alþjóð var ekki boðlegt og varla við því að búast að Einar hafi viljað sitja undir slíkri mannorðsaftöku möglunarlaust. Eins og ég sagði hér í skrifum fyrir nokkrum dögum var Kristján ekki sannfærandi í sjónvarpsviðtali vegna þessa máls um síðustu helgi og hljómaði eins og maður sem kominn var upp að húsvegg í orðsins fyllstu merkingu. Enda er ekki hægt að sjá betur en að talið um málsókn hafi breytt tali ráðherrans og afsökunarbeiðnin sem beðið var svo lengi eftir kom seint og um síðir.

Það hlýtur að vera rannsóknarefni fyrir stjórnmálafræðinga hvernig að Kristján L. Möller kom sjálfum sér í þessar ógöngur með vanan fjölmiðlamann á kontórnum hjá sér. Ég held að Kristján hafi í upphafi ráðið hann til að hjálpa sér, en sú virðist ekki hafa orðið raunin. Bæði Kristján og aðstoðarmaðurinn, Róbert Marshall, standa eftir skítugir upp fyrir haus í miðju feni þessa ævintýralega stórklúðurs sem Grímseyjaferjumálið allt er. Var þetta ráðgjöfin sem Kristján ætlaði sér að fá með valinu á Róbert inn á kontór?

Afsökunarbeiðni í skugga málsóknar

Hairspray

Í kvikmyndagagnrýni á film.is skrifa ég um stuðbombuna Hairspray í leikstjórn Adams Shankmanns og með John Travolta, Nikki Blonsky, Zac Efron, Christopher Walken, Michelle Pfeiffer og Allison Janney í aðalhlutverkum.


Hairspray
Á gullaldarárum Hollywood voru dans- og söngvamyndir það form kvikmynda sem jafnan halaði inn mestum peningum og voru eitt mesta aðdráttarafl fólks úr ólíkum áttum samfélagsins til að fara í bíó, upplifa ævintýraheima. Fjöldi kvikmyndaáhugamanna átti sína eftirminnilegustu bíóupplifun við að horfa á t.d. Singin´ in the Rain, My Fair Lady, The Sound of Music, Oliver!, A Star is Born, Mary Poppins, An American in Paris, Oklahoma, Guys and Dolls, Gigi, Show Boat, Kiss Me Kate, Carousel, South Pacific, The King and I og West Side Story – þær urðu með þeim bestu í kvikmyndasögunni og lögin í þeim öðluðust sjálfstætt líf og dansatriðin urðu ódauðleg.

Síðar kom aftur sama bylgjan í öðru formi, en samt eftirminnilegum, og á þeim tíma upplifðu nýjar kynslóðir myndir á borð við Grease, The Rocky Horror Picture Show, Bugsy Malone, Hair, The Blues Brothers, Little Shop of Horrors, Cats, Fame, Flashdance, Jesus Christ Superstar, Annie, Tommy og All That Jazz og heilluðust af forminu. Að því kom að dans- og söngvamyndir þóttu hallærislegar og magurt skeið tók við. Woody Allen þótti djarfur þegar að hann gerði Everyone Says I Love You fyrir áratug en þar sungu allir aðalleikarar myndina í gegn nema Drew Barrymore eins og frægt er orðið (meira að segja Allen sjálfur).

Sagt er jafnan að allt fari í hringi. Fyrir nokkrum árum varð Moulin Rouge örlagavaldur þessa kvikmyndaforms í upphafi nýrrar aldar. Það halaði að nýju inn peninga í massavís - nýjar kynslóðir öðluðust trú á dans- og söngvamyndir. Moulin Rouge var tilnefnd til óskarsverðlauna. Ári síðar vann Chicago óskarinn sem besta mynd ársins, og varð þar með fyrsti söngleikurinn frá dögum Olivers! á sjöunda áratugnum til að verða valin besta kvikmynd síns árs, og Catharine Zeta Jones fékk óskarinn fyrir að túlkandi syngjandi skassið þar. Aðrar myndir urðu vinsælar: nægir þar að nefna Dreamgirls, Rent og The Phantom of the Opera.

