Sama gamla útslitna einræðið áfram á Kúbu

Afsögn Fidels Castro breytir ekki miklu á Kúbu. Þar heldur sama kynslóð kommúnista um völdin með járnhendi án lýðræðislegra kosninga. Hinn roskni Raúl Castro-bróðir tekur þar við og er að sjálfsögðu einn í kjöri, nema hvað. Það hefur aldrei verið stíll einræðishópsins þar að láta almenning ákveða eitt né neitt.

Það vekur líka nokkra athygli að maður af sömu kynslóð og Castro-bræður tekur við sem næstráðandi. Það eru því ekki mörg skrefin stigin til framtíðar þegar að Castro gefst upp og fer á ellilífeyrir, orðinn heilsulaus og útslitinn af löngum ræðuhöldum og ofríki. Það voru sumir að spá kynslóðaskiptum þar, en það er ekki beint á dagskrá að yngja upp forystuna eftir alla þessa áratugi einræðisins.

Og Castro vakir yfir öllu saman, hann á víst að vera til eilífðarnóns hugsjónastjórnandi flokksins og Kúbu allrar, sérstakur alvaldur í stefnumótun til framtíðar. Það er þá framtíðin sem valin er í einræðinu.

Raúl Castro kjörinn forseti Kúbu

Spádómar um Óskarsverðlaunin 2008

Óskarsverðlaunin verða afhent í 80. skiptið í Los Angeles í nótt. Óskarinn er án nokkurs vafa helsta kvikmyndahátíð sögunnar, ein mesta uppskeruveisla kvikmyndabransans og þar koma helstu leikarar og kvikmyndagerðarmenn samtímans saman.

Ég ætla hér og nú að pæla í verðlaununum og spá í úrslitin í nokkrum af helstu flokkunum, svona mér mest til gamans. Þetta verður vonandi spennandi og góð nótt.


Kvikmynd ársins
Atonement
Juno
Michael Clayton
No Country for Old Men
There Will Be Blood

Pælingar: Einn jafnasti kvikmyndaflokkurinn í um þrjá áratugi. Allt frábærar myndir og mjög sigurstranglegar. Atonement er
heilsteypt og vönduð kvikmyndaútfærsla á frægri skáldsögu Ian McEwan. Juno er hrífandi og persónuleg mynd um týpísk vandamál venjulegrar fjölskyldu. Michael Clayton er traust og góð lagaleg stúdía. No Country For Old Men er stórfengleg eðalmynd frá Coen-bræðrum með mikilli fyllingu. There Will Be Blood er vönduð og kjarnmikil fjölskyldusaga eins og þær gerast bestar.

Spá: Veðja á að No Country for Old Men fái óskarinn. Var sú mynd sem mér fannst pottþéttust sem kvikmyndaáhugamaður. Hafði einfaldlega allt, heildarpakkinn pottþéttur. There Will Be Blood og Juno eiga þó séns, sú fyrri er auðvitað algjör eðall, pottþétt að öllu leyti, sú seinni hittir alla beint í hjartastað, enda mannbætandi og traust. Juno myndi klárlega vinna ef þetta væru áhugamannaverðlaun.


Leikstjóri ársins
Paul Thomas Anderson - There Will Be Blood
Ethan Coen og Joel Coen - No Country for Old Men
Tony Gilroy - Michael Clayton
Jason Reitman - Juno
Julian Schnabel - Le Scaphandre et le papillon

Óskarssaga tilnefndra: Enginn tilnefndra unnið óskarinn áður.

Pælingar: Fimm traustir leikstjórar með pottþéttar myndir. Anderson hefur verið í algjörum sérflokki ungra leikstjóra að mínu mati eftir Boogie Nights og Magnolia - traustar og góðar eðalmyndir sem voru í senn ferskar og traustar. Hann fléttar fjölskyldusöguna með algjörum brilljans í There Will Be Blood. Coen-bræður klikka aldrei. Raising Arizona, Fargo og The Big Lebowski auk fleiri eðalmynda - þurfum ekki að ræða það meira. Þeir eru alltaf traustir. Gilroy setti lagadramað í Michael Clayton saman með traustum og vönduðum hætti í leikstjórafrumraun sinni. Reitman gerir góða hluti í Juno, þvílík elska þessi mynd. Schnabel er snillingur, loksins er hann tilnefndur!

Spá: Það er fyrir löngu kominn tími til að Coen-bræður, þeir miklu kvikmyndasnillingar, fái óskarinn. Vona að þetta verði árið þeirra. Þeir eiga það skilið!


Leikari í aðalhlutverki
George Clooney - Michael Clayton
Daniel Day-Lewis - There Will Be Blood
Johnny Depp - Sweeney Todd
Tommy Lee Jones - In the Valley of Elah
Viggo Mortensen - Eastern Promises

Óskarssaga tilnefndra: George Clooney hlaut aukaleikaraóskarinn árið 2006 fyrir Syriana - Daniel Day-Lewis hlaut aðalleikaraóskarinn fyrir My Left Foot árið 1989 - Tommy Lee Jones hlaut aukaleikaraóskarinn fyrir The Fugitive árið 1993.

Pælingar: Fimm flottir aðalleikarar þarna á ferð. George Clooney á eina bestu stund ferilsins í Michael Clayton. Flott mynd og glæsileg túlkun. Daniel Day-Lewis er traustur sem ávallt fyrr í There Will Blood - þvílík snilld hjá kappanum. Tekur aldrei að sér myndir nema að þar sé allt fullkomið. Hans besta frá því í My Left Foot, sem var einn mesti leiksigur síðustu áratuga nota bene. Johnny Deep klikkar aldrei - er traustur og góður í Sweeney Todd. Löngu kominn tími til að hann vinni, en þetta verður því miður ekki árið hans. Tommy Lee Jones hlýtur óvænt tilnefningu, en er sagður eiga fína takta í rullunni. Mortensen var pottþéttur í Eastern Promises.

Spá: Daniel Day-Lewis mun vinna óskarinn. Þurfum ekki að ræða það meira. Pottþéttara verður það varla en það. Þó að Depp hefði átt óskarinn skilið nú er þetta ekki hans sigurstund.


Leikkona í aðalhlutverki
Cate Blanchett - Elizabeth: The Golden Age
Julie Christie - Away from Her
Marion Cotillard - La Vie en Rose
Laura Linney - The Savages
Ellen Page - Juno

Óskarssaga tilnefndra: Cate Blanchett hlaut aukaleikkonuóskarinn fyrir The Aviator árið 2004 - Julie Christie hlaut aðalleikkonuóskarinn fyrir Darling árið 1965.

Pælingar: Fimm magnaðar leikkonur berjast um hnossið í þessum flokki. Blanchett leikur eftir árangur sinn fyrir áratug er hún var tilnefnd fyrir fyrri myndina um Elísabetu I og markar þessari sögufrægu drottningu aftur sess á óskarnum. Christie er sem ávallt fyrr stórbrotin og óviðjafnanleg, nú sem hin Alzheimer-veika Fiona í glæsilegri leikframmistöðu. Cotillard verður ein besta söngkona 20. aldarinnar, hin franska Edith Piaf, í glæsilegri leikframmistöðu. Linney er mjög góð í The Savages og bætir einni góðri túlkun í safnið sitt. Page er algjörlega yndisleg sem Juno, hin ófríska sextán ára stelpa á krossgötum lífsins - stjarna er fædd þarna!

Spá: Þetta er barátta milli Christie, Cotillard og Page. Allar frábærar. Spái því að Julie Christie fái verðlaunin. Það eru 42 ár síðan að hún var ung og heillandi og vann óvænt fyrir pottþétta túlkun í hinni traustu mynd Darling, sællar minningar, og kominn tími til að hún fái aftur verðlaunin. Cotillard gæti fengið þetta, enda góð sem Piaf, og Page er ung og heillandi stjarna sem á sterka möguleika, en á allan ferilinn framundan.


