Hveitibrauðsdagar Gnarrsins liðnir

Ég held að hveitibrauðsdögum Besta flokksins og Jóns Gnarr sé lokið. Ekki seinna vænna þegar aulabrandarinn er færður á erlenda fjölmiðla er hann bara pínlegur og vondur, ekki vitund fyndinn eða skemmtilegur. Jón gerir svo illt verra með viðtalinu við Netmoggann í dag þar sem hann í raun sér ekki eftir neinu en er farinn að afsaka sig með Tourette og athyglisbresti.

Brandarinn er orðinn þreyttur og súr, meira að segja sem local-húmor. Er ekki mál að linni? Ætla Reykvíkingar að hafa skemmtikraft á fullum borgarstjóralaunum í fjögur ár við að leika trúð? Eru ekki nóg önnur og brýnni verkefni á dagskrá?

„Ég er og verð óviðeigandi“

Alþýðubandalagið rís upp frá dauðum

Eftir löng og subbuleg hjaðningavíg á vinstrivængnum hefur tekist, með herkjum, að stokka hina lánlausu vinstristjórn upp, ríkisstjórn sem hefur mistekist algjörlega á einu og hálfu ári að byggja upp og skapa trausta framtíðarsýn á Íslandi eftir hrun. Lánleysi og verkleysi hafa verið meginstef hennar, eins og annarra vinstristjórna í íslenskri stjórnmálasögu. Nú er reynt að berja í brestina.

Í raun hefur andlitslyftingin falið það einna helst í sér að koma til móts við órólegu deildina í VG til að tryggja starfhæfan þingmeirihluta og bjarga stjórninni frá hruni. Allt frá afsögn Ögmundar Jónassonar hefur vinstristjórnin aðeins haft burði til að berjast fyrir lífi sínu. Nú hefur Jóhanna Sigurðardóttir, sem hrakti Ögmund á dyr forðum daga, brotið odd af oflæti sínu - gefið eftir fyrir þeim hóp sem hefur líf stjórnarinnar í hendi sér.

Sigurvegararnir í þessu valdatafli eru Ögmundur Jónasson og Jón Bjarnason sem tóku slaginn við Jóhönnu og Samfylkinguna og hafa náð fullum sigri í pólitísku refskákinni. Þeir sitja nú tvíefldir saman í stjórninni að nýju. Eftir hrókeringu er hér komin á koppinn ein rammasta vinstristjórn í norrænni stjórnmálasögu. Nær allir ráðherrarnir eiga uppruna sinn í Alþýðubandalaginu og lengst til vinstri á pólitíska skalanum.

Órólega deildin í VG drottnar nú og hefur beygt Samfylkinguna undir sig, auk þess sem hægrikratarnir eru orðnir algjörlega valdalausir í þeim bræðingi sem hér situr við völd fyrst og fremst til að standa vörð um völd fárra. Með því að semja frið og kalla Ögmund og Jón sérstaklega til fundar fyrir hrókeringu er lykilstaða þeirra kórónuð. Þeir hafa völdin í sinni hendi og ráða örlögum vinstriblokkarinnar í þessum snúningi hið minnsta.

Með því að fórna utanþingsráðherrunum og tryggja Ögmundi Jónassyni hið nýja innanríkisráðuneyti og mótun þess með sameiningu dóms- og samgönguráðuneytis er hann í raun orðinn einn af leiðtogum vinstristjórnarinnar með formönnum Samfylkingar og VG. Hann fær nýjan vettvang til að vera í sviðsljósinu. Þetta gremst þeim sem hröktu hann á dyr áður.

Ráðherrar vinstristjórnarinnar höfðu varla klárað ríkisráðsfundinn á Bessastöðum og skiptast á lyklum þegar ólgan gaus upp með yfirlýsingum Sigríðar Ingibjargar Ingadóttur sem sparaði ekki stóru orðin í óánægjunni með eftirgjöfina gegn órólegu deildinni. Kristján Möller, sem var sparkað til að skapa rými fyrir Ögmund, orðaði þetta reyndar pent með því að segja að heimilisköttum væri slátrað fyrir villiketti.

Gylfi Magnússon var kominn að fótum fram í pólitísku valdatafli og var ekki sætt lengur. Mikil áhersla var lögð á að hann kæmi ekki til þings aftur eftir að sannað var að hann hafði sagt þingi og þjóð ósatt. Gylfi var valinn sem ráðherra til að skapa stjórninni trúverðugleika en var að lokum dragbítur á hana. Án trúverðugleika var hann einskis virði og dró að lokum Rögnu Árnadóttur með sér í fallinu.