Hairspray sprettur auðvitað upp af þessum vinsældum. Hún er þó engin framlengingarsnúra á þessar myndir sem fyrr eru nefndar og hafa slegið í gegn á undanförnum árum. Hún er hinn ferski vindblær í sumarlogninu að mjög mörgu leyti og kemur með hliðar sem fyrri söngvamyndir undanfarinna ára hafa ekki komið með. Þessi mynd er ekki hin þunga stórmynd með öflugum söngatriðum og dómínerandi stórum bakgrunni. Þetta er hin létta stuðmynd sem hefur allt sem þarf til að prýða sannkallaðan smell; grípandi lög, líf og fjör, litríkan bakgrunn og umfram allt hæfileikaríka talenta í bland við reynda leikara.

Ég hef verið lúmskur aðdáandi dans- og söngvamynda, kannski ekki sá villtasti í aðdáuninni en samt sem áður einn þeirra sem hef gaman af forminu. Það er einmitt það besta við Hairspray að hún er ekki að kópera eitt né neitt, sprettur fram í eigin nafni og fangar anda sem minnir mig helst á fjörið í Grease og Blues Brothers. Stuð út í gegn og andinn fangar jafnt unglinga sem þá eldri. Hún er létt í grunninn og færir manni gleði sem jafngildir hressandi vítamínssprautu. Kemur allavega sem sannur yndisauki í haustrokinu hérna heima. Við eigum svona lauflétt fjör skilið eftir misdýnamískar hasar- og framhaldsmyndir.

Að mínu mati er þetta ein af bestu söngvamyndunum sem hafa komið á undanförnum árum. Pakkinn er í heildina ansi skotheldur. Fjörið er heilt í gegn, ekkert óekta við það, leikurinn í klassaflokki að mestu leyti, tónlistin er dúndrandi góð með sannkölluðum ofursmellum, gamansemin í senn mjög sönn og mögnuð og andrúmsloftið er heilt í gegn brilljansinn uppmálaður. Það er því ekki hægt að segja annað en að þetta sé mynd sem passar vel fyrir þá sem vilja upplifa eitthvað pottþétt og skemmtilegt í bíó.

Hairspray er eins og flestir vita endurgerð hinnar samnefndu myndar John Waters frá árinu 1988 sem skartaði Divine (í einni síðustu rullu sinni), Sonny Bono, Ricki Lake og Deborah Harry. Ég hef alla tíð borið mikla virðingu fyrir snilli Waters og met nokkuð mikils eldri myndina og þann húmor sem var aðalsmerki hans í gegnum tíðina. Það er gaman að sjá hann í nettu hlutverki í endurgerðinni. Divine var auðvitað hreinræktaður snillingur og hann lést aðeins nokkrum mánuðum eftir að Hairspray var frumsýnd á sínum tíma. Það var ein hans besta túlkun á ferlinum og er sannkallaður minnisvarði um þennan svipmikla karakter.

John Travolta ræðst ekki á garðinn þar sem hann er lægstur að feta í fótspor Divine í hlutverki Ednu Turnblad. Travolta hefur átt misjafna daga á ferlinum, toppaði í gamla góða daga sem diskóboltinn Tony í Saturday Night Fever og töffarinn Danny í Grease á áttunda áratugnum og átti comeback eftir magra daga síðar í Look Who´s Talking og Pulp Fiction og hrapaði aftur á botninn í Battlefield Earth. Hefur rokkað til og frá síðan. Túlkun hans á Ednu er fyndin upp að vissu marki en endar þó í svæsnum og súrum ofleik sem kemst ekki nærri túlkun Divine.

Þessi mynd stendur hinni eldri þó í heildina mun framar. Sterkari pakki og betri upplifun hvað sem manni finnst um túlkun Travolta. Ungstirnin Zac Efron, Nikki Blonsky, Brittany Snow, Amanda Bynes, og Elijah Kelly gera mjög gott úr sínum rullum og standa sig virkilega vel – stimpla sig enn betur inn í harðasta kjarna bransans. Gömlu brýnin Christopher Walken, Michelle Pfeiffer, Allison Janney, Queen Latifah og James Marsden klikka auðvitað aldrei og eiga góða stund í sínum túlkunum. Walken er og verður einn mesti leiksnillingur sinnar kynslóðar og stendur hér sannarlega undir nafni sem slíkur.