Leikari í aukahlutverki
Casey Affleck - The Assassination of Jesse James
Javier Bardem - No Country for Old Men
Philip Seymour Hoffman - Charlie Wilson's War
Hal Holbrook - Into the Wild
Tom Wilkinson - Michael Clayton

Óskarssaga tilnefndra: Philip Seymour Hoffman hlaut aðalleikaraóskarinn fyrir Capote árið 2005.

Pælingar: Fimm glæsilegir leikarar í mjög flottum myndum. Affleck markar sér stöðu sem alvöru stjarna en ekki aðeins sem bróðir Ben Affleck með sinni glæsilegu túlkun. Javier Bardem er sem ávallt fyrr listagóður og á flotta túlkun sem hinn vægðarlausi leigumorðingi Anton í No Country For Old Men, algjörlega frábær og ógleymanlegur í þessari rullu. Hoffman er alltaf traustur og á enn eina stjörnuframmistöðuna. Hinn 83 ára gamli Holbrook verður elsti tilnefndi karlmaðurinn fyrir leik og löngu kominn tími til að hann fái tilnefningu. Traustur sem ávallt fyrr. Wilkinson er einn besti leikari Breta - frábær sem lögfræðingurinn Edens.

Spá: Javier Bardem mun vinna - alveg pottþétt. Og hann á það skilið. Þvílíkur skandall að hann var ekki tilnefndur fyrir leiksigurinn í The Sea Inside á sínum tíma. En þetta verður hans sigurstund klárlega.


Leikkona í aukahlutverki
Cate Blanchett - I'm Not There
Ruby Dee - American Gangster
Saoirse Ronan - Atonement
Amy Ryan - Gone Baby Gone
Tilda Swinton - Michael Clayton

Óskarssaga tilnefndra: Cate Blanchett hlaut aukaleikkonuóskarinn fyrir The Aviator árið 2004.

Pælingar: Fimm flottar leikkonur sem lýsa upp hvíta tjaldið með flottum leik í þessum góðu kvikmyndum. Blanchett er eftirlæti óskarsins þetta árið, fær tvær tilnefningar - algjörlega yndisleg sem rokkgoðið Bob Dylan, þvílík túlkun. Þetta er ein besta leikkonan í bransanum í dag, segi ég og skrifa. Dee var traust og góð sem ættmóðirin Mama Lucas í American Gangster - 83 ára gömul er hún sú elsta sem hefur verið tilnefnd til verðlaunanna. Ungstirnið Ronan er glettilega góð í Atonement - þessi á eftir að gera það gott. Amy Ryan brillerar í Gone Baby Gone og Tilda Swinton er traust í Michael Clayton.

Spá: Mér finnst að Amy Ryan ætti að fá verðlaunin. Hún var svo innilega góð í Gone Baby Gone. Á móti kemur að Blanchett er stjarna óskarsins þetta árið. En það eru aðeins þrjú ár síðan að hún vann verðlaunin og er því ekki beint í bið eftir styttu. En hún var svo traust sem Dylan, á mjög sterka möguleika. Svo myndi það verða innilega sætt ef Dee myndi vinna og marka söguna sem elsti sigurvegari óskarsins fyrir leik fyrr og síðar.


Góða skemmtun í nótt! Ég mun fylgjast með þessu svo eftir því sem hlutirnir gerast í nótt. Ætti að verða traust nótt kvikmyndafíklanna. Enda ekki amalegt að fylgjast með áttræðisafmæli Óskars frænda.

Óskarsverðlaunin undirbúin

Gullið kvikmyndakvöld - fróðleikur um óskarinn

Óskarsverðlaunin verða afhent í nótt. Þetta er gullið kvikmyndakvöld fyrir alla þá sem meta kvikmyndir mikils og margir sem munu vaka í nótt; yfir poppi og kóki eða öðrum viðeigandi veigum.

Í tilefni óskarsnæturinnar tók ég saman fróðleiksmola um hátíðina, en þeir voru að mestu settir saman af mér fyrir kvikmyndavef sem ég skrifaði á fyrir nokkrum árum um óskarinn, en breytt með tilliti til breytinga síðan þá.


Óskarsmolar

# Walt Disney hefur hlotið flesta óskara, alls 26. Ennfremur flestar tilnefningar. Á ferli sínum var hann tilnefndur 64 sinnum til Óskarverðlauna.

# Kvikmyndatónskáldið John Williams er sá núlifandi einstaklingur sem flestar tilnefningar hefur hlotið, alls vel á fimmta tuginn. Hefur unnið verðlaunin 5 sinnum.

# Þær kvikmyndir sem hlotið hafa flest Óskarsverðlaun eru Ben-Hur (1959), Titanic (1997) og The Lord of the Rings: The Return of the King (2003). Allar hlutu 11 verðlaun.

# Þær kvikmyndir sem hafa hlotið flestar tilnefningar til verðlaunanna eru All About Eve (1950) og Titanic (1997). Báðar hlutu 14 tilnefningar.

# The Lord of the Rings: The Return of the King var tilnefnd til 11 óskarsverðlauna árið 2003 og vann verðlaunin í öllum flokkum. Engin mynd hefur fyrr náð svo glæsilegum árangri. Fyrra metið átti Gigi sem var tilnefnd til 9 óskarsverðlauna 1958, og vann í öllum flokkum.

# Katharine Hepburn hefur oftast hlotið Óskarsverðlaun fyrir leik, alls fjórum sinnum. Vann fyrir Morning Glory (1933), Guess Who´s Coming to Dinner (1967), The Lion in Winter (1968) og On Golden Pond (1981).

# Aðeins þrír leikarar hafa unnið óskarinn í aðalhlutverki tvö ár í röð; Luise Rainer, Spencer Tracy og Tom Hanks. Rainer, sem er enn lifandi og elst óskarsverðlaunahafa 98 ára gömul, hlaut verðlaunin fyrir The Great Ziegfeld (1936) og The Good Earth (1937) Tracy hlaut verðlaunin fyrir Captains Courageous (1937) og Boys Town (1938). Hanks hlaut verðlaunin fyrir Philadelphiu (1993) og Forrest Gump (1994). Tracy var tilnefndur margoft til verðlaunanna, í síðasta skiptið var það eftir andlát sitt fyrir Guess Who´s Coming To Dinner, árið 1967, sem var síðasta myndin, og hann kláraði við örfáum dögum fyrir lát sitt.

# Walter Brennan og Jack Nicholson hafa hlotið flest óskarsverðlaun í karlaflokki. Brennan hlaut verðlaunin þrisvar í aukaleikaraflokki á innan við fimm árum; í Come and Get It árið 1936, Kentucky árið 1938 og The Westerner árið 1940. Nicholson hlaut verðlaunin fyrir One Flew Over the Cuckoo´s Nest árið 1975, Terms of Endearment árið 1983 og As Good as it Gets árið 1997.

# Meryl Streep hefur oftast verið tilnefnd til Óskarsverðlauna fyrir leik, alls 14 sinnum. Hefur þó aðeins unnið verðlaunin tvisvar; fyrir Kramer vs. Kramer og Sophie´s Choice. Katharine Hepburn og Jack Nicholson hlutu bæði 12 tilnefningar.

# Jessica Tandy hlaut óskarinn fyrir leik sinn í Driving Miss Daisy árið 1990. Þá var hún 81 árs gömul, elsti einstaklingur sem hlotið hefur Óskar fyrir leik.