Og þó – er það svo einfalt mat? Nei varla. Rögnu er jú vísað á dyr til að skapa rými fyrir Ögmundi. Órólega deildin í VG hafði jú sett veiðileyfi á hana áður vegna ýmissa mála. Ragna hafði þó það sem stjórninni vantaði – vinsældir. Hún hafði staðið sig vel í embætti og geldur greinilega þess að hafa ekki pólitískt umboð og verður undir í rimmu við þá sem kunna hina pólitísku refskák öllum öðrum fremur.

Þegar Jón Bjarnason lék sóló í Evrópu- og landbúnaðarmálum var mörgum forystumönnum Samfylkingarinnar nóg boðið og sendi honum tóninn. Hann svaraði tvíefldur og gaf ekki þumlung eftir. Nú er hann með pálmann í höndunum, er ósnertanlegur og með sitt svigrúm. Órólega deildin heldur honum á besta stað, með útsýni yfir Evrópuferlið vandvirka og með öll spil á hendi. Ekki furða að mörgum svelgist á.

Kristján L. Möller er hinsvegar í raun tekinn pólitískt af lífi í þessari hrókeringu, kortéri áður en hann ætlaði sér að vígja Héðinsfjarðargöngin í heimabyggð sinni. Það átti að vera pólitísk sigurstund hans - þau endalok sem hann hefði sætt sig við. Fallið er honum hátt, hann var leiðtogi Samfylkingarinnar á landsbyggðinni en er algjörlega valdalaus á eftir og stórskaddaður. Þrátt fyrir óljós loforð um eitthvað hlutverk hefur hann ekkert í hendi.

Þessi hrókering er mikið áfall fyrir hægrikrata. Þeir eiga nú engan ráðherra í ráðherraliði Samfylkingarinnar. Eðalkratinn Kristján var í raun sá síðasti þeirrar gerðar. Sumir hægrikratanna fyrirgáfu jú aldrei Jóhönnu að fara úr Alþýðuflokknum sáluga eftir að hún tapaði fyrir Jóni Baldvini í formannskjöri 1994 í Reykjanesbæ og stofna Þjóðvaka. Þar kraumar undir niðri eldar.

Í Samfylkingunni hefur verið algjört leiðtogaleysi. Öflugir kandidatar hafa veikst einn af öðrum. Össur hefur fengið sénsinn og tapaði fyrir Sollu, Árni Páll lenti í erfiðum málum og hefur klúðrað nær alveg kjörstöðu sinni, Dagur fuðraði upp í borginni og er enginn krónprins lengur, Kata Júl hefur valdið vonbrigðum mörgum og Lúðvík Geirsson féll í orðsins fyllstu af stallinum í Hafnarfirði.

En erfðaprins Jóhönnu er kynntur til leiks í þessari hrókeringu. Guðbjartur Hannesson hefur skyndilega mjög sterka pólitíska stöðu til að sækja fram til forystu. Leiðin virðist nær greið ef honum tekst að höndla verkefnið mikla, stofna velferðarráðuneytið nýja og standa undir hálfum fjárlögunum með sóma og það í gríðarlegum niðurskurði. Hans bíða erfið verkefni áður en Jóhanna hin þreytta stígur af sviðinu. 

Við búum í landi vinstriaflanna. Því verður ekki neitað. Skyndilega vöknum við Íslendingar upp við þá staðreynd að í ríkisstjórninni, hinni tæru vinstristjórn, sitja nú átta af tíu ráðherrum með pólitískan bakgrunn úr Alþýðubandalaginu sáluga og sá níundi, byltingarforinginn Ögmundur, sem hefur örlög stjórnarinnar í hendi sér, var óháður í þingliði Alþýðubandalagsins í upphafi síns pólitíska ferils. Jóhanna er svo ein eftir með annan bakgrunn.

Hver hefði trúað því að andlitslyfting í ráðherrahrókeringu fæli í sér nær algjör yfirráð harðasta kjarna Alþýðubandalagsins sáluga? En sú er staðreyndin. Sem fær okkur til að hugsa um hvort þetta sé andlitslyfting eða sjónarspil til að halda lífinu í feigri ríkisstjórn... bara nokkrar vikur, nokkra mánuði, jafnvel ár.