Ég var því í sæluvímu eftir myndina að mestu leyti og mjög sáttur. Þó að ég geti ekki beint sagt að ég sé harðasti aðdáandi kvikmyndanna sem Adam Shankman hefur fært á hvíta tjaldið til þessa finnst mér þessi mynd sýna okkur nýja hlið á honum sem leikstjóra og vona að kappinn sé að bæta verklagið í stíl við þetta. Öll viljum við helst gleyma disasterum á borð við The Wedding Planner, takk fyrir kærlega!

Hairspray anno 2007 er í heildina sannarlega nett syngjandi stuð og sæla frá upphafi til enda og öll ættum við að hafa gaman af slíku í haustrokinu. Þetta er gleðibomba út í gegn sem ætti að vera við hæfi flestra. Feel good movie of the year segi ég og skrifa.

Er Madeleine McCann á lífi og stödd í Marókkó?

Það er ekki hægt að segja annað en að myndin sem talin er af Madeleine McCann sé frétt dagsins. Ef satt er að þar sé stelpan sem týnd hefur verið í 150 daga og talin hafa látist af völdum foreldra sinna er það svo öflug staðreynd að málið tengt hvarfi hennar fer algjörlega í nýjar áttir og órafjarlægð frá öllu því sem lögreglan í Portúgal hefur unnið síðustu vikur til að reyna að beina gruni í áttina að Kate og Gerry McCann.

Þessi mynd sýnir stelpu sem er sláandi lík Madeleine McCann, hið minnsta og er fregn af því tagi að kanna verður betur. Tveir sjónarvottar telja sig hafa séð Madeleine í Marokkó og málið hlýtur að taka á sig nýja mynd samhliða þessu. Það er orðið vel ljóst að mál portúgölsku lögreglunnar gegn McCann-hjónunum er mjög á sandi reist og virðist ekki geta haldið fyrir dómi. Enda hefur runnið mjög undan fréttaflutningi um það sem þar kemur fram og margir hafa lagt hjónunum lið í baráttunni, meðal annars auðmenn sem telja mikilvægt að standa við hlið þeirra í baráttunni sem horfir við.

Öllum er ljóst að portúgalska lögreglan klúðraði rannsókninni strax á frumstigi. Það er ekki óvarlegt að hún sé að leita að blóraböggli til að geta lokað málinu. Sé einhver sannleiksvottur í því að þessi ljósmynd sé af Madeleine verður áfellisdómurinn þungur yfir yfirvöldum í Portúgal. Það er öllum ljóst. Því má ekki heldur gleyma að orðrómur var um það fyrir nokkrum vikum að vitni hefðu séð Madeleine McCann í Marokkó. Þannig að þetta gæti verið púsl í stórri heildarmynd sem gæti leitt menn á nýjar slóðir og vonandi leyst þetta mál.

Heilt á litið virðist þessi myndbirting geta stutt Kate og Gerry McCann. Það er auðvitað alveg ljóst að ef þessi mynd er sönn og sú sem á myndinni er sú sem talið er boðar það þau stórtíðindi að Kate og Gerry McCann séu saklaus af ásökunum og málið fari auðvitað aftur á þann reit að leitað sé að lifandi barni en ekki líki eða leitað að þeim sem eiga að hafa ráðið henni bana. Það er reyndar mjög óvarlegt miðað við sönnunargögn Portúgalanna að loka málinu, það eru of margir óvissuþættir.

Fyrst og fremst er vonandi að ráðgátan um hvarf og afdrif Madeleine McCann leysist. Þessi ljósmynd er stórt innlegg í málið og sýnir vel að því er hvergi nærri lokið.

Ellý kveður þjóðina með kossi

Ellý Ármanns kvaddi þjóðina með kossi á laugardagskvöldið í Sjónvarpinu, en hún kvaddi okkur á Moggablogginu ekki svo innilega, öðru nær. Þar var bara sett í lás mjög snögglega og engin rósrauð kveðja í sjálfu sér. Ellý er ekki lengur á þularvakt eftir sjö ára störf hjá Sjónvarpinu. Það er kannski óhætt að segja að Ellý hafi verið umdeild að undanförnu, ekki þó bara sem þula heldur bloggari.