# Henry Fonda hlaut óskarinn fyrir leik sinn í On Golden Pond, síðustu kvikmynd sinni á löngum og litríkum ferli, árið 1981. Þá var hann 77 ára gamall og elsti karlmaðurinn sem hlotið hefur verðlaunin.

# Tatum O´Neal hlaut óskar fyrir leik sinn í Paper Moon árið 1974. Þá var hún 10 ára gömul og yngsti einstaklingurinn sem hlotið hefur verðlaunin fyrir leik. Örlitlu eldri var hin ellefu ára gamla Anna Paquin sem hlaut aukaleikkonuóskarinn árið 1993 fyrir Piano.

# Keisha Castle-Hughes er yngsti einstaklingurinn sem tilnefnd hefur verið fyrir leik í aðalhlutverki. Hún var 13 ára þegar hún var tilnefnd 2003 fyrir Whale Rider.

# Hal Halbrook og Ruby Dee eru elstu einstaklingarnir sem tilnefnd hafa verið fyrir leik. Bæði eru 83 ára gömul og eru tilnefnd á hátíðinni í kvöld; hann fyrir Into the Wild og hún fyrir American Gangster. Dee er nokkrum mánuðum eldri og því sú elsta er tilnefnd hefur verið nokkru sinni fyrir leik.

# Richard Farnsworth var áttræður er hann var tilnefndur fyrir leik sinn í The Straigt Story árið 1999, elstur leikara sem hafa verið tilnefndir fyrir leik í aðalhlutverki.

# Peter Finch er eini leikarinn í sögu akademíunnar sem hefur hlotið verðlaunin eftir andlát sitt. Hann hlaut óskarinn sem leikari í aðalhlutverki árið 1976 fyrir leik sinn í kvikmyndinni Network. Finch varð bráðkvaddur 14. janúar 1977, ekkja hans Eletha, tók við verðlaununum við afhendingu þeirra í mars sama ár og var hyllt er hún flutti þakkarræðuna.

# John Ford hlaut oftast óskar fyrir leikstjórn. Hann vann verðlaunin fjórum sinnum; fyrir The Informer (1935), The Grapes of Wrath (1940), How Green Was My Valley (1941) og The Quiet Man (1952).

# Engin kona hefur hlotið óskar fyrir leikstjórn. Aðeins þrjár konur hafa verið tilnefndar í sögu verðlaunanna: Lina Wertmuller árið 1976 fyrir The Seven Beauties, Jane Campion árið 1993 fyrir Piano og Sofia Coppola árið 2003 fyrir Lost in Translation. Sofia er fyrsta bandaríska konan sem tilnefnd er fyrir leikstjórn. Lina er ítölsk en Jane nýsjálensk.

# Ítalskar kvikmyndir hafa oftast unnið í flokki erlendra kvikmynda, rúmlega tíu sinnum. Franskar myndir hafa oftast verið tilnefndar, vel á fjórða tug tilnefninga þar.

# Óskarnum hefur verið frestað þrisvar; árið 1938 vegna flóða í Los Angeles, árið 1968 vegna morðsins á dr. Martin Luther King og árið 1981 vegna morðtilræðis við Ronald Reagan þáverandi forseta Bandaríkjanna og áður leikara, forseta SAG-kvikmyndaverðlaunanna og ríkisstjóra í Kaliforníu.

# Aðeins þrjár myndir hafa hlotið öll fimm lykilverðlaunin á hátíðinni. Það er fyrir þau fimm eftirsóttustu: besta myndin, fyrir leikstjórn, handrit og leik í aðalhlutverki í kvenna- og karlaflokki. Þær eru It Happened One Night (1934), One Flew Over Cuckoo´s Nest (1975) og The Silence of the Lambs (1991).

# Aðeins fjórir blökkuleikarar hafa hlotið óskar fyrir leik í aðalhlutverki. Sidney Poitier braut blað er hann hlaut óskarinn 1964 fyrir Lilies of the Field. Tæpum fjórum áratugum síðar hlaut Denzel Washington aðalleikaraóskarinn árið 2002 fyrir leik sinn í Training Day. Jamie Foxx hlaut óskarinn tveim árum síðar, árið 2004, fyrir túlkun sína á konungi soul-tónlistarinnar, Ray Charles, í myndinni Ray. Forest Whitaker hlaut óskarinn fyrir túlkun sína á Idi Amin í The Last King of Scotland árið 2006.

# Halle Berry (sjá mynd) er eina þeldökka konan sem hefur hlotið aðalleikkonuóskarinn í áttatíu ára sögu óskarsverðlaunanna. Hún hlaut verðlaunin árið 2002, á sömu hátíð og Denzel Washington varð annar karlleikarinn til að taka aðalleikarastyttu, fyrir túlkun sína í Monster´s Ball. Hún hágrét alla þakkarræðuna, var mjög hrærð. Enda hafði hún markað skref í óskarssöguna.

# Aðeins sex þeldökkir leikarar hafa hlotið óskar fyrir leik í aukahlutverki. Hattie McDaniel hlaut óskarinn 1939 fyrir leik sinn í Gone with the Wind. Það var svo ekki fyrr en árið 1982 sem Lou Gossett Jr. hlaut óskar fyrir An Officer and a Gentleman. Whoopi Goldberg hlaut verðlaunin 1990 fyrir Ghost, Cuba Gooding Jr. árið 1996 fyrir Jerry Maguire, Morgan Freeman árið 2004 fyrir Million Dollar Baby og Jennifer Hudson árið 2006 fyrir Dreamgirls.

# The Color of Purple var tilnefnd til 11 óskarsverðlauna árið 1985 en hlaut engin verðlaun, sem er ein versta útreið sem ein mynd hefur fengið. Gangs of New York, mynd Martin Scorsese, hlaut t.d. að auki tíu tilnefningar árið 2002 en vann engin.

# Bob Hope var 18 sinnum kynnir á Óskarsverðlaunahátíðum og hlaut heiðursóskar oftar en einu sinni. Billy Crystal hefur verið kynnir á hátíðinni átta sinnum.

Hanna Birna sækist eftir því að verða borgarstjóri

Það er ekki hægt að sjá annað en að Hanna Birna Kristjánsdóttir, forseti borgarstjórnar, stefni að því að verða borgarstjóri í mars á næsta ári, ef marka má ummæli hennar í dag. Enda varla óeðlilegt eftir að hún fékk trausta og góða stuðningsyfirlýsingu frá borgarbúum og flokksmönnum í könnun Gallups fyrir nokkrum dögum. Það væri mjög undarlegt ef hún myndi ekki stefna að því í ljósi þess og að Vilhjálmur Þ. virðist rúinn trausti samkvæmt sömu könnun.

Mér finnst reyndar þetta samkomulag vera hvorki fugl né fiskur. Þetta er engin allsherjar niðurstaða á vandamálum Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík. Það eru engin teikn á lofti um það að staða Vilhjálms muni styrkjast á næstunni. Umboðsmaður Alþingis vill ítarlegri svör frá honum og umfjöllun í gær um lóðamál í borgarstjóratíð Vilhjálms voru ekki beint til að styrkja stöðu hans. Það er þó ljóst að með þessu er fyrst og fremst verið að gefa Vilhjálmi tíma til að fara frá síðar og jafnvel undir öðrum aðstæðum en við blasa. En það er ekkert sem bendir til að staðan muni batna.

Staða Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík ræðst ekki með þessari yfirlýsingu, þó að hún skýri þær línur að ekki er gefið að Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson verði borgarstjóri. Tel ég mjög litlar líkur á því að hann muni taka við. Þar er opið á að fram komi önnur borgarstjóraefni, jafnvel verði sótt leiðtogaefni út fyrir borgarstjórnarflokkinn. Mér finnst það mjög vond lausn í málinu. Það er ekki farsælt ef það á að verða niðurstaðan að gera aðila utan hópsins að borgarstjóra.