Hefur einhver trú á því að andlitslyftingin breyti þeirri staðreynd að vinstristjórnin stendur máttlaus í erfiðu verkefni? Það verða engin kaflaskil. Hin tæra allaballastjórn er aðeins haldið í sambandi valdanna vegna. Völdin kitla jafnvel hin minnstu pólitísku egó meira en orð fá lýst. Og jafnvel kjarnakonan Jóhanna og Evrópusinnarnir beygja sig undir órólegu deildina fyrir völdin.

Skondið. En svona er víst Ísland í dag, Ísland Alþýðubandalagsins, hvorki meira né minna. Þetta verður svo sannarlega líflegur pólitískur vetur – rússneskur vetur hinna ísköldu vinstriafla verkleysis og úrræðaleysis.


Pistill fyrst birtur á efrettir.is fimmtudaginn 2. september 2010

Súrt ástarlíf í gervi glamúr

Ansi er nú þessi fréttamennska um svokallaða glamúrgellu Völu Grand þreytt og klén. Þessi séðogheyrt - blaðamennska er að verða æ meira áberandi hérna á Íslandi, því miður. Ég var eiginlega að vonast til að þessi rósrauða pressa væri bara á öðrum fréttavefum og hægt að passa upp á hana þar, en svo er nú víst alls ekki.

Kannski getum við verið sæl með þetta þangað til að ástarsögur ríka og fræga fólksins hérna heima fara að dúkka upp á mbl.is. Og þó ég gleymdi því við eigum ekkert ríkt fólk lengur sem vill láta sjá sig hérna heima nema þá örfáa lánlausa menn í felum, en dveljast að mestu leyti erlendis.

Mér fannst tilraunir sumra hérna heima til að gera Ásdísi Rán að einhverri táknmynd ríka og fræga fólksins í fréttaumfjöllun mistakast frekar hrapallega. Þetta er engu skárra. En ég afþakka samt svona blaðamennsku, hún á helst heima annarsstaðar.

Vala Grand: Hann var myndarlegur en nautheimskur

Reynt að berja í brestina - flókinn ráðherrakapall

Eftir flókinn og erfiðan ráðherrakapal, sem gekk erfiðlega fyrir Samfylkinguna, hefur verið stokkað upp í vinstristjórninni. Þetta er úrslitatilraun til að berja í brestina, reyna að halda samstarfinu saman og koma málum á hreyfingu. Stjórnin hefur verið lömuð síðan Ögmundur Jónasson sagði af sér fyrir tæpu ári. Samfylkingin hefur seint og um síðir áttað sig á því að semja þurfti við órólegu deildina í VG til að stjórnin myndi lifa. Uppstokkunin ber þess merki að órólega deildin fær sinn sess.

Jóhanna Sigurðardóttir kemur sem mjög veikur leiðtogi út úr þessari ráðherrahrókeringu. Illa gekk fyrir hana að koma tillögu í gegnum þingflokkinn og augljóst að þar eru margir ósáttir. Konur eru ósáttar með sinn hlut í tillögunni og landsbyggðarmenn, einkum í Norðausturkjördæmi, eru mjög óánægðir með að Jóhanna hafi allt að því slátrað pólitískum ferli Kristjáns L. Möller, sem fékk ekki að vígja sín kæru Héðinsfjarðargöngin í heimabyggð sem átti að vera stærsta pólitíska stund hans.

Innan vinstri grænna hefur ráðherrakapallinn afhjúpað hversu veikburða og máttlaus Steingrímur J. Sigfússon er orðinn. Hann hefur enga stjórn á málum innan VG og hefur gefist upp fyrir órólegu deildinni. Jón Bjarnason er stóri sigurvegarinn. Hann heldur velli þvert á það sem margir töldu fyrir skömmu og hefur haft nokkurn sigur í erfiðri rimmu. Ögmundur kemur aftur inn og getur styrkt stöðu sína sem fyrsti innanríkisráðherrann. Þeir sem vanmátu Ögmund fengu heldur betur á baukinn.

Auk þess var undarleg sú atburðarás þegar formaður Samfylkingarinnar var farin að skipta sér af ráðherrakapli vinstri grænna og kallaði ráðherra VG á sinn fund til að lægja öldur. Síðast þegar ég vissi var ráðherrakapall hvers flokks á ábyrgð flokksformanns en ekki formanna annarra flokka. Steingrímur J. virðist eiga erfitt með að halda sínum hóp saman og horfir ráðalaus á forsætisráðherrann taka stjórnina og lútir valdi hennar í einu og öllu.