Mér skilst að Ellý sé farin að vinna fyrir Moggann og hafi þurft að fórna þuludjobbinu fyrir það. Hún á víst að stjórna vef þar, sem muni fókusera fyrst og fremst á rauðu málin og líf ríka og fræga fólksins - sennilega svona Séð og heyrt netsins ábyggilega. Hef þó ekki fengið sterka lýsingu á vefnum en hann á víst að opna fljótlega. Hún hlýtur að ná athygli í gegnum það, enda þekkt fyrir mikið lesin skrif og umdeild.

Rósrauðar sögur Ellýjar um ástina, klám, kynlíf og allt þar á milli vöktu sannarlega athygli og umtal. Þessi vefsíða hennar stuðaði mig aldrei neitt sérstaklega. Leit þó stundum þar inn, enda er hún bloggvinkona mín. Sögurnar hennar Ellýjar hafa vissulega verið mjög misjafnar og vakið athygli fyrir að ganga ansi langt. Það var drjúgur lesendahópur sem sótti í þessi skrif og fannst gaman af þeim, meðan að öðrum fannst notalegt að pirra sig yfir þeim en gat þó ekki hætt að fylgjast með þeim, sem segir eflaust meira um aðdráttaraflið á síðuna frekar en margt annað í raun.

Það verður áhugavert að sjá hvort að Ellý ætlar að hafa lás á síðunni eftir að hún verður orðin starfsmaður í yfirstjórn Moggabloggsins og hvort þetta sé hin nýja stefna hennar þrátt fyrir það að vera komin á þá skútu. En kannski vill hún hafa það þannig að þeir sem raunverulega vilji rauðu sögurnar verði að sækja sér passa í rauðu veröldina. Má vera. Það sést þá sennilega best hverjir virkilega vilja lesa rósrauðar sögur með erótísku ívafi á borð við þær sem Ellý hefur orðið svo fræg fyrir.

Lúðvík orðinn Hermannsson

Samkvæmt fréttum hefur nú verið staðfest formlega með lögformlegum leiðum að Lúðvík Gizurarson, lögmaður, sé sonur Hermanns Jónassonar, fyrrum forsætisráðherra og formanns Framsóknarflokksins. Það var varla við öðru að búast eftir nýlega DNA-rannsókn sem staðfesti endanlega grun Lúðvíks um faðerni hans. Það er vonandi að hægt verði að yfirstíga ólgu þessa máls, en Lúðvík þurfti að eiga í málaferlum við hálfsystkini sín, Steingrím og Pálínu, til að fá hið sanna fram.

Það hlýtur að teljast eðlilegt að fólk vilji leita uppruna síns og fá hið sanna fram. Persónulega myndi ég vilja hið sama léki einhver vafi á uppruna mínum og ég teldi að eitthvað stæði þar eftir sem ég vildi kanna frekar. Þannig að ákvörðun Lúðvíks er skiljanleg. Þetta gerist vissulega þó mjög seint í þessu máli, en allir aðilar málsins eru annaðhvort látnir eða komnir yfir sjötugt.

Það sem hefur virst erfiðast fyrir Steingrím Hermannsson að viðurkenna er að faðir hans hafi eignast barn meðan að hann var giftur móður hans. Það virðist vera stoltið og heiðurinn sem staðið er vörð um frekar en almenna skynsemi. Greinilegt er þó að Steingrímur ætlar ekki að hafa samskipti við hálfbróður sinn ef marka má ummæli hans um málið í Kastljósi um helgina.

Veruleikafirrtur einvaldur fer til Bandaríkjanna

Það verður seint sagt að Mahmoud Ahmedinejad, forseta Írans, hafi verið tekið vel í för sinni til Bandaríkjanna. Forsetinn ber enda með sér öll merki þess að vera veruleikafirrtur einvaldur. Ummæli hans á fyrirlestrinum í Columbia-háskólanum í New York segja allt sem segja þarf um hugsanir og persónu þessa manns. Ekki aðeins dregur hann í efa að helförin hafi átt sér stað og að Osama Bin Laden hafi staðið að baki hryðjuverkunum í Bandaríkjunum árið 2001 heldur neitar hann að viðurkenna að samkynhneigðir séu í Íran.