Mér finnst þessi svokallaða lausn ekki vera nein í sjálfu sér, þetta er aðeins frestur sem vissir aðilar eru að kaupa sér og virkar hálf vandræðalegur. Sumir tala um að enginn einn maður eigi að vera merkilegri en Sjálfstæðisflokkurinn. Þessi langavitleysa í Reykjavík er að sýna okkur allt annað. Þetta er bara persónuplott því miður.

Styður yfirlýsingu Vilhjálms

Hillary sýnir vígtennurnar og pólitíska veiðieðlið

Það þarf ekki að koma að óvörum að Hillary Rodham Clinton hjóli í Barack Obama í aðdraganda forkosninganna í Ohio og Texas. Það er að duga eða drepast fyrir hana í þessari stöðu og öllum ljóst að það verður að slá í klárinn til að geta staðið næstu níu daga af sér og ná að sigra. Þar þarf að leggja undir.

Það er ekki valkostur fyrir Hillary að vera settleg og pólitískt krútt sem brosir framan í alla á þessum lokaspretti fyrir forkosningarnar sem ráða örlögum forsetaframboðs hennar. Hillary hefur barist árum saman fyrir því að fara í forsetaframboð, beið rétta tækifærisins, að hennar mati, og ætlaði að taka þetta með trompi. Barack Obama varð henni skeinuhættari keppinautur en henni óraði fyrir og baráttan er alvöru, ekkert fals eða óekta við hana.

Ég hef ekki séð Hillary bíta frá sér með öðrum eins bravúr mjög lengi. Reiði hennar er skiljanleg. Verið er að snúa út úr tillögum hennar og kosningabaráttumálum með frekar ódýrum hætti, greinilega ala Karl Rove og því eðlilegt að vopnin séu dregin fram. Þetta er jú barátta um Pennsylvaníu-stræti 1600, sjálft Hvíta húsið. Ekkert smotterí undir. Og í miðjum klíðum þess að veiðieðlið er sýnt er Hillary með tilfinninganæmar auglýsingar um sig í fylkjunum. Ætlar að keyra á þeim til loka.

Þetta er orðið að lykilbaráttu stjórnmálaferils Hillary. Þar er allt lagt undir og þar er sýnt að veiðieðlið er sannarlega enn til staðar hjá Clinton-hjónunum. Tap hennar yrði tap hans og því er teflt á tæpustu vöð og spilað djarft. Enda ekkert annað í boði fyrir þetta pólitíska par.

„Skammastu þín, Obama"

Vilhjálmur heldur áfram - ekki aftur borgarstjóri

Það blasir við að yfirlýsing Vilhjálms Þ. Vilhjálmssonar um að halda áfram í leiðtogahlutverkinu felur í sér að hann verður ekki aftur borgarstjóri í Reykjavík en velja eigi nýjan leiðtoga síðar, væntanlega með leiðtogaprófkjöri á síðari hluta kjörtímabilsins. Í þeim efnum á greinilega að líta framhjá prófkjöri flokksins í nóvember 2005, sem var hið fjölmennasta í Íslandssögunni.

Það eru mikil vonbrigði að þessi kapall sé ekki stokkaður upp strax, enda tel ég að það veiki aðeins flokkinn úr þessu að Vilhjálmur sé leiðtogi í Reykjavík. Það er á við tímasprengju sem geti sprungið endanlega þá og þegar. Það sést af fréttum dagsins. Það sem skiptir þó mestu máli er að ljóst sé að Vilhjálmur verði ekki aftur borgarstjóri í Reykjavík. Yfirlýsingin er í raun um að nýr borgarstjóri verði valinn í prófkjöri eða með öðrum hætti.

Það vekur um leið upp spurningar um hvort eigi að ganga framhjá borgarfulltrúum í þeim efnum og reyna að koma með utanaðkomandi aðila í embætti borgarstjóra og leiðtogastólinn. Þessi framlenging á vondri stöðu er verulega áhættusöm, sérstaklega fyrir Sjálfstæðisflokkinn, sem má varla við meiri vandræðagangi og klúðri í borginni en þegar er orðið.

Með þessari ákvörðun felast vissulega pólitísk endalok Vilhjálms Þ. Vilhjálmssonar, enda verður hann ekki aftur borgarstjóri og væntanlega verður flokksmönnum í borginni falið að velja eftirmanninn þegar að líða tekur á tímabilið. Það er vissulega rétt skref úr því sem komið er, en það veikir þó hópinn að leiðtogaskipti fari ekki fram strax.

Þarna eru áhættur sem eru teknar - það verður dýrkeypt lexía verði sú áhætta flokknum ekki hagstæð.

Ákvörðun síðar um borgarstjóra

Afsökunarbeiðni Þorbergs - ölvaður í þættinum?

Þorbergur Aðalsteinsson gerir hið rétta að biðja Aron Kristjánsson, Geir Sveinsson og Dag Sigurðarson afsökunar á ummælunum á Sýn í vikunni. Orðrómur hefur verið um að Þorbergur hafi verið ölvaður í þættinum. Það er algjörlega til skammar fyrir hann að tjá sig opinskátt um þessi þjálfaramál hafi hann verið undir áhrifum áfengis, sem ég hef traustar heimildir fyrir að hafi verið.

Niðurlæging HSÍ er eiginlega algjör í þessu máli. Það að Þorbergur tali með þessum hætti er vondur blettur fyrir handknattleikssambandið og forystu þess. Ummæli Guðmundar Ingvarssonar, formanns HSÍ, um að Þorbergur stæði einn að þessum ummælum bættu stöðuna en hann veikti HSÍ í næstu setningu með því að segja að Þorbergur hafi talað þar sem fyrrum landsliðsþjálfari en ekki stjórnarmaður í HSÍ. Þetta er sami maðurinn og alveg óþarfi að fara í feluleik með það.

Það virðist flest ganga illa fyrir HSÍ þessa dagana. Landsliðið er þjálfaralaust, fjöldi þjálfara hafnað boði um að taka liðið að sér og í staðinn ræðst forystumaður í handboltahreyfingunni og fyrrum þjálfari að þjálfaraefnunum án þess að hafa nokkra stjórn á sér. Niðurlæging HSÍ er mikil þessa febrúardaga.

Þorbergur biðst afsökunar

Skiljanleg reiði hjá Wenger og Arsenal

Ég skil vel að reiði sé hjá Arsene Wenger og leikmönnum Arsenal vegna atviksins er Martin Taylor tæklaði Eduardo Da Silva svo brútalt að hann fótbrotnaði. Þetta var svo kaldrifjað og meiðslin eru það alvarleg að það er eðlilegt að ólga sé meðal félaga Da Silva. Það er ljóst að tímabilið er búið hjá honum, EM úr sögunni og sumir spyrja sig auðvitað hvort að hann muni spila aftur. Meiðslin eru það alvarleg að sú spurning stendur eftir fyrst og fremst.

Fannst Wenger kannski full hvass að tala um lífstíðarbann, en þetta eru samt ein verstu fótboltameiðslin sem við munum eftir og eigum vonandi eftir að sjá nokkru sinni og því skiljanlegt að tilfinningarnar beri menn ofurliði við að meta stöðuna. Taylor á samt sem áður að fá þunga refsingu, það má ekki gerast að svo leikmaður sem stendur að svo alvarlegu atviki og skelfilegri tæklingu fái væga refsingu.

Það hafa verið annars svo margar sögur og myndir af þessu atviki. Sumir tala um að Taylor hafi glott yfir þessu, aðrir segja hann mjög sorgmæddan yfir þessu og aðrir að Da Silva hafi kallað þetta yfir sig. Ætla ekki að dæma um það. Sá atvikið og það nægði mér. Þetta er ekki íþróttamennska sem er til sóma og skemmir aðeins fyrir sportinu að öllu leyti. Þetta er brútalt ógeð sem á ekki að sjást.