Erfiður vetur er framundan í pólitíkinni. Nú er allt lagt undir til að bjarga tæru vinstristjórninni. Henni hefur fátt tekist og afrekaskráin er ekki löng. Síðasta árið hefur nær allt púður hennar farið í að halda sér á floti, koma í veg fyrir að hún hrökklist frá völdum ósátt og sundruð eins og allar aðrar íslenskrar vinstristjórnir. Nú reynir á hvort tekist hafi að berja í brestina.

Guðbjartur verði ráðherra

Mistök hjá Þorgerði og Guðlaugi að sitja áfram

Æ betur sést hversu mikil mistök það voru hjá Þorgerði Katrínu Gunnarsdóttur og Guðlaug Þór Þórðarson að segja ekki af sér þegar kjörið tækifæri var til að efla stöðu Sjálfstæðisflokksins og stokka upp. Þau njóta ekki trúnaðar og verður sérstaklega erfitt fyrir Þorgerði Katrínu að snúa aftur á þing við þessar aðstæður og með þessa mælingu í farteskinu.

Guðlaugur og Þorgerður völdu frekar að láta eigin hagsmuni ráða för og hugsuðu ekki um heill og hag flokksins og umbjóðenda sinna. Þorgerður Katrín gerði rétt með að segja af sér varaformennsku en hefði átt að ganga alla leið. Hefði frekar átt að sækja sér nýtt umboð síðar, slíkt hefði litið betur út fyrir hana. Hún hefði getað komið aftur með hreint borð.

Sama gildir um Guðlaug Þór. Vilji landsfundar til hans var skýr og hann hefði átt að hlusta á hann - meðtaka skilaboðin. Þeir sem hunsa vilja landsfundar og kjósenda með þessum hætti eiga enn eftir að átta sig á stöðunni og eru ekki vel áttaðir. Því miður gildir það um þau bæði.

Sáttir við Steinunni Valdísi en ósáttir með Þorgerði Katrínu

Kristján fær ekki að opna Héðinsfjarðargöngin

Ansi er það nú kaldhæðnislegt að Kristján Möller skuli missa ráðherrastólinn korteri áður en Héðinsfjargöngin, í heimabyggð hans, verða tekin formlega í notkun. Þar ætlaði Kristján að vera hrókur alls fagnaðar og njóta mikillar sælustundar.

Enda segja kjaftasögurnar að hann sæki það mjög stíft að fá að halda stólnum til áramóta svo hann fái þann draum uppfylltan að vera samgönguráðherrann sem vígir Héðinsfjarðargöngin.

Sagan segir líka að Jóhanna Sigurðardóttir sé lítill aðdáandi Kristjáns og gráti lítt þá staðreynd að hann sé settur af rétt áður en hann hefði náð að vígja göngin á heimavelli.

Hvað ætli verði annars um Kristján, verður hann óbreyttur þingmaður eða er fléttan að hann taki við sem þingforseti? Varla verður hann hafður sem óbreyttur, eða hvað?

Óvissa meðal ráðherra

Stokkað upp í veikburða ríkisstjórn

Auðvitað blasir það við að stokkað verði upp í ríkisstjórninni áður en þing kemur saman. Hún hefur verið stjórnlaus mánuðum saman, vanmáttug til að taka á vanda þjóðarinnar og innri meinum sínum, svo pínlegt hefur verið með að fylgjast. Stjórnarflokkarnir verða nú að reyna að berja í brestina og munu nú reyna að halda í völdin með mannabreytingum.

Formennirnir munu með hrókeringu koma í veg fyrir að vantrauststillaga verði borin upp á Gylfa Magnússon. Vantraust veikir mjög í sessi formenn flokkanna, sem nógu valtir eru fyrir, enda verður Gylfa verður ekki bjargað. Formennirnir keyptu sér tíma með því að halda í Gylfa nokkrar vikur eftir að sannað var að hann laug að þingi og þjóð.

Væntanlega munu þeir líka reyna að styrkja flokka sína og reyna að stöðva lekann og taka á innra meini stjórnarinnar sem er að naga hana upp. En er einhver sem trúir því að þessi ríkisstjórn sé vandanum vaxin? Er ekki orðið augljóst að þau ráða ekki við verkefnið? Skiptir þá litlu hverjir sitja í ráðherrastólunum?