Sú mynd sem heimsbyggðin fær óneitanlega af Mahmoud Ahmedinejad í þessari Bandaríkjaför hans er að þar sé á ferð heimskur einræðisherra sem vill berja niður frjálsa hugsun og almenna skynsemi. Það að hann neiti að samkynhneigðir séu í Íran er þó merki um þá firringu sem mesta athygli vekur í tali þessa manns. Fyrrnefndar skoðanir hans hljóma eins og óraunveruleikavísa. Ummæli hans í viðtalinu við Scott Pelley í 60 mínútum eru líka mjög fjarstæðukennd. Hann svaraði ekki almennum spurningum að mestu leyti heldur blaðraði eintóma vitleysu út í eitt og eða beindi spurningunum að fréttamanninum. Það er varla við því að búast að hann styrki stöðu sína á alþjóðavettvangi með þessu rugli.

Fyrir nokkrum vikum kom dr. Houchang Chehabi, prófessor í alþjóðasamskiptum og sögu við Boston-háskóla, í heimsókn til okkar í Rótarý-klúbbinn sem ég er í hér á Akureyri. Chebabi er frá Íran, en hefur búið vestanhafs um nokkuð skeið og er sérfræðingur í málum Mið-Austurlanda, ritað margar bækur um stöðuna þar - er vel þekktur fyrir ritstörf sín og kennslu víðsvegar um heiminn. Hann flutti þar fræðandi erindi fyrir okkur, fyrst og fremst um málefni Írans og nágrannasvæða og tjáði skoðanir sínar enn frekar í svörum við spurningum okkar. Hann fór frá Íran fyrir klerkabyltinguna árið 1979 og þekkir vel til allra aðstæðna og því enn betra að fara yfir málin.

Chebabi hefur kennt við Harvard, Oxford og UCLA, auk þess að vera handhafi bæði Alexander von Humboldt og Woodrow styrkja. Hann hefur gefið m.a. út bækurnar Iranian Politics and Religious Modernism: The Liberation Movement of Irand under the Shah and Khomeini (1990) og Distant Relations: Iran and Lebanon in the Last 500 years (2006) og hefur skrifað fjölda greina á sviði alþjóðastjórnmála, með áherslu á írönsk stjórnmál. Hann dró upp vægast sagt dökka mynd af Ahmedinejad og kom með sláandi lýsingar á manninum sem bættu enn við þá upplifun sem hægt er að hafa af honum í gegnum fjölmiðla.

Það er ekki beint margt sem hægt er að segja gott um þennan þjóðarleiðtoga. Eftir þær lýsingar og skemmtilegt spjall við Chebabi sannfærðist ég um að sú mynd sem ég hef á Ahmedinejad sé rétt og ágætt að ræða einmitt við fræðimann frá Íran um stöðuna þar. Ummæli þessa vitfirrta einræðisherra í skólanum í New York bæta sannarlega við þá upplifun. Það verður áhugavert að sjá hvort að Ahmedinejad verður endurkjörinn eftir tvö ár. Eftir því sem Chebabi sagði er mikil undirliggandi óánægja meðal klerkanna með Ahmedinejad og fylkingar hafa riðlast á forsetaferli hans.

Það verður sérstaklega spennandi að fylgjast með stöðunni í Íran næstu árin og sér í lagi hvort að vesturveldin láti til skarar skríða gegn stjórn Ahmedinejad. Öllum er ljóst að samskipti vesturveldanna við Íran hafa veikst mjög frá því að Khatami lét af völdum og spenna yfir stöðu mála.

Fjandsamlegar móttökur virtust slá Ahmadinejad út af laginu

Vondar fregnir af Guðjóni Val

Það er mjög vont að heyra þær fregnir að einn af okkar bestu handboltamönnum, Guðjón Valur Sigurðsson, íþróttamaður ársins 2006, sé úr leik næstu mánuðina vegna meiðsla. Hann er mikilvægur hlekkur í landsliðinu og hefur verið okkar öflugasti og traustasti maður á mikilvægum stundum.

Sérstaklega ber þar að minnast Heimsmeistaramótsins í handbolta í ársbyrjun þar sem hann var einn bestu manna mótsins og þeirra markahæstur. Vonandi mun Guðjón Valur ná sér fljótt og vel af þessum meiðslum og mæta öflugur til leiks á EM í Noregi eftir áramótin.

Hann er mikilvægur hluti landsliðsins og varla verðum við öll glöð með stöðuna fyrr en við vitum að hann komist hress á mótið og í leikhæfu ástandi. Sendi mínar bestu kveðjur til hans með óskum um góðan bata.

Guðjón Valur fer í aðgerð á öxl á morgun