Wenger: Þessi maður á ekki að spila fótbolta framar

Frikki og Regína til Serbíu - glæsilegur sigur

Vil óska Frikka og Regínu innilega til hamingju með glæsilegan sigur í söngvakeppninni í kvöld. Þau komu, sáu og sigruðu með This is My Life - var einfaldlega langbesta lagið og atriðið í kvöld. Það bætti lagið mikið að yfirfæra það á ensku með aðstoð Páls Óskars og breyta aðeins taktinum í því. Allavega, stórglæsilegt í alla staði. Og auðvitað kaus ég þetta lag.

Er mjög ánægður með að alvöru lag með góðum söngvurum fer fyrir okkar hönd út að þessu sinni, rétt eins og í fyrra þegar að Eiríkur Hauksson fór út með pottþétt rokklag, sem því miður komst ekki í úrslitakeppnina. Fannst Ho Ho Ho, We Say Hey Hey Hey ágætt lag en mér fannst það síga mjög við að taka bakraddirnar út og það varð mun flatara. Þó að það hafi verið ágætt lag og þau sem sungu það staðið sig vel átti það ekki roð í This is My Life.

Það er löngu kominn tími til að Regína og Frikki fari út og keppi í Eurovision. Það var reyndar einn mesti skandall íslenskrar Eurovision-sögu þegar að Regína tapaði keppninni hérna heima fyrir tveim árum og fór ekki út með lagið Þér við hlið. Það er eitt besta lagið í Eurovision-sögunni okkar. Er sannfærður um að það lag hefði náð góðum árangri, mun betri en Silvía Nótt náði. Frikki hefur viljað fara út í mörg herrans ár - varð í þriðja sæti fyrir tveim árum og í öðru sætinu í fyrra, tapaði naumlega fyrir Eika Hauks. Það er ánægjulegt að sjá hann fara út núna.

Friðrik Ómar og ég þekkjumst frá því í denn á Dalvík, erum æskuvinir. Eru orðin eitthvað um tuttugu ár síðan að við kynntumst. Hann hefur sífellt verið að bæta sig í tónlistinni og stendur sig mjög vel. Fólkið útfrá og við öll hér reyndar getum verið stolt af framgöngu hans. Ekki hefði mér órað fyrir fyrst þegar að ég kynntist Frikka að hann ætti eftir að enda í Eurovision sem fulltrúi okkar, en þó vissi ég að hann ætlaði sér langt og tónlistin hefur verið hans líf í mörg ár.

En já; enn og aftur innilegar hamingjuóskir til Frikka og Regínu. Þið eigið þetta skilið! Gangi ykkur últravel í Serbíu í vor! :)

Eurobandið fer til Serbíu

Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson riðar til falls

Það er greinilegt að hverfafélögin í Reykjavík eru byrjuð að snúa baki við Vilhjálmi Þ. Vilhjálmssyni sem leiðtoga Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík og er það endanleg staðfesting þess að hann riðar til falls. Nú eru Landssamband sjálfstæðiskvenna og Hvöt að undirbúa ályktanir til stuðnings Hönnu Birnu Kristjánsdóttur sem næsta leiðtoga í borgarmálunum.

Ekkert við þetta þarf að koma að óvörum. Grasrótin í flokknum er búin að fá nóg af þeirri atburðarás sem hefur staðið yfir í forystusveit flokksins í borginni og kallar eftir því að tekið verði á þessum vanda sem fyrst. Það er ekki lengur neinn valkostur að horfa þegjandi á þessa atburðarás. Það er nú mikilvægt að fólk tjái sig og fari yfir skoðanir sínar opinskátt.

Það er vandséð hvernig Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson geti horft framhjá þessari stöðu sem upp er komin og þeirri atburðarás sem komin er upp eftir að barst út að hann ætlaði að halda áfram eins og ekkert hefði í skorið.

Hverfafélag vill ekki Vilhjálm sem borgarstjóra

Eduardo úr leik - svakalegt fótbrot í Birmingham

Það var svakalegt að horfa á þegar að Martin Taylor tæklaði Eduardo Da Silva svo illa að hann fótbrotnaði í Birmingham í dag. Þetta er versta fótbrot sem ég hef nokkru sinni séð og atvikið var reyndar svo slæmt að það var ekki sýnt í endursýningu.

Þetta var skelfilega brútal tækling og eðlilegt að Wenger og hans menn í Arsenal séu æfir. Þeir hafa þegar sagt að Taylor eigi aldrei að leika knattspyrnu framar. Ég var eiginlega orðlaus yfir þessu atviki, enda er þetta með því svakalegra sem sést hefur í boltanum og er enn eitt merkið um hversu rosalega óvæginn leikurinn er orðinn í boltanum.

Þetta hlýtur að verða metið ein verstu íþróttameiðsl í boltanum. Ökklinn virðist hafa mölbrotnað og það var átakanlegt að sjá hversu kvalinn Eduardo var og liðsfélagarnir sem sáu atvikið áttu greinilega erfitt með sig, voru á barmi þess að brotna algjörlega niður. Svartur dagur í boltanum og skelfilegur atburður.

Nú eru möguleikar Eduardos á að fara á EM úr sögunni og fróðlegt að sjá hversu lengi hann verði að ná sér. Þeir hjá Arsenal eru æfir og lái þeim hver sem vill. Þetta er sorglegt atvik sem sýnir hvað sportið er orðið brútalt.

Eduardo fótbrotnaði - Birmingham jafnaði í lokin

Endatafl Vilhjálms Þ. - hver mun taka af skarið?

Ég fæ ekki betur séð en að það sé endanlega að fjara undan Vilhjálmi Þ. Vilhjálmssyni. Sögusagnir um að bæði Geir H. Haarde og Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir hafi snúið við honum baki eru að ég tel réttar. Þegar að við bætist að Vilhjálmur hefur misst stuðning flokksmanna og borgarbúa eins og kannanir sýna er öllum ljóst að örlög hans eru ráðin. Honum er ekki sætt lengur.

Það væri réttast að Vilhjálmur myndi hætta að hugsa um eigin hag og nokkurra annarra, sem ég tel hann hafa því miður gert með því að kaupa sér tíma þegar að allir með snefilsvit á stjórnmálum vita hvernig landið liggur. Eins og staðan er orðin nú er Vilhjálmur aðeins að skaða Sjálfstæðisflokkinn með leiðtogasetu sinni og blasir við öllum að hann er rúinn trausti. Staðan er orðin þannig að verði ekki tekið af skarið með þessi mál strax um helgina eða hið síðasta á mánudag mun allur borgarstjórnarflokkurinn skaðast á leiðtogasetu Vilhjálms og ég tel að flokkurinn muni finna verulega fyrir því á landsvísu. Mistök Vilhjálms Þ. fylgja þá flokknum sem mara.

Það er eðlilegt að það sé spurt um það núna hver muni taka af skarið og segja hingað og ekki lengra. Sá sem það myndi gera gæti fengið á sig þann stimpil að hafa bjargað flokknum úr þessari vitleysu sem hefur staðið síðustu vikurnar, hefur staðið alltof lengi. Það hefði mátt binda enda á þennan farsa fyrir blaðamannafundinn misheppnaða í Valhöll fyrir tæpum tveim vikum. En betra er seint en aldrei. Það er alveg ljóst að dugi ekki til að Vilhjálmi séu gefin skilaboð um að hætta þurfi að grípa til aðgerða, annað hvort með íhlutun formanns Sjálfstæðisflokksins eða vantrausti innan úr borgarstjórnarflokknum.