Verkstjórn Jóhönnu er glötuð - allir bíða eftir að alvöru uppstokkun verði. Það þarf nýja sýn og nýja foryustu í landsmálin. Litlu skiptir hverjum hún skiptir út sem hefur enga stjórn eða hæfileika til að tækla vandann.

Uppstokkun í ríkisstjórn?

Spaugstofan fer í læsta dagskrá á Stöð 2

Ég vil óska Stöð 2 til hamingju með að hafa landað Spaugstofunni, þar sem þeir verða væntanlega í læstri dagskrá. Þetta er nokkur niðurlæging fyrir Ríkissjónvarpið, enda var Spaugstofan ein þeirra helsta skrautfjöður og var orðinn einn af langlífustu þáttum íslenskrar sjónvarpssögu. Þeim fer nú reyndar fækkandi skrautfjöðrum Ríkissjónvarpsins sem Stöð 2 hefur ekki náð yfir til sín.

Sparnaðarbragurinn á Ríkisútvarpinu vekur nokkra athygli meðan innheimt eru afnotagjöld með lögboði, hvort sem fólki líkar betur eða verr, og miklar auglýsingatekjur koma inn. Hvers vegna getur Páll Magnússon og hans fólk ekki framleitt íslenskt sjónvarpsefni eins og aðrir miðlar. Er ekki kominn tími til að stokka upp yfirbygginguna eða einfaldlega leggja niður ríkismiðla.

Spaugstofan hefur fyrir löngu markað sér sess og mun eflaust halda áfram að gera góða hluti á nýjum vettvangi.

Spaugstofan á Stöð 2

Jóhannes frá Bónus

Seint verður sagt að það komi að óvörum að skuldakóngurinn Jóhannes Jónsson sé farinn frá Bónus og hafi misst tökin á Högum. Þó er alveg kostulegt að þurfi að borga honum stórupphæðir til að fara þaðan út, maðurinn sem skilur ekki eftir sig neitt nema skuldir og óreiðu.

Jóhannes í Bónus naut lengi vel stuðnings og trausts þjóðarinnar. Hann var þó undir það síðasta orðinn ónýtt bissnessmerki -  táknmynd óráðsíunnar og sukksins sem einkenndi útrásina.

Sonur hans var einn helsti merkisberi hennar, en hefur lítið haft sig í frammi að undanförnu og haft föður sinn sem einhvern skjöld fyrir enduruppbyggingu eftir að allt bixið drukknaði í skuldafeni.

Þjóðin er greinilega búin að fá nóg, vill hreint borð og uppstokkun í bönkum og bissness. Skal heldur engan undra. Farvel Jóhannes frá Bónus.

Jóhannes hættir hjá Högum

Kirkjuráð stígur mikilvægt skref

Mér finnst kirkjuráð stíga mjög mikilvægt skref í að bæta fyrir alvarleg mistök þjóðkirkjunnar í kynferðisbrotamáli Ólafs Skúlasonar, biskups, með því að biðja Guðrúnu Ebbu Ólafsdóttur og Sigrúnu Pálínu Ingvarsdóttur afsökunar. Yfirlýsingin tekur mjög afgerandi á málinu, þar er viðurkennt að alvarleg mistök voru gerð og beðist fyrirgefningar. Þetta er mjög virðingarvert og ber að hrósa því sem vel er gert.

Mér finnst þjóðkirkjan vera að feta rétta leið með því að gefa út þessa yfirlýsingu í nafni kirkjuráðs og með rannsókn sem verður gerð á málinu öllu af aðilum ótengdum þjóðkirkjunni. Mikilvægt er að allar staðreyndir, hversu erfiðar og sorglegar þær eru, fari upp á borðið og þetta mál verði hreinsað alveg burt svo allir hlutaðeigandi geti unað sáttari við en ella.

Þó verður aldrei algjörlega bætt fyrir mistök fortíðar. Þau tilheyra liðnum tíma. En það er hægt að reyna að gera sitt besta með því að slá leyndarhjúpnum af. Þetta er erfitt mál fyrir þjóðkirkjuna og alla hlutaðeigandi.

En það er mikilvægt að sú staðreynd að kynferðisbrotamaður var biskup á Íslandi verði viðurkennd. Aldrei verður bætt fyrir þau mistök en það er hægt að reyna að gera hið rétta í vondri og erfiðri stöðu.

Kirkjuráð biðst fyrirgefningar

Orð munu standa

Ein af verstu ákvörðunum yfirstjórnar Ríkisútvarpsins af mörgum afleitum í kreppunni var að slá af hinn frábæra útvarpsþátt Orð skulu standa, í umsjón Karls Th. Birgissonar. Fyrir utan Óskastundina og Framtíð lýðræðis var þetta eini útvarpsþátturinn sem ég passaði alltaf upp á að hlusta á. Enda var hann virkilega vandaður og skemmtilegur, auk þess að vera áheyrilegur og stóð vörð um íslenskt mál.

Ansi er nú illa komið fyrir Ríkisútvarpinu þegar ákveðið er að slá af eina þáttinn sem er í útvarpi beinlínis til að huga að málrækt og huga að íslenskunni. Sumir í Efstaleitinu ættu nú að fara að hugsa sinn gang og velta fyrir sér hvort frekar sé hugsað um yfirbyggingu eða dagskrárgerð á þeim bænum.

En fátt er svo með illu illt að ei boði nokkuð gott, eins og sagði í laginu með Vilhjálmi og Elly Vilhjálms um árið. Frábært að hugmyndin af þættinum sé útfærð upp á nýtt og færð á svið. Svo er bara að vona að hann fái sitt rými aftur á dagskrá þegar menn hafa séð að sér.

Þátturinn skal standa

Misskilningurinn á Stjórnarheimilinu

Tær snilld þessi mynd - hún segir allt sem segja þarf um móralinn á Stjórnarheimilinu. :)

Telur að um misskilning sé að ræða

Geir á villigötum

Íslenska þjóðkirkjan er sannarlega á miklum villigötum ef skoðun Geirs Waage á þagnarskyldu presta í kynferðisbrotamálum er útbreidd innan hennar. Mér finnst Geir feta inn á hála braut með orðavali sínu og tjáningu. Þetta var ekki alveg það sem kirkjan þurfti. Kirkjunnar menn þurfa að átta sig á stöðu mála í samfélaginu og tala fyrir því að kynferðislegt ofbeldi og misnotkun á börnum verði aldrei liðin og slegin þögn um þau.

Kirkjan hefur orðið fyrir miklu áfalli vegna uppljóstrana á kynferðislegri misnotkun Ólafs Skúlasonar, biskups, á sinni eigin dóttur. Tímabært er að tala hreint út um þessi mál og gera þau upp. Lausnin er ekki að slá þögn yfir og reyna að kæfa þennan suðupott uppljóstrana og uppgjörs með því að setja lokið ofan á. Það er dæmt til að mistakast. Þetta ætti að blasa við öllum sem eru sæmilega skynsamir.

Kirkjan verður að breyta sínum vinnubrögðum eigi hún að halda velli í þeim nútíma sem við lifum í. Meiri þögn og leynd mun ekki verða henni farsæl. Því er rétt að vona að Kirkjan sé ekki á sömu villigötum og Geir Waage.

Þagnarskyldan er algjör

Alvarleg þöggun - biskup afhjúpaður

Þeirri döpru staðreynd að barnaníðingur var biskup hér á Íslandi verður vart neitað úr þessu. Það er þjóðkirkjunni til vansa að viðhalda þöggun í þessu máli og eðlilegast að leynd verði aflétt og fjallað um málið heiðarlega og hreint út. Verst af öllu þykir mér, og eflaust fleirum, að hafa trúað Ólafi Skúlasyni þegar hann varðist ásökunum í upphafi. Það er vond tilfinning og margir sem trúðu frekar orðum trúarleiðtogans en kvenna úti í bæ, eins og þær voru oft nefndar.

Auðvitað hefur orðið æ augljósara að þær konur sem báru hann alvarlegum sökum höfðu rétt fyrir sér og þær eiga skilið að hljóta uppreisn æru. Guðrún Ebba Ólafsdóttir, dóttir biskupsins, á sérstakt hrós skilið fyrir að fara alla leið og ljóstra upp um sannleikann, hversu þungbær og ömurlegur sem hann annars er. Þetta er virðingarvert framlag sem hún kemur með - þetta eru þung skref fyrir hana og ekki hægt að hugleiða hversu erfið, en hún er heilsteypt.