Fréttir dagsins sýna mjög vel að REI-málið mun fylgja Vilhjálmi Þ. Vilhjálmssyni úr þessu. Það er brennimerkt honum og öll mistök þess máls verða hans mistök. Verði ekki tekið af skarið hið allra fyrsta munu þau mistök verða brennimerkt öllum borgarfulltrúunum styðji þeir Vilhjálm áfram, að ég tali nú ekki um ef hann verður aftur gerður að borgarstjóra. Þegar að við bætist ávirðingar um spillingu í lóðamálum er komin upp staða sem er óviðunandi. Vilhjálmur verður að fara, sem fyrst!

Ég sem sjálfstæðismaður í trúnaðarstöðum fyrir flokkinn til fjölda ára tel þetta ástand ekki ganga lengur. Það er ekki valkostur hjá mér að sitja og þegja þessa vitleysu af mér. Það verður að hafa á því skoðanir þegar að hagsmunir nokkurra einstaklinga eru settar ofar flokkshag.

Tel að það sé stutt í stór tíðindi af þessum forystukapal. Það er ljóst að stuðningur flokksforystunnar við Vilhjálm er ekki lengur fyrir hendi. Þar er hugsað um heill og hag flokksins. Nú er spurt um hvort Vilhjálmur Þ. hugsar í raun um hagsmuni flokksins, ofar prívathag.

Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson víkur ekki

Þorsteinn Már tekur til hjá Glitni

Það er ánægjulegt að sjá hversu öflugur Þorsteinn Már Baldvinsson, forstjóri Samherja, kemur til leiks sem stjórnarformaður Glitnis. Þar á greinilega að taka til og læra af öllu bruðlinu sem hefur einkennt íslenska bankageirann síðustu árin. Það eru góð skilaboð að Mái ætli að fara af braut digurra starfslokasamninga og óráðsíu.

Ég held að bruðlið vegna samningsins við Lárus Welding hafi skaðað orðspor Glitnis að undanförnu. Það er bara þannig að fólki, hvort sem það er í viðskiptum við Glitni eður ei, blöskrar það að borga þurfi Lárusi 300 milljónir sem grunngreiðslu fyrir það eitt að hefja störf. Þetta er díll sem fólk skilur ekki og virkar mjög undarlega séð frá þeirri stöðu sem blasir við á þessum tímapunkti þar sem viðskiptaheimurinn nötrar og allt virðist á hverfanda hveli. Það þarf greinilega að fara út í það að taka til við þær aðstæður.

Það var góð byrjun hjá Máa að lækka laun stjórnarmanna í Glitni og næstu skilaboð hans sem stjórnarformanns sýna vel að það á að stokka hlutina upp. Líst vel á hans boðskap í þessu, enda þarf að taka til. Það sjá það allir sem líta á stöðu mála.

Ekki fleiri starfslokasamninga

Ósmekkleg ummæli Þorbergs um þjálfaraefnin

Mér fannst Þorbergur Aðalsteinsson fara yfir strikið í ummælum sínum um Aron Kristjánsson, Dag Sigurðsson og Geir Sveinsson á Sýn í gærkvöldi. Mér finnst þau ekki sæma fyrrum landsliðsþjálfara um mjög góða þjálfara sem voru sterk efni í landsliðsþjálfara nú og hafa verið með betri handboltamönnum landsins á síðustu árum, en voru einfaldlega fastir í öðrum verkefnum og ákváðu þess vegna að sinna þeim.

Það er vissulega slæmt fyrir HSÍ að ekki fáist íslenskur þjálfari til að þjálfa liðið og er nokkur vandi. Það virðist vera sem að starfið sé ekki nógu traust og öflugt til að áhættan á það sé tekin. Mér finnst það ekki óeðlilegt að sterk þjálfaraefni gefi sér frest til að taka ákvörðun og vega og meta kostina í stöðunni. Það er ekki smekklegt að tala um viðkomandi menn með þessum hætti og Þorbergur væri maður að meiri að draga þessi ummæli til baka.

Það vakti mesta athygli mína að Þorbergur talaði bara svona um þessa tvo menn en notaði ekki sömu ummæli um Magnus Andersson, sem gaf sér frest til að vega og meta stöðuna og gaf síðan afsvar. Hvað með það, það er eðlilegt að ólga sé vegna þessara hörðu ummæla sem voru langt yfir allt eðlilegt og ósmekkleg árás á þá hæfu þjálfara sem komu til greina en ákváðu að þiggja ekki starfið.

Það er gott að formaður HSÍ hefur tekið af skarið um að Þorbergur var einn í orðavali sínum og stendur einn í þeirri baráttu. Það er samt umhugsunarefni að þrír hæfir handboltamenn afþakki starfið getur varla verið vegna þess að enginn þeirra þori heldur vegna þess að umgjörðin um starfið er ekki vænleg. Lykilmenn í HSÍ ættu frekar að hugsa um ástæður þess.

Guðmundur harmar ummæli Þorbergs

Hversu mikið mun Vilhjálmur Þ. skaða flokkinn?

Það hefur nú verið allt að því staðfest í fjölmiðlum að Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson ætlar sér að leiða flokkinn í Reykjavík áfram þrátt fyrir lítinn stuðning í könnunum og veika stöðu. Ég skrifaði pistil um ákvörðun Vilhjálms í dag og fór þar yfir skoðun mína. Fannst heiðarlegt að tjá mig hreint út um þau mál, enda tel ég það ekki til þess fallið að styrkja flokkinn að Vilhjálmur haldi áfram eins og ekkert hafi í skorist.

Það sem skiptir þó mestu máli er að fram komi hvort Vilhjálmur Þ. ætli sér að vera borgarstjóri aftur. Mér finnst það hið versta af öllu að hann leiði flokkinn sem borgarstjóri síðasta árið fyrir kosningar, sérstaklega ef hann ætlar sér ekki að fara í framboð aftur. Finnst það mjög ólíklegt að það verði niðurstaðan að Vilhjálmur verði borgarstjóri aftur. Öll staða málsins lyktar af því að verið sé að geyma borgarstjórastöðuna og það eigi að koma öðrum í hana en kjörnum fulltrúa úr borgarstjórnarflokknum. Ljótt er ef satt er.

Mér finnst öll staða Vilhjálms ekki traustvekjandi og sterk og finnst það satt best að segja fjarstæðukennt að hann verði borgarstjóri að nýju. Það er ekki nema von að spurt sé hvernig hann ætli sér að ná trausti aftur, miðað við könnun sem sýnir hann innan við tíu prósenta stuðning borgarbúa og rétt rúmlega það meðal sjálfstæðismanna í borginni. Það þarf engan pólitískan sérfræðing til að segja sér að Vilhjálmur er ekki lengur sá sterki leiðtogi sem hann var eftir prófkjörið 2005 og kosningarnar 2006. Þar hefur allt breyst.

Það er fjarri því að hugsað sé um heill og hag Sjálfstæðisflokksins með þessari ákvörðun. Mér finnst hún afleit og ekki til sóma fyrir þá sem ráða för í Reykjavík. Þar virðast hagsmunir eins manns ganga fyrir öllu öðru.

Vilhjálmur ætlar að sitja áfram

Blessað barnalán?

Flestum þykir nógu erfitt fyrir ungar stelpur að eiga eitt barn áður en átján ára aldri er náð og tala um hversu mikið líf þeirra breytist. Það virkar svei mér þá smámál þegar að fjallað er um þessa ungu stelpu í Argentínu sem hefur eignast sjö börn sextán ára gömul og hefur eignast svo stóra fjölskyldu að hlýtur að vera meira en nóg verkefni fyrir hvaða konu sem er, jafnvel eldri, þar sem ekki lengur tíðkast orðið að eiga meira en vísitölufjölskyldueiningu.