Verst af öllu er sú ömurlega staðreynd að þessi maður hafi orðið trúarleiðtogi íslensku þjóðarinnar og getað setið jafn lengi á þessum mikla valdastól og getað afneitað sannleikanum alveg blákalt. Alveg ótrúlegt er að þessi mál hafi ekki komist í hámæli þegar hann sóttist eftir biskupsembættinu bæði 1981, þegar hann tapaði fyrir Pétri Sigurgeirssyni, og 1989 þegar hann hlaut kjör til embættisins.

Þetta er ljótur blettur á sögu þjóðkirkjunnar, því verður ekki neitað. Nú er kominn tími til að tekið verði á málum og þögninni aflétt.

Lýsti alvarlegum brotum

Gylfi kominn af fjöllum - sjónarspil feigrar stjórnar

Gylfi Magnússon, viðskiptaráðherra, er nú kominn af fjöllum eftir að ljóst varð að hann laug að þingi og þjóð. Og niðurstaða forsætisráðherrans er auðvitað að hann skuli endilega sitja áfram í ríkisstjórn, hann sé traustsins verður. Á þetta að vera brandari? Hver trúir þessu sjónarspili?

Er staðan ekki einfaldlega sú að vinstristjórnin þolir ekki ráðherrahrókeringar? Hún er svo veikburða og illa stödd að hún má ekki við neinu róti og uppstokkun, þetta er ríkisstjórn á brauðfótum. Hún er bæði of veikburða til að taka ákvarðanir og taka á innri meinum sínum.

Þetta er raunaleg staða. Hvað er nú orðið af pólitísku siðferði þeirra siðapostula sem árum saman töluðu um pólitíska ábyrgð og menn yrðu að axla ábyrgð á mistökum sínum? Þvílíkt fíaskó að fylgjast með þessari vinstristjórn sem sameinast aðeins um að halda í völdin.

Gylfi og Jóhanna töluðu saman

Ofbeldi slökkviliðsmanna

Slökkviliðsmenn skora mikið sjálfsmark með því að koma í veg fyrir innanlandsflug til Akureyar, með viðkomu á Húsavík. Þetta er ekkert annað en ofbeldi gegn fólki sem hefur ekkert til saka unnið. Þarna er verið að taka almenna borgara í gíslingu og nota þá sem vopn í verkfallsbaráttu.

Mér finnst þetta ómerkilegt og undrast þessi harka, enda munu þessi vopn snúast í höndum þeirra. Þetta er ekki leiðin til að tala upp kröfur sínar og málstað.

Er ekki kominn tími til að setja lög á þetta verkfall?

Draumaferðin í uppnámi

Gylfi Magnússon á að segja af sér

Muni Gylfi Magnússon, viðskiptaráðherra, ekki segja af sér ráðherraembætti sem fyrst verður að kalla Alþingi saman og ræða hvers vegna hann leyndi þingi og þjóð mikilvægum upplýsingum sem augljóst er að hann sat á þegar hann svaraði fyrirspurn Ragnheiðar Ríkharðsdóttur, alþingismanns. Gott er að lögfræðingur ráðuneytisins ætlar ekki að taka skellinn á sig og ver með því starfsheiður sinn og er manneskja að meiri fyrir vikið.

Eftir situr ráðherrann í súpunni. Eftir afleita Kastljósframmistöðu er bakland hans búið og nú verða stjórnmálamenn sem völdu þennan ráðherra og veittu honum mikil völd án þess að hann hafi nokkru sinni hlotið kjör til að sinna þeim að svara þeirri spurningu hvort þau geti varið hann. Nýtur þessi ráðherra trausts? Ætla leiðtogar stjórnarflokkanna að verja það að ráðherra í þeirra umboði hafi sagt þingi og þjóð ósatt?

Kannski er það í lagi að þeirra mati þar sem Jóhanna Sigurðardóttir, forsætisráðherra, varð sjálf uppvís að því að ljúga að þingi og þjóð um launakjör og ráðningu Más Guðmundssonar, seðlabankastjóra.

Þetta er samt skaðlegt í alla staði fyrir rikisstjórn sem lofaði gegnsæi og heiðarlegri vinnubrögðum en hefur algjörlega brugðist, sérstaklega þeim sem kusu vinstriflokkanna til valda og töldu með því betri tíð í vændum.

Raunalegt er að háskólamaðurinn Gylfi Magnússon, sá sem kallaði eftir skilvirkum og betri vinnubrögðum í stjórnsýslunni á mótmælafundi á Austurvelli fyrir tæpum tveimur árum, hafi algjörlega brugðist.

Hann á að sjá sóma sinn í að segja af sér.