Það væri áhugavert að heyra hvernig umræðan væri hér heima ef stelpa á þessum aldri ætti sjö börn áður en lögaldri er náð. Það væri sennilega víða hneykslun í þeirri stöðu, enda ekki undarlegt að þetta veki heimsathygli. En það er sem betur fer margt ólíkt með Argentínu og Íslandi í þessum efnum, sem og öðrum.

Unglingsstúlka eignast aftur þríbura

Vilhjálmur Þ. ætlar að halda áfram sem leiðtogi

Sögusagnir herma að Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson hafi tekið þá ákvörðun að sitja áfram sem leiðtogi Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík og borgarfulltrúi. Sú ákvörðun er mjög áhættusöm fyrir flokkinn á landsvísu en ekki Vilhjálm, sem samkvæmt könnunum er rúinn öllu trausti og orðinn pólitískt landlaus í raun enda ætlar ekki aftur í kosningar.

Mér finnst það virðingarvert að Vilhjálmur hafi loks tekið ákvörðun og virt í þeim efnum tímarammann sem Geir H. Haarde, forsætisráðherra, valdi handa honum í viðtalinu hjá Agli um daginn. Það virðist þó vera að í þeim efnum hugsi Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson frekar um eigin heill og hag en það sem best er fyrir Sjálfstæðisflokkinn. Það á að vera skylda allra þeirra sem gegna trúnaðarstörfum fyrir flokkinn að hugsa fyrst og fremst um það sem kemur honum best.

Ég hef tjáð mig tæpitungulaust um stöðu Vilhjálms Þ. og pólitísku stöðuna sem blasir við Sjálfstæðisflokknum vegna þess klúðurs sem varð á vakt Vilhjálms í höfuðvígi hans. Það eru mistök sem er ekki nóg að biðjast afsökunar á, heldur þarf í þeim efnum að axla ábyrgð. Það er öllum ljóst að staða mála er með þeim hætti að flokkurinn á landsvísu hefur skaðast af þessu klúðri í borginni og er eiginlega ábyrgðarhluti að ekki hafi verið tekið á því af alvöru, eftir fíaskó-blaðamannafundinn fyrir rúmri viku.

Vilhjálmur tekur engar persónulegar áhættur með þessari ákvörðun, en þess í stað áhættur fyrir Sjálfstæðisflokkinn. Hann er og verður táknmynd REI-klúðursins úr því sem komið er og áminning um lélega forystu sjálfstæðismanna í borgarmálunum eftir að R-listinn var gerður upp. Í þeim efnum verður engu breytt. Áhættan gæti orðið mikil fyrir flokkinn en ekki mann sem er á útleið úr pólitík, rúinn trausti hjá flokksmönnum og borgarbúum samkvæmt könnunum.

Obama á sigurbraut - erfið barátta fyrir Hillary

Það verður æ ólíklegra með hverju augnablikinu sem líður að Hillary Rodham Clinton verði frambjóðandi demókrata í forsetakosningunum 4. nóvember nk. Staða hennar hefur veikst mjög eftir ofur-þriðjudaginn og er svo komið að hún verður að stóla á góða sigra eftir hálfan mánuð í Ohio og Texas til að halda framboði sínu á floti. Tap þar yrðu augljóslega endalok fyrir þessa kjarnakonu, sem talin var ósigrandi nær allt síðasta ár.

Það er þó mjög varhugavert að afskrifa Clinton-hjónin strax, þó að mjög á móti blási. Hillary er í þeirri stöðu að hún má ekki við meiri mistökum og áföllum. Barátta hennar er mjög brothætt og í raun eðlilegt að velta því fyrir sér hvort hún geti stöðvað bylgjuna til Obama. Henni tókst það í New Hampshire og náði að halda í við hann á ofur-þriðjudegi með því að taka stóru fylkin. Síðan hefur allt gengið á afturfótunum og ósigurinn í Wisconsin var sérstaklega skaðlegur þar sem Obama náði að taka stóran hluta af kjarnafylgi Hillary.

Þó að Clinton-hjónin séu í baráttu við tímann til að bjarga forsetaframboði Hillary og eina tækifæri hennar til að hljóta forsetaembættið er eðlilegt að bíða forkosninganna eftir hálfan mánuð til að meta stöðuna endanlega. Sagan hefur einfaldlega sýnt mjög vel að þau geta snúið aftur með bravúr. Clinton-hjónin hafa verið kraftaverkafólk í stjórnmálum, pólitískir klækjarefir sem hafa getað snúið glataðri pólitískri stöðu í persónulegan sigur sem stirnir af. Þeir sem muna eftir forsetakosningunum 1992, Whitewater-hneykslinu og Lewinsky-málinu vita hver máttur þeirra er. Það er þeim fátt betra gefið en berjast af krafti fyrir sínu.

Staðan virðist hafa breyst mjög á undanförnum mánuðum. Fyrir nokkrum árum töldu allir Hillary nær örugga um útnefninguna og baráttan yrði nær engin. Það hefur verið ljóst allt frá því að Barack Obama gaf kost á sér að þetta yrði alvöru barátta. Hann hefur reynst erfiður keppinautur, ekki vegna þess að hann er svo mikill ofjarl hennar í málefnalegri baráttu eða hafi af merkum verkum að státa heldur mun frekar vegna þess að hann er ferskt andlit í fjöldanum; boðberi nýrra tíma sem talar af krafti og heitir nýjum tímum. Hillary Rodham Clinton virðist ekki vera að hagnast af langri reynslu sinni og ekki heldur góðum verkum.

Það virðist vera sem nýjabrumið sem fylgir Obama og máttur hans sem ræðumanns sé að færa honum útnefninguna. Umfram allt sýnist mér það vera vegna þess að fólk vill breytingar. Hinsvegar er öllum ljóst að Obama er nær algjörlega óskrifað blað, ekki einu sinni stuðningsmenn hans geta talið upp afrek stjórnmálaferils hans. En kannski er ekki spurt um áratugalanga ferilskrá að þessu sinni. Eftir átta ára forsetaferil George W. Bush virðist vera ákall eftir nýjum tímum. Það er líka í Repúblikanaflokknum sem hefur þegar valið keppinaut Bush um útnefninguna fyrir átta árum og hógværari málsvara hægristefnu.

Það sem Hillary getur gert núna er að berjast. Er ekki sammála því að ummæli hennar í kappræðunum hafi verið merki um að hún sé að gefast upp. Hún er að reyna að sýna mýkri hliðina á sér; sýna auðmýkt og alþýðleika. Hillary hefur alla tíð haft á sér yfirbragð vægðarlausrar baráttukonu án pólitískra tilfinninga. Hún er stödd á þeirri vegferð núna að verða að sýna auðmýkt og mildari karaktereinkenni til að eiga von á að snúa bylgjunni við sem fylgir Obama innan flokksins. Kannski tekst það - kannski er það þegar orðið of seint.

Það stefnir í spennandi forsetakosningar. Það blasir við öllum að repúblikanar muni höggva óhikað í Obama nái hann útnefningunni og beita öllum brögðum til að reyna að ná af honum geislabaugnum. Þetta verður harkaleg barátta um valdahnossið. Það er ákall um breytingar í loftinu í þessum kosningum. Í þeirri bylgju virðist boðberi nýrra tíma svífa hátt á meðan að reynslumiklu fólki sem hefur kraft til verka er hafnað.