Upplýsti yfirmenn sína

Trúverðugleiki Gylfa í molum

Ég held að flestir geti verið sammála um að Gylfi Magnússon, viðskiptaráðherra, hafi komið afleitlega út í Kastljósi kvöldsins. Get varla séð hvernig hann getur setið áfram í ríkisstjórn, hann er algjörlega landlaus og rúinn trausti eftir nýjustu vendingar.

Þetta eru raunaleg endalok hjá utanþingsráðherranum sem sóttur var sérstaklega í viðskiptaráðuneytið til að ljá vinstristjórninni trúverðugleika og vera henni akkeri á þeim vettvangi þar sem hún væri veikust fyrir.

Nú er Gylfi orðinn dragbítur á löskuðu vinstristjórnina. Get ekki séð hvernig hann getur varið sig með útúrsnúningum öllu lengur. Hann var lengi meðhöndlaður með silkihönskum en þeir dagar eru sannarlega liðnir.

Nema að vinstriflokkarnir ætli að verja lengur ráðherrann umboðslausa sem situr í þeirra umboði. Spurning hvort þeir leggi í það eins og komið er málum. Efa það.

Mátti ekki dreifa minnisblaði

Spaugstofan hættir - stofnun í svelti

Að vissu leyti er mikil eftirsjá af þáttum Spaugstofunnar. Þetta er einn langlífasti þáttur íslenskrar sjónvarpssögu og skipar óumdeilanlega mikinn sess í sögu gamanefnis hérlendis. Spaugstofan hefur þorað að vera gagnrýnin og oft fetað ótroðnar slóðir, verið ögrandi og ófeimin við að vega mann og annan viku eftir viku á kjörtíma í sjónvarpi. Þeir hafa bæði styrkt stjórnmálamenn og slátrað þeim pólitískt með kómík sinni. Flestir muna eftir hvernig Pálmi fór með Halldór Ásgrímsson.

En endalokin koma ekki að óvörum. Ríkisútvarpið er í miklu peningasvelti og þar er horft í hverja krónu, þó deila megi hvort allt sé skynsamlegt í ákvörðun yfirstjórnarinnar þar. Sú ákvörðun að slátra svæðisstöðvunum, eyðileggja þar með áratugastarf í miðlun fréttaefnis af landsbyggðinni, og kippa eina fréttaskýringarþættinum í sjónvarpi úr sambandi var umdeild, enda röng og afleit. Mun betra hefði verið að kippa Rás 2 úr sambandi, stöð sem hefur litla sem enga sérstöðu.

Spaugstofan lifir áfram, hvort sem hún fær nýjan stað í sjónvarpi eða verður til í öðru formi gamantúlkunar. Hún hefur markað sér sess í huga þjóðarinnar.

Spaugstofan lifir áfram

Vissi Gylfi ekki hvað gerðist í ráðuneyti hans?

Þegar Gylfi Magnússon var fenginn í ríkisstjórn sem utanþingsráðherra í viðskiptaráðuneytið var það undir yfirskini þess að hann væri fræðimaður sem hefði mikið fram að færa, sérfræðiþekkingu og umfram allt þann trúverðugleika sem skorti í viðskiptaráðuneyti Björgvins G. Sigurðssonar sem flaut sofandi að feigðarósi.

Eftir að hafa setið í ráðuneytinu í eitt og hálft ár eru flestir farnir að efast um sérfræðiþekkinguna sem þótti svo mikilvægt fararnesti og trúverðugleikinn er svo gott sem farinn. Eftir stendur strípaður utanþingsráðherra með ekkert bakland. Hann er orðinn algjört rekald í því lánlausa hrói sem þessi vinstristjórn er.

Hver getur trúað því að viðskiptaráðherra með svo mikla þekkingu á málum og þá yfirsýn sem skorti hjá Björgvini G. Sigurðssyni viti ekkert hvað er að gerast í hans húsi. Er það virkilega svo að hann sé svo sljór og slappur að hafa algjörlega brugðist eða er hann einfaldlega að ljúga að þjóðinni?

Pressan hlýtur að rekja þá slóð vilji hún standa undir nafni. Eða er Gylfi kannski jafn slappur viðskiptaráðherra og Björgvin greyið? Hver ætlar að bera ábyrgð á þessum landlausa ráðherra öllu lengur? Ætla VG og Samfylkingin að senda björgunarþyrluna eftir honum?

Vissi ekki af áliti Seðlabankans