Vöngum velt yfir ummælum Clinton í kappræðum

Sorglegt mál úr fortíðinni

Breiðavíkurmálið er einn dökkasti bletturinn yfir samfélaginu frá liðnum áratugum og hefur fylgt okkur inn í nýja öld. Skýrsla Breiðavíkurnefndarinnar er áfellisdómur yfir öllu málinu, þar sem mörg alvarleg mistök voru gerð af hálfu stjórnvalda á þeim tíma. Það er hið eina rétta að stjórnvöld nú biðji þá sem urðu fyrir skaða þar afsökunar og borgi þeim skaðabætur.

Það var sláandi að hlusta á lýsingar af því sem gerðist á drengjaheimilinu í Breiðavík fyrir áratugum í Kastljósþættir fyrir rúmu ári; sorglegt og nísti í hjartastað. Það hversu lengi þögnin stóð um afbrotin í Breiðuvík er vitnisburður um það að það verður að tala um kynferðislegt ofbeldi hreint út og því miður hefur komið í ljós að þeim sem var treyst fyrir velferð brothættra barna í vanda brugðust stórlega.

Það að lýsingar á kynferðisofbeldinu og líkamlegum barsmíðum sem börn þurftu að þola komist fyrst í umræðuna fyrir alvöru nú er að mínu mati stóralvarlegt mál. Hversvegna var þetta mál í þagnarhjúpi öll þessi ár? Hvar var eftirlitið á þessum tíma eiginlega og hvar voru þeir sem báru ábyrgð á málaflokknum? Með skýrslunni er mörgum spurningum svarað, en eðli afbrotanna hvílir enn sem mara og mun væntanlega gera það alla tíð.

Þetta er mikill áfellisdómur yfir þeim sem héldu á málum á þessum tíma. Það er því ekki til of mikils mælst að stjórnvöld dagsins í dag biðji þessa menn opinberlega afsökunar á því að hafa verið neyddir til vistar á þessum vítisstað sem þetta heimili hefur verið.

Urðu fyrir margskonar ofbeldi

Össur bítur höfuðið af skömminni

Mér fannst Össur Skarphéðinsson, iðnaðarráðherra, bíta höfuðið af skömminni þegar að hann reyndi að réttlæta og verja lágkúruleg bloggskrif sín um Gísla Martein í Kastljósi í kvöld. Það er greinilega of mikils til mælst af honum að biðja Gísla Martein hreinlega afsökunar á þessum götustrákaskrifum sem að mínu mati hæfa ekki ráðherra í ríkisstjórn. Hann er maður að minni í kjölfarið.

Það eru ansi margir sem spyrja sig að því hvort Össur hafi verið drukkinn þegar að hann skrifaði þessa bloggfærslu. Það er ekki óeðlilegt. Mér fannst þessi skrif í besta falli bera vitni um dómgreindarbrest og kjánaskap kjörins fulltrúa sem skrifar og talar eins og einfeldningur úti í bæ. Hann hefur svosem klikkað stórlega áður í skrifum sínum. Hver man ekki eftir bréfinu fræga til Baugsmanna fyrir sex árum þar sem hann sem flokksformaður hótaði þeim öllu illu, vegna þess að bróður hans hafði verið sagt upp störfum á þeirra vegum. Þar fór dómgreindin lönd og leið.

Oft hefur Össur verið á grensunni í bloggskrifum og verið á mörkum þess að skrifa eins og maður sem hefur skynsemi til að fara með völd og áhrif. Þessi skrif toppa þó allt annað sem hann hefur sett á vef sinn. Það er ekki spennandi að fara í stjórnmál til að fá önnur eins persónuleg skítaskrif yfir sig. Ég hef reyndar íhugað mjög lengi hvort stjórnmál séu þess virði að standa í. Það er allavega ljóst að svona skrif færa stjórnmálin á lægra plan og gera það að verkum að margir nenna ekki að leggja þátttöku þar á sig. Það er freistandi að telja miklu betra líf utan stjórnmála þegar að maður sér önnur eins skrif og frá Össuri koma.

22. janúar sl. skrifaði Össur svo á vef sinn:

"Það þarf mjög öfluga og þykkskinna menn til að standa af sér langvinnar persónulegar árásir. Við þær aðstæður koma inn þættir, sem stjórnmálamenn þurfa endranær ekki að hafa áhyggjur af - líðan fjölskyldu þess sem siglir pólitíska brotsjói. Við, sem höfum siglt gegnum brim í stjórnmálum og hörð átök, þekkjum hversu það er erfitt að halda börnum frá því að lesa og heyra það versta sem við þær aðstæður getur beinst persónulega að manni.

Þeir tímar hafa komið í mínu pólitíska lífi – sem betur fer skammvinnir – að ég hef sjálfur gert það að fyrsta verki dagsins að fara yfir blöðin og henda þeim, sem ég vildi ekki að dætur mínar læsu. Ég minnist ótrúlega rætinnar greinar Einar Kárasonar, rithöfundar, sem smó gegnum greipar mínar, og ég náði ekki að forða frá augum dóttur mínnar, sem flóðu fyrir vikið. Á þeirri stundu hefði ég heldur viljað kasta frá mér formannstitli og stjórnmálaferli en upplifa varnarleysið og vanlíðanina sem hellist yfir þegar saklausar sálir lenda í innri eldi af föðurvöldum."

Það er merkilegt að sami maður og skrifaði þessi orð um Björn Inga Hrafnsson þegar að hann hætti í stjórnmálum fyrir nokkrum vikum hafi sjálfur skrifað ómerkilegan pistil um mann sem á vel læs börn og hafa vit á að skynja skrif af því tagi sem frá honum komu. Minnir á hálfgerðan hræsnara satt best að segja. Það er ljóst að þessi umhyggja sem Össur ber fyrir eigin börnum og heimili var víðsfjarri honum þegar að skrifað var um Gísla Martein. Það virðast gilda einhver önnur lög um aðra einstaklinga en hann sjálfan. Össur hefði gott af því að spá meira í þessum skrifum sínum sem virðast honum gleymd svo skömmu síðar.

Það var hálfraunalegt að sjá þá Samfylkingarfélaga Lúðvík Bergvinsson og Mörð Árnason reyna að verja þessi skrif Össurar í dægurmálaþáttunum í kvöld. Lúðvík var þó til í að tjá einhvers konar óánægju með skrifin og varði þau ekki algjörlega í gegn. En Mörður var ekki beint að kippa sér upp við svona skrif og varði sinn mann út í rauðan dauðann. Hann er reyndar svo flokkshollur og trúr sínu fólki að hann myndi sennilega síðastur manna finna eitthvað að á þeim slóðum og finna vankantana á eigin flokki. Er svo gjörsamlega fyrirsjáanlegur - hefur þó sjaldan staðið sig verr við að verja glataðan málstað og í kvöld.

Hef stundum varið Össur í skrifum. Fann til dæmis mjög til með Össuri þegar að hann var rassskelltur af Ingibjörgu Sólrúnu í formannskjöri í Samfylkingunni fyrir þrem árum - hlaut sem sitjandi formaður aðeins einn þriðja greiddra atkvæða gegn varaformanni sínum sem niðurlægði hann með eftirminnilegum hætti, svo mjög að heyra mátti pínleg svipuhöggin um allt land. Þá var farið illa með hann, en kannski verður sú útreið skiljanlegri eftir svona skrif? Finnst hann vera að floppa allsvakalega þessa dagana og vera sá ráðherra sem hefur valdið mér mestum vonbrigðum eftir síðustu kosningar.

Össur hefur ekki verið að standa sig og ekki óeðlilegt að spyrja sig hversu lengi hann verði í forystusveit Samfylkingarinnar. Össur hefur með skrifum sínum veikt stöðu sína mjög innan samstarfsflokksins og alveg ljóst að ekki mun fólk þar leggja lykkju á leið sína til að verja hann. Það er ljóst að traustið er takmarkað í hans garð. Mun Solla kannski senda hann í sendiráð á kjörtímabilinu?